Μπροστά στο νόμο Χατζηδάκη

Των Δημήτρη Μητρόπουλου – Λάμπρου Παπαθανασίου

Τι θα γινόταν αν η ΓΣΕΕ δεν είχε ξεπουληθεί χρόνια τώρα στις ορέξεις του ΣΕΒ και του πολιτικού προσωπικού που τους υπηρετεί; Αν ο Παναγόπουλος ήταν για μια φορά μέσα στα προβλήματα των εργαζομένων και όχι σε κάποιο θέρετρο για λουκούλλεια γεύματα; Αν δεν κορόιδευε την εργατική τάξη της χώρας ζητώντας την επαναφορά του βασικού μισθού κατόπιν εορτής και αφού αυτή έχει ήδη παραπεμφθεί για του χρόνου (και αν); Αν υπήρχε μια ΓΣΕΕ που θα σήκωνε τον αγώνα ενάντια στο έκτρωμα Χατζηδάκη, αντί για μια ΓΣΕΕ που συναινεί; Η ηγεσία της ΓΣΕΕ όπως υπηρέτησε για 10 και πλέον χρόνια τη μνημονιακή καταστροφή της χώρας και των εργαζομένων, σήμερα συνεχίζει στην ίδια ρότα.

Αν για τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ τα πράγματα είναι λίγο πολύ δεδομένα, τι ισχύει για την υπόλοιπη αντιπολίτευση; Και εδώ δε μιλάμε για το ΣΥΡΙΖΑ που επί 4,5 χρόνια εφάρμοζε το μνημονιακό νόμο του 2011 περί διευθέτησης ή ψήφισε μέτρα περιορισμού των απεργιών.

Νομοσχέδιο Χατζηδάκη: Ο πόλεμος της κυβέρνησης ενάντια στις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης μαίνεται

Του Κώστα Παπαδάκη

Πέρα από τις ήδη συζητημένες μεταβολές στα ζητήματα των ατομικών εργασιακών σχέσεων και της διευθέτησης του χρόνου υπερωριακής απασχόλησης, μια συστηματική μελέτη του νομοσχεδίου Χατζηδάκη αναδεικνύει και αποκαλύπτει ότι εκτός από αυτά, βασικός του στόχος είναι η απαξίωση των εργατικών συνδικάτων, ο περιορισμός των κατακτημένων  δικαιωμάτων τους με το νόμο 1264/1982 και επόμενους,  ο ποικίλλος περιορισμός της αντιπροσωπευτικότητάς τους για σύναψη συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η κατάργηση η ο περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η δυσχέρανση του απεργιακού δικαιώματος και ο περιορισμός της προστασίας συνδικαλιστικών στελεχών. Αναλυτικότερα, από τη σκοπιά αυτή :

1) Με το άρθρο 56 καθίσταται δυνατή η επιβολή πρόσθετης εργασίας από εργοδότη σε εργαζόμενο μερικής απασχόλησης ακόμα και σε ωράριο που δεν είναι συνεχόμενο με το συμφωνημένο ωράριο της ίδιας ημέρας (αυτό αλλάζει σε σχέση με το ισχύον άρθρο 38 ν. 19892/1990), χωρίς να προβλέπεται οποιαδήποτε διαδικασία διαβούλευσης ή έγκρισης του συνδικαλιστικού σωματείου.

Από το 8 ώρες δουλειά – 8 ώρες ξεκούραση – 8 ώρες ελεύθερος χρόνος στο 9-9-6;

Του Λάμπη Παπαθανασίου

Τον Μάιο του 1886 εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίες και την μείωση του ωραρίου στις 8 ώρες ημερησίως. Τον Μάιο του 2021 συζητάμε για το αν θα καταργηθεί το 8ωρο, μέσα από την διευθέτηση του χρόνου εργασίας. 135 χρόνια μετά αντί να συζητάμε για την μείωση του ωραρίου, συζητάμε για την επιστροφή στον 19^ο αιώνα.

Γιατί χτυπούν το δικαίωμα στο συνδικαλισμό;

Του Δημήτρη Πλιακογιάννη

Το σχέδιο «να τελειώνουμε με ό,τι είχε απομείνει όρθιο» περνά τώρα σε ένα ανώτερο στάδιο. Ο νέος εργασιακός νόμος, όπως έχουν διαρρεύσει ορισμένες πτυχές του, φαίνεται τρομακτικός ως προς την ζωή του εργαζομένου. Κυρίως, στοχεύει το ωράριο αλλά και τις αποδοχές του εργαζομένου. Σκοπός είναι να «απελευθερωθεί» το ωράριο, να εφαρμοιστεί το 10ωρο, ενώ παράλληλα να μειώσουμε τα έξοδα για τον εργοδότη, αντικαθιστώντας την νόμιμη πληρωμένη υπερωρία με… ρεπό!

Τα ίδια ρεπό, που οι εργαζόμενοι ήδη δεν λαμβάνουν, ενώ το 52% δεν πληρώνεται καν τις υπερωρίες του, οπώς δηλώνει έρευνα της ΓΣΕΕ. Ο νέος νόμος θέλει να δώσει θεσμικό και νόμιμο ένδυμα σε αυτές τις πρακτικές.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουνε ειδήσεις

Στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο υπουργός Παιδείας δεν έχει πάρει πτυχίο. Σιγά, εδώ το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έχει αναλάβει ένας στρατιωτικός. Αλλά και τι έγινε, εδώ η μισή κυβέρνηση αποτελείται από στελέχη βγαλμένα κατευθείαν από το ΠΑΣΟΚ. Όμως και πάλι, ποιος συγκινείται; Εδώ συνεργάζεται με μία ομάδα συντηριτικών, ακροδεξιών και εθνικοφρόνων. Αλλά τι να περιμένει κανείς; Εδώ ψήφισε μνημόνιο.

Οι παλιότεροι έλεγαν πως τον Αύγουστο δεν υπάρχουνε ειδήσεις.

Το καλοκαίρι που πέρασε ο Αύγουστος ήταν γεμάτος ειδήσεις. Και μνημόνια είχε. Και εκλογές είχε. Και διασπάσεις. Και καταστολή. Και τα όλα του.

Eργατικό κίνημα: υπό διαρκές κοινοβουλευτικό πραξικόπημα

Του Δεσμώτη

Kατά την διάρκεια του υπερεκατονταετούς εργατικού κινήματος στην μάχη για την απελευθέρωσή του, αντιπαρατέθηκαν, συγκρούστηκαν, αναμετρήθηκαν πολλές διαφορετικές στρατηγικές, τακτικές, φιλοσοφικές θέσεις κ.ο.κ Το εργατικό κίνημα υπήρξε, ανάμεσα στα άλλα, ένα τεράστιο εργαστήρι. Ένα χωνευτήρι ιδεών, πρακτικών, πολιτισμών. Η πεμπτουσία των οραμάτων για μια άλλη, δίκαιη κοινωνία. Λίγες όμως αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του προκάλεσαν μεγαλύτερες διαφωνίες, ρίξεις και εν τέλει τελείως διαφορετικά και πολλές φορές εχθρικά ρεύματα, όπως αυτή της χρησιμοποίησης ή όχι της κοινοβουλευτικής οδού ως μέσο επίλυσης του ‘’κοινωνικού ζητήματος’’.

Ήδη από την Α’ Διεθνή σχηματίσθηκαν τα δυο ρεύματα που θα καθόριζαν έκτοτε την ταραγμένη του πορεία. Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της μεταξύ εξουσιαστών σοσιαλιστών και αντιεξουσιαστών, μεταξύ κατάληψης της εξουσίας και καταστροφής της αντανακλούν όχι απλώς δύο διαφορετικές επιλογές, αλλά όπως έδειξαν οι κατευθύνσεις των επαναστατικών κινημάτων, δυο τελείως διαφορετικές και εχθρικές πολλές φορές φιλοσοφικές αντιλήψεις όχι μόνο για την τακτική, αλλά για τον κόσμο, τη ζωή, την οργάνωσή της και την πολυπόθητη αλλαγή της σε μια δίκαιη βάση.

Απεργίες που νικάνε κόντρα στο γενικότερο κλίμα

Του Νίκου Γουρλά

Συμπεράσματα από την κινητοποίηση των καθαριστριών στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, καθώς η τάση για ενωτικούς νικηφόρους αγώνες διεκδικεί την προσοχή μας. Του Νίκου Γουρλά.

….

Η νίκη των καθαριστριών που ανέτρεψαν τις αποφάσεις για την απόλυσή τους στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο έχει μεγάλη σημασία. Και δεν έρχεται μόνη της. Έρχεται σαν συνέχεια της πρώτης νίκης των εργαζομένων στον προβλήτα της COSCO, στο λιμάνι του Πειραιά, οι οποίοι μετά την επιτυχημένη απεργία της 18ης Ιουλίου κάνουν το επόμενο βήμα και προχωρούν στην ίδρυση σωματείου. Το γενικότερο κλίμα των περιορισμένων απαιτήσεων και η περιρρέουσα αίσθηση περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων δεν ισχύουν λοιπόν απόλυτα, καθώς η κατασυκοφαντημένη ταξική πάλη είναι εδώ για να κλονίσει βεβαιότητες.

Εκατομμυριούχοι εναντίον εκατομμυρίων

Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Ζαβουδάκης

Ο Υπουργός Προεδρίας[1] Francis Maude ήξερε ακριβώς τι έκανε όταν πρότεινε στους αυτοκινητιστές να γεμίσουν τα αυτοκίνητά τους και μπιτόνια με καύσιμα εν αναμονή της απεργίας των οδηγών πετρελαιοφόρων, υποστηρίζει ο γενικός γραμματέας του ΚΚΒ Robert Griffiths[2] στη Morning Star[3].

Η πρόθεσή του ήταν να προκαλέσει ένα παρατεταμένο πανικό στην αγορά της βενζίνης στα βενζινάδικα, ανακατεύοντας μέχρι το φόβο και τον ανταγωνισμό με στόχο τη μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση της Βρετανίας, η οποία τυχαίνει επίσης να συνδέεται με το Εργατικό Κόμμα.
Αν το μήνυμά του ήταν ένα τέχνασμα για να εκτρέψει τη δημόσια οργή ​​από τον προϋπολογισμό, τότε πέτυχε. Ο Maude θα το έκανε έτσι κι αλλιώς. Αυτός και οι όμοιοί του είναι πάντα πρόθυμοι να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία για να επιτεθούν στο οργανωμένο εργατικό κίνημα. Είναι ταξικό το ζήτημα. Ο Maude είναι ένα ακόμη κολεγιόπαιδο, ένας από τους 23 πολυεκατομμυριούχους σε αυτό το 29μελές Υπουργικό Συμβούλιο των Φιλελεύθερων Τόρηδων.Το παρελθόν του στις μεγάλες επιχειρήσεις, περιλαμβάνει μια θητεία ως διευθύνοντα συμβούλου της κορυφαίας εμπορικής τράπεζας Morgan Stanley.

Γελά καλύτερα όποιος γελά τελευταίος

kostasxan.blogspot.com

 Συχνά το σημαντικότερο δεν είναι το τι γίνεται αλλά το πώς και υπό ποιες συνθήκες. Στην πολιτική ισχύει ακόμη περισσότερο. Οι τρέχουσες καταιγιστικές εξελίξεις με τη Χρυσή Αυγή αποτελούν ίσως ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα. Όταν αίφνης «ανακαλύπτεται η Αμερική» και μάλιστα με πληθώρα στοιχείων που προϋπήρχαν, όταν δρομολογούνται εξελίξεις σε πολλά επίπεδα εκ των οποίων μόνο μερικά από αυτά είναι ορατά άμεσα και αφορούν το σήμερα, τότε είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αφελές να σπεύδει κανείς να υιοθετήσει την επίσημη εκδοχή των πραγμάτων και μάλιστα να τη χειροκροτεί νιώθοντας και «δικαιωμένος».

Ειδικές Οικονομικές Ζώνες Υπερεκμετάλλευσης

Του Θάνου Ανδρίτσου

Το κοινό χαρακτηριστικό των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών από την Ασία μέχρι την Λατινική Αμερική είναι ότι δημιουργήθηκαν μετά τηνκρίση του ’70, δείχνοντας την σημασία που είχε για τον καπιταλισμό η υπέρβαση των προηγούμενων εργατικών διεκδικήσεων, κι επίσης το γεγονός ότι αποτελούσαν μια εξαίρεση απέναντι στα ισχύοντα (εργατικό και φορολογικό δίκαιο, πχ) στη χώρα φιλοξενίας.

Με τις οδηγίες του Μάρτιν Σουλτς

Συμπληρώνεται σχεδόν ένας χρόνος από τη συνέντευξη που έδωσε στα τέλη του περασμένου καλοκαιριού στο Σπίγκελ, ο Γερμανός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σούλτς, στην οποία παρουσίασε τη θέση του υπέρ της δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) στην Ελλάδα, καθώς «οι περικοπές από μόνες τους δε φέρνουν ανάπτυξη». Μάλιστα, ανέφερε ότι η νεοεκλεγείσα τότε κυβέρνηση έχει καταθέσει πρόταση στην ΕΕ για συγκεκριμένες περιφέρειες που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν συγκεκριμένα κίνητρα για επενδύσεις των οποίων τα προϊόντα θα πήγαιναν στην ευρωπαϊκή αγορά. Λίγες μέρες αργότερα, ο υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης, επισημοποίησε τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης κάνοντας λόγο για «Ζώνες με ειδικά φορολογικά και διοικητικού χαρακτήρα κίνητρα» οι οποίες μάλιστα δε χρειάζεται να είναι και χωρικά ορισμένες αλλά μπορούν να αφορούν τομείς και κλάδους.

Ελληνική Κοινότητα Βρυξελλών 1943: Δεν τιμάμε τους δουλέμπορους και τους βασιλόφρονες

Στα δύο τελευταία ΔΣ της Ελληνικής Κοινότητας Βρυξελλών, οι παρατάξεις που πρόσκεινται στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πρότειναν την τέλεση δοξολογίας για να τιμηθούν οι άνθρωποι που ίδρυσαν την Κοινότητα το 1943 και αναγνωρίστηκαν από το βελγικό κράτος το 1945.

Πρόκειται για την Κοινότητα της οποίας επίτιμος πρόεδρος ήταν ο εκπρόσωπος στο Βέλγιο της εμφυλιακής κυβέρνησης που θέριζε μαζί με τους Αγγλο-αμερικάνους τα ελληνικά βουνά με βόμβες ναπάλμ. Την Κοινότητα που πίστευε στην «υπεροχή της ελληνικής φυλής» και που άνοιγε της συναντήσεις της με την κραυγή «Ζήτω ο Βασιλεύς». Την Κοινότητα που το 1954 παρέθεσε δείπνο στο στρατάρχη Παπάγο του οποίου οι επιδόσεις στον πόλεμο ενάντια στον ιταλικό φασισμό και γερμανικό ναζισμό ήταν φτωχές, αλλά ήταν πρώτος στο σφαγιασμό του κορμού της Εθνικής Αντίστασης που αποτέλεσε ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και που στη συνέχεια προσχώρησε στο ΔΣΕ. 

Μπέρτολτ Μπρεχτ: “Κουράστηκες” (αφιερωμένο σε όσους υπό το βάρος της επίθεσης, γονάτισαν, υποχώρησαν, πήγαν ή σκέφτονται να πάνε σπίτι τους…)

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.

Γονάτισες,  δε μπορείς άλλο να τρέχεις.

Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.

Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.

Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε.

Η βία ως έσχατο όριο αναγκαιότητας στη κοινωνία

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΜΗ ΒΙΑΣ ΣΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ

Θα έλεγα ότι βία στη σημερινή πολιτική είναι αυτό που δεν είναι βαθύτερα η αληθινή ουσία της πολιτικής σε ένα βαθμό. Φυσικά δεν εννοώ τις δολοφονίες και τους εκτοπισμούς αλλά για τη διαλεκτική “βία” σε ένα συμβολικό επίπεδο.

Η αυθεντική πολιτική είναι η σκληρή πραγματική σύγκρουση, θέση, αντίθεση, σύνθεση που παράγουν μια ισορροπία , στην καλύτερη  περίπτωση μέσω διαφωνιών και του κριτικού λόγου που οδηγούν σε μια νέα ισορροπία που κάποια στιγμή θα καμφθεί για να οδηγηθεί σε μια επόμενη διαδικασία για μια άλλη ισορροπία κ.ο.κ.

Μια αληθινά δίκαια κοινωνία για μένα σχετίζεται νομίζω περισσότερο με την δίκαιη κατανομή δυνατοτήτων για όσο γίνεται πιο πολλούς να συμμετέχουν στη πιο πάνω διαδικασία.