Έγιναν λιοντάρια οι λαγοί των ΗΠΑ;

Του Πάσχου Λαζαρίδη

Ρίγη εθνικής συγκίνησης σκόρπισε ανά την Ελλάδα η υπερήφανη στάση του Υπουργού Εξωτερικών Δένδια έναντι του Τσαβούσογλου στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι τουλάχιστον μας πληροφόρησαν τα ελληνικά ΜΜΕ. Ορισμένοι (και η αντιπολίτευση) υπαινίχθηκαν ότι η συγκεκριμένη στάση Δένδια είναι αποτέλεσμα εσωκομματικής σύγκρουσης στη ΝΔ, ανάμεσα στην πάντα υποχωρητική γραμμή Σημίτη και στην λιγότερο υποχωρητική γραμμή Καραμανλή.

Το να έκανε ωστόσο ο Ν Δένδιας εσωκομματικό παιχνίδι είναι η καλή εκδοχή. Όσο και αν η αντιμετώπιση σημαντικών θεμάτων εξωτερικής πολιτικής υπό το πρίσμα μικροπολιτικών επιδιώξεων είναι επικίνδυνη, η άλλη εκδοχή είναι ακόμα πιο επικίνδυνη.

Απο ήττα σε ήττα… μέχρι το επόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο!

του Δημήτρη Πλιακογιάννη

Σύσσωμος ο καθεστωτικός τύπος προετοίμαζε με τυμπανοκρουσίες τις επερχόμενες κυρώσεις για την Τουρκία. Κάθε μέρα μας έφερνε όλο και πιο κοντά στην ημέρα επιβολής των κυρώσεων, οι εκπρόσωποί μας σε όλους τους τόνους διεμήνυαν ότι θα πάνε να δώσουν την μάχη των μαχών, να δώσουν ένα μάθημα στην αυθάδη Τουρκία του Ερντογάν. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Πέτσας δήλωσε μάλιστα ότι «Δεν θα φύγει από τη Σύνοδο Κορυφής ο Μητσοτάκης αν δεν πάρει κάτι».

Θα μπορούσε κανείς να απαντήσει μονολεκτικά για το τι τελικά πήρε ο Μητσοτάκης στις Βρυξέλλες. Από το τελικό κείμενο συμπερασμάτων, που υιοθέτησε η ΕΕ για την Τουρκία, προκύπτει η απόλυτη διάψευση των προσδοκιών της ελληνικής κυβέρνησης καθώς και η τραγική επιβεβαίωση της μοίρας που επιφυλάσσεται στους δεδομένους υποτακτικούς. Δεν προβλέπονται νέες κυρώσεις για την Τουρκία, ενώ η τελική απόφαση επί ενός καταλόγου κυρώσεων μετατίθεται για… τον Μάρτιο. Γίνεται μονάχα αναφορά στις «μονομερείς ενέργειες και προκλήσεις» κατά κρατών – μελών της ΕΕ και στις «προκλητικές δραστηριότητες» στην Ανατολική Μεσόγειο και την ΑΟΖ της Κύπρου.  Και έπειτα, αναγνωρίζεται το στρατηγικό ενδιαφέρον της ΕΕ για την ανάπτυξη της αμοιβαίας συνεργασίας με την Τουρκία, με ειδική αναφορά στο προσφυγικό. Τέλος, υπενθυμίζεται και η ανάγκη συντονισμού της ΕΕ με τις ΗΠΑ, για αυτά τα θέματα.

Ερντογάν από νίκη σε νίκη. Μητσοτάκης από κάμψη σε κάμψη.

Του Δημήτρη Πλακογιάννη

Το δράμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής θυμίζει τηλεοπτική σαπουνόπερα παιγμένη ανηλεώς σε επανάληψη. Επί μήνες ολόκληρους, το ίδιο σχέδιο, η ίδια γραμμή, οι ίδιες ατάκες, οι ίδιες σκηνές, οι ίδιες μεγαλόστομες κοινοτυπίες: Σε πολύ υψηλούς τόνους ζητάμε με δηλώσεις περιορισμό της Τουρκίας και δέσμευση των εταίρων για βαρύτατες κυρώσεις… Και σε κάθε επανάληψη, το ίδιο τέλος: αδιέξοδο, υποταγή, εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Η αναζήτηση προστάτη, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν στέφθηκε με επιτυχία. Τα δισεκατομμύρια στην Γαλλία για εξοπλισμούς, η μετατροπή της χώρας σε μία τεράστια αμερικάνικη βάση, η αποδοχή της επιβεβλημένης από την Γερμανία συμφωνίας για το προσφυγικό, δεν άλλαξαν ουσιαστικά την στάση των ξένων απέναντι στην υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων. Το περισσότερο που πήραμε ήταν ένα διπλωματικό «χτύπημα στην πλάτη». Η Γερμανία παραμένει στο πλευρό της Τουρκίας, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να τηρούν «ίσες αποστάσεις», η Γαλλία παραμένει ανήμπορη και σε υποχώρηση. Και η Τουρκία συνεχίζει να επεκτείνει την επιρροή της, να δημιουργεί τετελεσμένα, να επιβάλλεται δια της ισχύος ως αναγκαίος συνομιλητής οποιουδήποτε θέλει να πλησιάσει την περιοχή της Αν. Μεσογείου.

Η χρεωκοπία των φαντασιώσεων της ελληνικής ελίτ

Του Θέμη Τζήμα

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το Oruc Reis βρίσκεται στην θεωρούμενη από την Ελλάδα ως υφαλοκρηπίδα της και έχει απλώσει καλώδια, δηλαδή εξασκεί κυριαρχικό δικαίωμα επί ελληνικής θαλάσσιας ζώνης. Το αν ο θόρυβος του επιτρέπει να εξάγει αποτέλεσμα από την ενέργειά του αυτή ή όχι είναι αδιάφορο ως προς την άσκηση του κυριαρχικού δικαιώματος. Πρόκειται όχι απλώς για δευτερεύον, αλλά για κωμικό ζήτημα στο βαθμό που χρησιμοποιείται από την ελληνική πλευρά ως δικαιολογία αδράνειας.

Η Τουρκία πραγματοποίησε αυτό που εξήγγειλε: με προστασία του στόλου ενεργεί σεισμικές έρευνες σε περιοχή που διακηρύσσει ως τμήμα της δικής της υφαλοκρηπίδας.

Αυταπάτες, Σφαλιάρες, Μοναξιά, Διαπραγματεύσεις

Του Θέμη Τζήμα

Η τουρκική navtex και οι επιθετικές κινήσεις των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων εναντίον της Ελλάδας συνθέτουν το χρονικό μιας προαναγγελθείσας ελληνικής αποτυχίας που είναι πιθανό να εξελιχθεί σε ήττα ή και σε εθνική καταστροφή, αν δεν υπάρξει στροφή άρδην της ελληνικής πολιτικής.

Οι αυταπάτες: Από το 1996 και έπειτα, ένας συνδυασμός απόπειρας εξευμενισμού της Τουρκίας, ολοκληρωτικής πρόσδεσης της ελληνικής πολιτικής στις ΗΠΑ και στις Βρυξέλλες (στο Βερολίνο στην πραγματικότητα), σταδιακής εγκατάλειψης κάθε άλλης συμμαχίας ή έστω προνομιακής σχέσης και εναπόθεσης της άμυνας της Ελλάδας είτε σε φαντασιώσεις του τύπου “μας προστατεύει το ευρώ”, είτε σε αιγυπτιακά, ισραηλινά και άλλα τινά “φτερά”, που θα μας έδιναν κάλυψη κατέστησε την Ελλάδα, διεθνοπολιτικώς δεδομένη και αμυντικά αδύναμη. Το κόστος, η Ελλάδα το πληρώνει ήδη εδώ και καιρό αλλά θα το πληρώσει ακόμα εντονότερα στο μέλλον.

Και δούλοι και βλάκες : Η εξωτερική πολιτική ως παραδουλεύτρα

Οι Αμερικανοί «έχουν πολεμικά πλοία στην περιοχή, υπάρχει μεγάλο υποβρύχιο στη Σούδα (…) Κατά συνέπεια, έχουν ένα ρόλο να παίξουν. Στον βαθμό που το θέλουν και το καταλαβαίνουν και στο βαθμό που τους εξηγήθηκε και από τον πρωθυπουργό (…) κάθε δική τους παρουσία είναι καλοδεχούμενη στο πλαίσιο που έχουμε συζητήσει»,

είπε σε συνέντευξή του ο ΥΠΕΞ, Νίκος Δένδιας. Τα ίδια είχε πει και σε προηγούμενη συνέντευξη, πριν τα Χριστούγεννα: «Υπάρχει συγκεκριμένο μεγάλο αμερικανικό υποβρύχιο το οποίο συνήθως ναυλογεί στη Σούδα και το οποίο κινείται στην ευρύτερη περιοχή (…) Βεβαίως, κάθε παρουσία η οποία συντείνει στη δημιουργία σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή, είναι απολύτως καλοδεχούμενη από την ελληνική πλευρά». Ο Έλληνας ΥΠΕΞ αναφέρεται στο πυρηνοκίνητο υποβρύχιο «USS Florida» (SSGN 728), στο οποίο είχε επιβιβαστεί ο Αμερικανός πρέσβης κατά την επίσκεψή του στη βάση της Σούδας στις 9/12. Κατά διαβολική «σύμπτωση», στις 19 Μάρτη 2011, συμμετέχοντας με βρετανικές και γαλλικές δυνάμεις στην επιχείρηση «Αυγή της Οδύσσειας», το «USS Florida» εκτόξευσε 93 πυραύλους «Τόμαχοκ» κατά στόχων στη Βεγγάζη της Λιβύης! Έχει δηλαδή μεγάλο ιστορικό στη «δημιουργία σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή», όπως άλλωστε και όλες οι αμερικανοΝΑΤΟικές στρατιωτικές μονάδες.

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μας γύρισαν στο 1950 Μεγάλοι οι κίνδυνοι εμπλοκής σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς

Χάρηκε όλος ο αστικός τύπος από τα συγχαρητήρια και τους επαίνους του κ. Πρέσβη και ελάχιστη σημασία έδωσε ότι διαμόρφωσε το πλαίσιο σχεδόν του συνόλου της εξωτερικής πολιτικής της χώρας και ότι ζήτησε τη στοίχιση όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων πίσω του.

O Αμερικανός πρέσβης Τζέφρυ Πάιατ από το βήμα του συνεδρίου του Economist, ευχαριστώντας προσωπικά τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη για τη αναγνώριση του Χουάν Γκουαιδό ως μεταβατικού προέδρου της Βενεζουέλας, σημείωσε δέ πως οι σχέσεις με την Ελλάδα είναι στο καλύτερο σημείο.

Ο Αμερικάνος πρέσβης στη χώρα μας, στην ομιλία του, συνεχάρη τον νέο Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του για την «άψογη μετάβαση και προσήλωση», όπως είπε, των Ελληνοεμερικανικών σχέσεων.

Ακόμη μεγαλύτερη προσκόλληση στις ΗΠΑ και το Ισραήλ

Τηλεφωνική επικοινωνία με τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ είχε πριν από λίγο ο πρωθυπουργός.

Σύμφωνα με πηγές της κυβέρνησης ο Αμερικανός Πρόεδρος συνεχάρη τον κ.Μητσοτάκη για την εκλογή του. Από την πλευρά του, ο πρωθυπουργός ανέφερε στον κ. Τραμπ ότι η προτεραιότητα της νέας ελληνικής κυβέρνησης είναι η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και η τόνωση των επενδύσεων.

Η προσέλκυση επενδύσεων με στόχο τη δημιουργία θέσεων εργασίας είναι άλλωστε μία από τις προτεραιότητες του νέου πρωθυπουργού και προφανώς επιδίωξη είναι να επενδύσουν στην Ελλάδα περισσότερες αμερικανικές εταιρείες.

“Καλώς μας ήρθε το δολλάριο” ή το γιατί ο Αλέξης δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς στην ΔΕΘ…

Το έχουν γράψει πολλοί, αλλά χρειάζεται να το επισημάνουμε: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερή. Είναι ένα κράμα ΠΑΣΟΚ και νεοφιλελευθερισμού που ακολουθεί τις επιταγές των δανειστών και προσπαθεί να τα έχει καλά με τους Αμερικανούς γιατί πιστεύει ότι έτσι θα εισπράξει πόντους για την ελάφρυνση του χρέους – αν και όποτε έρθει αυτή. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι στον ΣΥΡΙΖΑ να θεωρούν ότι είναι αριστεροί επειδή οραματίζονται ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια και άφησαν την επιλογή φύλου στα 14 ή επειδή δεν ορκίζονται με θρησκευτικό όρκο, αλλά η αλήθεια είναι πικρή – καμία αριστερά (και ειδικά του χώρου από τον οποίο ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ) δε θα κυβερνούσε με τον δουλοπρεπή και ξεπουληματικό τρόπο που ακολουθεί η παρούσα κυβέρνηση.

«Δούρειος»… ευρωατλαντισμός

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η κυβέρνηση επιχείρησε να παρουσιάσει την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα σαν «ιστορική». Ούτε η επιδίωξη, ούτε η σχετική αποτίμηση επιβεβαιώθηκαν. Τόσο από τα όσα συνέβησαν με τις από ελληνικού εδάφους τοποθετήσεις του Τούρκου προέδρου, όσο και κυρίως από τα όσα ακολούθησαν:

Ένταση στην ρητορική της Τουρκίας, αναβάθμιση των αιτιάσεων περί «τουρκικών νησιών που έχουν καταληφθεί από την Ελλάδα» και στη συνέχεια απογείωση της προκλητικότητας που έφτασε μέχρι του σημείου των επιθετικών κινήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ, την αναγωγή μέσω Naftex του Καστελόριζου σε… τουρκικό έδαφος, τον εμβολισμό του ελληνικού πλοίου στα Ιμια και τώρα στην αιχμαλωσία των δυο Ελλήνων στρατιωτικών.

Τα πλωτά εργοστάσια

Ποιος προσδιορίζει τις βασικές γραμμές της “πολιτικής” των καπιταλιστικών κρατών αν όχι τα αφεντικά τους; Το κεφάλαιο – σχέση εκμετάλλευσης δεν έχει βέβαια “πατρίδα”· τα αφεντικά όμως έχουν όσο (και όταν) τα συμφέροντά τους απαιτούν κάποιο κρατικό στρατό ή κάποια μη πολεμική “πολιτική” ισχύ στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις. Τα αφεντικά που μπαίνουν (για λόγους συμφέροντος) κάτω από οποιαδήποτε σημαία δεν έχουν επίσης τα ίδια συμφέροντα. Συχνά, μάλιστα (ειδικά όταν δεν απειλούνται απ’ την τάξη μας) οι αντιθέσεις των συμφερόντων τους μπορεί να εκδηλωθούν με πολύ οξυμένο τρόπο. Συνεπώς, η πιο σωστή έκφραση είναι οι “πολιτικές” των κρατών διαμορφώνονται απ’ τα ισχυρότερα τμήματα των “εθνικών” αφεντικών.

Σ’ ότι αφορά την ελληνική περίπτωση το μακράν νούμερο 1 “εθνικό κεφάλαιο” (“εθνικό” μόνο όταν και όσο το συμφέρει) είναι οι θαλάσσιες μεταφορές. Δεν πρόκειται μόνο για ζήτημα μεγέθους (κερδών ή παγίων ή εργαζόμενων). Πρόκειται, επίσης, για την διεθνική, δηλαδή παγκόσμια λειτουργία του κλάδου των θαλάσσιων μεταφορών. Τα πιο κάτω μεγέθη είναι κατατοπιστικά.

Η έξοδος

Είναι κωμικοτραγικό (περισσότερο το δεύτερο παρά το πρώτο) το πως οι έλληνες φαντάζονται το περιβόητο “τέλος των μνημονίων”. Σαν κάτι ανάμεσα στο “τέλος των εξετάσεων” και στο τέλος της “περιπλάνησης στην έρημο”. Η φαντασίωση, πάνω στην οποία τζογάρουν και οι φαιορόζ (αλλοίμονο: σ’ αυτήν οφείλουν τους μισθούς τους…), είναι μιας “εθνικής απαλευθέρωσης”. Έχει, έστω, κάποιον κόκκο αλήθειας αυτό το παραμύθι;

Όχι. Είναι συνεπές βέβαια με όλο τον μύθο, απ’ τον Μάη του 2010 και μετά: ότι “δεν είχαμε κανένα πρόβλημα – τα προβλήματα μας τα δημιούργησαν οι ξένοι”. Όμως αν ρίξει κανείς καινούργια σκουπίδια πάνω στα προηγούμενα δεν φτιάχνει κέικ.

Οι “αγορές” λοιπόν, δηλαδή το διεθνές εμπόριο χρήματος, που παρουσιάζεται (και προσλαμβάνεται) τώρα σαν “η γη της Χαναάν”, ήταν που πέταξε στα σκοινιά το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο τότε. Στις αρχές του 2010. Γιατί οι έμποροι χρήματος δεν κάνουν ούτε “διαπραγματεύσεις” ούτε παζάρια για μεταρρυθμίσεις. Ένα μέσο έχουν μόνο (για να διασφαλίσουν την “απόδοση των κεφαλαίων που δανείζουν”, δηλαδή τα κέρδη τους) κι αυτό είναι το επιτόκιο. Όταν οι διεθνείς έμποροι χρήματος έκριναν (αδιάφορο αν ήταν δικαιολογημένο αυτό ή όχι) ότι ο δανεισμός στο ελληνικό κράτος είναι μια ριψοκίνδυνη έως αβέβαιη “επένδυση” απλά, πολύ απλά, άρχισαν να ανεβάζουν τα επιτόκια δανεισμού. Όταν αυτό το μαγικό νούμερο, το επιτόκιο, πλησίασε ή ξεπέρασε το 6% (αν δεν κάνουμε λάθος) το άλογο (το ελληνικό κράτος σαν δανειστής) έσκασε…

Εξωτερική πολιτική

Αμαρτία που ομολογείται δεν είναι τέτοια. Τόχουμε, λοιπόν, για σίγουρο, οπότε το λέμε από τώρα. Καθώς ο εξοχότατος (ένας είναι, μονάκριβος) στο ταξίδι του στην Ουάσιγκτον θα συνοδεύεται από επίλεκτους, πολιτικές βιτρίνες ΑΑ, την τριάδα «ογκόλιθος, ψεκασμένος, αντ’ αυτού», θα γλύψει το ψόφιο κουνάβι δέκα και εκατό φορές περισσότερο απ’ ότι έγλυψε / έγλυψαν τον Μακρόν στην Αθήνα.

Θα έχουν έναν σατανικό υπολογισμό κατά νου: αφού ο Ερντογάν τα έχει τσουγκρίσει με τους αμερικάνους και το ανάποδο (έτσι πάει η υψηλή γεωπολιτική ανάλυσή τους) είναι ευκαιρία να τους προσφέρουμε εμείς, ταπεινά, τις υπηρεσίες μας. Και να μας ανταμείψουν με καμιά χούφτα δολάρια «επενδύσεων» – και τίποτα όπλα, απ’ τα ληγμένα τους.

Αν ο χρόνος γύριζε πίσω και βρίσκονταν στα ‘60s ή στα ‘70s οι λογαριασμοί τους θα έστεκαν· αλλά τότε η Άγκυρα δεν θα κοιτούσε στραβά (και, κυρίως, φανερά στραβά) την Ουάσιγκτον. Τώρα; Τώρα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κάνει «οικονομική διαχείριση» των συμφερόντων του, όχι άδικα: έχει ανοίξει πολύ τις δουλειές του, έχει απλώσει πολύ τον τραχανά του, και αναμένεται ακόμα περισσότερο άπλωμα. Απ’ την ελληνική επικράτεια ενδιαφέρεται για συγκεκριμένα πράγματα, κι αυτά τα έχει ήδη.

Επίμονες ψευδαισθήσεις και στερεότυπα

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Επενδύσεις με όρους αποικιακούς

Ζούμε με ψέματα και αυταπάτες. Πότε μας τάζουν επενδύσεις που ποτέ δεν έρχονται στην Ελλάδα πχ ο αραβικός πακτωλός επί Α. Παπανδρέου. Πότε μας διαβεβαιώνουν (Σημίτης) ότι ανήκουμε στην λέσχη των ισχυρών της Ευρώπης, αλλά σκάει το χρηματιστήριο και χρεοκοπεί η οικονομία. Πότε τρέπουμε σε φυγή τους αντιπάλους αλλά η Τουρκία απτόητη απειλεί όχι (μόνο) τη μακρινή Κύπρο αλλά το Αιγαίο και τη Θράκη, ήδη ημικατεχόμενη περιοχή. Κοκορευόμαστε ότι είμαστε όαση ειρήνης, αλλά αυτό εξαρτάται απολύτως από τις προθέσεις των ξένων.

Οι επενδύσεις προσφέρουν ένα καλό παράδειγμα αυταπατών. Η κάθε κυβέρνηση ρίχνει ευθύνες στην εκάστοτε αντιπολίτευση για την απουσία επενδύσεων λέγοντας ότι δημιουργεί αστάθεια και άρα οι ξένοι δεν διακινδυνεύουν τα λεφτά τους. Είναι ψέμα.

Σκυλίσιες ιδέες

Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα απέμενε, άλλη μια φορά, κάγκελο. Είτε για τον εξοχότατο πρωθυπουργό είτε για τους λογογράφους του (μάλλον για όλους μαζί). «Στην εξωτερική πολιτική θυμάμαι μία ρήση, που την κρατάω πάντοτε στο μυαλό μου, η οποία λέει ότι αποτελεσματικότερος σκύλος δεν είναι αυτός που γαβγίζει, αλλά αυτός που είναι καλός φύλακας δεν χρειάζεται να γαβγίζει» δήλωσε, σε συνέντευξή του με τον αδελφό σέρβο πρόεδρο Βούτσιτς. Αυτό υποτίθεται ότι ήταν ένα σχόλιό του για τις ελληνο-τουρκικές σχέσεις: η Άγκυρα γαυγίζει (άρα δεν είναι καλός φύλακας) ενώ η Αθήνα είναι καλός φύλακας (άρα δεν γαυγίζει).

Το αγκάθι

Πήραμε αυτό που θέλαμε ήταν η δήλωση του εξοχότατου για την σχετική με την «μικρή ασθενή» απόφαση του προχθεσινού eurogroup. Δεν ξέρουμε αν έχει κάποια προτερήματα αυτός και η ηγετική ομάδα (των συμβούλων περιλαμβανόμενων) της φαιορόζ κυβέρνησης, και ποια είναι αυτά· η προσοχή και η ικανότητα δεύτερων και τρίτων σκέψεων πριν ανοίξει (ανοίξουν) το στόμα του(ς) δεν είναι πάντως ανάμεσά τους. Ποτέ δεν ήταν.

Όταν «πάρει αυτά που ήθελε» ας το γιορτάσει. Προς το παρόν υπάρχουν μερικές εκκρεμότητες. Την μία θα μπορούσε κανείς να ονομάσει «αγκάθι». Είναι η δικαστική «τύχη» 3 στελεχών του συμβουλίου εμπειρογνωμόνων του ταιπεδ· πρόκειται για έναν τεχνοκράτη ισπανικής εθνικής καταγωγής, έναν ιταλικής και έναν σλοβενικής, που είχαν προσληφθεί (μαζί με άλλα 6 άτομα) σαν σύμβουλοι του ταιπεδ σε ζητήματα «αποκρατικοποιήσεων». Αυτοί οι 6 + 3 σύμβουλοι παραπέμπονται (με πολύ πρόσφατη απόφαση) για «απιστία κατά του δημοσίου», κατηγορούμενοι ότι «άργησαν να αποδώσουν στο δημόσιο τα έσοδα απ’ την πώληση 28 ακινήτων». Μαζί τους παραπέμπονται και τα 3 μέλη του δ.σ., αυτοί με την κατηγορία της «υπεξαίρεσης».

Μαζικής καταστροφής

Ο κ. Καμμένος, στην ομιλία του, αναφέρθηκε και στα τελευταία γεγονότα στον Κόλπο, τονίζοντας ότι τάσσεται υπέρ του χαρακτηρισμού των Αδελφών Μουσουλμάνων [!!!!] ως τρομοκρατικής οργάνωσης και πρόσθεσε πως κάθε χώρα πρέπει να διαλέξει «με ποίου το μέρος θέλει να είναι», αφήνοντας σαφείς αιχμές κατά της Τουρκίας. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας είπε ότι «η Ελλάδα είναι βέβαιο ότι θα είναι με το μέρος των ΗΠΑ», και άφησε αιχμές εναντίον της Γερμανίας λέγοντας πως «όλος ο ελληνικός λαός γνωρίζει πολύ καλά ότι ο μόνος πραγματικός σύμμαχος της χώρας μας ήταν οι ΗΠΑ. Οι άλλοι είναι σύμμαχοι, αλλά είναι μόνο ως πιστωτές χωρίς σεβασμό και αυτό γιατί κάποιοι από αυτούς δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι έχασαν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο από αυτή τη χώρα».

Χωρίς πάτο

Πριν κάτι χρόνια ο κυρ Αβραμόπουλος, τότε δήμαρχος της Αθήνας (τώρα επίτροπος στην ε.ε. – μεγαλεία!) είχε υπογράψει με τον τότε δήμαρχο της Σπάρτης την λήξη του Πελοπονησιακού πολέμου… Συνεχιζόταν, και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι…

Πριν ενάμισυ χρόνο, πάλι, τέλη Σεπτέμβρη του ’15, ο ψεκασμένος υπ.αμ. (πάνω φωτό: ο “κύριος Πάνος” ετοιμάζεται να φτύσει στη θάλασσα, για να το βρει στο αλάτι…) απέδωσε τιμές «στους νεκρούς της ναυμαχίας της Σαλαμίνας» – τους Αθηναίους φυσικά… Όχι τους πέρσες… Οι ψυχές τους δεν ησύχαζαν τόσους αιώνες που δεν τις είχε τιμήσει ένας υπουργός άμυνας, και μάλιστα τέτοιου βεληνεκούς…

Τουρισμός στο Πεκίνο

ελικά ο εξοχότατος πρωθυπουργός και η συνοδεία του (ξανα)πήγαν στο Πεκίνο, για την διεθνή συνάντηση “μια ζώνη ένας δρόμος” (αν και η αρχική πρόσκληση απευθυνόταν στον πρόεδρο Πάκη…) Αυτή τη φορά το ταξίδι θα είναι κάπως καλύτερο από μερικές απόψεις: δεν θα τον αφήσει το κινεζικό καθεστώς να περιμένει κάνοντας βόλτες και τουρισμό κανά διήμερο, μέχρι να τον υποδεχθεί επίσημα – όπως έγινε την προηγούμενη φορά.

Υποσχέσεις και διαψεύσεις

Μπορεί ο καθένας να φαντασιώνεται με οτιδήποτε – “δημοκρατία έχουμε”… Σε ότι αφορά, όμως, το γιατί η Άγκυρα βγάζει σταθερά αφρούς απέναντι στην Αθήνα την απάντηση την έχει δώσει η πρώτη: ο ίδιος ο εξοχότατος πρωθυπουργός είχε υποσχεθεί, με το στοματάκι του, στον Ερντογάν ότι θα παραδώσει τους 8 χουντικούς καραβανάδες που αναζήτησαν καταφύγιο στην Αλεξανδρούπολη, και μάλιστα μέσα σε ένα μήνα. Και έγινε το ανάποδο: οι 8 έχουν γίνει σχεδόν “ήρωες” στο ελλαδιστάν. Τα ελληνικά δικαστήρια (γνωστά για την ευθυκρισία τους…) ανακαλύπτουν συνέχεια αιτίες για να προστατεύουν τους 8 τούρκους χουντικούς καραβανάδες.

Αυτό κι αν είναι “δημοκρατία”!

Δυναμωμένο απ’ την ανανεωμένη (πιο σωστά: ενισχυμένη) συμμαχία του με την Ουάσιγκτον και τα ψόφια κουνάβια, το Τελ Αβίβ τρίζει τα δόντια του προς ευρώπη μεριά, όπως και όποτε γουστάρει. Τελευταίο γρίλισμα η ακύρωση της συνάντησης του ισραηλινού πρωθ. Netanyahu με τον ευρισκόμενο στο ισραήλ γερμανό υπ.εξ. Sigmar Gabriel, επειδή αυτός ο τελευταίος συναντήθηκε με δύο ισραηλινές μ.κ.ο. ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η “breaking the silence” ασχολείται με την συγκέντρωση μαρτυριών από πρώην ισραηλινούς στρατιώτες για το τι κάνει το Τελ Αβίβ σε βάρος των παλαιστινίων. Η B’Tselem καταγράφει τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων των παλαιστινίων. Και οι δύο έχουν κηρυχτεί απ’ το ολοκληρωτικό ισραηλινό καθεστώς «αντι-ισραηλινές» (σκέψου και να μην ήταν ισραηλινότατες!…) Και ο Netanyahu είχε το θράσος να απαγορεύσει ουσιαστικά στον Gabriel να συναντηθεί μαζί τους…

Προτεκτοράτο

Νταβός, 1/2/1988: Ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον Τουργκούτ Οζάλ

Πριν έξι χρόνια, με μια πανέξυπνη κίνηση, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου πέτυχε δυο πράγματα: πρώτον, αύξησε την τουριστική κίνηση στο Καστελλόρριζο, κάνοντάς το γνωστό σε όλον τον κόσμο και, δεύτερον, παραχώρησε με κάθε επισημότητα την πολιτική ισχύ διαχείρισης της εθνικής μας οικονομίας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους μηχανισμούς τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πριν σαράντα μέρες, η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση, προεξάρχοντος του μονίμως δεξιού υπουργού αμύνης, παραχώρησε με καμάρι τον έλεγχο των θαλάσσιων συνόρων μας στο ΝΑΤΟ και των στεριανών συνόρων μας στην ευρωενωσιακή Frontex.

Έτσι, ολοκληρώθηκε μια επίπονη αλλά απαραίτητη δουλειά. Η χώρα είναι πλέον και επίσημα υπό τον πλήρη έλεγχο και την προστασία των ξένων. Γιατί, δηλαδή, να κουραζόμαστε προκειμένου να κυβερνήσουμε έναν λαό που δεν κυβερνιέται με τίποτε; Ας έρθουν οι ξένοι να κάνουν κουμάντο, να δουν τι εστί βερύκοκο. Κι αν ψάχνετε μια λέξη που να περιγράφει ακριβώς την κατάσταση, μπορείτε άνετα να χρησιμοποιήσετε την λέξη προτεκτοράτο (*).

Η Ελλάδα νέος νεροκουβαλητής στον άξονα ΗΠΑ- Ισραήλ

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Σε δεύτερο σημαντικότερο “σύμμαχο” του ισραηλινού κράτους, μετά τις ΗΠΑ, εξελίσσεται η κυβέρνηση Τσίπρα, όπως προκύπτει και από την μεγάλη αεροπορική άσκηση Blue Flag, που θα διαρκέσει μέχρι τις 3 Νοεμβρίου.

Στην άσκηση, η οποία διεξάγεται στο νότιο Ισραήλ συμμετέχουν οι πολεμικές αεροπορίες των ΗΠΑ, της Ελλάδας, της Πολωνίας και του Ισραήλ και σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές πρόκειται για την μεγαλύτερη σχετική άσκηση από τη δημιουργία τους κράτους του Ισραήλ.

Η Blue Flag αποτελεί προσομοίωση επίθεσης σε άγνωστη χώρα και ως στόχο έχει τον συντονισμό των πιλότων αλλά και του προσωπικού εδάφους των τεσσάρων χωρών.

Υπάρχει αριστερός δρόμος στην εξωτερική πολιτική;

Tου Στέλιου Ελληνιάδη

Για την πολυσυζητημένη «ρήξη» κανένας δεν λέει εάν μπορεί να γίνει χωρίς βασικές προϋποθέσεις, όπως ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, ένα καλά οργανωμένο φορέα και σοβαρούς συμμάχους στο πλευρό μας. Υστερούμε απελπιστικά και στα τρία. Τι κάνουμε, λοιπόν;

Η εθνική κυριαρχία είναι ανυπεράσπιστη μέσα στο δυτικό μπλοκ που εξελίσσεται κανιβαλικά, καταβροχθίζοντας τα μέλη του, αλλά και μια μονομερής έξοδος, στις παρούσες συνθήκες, είναι εφικτή; Μπορεί κανείς βάσιμα να πιστεύει ότι δεν υπάρχει προοπτική μέσα στο δυτικό μπλοκ, αλλά για ένα διαζύγιο μη συναινετικό, χρειάζονται ισοδύναμα αντίβαρα, διαθέσιμα, σίγουρα και αξιόπιστα. Η Ελλάδα κινείται ανάμεσα σε αγκάθια, βάλτους και παγίδες, αναζητώντας μονοπάτια και περάσματα. Χρειάζεται συνετή και ταυτόχρονα ριζοσπαστική πολιτική, πράγμα όχι εύκολο. Η δοσολογία κάνει τη διαφορά ανάμεσα στο να θεραπευτείς ή να εξοντωθείς.

Πυριτιδαποθήκη οι τράπεζες

Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΡΩΣΙΑΣ – ΔΥΣΗΣ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΑΠΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

Αν η Ρωσία γονατίσει από τις οικονομικές κυρώσεις, το τι θα συμβεί στις ευρωπαϊκές τράπεζες, στις οποίες ρωσικές εταιρείες χρωστάνε 200 δισ. ευρώ, παραμένει αδιανόητο ** 75 δισ. έχουν φύγει από τη Ρωσία από την αρχή του 2014 και έως σήμερα με συνέπεια την υποτίμηση του ρουβλιου.

Ο κόσμος όλος διολισθαίνει στο χείλος του γκρεμού μιας οικονομικής αναμέτρησης που ελάχιστα απέχει από την κλιμάκωσή της σε αμοιβαία καταστροφική στρατιωτική σύγκρουση για τη Δύση και τη Ρωσία. Το βέβαιο είναι πως η Ευρωζώνη έπαψε να αναπτύσσεται κι αυτό συνέβη το β’ τρίμηνο του 2014, πριν δηλαδή αρχίσουν να γίνονται αισθητές οι επιπτώσεις από τις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και από τα αντίμετρά της.