ΛΕΞΕΙΣ

Με ρώτησε η Αγάπη «κάθε πότε ανατρέχεις στον Αναγνωστάκη;».
Αυτός ο δάσκαλος, μου έμαθε να συνεχίζω όντας απογοητευμένος. Να δίνω μάχες που κάποιοι φώναζαν πως ήταν εκ των προτέρων χαμένες. Αλίμονο αν δεχτείς την ήττα πριν παλέψεις. Θα σε φάει ο φόβος και η ακινησία.

Μου έμαθε να αναπολώ τη μυρωδιά των SANTE παλεύοντας να κρατήσω ανοιχτή στα χέρια την παλιά «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» – γίγας, δίχως να θεωρώ τα τότε μακριά μαλλιά και τ’ άρβυλα απαραίτητα για να συνεχίσω.

Μου έμαθε να μη μετανιώνω που μοιράζομαι κι ούτε να μοιράζομαι περιμένοντας την ώρα που ο άλλος θα έχει να μοιραστεί.

Μου έμαθε να υπερασπίζομαι τη θλίψη μου και να διεκδικώ τις μέρες που μου κλέβουν σαν εντελώς δικές μου μέρες.

Μου έμαθε να σιχαίνομαι την υποκρισία, τους δήθεν, τους όψιμους.

Μου έμαθε να μη ζηλεύω τα νιάτα και να μη θυμώνω με τα γηρατειά.

Ν’ αγαπάω τα λασπόνερα μου έμαθε και να μπορώ να τρέχω στη μαύρη άσφαλτο αφέγγαρες νύχτες.

Σπανίως ανατρέχω στον Μανώλη Αναγνωστάκη.

Όποτε θέλω να σιγουρευτώ ότι δεν παρέλειψα να μάθω κάτι σπουδαίο, όπως ότι μπορείς να είσαι απογοητευμένος και να συνεχίζεις για να φτάσεις στον επόμενο μακρινό φάρο.

Μακριά από την κινούμενο άμμο της επιβεβλημένης δυστυχίας και της αυτολύπησης…

* Φωτο

Πηγή – καρτέσιος

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΜΑΡΙΟ*

Εκεί που είσαι εδώ και χρόνια, Μάριε, δε σε νοιάζουν και πολύ τα δικά μας. Όμως εγώ σε θυμάμαι να τρέχεις σε δωμάτια ασθενών που δεν τρέχαμε εμείς. Τα αποφεύγαμε. Και μας μάλωνες. Κι έτρεχες και στο δωμάτιο εκείνου με το κοξάκι. Όχι για να «δείξεις κάτι», αλλά επειδή αυτή ήταν η δουλειάς μας. Θυμάμαι που για δυο – τρεις μέρες ένιωθες «κομμάρες». Κι όταν ένιωσες δύσπνοια, σ’ έστειλαν για ακτινογραφία. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε στη δουλειά είπες μόνο «δε νιώθω καλά ρε γαμώτο». Το απόγευμα έμαθα ότι σε έστειλαν με ασθενοφόρο σε άλλο νοσοκομείο.