ΗΠΑ – Τουρκία: Παζάρια δολοφόνων της Συρίας

Μετά από τέσσερις ώρες παζάρια ανακοινώθηκε μια «συμφωνία». Αυτοί που συνομίλησαν για να καταλήξουν στη «συμφωνία» ήταν ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Μάικ Πενς και ο Τούρκος προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Για να αντιληφθούμε το είδος αυτών των παζαριών δεν χρειάζεται παρά να διευκρινίσουμε ότι το ένα μέρος, η Τουρκία, είναι αυτό που κάνει την επιδρομή στη Συρία και το άλλο, οι ΗΠΑ, (τυπικά…) δεν εμπλέκεται άμεσα στον πόλεμο και ούτε καν βρίσκεται στην περιοχή.  Είναι όμως οι ΗΠΑ με τα γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα, είναι οι ΗΠΑ, δηλαδή οι δολοφόνοι της ευρύτερης περιοχής.

Τι συμφωνία είναι αυτή;

Αυτοί διαφεντεύουν!

του Νίκου Μπογιόπουλου

«Ας βρούμε μια καλή συμφωνία!». «Μην είσαι σκληρός τύπος». «Μην είσαι βλάκας».
Από την επιστολή του Τραμπ στον Ερντογάν.

Συνάντηση Τσίπρα- Ερντογάν: Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του (;)

Του Δημήτρη Μηλάκα

Κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα των ελληνοτουρκικών σχέσεων το βασικό τους πρόβλημα συνοψίζεται ως εξής: Σε ποιες θαλάσσιες περιοχές εκδιπλώνεται κυρίαρχα η κάθε μια από τις δύο χώρες; Κάθε τι άλλο που πυροδοτεί τριβές και εντάσεις στα ελληνοτουρκικά γεννιέται από την αδυναμία, προς το παρόν, να δοθεί σαφής και κατηγορηματική απάντηση σε αυτό το βασικό ερώτημα.

Αυτό το ερώτημα προφανώς δεν πρόκειται να απαντηθεί ούτε κατά τη σημερινή (απόγευμα Τρίτης 5 Φλεβάρη) συνάντηση των κυρίων Ερτνογάν και Τσίπρα στην Αγκυρα. Πρώτον, γιατί ο Ερτνογάν είναι ο σημαιοφόρος της αναθεωρητικής (των Συνθηκών και του σημερινού status quo) πολιτικής που ακολουθεί δεκαετίες τώρα η Αγκυρα και δεύτερον γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα δεν διαθέτει τον απαραίτητο πολιτικό χρόνο να ξεκινήσει μια (ακόμη) προσπάθεια διευθετήσεων στα ελληνοτουρκικά ακόμη κι αν το επιθυμούσε.

H (Προεδρική) Δημοκρατία του Ερντογάν

Του Δημήτρη Μηλάκα

Από την περασμένη Δευτέρα η Τουρκία είναι και επισήμως Προεδρική Δημοκρατία. Το νέο σύνταγμα, το οποίο θα πρέπει να σημειώσουμε εγκρίθηκε σε δημοψήφισμα, επιφυλάσσει για τον Πρόεδρο (Ερντογάν) εξουσίες κατά πολύ ευρύτερες από αυτές που προσφέρουν άλλα προεδρικά πολιτικά συστήματα.

Αυτό που ζήτησε και τελικά πέτυχε μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες (εκλογές – δημοψήφισμα) είναι η συγκέντρωση ισχύος, έτσι ώστε ο Πρόεδρος της χώρας να ορίζει την κυβέρνηση, να ελέγχει τα ανώτατα όργανα της Δικαιοσύνης και να αγνοεί τις διαθέσεις ή αντιρρήσεις του Κοινοβουλίου.  Ο μόνος περιορισμός στην εξουσία του Προέδρου της τουρκικής Δημοκρατίας είναι η απίθανη «πιθανότητα» μομφής στο πρόσωπό του, αν το ζητήσουν τα 2/3 της δύναμης του Κοινοβουλίου. Κάτι τέτοιο μπορεί να αφορά άλλους μελλοντικούς Προέδρους και άλλους πολιτικούς συσχετισμούς, δεν αφορά σε καμία περίπτωση τον Ερντογάν και την τρέχουσα θητεία του.

Ερντογάν: Ο Αθανάσιος Διάκος σουβλίστηκε μόνος του…

Του Δημήτρη Μηλάκα

Μετά τα όσα είπε ο Ερντογάν για το κάψιμο της Σμύρνης από Ελληνες στρατιώτες κατά την υποχώρησή τους δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση αν κάποια στιγμή ακούσουμε ότι και ο Διάκος στην Αλαμάνα συμμετείχε οικειοθελώς στο γλέντι με τις σούβλες που έστησαν οι Τούρκοι για να πανηγυρίσουν την νίκη τους.  Αλλωστε στόχος των κυρίαρχων ιστορικών αφηγημάτων δεν είναι η «αλήθεια» αλλά η «νομιμοποίηση» επιλογών του παρόντος. Και στο παρόν στόχος της Αγκυρας είναι η βήμα- βήμα αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης η οποία εκτός των άλλων ορίζει και τα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Η ρητορική Ερντογάν θα πρέπει να μας υπενθυμίσει και κάτι ακόμη: την αποτυχία της πολιτικής της βήμα προς βήμα προσέγγισης που ακολούθησαν οι Ελληνικές κυβερνήσεις ως ευαγγέλιο μετά το κάζο των Ιμίων.

Σύμφωνα με αυτήν την πολιτική αντίληψη, για την αποφόρτιση δύο κοινωνιών από τα ιστορικά βάρη του παρελθόντος που συσσωρεύτηκαν με κύριο υλικό το αίμα που χύθηκε εκατέρωθεν, είναι η ενίσχυση της μεταξύ τους επικοινωνίας και η διασύνδεσή τους κατά κύριο λόγο σε οικονομικό επίπεδο. Η λογική αυτής της τακτικής «ακούγεται»  βάσιμη καθώς η οικονομική συνεργασία μπορεί να αναδείξει απτά οφέλη τα οποία θα διαχυθούν στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Ταυτόχρονα η προϋπόθεση της  επικοινωνίας για την προώθηση της οικονομικής συνεργασίας δημιουργεί ανθρώπινες επαφές και σχέσεις και με αυτόν τον τρόπο οι ιστορικές μνήμες εντάσεων και συγκρούσεων εκτονώνονται και αποφορτίζονται…

Είναι, όμως, έτσι; Είναι η οικονομική συνεργασία το «φάρμακο» για τη  θεραπεία παλαιών ασθενειών ή την αποτροπή μεταστάσεων από καρκινώματα του παρελθόντος;

Δεν ήταν απαραίτητο να δοκιμαστεί στα ελληνοτουρκικά αυτή η συνταγή απονεύρωσης των πολιτικών και ιστορικών διαφορών μέσα από τη λειτουργία της οικονομίας για να αποδειχτεί, για μια ακόμη φορά, η αποτυχία της. Οι σπόνσορες (Αμερικάνοι  κατά κύριο λόγο και Ευρωπαίοι Εταίροι) αυτής της πολιτικής πρακτικής και ο Γιώργος Παπανδρέου που ανέλαβε να την φέρει σε πέρας θα έπρεπε να είχαν υπόψη τους ότι η ιστορία έχει ήδη αποδείξει πως το εγχείρημά τους ήταν ανέφικτο. Ο Παναγιώτης Κονδύλης διαπίστωνε και προειδοποιούσε:

«Η ιδεολογική πίστη ότι η οικονομική συνεργασία ή διαπλοκή οδηγεί αναγκαία σε άμβλυνση των γεωπολιτικών και πολιτικών αντιθέσεων δεν έχει κανένα ιστορικό στήριγμα». Και τεκμηρίωνε την άποψή του ως εξής: «Αναφέρω ένα ιδιαίτερα αδρό παράδειγμα. Ανάμεσα στα 1900 και στα 1914 το γαλλογερμανικό εμπόριο αυξήθηκε κατά 137%, το γερμανορωσικό κατά 121% και το γερμανοβρετανικό κατά 100%, ενώ περισσότερα από τα τοτινά διεθνή καρτέλ παραγωγής αποτελούσαν κοινή γερμανοβρετανική ιδιοκτησία (ένα από αυτά μάλιστα παρήγε εκρηκτικές ύλες). Όλοι αυτοί οι εντυπωσιακοί ανοδικοί δείκτες δεν εμπόδισαν τις παραπάνω χώρες να εμπλακούν σε έναν από τους φονικότερους πολέμους από καταβολής κόσμου»

Τα πέπλα της ιστορίας

Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η  τρέχουσα  ελληνοτουρκική διαμάχη είναι έντονα φορτισμένη  από μνήμες του παρελθόντος– που για κάποιους φτάνουν μέχρι την Άλωση της Πόλης ή την σφαγή των κατοίκων της Τριπολιτσάς από το ασκέρι του Κολοκοτρώνη—αλλά εξελίσσεται στο παρόν. Εκεί, στο παρελθόν βρίσκονται οι ρίζες της συλλογικής συνείδησης και η οικοδόμηση των εθνικών αφηγημάτων, εκεί βρίσκονται οι θρίαμβοι και οι ήττες, εκεί γίνονται οι διαχωρισμοί του «εμείς» με τους «άλλους» εκεί περιγράφονται οι εχθροί. Σε καμία ωστόσο περίπτωση δεν βρίσκονται οι ρίζες των ελληνοτουρκικών προβλημάτων του παρόντος.

Αντίστροφα, τα τρέχοντα προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις συντηρούν ζωντανές τις οδυνηρές μνήμες του παρελθόντος υπογραμμίζοντας όλα εκείνα που χωρίζουν τις δυο πλευρές. Με αυτόν τον τρόπο η ιστορία λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής της έντασης και ως δικαιολογία για την συντήρησή της. Η κινητοποίηση της συλλογικής μνήμης προς μια τέτοια κατεύθυνση εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες στο εσωτερικό των δύο χωρών, απομακρύνει την προσοχή από άλλα μείζονα προβλήματα του παρόντος που ταλαιπωρούν τους δυο λαούς και το σημαντικότερο δημιουργεί ένα  πέπλο που κρύβει την ουσία της σημερινής διαμάχης.

Η συντήρηση της ύπαρξης ενός εχθρού λοιπόν, είναι από πολλές απόψεις ωφέλιμη. ο εχθρός επιβάλλει την  δέσμευση και την κατεύθυνση τεράστιων οικονομικών πόρων για την αντιμετώπισή του,  καθορίζει επιλογές συμμαχιών και το κυριότερο κρύβει ή δικαιολογεί την ατζέντα των συμφερόντων που πολλά έχουν να κερδίσουν από το ξέσπασμα μιας κρίσης ή ακόμη και σύγκρουσης.

Η κάλυψη των σημερινών ελληνοτουρκικών προβλημάτων κάτω από τα αιματοβαμμένα πέπλα της ιστορίας είναι η πρεσβυωπική πλευρά της οφθαλμαπάτης και έχει να κάνει με όλους αυτούς που μπορούν να «δουν» τη  ρίζα των σημερινών εντάσεων , πολύ μακριά , στο Χάνι της Γραβιάς ή τα Δερβενάκια.   Υπάρχει ωστόσο και η μυωπική οφθαλμαπάτη από την οποία πάσχουν όσοι δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. η προσπάθεια της βήμα προς βήμα ελληνοτουρκικής προσέγγισης  μέσα από την σύσφιξη των οικονομικών ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι ένα καλό και πρόσφατο παράδειγμα πολιτικής μυωπίας.

Οι  ελληνικές κυβερνήσεις πάσχουσες από  βαριά πολιτική μυωπία  συνειδητά αγνόησαν το βάθος και την ουσία των σημερινών προβλημάτων και επέλεξαν να ασχοληθούν με την επιφάνεια των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Επιχείρησαν να παρακάμψουν ή ακόμη και να αλλοιώσουν την Ιστορία (συνωστισμός στην προκυμαία της Σμύρνης)  και τα  συσσωρευμένα τραυματικά βιώματα των δύο λαών προβάλλοντας τις προοπτικές ευημερίας που θα μπορούσε να δημιουργήσει η εμβάθυνση της οικονομικής συνεργασίας. Μέσα σ αυτήν την λογική  αφομοιώθηκαν «δεοντολογικές» κοσμοπολίτικες ή διεθνιστικές αντιλήψεις όπως το αιγαίο ανήκει στα ψάρια του ή οι δύο λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε με στόχο να εξαφανιστούν οι αιτίες της σημερινής ελληνοτουρκικής διαμάχης. Ωστόσο η πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί επειδή απλώς το επιθυμούμε. Όπως μας έχει προειδοποιήσει έγκαιρα ο Π. Κονδύλης «η οικονομική συνεργασία γεννιέται καθ’ εαυτήν από οικονομικές ανάγκες και αναγκαιότητες που δεν έχουν αναγκαστική σχέση με φιλικές ή εχθρικές προθέσεις από πολιτική άποψη. Συνιστά ένδειξη καλών πολιτικών σχέσεων μόνο υπό την προϋπόθεση ότι έχουν λυθεί οι τυχόν γεωπολιτικές εκκρεμότητες, δηλαδή το ζήτημα ποιος δικαιούται να εκδιπλώνεται κυρίαρχα πάνω σε ποιον χώρο»…

Ποντίκι

Πόσο τρελός είναι ο σουλτάνος;

Του Δημήτρη Μηλάκα

Μετά την απόδοση της τουρκικής συντεταγμένης επιθετικότητας σε βάρος της Ελλάδας στις υποτιθέμενες δυσκολίες της τουρκικής εκστρατείας στο Αφρίν και σε εσωτερικές πολιτικές ανάγκες και παιχνίδια του Ερντογάν η ελληνική ανάλυση της κατάστασης εισέρχεται σε …βαθύτερα ψυχολογικά επίπεδα και διαπιστώνει: «είναι τρελός ο Ερντογάν»…

Η εν λόγω «ανάλυση» την οποία ασπάζονται και διαχέουν στην κοινή γνώμη κυβέρνηση (και σχεδόν το σύνολο της αντιπολίτευσης) μπορεί να είναι μια εύκολη λύση ωστόσο το μόνο που αναλύει είναι την αδυναμία του ελληνικού πολιτικού συστήματος να κατανοήσει το εύρος και βάθος των κινήσεων του «τρελού» και να τις αντιμετωπίσει.

Ελληνοτουρκικά: Φραστική κλιμάκωση Τσίπρα – Ερντογάν

«Ο Τούρκος πρόεδρος αν είχε να πει κάτι σε σχέση με την υπόθεση των 8 είχε την ευκαιρία να το πει τόσο κατ´ ίδιαν στον Έλληνα Πρωθυπουργό ή και δημόσια κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα. Σήμερα επιλέγει να συνεχίσει έναν ακατανόητα ολισθηρό δρόμο προκλητικών επιθέσεων, συμψηφίζοντας δυο εντελώς ανόμοιες υποθέσεις» ανάφερε, χθες, σε ανακοίνωση του το Μέγαρο Μαξίμου, με αφορμή δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ταγιπ Ερντογάν.

Στη σχετική ανακοίνωση συμπληρώνεται: «Του ξεκαθαρίζουμε λοιπόν ότι η Ελλάδα είναι κράτος Δικαίου και έχει Πρωθυπουργό που σέβεται και γνωρίζει τις διαδικασίες τις ελληνικής δικαιοσύνης και όχι Σουλτάνο ώστε να μπορεί να υπόσχεται για τις αποφάσεις της. Αν επιθυμεί να είναι επικεφαλής ενός ευνομούμενου κράτους, οφείλει να δώσει εξηγήσεις για το λόγο που η Τουρκία κρατά ακόμη φυλακισμένους δυο Έλληνες στρατιωτικούς που δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το περάσουν ορισμένα μέτρα στο Τουρκικό έδαφος, την ώρα που ερευνούσαν για παράνομες διελεύσεις.  Την ίδια στιγμή μάλιστα που γνωρίζει καλά, ότι αντίστοιχα περιστατικά στο παρελθόν και οι δυο πλευρές τα αντιμετώπιζαν στο πλαίσιο της συνεννόησης και της καλής θέλησης δυο γειτονικών χωρών, μελών μάλιστα της ίδιας στρατιωτικής συμμαχίας».

Βλέπει κατάρρευση και επιτίθεται – Η Τουρκία παίζει επικίνδυνα με την ελληνική αδυναμία

του Δημήτρη Μηλάκα

Για την ένταση που καθημερινά κλιμακώνεται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις το τελευταίο διάστημα «κυκλοφορούν» πολλές επιμέρους εξηγήσεις, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από την αιτία, ωστόσο αδυνατούν ή αποφεύγουν να τη θίξουν: πρόκειται για την απόλυτη κατάρρευση της ελληνικής στρατηγικής των τελευταίων δεκαετιών έναντι της Τουρκίας.
Τα αίτια των καταστροφών, άλλωστε, σαν αυτή που μπορεί να προκύψει από μια πιθανή – όπως εμφανίζεται πια – εκδήλωση ενός ελληνοτουρκικού στρατιωτικού επεισοδίου, διερευνώνται κατά κανόνα εκ των υστέρων, είτε για να αναζητηθούν εξιλαστήρια θύματα και αποδιοπομπαίοι τράγοι είτε για να καταγραφούν στις σελίδες της Ιστορίας.

Παρακολουθώντας τις τρέχουσες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά (κοιτάζοντας δηλαδή την ιστορία που γράφεται μέρα με τη μέρα) το ελληνικό πολιτικό σύστημα, συνεπικουρούμενο (και) από τα ΜΜΕ, περιορίζεται σε καταγραφές περιστατικών και διαπιστώσεις μέσα από διάφορα πολιτικά πρίσματα και αντιλήψεις. Όλα αυτά έχουν τη σημασία και την αξία τους, ωστόσο αποφεύγουν ή αδυνατούν να προσδιορίσουν την αιτία του «κακού» και κατά συνέπεια να παρέμβουν προσπαθώντας να αποτρέψουν μια πιθανή ελληνοτουρκική στρατιωτική θερμή αντιπαράθεση.

Η Άγκυρα δαγκώνει φιλέτο

Του Δημήτρη Μηλάκα

Με νέα δεδομένα τα οποία δημιουργεί στην πράξη ο διπλωματικός/ στρατιωτικός μηχανισμός της Τουρκίας βρίσκονται αντιμέτωπες οι κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία. Οι τουρκικές κινήσεις (συνοδευόμενες από επίδειξη στρατιωτικής δύναμης) δημιουργούν διλήμματα στην ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά τα οποία, ωστόσο, είναι δύσκολο να απαντηθούν δίχως ισχυρή συμπαράσταση από εταίρους (Ευρωπαίους) και συμμάχους (Αμερικανούς).

Στο Αιγαίο, με το επεισόδιο της προσπάθειας εμβολισμού ελληνικού πλοίου της ακτοφυλακής η Αγκυρα υπενθύμισε ότι, σύμφωνα με τα συμφωνηθέντα (υπό την αμερικανική αιγίδα το 1996), τα Ίμια είναι σε καθεστώς γκρίζας ζώνης αφού δεν επιτρέπονται δραστηριότητες επί των νησίδων ούτε σημαίες ούτε πλόες πολεμικών πλοίων.

Πολυχρονεμένε μου πασά Ταγίπ! – Απίστευτη επιστολή Βαρθολομαίου στον Ερντογάν

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σύμφωνα με τουρκικά και ελληνικά δημοσιεύματα απέστειλε επιστολή στον πρόεδρο της Τουρκίας, Ταγιπ Ερντογάν, με την οποία υποστηρίζει την εισβολή του τουρκικού στρατού στη Συρία!

Παραθέτουμε αποσπάσματα από την επιστολή, όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Ελεύθερου Τύπου (eleftherostypos.gr) με πηγή την Hurriyet Daily News:

O σουλτάνος έφυγε ο… πασάς απειλεί

του Δημήτρη Μηλάκα

Ο Τούρκος πρωθυπουργός διεκδικεί ό,τι γουστάρει

Δεν χρειάστηκε να περιμένουν επί μακρόν όσοι ήλπιζαν (ή διέδιδαν ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός «τσάκισε» τον Ερντογάν στην κατ’ ιδίαν συνάντησή τους) ότι κάτι θα αλλάξει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μετά την επίσκεψη του προέδρου της Τουρκίας στην Αθήνα.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας, με τοποθέτησή του στην τουρκική Βουλή, επιβεβαίωσε ότι η Αγκυρα εξακολουθεί να παραμένει προσηλωμένη στην πολιτική που διακήρυξε τον Γενάρη του 1996 με την κρίση των Ιμίων: «Στο Αιγαίο υπάρχουν νησιά, βραχονησίδες και νησίδες με αδιευκρίνιστη κυριαρχία»

Τίποτε απολύτως δεν έχει αλλάξει από τότε (το μακρινό 1996) και προφανώς τίποτε δεν άλλαξε και μετά την επίσκεψη του Ερντογάν στην Αθήνα (και τη Θράκη).

Μπουνίδια στην αυλή μας

του Δημήτρη Μηλάκα

Στον μακρύ κατάλογο των ανοικτών ζητημάτων, που εδώ και πολλά χρόνια επιβαρύνουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ήδη προστίθενται και νέα, τα οποία έχουν να κάνουν με ολοένα και σαφέστερες διαφορετικές γεωπολιτικές επιλογές των δύο χωρών, γεγονός που δημιουργεί ένα ακόμη δυσκολότερο πλαίσιο «συμβίωσης». Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και περιβάλλον θα πραγματοποιηθεί η επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν, η πρώτη Τούρκου προέδρου έπειτα από 65 χρόνια στην Αθήνα (και Θράκη) το τρέχον διήμερο.

Το θεαματικά νέο (και κατά πολύ ευρύτερο) περιβάλλον στο οποίο τοποθετούνται πια οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έχει να κάνει με το «χοντρό» γεωπολιτικό παιχνίδι που εξελίσσεται στην ευρύτερη περιοχή (Μέση Ανατολή και Βαλκάνια) και με τους σαφείς διαφορετικούς προσανατολισμούς (και δυνατότητες) των δύο χωρών.

Ένας σουλτάνος στην Αθήνα

του Δημήτρη Μηλάκα

(….) η ελληνική πολιτική και πολιτειακή ηγεσία είναι προγραμματισμένο να υποδεχτεί (μετά βαΐων και κλάδων) τον πρώτο Τούρκο Πρόεδρο Δημοκρατίας που επισκέπτεται τη χώρα μετά από 65 χρόνια.

Την ίδια στιγμή ωστόσο, ο πρόεδρος της τουρκικής δημοκρατίας Ταγίπ Ερντογάν θα βρίσκεται στο επίκεντρο ενός τεραστίων διαστάσεων οικονομικού / πολιτικού σκανδάλου, οι συνέπειες του οποίου δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν.

Το πανηγύρι των αποκαλύψεων για διαφθορά του στενού (οικογενειακού) πυρήνα του προέδρου Ερντογάν έχει ήδη ξεκινήσει στην Τουρκία. Και όπως υποστηρίζουν οι γνωρίζοντες, πρόκειται για μια μόνο μικρή δόση των όσων θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες (4 Δεκέμβρη) που θα ξεκινήσει σε δικαστήριο των ΗΠΑ η δίκη του Ρεζά Ζαράμπ (ο άνθρωπος που οργάνωσε το σπάσιμο του εμπάργκο που είχε επιβληθεί στο Ιράν μοιράζοντας μίζες στην τουρκική κυβέρνηση).

Ο Ερντογάν και αι μωραί παρθέναι των Αθηνών

του Δημήτρη Μηλάκα

Αν κάτι υπάρχει μια βεβαιότητα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αυτή αποτυπώνεται πάντοτε με σαφήνεια και καθαρότητα από την Αγκυρα. Οι Τουρκικές κυβερνήσεις (οι προηγούμενες και αυτές επί Ερντογάν) ουδέποτε έκρυψαν αυτά που επιδιώκουν. Και αυτά που επιδιώκουν είναι γνωστά και τα επανέλαβε για μια φορά ακόμη δημόσια ο Τούρκος πρόεδρος στην συνέντευξή του στον  Αλέξη Παπαχελά.

Τι είπε, με λίγα σαφή λόγια, ο Ερντογάν:

1.Ότι οι 150.000 μουσουλμάνοι στη Θράκη είναι πατριώτες του Τούρκοι

2.Ότι στο Αιγαίο υπάρχουν συνοριακές διαφορές

3.Ότι υπάρχουν νησιά  με αδιευκρίνιστη κυριαρχία

4.Ότι ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη παραβιάζουν τον τουρκικό εναέριο χώρο

5.Ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός την επόμενη του τουρκικού πραξικοπήματος του είχε υποσχεθεί ότι θα εκδώσει του οκτώ Τούρκους φυγάδες πραξικοπηματίες.

Η Κύπρος, το Αιγαίο, οι Κούρδοι και ο Ερντογάν

Του Δημήτρη Μήλακα

Το γεγονός ότι ο ελληνικός Τύπος (και οι πολιτικές δυνάμεις) αναζητεί ψυχολογικές παραμέτρους στην ερμηνεία των κινήσεων του Ερντογάν υποκρύπτει μια αδυναμία κατανόησης (και αξιολόγησης) των σχεδίων και των κινήτρων του. Η απόδοση στη «μεγαλομανία του σουλτάνου» για μια σειρά από τοποθετήσεις και κινήσεις του τουρκικού κράτους υποκρύπτουν επικίνδυνη άγνοια και αδυναμία αντίληψης των τουρκικών σχεδιασμών. Γιατί το τουρκικό κράτος έχει σχέδιο επιβίωσης…

Πράγματι, η Τουρκία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον εφιάλτη της: τη δημιουργία κουρδικού κράτους. Οι εξελίξεις στα νότιά της μοιάζουν δρομολογημένες και χωρίς επιστροφή. Ωστόσο, η δημιουργία κουρδικού κράτους εμφανίζει ολοφάνερο το ενδεχόμενο του ακρωτηριασμού της Τουρκίας. Αυτός είναι ο εφιάλτης της Τουρκίας και θα δώσει κάθε δυνατή μάχη προκειμένου να τον αποτρέψει, έστω κι αν αυτό συνεπάγεται συγκρούσεις με τους ισχυρούς του κόσμου.

Το δημοψήφισμα στην Τουρκία είναι η αρχή (;)

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

O Ερντογάν, όπως φαίνεται, κερδίζει το δημοψήφισμα. Πρόκειται, όμως, ουσιαστικά, για μια νίκη-ήττα. Κι αυτό γιατί, παρά την τρομοκρατία που άσκησε ειδικά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου καλοκαιριού, παρά την πολυφωνική μονοφωνία των συστημικών ΜΜΕ, παρά την (φαινομενική σε κάποιες περιπτώσεις) όξυνση των σχέσεων με χώρες της ΕΕ, τις φυλακίσεις και τις διώξεις των πολιτικών του αντιπάλων, δεν κατάφερε να αυξήσει ή και να διατηρήσει την πολιτική του επιρροή. Το κύριο πρόβλημα ωστόσο για τον Ερντογάν, μιας και δεν δρα αυτοβούλως, όπως υποστηρίζουν διάφοροι «επιπόλαιοι» (και) στη χώρα μας- ρίχνοντας τις ευθύνες στο αυταρχικό και παράλογο DNA του, βγάζοντας λάδι το σύστημα της κεφαλαιοκρατίας, είναι ότι απέτυχε να δώσει λύση στα αδιέξοδα (οικονομικά-γεωπολιτικά) του τμήματος του τουρκικού κεφαλαίου που υπηρετεί. Με βάση, λοιπόν, αυτό το γεγονός και με δεδομένους τον ανταγωνισμούς μεταξύ των διάφορων ισχυρών παικτών τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό ίσως στο, όχι και τόσο μακρινό, μέλλον η απάντηση στα αδιέξοδα να δοθεί στο Αιγαίο.

Τουρκικό δημοψήφισμα: Πρώτη ανάγνωση

Του Δημήτρη Μηλακα

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος επιβεβαίωσε το προφανές: Η Τουρκία είναι μια βαθιά διχασμένη χώρα. Από την μια ο Ερντογάν και οι Σουνίτες «πιστοί» του. Από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι. Δηλαδή οι κοσμικοί «ευρωπαιστές» και οι Κούρδοι. Η οριακή επικράτηση του «ναι» στη συνταγματική μεταρρύθμιση που ζήτησε ο Ερντογάν επιβεβαίωσε τον διχασμό, βάθυνε το τραύμα και κρατά ανοιχτή την «πληγή»  με την οποία η Τουρκία θα πρέπει να πορευτεί το επόμενο διάστημα…

Στις πολιτικές διαδικασίες, όπως αυτή που συνεπάγεται ένα δημοψήφισμα, το ζητούμενο είναι η καταγραφή ενός συμβιβασμού τον οποίο η μειοψηφία θα πρέπει να αποδεχτεί . Στην  προκειμένη περίπτωση το αποτέλεσμα της κάλπης – δηλαδή η οριακή επικράτηση του «ναι»–  αντί για συμβιβασμό περιγράφει το ίδιο σταυροδρόμι στο οποίο βρίσκονταν η Τουρκία και πριν το δημοψήφισμα: ο ένας δρόμος οδηγεί σε μια «νέου τύπου»  ισλαμική δημοκρατία υπό την καθοδήγηση του φωτισμένου προέδρου- ηγέτη. Ο άλλος δρόμος πηγαίνει προς τη Δύση.

H Tουρκία εξάγει τους εφιάλτες της

Του Δημήτρη Μηλακα

Αντιμέτωπος με τον διαμελισμό της χώρας του ο Ερντογάν γίνεται πιο επικίνδυνος για την Ελλάδα

Όσο περιμένουμε να δούμε πού θα… καθίσει η «μεγάλη ζαριά» που έχει ρίξει ο Ταγίπ Ερντογάν με στόχο την αλλαγή του τουρκικού Συντάγματος και με τρόπο που θα του επιτρέψει να γίνει (και τυπικά) «σουλτάνος», αισθανόμαστε όλο και περισσότερο την ένταση αυτού του «παιχνιδιού», το οποίο δεν είναι (και ουδέποτε υπήρξε) μια απλή εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας.

Αυτή η εξαγωγή της έντασης είναι προφανώς αναμενόμενη καθώς η «τομή» που επιχειρεί ο Ερντογάν με το δημοψήφισμα για την αλλαγή του Συντάγματος, που θα πραγματοποιηθεί ανήμερα το Πάσχα, δεν έχει να κάνει μόνο με την επιβίωση και διαιώνιση του συστήματος εξουσίας που αυτός δημιούργησε και επέβαλε στη χώρα του με όχημα τη θρησκεία. Το στοίχημα με το οποίο είναι αντιμέτωπος, με έναν τρόπο μάλιστα που δεν μπορεί να αποφύγει πια, έχει να κάνει με τη διάσωση της ακεραιότητας της Τουρκίας.

Αντιμέτωπη η τουρκική ηγεσία με τον στρατηγικό εφιάλτη της χώρας – που είναι το βάσιμο πια ενδεχόμενο δημιουργίας κουρδικού κράτους – ακολουθεί τη δοκιμασμένη ανά τους αιώνες τακτική: δημιουργεί εχθρούς και εκεί όπου δεν υπάρχουν, έτσι ώστε να συσπειρώσει την τουρκική κοινωνία.

H Tουρκία εξάγει τους εφιάλτες της

Του Δημήτρη Μηλακα

Αντιμέτωπος με τον διαμελισμό της χώρας του ο Ερντογάν γίνεται πιο επικίνδυνος για την Ελλάδα
Όσο περιμένουμε να δούμε πού θα… καθίσει η «μεγάλη ζαριά» που έχει ρίξει ο Ταγίπ Ερντογάν με στόχο την αλλαγή του τουρκικού Συντάγματος και με τρόπο που θα του επιτρέψει να γίνει (και τυπικά) «σουλτάνος», αισθανόμαστε όλο και περισσότερο την ένταση αυτού του «παιχνιδιού», το οποίο δεν είναι (και ουδέποτε υπήρξε) μια απλή εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας.

Αυτή η εξαγωγή της έντασης είναι προφανώς αναμενόμενη καθώς η «τομή» που επιχειρεί ο Ερντογάν με το δημοψήφισμα για την αλλαγή του Συντάγματος, που θα πραγματοποιηθεί ανήμερα το Πάσχα, δεν έχει να κάνει μόνο με την επιβίωση και διαιώνιση του συστήματος εξουσίας που αυτός δημιούργησε και επέβαλε στη χώρα του με όχημα τη θρησκεία. Το στοίχημα με το οποίο είναι αντιμέτωπος, με έναν τρόπο μάλιστα που δεν μπορεί να αποφύγει πια, έχει να κάνει με τη διάσωση της ακεραιότητας της Τουρκίας.

Αντιμέτωπη η τουρκική ηγεσία με τον στρατηγικό εφιάλτη της χώρας – που είναι το βάσιμο πια ενδεχόμενο δημιουργίας κουρδικού κράτους – ακολουθεί τη δοκιμασμένη ανά τους αιώνες τακτική: δημιουργεί εχθρούς και εκεί όπου δεν υπάρχουν, έτσι ώστε να συσπειρώσει την τουρκική κοινωνία.

Τέλος εποχής για την Τουρκία

του Αχμέτ Ινσέλ

μετάφραση: Μαρία Καλαντζοπούλου

Ευχαριστούμε θερμά την Ιλεάνα Μορώνη για τη βοήθειά της, ιδίως  στα πραγματολογικά του άρθρου

Με αφετηρία το σκάνδαλο διαφθοράς, η Τουρκία βυθίζεται σε μια άνευ προηγουμένου κρατική κρίση. Οι αστυνομικοί αρνούνται να ακολουθήσουν τις εντολές των εισαγγελέων, οι εισαγγελείς παραιτούνται απ’ τις έρευνες για τη διαφθορά και μετατίθενται. Έχοντας υποστεί το σοκ του πρώτου κύματος αμφισβήτησης από τους πλησιέστερους στην εξουσία στις 17 Δεκεμβρίου, ο τούρκος πρωθυπουργός αντέδρασε εξαπολύοντας μια εκτεταμένη εκστρατεία εκκαθάρισης στη δημόσια διοίκηση. Kατάφερε έτσι να μπλοκάρει προσωρινά ένα δεύτερο κύμα συλλήψεων, που έθετε στο στόχαστρο ακόμα και τον ίδιο του τον γιο.