Αντεργατική …συνταγματικότητα

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Όταν στην Βουλή αποδεικνύεται πως η προστασία της εργασίας που παρέχει το σύνταγμα μπορεί να «χωρέσει» τον «αναπτυξιακό» της κυβέρνησης.

Μια μάλλον …αστεία, η πιο ταιριαστά τραγελαφική,  στιγμή του κοινοβουλευτισμού ήταν αυτή που καταγράφηκε –σήμερα- κατά την πρώτη ημέρα της συζήτησης του λεγόμενου «αναπτυξιακού» νομοσχεδίου. Συζητήθηκαν ενστάσεις συνταγματικότητας κατά των άρθρων του που αναφέρονται στα εργασιακά. Η Βουλή –δηλαδή- συζήτησε και αποφάσισε για το αν είναι συμβατές με το πνεύμα και το γράμμα του Συντάγματος διατάξεις που προβλέπουν «παράθυρα» για να υπερισχύουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις των κλαδικών. Την ουσιαστική κατάργηση της δυνατότητας προσφυγής στην διαιτησία. Τον έλεγχο των συνδικάτων μέσω του περίφημου Μητρώου και της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.  Την ενίσχυσης της μερικής απασχόλησης.

Φυσικά οι σχετικές ενστάσεις της αντιπολίτευσης απορρίφθηκαν μετ’ επαίνων με τον εισηγητή της Νέας Δημοκρατίας, Ιωάννη Μπουγά να υποστηρίζει (με μπόλικους νομικούς όρους) ότι όλες οι διατάξεις του συντάγματος ότι κι αν λένε υποτάσσονται στο «ευρύτερο καλό» που είναι η ανάπτυξη της χώρας.

Μνημονιακών προσταγμάτων συνέχεια – Η απεργία και η “ψυχή” της “κυβερνώσας αριστεράς”

του Δημήτρη Α. Τραυλού – Τζανετάτου*

1. Η «καθαρή έξοδος στις αγορές», ως το νέο αφήγημα –success story– της κυβέρνησης, μετά την επιτυχή περαίωση του τρίτου μνημονίου, φαίνεται εκ πρώτης όψεως να ευνοείται από την «γενναιοδωρία» των θεσμών και την πιστοληπτική αναβάθμιση της χώρας. Ωστόσο, ο εγγενής εγκλωβισμός του εγχειρήματος αυτού στις νομοτέλειες και τα προτάγματα του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου μοντέλου οργάνωσης της αγοράς και συνακόλουθα η πεπερασμένη δυνατότητα συμβολής του στην υπέρβαση της, σε μεγάλο βαθμό ενισχυθείσας, αν όχι προκληθείσας από την πανθομολογουμένως πια λανθασμένη μνημονιακή συνταγή, ελληνικής κρίσης, δημιουργούν εύλογες αμφιβολίες για την πραγματοποίησή του. Πολλώ μάλλον καθώς αποτελεί συνάρτηση σημαντικών, επί του παρόντος αδιαμόρφωτων και ρευστών, παραμέτρων, όπως βασικά η απεμπλοκή ή όχι του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα, η μορφή και ο βαθμός αυστηρότητας του μεταμνημονιακού προγράμματος εποπτείας, η αντιμετώπιση του πελώριου ελληνικού χρέους και το μαξιλάρι ρευστότητας (βλ. για όλα αυτά αντί άλλων Κιμπουρόπουλου, Δρόμος της Αριστεράς, 20.01.2018, σελ. 7). Αρκεί άλλωστε να σημειωθεί ότι η επιτήρηση έχει χρονικό ορίζοντα την αποπληρωμή του 75% του χρέους!

Έκρηξη μερικής απασχόλησης, με μισθούς πείνας για …«μερική ζωή»

του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

Η εργασιακή «ζούγκλα» της Ελλάδας είναι εδώ . Ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι της χώρας, δουλεύουν, αμείβονται και ζουν …μερικώς. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Πληροφοριακού Συστήματος «ΕΡΓΑΝΗ», από το σύνολο των νέων θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν το 2017, το 54,87% ήταν για μερική απασχόληση!! Αντίθετη ήταν η πορεία των θέσεων πλήρους απασχόλησης που περιορίστηκαν στο 45,13%.

Ειδικότερα από τα 2. 400.000 προσλήψεις που έγιναν το 2017, οι 1.083.418 αφορούν θέσεις πλήρους απασχόλησης ( 45,13%), οι 981.758 αφορούν θέσεις μερικής απασχόλησης (40,90%) και οι 335.222 (13,97%) αφορούν θέσεις εκ περιτροπής απασχόλησης.

Η σύγχρονη «ειλωτεία» του ΣΕΒ

Την πλήρη διάλυση της εργασίας ονειρεύονται οι βιομήχανοι

του Γιάννη Τόλιου*

Ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) σε μελέτη του για το μέλλον των «εργασιακών σχέσεων», προβάλλει ένα «νέο τοπίο» συνθηκών εργασίας, το οποίο έρχεται τάχα ως «αναγκαιότητα» των εξελίξεων και το οποίο ενστερνίζονται οι κυρίαρχες ελίτ του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, με επικεφαλής το «πατρονάτο της εργοδοσίας» (Business Europe), μέλος του οποίου είναι και ο ΣΕΒ. Στο όνομα των τεχνολογικών εξελίξεων, της παγκοσμιοποίησης και της… αντιμετώπισης της ανεργίας, ο ΣΕΒ καλεί κυβέρνηση, κοινωνικούς εταίρους και φορείς της αγοράς σε «συναίνεση», για θεσμοθέτηση νέων μορφών απασχόλησης και ενός νέου καθεστώτος κοινωνικής ασφάλισης.

Ποιες είναι οι νέες μορφές απασχόλησης που ανοίγουν… ελπιδοφόρους ορίζοντες στους εργαζόμενους και στη νέα γενιά; Είναι συμβάσεις πολλαπλής απασχόλησης (crowdwork), συμβάσεις σύντομης διάρκειας (short term contracts), «μικροσυμβάσεις» (mini jobs), εργασία βάσει δελτίου / κουπονιών (voucher-based work), συμβάσεις προσωρινής εργασίας ή εργασίας κατά παραγγελία (on demand work), διάφορες μορφές τηλεργασίας και κινητής εργασίας με χρήση νέων τεχνολογιών, συμβάσεις αστικού δικαίου (σύμβαση έργου, σύμβαση ανεξαρτήτων υπηρεσιών), συμβάσεις επιμερισμού θέσεων εργασίας (job sharing), κ.ά. Σύμφωνα με τον ΣΕΒ, στις νέες μορφές απασχόλησης, οι προσφερόμενες νέες θέσεις εργασίας δεν είναι απλώς προσωρινές και σύντομης διάρκειας, αλλά και κοινής χρήσης, και κατανέμονται μεταξύ περισσότερων εργαζομένων (freelancers), μέσω ανάπτυξης της οικονομίας κατά παραγγελία (on-demand economy), κ.ά.

Ο τουρισμός και ο ζωολογικός κήπος της παράδοσης

του Anaximandros Soicher

Η Ελλάδα είναι από τις μεγαλύτερες βαριές βιομηχανίες τουρισμού παγκοσμίως. Κάθε χρόνο επισκέπτες πολλαπλάσιοι του πληθυσμού της, καταφθάνουν για να απολαύσουν το απολλώνιο φως της, την πηγαία φιλοξενία των κατοίκων της, το φαγητό και την άσπιλη στους αιώνες παράδοση και ιστορία της.

Αυτά τάζουν στους ξένους, οι για πάντα ‘’σαλτσαδόροι’’ συντονιστές του Υπουργείου Τουρισμού και τα ταξιδιωτικά γραφεία. Που σε μία προσπάθεια εξιδανίκευσης του προϊόντος ‘’Ελλάδα’’, εξαπατούν και τους γηγενής και τους ξένους.

Καλούμαστε λοιπόν, να συμπεριφερθούμε σαν άμεσοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, με προεκτάσεις κωμικοτραγικές. Ανασφάλιστοι Κούροι που τελούν χρέη γκαρσονιού και τσακισμένες από την ορθοστασία Καρυάτιδες που δεν πληρώνονται τις υπερωρίες τους, γίνονται το υπηρετικό προσωπικό ‘’φιλελλήνων’’, που αδιαφορώντας πλήρως για την ελληνικότητα μας, έρχονται για να ‘’ζήσουν το μύθο τους στην Ελλάδα’’, όπως έλεγε και ένα παλιότερο σλόγκαν του ΕΟΤ.

Η εργασία απελευθερώνει(!)…

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

Στον Τ.

Ήταν πρωτομαγιά του 1886, στο Σικάγο, ημέρα της μεγάλης απεργίας, όταν χιλιάδες κόσμου διαδήλωναν στους δρόμους με αίτημα την καθιέρωση της 8ωρης εργάσιμης μέρας. Εκείνη την εποχή, ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος στα εργοστάσια και τους άλλους παραγωγικούς τομείς ήταν 10, 11, ακόμη και 14 ώρες. Η απεργία συνεχίστηκε δυναμικά και τις επόμενες μέρες. Η κατάληξή της; Βάφτηκε στο αίμα. Η αστυνομία, έπειτα από αίτημα των εργοδοτών, κατέστειλε βίαια τις κινητοποιήσεις των εργατών. Οκτώ από τους πρωτεργάτες της απεργίας, συνελήφθησαν και δικάστηκαν σε δίκη- παρωδία με την κατηγορία της ευθύνης για τη συμμετοχή τους στην (προβοκατόρικη) βομβιστική επίθεση που σημειώθηκε σε μια από τις εργατικές συγκεντρώσεις. Οι Πάρσονς, Σπάις, Φίσερ και Έγκελ οδηγήθηκαν στην αγχόνη στις 11 Νοεμβρίου 1887. Ο Λιγκ βρέθηκε νεκρός στο κελί του, ενώ οι υπόλοιποι, Νιμπ, Σουάμπ και Φίλντεν, καταδικάστηκαν σε πολλά χρόνια καταναγκαστικά έργα…

Αυτή δεν είναι μια ιστορία βγαλμένη από τ’ ανήλιαγα υπόγεια της σκέψης μερικών δογματικών που αρνούνται να πιστέψουν ότι έχασαν. Δεν είναι μια προσπάθεια ηρωοποίησης και υποκριτικής θυματοποίησης. Είναι άλλη μια απόδειξη ότι το οκτάωρο και εν γένει όλα τα εργατικά κεκτημένα κατακτήθηκαν με αίμα. Κατακτήθηκαν με το αίμα ανθρώπων που διεκδίκησαν με κάθε μέσο, πληρώνοντας βαρύ τίμημα, το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή καθημερινότητα μακριά από το μυκηθμό απογοήτευσης που γεννά η φτώχεια, η η ανασφάλεια, η υποαπασχόληση, οι εξοντωτικοί ρυθμοί εργασίας με τους μισθούς πείνας, η ανεργία…

Όμως, σήμερα, 131 χρόνια από την Πρωτομαγιά του Σικάγου, ποια η θέση των εργατών, ποια η εργασιακή καθημερινότητα που βιώνει ο κόσμος του μεροκάματου;

Η ψυχή στον βωμό του μόχθου και η εργασία ως προνόμιο

του Νικόλα Γκίμπη

Μας λένε ότι η εποχή μας είναι η εποχή της δουλειάς.

Στην πραγματικότητα, είναι η εποχή της θλίψης,

της αθλιότητας και του ξεπεσμού.

Πωλ Λαφάργκ

Έχει ιδιαίτερη αξία να εξεταστεί όσο πιο ενδελεχώς γίνεται η σχέση μεταξύ της φαντασιακής θέσμισης της εργασίας στα πλαίσια της φαρμακευτικής αγωγής και της νέας ηθικής της εργασίας που προάγει η συγκαιρινή παλινόρθωση του καπιταλισμού. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε μετά βεβαιότητας ότι δεν έχει υπάρξει άλλη εποχή με τόσο ηχηρή αποθέωση της εργασίας όσο η σημερινή: η εργασία πλέον οφείλει να λατρεύεται για τις θεραπευτικές, μαγικές και λυτρωτικές της ιδιότητες. Με την οικονομία της αγοράς να έχει αναλάβει τον μετασχηματισμό της εργασίας σε ένα νέο είδος εξουσίας που ελέγχει απόλυτα τους ανθρώπους, αυτό που τελικά τους επιφυλάσσεται ως ένταξη στην κοινωνία είναι ο ρόλος αποκλειστικά των παραγωγών και καταναλωτών τη στιγμή που ο ένας θεσμός μετά τον άλλον δείχνουν να υποχωρούν και να καταρρέουν μπρος σ’ αυτή την επιταγή. Άλλωστε, όταν θεσμοί όπως η οικογένεια, η εκπαίδευση, η φιλία δεν καταφέρνουν να υπαχθούν και να προσαρμοστούν στους κανόνες της αυτορρυθμιζόμενης αγοράς, τότε αποτελούν τροχοπέδη για την πορεία της καριέρας, την ανάπτυξη του επαγγελματικού Εγώ και την εξέλιξη του εαυτού μας σε μικροσκοπική επιχείρηση.

Τιμωρείται …η μητρότητα στην Ελλάδα

Σοκαριστικά στοιχεία στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής. Ακυρώνει η Κομισιόν οδηγία για την ενίσχυση της προστασίας της εργαζόμενης- μητέρας.

Σχεδόν σαν … μεταδοτική ασθένεια αντιμετωπίζεται στους εργασιακούς χώρους η μητρότητα στην Ελλάδα,  την ίδια στιγμή που σε ευρωπαϊκό επίπεδο η Κομισιόν ακυρώνει στη πράξη την υιοθέτηση κοινοτικής οδηγίας για την ενίσχυση της προστασίας της. Αυτό το καθεστώς (νεοφιλελεύθερης) δίωξης της μητρότητας τεκμηρίωσαν με τις παρεμβάσεις τους στην αρμόδια επιτροπή τη Βουλής που συνεδρίασε την Πέμπτη (14/5) εκπρόσωποι των αρμόδιων φορέων και ευρωβουλευτές. Τα στοιχεία ανατριχιαστικά: Οι μητέρες στους χώρους δουλειάς διώκονται με θεμιτά και αθέμιτα μέσα ενώ εργάζονται  σε καθεστώς ανασφάλειας και φόβου σαν να έχουν υποπέσει σε ποινικό αδίκημα! Κατά τα άλλα οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ωρύονται για την ανάγκη αναδόμησης των ασφαλιστικών συστημάτων, εξαιτίας της γήρανσης του ευρωπαϊκού πληθυσμού.

Αντισυνταγματικές οι χαμηλότερες αμοιβές για νέους

Αντισυνταγματική κρίθηκε για πρώτη φορά η διάταξη της 6ης Πράξης του Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) του 2012, για τις αμοιβές των νέων κάτω των 25 ετών με απόφαση του Ειρηνοδικείου Κατερίνης (34/2015)

Με τη διάταξη επιβλήθηκαν μειώσεις κατά 22% στον κατώτερο μισθό και κατά 32% στον κατώτερο μισθό των νέων έως 25 ετών.

Έτσι, ενώ ο κατώτερος μισθός ορίζεται στα 586 ευρώ, για τους νέους κάτω των 25 ετών είναι 512 ευρώ, ακόμα και στην περίπτωση που καλύπτονται από κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας.

Η αποκτήνωση της αγοράς εργασίας

 

Του Χρήστου Πραμαντιώτη

Μοντέλο προς εξαγωγή σε όλη την Ευρώπη το γερμανικό «θαύμα»

Πρέπει οπωσδήποτε να συνεχιστεί στην αγορά εργασίας η μεταρρυθμιστική πνοή που έχει καταλάβει τη νεοφιλελεύθερη Ε.Ε. Αυτό αποφάσισε το Συμβούλιο των Υπουργών Εργασίας στην τελευταία συνεδρίασή του, την προηγούμενη εβδομάδα. Για να διατηρηθεί η μεταρρυθμιστική πνοή, μάλιστα, επιστρατεύονται μια σειρά εκφράσεις που ηχούν «άκακες» στα αφτιά: Επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο μέσω της εκπαίδευσης και της κατάρτισης για την αύξηση της παραγωγικότητας. Επανένταξη των μακροχρόνια ανέργων στην αγορά εργασίας. Βελτίωση των φορολογικών συστημάτων για να υποστηρίξουν τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Εκσυγχρονισμός των συστημάτων κοινωνικής προστασίας για να παρέχουν αποτελεσματική προστασία για όλους.

Μέχρι εδώ, τίποτε καινούργιο. Οι ειδικοί του μάρκετινγκ έχουν ρίξει όλα τα όπλα τους στην προσπάθεια να βρουν τις όμορφες εκφράσεις που θα αποκρύπτουν την πραγματικότητα της αγοράς εργασίας στην Ευρώπη. Μια ματιά στην Ελλάδα της εκτεταμένης ανεργίας και της διευρυμένης ημιανεργίας θα μπορούσε να είναι αποκαλυπτική για τις «κατευθυντήριες γραμμές στις πολιτικές απασχόλησης». Ούτε κι αυτό όμως είναι ολόκληρη η εικόνα.

Πώς κάνουν την αξιολόγηση τιμωρία και χειραγώγηση

Του Κώστα Καραγιάννη

Από πού ξεκινάει μια προοδευτική εκπαιδευτική πολιτική

Στη συνέντευξη -ο Θεός δηλαδή να την κάνει συνέντευξη- που δίνονταν πριν μερικά χρόνια, προ κρίσης, στα Υπηρεσιακά Συμβούλια -της δικομματικής, από τότε, συναλλαγής- για τις επιλογές διευθυντών, η επωδός, για όσους δεν ανήκαν στο εν λόγω μπλοκ ήταν: Συμφωνείς με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ή όχι;

Η απάντηση αρνητική και η βαθμολογία κατά το δοκούν. Προσωπικά απάντησα αυθόρμητα, με ερώτηση επίσης. Ποιος θα είναι ο χαρακτήρας και ο σκοπός της εν λόγω αξιολόγησης και, επιπρόσθετα, εκτιμάτε πως, στη χώρα μας είμαστε έτοιμοι να κρίνουμε με κάποια στοιχειώδη αντικειμενικότητα; Η ερώτηση παραμένει επίκαιρη και σήμερα που το θέμα επανέρχεται.

Το ευρώ, ο Νότος και η Ελλάδα

Τζόρτζιο ντε Κίρικο, “Ο τροβαδούρος”

συνέντευξη της Μαριάννας Τόλια

η Μαριάννα Τόλια τη γνωρίζω από τις παλιές καλές μέρες της εφημερίδας «Η Εποχή», όταν και οι δυο μετείχαμε σε αυτό το σπουδαίο εργαστήρι, εργαστήρι γραφής, πολιτικής και σκέψης, που ήταν και συνεχίζει να είναι η «Εποχή». Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που της ζητήσαμε να μας μιλήσει για το βιβλίο της «Το ευρώ, ο Νότος και η Ελλάδα», το οποίο κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις. Αλλά το ότι πρόκειται για ένα βιβλίο τεκμηριωμένο και παρεμβατικό μαζί, που παρακινεί όποιον θέλει να σκεφτεί κριτικά για την κρίση, την οικονομία και την πολιτική. Πέρα από τα στοιχεία που μας προσφέρει για την κρίση της Ελλάδας (που την εντάσσει στη γενικότερη κρίση του Ευρωπαϊκού Νότου, διακρίνοντας όμως την περίπτωση της Ελλάδας και της Πορτογαλίας από τις αντίστοιχες της Ιταλίας και της Ισπανίας) προτείνει προοπτικές για το αύριο ή μάλλον το «μεθαύριο», όπως λέει και η ίδια. Ο αναγνώστης –και ο τόμος έχει το προσόν ότι δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να τον προσπελάσεις– θα βρει στοιχεία, ιδέες και σκέψεις για τη χάραξη ενός σχεδίου ανασυγκρότησης, πάνω από τα χαλάσματα της κρίσης. Δεν θα μιλήσω εδώ για το περιεχόμενο, το εξηγεί η ίδια η Μαριάννα Τόλια, στη συνέντευξη που ακολουθεί. Θα σταθώ μόνο σε δυο σημεία από τον Πρόλογό της, χαρακτηριστικά της οπτικής της. Πρώτον, μας λέει, «αυτή η αφήγηση δεν προτείνεται μόνο για λόγους θεωρητικού ενδιαφέροντος· προτείνεται κυρίως για να εμπνεύσει την πολιτική πράξη». Και, έπειτα, ότι «η ψυχολογική πηγή για τη συγγραφή του βιβλίου ήταν η αγωνία· η ίδια αγωνία που διακατέχει μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας». Θα πω μόνο ότι, στις σελίδες του τόμου, καταφέρνει να μετατρέψει την αγωνία σε προβληματισμό και σκέψη, με τρόπο γόνιμο και χρήσιμο.

Στρ. Μπ.

PSI & αποθεματικά Ασφαλιστικών Ταμείων και Δημόσιων Υπηρεσιών

Του Γιώργου  Πάσογλου

Δικηγόρου

Σχετικά με την ανταλλαγή των ομολόγων των ασφαλιστικών  ταμείων και των άλλων δημόσιων υπηρεσιών  με νέα ελληνικά ομόλογα είναι αναγκαίο να ληφθούν υπόψη μερικά γεγονότα, τα οποία αποσιωπούνταν  από τους  τραπεζίτες, το κράτος  και τους  συνδικαλιστές.

Καταρχήν πρέπει να διαχωρίσουμε τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων και των δημόσιων υπηρεσιών (π.χ. νοσοκομεία, πανεπιστήμια κτλ.) από τα ομόλογα των επενδυτών και κοινώς των κερδοσκόπων. Σύμφωνα με τους κανόνες του δημοσιονομικού δικαίου τα δημόσια δάνεια διαχωρίζονται σε αναγκαστικά και εκούσια. Αναγκαστικό είναι ένα δάνειο, όταν το κράτος επιβάλλει με νόμο στο εσωτερικό του την αγορά ομολόγων. Εκούσιο είναι ένα δάνειο όταν ένας επενδυτής αγοράζει με ελεύθερη θέληση σύμφωνα με το συμφέρον του ομόλογα από ένα  κράτος – δανειολήπτη.