Μητσοτάκης – Ερντογάν: «Σιδερόφρακτη» σύμπνοια για τους Αφγανούς πρόσφυγες

Μισή ώρα διήρκησε η τηλεφωνική συνομιλία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με αντικείμενο τις προσφυγικές ροές που ενδέχεται να προκύψουν από την κατάληψη του Αφγανιστάν από του Ταλιμπάν και τους δεκάδες χιλιάδες εκτοπισμένους.

Σύμφωνα με πηγές του Μαξίμου, η συνομιλία πραγματοποιήθηκε σε θετικό κλίμα με κοινή εκτίμηση σύμφωνα με τις ίδιες πηγές ότι όσον αφορά στις προσφυγικές πιέσεις Ελλάδα και Τουρκία αντιμετωπίζουν την ίδια πρόκληση.

Δεκαπέντε κεράκια στην τούρτα του Ερντογάν στην Αφρική

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Στις αρχές του περασμένου μήνα, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, η Σομαλία απασχόλησε τα ΜΜΕ με μια ευχάριστη είδηση: Μια γυναίκα έφερε στον κόσμο πεντάδημα – φαινόμενο που παρατηρείται μια φορά σε κάθε 55 εκατ. γέννες! Μόνο λίγοι, προσεκτικοί θεατές και αναγνώστες, όμως, ίσως να πρόσεξαν ότι το νοσοκομείο ονομάζεται «Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν»…

Μάλιστα, το νοσοκομείο «Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν» όπου γεννήθηκαν τα παιδιά είναι μια από τις πιο σύγχρονες μονάδες, όχι μόνο στην Σομαλία αλλά σε ολόκληρη την υποσαχάρεια Αφρική. Πολλοί λιγότεροι γνωρίζουν ότι σε λίγους μήνες θα γιορτάσουν τα δέκατα γενέθλιά τους αρκετά παιδιά που ακούν στο όνομα Ερντογάν και Ιστανμπούλ. Ο γονείς τους επέλεξαν αυτά τα ονόματα ύστερα από την πρώτη επίσκεψη που πραγματοποίησε ο Τούρκος πρωθυπουργός στη Σομαλία το 2011, προσφέροντας σε αυτή την πάμφτωχη χώρα προγράμματα αρωγής και έργα υποδομής, εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Αυτές είναι μερικές μόνο από τις συμβολικές αλλά ηχηρές ιστορίες της τουρκικής διείσδυσης στην Αφρική, που φέτος συμπληρώνει 15 χρόνια ζωής.

Τα «τεράστια κοιτάσματα» που ο Ερντογάν ανακαλύπτει ξανά και ξανά

Της Βασιλικής Σιούτη

Μπορεί η τουρκική κυβέρνηση να έστησε ένα μεγάλο επικοινωνιακό σόου μετά από την ανακοίνωση της ανακάλυψης «μεγάλου κοιτάσματος» από τον Ταγίπ Ερντογάν, αλλά αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά.

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙ κοιτάσματα κάθε φορά που είναι σε δύσκολη θέση ή πριν από εκλογές. Σύμφωνα με στελέχη της αντιπολίτευσης στην Τουρκία, «δεν αποκλείεται να συμβαίνουν και τα δύο αυτήν τη φορά, δηλαδή, πέρα από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται και από την οποία αναζητεί διέξοδο, να σκέφτεται και τις πρόωρες εκλογές».

Η τουρκική οικονομία εξακολουθεί να είναι σε πολύ κακή κατάσταση, με τη φτώχεια και την ανεργία να αυξάνονται. Τα επεκτατικά του σχέδια, τόσο προς την Ανατολή όσο και προς τη Δύση, δεν του βγαίνουν όπως τα είχε σχεδιάσει. Οι απειλές και οι εκβιασμοί με το Oruc Reis, παρά τις πλάτες της Μέρκελ και την ανοχή/αδιαφορία του Τραμπ, πέτυχαν μόνο την αντισυσπείρωση όσων τον θεωρούν απειλή – οι οποίοι γίνονται όλο και περισσότεροι.

Η ελληνική κυβέρνηση ποντάρει σε Στέιτ Ντιπάρτμεντ και Μακρόν

Της Βασιλικής Σιούτη

Ενώ η Τoυρκία παίζει με τα όρια επιχειρώντας να προκαλέσει εκνευρισμό στην Ελλάδα και να νομιμοποιήσει τις παράνομες ενέργειες της

Η ΤOYΡΚΙΑ ΠΑΙΖΕΙ με τα όρια επιχειρώντας να προκαλέσει εκνευρισμό στην Ελλάδα και να νομιμοποιήσει τις παράνομες ενέργειες της, αλλά η ελληνική πλευρά διατηρεί την ψυχραιμία της, διεξάγοντας ταυτόχρονα μια διπλωματική υπερδραστηριότητα και δηλώνοντας έτοιμη για όλα. Αιφνιδιασμός άλλωστε δεν υπήρξε. Όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία 24ωρα είχαν προαναγγελθεί και ήταν απολύτως αναμενόμενα.

Στα θετικά των τελευταίων ωρών καταγράφεται η συνάντηση που θα γίνει με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών και οι επαφές με τον Γάλλο πρόεδρο, ενώ αρνητική για τα ελληνικά συμφέροντα είναι η τήρηση ίσων αποστάσεων της Γερμανίδας καγκελαρίου, η στάση της οποίας εμποδίζει και τις ουσιαστικές κυρώσεις απέναντι στην παραβατικότητα του Ερντογάν.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πάντως, διαψεύδει τον πρωθυπουργό ότι η Τουρκία ως τώρα μόνο προκαλεί και μιλά για παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Οι γκάφες του Νίκου Δένδια και το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αμφισβήτησης

Της Βασιλικής Σιούτη

Για τα πραγματικά περιστατικά στον Έβρο, η εικόνα για το τι ακριβώς έχει συμβεί δεν είναι πολύ σαφής. Για τους κακούς χειρισμούς του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Δένδια, ωστόσο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ αρνούνται κατηγορηματικά ότι έχει γίνει οποιαδήποτε κατάληψη ελληνικού εδάφους από τους Τούρκους στον Έβρο, όπως ισχυρίζονται κάποια δημοσιεύματα και συμμερίζονται κόμματα της αντιπολίτευσης. Οι ατυχείς δηλώσεις όμως, του υπουργού Εξωτερικών που επιχείρησε να υποβαθμίσει το θέμα, μιλώντας για «λίγες δεκάδες μέτρα», πυροδότησαν το πολιτικό κλίμα, προκαλώντας έντονη κριτική, ακόμα και στη βάση του κυβερνώντος κόμματος.

Ο φασισμός του Ερντογάν τροφοδοτεί τους Έλληνες φασίστες

του Γιώργου Παπασωτηρίου

Ο φανατισμός του Ερντογάν τροφοδοτεί τον φανατισμό των Ελληναράδων. Ο φασισμός που εκφράζει η πολιτική της Τουρκίας ως περιφερειακής ιμπεριαλιστικής δύναμης, τροφοδοτεί τους Έλληνες φασίστες, τους εθνικιστές και τους ακροδεξιούς που ενσωματώθηκαν στο σημερινό κυβερνών κόμμα, τη ΝΔ. Η σύγκρουση μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής είναι ένας θρησκευτικός πόλεμος στο βαθμό που εκφράζει μία σωτηριολογική αναμόρφωση του κόσμου με βάση μία θρησκευτική ιδεοληψία, που μπορεί να είναι η προστεσταντική(ΗΠΑ), ή οι άλλες χριστιανικές εκφάνσεις(π.χ. Ορθόδοξοι), ή η μουσουλμανική με την πλέον δολοφονική τζιχαντιστική εκδοχή της ή την πιο ήπια τζιχάντ που εκφράζει ο Ερντογάν. Σε κάθε περίπτωση, ο Τούρκος πρόεδρος, επιλέγοντας τη σύγκρουση με την Ελλάδα και την ευρωπαϊκή Δύση γενικότερα, ενισχύει τον ομόλογο –πλην αντίπαλο- φανατισμό, δηλαδή τους φασίστες, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Έχουμε, δηλαδή, εδώ ένα «διπλό», όπου ο ένας φανατισμός τροφοδοτεί τον άλλον μέσω της σύγκρουσής τους, ενώ συγχρόνως αλληλοκαθορίζονται και αλληλοκαθρεφτίζονται.

>Η βουλιμία του Ταγίπ Ερντογάν, το προσφυγικό και η αμυντική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ

Tης Βασιλικής Σιούτη

Αντιμέτωπη με τη βουλιμία του Ταγίπ Ερντογάν και το προσφυγικό – μεταναστευτικό παραμένει η κυβέρνηση, η οποία, επτά μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, αντιλαμβάνεται ότι η πορεία της χώρας, έπειτα από την ολοκλήρωση των μνημονίων, μόνο με ρόδα δεν είναι στρωμένη. Αντιθέτως, και τα δύο αυτά ζητήματα, αν δεν τα διαχειριστεί με επάρκεια, θα μπορούσαν να της προξενήσουν τεράστιο πολιτικό κόστος και, ακόμα χειρότερα, σοβαρή ζημιά στη χώρα.

Μετωπική Ρωσίας –Τουρκίας;

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Σημαδιακή μέρα η Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου για την Τουρκία, καθώς για πρώτη φορά από το 2011 όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος στη Συρία η Τουρκία συγκρούστηκε απ’ ευθείας με τον συριακό στρατό, καταγράφοντας 8 νεκρούς στρατιώτες κι 1 άτομο από το πολιτικό προσωπικό. Δέκα χρόνια κοντεύουν να κλείσουν κι ενώ η Τουρκία έχει προκαλέσει τεράστια υλική και ανθρώπινη ζημιά στη Συρία, που αποτελεί σταθερό ανταγωνιστή της, πάντα μέσω αντιπροσώπων, την προηγούμενη Δευτέρα ήταν η πρώτη φορά που πλήρωσε για την πολιτική της. Φυσικά ανταπέδωσε σκοτώνοντας με δικά της πυρά 13 στρατιώτες του συριακού στρατού και στρεφόμενη κατά της Ρωσίας!

Η σύγκρουση του συριακού στρατού με τον τουρκικό ήταν αναμενόμενη, όσο το καθεστώς του Άσαντ ανακάμπτει κι επιχειρεί να εξασφαλίσει την εδαφική ενότητα της χώρας. Η αποχώρηση των ΗΠΑ, ακόμη κι όπως έγινε, διευκολύνει αφάνταστα τον Άσαντ, που ως μεγαλύτερο αγκάθι το οποίο έχει να αντιμετωπίσει είναι το Ιμπλίντ, όπου ειδικά από τον περασμένο Απρίλιο διεξάγει αλλεπάλληλες κι αιματηρές επιχειρήσεις για να ανακτήσει τον έλεγχο του. Στο πλαίσιο αυτών των επιχειρήσεων οι νεκροί ξεπερνούν τους 1.000, ενώ με βάση τη UNICEF μόνον από τον Δεκέμβριο 300.000 άτομα έχουν διωχθεί και 1,2 εκ. άλλα άτομα βρίσκονται σε άμεση ανάγκη βοήθειας. Η Μόσχα συνδράμει στις επιχειρήσεις του συριακού στρατού με συχνά ανελέητους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, που συνάδουν ωστόσο με τον διακηρυγμένο στόχο της για ανάκτηση της Συριακής εθνικής κι εδαφικής ενότητας.

Φωτιές, ρουκέτες και πολιτικό χάος – Μια παγκόσμια κρίση με πολλές εκφάνσεις ανοίγει τη νέα δεκαετία

του Γιώργου Αλοίμονου

Αποφεύγοντας τα κλισέ, αυτό που χαρακτηρίζει το νέο έτος είναι μια οργανωμένη αναταραχή. Φωτιές στην Αυστραλία και τη Βραζιλία, ασταθής σταθερότητα στην Ευρώπη και την Ε.Ε. (εν όψει και της νέας συμφωνίας με τη Βρετανία), η νέα «ελεγχόμενη» κρίση στο γεωπολιτικό εργαστήριο της Μέσης Ανατολής και ο «ειδικός» ρόλος της Τουρκίας ως ταραχοποιού, ο οποίος δημιουργεί τα δεδομένα που θα οδηγήσουν στις λύσεις που θέλει. Το κλειδί, λοιπόν, είναι ποιος οργανώνει αυτή την αναταραχή, ποιος κερδίζει και ποιος είναι ο τελικός στόχος.

Θα τα καταφέρει ο Μητσοτάκης ;

Της Βασιλικής Σιούτη

Θα είναι αυτή η χρονιά το έτος της μεγάλης ανατροπής που θα σηματοδοτήσει μια αλματώδη άνοδο, όπως επιθυμεί η κυβέρνηση; Θα δείξει! Για την ώρα, όμως, οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν.

Μετά από πολύ καιρό, μια νέα χρονιά ξεκινά με προσδοκίες. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, που ολοκλήρωσε το μνημονιακό πρόγραμμα, όσο και η ΝΔ, που επέστρεψε στην εξουσία αυτοδύναμη, καλλιέργησαν την περασμένη χρονιά (η οποία ήταν χρονιά εκλογών) ένα κλίμα «επιστροφής στην κανονικότητα», στο οποίο, βέβαια, καθένας μπορεί να δίνει όποια ερμηνεία θέλει. Όλοι όμως επιθυμούν διακαώς να αφήσουν πίσω τους την περίοδο της οικονομικής ύφεσης που ξεκίνησε το 2010, τη δική μας Great Depression, τη μεγαλύτερη σε διάρκεια και ένταση οικονομική κρίση που γνώρισε η χώρα εδώ και πολλά χρόνια.

Ο μεγαλύτερος στόχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι να πετύχει την αλματώδη οικονομική ανάπτυξη που χρειάζεται η χώρα για να βγει από το τέλμα στο οποίο εξακολουθεί να βρίσκεται, καθώς οι απώλειες της πολυετούς κρίσης δεν έχουν αναπληρωθεί. Ο πρωθυπουργός ασχολείται προσωπικά με την επίτευξη του στόχου αυτού, καθώς πρόκειται για το πολιτικό του στοίχημα. Το επιτελείο του Μαξίμου εξαρχής στηρίζει πολλά στην οικονομία και εκτιμά ότι η ανόρθωσή της θα συμπαρασύρει σε ανοδική πορεία όλα τα υπόλοιπα.

Σότσι: Στο τραπέζι οι χάρτες επιρροών στη Συρία

Η συνάντηση Πούτιν-Ερντογάν στο Σότσι της Ν.Α. Ρωσίας αποτελεί συνέχεια και βάθεμα της συμφωνίας Πέινς-Ερντογάν στην Άγκυρα την περασμένη βδομάδα. Η «εκεχειρία» των 120 ωρών που συμφωνήθηκε μεταξύ Τουρκίας-ΗΠΑ πήρε παράταση άλλων 150 ωρών στη συνάντηση Ρωσίας-Τουρκίας στο Σότσι. Καθόλου τυχαία οι ΗΠΑ ανταπέδωσαν το ρώσικο χαιρετισμό στην αμερικανοτουρκική συμφωνία της Άγκυρας εκφράζοντας την πλήρη στήριξη τους στις συμφωνίες του Σότσι.

Μέσα στο θολό κλίμα διατήρησης όλων των όρων συνέχισης του αιματηρού πολέμου στη Συρία, όλοι οι παράγοντες της συνεχιζόμενης κρίσης πανηγυρίζουν προβάλλοντας ο καθένας τον εαυτό του ως νικητή. Και όλοι μαζί υποκρίνονται ότι δεν καταλαβαίνουν ότι στη μαρτυρική Συρία εξευτελίστηκε κάθε έννοια του λεγόμενου διεθνούς δικαίου, κονιορτοποιήθηκε η σημασία του ΟΗΕ, πιστοποιήθηκε η αδυναμία της δυτικής συμμαχία και των ΗΠΑ και αναδύθηκε, έστω προσωρινά, ένα νέο γεωπολιτικό τοπίο που μεταθέτει στο άμεσο μέλλον το ενδεχόμενο γενίκευσης των πολεμικών συγκρούσεων.

Οι πόλεμοι του Ερντογάν

Του Δημήτρη Μηλάκα

Ο πόλεμος είναι, για τον Ερντογάν και το σύστημα εξουσίας που έχει εγκαθιδρύσει, μονόδρομος. Η διεκδίκηση του ρόλου περιφερειακής υπερδύναμης η οποία θα κινείται χωρίς εξαρτήσεις από τρίτους με στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της και μόνο, έχει οδηγήσει την Άγκυρα στην «κινούμενη άμμο» της Συρίας και σε επιθετικές (και παράνομες) κινήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο στην κυπριακή ΑΟΖ. Από αυτήν την ξεκάθαρη επιλογή επίδειξης (και χρήσης) ισχύος η τουρκική ηγεσία είναι αδύνατο να αναδιπλωθεί δίχως να καταβάλει υπέρμετρο πολιτικό κόστος, που μπορεί να φτάσει μέχρι την αποδόμησή της…

Στη Συρία, ύστερα από τις πρώτες μέρες της εισβολής η οποία φαίνεται ότι εξελίχθηκε σχετικά εύκολα για τις τουρκικές δυνάμεις, η Άγκυρα βρίσκεται μπροστά στη δύσκολη πραγματικότητα:

Το ρίσκο του Ερντογάν – Γιατί ο κουρδικός εφιάλτης τον οδήγησε στη Συρία

Του Δημήτρη Μηλάκα

Κοιτάζοντας κάποιος στον χάρτη την «υγειονομική ζώνη» που σκοπεύει να δημιουργήσει με τη δύναμη των όπλων ο Ταγίπ Ερντογάν στη βόρεια Συρία και κατά μήκος (500 χιλιόμετρα) των τουρκικών συνόρων πιθανότατα θα δυσκολευτεί να κατανοήσει το μεγάλο ρίσκο που ανέλαβε ο Τούρκος Πρόεδρος.

Αν, ωστόσο, λάβει υπόψη την εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού στην εν λόγω περιοχή, καθώς και την ύπαρξη του αυτόνομου ιρακινού Κουρδιστάν στα ανατολικά αυτής της ζώνης, τότε μπορεί ίσως να αντιληφθεί τι ακριβώς οδήγησε στην τουρκική εισβολή στη Συρία.

Ο πόλεμος στη Συρία έφερε στο προσκήνιο τον εφιάλτη της Τουρκίας, που δεν είναι άλλος από τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στα νότια σύνορά της. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα πυροδοτούσε τα ζωντανά αλυτρωτικά αισθήματα των συμπαγών κουρδικών πληθυσμών στη νοτιοανατολική Τουρκία δημιουργώντας καταστάσεις που ενδεχομένως θα οδηγούσαν στον ακρωτηριασμό της.

Η ύπαρξη του αυτόνομου Κουρδιστάν στο πλαίσιο του Ιράκ ήταν κάτι που η Άγκυρα θα μπορούσε ίσως να αποδεχτεί. Η δημιουργία ωστόσο αυτόνομων κουρδικών «καντονιών» κατά μήκος των τουρκοσυριακών συνόρων, ως αποτέλεσμα της επιχείρησης εκθρόνισης του καθεστώτος Άσαντ, ήταν για την Άγκυρα «κόκκινη γραμμή», πίσω από την οποία θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Ερντογάν συσπείρωσε το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και την τουρκική κοινωνία.

Η ύπαρξη ενός σθεναρού και βιώσιμου κουρδικού κράτους υπήρξε στρατηγική επιδίωξη τόσο της Ουάσιγκτον όσο και του Τελ Αβίβ. Στη βάση αυτής της στρατηγικής άλλωστε οικοδομήθηκε η ευρεία αυτονομία του ιρακινού Κουρδιστάν.

Στο επίπεδο των τακτικών κινήσεων που απαιτούσε ο πόλεμος κατά του Άσαντ (και των Ρώσων και Ιρανών συμμάχων του) οι ΗΠΑ επένδυσαν στην υποστήριξη των αξιόμαχων κουρδικών πληθυσμών στη βόρεια Συρία. Με την αμερικανική επιμελητειακή και άλλη υποστήριξη προέκυψαν στη βόρεια Συρία οι αυτόνομες περιοχές των Κούρδων, οι οποίες δημιούργησαν έναν διάδρομο που ενώνει το ιρακινό Κουρδιστάν με τη Μεσόγειο θέτοντας τις βάσεις για την ύπαρξη ενός ισχυρού νέου κράτους στην περιοχή.

Τα νέα δεδομένα

Παρά, ωστόσο, την αμέριστη ανοιχτή αμερικανική υποστήριξη, καθώς και την ουσιαστική αλλά λιγότερο θορυβώδη παροχή υπηρεσιών του Ισραήλ, η εμφάνιση ενός νέου αμερικανικού προτεκτοράτου στην περιοχή ήταν αναμενόμενο να συναντήσει αντιδράσεις:

1. Η Τουρκία σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να δεχτεί αμαχητί τη δημιουργία ενός εκ των πραγμάτων εχθρικού κράτους στα νότια σύνορά της.

2. Η Συρία του Άσαντ προφανώς δεν θα αντιδρούσε όσο αυτό ήταν δυνατόν προκειμένου να υπερασπιστεί εδάφη τα οποία ανήκουν στο συριακό κράτος.

3. Η Ρωσία (σύμμαχος του Άσαντ) προφανώς δεν θα ήθελε να δημιουργηθεί ένα ισχυρό αμερικανικό προτεκτοράτο στην περιοχή.

4. Το Ιράν (σύμμαχος του Άσαντ), για προφανείς επίσης λόγους, δεν θα ήταν ικανοποιημένο με την ύπαρξη ενός μεγάλου Κουρδιστάν.

Απέναντι σε όλους αυτούς η αμερικανική αυτοκρατορία επέλεξε να αναδιπλωθεί, καθώς ο «αυτοκράτορας» Τραμπ είναι υποχρεωμένος, ειδικά το επόμενο διάστημα, να εργαστεί και για την επανεκλογή του. Η εγκατάλειψη των Κούρδων ήταν φυσικό επακόλουθο μιας συνηθισμένης κυνικής επιλογής, όπως άλλωστε μπορεί να δει κάποιος κοιτάζοντας την ιστορία της αμερικανικής αυτοκρατορίας και των Προέδρων της…

Το κενό που δημιούργησαν η αμερικανική αποχώρηση και η εγκατάλειψη των Κούρδων έσπευσαν να καλύψουν οι τουρκικές δυνάμεις, οι οποίες επιχειρούν στη βόρεια Συρία με έναν προφανή – αν και όχι διακηρυγμένο – στόχο: την αλλοίωση της εθνολογικής σύστασης του πληθυσμού στη βόρεια Συρία κατά μήκος (500 χιλιομέτρων) των τουρκοσυριακών συνόρων.

Η εξόντωση των Κούρδων μαχητών, η εκδίωξη των αμάχων και σε επόμενη φάση η εγκατάσταση στις εν λόγω περιοχές προσφύγων από τη Συρία, οι οποίοι βρίσκονται σήμερα στην Τουρκία, είναι το μεγαλεπήβολο τουρκικό σχέδιο.

Σ’ αυτό το παιχνίδι ωστόσο ο Ερντογάν δεν παίζει μόνος. Μετά την (εν μέρει) αποχώρηση των Αμερικανών από το πεδίο, ο μεγάλος παίκτης είναι η Ρωσία, που ως σύμμαχος του Άσαντ είναι σε θέση να φρενάρει και να περιορίσει τους στόχους της τουρκικής εισβολής. Η τοποθέτηση των Κούρδων κάτω από την ομπρέλα του συριακού κράτους, δηλαδή του Άσαντ και κατ’ επέκταση του Πούτιν, δημιουργεί κάποια νέα δεδομένα:

● Οι Κούρδοι εγκαταλείπουν προσωρινά το όνειρο του μεγάλου και ισχυρού Κουρδιστάν.

● Ο Άσαντ ανακτά την κυριαρχία σε εδάφη που εγκατέλειψαν οι Αμερικανοί ως πάτρωνες των αυτόνομων κουρδικών περιοχών.

● Ο Ερντογάν μπορεί να ικανοποιηθεί από το γεγονός ότι οι Κούρδοι στη βόρεια Συρία βρίσκονται υπό τον έλεγχο του Άσαντ.

● Ο Πούτιν μπορεί να εμφανίζεται ως ο αληθινός μαέστρος που κατευθύνει τις εξελίξεις στην περιοχή.

Διδάγματα για την Αθήνα

Αν απ’ όλα αυτά προκύπτουν κάποια διδάγματα τα οποία ίσως θα έπρεπε να απασχολήσουν την ελληνική κυβέρνηση και γενικότερα το πολιτικό σύστημα στη χώρα:

1. Οι Κούρδοι – ενδεχομένως μη έχοντας και πολλές επιλογές – προσέφεραν τα πάντα στον Τραμπ. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, δεν εμπόδισε τον Αμερικανό Πρόεδρο να τους εγκαταλείψει εξυπηρετώντας είτε το δικό του πολιτικό συμφέρον είτε της χώρας του.

2. Ο Ερντογάν, έχοντας προσδιορίσει με σαφήνεια τα συμφέροντα της χώρας του, φρόντισε να είναι σε θέση να τα προασπίσει / επιβάλει αδιαφορώντας για το αν αυτό προσκρούει ακόμη και στις αμερικανικές αυτοκρατορικές επιδιώξεις.

Στην Αθήνα, ωστόσο, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση δεν φαίνεται να δίνουν προσοχή στις δραματικές εξελίξείς στην περιοχή. Τόσο η Ν.Δ. όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πως έχουν κάνει το χρέος τους για τη διασφάλιση των συμφερόντων της χώρας παραδίδοντας τα πάντα (νέα ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις) στους Αμερικανούς. Προφανώς πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ τους «αγαπούν» περισσότερο από τους Κούρδους ή ότι ο Ερντογάν, όταν «καθαρίσει» με όποιον τρόπο στη βόρεια Συρία, θα «χορτάσει» και δεν θα στραφεί δυτικότερα, στην Κύπρο και το Αιγαίο. 

Ποντίκι

Αποτυχημένες συνταγές

Του Δημήτρη Μηλάκα

Σε αναποτελεσματικές μεθόδους αντιμετώπισης της τουρκικής επιθετικότητας καταφεύγει η κυβέρνηση

Ακούγοντας όσα είπαν, μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν την περασμένη εβδομάδα στη Νέα Υόρκη, κυβερνητικοί παράγοντες και φερέφωνα στα ΜΜΕ, θα περίμενε κάποιος την έναρξη μιας άλλης, «ανέφελης» εποχής στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Είναι, ωστόσο, προφανές ότι σπανίζουν πια οι αφελείς που θα μπορούσαν να πειστούν ότι αρκεί ένας Κυριάκος Μητσοτάκης για να επιλυθεί ο γόρδιος (ελληνοτουρκικός) δεσμός. Προφανές επίσης είναι ότι και η νέα ελληνική κυβέρνηση των τεχνοκρατών της Ν.Δ. βρίσκεται αντιμέτωπη με το αδιέξοδο των ελληνοτουρκικών σχέσεων και αναζητεί λύσεις σε (Αμερικανούς) προστάτες και συνεκμεταλλεύσεις…

Τι θα ακούσει ο Μητσοτάκης από τον Ερντογάν

Του Δημήτρη Μηλάκα

Την ερχόμενη βδομάδα, στη Νέα Υόρκη, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, θα πραγματοποιηθεί η συνάντηση του Ταγίπ Ερντογάν με έναν ακόμη Έλληνα πρωθυπουργό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τι ακριβώς θα ακούσει από τον Πρόεδρο της Τουρκίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορούσε εύκολα να το φανταστεί απλώς κοιτώντας την τρέχουσα στρατιωτική τουρκική δραστηριότητα ή ρωτώντας τους προκατόχους του στη θέση του πρωθυπουργού.

Για να υπογραμμίσουμε ότι οι τουρκικές θέσεις είναι αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου δεν θα χρησιμοποιήσουμε τις τρέχουσες τοποθετήσεις των Τούρκων αξιωματούχων (με πρωτοστάτη τον Πρόεδρο Ερντογάν) αλλά κείμενα από εγχειρίδια εκπαίδευσης στελεχών των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και της τουρκικής διοίκησης από το 1998, πριν δηλαδή την εμφάνιση του Ερντογάν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Τα εν λόγω αποσπάσματα που ακολουθούν μπορεί να τα βρει κανείς στο βιβλίο «Η Απόρρητη Ιστορία του Αιγαίου» (εκδόσεις Το Ποντίκι, 2012).

Στρατηγικός εχθρός του Ερντογάν ο εμπνευστής του «στρατηγικού βάθους»

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Τέλος έβαλε τη Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου ο Ερντογάν στην αναγκαστική συμβίωση εντός του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης με μια σειρά από στελέχη πρώτη γραμμής, με τα οποία ήταν σε ανοιχτή σύγκρουση εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει ο πρώην πρωθυπουργός (2014-2016) και υπουργός Εξωτερικών (2009-2014) Αχμέντ Νταβούτογλου. Εκτός κόμματος τέθηκαν επίσης, μέσω πρότασης για διαγραφή τους, άλλοι τρεις βουλευτές που βρίσκονταν σε ανοιχτή συνεννόηση τα τελευταία χρόνια με τον Νταβούτογλου.

Χάρτινα μεγαλεία

του Παντελή Μπουκάλα

Είναι άραγε πιθανό να μην πρόσεξε το φόντο ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν τη στιγμή που υπέγραφε στο βιβλίο επισκεπτών του Πανεπιστημίου Εθνικής Αμυνας της Κωνσταντινούπολης; Να μην είδε ότι ο χάρτης πίσω του έδειχνε μια «γαλάζια πατρίδα» με καταπατημένο το μισό Αιγαίο; Ακόμη κι αυτό είναι πιθανό, αφού όλος ο κόσμος γύρω του είναι ένας τεράστιος καθρέφτης, όπου κατοπτρίζεται η αυτού σουλτανικότης. Αλλά φυσικά είδε και κατάλαβε και ενέκρινε ο Τούρκος πρόεδρος. Οι φαντασιώσεις μεγαλοσύνης των στραταρχών του δεν του είναι ξένες. Τις καλλιεργεί και τις νομιμοποιεί με κάθε του ενέργεια σε στεριά και θάλασσα, στη Μεσόγειο και στη Συρία. Μια απέραντη Τουρκία ονειρεύεται. Με τον ίδιο ηγέτη των όπου γης μουσουλμάνων.

Τρεκλίζει η τουρκική οικονομία

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Στην κόψη του ξυραφιού βαδίζει η τουρκική οικονομία, αδυνατώντας εδώ κι ένα χρόνο να βρει σταθερό ρυθμό κι αφήνοντας μετέωρο το ερώτημα σε ποιο βαθμό η ύφεση είναι αποτέλεσμα μιας γενικευμένης αναστροφής του οικονομικού κλίματος και σε ποιο βαθμό αποτέλεσμα της υπονόμευσης εκ μέρους του Τραμπ, στο πλαίσιο της ανοιχτής αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο χωρών.

Η ύφεση την οποία διέρχεται η τουρκική οικονομία πιστοποιήθηκε με τα επίσημα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας, βάσει των οποίων για δύο συνεχόμενα τρίμηνα, το τρίτο και τέταρτο τρίμηνο του 2018, η οικονομία συρρικνώθηκε: κατά 1,6% και 2,4%, αντίστοιχα. Η συνέχεια παραμένει άγνωστη, καθώς ναι μεν για το πρώτο τρίμηνο αναμένεται μια οριακή άνοδο του προϊόντος που θα κινηθεί σε θετικά επίπεδα ενώ η βιομηχανική παραγωγή τον Μάρτιο αυξήθηκε (κατά 2,1%) για τρίτο συνεχή μήνα, η πτώση όμως έπειτα της συναλλαγματικής ισοτιμίας της τουρκικής λίρας, συνεχίζοντας την καθίζηση που σημειώθηκε το 2018 κατά 28%, απειλεί να οδηγήσει την τουρκική οικονομία σε νέα ύφεση, καταγράφοντας μια διπλή βουτιά. Ο ιμάντας μεταβίβασης και μαζί αδύναμος κρίκος της τουρκικής οικονομίας είναι το ιλιγγιώδες ποσό των 315 δισ. δολ. (σε ένα σύνολο ΑΕΠ 851 δισ.) που οφείλουν οι τουρκικές επιχειρήσεις σε ξένο συνάλλαγμα. Ως αποτέλεσμα, όσο μειώνεται η αξία της τουρκικής λίρας έναντι των ξένων νομισμάτων, τόσο αυξάνεται το πραγματικό κόστος αποπληρωμής των δανείων τους, περιορίζοντας τα περιθώρια κέρδους. Για όσες δε τουρκικές επιχειρήσεις βρίσκονταν στο όριο της επιβίωσης η αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης θα αποτελέσει τη χαριστική βολή, με αρνητικές συνέπειες τόσο στο ΑΕΠ όσο και στην απασχόληση.

Τουρκία και ΗΠΑ δεν έφτασαν ακόμη στο σημείο ρήξης

Του Κώστα Ράπτη

Ποιός παίζει καλύτερα τα χαρτιά που κρατάει στα χέρια του; Η Άγκυρα που χρησιμοποιεί την υπόθεση των S-400 για να αποσπάσει τη στήριξη των ΗΠΑ στα ζωτικού εθνικού συμφέροντος μέτωπά της στη βορειοανατολική Συρία και την ανατολική Μεσόγειο; Ή η Ουάσιγκτον που “μοχλεύει’ το μικρό στρατιωτικό αποτύπωμά της στα κουρδικά εδάφη για να δηλητηριάσει το ρωσο-τουρκικό φλερτ;

Η επιστολή του επικεφαλής του Πενταγώνου Πάτρικ Σάναχαν προς τον Τούρκο ομόλογό του με την οποία απειλείται αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα συμπαραγωγής των μαχητικών F-35 αν η Τουρκία δεν ακυρώσει την προμήθεια των ρωσικών συστοιχιών S-400 δίνει την εντύπωση ότι οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις έχουν φτάσει σε σημείο ρήξης. Πόσο μάλλον που η απάντηση του Ταγίπ Ερντογάν ήταν ότι η παραγγελία των S-400 είναι συντελεσμένο γεγονός που δεν μπορεί να ανατραπεί.

Όμως η πραγματικότητα ενδέχεται να είναι διαφορετική.

Ρωσία – Τουρκία: το φλερτ γίνεται γάμος

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η επιταχυνόμενη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας είναι γεγονός αναντίρρητο. Αυτό που δεν είναι σαφές είναι το μέρος κατά το οποίο η σμίκρυνση της απόστασης μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας οφείλεται σε δική τους πρωτοβουλία και επιλογή και εκείνο το μέρος που οφείλεται στην …Ουάσιγκτον.

Μένει να αποδειχθεί με άλλα λόγια σε ποιο βαθμό η επιθετική πολιτική των ΗΠΑ ωθεί τον Ερντογάν στην αγκαλιά του Πούτιν. Τα όσα εξελίσσονται τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την συμφωνία αγοράς των ρωσικών πυραύλων S400 από την Τουρκία είναι πέρα για πέρα ενδεικτικά.

Αρχή του τέλους για τον Ερντογάν;

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ημερομηνία – σταθμό θα αποτελεί για τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Τουρκίας η 31^η Μαρτίου 2019, καθώς θέτει ένα τέρμα στην κυριαρχία του Ερντογάν.

Το βάθος των αλλαγών που θα σηματοδοτήσει  και η κατεύθυνσή τους μένει να αποδειχθούν. Το σίγουρο είναι πώς τίποτε πλέον δεν παραμένει ίδιο στην Τουρκία…

Η αλλαγή σελίδας φάνηκε αν όχι από την προεκλογική περίοδο (δες εδώ) από το ίδιο το βράδυ των εκλογών την προηγούμενη Κυριακή, όταν από τα κεντρικά γραφεία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) έλειπαν οι χιλιάδες διαδηλωτές που περίμεναν να αποθεώσουν τον ηγέτη τους, όπως συνέβαινε κάθε φορά στις εκλογικές αναμετρήσεις των προηγούμενων χρόνων, ακόμη κι όταν θριάμβευε η νοθεία όπως έγινε για παράδειγμα με το δημοψήφισμα του 2017. Το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής μόλις και μετά βίας υπήρχαν 2.000 συγκεντρωμένοι έξω από τα γραφεία του ΑΚΡ.

Ερντογάν σε παράκρουση

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Σκιά του παλιού γεμάτου αυτοπεποίθηση εαυτού του ο Ερντογάν, αλωνίζει εδώ και εβδομάδες την Τουρκία μαινόμενος μιλώντας σε 2 ακόμη και 3 διαφορετικές συγκεντρώσεις την ημέρα!

Το διακύβευμα είναι τεράστιο, ειδικά για έναν πολιτικό που χωρίς υπερβολή άλλαξε την πορεία της χώρας του ξεκινώντας το 1994 από το δημαρχείο της Κωνσταντινούπολης: Είναι οι δήμαρχοι που θα εκλεγούν στις σημερινές αυτοδιοικητικές εκλογές στην Τουρκία κι αν όχι στις 51 περιφέρειες που κατεβάζει συνδυασμούς η Λαϊκή Συμμαχία την οποία συγκρότησε το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν συμμαχώντας με το συντηρητικό ΜΗΡ, τουλάχιστον στις τρεις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας που ανέκαθεν έδιναν τον πολιτικό σφυγμό στη γειτονική χώρα. Και τα νέα για τον Ερντογάν δεν είναι καθόλου καλά.

Ο Ερντογάν απαγόρευσε Σαίξπηρ, Τσέχωφ, Μπρεχτ, Ντάριο Φο

Ο γενικός διευθυντής των Κρατικών Θεάτρων της Τουρκίας, Νεγιάτ Μπιρετσίκ, ανακοίνωσε προ ημερών: «Ανοίγουμε τα θέατρα μόνο με τοπικά έργα, γραμμένα από Τούρκους συγγραφείς και μόνον από συγγραφείς που εκλαμβάνονται ως πατριώτες», αφήνοντας άφωνη την καλλιτεχνική κοινότητα της Τουρκίας.

Ο Ερντογάν απαγορεύει τις παραστάσεις κλασικών έργων ξένων συγγραφέων στις Κρατικές Σκηνές της Τουρκίας προκειμένου «να ενισχυθεί το εθνικό-πατριωτικό αίσθημα του λαού».

Ο κυνισμός του Τσίπρα και η πολιτική αφέλεια του Καμμένου

Της Βασιλικής Σιούτη

Καμία αισιοδοξία δεν επιτρέπουν οι πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες είναι πλούσιες κατά τ’ άλλα, καθώς στην πολιτική σκηνή συμβαίνουν πολλά. Όλα όσα συμβαίνουν, όμως, δεν είναι παρά συμπτώματα της παρακμής στην οποία βρίσκεται η χώρα εδώ και μερικά χρόνια.

— Δεν ήταν το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός, ήταν όμως συγκλονιστικό και ενδεικτικό για το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της χώρας: η είδηση της καταδίκης και της διάψευσης από τη Δικαιοσύνη των καταγγελιών του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Παύλου Πολάκη, κατά του δημοσιογράφου Βασίλη Μπεσκένη, ότι είχε διοριστεί από την προηγούμενη κυβέρνηση στο ΚΕΕΛΠΝΟ (Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων).

Τσίπρας-Ερντογάν: στην εποχή (1988) Παπούλια-Γιλμάζ

Του Δημήτρη Μηλάκα

Από τα όσα δημόσια δήλωσαν μετά τη συνάντησή τους στην Άγκυρα ο Πρόεδρος της Τουρκίας και ο Έλληνας πρωθυπουργός βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι δύο πλευρές αποφάσισαν τρία πράγματα:

1.Τη συνέχιση της προσπάθειας ενίσχυσης της συνεργασίας σε οικονομικό επίπεδο

2.Την επαναφορά των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης που οι δύο χώρες έχουν υπογράψει κατά περιόδους ξεκινώντας από το 1988

3.Αναζήτηση κατάλληλου πολιτικού χρόνου (αφορά τον χρόνο που θα έχει μπροστά της η ελληνική κυβέρνηση) για την εκκίνηση μιας ακόμη προσπάθειας διευθέτησης των προβλημάτων, δηλαδή των ζητημάτων αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας που επί δεκαετίες η Αγκυρα συγκεντρώνει και τοποθετεί στο τραπέζι για έναν ελληνοτουρκικό διάλογο.