2019: Η χρονιά που οι λαοί του κόσμου κατέβηκαν στον δρόμο

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Το 2019 αναμενόταν να είναι μια ήσυχη χρονιά, στην οποία οι λάτρεις των στρογγυλών αριθμών θα τιμούσαν ορισμένες από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του 20ού αιώνα.

Φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την κινεζική επανάσταση, 60 χρόνια από την κουβανική, και 40 χρόνια από την Επανάσταση του Ιράν, της Νικαράγουας αλλά και της Γρενάδας. Όσοι, μάλιστα, θέλουν να αποκαλούν «επαναστάσεις» και τις ανατροπές των καθεστώτων του πρώην ανατολικού μπλοκ το 1989, μπορούν να προσθέσουν στη λίστα την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Ανατολική Γερμανία, τη Βουλγαρία την Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία.

2019: η διαρκής επέτειος των επαναστάσεων

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οι λάτρεις των στρογγυλών αριθμών θα τιμήσουν το 2019 τις επετείους μεγάλων επαναστάσεων και εξεγέρσεων που άφησαν το στίγμα τους στον 20ό αιώνα. Κάποιες πραγματοποιήθηκαν στο όνομα μιας μεγάλης «αφήγησης» και κάποιες εναντίον της.

Επανάσταση είναι η μάχη, μέχρι θανάτου, ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον

Φιντέλ Κάστρο

Ο Μαρξ «αλήτης, ρουφιάνος» δημοσιογράφος

infowar

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η κυκλοφορία για πρώτη φορά στα ελληνικά δεκάδων κειμένων του Καρόλου Μαρξ, από τις εκδόσεις ΚΨΜ, φέρνει μεταξύ άλλων στην επιφάνεια και τον ρόλο του ως ενός από τους σημαντικότερους και πιο συναρπαστικούς ανταποκριτές του 19ου αιώνα. Και δυστυχώς για εμάς τους δημοσιογράφους ο πήχης ανεβαίνει πλέον πολύ ψηλά.

Οι Θεσσαλοί είναι τόσο άψυχο και δειλό σώμα του πληθυσμού που δεν εξεγέρθηκαν ούτε το 1821

Κάρολος Μαρξ

Σε ποιον θα εμπιστευόσασταν την ενημέρωση της νεαρής αστικής τάξης των ΗΠΑ εάν ζούσατε στα μέσα του 19ου αιώνα και ήσασταν εκδότης της μεγαλύτερης εφημερίδας στον κόσμο; Ο Οράτιος Γκρίλι, πάντως, ιδρυτής της New York Tribune, επέλεξε τον Κάρολο Μαρξ ως ανταποκριτή για ολόκληρη την Ευρώπη.

Ο άγνωστος Βύρων της Κρήτης

Του Περικλή Κοροβέση

Η τύχη ενός απελευθερωτικού-επαναστατικού αγώνα, που κατά κανόνα παίρνει χρόνια, δεν κρίνεται μόνο μέσα στη χώρα που διεξάγεται. Αν δεν δημιουργηθεί ένα τεράστιο διεθνές κίνημα συμπαράστασης, η έκβαση του αγώνα μπορεί να μη φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ενα παράδειγμα είναι το Βιετνάμ που έγινε παγκόσμιο κίνημα, ακόμα και στις ΗΠΑ. Λέγεται χαρακτηριστικά πως ο θρίαμβος του αγώνα των Βιετναμέζων κρίθηκε σε δύο μάχες. Η μία στη Σαϊγκόν και η άλλη στον Μισισιπή. Ο ελληνικός λαός (τουλάχιστον ο προηγούμενος από τον σημερινό) έχει δώσει πολλές μάχες για την ελευθερία του, αρχής γενομένης από το 1821.

Κούβα: όλα τριγύρω αλλάζουνε…

Ιnfowar

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο νεαρός μακρυμάλλης Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ, που άκουγε ροκ και μετακινούνταν με ποδήλατο, φόρεσε κουστούμι και ανέλαβε τα καθήκοντα του προέδρου της Κούβας. Θα κυβερνήσει στη σκιά του Ραούλ Κάστρο αλλά και του Ντόναλντ Τραμπ, κοιτάζοντας άλλοτε προς την Κίνα και το Βιετνάμ και άλλοτε προς το μνημείο του Τσε Γκεβάρα, στην πατρίδα του, τη Σάντα Κλάρα

Μιλούν για την αποτυχία του σοσιαλισμού, αλλά δεν μας δείχνουν την επιτυχία του καπιταλισμού στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική

Φιντέλ Κάστρο

Αποστολή Κούβα, β’ μερος 

Eνα διαφορετικό hashtag κυριαρχούσε στο twitter της Κούβας την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του ο Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ: #somoscontinuidad (είμαστε η συνέχεια). Οσοι Κουβανοί το διάβασαν στους υπολογιστές ή στα έξυπνα κινητά τηλέφωνά τους σημαίνει ότι είχαν τη δυνατότητα να πληρώνουν περίπου δύο δολάρια για μια ώρα πρόσβασης στο ίντερνετ – δηλαδή πάνω από το 5% του μηνιαίου εισοδήματος των περίπου 30 δολαρίων που λαμβάνει ένας δημόσιος υπάλληλος.

Υπάρχει πάλη των τάξεων;

του Περικλή Κοροβέση

Ετυχε και σε μας να λάχει μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Πριν από μας, και άλλοι είχαν αυτήν την εύνοια της τύχης. Τόσο στην ευρύτερη πατρίδα μας, την Ευρώπη, όσο και στη μακρινή Λατινική Αμερική.

Αν εξαιρέσει κανείς τη χρυσή περίοδο της Ευρώπης 1945-1975, όπου οι Σοσιαλδημοκράτες, σε μεγάλο βαθμό, διαμόρφωναν τη λεγόμενη κοινωνική Ευρώπη, οι μετέπειτα κυβερνήσεις της Αριστεράς, μετά την επικράτηση του Νεοφιλελευθερισμού, αν δεν μας έλεγαν πως ήταν αριστερές, δεν θα το καταλαβαίναμε.

Οπως πάλι δεν καταλάβαμε πως περίπου το μισό του πλανήτη που ήταν κομμουνιστικό (Ανατολικό Μπλοκ, ΕΣΣΔ, Κίνα, Βιετνάμ), μέσα σε μια νύχτα, έγινε καπιταλιστικό. Και κάποια κράτη πέρασαν στην Ακρα Δεξιά, πρωτοστατούσης της Ουγγαρίας. Και από αυτή την άποψη έχει δίκιο ο Φουκουγιάμα, όταν μιλάει για το τέλος της Ιστορίας. Πέραν του καπιταλισμού, ουδέν υπάρχει.

18 Μαρτίου, η Ημέρα της Παγκόσμιας Επανάστασης

Του Περικλή Κοροβέση

Εχουν καθιερωθεί παγκοσμίως ημέρες εορτασμού είτε για κάποιο σημαντικό θέμα (γυναίκες, ρατσισμός κ.λπ.) είτε για κάποιες εθνικές επετείους (επαναστάσεις ή απελευθερώσεις από κάποια ξένη κατοχή). Οι γιορτές, οι τελετουργίες, οι λιτανείες δεν είναι κάτι καινούργιο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι τόσο παλιές όσο και η ιστορία του πλανήτη μας. Ακόμα και πριν εμφανιστούν τα ανθρωποειδή. Τα ζώα την εποχή του ζευγαρώματος έχουν κάποιο τελετουργικό.

Ολες αυτές οι εκδηλώσεις έχουν έναν κοινό πυρήνα: να υφάνουν έναν κοινό ιστό, δηλαδή να ενώσουν την κοινωνία και να την κατευθύνουν προς έναν στόχο. Αν είναι θρησκευτικές, να την οδηγήσουν προς το θείο ή τα πνεύματα.

Αν είναι πολιτικές, έχουν σκοπό να τη συσπειρώσουν γύρω από την εξουσία. Στις μοναρχίες, κυρίως με γάμους πριγκίπων και πριγκιπισσών και στέψεις και στις αστικές δημοκρατίες, με μια επέτειο επανάστασης (π.χ. Γαλλία, πρώην ΕΣΣΔ κ.λπ.) ή μιας απελευθέρωσης από ξένη ή αποικιοκρατική κατοχή. Και όχι σπάνια, θρησκευτικές και πολιτικές γιορτές αλληλοσυνδέονται, ακριβώς γιατί υποστηρίζουν την ίδια την εξουσία και το θείο τίθεται στην υπηρεσία της πολιτικής.

Πώς γράφεται η ιστορία

του Περικλή Κοροβέση

Εχω πλήρη επίγνωση πως τα τελευταία μου σημειώματα σχετικά με τη Ρωσική Επανάσταση ενόχλησαν μια μερίδα αναγνωστών αυτής της στήλης. Το βρίσκω απολύτως λογικό. Η προπαγάνδα της σταλινικής ΕΣΣΔ συμπεριφέρθηκε σαν θρησκεία μαζί με την ιεραρχία της και το τελετουργικό της. Υπήρχε μία και μοναδική αλήθεια: οι αδήριτοι νόμοι της Ιστορίας που εσχατολογικά οδηγούν στον σοσιαλισμό.

Αποκλειστικός και μόνος ερμηνευτής αυτής της αλήθειας ήταν το κόμμα και ο γραμματέας, που ως εγκόσμιος πάπας είχε και αυτός το αλάθητο. Μπορούσε να ερμηνεύσει το παρελθόν και να προβλέψει το μέλλον. Οποιαδήποτε αμφιβολία ή υποψία αμφιβολίας αυτής της ορθότητας γινόταν αυτομάτως αίρεση και επέφερε κολασμό σε στρατόπεδα ή εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες.1 Ολα αυτά κρύβονταν επιμελώς. Και όποιος στη Δύση μιλούσε γι’ αυτά κέρδιζε τον τίτλο του αντικομμουνιστή, του αντισοβιετικού ή του πράκτορα. Αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα, παρά τα ντοκουμέντα που έχουμε από τα επίσημα αρχεία της ΕΣΣΔ και των μυστικών υπηρεσιών.

Δύο άγνωστες επαναστάσεις (Κρονστάνδη και Μαχνοβίτσα)

Tου Περικλή Κοροβέση

Τα τελευταία μου σημειώματα που αναφέρονταν στην Οκτωβριανή Επανάσταση, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε το πραξικόπημα των μπολσεβίκων, ενόχλησαν αρκετούς φίλους και συντρόφους, που η σχέση μας μετράει αρκετές δεκαετίες.

Είναι ποτέ δυνατόν οι μεγάλοι επαναστάτες του 20ού αιώνα, Λένιν και Τρότσκι, να είναι οι θεμελιωτές ενός ολοκληρωτισμού που στηρίχτηκε στο όνομα της επανάστασης και της απελευθέρωσης των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων από τον μοναρχικό και καπιταλιστικό ζυγό;

Και μπορεί ο Τρότσκι να κρατάει ακόμα και σήμερα το φωτοστέφανο του μάρτυρα λόγω της αποτρόπαιης δολοφονίας του και της κριτικής του στον Στάλιν και την ΕΣΣΔ, αλλά δεν παύει να είναι στον ίδιο βαθμό συνυπεύθυνος μαζί με τον Λένιν για την εδραίωση του σοβιετικού ολοκληρωτισμού.

H τύφλωση του σταλινισμού

Του Περικλή Κοροβέση

Ολες οι επαναστάσεις που έχει γνωρίσει η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η πραγμάτωση μιας ουτοπίας ή μιας φαντασίωσης που ενσαρκώνεται στα γήινα. Κατά κανόνα η ουτοπία-φαντασία που ενθουσιάζει τα μεγάλα πλήθη είναι μία υπέρβαση των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και ο θάνατος για τους εξεγερθέντες δεν έχει καμία σημασία. Επαναστατώντας ορίζουν όχι μόνον τη ζωή τους αλλά και τον θάνατό τους.

Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με ελεύθερους ανθρώπους εν δράσει, που δεν είναι και το πιο συχνό που συμβαίνει στην ιστορία του ανθρώπινου είδους. Αλλά η ουτοπία-φαντασία πραγματώνεται;

‘Η διαμορφώνει μια νέα δυστοπία; Υπάρχουν πολλοί στοχαστές, κυρίως από τη Δεξιά, που στην καλύτερη περίπτωση υποστηρίζουν πως οι επαναστάσεις είναι άχρηστες, γιατί τα αιτήματα των εξεγερθέντων, με την πάροδο των χρόνων, θα είχαν ικανοποιηθεί από το υπάρχον σύστημα, μιας που αυτό είναι το μόνο δυνατόν.

Για τον Περικλή

του Νικόλα Ευαντινού

Τύχη αγαθή με έφερε να συναντήσω από κοντά και να μοιραστώ έναν καφέ με θνητό πυρπολημένο. Πυρπολημένο από έρωτα. Ερωτα για την επανάσταση. Επανάσταση διαρκή, διαρκώς προδομένη μα ποτέ νεκρή.

Ποτέ νεκρή γιατί, παρά τις ιστορικές καρμανιόλες που η εξουσία τής στήνει, εκείνη επιμένει να κρυφανασαίνει σε πράξεις και σκέψεις λίγων κεφαλιών. Κεφαλιών αγύριστων, κεφαλιών που δεν αυτοκαθησυχάζονται βαφτίζοντας τη νύχτα μέρα και αρνούνται τη δικτατορία της πολιτικής ορθότητας του εφικτού και των μονόδρομων. Ποιος άνεμος, τάχα, τους φύσηξε στ’ αυτί και έχουνε τέτοια κεφαλή;

Αμα σε έχει το Θηρίο βασανίσει κι εσύ, εκτός από πληγές, μετράς δυνάμεις και φωνή και σθένος και ματιά στους ορίζοντες του μέλλοντος στραμμένη, τότε μπορεί να έχεις κερδίσει ελιξίριο νεότητας. Ο θνητός που συνάντησα τέτοιος είναι.

Aγαθές αυταπάτες

του Περικλή Κοροβέση

Φέτος γιορτάσαμε τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ισως είναι το τελευταίο μεγάλο ψέμα που μας άφησε κληρονομιά η πρώην ΕΣΣΔ. Η Επανάσταση είχε γίνει από τον Φεβρουάριο από έναν εξεγερμένο και πεινασμένο λαό της Αγίας Πετρούπολης με πολλά θύματα. Κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα της εποχής δεν καθοδήγησε αυτήν την επανάσταση.

Ούτε οι μπολσεβίκοι. Ολη τους η ηγεσία βρισκόταν στο εξωτερικό. Οταν ο Λένιν γυρίζει πίσω στη Ρωσία, ύστερα από 17 χρόνια εξορίας, με το περίφημο «σφραγισμένο τρένο του κάιζερ», στις 4 Απριλίου, η επανάσταση είχε συντελεστεί τρεις μήνες πριν. Και από τις 2 Μαρτίου είχε σχηματιστεί προσωρινή κυβέρνηση και ο τσάρος είχε παραιτηθεί.

Τη νύχτα της 24ης-25ης Οκτωβρίου οι μπολσεβίκοι κάνουν πραξικόπημα και καταλαμβάνουν τις υποδομές της πόλης και τα χειμερινά ανάκτορα, έδρα της προσωρινής κυβέρνησης, χωρίς να συναντήσουν αντίσταση. Αλλά έπρεπε να καταλάβουν τα ανάκτορα και μια δεύτερη φορά. Αυτή τη φορά για τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ του Αϊζενστάιν.

Η θεολογία της Απελευθέρωσης

Tου Περικλή Κοροβέση

Μπορεί κανείς να φανταστεί κάποιον μητροπολίτη που με εγκύκλιό του να απαγορεύει τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου και ακόμα κάθε επιμνημόσυνη δέηση για τους ήρωες της Επανάστασης του 1821; Και ακόμα να εξορίζει κληρικούς που τόλμησαν να μνημονεύσουν στην εκκλησία τον Κολοκοτρώνη ή τον Καραϊσκάκη;

Μοιάζει λιγάκι με σκηνή επιστημονικής φαντασίας αν πούμε πως η περιφορά του Επιταφίου έπρεπε να σταματήσει και να αποδώσει φόρο τιμής στον κυβερνήτη; Επιπλέον να συνεργάζεται στενά με την αστυνομία και να χαφιεδώνει ιερείς και να τους οδηγεί σε εξορία, φυλακή ή θάνατο; Ενας από τους εκτελεσμένους ιερείς ήταν ο Γρηγόριος Νοδάρος, που αφού τον κούρεψαν και τον ξύρισαν, αποσχηματισμένος πια, προχωρούσε προς την αγχόνη χωρίς παπά.

Και έψαλλε ο ίδιος τη νεκρώσιμη ακολουθία του. Και δεν είναι ο μόνος κληρικός που απαγχονίστηκε. Ποιο ήταν το έγκλημά τους; Τρεις λέξεις: Ελευθερία, Ορθοδοξία, Ελλάδα. Ολα αυτά στη διάρκεια της Αγγλικής Κατοχής της Επτανήσου. Το όνομα του μητροπολίτη ήταν Σπ. Κοντομίχαλος, που τον είχαν χρίσει οι αγγλικές αρχές.

Η χάρτινη αυτοκρατορία

Του Περικλή Κοροβέση

Εκτός από τα πενηντάχρονα της χούντας, υπάρχει και μια άλλη επέτειος που ακόμα δεν έχουμε αρχίσει να τη θυμόμαστε. Κλείνουν εκατό χρόνια από την Μπολσεβίκικη Επανάσταση.

Σύμφωνα με τον μεγάλο ιστορικό Ερικ Χομπσμπάουμ, ήταν μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός από τη Γαλλική Επανάσταση. Και όντως, το ένα τρίτο του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας, ήταν υπό κομμουνιστικό καθεστώς.

Αν το δούμε με όρους αυτοκρατορίας, ουδέποτε υπήρξε στην Ιστορία μια τόσο μεγάλη σε έδαφος και πληθυσμό δύναμη. Αλλά και η πιο βραχύβια. Οι προηγούμενες αυτοκρατορίες μετρούσαν τη ζωή τους σε εκατοντάδες χρόνια, ενώ η τελευταία μέτρησε λίγες δεκαετίες.

Οι ταριχευτές του σοσιαλισμού

Του Περικλή Κοροβέση

Στις 22 Ιουνίου του 1941 τα ναζιστικά στρατεύματα εισβάλλουν στη Σοβιετική Ενωση χωρίς να κηρύξουν πόλεμο. Το σύμφωνο φιλίας που είχε υπογραφεί μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της ΕΣΣΔ βρισκόταν σε ισχύ και δεν είχε καταγγελθεί από καμιά πλευρά.

Προηγουμένως, ο ναζιστικός στρατός είχε καταλάβει αστραπιαία το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ολλανδία, τη Δανία και τη Νορβηγία. Ολη η ανθρωπότητα αγωνιούσε για τον νέο παγκόσμιο πόλεμο που είχε ήδη αρχίσει, αλλά κανείς δεν ήξερε μέχρι πού θα φτάσει. Και ανάλογα με το καθεστώς που επικρατούσε σε κάθε χώρα επέλεγαν στρατόπεδο.

Οι χώρες που δεν ενεπλάκησαν στον πόλεμο ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και τα λεγόμενα ουδέτερα κράτη που δεν μπήκαν άμεσα στον πόλεμο είχαν σαφή ανάμειξη σε αυτόν. Αλλά υπήρξε και μια χώρα που δεν συμμετείχε σε αυτήν την αγωνία. Αυτή ήταν η ΕΣΣΔ.

Οι επαναστάτες του 1821 ήταν τρομοκράτες

Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, οι επαναστάτες του 1821 ήταν τρομοκράτες. Πήραν τα όπλα και τα έστρεψαν εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην οποία ανήκαν. Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα.

Πρέπει να καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

Και η Επανάσταση του 1821 είχε βία. Πολλή βία.

Υπήρχε και άλλος τρόπος -εκτός από τα όπλα- για να λύσουν τα θέματα που είχαν με τους Τούρκους.

Επανάσταση χωρίς τίτλους

Η επανάσταση είναι μια λέξη που προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα ανάλογα με τα χείλη που την προφέρουν αλλά και τα αυτιά που την ακούν. Ετυμολογικά η λέξη συντίθεται από τις λέξεις επί (πάνω) και το ρήμα ανίστημι (σηκώνω) ή απευθείας από το ρήμα επανίστημι-επανίσταμαι (που σημαίνει σηκώνομαι και πάλι, ξεσηκώνομαι, στέκομαι ξανά ορθός). Η στοιχειώδης γνώση της ελληνικής γλώσσας είναι αρκετή για να αντιληφθούμε την σημασία της λέξεως, καθώς και της κατάστασης που περιγράφει. Στους κύκλους των απανταχού πολιτικάντηδων (εδώ θα μας απασχολήσει συντόμως η χρήση της στην πολιτική) από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά, η σημασία της όμως έχει ταυτόσημο νόημα, η ανατροπή-αντικατάσταση ενός καθεστώτος από ένα άλλο. Το «άλλο» φυσικά ποτέ δεν προσδιορίζεται σαν καθεστώς αλλά συνήθως έχει ένα επιθετικό προσδιορισμό που ακούγεται γλυκός στα αυτιά των ανθρώπων που νιώθουν την ανάγκη για αλλαγή και στην ουσία ωθούν αυτή τη δυναμική για να προκύψει μια καινούρια πολιτική κατάσταση. Αυτήν την όποια δυναμική των καταπιεσμένων έρχονται οι ανά περίπτωση θιασώτες της πολιτικής και τη βαφτίζουν όπως ταιριάζει στα συμφέροντα του καθενός τους είτε «λαϊκή», είτε «εθνική», είτε «κοινωνική», είτε «πολιτιστική» κ.ο.κ.

Ακυρώνεται η παρέλαση της 25ης Μαρτίου εξαιτίας του χτυπήματος στις Βρυξέλλες

Αναστάτωση έχει προκαλέσει στη χώρα μας η είδηση πως η κυβέρνηση αποφάσισε να ακυρωθεί η παρέλαση για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου, εξαιτίας της τρομοκρατικής επίθεσης του ISIS στις Βρυξέλλες.

Όπως ανακοίνωσε η κυβερνητική εκπρόσωπος, ακυρώνονται τόσο οι παρελάσεις όσο και όλες οι υπόλοιπες εορταστικές εκδηλώσεις, σε ένδειξη αλληλεγγύης στον περήφανο λαό του Βελγίου που δοκιμάζεται σκληρά μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες.

Σύμφωνα με την κυβέρνηση, δεν είναι δυνατόν να χτυπιέται από τρομοκράτες η πρωτεύουσα των Μνημονίων και οι Έλληνες να κάνουν παρελάσεις και να χορεύουν τσάμικα στο Σύνταγμα, όπως έκαναν πέρσι.

Με το πιστόλι μου ανοίγω (πολιτικούς) τάφους

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Θέλουμε μια κοινωνία χωρίς τάξεις. Χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Από την ταινία «Τρινιτά: με το πιστόλι μου ανοίγω τάφους»

Δύο νέες ταινίες γουέστερν, «Οι μισητοί 8» του Ταραντίνο και «Η επιστροφή» του Ινιάριτου υποτίθεται ότι προσφέρουν νέο πολιτικό περιεχόμενο σε αυτό το παρεξηγημένο είδος κινηματογράφου. Αυτά τα λένε, όμως, όσοι δεν γνώρισαν ποτέ την πολιτική παρακαταθήκη των σπαγγέτι γουέστερν.

«Οι μισητοί 8», έγραφε πρόσφατα το περιοδικό «Variety», αποτελούν την πλέον πολιτική ταινία του Ταραντίνο – άποψη την οποία αναπαρήγαγαν σύντομα δεκάδες ακόμη περιοδικά και εφημερίδες σε όλο τον κόσμο.

Οι αναφορές στον αμερικανικό εμφύλιο και τον ρατσισμό της αμερικανικής κοινωνίας, που παρουσιάζονται μέσα από ένα (χιουμοριστικό;) λουτρό αίματος, με πρωταγωνιστές κακοποιούς, πρώην στρατιωτικούς και κυνηγούς κεφαλών θεωρήθηκε αρκετή για να χαρακτηριστεί η ταινία «πολιτική».

Η επανάσταση που έγινε T-shirt

INFOWAR, Αποστολή Μιανμάρ

Tου Άρη Χατζηστεφάνου

Ενα ταξίδι στη χώρα που μάγεψε τον Οργουελ, τον Κίπλινγκ και τον Μπρεχτ και έζησε για έναν αιώνα στη σκιά τριών «αυτοκρατοριών».

Οι ανόητοι, αξιοπρεπείς άνθρωποι θεοποιούν και οχυρώνουν την ανοησία τους πίσω από εκατοντάδες χιλιάδες ξιφολόγχες 

Τζορτζ Οργουελ «Μέρες της Βιρμανίας»

Και αν είχαμε όλοι μια καραμπίνα;

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οι εργάτες πρέπει να είναι ένοπλοι και οργανωμένοι […] και να μην παραδίδουν ποτέ τα όπλα και τα πυρομαχικά τους

Κάρολος Μαρξ

«Είναι ρουτίνα για τους δημοσιογράφους που το καλύπτουν και είναι ρουτίνα για μένα που το σχολιάζω».

Ο Αμερικανός πρόεδρος έδειχνε κουρασμένος και εκνευρισμένος καθώς καλούνταν να εκφράσει τη θλίψη του για ακόμη ένα μακελειό – αυτή τη φορά σε σχολείο του Ορεγκον.

Η προοδευτική (liberal) Αμερική ένιπτε τας χείρας της, δείχνοντας και πάλι ως μοναδικό υπαίτιο την Εθνική Ενωση Οπλων (NRA) και τους συντηρητικούς και ακροδεξιούς πολιτικούς που μπλοκάρουν κάθε προσπάθεια περιορισμού της οπλοκατοχής.

Υψώστε τις κόκκινες σημαίες… κατεβάστε τις ροζ

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Μπορεί ο Τζέρεμι Κόρμπιν να αναστήσει την αριστερή καρδιά του Εργατικού Κόμματος αλλά και της ευρωπαϊκής Αριστεράς; Ολα θα κριθούν από το πόσο καλά θα μπορέσει να τραγουδήσει έναν παλιό χριστουγεννιάτικο σκοπό.

❝ Αν οι δειλοί κιοτεύουν και οι προδότες μάς χλευάζουν, εμείς θα υψώνουμε πάντα την κόκκινη σημαία❞  Red Flag  (Από τον άτυπο ύμνο των Εργατικών)

Tα τζάμια λίγο έλειψε να σπάσουν τη στιγμή που ο Τζέρεμι Κόρμπιν, ο νέος ηγέτης των Βρετανών Εργατικών, αποφάσισε να γιορτάσει την απρόσμενη νίκη του τραγουδώντας το περίφημο «Red flag», τον άτυπο ύμνο που συνοδεύει το κόμμα του για σχεδόν μισό αιώνα. Εάν όμως ο φάλτσος Κόρμπιν ενόχλησε τους θαμώνες μιας παμπ στο Λονδίνο, η φωνή του έκανε τα τζάμια να τρίξουν ακόμη και στο κτίριο της καγκελαρίας στη Γερμανία αλλά και σε αρκετά κτίρια στη Φρανκφούρτη.

Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους

ΙΝFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Κάθε καλοκαίρι, στις 19 Ιουνίου, αρκετοί θυμούνται τη φράση «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» που φέρεται να είπε το 1827 ο Κολοκοτρώνης ξεκινώντας την εκστρατεία του εναντίον των νενέκων του Ιμπραήμ. Φέτος όμως, με τις καταγγελίες περί προσκυνήματος και εθνικής προδοσίας να εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν, θα μπορούσαμε να εξετάσουμε την ιστορία της φράσης και από μια άλλη οπτική γωνία.

Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Πριν από δύο χρόνια δημοπρατήθηκε μια επιστολή του 1822, στην οποία ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αναφέρει για πρώτη φορά τη φράση «φωτιά και τσεκούρι» καλώντας τους κατοίκους χωριών της Αχαΐας να συμμετάσχουν στην πολιορκία της Πάτρας… ή να υποστούν τις συνέπειες. Παρ’ όλα αυτά η φράση έχει ταυτιστεί στο συλλογικό υποσυνείδητο (αν και όχι αναγκαστικά και στα βιβλία των ιστορικών) με την έναρξη των επιχειρήσεων του Γέρου του Μοριά εναντίον όσων είχαν προσκυνήσει τον Ιμπραήμ ακολουθώντας το παράδειγμα του Δημητρίου Νενέκου.

Η «λίστα Κολοκοτρώνη»: Ο πρώτος αναγκαστικός εσωτερικός δανεισμός από τους πλούσιους για τη χρηματοδότηση της επανάστασης

αναδημοσίευση από: mixanitouxronou.gr

Το 1821 είναι ημερομηνία-σταθμός για την απαρχή της Ελληνικής Επανάστασης.

Ύστερα από 4 αιώνες σκλαβιάς κάτω από τον τουρκικό ζυγό, ο αγώνας για την απελευθέρωση ξεκίνησε από την Πελοπόννησο, από την πόλη της Καλαμάτας.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, το ελληνικό έθνος αντιμετώπισε πολλά οικονομικά προβλήματα και μια άμεση λύση έπρεπε να βρεθεί από την Κυβέρνηση για να αποφευχθεί η χρεοκοπία.

Το κράτος δεν χρειάζεται πρό(σ)κληση

Του Χρήστου Σύλλα

Οχυλός της ιστορίας που κατασκευάζει ο κυρίαρχος λόγος και οι βασικοί εκφραστές του, το κράτος και το κεφάλαιο, μαγειρεύτηκε και στο φετινό Πολυτεχνείο με πολλούς τρόπους: τα «έμπειρα» καθεστωτικά μέσα τα πήγαν περίφημα στο αγαπημένο παιχνίδι της θεαματοποίησης, παιχνίδι που εσκεμμένα αποσιωπά την ιστορικότητα (1) μιας εξέγερσης καθώς στοχεύει στο να διακόψει τη μεταφορά της γνώσης και της διάθεσης για εξεγερσιακά σχέδια και επαναστατικές προοπτικές.

Ωστόσο, παρά το ότι η συγκρότηση του κρατικού λόγου ενάντια σε όσους αυτοπροσδιορίζονται ως συνεπείς αντιφρονούντες έχει αναλυθεί και αποδομηθεί, δε φαίνεται να επαρκεί ως ερμηνεία του αστυνομικού ολοκληρωτισμού και της εδραιωμένης κρατικής επίθεσης των τελευταίων χρόνων.