Το υπερκράτος των υπηρεσιών σαρώνει την Ευρώπη

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Κι αν αυτά τα εργαλεία τα είχε ο Πετέν;» έγραφε ένα από τα πλακάτ που κρατούσαν οι διαδηλωτές στο Παρίσι την Δευτέρα 4 Μαΐου. Το ερώτημα των συγκεντρωμένων αφορούσε τις υπερεξουσίες που αποκτούν πλέον οι μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας, μετά το νόμο που πέρασε με τις ψήφους των Σοσιαλιστών και της Δεξιάς, βάσει του οποίου ανοίγει ο δρόμος για μαζική κατασκοπεία όχι μόνο όποιου θεωρείται ύποπτος αλλά κι όσων έρχονται σε επαφή μαζί του: από πολιτικούς και δημοσιογράφους, μέχρι δικαστές και συγγενείς. Το μεγαλύτερο «επίτευγμα» ωστόσο του νόμου είναι η δυνατότητα που δίνει στις μυστικές υπηρεσίες να εγκαθιστούν ένα «μαύρο κουτί» σε δίκτυα και σέρβερς καταγράφοντας την ψηφιακή κυκλοφορία και τη συμπεριφορά των χρηστών με την βοήθεια συνδυαστικών αλγορίθμων. Μάλιστα όσο ανεκτικός είναι ο νέος νόμος απέναντι στην ασυδοσία των μυστικών υπηρεσιών, τόσο αμείλικτος είναι απέναντι σε όσους απειλούν την δεσποτεία τους, προβλέποντας για παράδειγμα αυστηρότατες ποινές σε όποιον προχωρήσει σε αποκαλύψεις για τα έργα και τις ημέρες τους, όπως έκανε προ διετίας ο Έ. Σνόουντεν για την Αμερικανική Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας (NSA). Ο νόμος του Ολάντ, που πολύ γρήγορα χαρακτηρίστηκε εξ ίσου δρακόντειος με τον αντιτρομοκρατικό νόμο που ψηφίστηκε στις ΗΠΑ μετά την 11^η Σεπτέμβρη (Πάτριοτ Ακτ), ήταν επί δύο χρόνια στα συρτάρια της κυβέρνησης, μέχρι που εμφανίστηκαν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» που επιτέθηκαν στην Σαρλί Εμπντό.

Ευρωπαϊκό εξάμηνο: Έλεγχος των προϋπολογισμών από τις Βρυξέλλες

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Στο μέσο ενός πρωτοφανούς καταιγισμού νέων όρων κι εννοιών είχε βρεθεί ο ανταποκριτής των Financial Times στις Βρυξέλλες τον Ιούνιο του 2011, με αφορμή την συζήτηση που διεξήχθη κεκλεισμένων των θυρών μεταξύ των προέδρων και πρωθυπουργών της ΕΕ. Θέμα ήταν η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης ενώ είχε προηγηθεί η παρουσίαση 14 διαφανειών από τον τότε πρόεδρο της Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο για τις διαφορές μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ σε ό,τι αφορά τις επιπτώσεις και τον χειρισμό της κρίσης. «Ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Ζαν Κλοντ Τρισέ, ζητούσε ένα “υπουργείο Οικονομικών για την ένωση”. Ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζύ ζητούσε μια “αληθινή ευρωπαϊκή κυβέρνηση”. Ακόμη κι ο βρετανός υπουργός Οικονομικών, Τζορτζ Όσμπορν, είχε συγχρονιστεί, υποστηρίζοντας ότι η δημοσιονομική ένωση ήταν η “ανελέητη λογική” ενός ενιαίου νομίσματος», περιέγραφε στο ρεπορτάζ του στην βρετανική εφημερίδα στις 21 Αυγούστου 2011. Και συνέχιζε: «Ο Μ. Μπαρόζο πρόσφατα αποκάλυψε, με πολλές τυμπανοκρουσίες, έναν όρο που προκαλεί σύγχυση, το “Ευρωπαϊκό Εξάμηνο”, όπου για πρώτη φορά θα δοθεί στις Βρυξέλλες η εξουσία να αναπροσαρμόζουν τους εθνικούς προϋπολογισμούς και ανά χώρα να παραγγέλνουν νέα μέτρα για να εναρμονίζονται οι εθνικές πολιτικές».

«Μούφα» έξοδος από το ΔΝΤ

Τα… ψιλά γράμματα της σύμβασης του ESM, η «πιστωτική γραμμή» και η ενισχυμένη επιτήρηση

Μπλεγμένη στα… ψιλά γράμματα του «μηχανισμού στήριξης» βρίσκεται η κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία προσπαθεί να γλιτώσει την επερχόμενη εκλογική συντριβή με μία θεαματική έξοδο από το ΔΝΤ, η οποία έως τώρα βρίσκει στον… τοίχο των δανειστών.

Η έξοδος αυτή, σύμφωνα με το καταστατικό του ESM (του περίφημου μηχανισμού στήριξης: European Stability Mechanism), κάθε άλλο παρά εύκολο εγχείρημα είναι, καθώς το ΔΝΤ εγείρει ως αξεπέραστο «εμπόδιο» την ενεργοποίηση της «προληπτικής» πιστωτικής γραμμής, η οποία όμως οδηγεί σε «ενισχυμένη επιτήρηση» και σε «υιοθέτηση μέτρων».

Επιτήρηση επ’ αόριστον

H αποσαφήνιση των σχεδίων της ευρωζώνης για την Ελλάδα δεν ήρθε δια της πολιτικής οδού, από τις Βρυξέλες ή κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, αλλά από την κεφαλή του Ευρωσυστήματος, τον Μάριο Ντράγκι. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ διευκρίνισε ότι για να περιληφθούν οι ελληνικές τράπεζες στο διετές πρόγραμμα χορήγησης ρευστότητας, έναντι καλυμμένων ομολόγων και τιτλοποιημένων δανείων, η χώρα θα πρέπει να βρίσκεται σε πρόγραμμα προσαρμογής ή υπό επιτήρηση.

Είναι εύκολα αντιληπτό ότι οι προϋποθέσεις που θέτει η ΕΚΤ συμβαδίζουν με τη βούληση των Βρυξελών και του Βερολίνου για τον βαθμό ελευθερίας που θα έχει εφεξής οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση κατά τη χάραξη και εφαρμογή οικονομικής και συνεκδοχικά παραγωγικής και κοινωνικής πολιτικής.

Η Ελλάδα θα εφαρμόσει το δικό της Μνημόνιο

Το μνημόνιο της τρόικας τελειώνει, το ελληνοευρωπαϊκό μνημόνιο αρχίζει. Σύμφωνα με χθεσινό ρεπορτάζ του πρακτορείου Reuters από τις Βρυξέλλες, αυτό που γνωρίζαμε ήδη ότι θα συνέβαινε, δρομολογείται ήδη εσπευσμένως. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτίθεται να καταργήσει την τρόικα, και να αναλάβει η ίδια, με δικές της τεχνικές ομάδες, τους ελέγχους του νέου προγράμματος. Το δε νέο πρόγραμμα-μνημόνιο θα καταρτιστεί από την ελληνική κυβέρνηση, με εξαετή διάρκεια και στόχο την ανάπτυξη και την απασχόληση.

Οι υπάλληλοι της τρόικας αποδίδουν τώρα και δικαιοσύνη

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Αν δεν ήταν η πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων Βασιλική Θάνου, ίσως να μη μαθαίναμε ποτέ μια τρομακτική παρέμβαση στη λειτουργία της ελληνικής δημοκρατίας από μέλη της τρόικας. Κοινώς, από υπαλλήλους των δανειστών μας.

Ο διάβολος, λένε, κρύβεται στις λεπτομέρειες. Πολλώ δε μάλλον όταν δεν πρόκειται ακριβώς για λεπτομέρειες, αλλά για πολύ σημαντικά ζητήματα που υποβιβάζονται σε λεπτομέρειες μόνο και μόνο επειδή τα κυρίαρχα MME επιμένουν να μην τα αναδεικνύουν.

Ο Ολι Ρεν δεν ήταν στο Καστελόριζο

Η δήλωση του επιτρόπου Ολι Ρεν περί Ελλάδος υπό επιτήρηση έως τον μακρύ καιρό υπενθύμισε με πικρό τρόπο το Καστελόριζο του Γιώργου Παπανδρέου. Ο τότε πρωθυπουργός για να αναγγείλει την είσοδο της χώρας στο Μνημόνιο είχε επιλέξει το ακριτικό νησί, τη φυσική και συμβολική εσχατιά της επικράτειας. Για να αναγγείλει την έναρξη μιας ιστορικής περιόδου πόνων και δακρύων, αλλά και τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Η χονδροειδής σκηνοθεσία του Καστελόριζου μάλλον δεν ήταν προϊόν αφέλειας· κι αν ήταν, έδειχνε παρ’ όλ’ αυτά ανάγλυφο το μέλλον, για όσους μπορούσαν να το διακρίνουν: η χώρα εφεξής θα λειτουργούσε σαν γραφική καρτ-ποστάλ, σαν ένα πανέμορφο νησί, ξεμοναχιασμένο, διεκδικούμενο, μια γκρίζα ζώνη, με ανυπεράσπιστους κατοίκους και μια κεντρική διοίκηση πολύ μα πολύ μακρινή. Ο Γ. Παπανδρέου, πάντα ρηξικέλευθος και απρόβλεπτος, εσήμανε εξωλεκτικά για την ιστορική μετάβαση όσα δεν μπορούσε να χωρέσει κανένας λόγος: εθνική κυριαρχία και λαϊκή κυριαρχία ετίθεντο υπό περιστολή και επιτήρηση για όσο χρόνο θα κρατούσε η περιπέτεια του χρέους, άγνωστο πόσο.