Η γερμανική Ευρώπη και το μέλλον της Ελλάδας

Απλά και μόνο η αλλαγή/ανατροπή της κυβέρνησης δεν πρόκειται να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από τη σκλαβιά  – παρά το ότι είναι ιδανική για τον κ. Σόιμπλε, αφού είναι η μοναδική που μπόρεσε να ψηφίσει σύσσωμη τόσα πολλά εναντίον της χώρας της, χωρίς την παραμικρή αντίδραση από τους Πολίτες

«Ο Σόιμπλε ξέρει ότι τα μέτρα δεν λειτουργούν, όμως αγνοεί αυτήν την πραγματικότητα και ζητά πρόγραμμα λιτότητας στην ευκτική. Οι Έλληνες δηλαδή πρέπει να αποφασίσουν προκαταβολικά μέτρα λιτότητας που θα εφαρμοστούν μετά το 2018, αν δεν επιτευχθούν πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5%. Ο Σόιμπλε συμπεριφέρεται σαν δικτάτορας.

Ξέρει ότι τα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα δεν λειτουργούν, αλλιώς θα ήταν περιττό να ζητά και νέα. Παρ’ όλα αυτά η Ελλάδα μετατρέπεται σε γερμανική αποικία. Μπορεί στους γερμανούς εκλογείς να αρέσει η δύναμη του Σόιμπλε, εκτός συνόρων όμως παγιώνεται δυσάρεστη εικόνα: η Γερμανία εμφανίζεται σαν παράλογος ηγεμόνας που κυριαρχεί στην Ευρώπη και βασανίζει βάναυσα τις ασθενέστερες χώρες. Κι αυτό κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα να το πληρώσουμε» (Η γερμανική εφημερίδα Tageszeitung, 02/17).

Advertisements

Χρήσιμα τροχιοδεικτικά από την Ευρώπη

Kαθ’ οδόν προς τις ευρωεκλογές έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθούμε προσεκτικά τα μηνύματα από τις Βρυξέλλες, για να κατανοήσουμε όχι μόνο πώς βρεθήκαμε σαν χώρα στη θανάσιμη παγίδα χρέους, αλλά και για να αντλήσουμε τα στοιχεία ενός σχετικά αντικειμενικού παρατηρητή για την παρούσα κατάσταση της χώρας. Επιπλέον, ίσως ανιχνεύσουμε τι μπορούμε να περιμένουμε και τι όχι από την ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια και την προσώρας γερμανική ηγεμονία.

Εσωτερική υποτίμηση: Η αλήθεια που δεν λέγεται

Του Γιώργου Παπανικολάου 

 Ενόσω οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης ομιλούν περί της ανάπτυξης (που προς το παρόν παραμένει κρυμμένη πίσω από την επόμενη… γωνία), στην οικονομία συνεχίζεται η σκληρή διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης, διαδικασία της οποίας οι βαθύτερες συνέπειες θα φανούν τα επόμενα χρόνια.

Όταν γίνεται λόγος για εσωτερική υποτίμηση η σκέψη των περισσοτέρων πηγαίνει αυτόματα στις τρέχουσες τιμές των ακινήτων και των αγαθών, ή και στη συντελεσθείσα συμπίεση του επιπέδου των μισθών.

Με αυτά τα δεδομένα, οι επιπτώσεις φαντάζουν ως τώρα μάλλον περιορισμένες, ιδίως στις τιμές. Ωστόσο οι διαδικασίες που έχουν τεθεί σε κίνηση είναι πολύ βαθύτερες και δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές.

Η διάσωση πέτυχε

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν δύο κόσμοι, που κινούνται παράλληλα και ασύμπτωτα. Ο ένας κόσμος είναι αυτός στον οποίο κινείται η κυβέρνηση και αναμεταδίδουν τα μαζικά μέσα· ένας κόσμος όπου η μόνη ένδειξη ζωτικότητας είναι η διαπραγμάτευση με την τρόικα για την επόμενη δόση και τις προαπαιτούμενες δράσεις. Πρόκειται περί παντομίμας διαπραγμάτευσης: βάσει της τριετούς εμπειρίας, όλες οι διαπραγματεύσεις καταλήγουν με επιβολή των όρων της τρόικας. Παρενθέτως, η τρόικα μπορεί να αλλάξει ρότα και να ερμηνεύσει διαφορετικά όσα είχε επιβάλει αρχικά. Η κυβέρνηση ωστόσο θα δείξει εντόνως ότι ανθίσταται, ότι επιχειρεί να αντιπαραθέσει ισοδύναμα μέτρα, ότι παλεύει, θα εμπεδώσουμε όλη την επιχειρηματολογία της τρόικας, θα δοθούν αριθμοί διαστελλόμενοι και συστελλόμενοι κατά το δοκούν, τα συγκυβερνώντα κόμματα θα τουφεκάνε σε γραμμές Μαζινό, υπουργοί θα υποσκάπτονται και θα ταπεινώνονται, και εντέλει όλες οι απαιτήσεις της τρόικας θα ικανοποιηθούν, με ευφημισμούς, μετωνυμίες, και αναλύσεις περί του μικρότερου δυνατού κακού.

Σας είπαν την μισή αλήθεια

Πριν από τις εκλογές οι μνημονιακοί μας έλεγαν ότι αν δεν τους ψηφίσουμε θα βγούμε από το ευρώ, θα έρθει η δραχμή, θα υποτιμηθεί 50%, θα πεινάσουμε, θα μείνουμε από καύσιμα και φάρμακα, δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.

Τελικά αν συνυπολογίσουμε όλες τις απώλειες από τα μέτρα τους δεν έχει προκύψει μείωση μισθών και συντάξεων σωρευτικά κατά 50% τουλάχιστον?
Δεν έχουμε ανεργία τουλάχιστον 25%?
Δεν τελειώνουν τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους στις 16 Νοεμβρίου, όπως δήλωσε ο Α.Σαμαράς μόλις προχθές?

‘Eχετε πετρέλαιο στις δεξαμενές σας ή λεφτά για να το προμηθευτείτε?
Μπορείτε να αγοράσετε τα φάρμακα σας όσο είναι κομμένη η πίστωση από τον ΕΟΠΠΥ?

Η αποτυχία της εσωτερικής υποτίμησης

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

Επίκαιρα, 4-10/10/2012

Διπλό ήταν το σοκ που προκάλεσαν τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, Eurostat, στις 17 Σεπτεμβρίου 2012 σε σχέση με την πορεία του εργατικού κόστους στις χώρες μέλη της ΕΕ. Το σοκ πριν απ’ όλα αφορούσε την συντριβή που έχει δεχτεί το εργατικό κόστος στην Ελλάδα. Προκαλεί μεγάλη εντύπωση ότι σε καμία, μα καμία άλλη χώρα της ΕΕ δεν έχει υπάρξει τόσο μεγάλη μείωση για τόσο παρατεταμένο χρονικό διάστημα. Όπως φαίνεται στον πίνακα που παραθέτουμε και στις τρεις χώρες που προσέφυγαν στο Μνημόνιο (Πορτογαλία και Ιρλανδία, πέρα από την Ελλάδα) η πορεία του εργατικού κόστους είναι κατά βάση αρνητική, μειώνεται δηλαδή στο πέρασμα του χρόνου, αν δεν μένει ίδια, σε εμφανή αντίθεση με τον μέσο όρο της ΕΕ των 27 και της ευρωζώνης των 17 κρατών μελών όπου σταθερά παρατηρείται άνοδος παρότι μικρή. Αυτό που παρατηρείται στην Ελλάδα είναι χωρίς σύγκριση καθώς έχουμε μια συνεχή και πολύ σοβαρή μείωση του εργατικού κόστους, που κατά μέσο όρο μειώνεται κάθε τρίμηνο κατά 6%! Φαίνεται επομένως πεντακάθαρα ποιο είναι το τεράστιο επίτευγμα των Μνημονίων, που επιβλήθηκαν με ευθύνη των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ: να οδηγηθούν οι εργατικές αμοιβές στα Τάρταρα και οι όροι ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων σε αξιοθρήνητο επίπεδο.

25 αμείλικτα ερωτήματα για την Εσωτερική Υποτίμηση

Του Περικλή Γκόγκα*

Πολλαπλά κύματα μειώσεων μισθών, παροχών και συντάξεων στην Ελλάδα με το επιχείρημα των σχεδιαστών του προγράμματος «βοήθειας» -στην πραγματικότητα δανεισμού και όχι βοήθειας-ότι η Ελλάδα καθώς ανήκει σε μια νομισματική ένωση χρειάζεται μια εσωτερική υποτίμηση ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητά της και το ισοζύγιο πληρωμών της μέσω του μειωμένου κόστους παραγωγής.

Ας δεχτούμε ότι το παραπάνω έχει κάποια λογική.  Όμως ποιος «υπεύθυνος» των κυβερνήσεων που περάσανε έως και την σημερινή μετά τα μνημόνια μπορεί να μας δώσει απαντήσεις στα παρακάτω;

1. Γιατί έχουμε τόσο τεράστια εμμονή στην μείωση των μισθών – και μόνο;