Η συντριβή του Γ΄ Ράιχ: Η μάχη του Βερολίνου

 

Η συμβολή των λαών της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ) στη συμμαχική νίκη κατά του φασισμού είναι ένα αναντίρρητο γεγονός. Οι ηρωικές μάχες της Μόσχας, του Στάλινγκραντ, του Κουρσκ, του Λένινγραντ και άλλων πόλεων της ΕΣΣΔ αποτελούν σταθμό στην παγκόσμια, οικουμενική, ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι επίσης γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ρωσία υπέστη ανυπολόγιστες καταστροφές από τη ναζιστική θηριωδία. Ο φόρος αίματος που κλήθηκε να πληρώσει ο σοβιετικός λαός είναι ένα γεγονός που δεν δύναται να αμφισβητηθεί από κανένα σοβαρό μελετητή και στοχαστή. Η τελική αποφασιστική μάχη του Κόκκινου Στρατού εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας δόθηκε στην πρωτεύουσα του Γ΄ Ράιχ, στο Βερολίνο: Ονομάστηκε στρατηγική επιθετική επιχείρηση για την κατάληψη του Βερολίνου, άλλως μάχη του Βερολίνου. Οι πολεμικές εχθροπραξίες ξεκίνησαν την 16η Απριλίου του 1945 και ολοκληρώθηκαν την 8η Μαΐου του ίδιου έτους.

Η επιλογή των τρόμων

Του Τάσου Βαρούνη

Ο Ιταλός φιλόσοφος Ντομένικο Λοζούρντο σε μια κριτική του της κατηγορίας του Ολοκληρωτισμού, έγραφε για την «επιλογή τρόμων στον εικοστό αιώνα». Συνέδεε δηλαδή τους κάθε φορά χρωματισμούς της έννοιας με την ιδιαίτερη συγκυρία και τις εκάστοτε επιδιώξεις των δημιουργών της. Τα παραδείγματα που αναφέρει είναι ενδεικτικά. Ο Τάλμον θεωρεί το «δογματικό πνεύμα» και την «ιδέα του ανθρώπου ως αφαίρεσης» ως οχήματα του ολοκληρωτισμού σε αντίθεση με τον «εμπειρισμό που είναι σύμμαχος της ελευθερίας». Ο Χάγιεκ επεκτείνει την κατηγορία των ολοκληρωτικών συστημάτων πέραν των κομμουνιστικών και ναζιστικών χωρών. Με παράδειγμα την Αυστρία χτυπά γενικώς την ιδέα του πολιτικού κόμματος, «ιδέα που σχετίζεται με το σοσιαλιστικό κίνημα».

ΗΠΑ: Μια στρατιωτική βάση στην οποία ο ήλιος δεν δύει ποτέ

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Για το φάντασμα μιας νέας Κρίσης των Πυραύλων, η οποία έφερε τις ΗΠΑ και την πρώην ΕΣΣΔ στα πρόθυρα του πυρηνικού ολοκαυτώματος, μίλησαν αρκετοί αναλυτές με αφορμή τις απειλές του Ντόναλντ Τραμπ να αναλάβει στρατιωτική δράση εάν δεν απομακρυνθούν 100 στελέχη του ρωσικού στρατού που έφθασαν προ ημερών στη Βενεζουέλα.

Δυστυχώς ο συγκεκριμένος παραλληλισμός με τα γεγονότα του 1962 στην Κούβα είναι ατυχής και παραπλανητικός.

Η κρίση των πυραύλων, καλώς ή κακώς, έχει αποτυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο του δυτικού κόσμου σαν μια αντιπαράθεση δυο ισοδύναμων πυρηνικών δυνάμεων, οι οποίες έφεραν την ίδια ευθύνη για την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης (η ΕΣΣΔ επιχείρησε να αναπτύξει πυρηνικό οπλοστάσιο στην Κούβα με το οποίο θα μπορούσε να πλήξει τις ΗΠΑ αλλά είχε προηγηθεί η ανάπτυξη αμερικανικών πυραυλικών συστημάτων στην Τουρκία, τα οποία θα μπορούσαν να χτυπήσουν στην καρδιά της ΕΣΣΔ).

Το ΔΝΤ στην Ρωσσία – 7. Τα ερείπια

Κι ενώ στο ρωσσικό λεξικό έμπαιναν μερικές άγνωστες ως τότε λέξεις (όπως ανεργία, αβεβαιότητα, ναρκωτικά, άστεγος, επαίτης, σύφιλη κλπ), το ΔΝΤ έκανε σημαία την βελτίωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ως απόδειξη της ορθότητας των επιλογών του και του ισχυρισμού ότι μετά την σκληρή αλλά απαραίτητη μικρή περίοδο λιτότητας θα ακολουθήσει μόνιμη περίοδος ευημερίας. Φυσικά, το ΔΝΤ παρέλειψε να εξηγήσει στον κόσμο ότι το ισοζύγιο βελτιώθηκε λόγω της κατακόρυφης μείωσης των εισαγωγών, μια απολύτως φυσιολογική συνέπεια της μειωμένης κατανάλωσης που προκλήθηκε από την μεγάλη και διαρκώς ογκούμενη φτώχεια. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς διδακτορικό στα οικονομικά για να αντιληφθεί ότι όσο μεγαλώνει η φτώχεια τόσο βελτιώνεται το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών μιας χώρας. Άλλωστε, ακριβώς αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα των μνημονίων, όπως φαίνεται στο διάγραμμα.

Η κορωνίδα όλου αυτού του πρόστυχου παιχνιδιού που παίχτηκε στην Ρωσσία από το ΔΝΤ είναι ότι η κοινωνική και οικονομική καταστροφή των πλατειών λαϊκών στρωμάτων παρουσιάστηκε ως μια απαραίτητη διαδικασία για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και το στέριωμα της ελευθερίας σε μια χώρα σκλάβων που επί εβδομήντα χρόνια κυβερνιόταν απολυταρχικά και ντρόπιαζε τα ανθρώπινα ιδεώδη. Γράφει χαρακτηριστικά γνωστό σούργελο που έχει και το θράσος να παριστάνει τον πανεπιστημιακό (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

Το ΔΝΤ στην Ρωσσία – 6. Οι ολιγάρχες

Βικτόρ Τσερνομύρντιν, ο άνθρωπος που ιδιωτικοποίησε τήν Gazprom και έγινε ο πρώτος πρόεδρός της. Στην φωτογραφία τού 1982, ο Τσερνομύρντιν ως αναπληρωτής υπουργός βιομηχανίας φυσικού αερίου.

Στο 40ο κεφάλαιο της “Ανατομίας…” είδαμε αναλυτικά το πλιάτσικο που έγινε στην περιουσία που είχε φτιάξει ο σοβιετικός λαός, με πρόσχημα ότι το ΔΝΤ απαιτούσε ιδιωτικοποιήσεις. Οι κερδοφόρες μονάδες ξεπουλήθηκαν μπιρ-παρά και οι ζημιογόνες κομματιάστηκαν έτσι ώστε τα καλά κομμάτια να πουληθούν ευκολώτερα και τα κακά κομμάτια είτε να “εξυγιανθούν” πριν πουληθούν είτε, απλώς, να κλείσουν. Εκτός από τον Γιέλτσιν και τον Γκαϊντάρ, το κόλπο των ιδιωτικοποιήσεων είχε άλλους δυο εξαιρετικούς οργανωτές: τον Ανατόλυ Τσουμπάις (δεύτερος αναπληρωτής πρωθυπουργός, γνωστός ως Τζίντζερ, από το χρώμα των μαλλιών του) και τον Βικτόρ Τσερνομύρντιν (πρώτος αναπληρωτής πρωθυπουργός και κατόπιν πρωθυπουργός).

Στο πλιάτσικο πρωτοστάτησαν δυο λογιών τυχοδιώκτες. Από την μια, πρώην χαμηλόβαθμα στελέχη τού κομμουνιστικού κόμματος κι από την άλλη επίδοξα αφεντικά τής αναδυόμενης ρωσσικής μαφίας, τα οποία είχαν τις πλάτες κάποιων άλλων πρώην στελεχών τού κόμματος, κυρίως υψηλόβαθμων. Όλοι αυτοί οι τυχοδιώκτες είχαν ένα κοινό γνώρισμα: δρούσαν εν γνώσει τού Γιέλτσιν, είτε με τις ευλογίες του είτε με την ανοχή του. Έτσι, μια δράκα ασήμαντα ως χτες ανθρωπάκια, κατά κανόνα αμόρφωτα και άξεστα, κατάφεραν μέσα σε μια πενταετία να καρπωθούν κρατική περιουσία ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολλαρίων (*). Αυτά τα ελεεινά ανθρωπάκια έγιναν βαθύπλουτα σε μηδέν χρόνο και απέκτησαν τον χαρακτηρισμό ολιγάρχες, αν και στην καθομιλουμένη αναφέρονταν περισσότερο ως κλεπτοκράτες. Τα πιο διάσημα ονόματα εξ αυτών ήσαν οι Πυοτρ Άβεν, Βλάντιμιρ Βινιογκραντόφ, Βλάντιμιρ Γκουσίνσκυ, Βίταλυ Μάλκιν, Μπόρις Μπερεζόφσκυ, Βλάντιμιρ Πότανιν, Αλεκσάντρ Σμόλενσκυ, Μιχαήλ Φρίντμαν (μόλις 25 ετών τότε!), Μιχαήλ Χανταρκόφσκυ κλπ.

Το ΔΝΤ στην Ρωσσία – 5. Η ώρα του σοκ

30/11/1992: Ο Μπόρις Γιέλτσιν λοξοκοιτάζει με απαξιωτικό βλέμμα τον -παροπλισμένο πλέον- Γκεννάντυ Μπουρμπούλις. Δεξιά του, ο πρωθυπουργός Γιεγκόρ Γκαϊντάρ δείχνει χαμένος στον κόσμο του.

Με την υποστολή τής κόκκινης σημαίας από το Κρεμλίνο, πέρασαν οριστικά στο παρελθόν η ΕΣΣΔ και το 1991, μια χρονιά καταστροφική για την οικονομία της χώρας. Μέσα σ’ αυτή την χρονιά, ο -κάποτε αμελητέος- πληθωρισμός άγγιξε το 100%, το ΑΕΠ γνώρισε πρωτοφανή υποχώρηση κατά 17% και οι εξαγωγές μειώθηκαν κατά 57%. Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι ότι οι εισαγωγές από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ μειώθηκαν κατά διπλάσιο σχεδόν ποσοστό σε σχέση με τις εισαγωγές από καπιταλιστικές χώρες (63% έναντι 32%) ενώ ολοκληρώθηκαν μόλις τρία από τα 237 κρατικά έργα, λόγω δραστικών περικοπών τού προγράμματος δημοσίων επενδύσεων. Παράλληλα, η κακή σοδειά σε συνδυασμό με την απόκρυψη αγαθών για κερδοσκοπικούς λόγους είχε υποχρεώσει τις τελευταίες σοβιετικές κυβερνήσεις να επαναφέρουν τα κουπόνια σίτισης, κάτι που κάθε άλλο παρά κατεύναζε την λαϊκή δυσαρέσκεια.

Στο μεταξύ, ο Γιέλτσιν έχει τοποθετήσει ως υπουργό οικονομίας και οικονομικών τον φιλόδοξο τριανταπεντάχρονο οικονομολόγο Γιεγκόρ Γκαϊντάρ, ο οποίος μέσα σε μια νύχτα αποχώρησε από το κομμουνιστικό κόμμα, εντάχθηκε στην “Δημοκρατική Ρωσσία” και δήλωσε θαυμαστής τού Φρήντμαν. Ο Γκαϊντάρ ανέλαβε τις επαφές με το ΔΝΤ, ενημερώθηκε για την μελέτη και τις οδηγίες τού Ταμείου και ανέλαβε να προετοιμάσει τον ασθενή για την “θεραπεία-σοκ” που τον περίμενε. Η δουλειά του ήταν αποτελεσματική: την παραμονή τής πρωτοχρονιάς τού 1992 κατέβηκε η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο, την επομένη της πρωτοχρονιάς ο Γέλτσιν υπέγραφε μνημόνιο συνεργασίας τής Ρωσσίας με το ΔΝΤ, αποδεχόμενος πλήρως την θεραπεία.

Το ΔΝΤ στην Ρωσσία – 4. Ο θάνατος της κόκκινης αρκούδας

Οι επί κεφαλής του κινήματος της 19/8/1991. Από αριστερά: Αλεξάντρ Τιζυακόφ, Βασίλυ Σταρόντουμπτσεφ, Μπόρις Πούγκο, Γκεννάντυ Γιανάεφ, Αλιέκ Μπακλανόφ, Βάλεντιν Βαρεννικόφ.

Το 1991 μπαίνει με τους χειρότερους οιωνούς για την Σοβιετική Ένωση καθώς σε όλες τις σοσιαλιστικές της δημοκρατίες φουντώνουν -αλλού περισσότερο κι αλλού λιγώτερο- αποσχιστικά κινήματα. Τον χορό ανοίγει η Ρωσσία με πρωτοστάτη την “Δημοκρατική Ρωσσία”, το κόμμα που ίδρυσε ο Μπόρις Γιέλτσιν (*) και αμέσως την ακολουθούν οι χώρες τής Βαλτικής. Ο Γκορμπατσόφ, αντιδρώντας σπασμωδικά, επιχειρεί να καταστείλει τον ξεσηκωμό στην Βαλτική επεμβαίνοντας στρατιωτικά. Όμως, ήταν πλέον σαφές ότι το ποτάμι είχε ξεκινήσει και δεν επρόκειτο να γυρίσει πίσω.

Παράλληλα, η οικονομική κατάσταση εξακολουθεί να χειροτερεύει, καθώς οι εξαγωγές καυσίμων μειώνονται διαρκώς. Τον Μάρτιο, η Σοβιετική Ένωση μόλις που θα καταφέρει να εξαγάγει 60 εκατ. βαρέλια πετρελαίου, αντί των 125 εκατ. βαρελιών τής παλιάς, καλής εποχής. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι “μεταρρυθμιστές” τού Γιέλτσιν υποκινούν ένα κύμα απεργιών, στην διάρκεια του οποίου υπολογίζεται πως χάθηκαν πάνω από δύο εκατομμύρια ημέρες εργασίας, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει και η παραγωγή άνθρακα.

Το ΔΝΤ στην Ρωσσία – 3. Οι μελέτες της CIA

Ουάσιγκτον, 1970: Ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον με τον τότε σύμβουλό του και αργότερα γερουσιαστή των δημοκρατικών Ντάνιελ Πάτρικ Μοϋνίχαν.

Στο μεταξύ, βέβαια, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να παρακολουθούν και να μελετούν την Σοβιετική οικονομία. Επί δεκαετίες, η CIA καταγράφει και αναλύει τα δεδομένα, προκειμένου να εντοπιστούν με ακρίβεια τα αδύνατα σημεία στην οικονομία τής ΕΣΣΔ προκειμένου να οργανωθούν με τον καλύτερο τρόπο οι επιθέσεις εναντίον της.

Βέβαια, μια υπηρεσία πληροφοριών δεν είναι και ο πλέον ενδεδειγμένος φορέας για να κάνει οικονομικές αναλύσεις. Έτσι, οι εκθέσεις και τα πορίσματα της CIA εξυπηρετούν λιγώτερο την πραγματικότητα και περισσότερο τις πολιτικές επιδιώξεις είτε των συντακτών τους είτε εκείνων που τα παραγγέλνουν, ένα φαινόμενο που γίνεται πιο έντονο όσο πλησιάζει η ώρα τού τέλους (*). Μάλιστα δε, η αναφορά “Μέτρηση του σοβιετικού ΑΕΠ: Προβλήματα και λύσεις”, η οποία εκδίδεται τον Σεπτέμβριο του 1990, περιλαμβάνει τόσο περίεργα στοιχεία ώστε o δημοκρατικός γερουσιαστής τής Νέας Υόρκης Ντάνιελ Πάτρικ Μoϋνίχαν ζητάει από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (U.S. General Accounting Office – GAO) να μελετήσει τις εκθέσεις τής CIA και να εκφέρει την γνώμη του.

Το ΔΝΤ στην Ρωσσία – 2. Η μελέτη για την οικονομία της ΕΣΣΔ

Νέα Υόρκη, 7/12/1988: Υπό το βλέμμα τού αντιπροέδρου του Τζωρτζ Μπους, ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρέηγκαν δείχνει τον σωστό δρόμο στον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ

Για να ολοκληρωθεί η μελέτη τής σοβιετικής οικονομίας που ζήτησε ο Τζωρτζ Μπους, χρειάστηκε να συνεργαστούν επί πέντε μήνες το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΟΟΣΑ και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανοικοδόμησης και Ανάπτυξης. Τελικά, στις 19 Δεκεμβρίου 1990 δόθηκε στην δημοσιότητα το τελικό κείμενο καμμιά εξηνταριά σελίδων, με τον λιτό τίτλο “The economy of the USSR”, το οποίο περιείχε και τις προτάσεις τού ΔΝΤ (*).

Το Ταμείο ήταν απολύτως σαφές ως προς το βίαιο πρόγραμμα που είχε στα σκαριά για την Σοβιετική Ένωση και απέρριπτε κατηγορηματικά οποιαδήποτε εναλλακτική επιλογή. Το παρακάτω απόσπασμα είναι χαρακτηριστικό (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

Στην ιδανική περίπτωση, θα μπορούσε να ακολουθηθεί ένας δρόμος σταδιακής μεταρρύθμισης, η οποία θα ελαχιστοποιούσε τις οικονομικές διαταράξεις και παράλληλα θα μας επέτρεπε να δρέψουμε σύντομα τους καρπούς τής αυξημένης οικονομικής αποδοτικότητας. Όμως εμείς δεν γνωρίζουμε κανέναν τέτοιο δρόμο, ειδικά με τις δεδομένες δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες αρχίζουμε. Πραγματικά αμφιβάλλουμε για το αν η επιστροφή στον κεντρικό έλεγχο συνιστά βιώσιμη επιλογή και θα παροτρύνει τις αρχές να κινηθούν γρήγορα ώστε να υλοποιήσουν την δέσμευσή τους για μια οικονομία της αγοράς. Αυτό συνεπάγεται ταυτόχρονη αντιμετώπιση των ζητημάτων της σταθεροποίησης και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Κατά την άποψή μας, η αποκατάσταση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας θα απαιτήσει μια πολύ απότομη μείωση του ελλείμματος της γενικής κυβέρνησης, περίπου κατά 8% του ΑΕΠ…

Εκεί ήταν μια χώρα που λεγόταν «ΕΣΣΔ»…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Στα τέλη του Δεκέμβρη συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν25 προς 26 Δεκέμβρη 1991 όταν η κόκκινη σημαία έπαψε να κυματίζει στο Κρεμλίνο μετά από 74 χρόνια.

Τότε υπήρξαν εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε σημείο της Γης που, ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση, συναισθάνθηκαν τις αρνητικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Οσαακολούθησαν ξεπέρασαν ακόμα και την πιο δυσοίωνη φαντασία.

Υπήρχαν όμως και οι άλλοι. Εκείνοι που, όπως έχω σημειώσει, στη θέση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών έστησαν την λέσχη τηςδικής τους… «ΕΣΣΔ»: Τη λέσχη της «Ένωσης Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων».

1918-Οταν η νεαρή σοβιετική εξουσία ακύρωνε τα ληστρικά δάνεια στήν Ελλάδα

 Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΡΓΕΙΤΗ

ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Tο τελευταίο διάστημα κάποιοι από τους «έγκυρους» και «εμβριθείς» αναλυτές, που έχουν αναλάβει εργολαβικά και για λογαριασμό των τραπεζιτών να μας πείσουν πως πρέπει σαν καλά και υπάκουα παιδιά να πληρώσουμε το χρέος, το γύρισαν και στην ιστορία προσπαθώντας να αντλήσουν επιχειρήματα υπέρ των απόψεών τους.

Ένας μάλιστα από αυτούς έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει την άποψη πως «τι να κάνουμε εκεί που φτάσαμε με το χρέος, εδώ και ο Λένιν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση πλήρωσε κανονικά τα χρέη της τσαρικής Ρωσίας όπως πρέπει να κάνει κάθε τζέντλεμαν και αξιοπρεπής συναλλασσόμενος».

ΑΠ’ ΑΚΡΟ Σ’ ΑΚΡΟ: ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Αυτό που στη χώρα μας έχει παρουσιαστεί ως «θεωρία των δύο άκρων» από το περιβάλλον της κυβέρνησης Σαμαρά και από τους διανοουμένους του ακραίου Κέντρου είναι ένα συνονθύλευμα δύο συγγενών αλλά διακριτών πολιτικών αναλύσεων: Η μία είναι η παράλληλη εξέταση των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών ολοκληρωτικών κρατών του 20ού αιώνα, του χιτλερικού και του σταλινικού. Η άλλη είναι η λεγόμενη «θεωρία του πετάλου», που θέλει την ακροδεξιά και την ακροαριστερά να αποτελούν όχι τους δύο αντίθετους πόλους ενός ευθύγραμμου πολιτικού φάσματος αλλά τα δύο ακραία σημεία που αγγίζουν σχεδόν το ένα το άλλο σε ένα πολιτικό φάσμα που έχει το σχήμα ενός πετάλου αλόγου.

Ναζίμ Χικμέτ: Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα

Του Γρηγόρη ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑ

«Μια θρησκεία, ένας νόμος, ένα δίκαιο: Η δουλειά του εργάτη»(Ναζίμ Χικμέτ).

Ηταν πολύ δύσκολο να πιστέψει κάποιος, πως ο άνθρωπος που έγραψε αυτούς τους στίχους ήταν 17 ετών. Ακόμη δυσκολότερο ήταν να πιστέψει πως καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. Τέλος, θα ήταν μάλλον αδύνατον να δεχτεί πως στα παραπάνω θα έπρεπε να προσθέσει, ότι ο ποιητής ήταν και δόκιμος στη ναυτική σχολή της Κωνσταντινούπολης!

Βρισκόμαστε στα 1919. Η Επανάσταση του Οχτώβρη ατσαλώνεται μέσα στη φωτιά και το σίδερο του εμφυλίου και της ιμπεριαλιστικής, ασφυκτικής περικύκλωσης. Οι ιδέες και το μήνυμά της απλώνεται στις καρδιές των καταπιεσμένων όλου του πλανήτη. Ο νεαρός Τούρκος δόκιμος θα έκανε πολύ σύντομα, τη δική του έφοδο προς την αιωνιότητα…

Ο ευρωπαίος κοιμάται σε σεντόνια από την Υπερδνειστερία

Εισαγωγή  – μετάφραση a ruthless critique

Διαβάζοντας την καπιταλιστική πραγματικότητα σαν το ατέλειωτο παιχνίδι της συσσώρευσης και της πειθάρχησης, οφείλουμε να διαβάζουμε την επικαιρότητα μακριά από το δίπολο ιμπεριαλισμός-αντιιμπεριαλισμός. Οι καπιταλιστικές κοινωνίες, δεν είναι μονοδιάστατα ενιαία σύνολα, αλλά αντιφατικά σύνολα,μορφών ιστορικά συγκεκριμένων, οι οποίες βρίσκονται δεμένες σε μια αντιφατική ολότητα, που αν και αντιφατική, όλα της τα συστατικά μέρη αλληλοπροϋποθέτουν το ένα το άλλο. 

Συνεπώς οι ιστορικά συγκεκριμένες συνθήκες στις οποίες έχει περιέλθει κάθε κοινωνικός σχηματισμός,ή κομμάτια των σχηματισμών αυτών, δεν βρίσκονται σε αξιολογική θέση μεταξύ τους-καλύτερος/χειρότερος- αλλά σε σχέσεις αναγκαίας αλληλεξάρτησης. Συνεπώς δεν αποτελούν ανεξάρτητες περιπτώσεις μεταξύ τους, ή υπάρξεις, άρα δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως μέτρο σύγκρισης η μια με την άλλη ή ως πρότυπο ορθολογικής(κεϋνσιανής η φιλελεύθερης) ή μη, διαχείρισης.

Ουκρανία, δεύτερος γύρος. Η ώρα των υπερδυνάμεων κι ο ρόλος της Ευρώπης

Κάζιμιρ Μάλεβιτς, “Άντρας με τσάντα”

Του Ρογήρου

Οι μέχρι σήμερα εξελίξεις στην Ουκρανία επιβεβαιώνουν, πιστεύω, την εκτίμηση περί αντιπαράθεσης ιδιόμορφα εθνοτικού χαρακτήρα, το κύριο διακύβευμα της οποίας δεν ήταν κάποια υποθετική προσχώρηση στην ενωμένη Ευρώπη, αλλά η απομάκρυνση ή όχι από τη ρωσική σφαίρα επιρροής. Επιβεβαιώθηκε επίσης η σύγχυση όσον αφορά τον τρόπο παρουσίασης της ουκρανικής κρίσης από τα ΜΜΕ, σύγχυση η οποία επιτείνεται από την επίμονη αναζήτηση «καλών» και «κακών» σε μια σκληρή σύγκρουση συμφερόντων και την αδυναμία ή την έλλειψη βούλησης ελέγχου των ειδήσεων (εντός κι εκτός εισαγωγικών), την ώρα που οι αντιμαχόμενες πλευρές (και, ιδίως, οι εξωτερικοί προστάτες τους) επιδίδονται, χωρίς ενδοιασμούς, σε πραγματικό πόλεμο προπαγάνδας.

Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ – 21 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Του Αργύρη Μητσογιάννη

Διεθνολόγου, στρατηγικoύ αναλυτή, συνεργάτη elkeda

Τις ημέρες που διανύουμε, έχει περάσει στα ψιλά μια σημαντική επέτειος, αυτή της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης στις 25 Δεκεμβρίου του 1991. Η κατάρρευση της πάλαι ποτέ υπερδύναμης στιγμάτισε το τέλος της μεταβατικής περιόδου (1989-1991) από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου στην μεταψυχροπολεμική εποχή. Η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) όπως ήταν η επίσημη ονομασία της υπήρξε ουσιαστικά το διάδοχο κράτος της Τσαρικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας ύστερα από την Οκτωβριανή Επανάσταση και τον Ρωσικό Εμφύλιο που ακολούθησε.

Ιδρύθηκε με τη Συνθήκη της 30ης Δεκεμβρίου 1922 από τη συνένωση των Σοβιετικών Δημοκρατιών της Ρωσίας, Ουκρανίας, Λευκορωσίας και Υπερκαυκασίας. Με έκταση (στη μεταπολεμική περίοδο) 22, 4 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα ήταν το μεγαλύτερο σε έκταση κράτος της Υφηλίου ενώ το 1991 ο πληθυσμός ανερχόταν σε 293 εκατομμύρια καθιστώντας την το τρίτο πολυπληθέστερο κράτος της Γης. Η ΕΣΣΔ ήταν μια αχανής χώρα ηπειρωτικών διαστάσεων με τεράστιους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και ποικιλία κλιματικών περιοχών, η οποία καταλάμβανε την κεντρική περιοχή της Ευρασίας (Heartland) αποτελώντας εκτός από πολιτικό-ιδεολογικό αντίπαλο των δυτικών αστικών δημοκρατιών και τον χερσαίο αντίπαλο των ναυτικών δυνάμεων της Δύσης.