Από το 8 ώρες δουλειά – 8 ώρες ξεκούραση – 8 ώρες ελεύθερος χρόνος στο 9-9-6;

Του Λάμπη Παπαθανασίου

Τον Μάιο του 1886 εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίες και την μείωση του ωραρίου στις 8 ώρες ημερησίως. Τον Μάιο του 2021 συζητάμε για το αν θα καταργηθεί το 8ωρο, μέσα από την διευθέτηση του χρόνου εργασίας. 135 χρόνια μετά αντί να συζητάμε για την μείωση του ωραρίου, συζητάμε για την επιστροφή στον 19^ο αιώνα.

Ο Κυριάκος στην εργατική τάξη

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Πουλώντας «λαϊκό καπιταλισμό» παλιάς κοπής σε εργάτες ναυπηγείου

Ορισμένα πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ. Ένα από αυτά, είναι η πεμπτουσία των απόψεων της Νέας Δημοκρατία για την εργατική τάξη.

Όσο κι αν οι δεκαετίες περνούν, από το 1976 και τον καιρό που ο υπουργός Εργασίας της πρώτης κυβέρνησης της Ν.Δ, Κ.Λάσκαρης δήλωνε στις 24 Μάη στην Βουλή ότι «δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων», οι απόψεις της δεν διαφοροποιούνται.

Όσο κι αν σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση θέλει να δηλώσει πως είναι ένα «σύγχρονο» και «ευρωπαϊκό» κόμμα, έχει τον ίδιο πυρήνα αντιλήψεων που την οδήγησαν το 1976 να ψηφίζει τον κραυγαλέα αντεργατικό νόμο 330. Αυτόν που απαγόρευε τις απεργίες, θέσπισε το εργοδοτικό λοκ άουτ, υποστηρίζοντας δια του προαναφερόμενου υπουργού της ότι δεν υπάρχει «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Το εγχείρημα του «ειρηνικού δρόμου». Όψεις του αριστερού κυβερνητισμού στον 20ό αιώνα…

του Δημήτρη Μπελαντή

Από τον Ευρωκομμουνισμό στην Ευρωαριστερά: O «δημοκρατικός δρόμος» από στρατηγική κοινωνικής μετάβασης σε γενεαλογία ενός ηθικού credo1. Οι ήττες της εργατικής τάξης και ο ρόλος της Αριστεράς.

Οι περιπτώσεις της Βρετανίας και της Ιταλίας

Από τα τέλη του 1970 και εξής, η κυρίαρχη στρατηγική του αστισμού στη Δύση δεν είναι, πλέον, το κοινωνικό συμβόλαιο αλλά η καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

Η κινητήρια δύναμη αυτής της διαδικασίας είναι η οξυμένη εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης και της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους με επίκεντρο τις δυο πετρελαϊκές κρίσεις του 1973 και 1979.

Δεν θα σταθούμε εδώ στα αίτια της κρίσης, οι ερμηνείες για τα οποία ποικίλλουν ακόμη και εντός του μαρξιστικού στρατοπέδου. Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα επισημάνουμε το σημαντικό ρόλο της ίδιας της επιθετικής ταξικής πάλης εκ μέρους της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στα τέλη του ’60 και αρχές του ’70. Ένα μοντέλο ερμηνείας θεμελιωμένο αποκλειστικά στην άνοδο της τεχνικής σύνθεσης του κεφαλαίου (ο λόγος σ/μ) και στην αύξηση του σταθερού κεφαλαίου (σ) στη σχέση του προς το μεταβλητό κεφάλαιο (μ) δεν θα ήταν επαρκές: θα παρέβλεπε τελείως τις εκρηκτικές συνέπειες της αναταραχής του ’60, την ανατίναξη της ταιυλορικής οργάνωσης της εργασίας και τη σημαντική πτώση του ποσοστού εκμετάλλευσης (υ/μ) ακριβώς εξαιτίας της καμπής αυτής της ταξικής πάλης.¹

Ζούμε την κατάρρευση της Νεωτερικότητας

Γράφει ο Lucifugo, a diavolo in corpo

[1]

Η κατάρρευση της Νεωτερικότητας είναι η αδυνατότητα της αξιακής μορφής να επαναορίσει τον κόσμο της, να επαναθεμελιώσει τις ίδιες της βασικές της κατηγορίες (αξία, χρήμα, εμπόρευμα, αφηρημένη εργασία, κράτος-έθνος). Το τρέχον γενικό πλαίσιο της κρίσης αξιοποίησης είναι, ταυτόχρονα, κρίση της δυνατότητας του κεφαλαίου να επανεκκινεί από τον εαυτό του και να ιδρύει εκ νέου τον παλιό κόσμο.

[2]

Θεμελιακό στοιχείο αυτού του αξεπέραστου καπιταλιστικού αδιεξόδου είναι η αποουσιοποίηση της εργασίας ως παραγωγικής δύναμης του κεφαλαίου και -κατ’ επέκταση- ως κοινωνικής επένδυσης. Η “εργασία”, ως σιωπηλός οικονομικός εξαναγκασμός και πραγματική αφαίρεση (Robert Kurz), έφτασε να έχει πλήρως αποδεσμευτεί από τη σταθερή προοπτική της κοινωνικής ανόδου μέσα από τις συμπληγάδες της συσσώρευσης.

Η ακτινογραφία των εργατικών ατυχημάτων στην Ελλάδα

Την ακτινογραφία των εργατικών ατυχημάτων στην Ελλάδα αποτυπώνει επτσέλιδο έγγραφο που διαβίβασε στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας Πάνος Σκουρλέτης. Πρόκειται για στοιχεία που έχει αντλήσει το υπουργείο από το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, το ΙΚΑ και την ΕΛΣΤΑΤ και αφορούν την περίοδο 2010-2014.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι ο αριθμός των εργατικών ατυχημάτων μειώνεται την τελευταία δεκαπενταετία στην Ελλάδα όπως και σε όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ. Η αριθμητική αυτή πορεία μπορεί να αποδοθεί στο σταδιακά αναβαθμιζόμενο θεσμικό πλαίσιο για την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία.

Απ’ το Λάσκαρη στο Βρούτση και απ’ τη Θάτσερ στο Σαμαρά…

Τη δεκαετία του ’70 ο υπουργός εργασίας της κυβέρνησης Καραμανλή ο περιβόητος Κ. Λάσκαρης έμεινε στην ιστορία γιατί θέλησε να καταργήσει την πάλη των τάξεων. Μάλιστα το πιο αστείο είναι ότι πίστεψε πως μπορούσε να το κάνει. Έμεινε στην ιστορία επίσης ως ο υπουργός που το 1976 νομοθέτησε την ανταπεργία των εργοδοτών (lock out) ως απάντηση στις απεργίες των εργατών. Με απλά λόγια το αφεντικό μπορούσε να κλείσει την επιχείρησή του αν οι εργάτες αποφάσιζαν να απεργήσουν! Πρόκειται για το πλέον εκβιαστικό μέτρο που καταδεικνύει ότι το κράτος δεν είναι ουδέτερο στην αέναη πάλη μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων.

«Ελεύθερη αγορά» αλά καρτ

Tο 2013 φέρνει την Άνοιξη και τη νομοθέτηση του κατώτερου μισθού. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει ότι και τυπικά πλέον οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα θα υπαχθούν στο καθεστώς της λιτότητας. Το σπουδαιότερο είναι άλλο όμως. Το γεγονός αυτό είναι η πιο τρανή απόδειξη της ιδεολογικής χρεοκοπίας της «ελεύθερης οικονομίας» και ειδικότερα του νεοφιλελευθερισμού. Στην πραγματικότητα με αυτή την ενέργεια ομολογείται ότι δεν υπάρχει «ελεύθερη αγορά». Επί της ουσίας η οικονομική κρίση ξεγυμνώνει τον ίδιο τον καπιταλισμό απ’ τα όποια φύλλα συκής είχε πριν απ’ αυτή.

Η απεργία των χαλυβουργών θα δικαιωθεί!

Το δικαστήριο σήμερα έβγαλε παράνομη την ηρωική 7μηνη απεργία των χαλυβουργών. Όχι ότι περιμέναμε κάτι καλύτερο! Προφανώς, η απεργία των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας είναι παράνομη στα μάτια όσων τάσσονται με τα συμφέροντα του Μάνεση, και φροντίζουν να μας το θυμίζουν καθημερινά με τις πράξεις και τις ανακοινώσεις τους. Για όσους ταξικά βρίσκονται απέναντι από τον Μάνεση και τους ομοίους του, για όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους εκμεταλλευόμενους, η απεργία δεν είναι μόνο νόμιμη και επιβεβλημένη, αλλά αποτελεί και πρότυπο!