Το μεγάλο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου

Του Μάκη Βάσιλα

Η νέα πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνει η απόλυτη προσήλωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ σε μια πολιτική πλήρους ιδιωτικοποίησης-ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, απαιτεί να ντυθεί αυτή η πραγματικότητα προκειμένου να παρουσιαστεί καλύτερα, με περίτεχνες εκφράσεις που αντικαθιστούν την «ξύλινη γλώσσα» των παλαιολιθικών κομμουνιστών αλλά και όλων όσων επιμένουν ακόμα να λένε τα πράγματα με το όνομά τους.

Έτσι λοιπόν η δημόσια περιουσία λέγεται πλέον «assets», τα οποία περιλαμβάνονται στο υπό εκμετάλλευση χαρτοφυλάκιο. Η μεταφορά όλων των φορέων που διαχειρίζονται και διαθέτουν δημόσια περιουσία στο νέο υπερταμείο (Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας – ΕΕΣΥΠ είναι η επίσημη ονομασία) λέγεται δυνατότητα εκμετάλλευσης νέων χρηματοδοτικών εργαλείων, που μάλιστα θα τους επιτρέψει να βελτιώσουν τις υπηρεσίες που παρέχουν στους πολίτες-πελάτες. Ενώ η πολύχρονη παραχώρηση -συνήθως πάνω από τριάντα χρόνια- έναντι πινακίου φακής σε ιδιώτες δεν είναι πώληση, αλλά κατά περίπτωση μακροχρόνια μίσθωση ή προγράμματα και projects που συνδυάζουν τη συνεργασία με ιδιωτικούς φορείς και την τοπική κοινωνία.

Επιστροφή ΕΥΔΑΠ – ΕΥΑΘ στο Δημόσιο (και παράδοση στο Υπερταμείο)

Του Θάνου Καμήλαλη

Τον γύρο του διαδικτύου κάνει τις τελευταίες μέρες η είδηση ότι «επιστρέφουν στο Δημόσιο τα πλειοψηφικά πακέτα της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ από το ΤΑΙΠΕΔ». Η κυβερνητική «εφαρμογή», με μεγάλη καθυστέρηση, της σχετικής απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας όμως, είναι στην πραγματικότητα η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή, είναι ότι οι δύο μεγαλύτερες εταιρείες ύδρευσης της χώρας πρόκειται να μεταβιβαστούν στο Υπερταμείο, όπως προβλέπει νόμος που ψηφίστηκε μόλις πριν από έναν περίπου μήνα.

Σύμφωνα με διυπουργική απόφαση, που δημοσιεύτηκε στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης, επιστρέφουν στο Δημόσιο 16.967.000 μετοχές της ΕΥΔΑΠ (ποσοστό 15,97 % του μετοχικού κεφαλαίου της Επιχείρησης) και 3.630.001 μετοχές της ΕΥΑΘ. Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο η απόφαση αυτή «έρχεται σε συμμόρφωση με την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (αρ.1906/2014), από την οποία προκύπτει ότι δεν είναι συνταγματικώς ανεκτή η αποξένωση του ελληνικού Δημοσίου από την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου της ΕΥΔΑΠ. Παράλληλα, από το πνεύμα της εν λόγω απόφασης προκύπτει ότι το Δημόσιο είναι σκόπιμο να μην αποξενωθεί από την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου της ΕΥΑΘ.»

Το Μαρόκο έδιωξε τη Suez που ενδιαφέρεται για ΕΥΑΘ – ΕΥΔΑΠ

Το δημοτικό συμβούλιο της Καζαμπλάνκα, στο Μαρόκο, αποφάσισε να ακυρώσει τη σύμβαση για τη διαχείριση αποβλήτων με την εταιρεία Sita Blanca, θυγατρική της γαλλικής πολυεθνικής Suez, που ενδιαφέρεται για την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ. Κι αυτή η υπόθεση, μιας «επένδυσης» που κατέληξε μεγάλο λάθος, είναι απλά ένα τελευταίο παράδειγμα σε μία πολύ μακρά λίστα

Το ενδιαφέρον της Suez για το νερό και τη διαχείριση αποβλήτων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη υπάρχει εδώ και χρόνια, ενώ μάλιστα αναθερμάνθηκε με το πρόσφατο ταξίδι του γάλλου προέδρου στην Αθήνα. Μαζί του Μακρόν είχε μια στρατιά στελεχών γαλλικών επιχειρηματικών ομίλων, μεταξύ των οποίων και ο διευθύνων σύμβουλος της Suez, Jean Louis Chaussade.

Η Suez (που κατέχει ήδη το 5% της ΕΥΑΘ) εμφανίζεται ως «ειδικός», στην «παροχή βιομηχανικών υπηρεσιών και λύσεων στους τομείς της ασφάλειας και προστασίας των φυσικών πόρων και παρέχει στους πελάτες του εξειδικευμένες λύσεις για την αντιμετώπιση προβλημάτων στους τομείς της διαχείρισης υδάτινων πόρων, της ανακύκλωσης και της διαχείρισης αποβλήτων».

Ξεπούλημα νερών: Όταν το Σίτι βγαίνει στον Τσίπρα από αριστερά

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Όταν οι άλλοι γύριζαν ο Αλέξης και οι ΣΥΡΙΖΑίοι πήγαιναν… Όταν στην Μέκκα του νεοφιλελευθερισμού, τη βρετανική πρωτεύουσα λένε «ως εδώ» και «δεν πάει άλλο» με την ιδιωτικοποίηση του νερού, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ιδιωτικοποιήσει την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ και ο Τσίπρας, όπως και εκατοντάδες άλλοι ΣΥΡΙΖΑίοι, που έχτισαν πολιτική καριέρα ως λαθρεπιβάτες του κινήματος κατά του ξεπουλήματος των νερών, τώρα υποδέχεται εν χορδαίς και οργάνοις τον Μακρόν, συνοδευόμενο από στελέχη της Suez και της EDF, οι οποίοι ετοιμάζονται να εξαγοράσουν τις ελληνικές εταιρείες ύδατος.

Υπερταμείο «ο Αχόρταγος»!

Καμία έκπληξη δεν μας προκάλεσε η επίσκεψη ενός ακόμη Γάλλου προέδρου που στο πέρασμα του από την Ελλάδα, ακούσαμε –ακόμη μια φορά– για την αγάπη του για την χώρα μας, τη βοήθεια που θα μας προσφέρει, και φυσικά ξανά και ξανά για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.

Όπως και οι προηγούμενοι, ήρθε για να μας σώσει. Ας θυμηθούμε τον οδικό χάρτη Ελλάδας-Γαλλίας τον Ιούνη του 2016, και ακόμη παλαιότερα τον Ολάντ με τον Σαμαρά. Ο κ. Μακρόν συνοδευόταν, όπως συνήθως, από πατριώτες του επιχειρηματίες που «αγαπούν την Ελλάδα», όπως δήλωσε, μεταξύ αυτών και οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών του νερού.

Έτσι θα ακυρωθεί η ιδιωτικοποίηση των ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ

Πηγή – Savegreekwater

Μετά την υπερψήφιση της μεταβίβασης των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο, οι υπηρεσίες ύδρευσης έχουν ιδιωτικοποιηθεί κατά παράβαση του Συντάγματος, παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου.

• Ο έλεγχος των υπηρεσιών που μεταβιβάστηκαν στην ολότητά τους στο Υπερταμείο περνάει σε έναν φορέα που δεν είναι δημόσιος, σύμφωνα με τις ιδρυτικές του διατάξεις.(1)
• Οι ελληνικές κυβερνήσεις παύουν να έχουν τον έλεγχο της διαχείρισης των υπηρεσιών αυτών και αυτός περνάει στο Εποπτικό Συμβούλιο του Υπερταμείου που ελέγχεται στην πράξη από τους δανειστές.(2)
• Οι δύο εταιρίες παύουν να έχουν ως σκοπό αυτόν που ορίζει το καταστατικό τους, δηλαδή την ύδρευση και την αποχέτευση Αθήνας και Θεσσαλονίκης και εργαλειοποιούνται προκειμένου να εξυπηρετήσουν ξένο προς τον ρόλο τους σκοπό, εκείνον του Υπερταμείου.(3)
• Η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη εγκρίνει την πώληση του 11% της ΕΥΔΑΠ και του 23% της ΕΥΑΘ με αποτέλεσμα να παραχωρήσει σε ιδιώτες επιπλέον θέσεις στο Δ.Σ. των εταιριών που σε συνδυασμό με μια «φιλική» προς τα συμφέροντά τους διοίκηση δύνανται να επιβάλλουν πλήρως την ατζέντα τους παρά την κατοχή μειοψηφικού ποσοστού. (4)

Πόσες ιδιωτικοποιήσεις είπατε θα κάνετε;

Του Θάνου Καμηλάλη

Πριν από λίγες ημέρες το TPP αποκάλυψε τον πλήρη κατάλογο των ιδιωτικοποιήσεων στις οποίες έχει δεσμευτεί να προχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση. Ακόμα κι αν δεν θέλετε να το πιστέψετε, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι τα όσα υποστηρίζει και υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το ζήτημα είναι εκτός (μνημονιακής) πραγματικότητας.

Το αναλυτικό πρόγραμμα μπορεί να βρεθεί εδώ

Την περασμένη Τρίτη κυκλοφόρησε ένα non paper του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο αναλύονταν οι υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η Ελλάδα στο μέτωπο των υποχρεωτικών ιδιωτικοποιήσεων κρατικής περιουσίας και το πώς η απερχόμενη κυβέρνηση πέτυχε να προστατεύσει σημαντικό μέρος αυτής αποτρέποντας αποκρατικοποιήσεις. Η ανακοίνωση θα μπορούσε να ταιριάξει σε ένα ευρύ φάσμα χαρακτηρισμών, από υπερβολικά αισιόδοξη έως προκλητικά ψευδής. Το σίγουρο είναι πως δεν συνάδει με τις δεσμέυσεις που ανέλαβε η ελληνική κυβέρνηση από την 12η Ιουλίου κι έπειτα.

Ιδιωτικοποιήσεις: ανυπολόγιστες ζημιές για μηδενικά οφέλη

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ακόμη και την ημέρα που ψηφιζόταν στη Βουλή ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2015, την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου, το μόνο σίγουρο ήταν πώς είχε δρομολογηθεί η ριζική αναθεώρησή του. Οι απαιτήσεις της Τρόικας, όπως διατυπώνονταν είτε μέσω των αλλεπάλληλων mail που ανταλλάσσονταν με το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης είτε στις κατ’ ιδίαν επαφές τους στην πάλαι ποτέ Πόλη του Φωτός, κι ειδικότερα η επιμονή των πιστωτών για ύπαρξη δημοσιονομικού κενού ύψους 2,5 δισ. ευρώ, καθιστούσαν βέβαιο πως τα έσοδα θα αυξηθούν και οι δαπάνες θα μειωθούν. Για μια ακόμη χρονιά. Έτσι, οι προβλέψεις που περιλαμβάνονται στον ψηφισμένο πλέον προϋπολογισμό για φορολογικά έσοδα ύψους 47,03 δις. ευρώ (από 45,62 δις. το 2014 και 44,61 δις. το 2013) και δημόσιες δαπάνες ύψους 41,89 δις. ευρώ (από 42,41 δις. το 2014 και 44,23 το 2015) θα αναθεωρηθούν επί τα χείρω, με στόχο να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό, πολύ σύντομα μάλιστα. Συγκεκριμένα, όταν στο τέλος Φεβρουαρίου θα λήξει η δίμηνης διάρκειας τεχνική παράταση του Μνημονίου, που επισήμως έληγε στις 31 Δεκεμβρίου, όπως αποφασίσθηκε στο συμβούλιο υπουργών Οικονομικών της 8^ης Δεκεμβρίου όπου δόθηκε και το πράσινο φως για την επίσπευση των εκλογών για ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας. Τότε, το νέο καθεστώς επιτήρησης και υποτέλειας που θα εγκαινιαστεί θα έχει ως απαραίτητο συνοδευτικό ένα νέο πρόγραμμα λιτότητας.

Πρώτη Νίκη! Άκυρο στην ιδιωτικοποίηση του νερού

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η απάντηση στο ερώτημα αν υπάρχουν ευχάριστες ειδήσεις στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων είναι απροσδόκητα ευχάριστη: ναι, υπάρχουν! Πρόκειται για τη ματαίωση της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ. Το σχέδιο της κυβέρνησης για ξεπούλημα των δύο εταιρειών ύδρευσης, με βάση όλα τα δεδομένα, παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες, σηματοδοτώντας μια πρώτη νίκη των πολιτών ενάντια στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Παίρνουν πίσω τα δίκτυα της ΕΥΑΘ οι δήμοι της Θεσσαλονίκης

Του ΣΑΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ

Οι δήμοι της Θεσσαλονίκης παίρνουν πίσω την προίκα που είχαν δώσει στην ΕΥΑΘ στις δεκαετίες του ’70, του ’80 και του ’90. Είναι τα δίκτυα, τα αντλιοστάσια και οι δεξαμενές που είχαν κατασκευάσει οι ίδιοι οι δήμοι, και με αποφάσεις τους παραχώρησαν δωρεάν στον τότε Οργανισμό Υδρευσης Θεσσαλονίκης (ΟΥΘ).

«Από την ερχόμενη Δευτέρα, τα δημοτικά συμβούλια των 11 δήμων της Θεσσαλονίκης, που υδροδοτούνται από την ΕΥΑΘ, θα ξεκινήσουμε να παίρνουμε αποφάσεις ανάκλησης των παλιών αποφάσεων με τις οποίες παραχωρήσαμε έτοιμες εγκαταστάσεις και δίκτυα στον ΟΥΘ», διεμήνυσε χθες στο Δ.Σ. του ΤΑΙΠΕΔ ο πρόεδρος της Περιφερειακής Ενωσης Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας (ΠΕΔ Κ.Μ.), δήμαρχος Νεάπολης – Συκεών, Σίμος Δανιηλίδης.

Ο κ. Μιχελάκης απειλεί, η κυβέρνηση καταρ-”ρέει”

Η εγκύκλιος «απαγόρευσης» του τοπικού δημοψηφίσματος που οργανώνουν οι 11 Δήμοι της Θεσσαλονίκης για το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ από τον κ. Μιχελάκη μία μέρα πριν την διαδικασία είναι έκθετη πολιτικά και νομικά.

Πολιτικά, διότι μία μόλις μέρα πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές που αναδεικνύουν τους εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών, η κυβέρνηση επεμβαίνει σε μια δημοκρατική διαδικασία που έχουν αποφασίσει εδώ και μήνες οι δημοκρατικά εκλεγμένοι Δήμαρχοι, με την υποστήριξη της κοινωνίας των πολιτών και πάμπολλων φορέων σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Νομικά γιατί η διαδικασία αυτή όχι μόνο δεν παρεμποδίζει την διεξαγωγή των εκλογών αλλά θα ήταν και απόλυτα νόμιμη και σύμφωνη προς το Ευρωπαϊκό Δίκαιο αν η η κυβέρνηση δεν είχε επιδείξει σκανδαλώδη, ύποπτη και αντιδημοκρατική «ολιγωρία» στην σύνταξη και υπογραφή του Προεδρικού Διατάγματος με το οποίο θα ίσχυε επί τέλους η ευρωπαϊκή νομοθεσία περί τοπικών δημοψηφισμάτων που προβλέπει ο “Καλλικράτης”.

SOSΤΕ ΤΟ ΝΕΡΟ – Δημοψήφισμα, 18 Μαίου

Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης η ΕΥΑΘ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Του Νίκου Φωτόπουλου

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νερού αύριο, η «Εφ.Συν.» παρουσιάζει το βεβαρημένο «ποινικό μητρώο» των δύο εταιρειών που διεκδικούν το δίκτυο της Θεσσαλονίκης: της -διαβόητης διεθνώς- γαλλικής πολυεθνικής «Suez» και της κρατικής ισραηλινής «Mekorot», μολονότι δεν έχει ακόμη ξεκαθαριστεί αν παραμένει στην… κούρσα διεκδίκησης

Αποφορά και δυσωδία αναδίδει η -ανά τον κόσμο- επιχειρηματική δραστηριότητα των δύο πολυεθνικών εταιρειών που προωθεί η κυβέρνηση για την πώληση της ΕΥΑΘ. Τα έργα και οι ημέρες της ισραηλινής «Μεκορότ», στην Παλαιστίνη και αλλού, όπως και της γαλλικών συμφερόντων «Σουέζ», που έχει εκδιωχθεί κακήν κακώς ακόμη και από το ίδιο το Παρίσι, σίγουρα δεν τις καθιστούν κατάλληλες, για να τους εμπιστευτεί κανείς τη διαχείριση του πολυτιμότερου αγαθού: του νερού!

Μια απάντηση στην Diane D’Arras

Senior Executive Vice President Water

Western Europe της Suez Environnement

Αγαπητή Diane

Να διευκρινίσουμε ότι η παρακάτω επιστολή απαντά σε όσα φέρεσαι να δήλωσες κατά την συνέντευξη τύπου που παραχώρησες σε επιλεγμένα μέσα στην Θεσσαλονίκη που ελπίζουμε να μετέφεραν με ακρίβεια τα λεγόμενά σου.

Θα κρίναμε μάλλον αρνητικά το γεγονός ότι παρά τη δημοκρατική παράδοση της Γαλλίας και τη δήλωσή σου ότι η εταιρία θα λάβει σοβαρά υπόψη της το τοπικό όραμα για την πόλη, στην συνέντευξη τύπου που παραχώρησες στη Θεσσαλονίκη οι θύρες ήταν συμβολικά κλειστές για τους πολίτες της αλλά και μη προσκαλεσμένους δημοσιογράφους. Αυτή η στάση της εταιρίας που εκπροσωπείς δημιουργεί ερωτηματικά για τις δημοκρατικές ευαισθησίες που επέδειξες ως εκπρόσωπος της Suez, καλώντας τους αιρετούς εκπροσώπους της αυτοδιοίκησης, να συμμετέχουν ως ανεξάρτητα μέλη, στο νέο διοικητικό συμβούλιο που θα προκύψει. Μια διευκρινιστική ερώτηση θα χρειαζόταν για το ποια ακριβώς δικαιώματα θα είχε μια τέτοια συμμετοχή πέραν ενός άλλοθι «διαφάνειας», αλλά αυτή από ότι φαίνεται από τα σχετικά δημοσιεύματα δεν έγινε από τους παρόντες δημοσιογράφους, μερικοί εκ των οποίων βρίσκονται στο payroll των δημοσιογραφικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του εταίρου με τον οποίο η Suez κατεβαίνει στον διαγωνισμό του ΤΑΙΠΕΔ για την απόκτηση του 51 % των μετοχών της ΕΥΑΘ.

“To νερό είναι υπόθεση όλων μας”. Υπάρχουν εναλλακτικές στην ιδιωτικοποίηση

Αθήνα 1936. Τοποθέτηση αγωγού ύδρευσης

Του Γιώργου Καλλή

Στα πλαίσια του μνημονίου, το ΤΑΙΠΕΔ έχει προγραμματίσει την ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων ύδρευσης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, για τις αρχές του 2014. Την ίδια ώρα που στελέχη της πολυεθνικής «Σουέζ» συναντούσαν το ΔΣ της ΕΥΑΘ στην Θεσσαλονίκη, εργαζόμενοι της ΕΥΑΘ, ακτιβιστές της κίνησης «SOSτε το νερό» καθώς και πλήθος πολιτών, διαδήλωναν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση.

Οι διαδηλωτές είχαν δίκιο. Η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης είναι μια αποτυχημένη και αναχρονιστική ιδέα. Από το Παρίσι και το Βερολίνο, έως το Μπουένος Άιρες και τη Λα Παζ, η σύγχρονη τάση είναι η επιστροφή των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων στους δήμους και το δημόσιο, και όχι η ιδιωτικοποίησή τους. Αντίθετα με άλλες οικονομικές δραστηριότητες, στον τομέα της ύδρευσης ο ιδιωτικός τομέας έχει ισχνή παρουσία. Παγκοσμίως, το 90% των επιχειρήσεων σε πόλεις άνω του ενός εκατομμυρίου ανήκει στο δημόσιο (76% για τις χώρες του ΟΟΣΑ). Στην Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, μόνο το 13% του πληθυσμού εξυπηρετείται από ιδιώτες.

Ο λόγος είναι απλός. Υπό κανονικές συνθήκες έννομου κράτους, το νερό δεν προσφέρεται για κέρδη. Η τιμή του είναι χαμηλή, και δεν μπορεί να αναπροσαρμόζεται διαρκώς για να διατηρεί αυξανόμενα κέρδη. Το νερό είναι ένα δημόσιο αγαθό, δηλαδή ένα αγαθό τα οφέλη του οποίου δεν καρπώνεται ο κάθε καταναλωτής ξεχωριστά, αλλά η κοινωνία στο σύνολό της, μέσω της διασφάλισης της δημόσιας υγείας. Οι περισσότερες μεγαλουπόλεις του 19^ου αιώνα απέκτησαν υποδομές ύδρευσης και αποχέτευσης όταν το Κράτος ενδιαφέρθηκε να συγκεντρώσει και να επενδύσει τα αναγκαία κεφάλαια. Οι ιδιώτες καπιταλιστές που στρέφονταν στους σιδηρόδρομους και τις οικοδομές, έβλεπαν ότι η ύδρευση και η αποχέτευση δεν προσφέρονταν για ανάλογα κέρδη και οι πόλεις ζούσαν με τα λύματά τους έως ότου παρέμβει το κράτος.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η επέκταση των συστημάτων υδροδότησης/αποχέτευσης από το 1880 συνέβαλε στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής κατά 15 χρόνια.(WaterAid/Lianidloes Museum)

Την δεκαετία του 1990 και με την ώθηση από τα ανά τον κόσμο μνημόνια του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, υπήρξε για πρώτη φορά μια γενικευμένη τάση για ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων ύδρευσης. Όλες αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις όμως αυτής της περιόδου, από το Μπουένος Άιρες ως την Τζακάρτα, απέτυχαν. Όχι μόνο κοινωνικά, αλλά και οικονομικά για τις ίδιες πολυεθνικές και τους μετόχους τους, που είδαν μηδενικά κέρδη είτε γιατί εκτίμησαν λάθος το ύψος των αναγκαίων επενδύσεων, είτε γιατί τα εθνικά νομίσματα υποτιμήθηκαν, είτε γιατί οι κοινωνικές αντιδράσεις έκαναν αδύνατη την αύξηση των τιμολογίων.

Σήμερα οι πολυεθνικές δεν ενδιαφέρονται για την ανάληψη ολόκληρων συστημάτων ύδρευσης με μακροχρόνια συμβόλαια. Επιθυμούν μόνο αυτό που λέμε την «κρέμα της τούρτας», δηλαδή την επιλεκτική ανάληψη συγκεκριμένων έργων ή υπηρεσιών υψηλής τεχνολογίας, οι οποίες δεν τις δεσμεύουν σε επενδύσεις υψηλού οικονομικού και πολιτικού ρίσκου. Όταν δε εμπλέκονται πιο άμεσα, όπως σκέφτονται να κάνουν στην Ελλάδα, αναλαμβάνουν μόνο την καθημερινή διαχείριση και την συλλογή των εσόδων, αφήνοντας στο κράτος την πιο δαπανηρή συντήρηση και επένδυση στις υποδομές. Και ενδιαφέρονται μόνο για επιχειρήσεις που είναι ήδη κερδοφόρες, όπως είναι η ΕΥΑΘ ή η ΕΥΔΑΠ, καλύπτοντας τα νώτα τους με τεράστιες αποζημιώσεις στην περίπτωση που μια μελλοντική κυβέρνηση υποτιμήσει το νόμισμα ή αξιολογήσει ότι δεν κάνουν καλά την δουλειά τους και αποφασίσει να τις διώξει.

Κατασκευή αναχώματος για την υδροδότηση της Αθήνας το 1996 με πόσιμο νερό (European Union 2014)

Η στάση στο θέμα «δημόσιο ή ιδιωτικό» είναι εν μέρει ιδεολογική. Αλλά πέρα από την ιδεολογία υπάρχουν τα δεδομένα. Για παράδειγμα μπορεί να είμαι αριστερός, αλλά δεν θα υποστηρίξω ότι η ιδιοκτησία των εστιατορίων θα πρέπει να περάσει στο κράτος. Αντιστοίχως, τα επιχειρήματα υπέρ της ιδιωτικής ύδρευσης είναι αδύναμα. Οφέλη από τον ανταγωνισμό πρακτικά δεν μπορούν να προκύψουν, εκτός και αν κάποιος βρήκε τον τρόπο να σκάψει και να εγκαταστήσει ανταγωνιστικούς αγωγούς. Το νερό είναι φυσικό μονοπώλιο. Οι ιδιωτικές εταιρίες μπορούν να αντλήσουν κέρδη με τρεις τρόπους. Πρώτον, αυξάνοντας τις τιμές. Δεύτερον, απολύοντας εργαζόμενους και επαναπροσλαμβάνοντάς τους (μιας και η γνώση τους είναι απαραίτητη), μέσω ενδιάμεσων εταιρειών που τους πληρώνουν πολύ λιγότερο ή δεν τους καλύπτουν την ασφάλεια. Τρίτον, υποεπένδυοντας στην συντήρηση του δικτύου. Και τα τρία αυτά οδηγούν στην υποβάθμιση, όχι στην βελτίωση των υπηρεσιών. Το μόνο επιχείρημα που μένει υπέρ της ιδιωτικοποίησης είναι το «επιχείρημα ΟΠΑΠ», δηλαδή πουλάμε κάτι ακριβώς επειδή είναι κερδοφόρο και μπορούμε να το πουλήσουμε. Μια λογική παράλογη ακόμα και εντός της λογιστικής του Μνημονίου αφού έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του χρέους.

 Η στάση στο θέμα «δημόσιο ή ιδιωτικό» είναι εν μέρει ιδεολογική. Αλλά πέρα από την ιδεολογία υπάρχουν τα δεδομένα. Για παράδειγμα μπορεί να είμαι αριστερός, αλλά δεν θα υποστηρίξω ότι η ιδιοκτησία των εστιατορίων θα πρέπει να περάσει στο κράτος. Αντιστοίχως, τα επιχειρήματα υπέρ της ιδιωτικής ύδρευσης είναι αδύναμα

Τα παραπάνω επιβεβαιώνει και η διεθνής βιβλιογραφία για την ιδιωτικοποίηση του νερού:

Πρώτον, όντως οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν λειτουργούν καλύτερα από τις δημόσιες. Όπου η ιδιωτικοποίηση έφερε οριακές βελτιώσεις, αυτό ήταν αποτέλεσμα της βελτίωσης των ρυθμιστικών μηχανισμών με αφορμή την ανάγκη για έλεγχο των επενδύσεων και των τιμολογίων της ιδιωτικής επιχείρησης. Οι χώρες που ιδιωτικοποιούν όμως είναι αυτές οι οποίες έχουν δυσλειτουργικά κράτη, χρέη και κάνουν περικοπές στον κρατικό μηχανισμό, λόγους ακριβώς για τους οποίους αδυνατούν να ελέγξουν μετά τους ιδιώτες.

Δεύτερον, η ιδιωτικοποίηση δεν φέρνει νέες επενδύσεις ή όπου φέρνει, αυτό γίνεται με δραματική αύξηση των τιμολογίων, η οποία φέρνει συγκρούσεις.

Τρίτον, όπως η έρευνά μου στην Καλιφόρνια με συναδέλφους από το Μπέρκλεϋ έδειξε, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι διστακτικές στο να προωθήσουν την εξοικονόμηση του νερού, αφού αυτή μειώνει τις πωλήσεις τους (θα φανταζόταν κανείς ποτέ την Κόκα Κόλα(Coca Cola) να ζητά από τους πελάτες της να πίνουν λιγότερα αναψυκτικά;). Αλλά και οι καταναλωτές, σε μια περίοδο λειψυδρίας, δύσκολα θα ανταποκριθούν στις επικλήσεις μία ιδιωτικής επιχείρησης για συγκράτηση, όταν ξέρουν ότι την προηγούμενη περίοδο κερδοφορούσε («να φρόντιζαν να υπάρχει αρκετό νερό αντί να βγάζουν λεφτά», μας είπε ένας συνεντευξιαζόμενος).

Τέλος, το πιο σημαντικό εύρημα αφορά τα πλεονεκτήματα του συνεταιριστικού μοντέλου στον τομέα της ύδρευσης. Συνάδελφοι μου ιστορικοί στην Βαρκελώνη οι οποίοι ερεύνησαν την συνεταιριστική διαχείριση της πολυεθνικής Agbar κατά την διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου, βρήκαν ότι τα αφεντικά της εταιρείας, επιστρέφοντας μετά την νίκη του Φράνκο, έλεγαν κατ’ ιδίαν στα Δ.Σ. ότι «τις μεταρρυθμίσεις που έκαναν οι εργαζόμενοι εμείς ποτέ δεν θα τις είχαμε καταφέρει». Η ίδια η Παγκόσμια Τράπεζα συνεχάρη τον συνεταιρισμό ύδρευσης της πόλης της Σάντα Κρουζ στην Βολιβία, τον μόνο στην χώρα που κατάφερε να συνδέσει όλον τον πληθυσμό της πόλης στο δίκτυο. Στην περιφέρεια του Μπουένος Άιρες ο συνεταιρισμός εργαζομένων 5 Σεπτέμβρη, σε συνεργασία με ομάδες καταναλωτών, ανέλαβε με εξαιρετικά αποτελέσματα την επιχείρηση ύδρευσης της περιοχής μετά την αναχώρηση το 2002 της εκεί θυγατρικής της Ένρον.

Σεπτέμβριος 2009 Θεσσαλονίκη. Διαμαρτυρία εργαζομένων για την ιδιωτικοποίηση της Ε.Υ.Α.Θ.(Flickr ©Ezkerras)

Η Θεσσαλονίκη αποτελεί διεθνώς αιχμή καινοτομίας στην τάση για κοινωνική διαχείριση του νερού. Ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί με ενδιαφέρον την τύχη της Κίνησης 136, την πρωτοβουλία πολιτών για την εξαγορά από τους κατοίκους της πόλης του 51% της επιχείρησης ύδρευσης μέσω συνεταιρισμών σε επίπεδο γειτονιάς και της ακόλουθης μη κερδοσκοπικής διαχείρισης και δημοκρατικού ελέγχου της από αυτούς τους συνεταιρισμούς. Επαναλαμβάνεται συχνά ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση προς το μνημόνιο. Ιδού λοιπόν μια συγκεκριμένη, τεκμηριωμένη και λεπτομερής πρόταση για την βελτίωση μιας κοινωφελούς επιχείρησης. Και όμως αντί αυτής, προωθείται μια ιδεολογικά ορμώμενη, οικονομικά επιζήμια ιδιωτικοποίηση.

Το 2010 ο Δήμος του Παρισιού πήρε μετά από 50 χρόνια στα χέρια του την επιχείρηση ύδρευσης της πόλης από την Σουέζ και την Βεόλια. Δύο χρόνια μετά η κυβέρνηση Σαρκοζί αποτελούσε παρελθόν. Το 2011 26 εκατομμύρια Ιταλοί πήγαν στις κάλπες ψηφίζοντας συντριπτικά (95%) υπέρ νόμου που απαγόρευε την ιδιωτικοποίηση του νερού. Ήταν η πρώτη ήττα του έως τότε παντοδύναμου Μπερλουσκόνι. Στην Κοτσαμπάμπα και το Μπουένος Άιρες οι «μάχες» για το νερό έφεραν το τέλος των εκεί ιδιωτικοποιήσεων και μνημονίων. Είθε η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας η οποία έκρινε παράνομη την μεταβίβαση της ΕΥΑΘ στο ΤΑΙΠΕΔ και η κινητοποίηση των πολιτών στη Θεσσαλονίκη να σημάνει και την αρχή του τέλους για την εποχή του παραλογισμού και στην Ελλάδα. Το τι θα γίνει με το νερό είναι υπόθεση όλων μας.

Πηγή : greeklish

ΕΥΑΘ/ Suez: Μία συνέντευξη που προδίδει ποιος αποφασίζει…

«Το χειρότερο για εμάς είναι να είμαστε σε μία χώρα που δεν σέβεται τον νόμο». «Το δημοψήφισμα είναι μεν σημαντικό, αλλά αποτελεί πράξη πολιτικής – να μείνουμε στο νομικό μέρος». Τάδε έφη η αναπληρώτρια γενική διευθύντρια της της Suez Environment Νταϊάν Ντ’ Αράς.

Το θα γίνει τελικά με την υπόθεση της πώλησης της ΕΥΑΘ, θα διαφανεί τελικά από το αν η κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ προχωρήσουν στην πώλησή της στην κοινοπραξία των Γάλλων και του ομίλου Μπόμπολα, αγνοώντας επιδεικτικά τις μαζικές αντιδράσεις φορέων, δήμων και πολιτών του Νομού Θεσσαλονίκης.

Νερό: “ανθρώπινο” ή “εμπορεύσιμο” αγαθό;

Με όσα είπαμε τις τελευταίες μέρες, ίσως κάποιοι νομίσουν ότι το πρόβλημα με την εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων αφορά τις φτωχές ή τις τριτοκοσμικές χώρες. Μέγα λάθος! Οι πολυεθνικές τού χώρου, μπορεί να συσσωρεύουν κέρδη ευκολώτερα σε τέτοιες χώρες αλλά δεν υστερούν και με τις χώρες τού ανεπτυγμένου κόσμου.

Στην παγκόσμια αγορά νερού κυριαρχούν δέκα πολυεθνικές. Οι δυο μεγαλύτερες είναι οι Suez και η Vivendi (τις οποίες είδαμε στο χτεσινό σημείωμα για την Αργεντινή) ενώ σημαντικού μεγέθους είναι οι βρεττανικές Thames Water και Wessex Water αλλά και η γαλλική Veolia. Η Suez δραστηριοποιείται σε 130 χώρες (και στην Ελλάδα) και η Vivendi σε 90. Η παγκόσμια αγορά υδάτινων πόρων εκτιμάται ότι πλησιάζει σε μέγεθος το ένα τρισεκατομμύριο δολλάρια.

Παιχνίδια τού νερού

Ανάμεσα στα τιμαλφή τού ελληνικού λαού, τα οποία βγάζει στο σφυρί η αστική συγκυβέρνηση “προς το συμφέρον τού τόπου”, είναι και το νερό. Η αρχή στο ξεπούλημα του νερού θα γίνει με την ΕΥΔΑΠ τής πρωτεύουσας και την ΕΥΑΘ τής Θεσσαλονίκης αλλά δεν θ’ αργήσουν να μπουν στον ντορό και άλλες περιοχές τής χώρας.

Για να είμαστε ακριβέστεροι, η ανήθικη ιστορία με το νερό δεν είναι καινούργια. Αν πάμε πίσω στον χρόνο, θα πρέπει να αναζητήσουμε τις απαρχές της στα τέλη τής δεκαετίας τού ’90, όταν η τότε κυβέρνηση Σημίτη έβαλε τον θεμέλιο λίθο τής ιδιωτικοποίησης τόσο της ΕΥΔΑΠ όσο και της ΕΥΑΘ, με τους νόμους 2744/1999 και 2651/1998 αντίστοιχα. Με το χρηματιστήριο να βρίσκεται στα φόρτε του, οι καιροσκόποι τής κυβέρνησης βρήκαν την ευκαιρία ν’ αρχίσουν το ξεπούλημα μετοχοποιώντας τις δυο μεγαλύτερες εταιρείες ύδρευσης της χώρας.

Ανυδρες ιδιωτικοποιήσεις διεθνώς, εμείς αντίθετα στο ρεύμα!

Του δρ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΧΑΡΤΖΟΥΛΑΚΗ,

γεωπόνου- ερευνητή

Σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον στο οποίο όλα αλλάζουν με επιταχυνόμενους ρυθμούς, το νερό, η βασική πηγή ζωής, φαίνεται ότι θα αποτελέσει στοιχείο ανταγωνισμού και περιοριστικό παράγοντα για την ανάπτυξη στις επόμενες δεκαετίες.

Η ποσότητα του νερού που έχουμε, παραμένει σταθερή για χιλιάδες χρόνια ενώ ο αριθμός και ο τύπος των χρηστών έχει αυξηθεί μαζικά. Η παγκόσμια δυναμική -όπως η αύξηση του πληθυσμού, η αστικοποίηση, οι αλλαγές στη χρήση γης και η αλλαγή του κλίματος- δημιουργεί ανταγωνιστικές πιέσεις στον πεπερασμένο αυτόν φυσικό πόρο. Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά επανέρχεται στην επικαιρότητα το πρόβλημα της έλλειψης του νερού. Η ψευδαίσθηση της αφθονίας δεν επιτρέπει εύκολα να αποκαλυφθεί η αλήθεια, ότι δηλαδή με την πάροδο του χρόνου το καλής ποιότητας νερό τείνει να μετατραπεί σε αγαθό εν ανεπαρκεία.

Να μην την πατήσουμε κι εμείς! «Αποτυχημένο πείραμα σε παγκόσμια κλίμακα η ιδιωτικοποίηση εταιριών ύδρευσης»

Έκθεση της ελληνικής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ,) για την υλοποίηση της οποίας συνεργαστήκαμε  ως Σύλλογος Μηχανικών ΕΥΔΑΠ και ανταλλάξαμε στοιχεία και απόψεις, αποκαλύπτει ότι: «Δικαστήρια στη Γαλλία, στην Ιταλία και στις ΗΠΑ έχουν καταδικάσει στελέχη και αξιωματούχους του Δημοσίου για δωροδοκίες που έλαβαν από θυγατρικές των Suez και Veolia.  

Η έκθεση δημοσιεύεται στην “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ” της 16ης Σεπτεμβρίου και αξίζει να τη διαβάσετε.

ΕΥΑΘ: στον εισαγγελέα η Κίνηση Πολιτών για το διαγωνισμό

Του ΣΑΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ

Στην Εισαγγελία Θεσσαλονίκης προσέφυγε η Ενωση Πολιτών για το Νερό (ΕΠΝ, Κίνηση 136) για να μπορέσει να πάρει από το ΤΑΙΠΕΔ τα στοιχεία που ζητά και αφορούν τον αποκλεισμό της από το διαγωνισμό για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ.

Μέσω του δικηγόρου της, η ΕΠΝ ζήτησε τη συνδρομή της Εισαγγελίας Θεσσαλονίκης για να καταφέρει να πάρει στα χέρια της τα στοιχεία που ζητά επί μήνες από το ΤΑΙΠΕΔ. Αλλά, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, το ΤΑΙΠΕΔ δεν φαίνεται να λογαριάζει ούτε τις εισαγγελικές αρχές, καθώς ακόμη δεν έχει δοθεί κανένα απολύτως στοιχείο.

ΤΑΙΠΕΔ : τo χάος των διαδικασιών

Του Δημήτρη Μάρδα*

Στις 21 Φεβρουαρίου 2013, το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) προκήρυξε διαγωνισμό με σκοπό την υποβολή εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την απόκτηση του 51% της Εταιρίας Υδρευσης και Αποχέτευσης της Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ).

Η πρόσκληση ζητούσε, μαζί με την κατάθεση της προσφοράς, ένα σύνολο δικαιολογητικών που θα εξυπηρετούσαν τη διαδικασία προεπιλογής των εταιρειών κατά την πρώτη φάση του διαγωνισμού.

Από την αλληλογραφία μεταξύ ΤΑΙΠΕΔ και υποψηφίων μετά την κατάθεση των προσφορών, προέκυψε ότι έλειπαν από τους φακέλους των ενδιαφερομένων διάφορα δικαιολογητικά. Ενα όμως σύνολο από τα εν λόγω στοιχεία, που ζητήθηκαν εκ των υστέρων από το Ταμείο, δεν ήταν απλώς διευκρινίσεις ή συμπληρωματικά στοιχεία στα ήδη υπάρχοντα, αλλά νέα. Αυτά όμως όφειλαν να συμπεριλαμβάνονται στον φάκελο της προφοράς «[…] κατά τη στιγμή υποβολής εκδήλωσης ενδιαφέροντος», σύμφωνα με την έκφραση της πρόσκλησης (σελίδα 7).

Η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται συχνά (παράτυπα βέβαια) από διάφορους φορείς, προκαλώντας εύλογα έναν κυκεώνα ενστάσεων και προσφυγών. Αναλυτικότερα, κάποιοι λόγοι που ερμηνεύουν την τόσο έωλη αυτή πολιτική είναι οι εξής. Οι φορείς:

– Θέλουν να προστατεύσουν τον υποψήφιο νυμφίο, ο φάκελος του οποίου παρουσιάζει προβλήματα, οπότε δείχνουν ανεκτικοί απέναντι και στους άλλους. Ετσι, στο πλαίσιο μιας ίσης μεταχείρισης, στις παρατυπίες βέβαια, ζητούν από όλους πρόσθετα στοιχεία, που τα βαπτίζουν ως συμπληρωματικά. Οταν κατατεθούν τα τελευταία και ο ευνοούμενος υποψήφιος καλυφθεί πλήρως, βρίσκουν αιτίες που οδηγούν στον αποκλεισμό των «κακών» υποψηφίων.

– Εισέρχονται σε μια διαδικασία ερωτήσεων και διευκρινίσεων, για να μην αποκλείσουν εκ των προτέρων υποψηφίους, που δεν πληρούν τους όρους της διακήρυξης, έτσι ώστε να μη θεωρηθεί εξαρχής άγονος ο διαγωνισμός, λόγω μικρής συμμετοχής.

Στα ανωτέρω προστίθενται και άλλα θέματα. Αναλυτικότερα, αν το ΤΑΙΠΕΔ ήθελε να σεβαστεί τις διαδικασίες που το ίδιο ακολουθεί, όφειλε να κάνει τα ακόλουθα:

Nα κοινοποιήσει σε όλους τους υποψηφίους, μετά την αποδοχή τους ή μη στο σύνολο των προεπιλεγέντων, το πρακτικό τής εν λόγω επιτροπής, στο οποίο φαίνονται οι παραλείψεις όλων των ενδιαφερομένων σε έγγραφα και πιστοποιητικά.

Καθώς το ΤΑΙΠΕΔ δεν έκανε το παραπάνω, αρνούμενο από την άλλη –παρά τις εξώδικες προσκλήσεις που έλαβε– να δώσει τις πληροφορίες αυτές σε υποψηφίους που «κόπηκαν», αφαίρεσε στην ουσία το δικαίωμα των ενστάσεων/προσφυγών των ενδιαφερομένων, κατά τη συγκεκριμένη φάση του διαγωνισμού.

To δικαίωμα στην πρόσβαση σε πληροφορίες, για την υπόθεση που εξετάζουμε, απορρέει κατ’ αρχάς από τη Σύμβαση του Ααρχους (1998), όπως αυτή ενσωματώθηκε στην εθνική νομοθεσία (νόμος 3422/2005).

Πριν κλείσουμε την παρουσίασή μας για μια υπόθεση πώλησης κερδοφόρας επιχείρησης –που απαξιώθηκε από το 2010– θα σημειώσουμε απλά τα όσα είπε ο καθηγητής Ζ. Στίγκλιτζ το 2001 για τις προς ιδιωτικοποίηση δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, που πωλούνται κοψοχρονιάς:

«Οι εθνικοί ηγέτες… πανευτυχείς ξεπουλούν τις εταιρείες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και ύδατος… Θα μπορούσες να δεις πώς ανοίγουν τα μάτια τους, με την προσδοκία της μίζας του 10%, που θα καταβληθεί σε λογαριασμό τους σε μια τράπεζα της Ελβετίας, απλά και μόνο γιατί οδήγησαν… στην απαξίωση της εθνικής αυτής περιουσίας!» (Βλ. αναλυτικότερα, http://www.gregpalast.com/the-globalizer-who-came-in-from-the-cold/) Σημειώνουμε, τέλος, ότι το νερό εξαιρέθηκε από το σύνολο των δραστηριοτήτων προς ιδιωτικοποίηση, που προβλέπει η προς διαμόρφωση Οδηγία, που ετοιμάζει ο επίτροπος Μπαρνιέ, μετά τη συγκέντρωση 1,7 εκατομμυρίων υπογραφών σε όλη την Ε.Ε.

Βέβαια, με όλα τα ανωτέρω και τη θέση για μη ιδιωτικοποίηση του νερού, δεν προσφέρουμε άλλοθι σε κάθε βαρόνο της πολιτικής, που θεωρεί τις δημόσιες επιχειρήσεις παραμάγαζο του πολιτικού του γραφείου!

……………………………………………………………………………………..

* Καθηγητής Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

Πηγή : εφ. των Συντακτών

Οργανώσεις και Ευρωβουλευτές καλούν τις εταιρίες να αποσύρουν την προσφορά τους για την εξαγορά της ΕΥΑΘ

Περισσότερες από 130 οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, εργατικά συνδικάτα και πολίτες απ την Ελλάδα, την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο ένωσαν τη φωνή τους με 50 μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στέλνοντας επιστολή στους υποψήφιους αγοραστές της δημόσιας επιχείρησης νερού της Θεσσαλονίκης και ζητώντας τους να αποσύρουν την προσφορά τους.

H ομάδα έχει στείλει επιστολές σε εταιρίες συμπεριλαμβανομένης της γαλλικής πολυεθνικής SuezEnvironment, των ελληνικών συμπράξεων ΑΚΤΩΡ ΑΕ και ΤΕΡΝΑ και των ισραηλινών γκρουπ Mekorot και Αrison Ιnvestment, σχετικά με τις αναφερόμενες προσφορές τους για την ΕΥΑΘ.

ΕΥΑΘ, ΕΡΤ: Ποιος αποφασίζει;

Της Μαρίας Κανελλοπούλου

Η πώληση της ΕΥΑΘ υπό σιγή (ιδιωτικών) τηλεοπτικών ιχθύων προχωράει πλέον στη δεύτερη φάση της, αφού το ΤΑΙΠΕΔ απέκλεισε την «Ένωση Πολιτών για το Νερό» (την προσπάθεια της συνεταιριστικής διαχείρισης από τους ίδιους τους Θεσσαλονικείς μαζί με το σωματείο των εργαζομένων). Ο κ. Σταυρίδης, πρώην πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ και τώρα του ΤΑΙΠΕΔ, ο πιο πρόθυμος από τους υποστηρικτές της ελεύθερης οικονομίας, ιδίως όταν αυτή πραγματώνεται δημιουργώντας ιδιωτικά μονοπώλια υπό την επίβλεψη «ρυθμιστικών αρχών», στη μνημειώδη, για την έλλειψη νομικών ή άλλων τεκμηριώσεων, επιστολή του «πληροφορεί» απλώς, σε τόνο συγκατάνευσης, ότι η πρόταση της Ένωσης δεν «περνάει» στην επόμενη φάση. Στην επόμενη φάση όμως περνάει η γαλλική πολυεθνική Suez μαζί με τον ακόμη προθυμότερο κ. Μπόμπολα και ακόμη η δημόσια (!!!) ισραηλινή εταιρεία Mekorot σε κοινοπραξία με τον κ. Αποστολόπουλο. Η Ένωση ήδη κατέθεσε ένσταση, όπως ήταν φυσικό, και αναμένουμε.

1.500.000 υπογραφές για το νερό

Σε κρίση πανικού βρίσκονται οι αξιωματούχοι της Ε.Ε., αφού ενάμισι εκατομμύριο πολίτες έχουν υπογράψει μέχρι στιγμής την έκκληση για να παραμείνει το νερό δημόσιο αγαθό και η Κομισιόν προσπαθεί να τους αγνοήσει εμμένοντας στην πολιτική που επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης και της αποχέτευσης στις χώρες του Νότου κατόπιν εντολής της τρόικας!

Όπως επισημαίνουν καλά πληροφορημένες πηγές από τις Βρυξέλλες, οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. έχουν βρεθεί σε δύσκολη θέση, αφού δεν περίμεναν ότι η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών με στόχο να παραμείνει το νερό δημόσιο αγαθό θα έφτανε και μάλιστα θα ξεπερνούσε κατά πολύ το 1 εκατομμύριο υπογραφές, αριθμός απαραίτητος, σύμφωνα με όσα ορίζει η θεσμοθετημένη διαδικασία, για να τεθεί το θέμα στα αρμόδια όργανα.

Έτσι τώρα στόχο έχουν να καθυστερήσουν όσο μπορούν τη διαδικασία προκειμένου να μην τεθεί υπό αμφισβήτηση το κεντρικό σχέδιο για την ιδιωτικοποίηση του νερού, τη στιγμή μάλιστα που στην Ελλάδα έχουν αρχίσει οι διαδικασίες για την πώληση του νερού της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας.