Ποιος είπε ότι ο Μεσαίωνας αποτελεί παρελθόν;

Του Γιώργου Καραγιάννη

Η είδηση είναι γνωστή. Την πρωτόγραψαν κάποιες ιστοσελίδες με εκκλησιαστικά θέματα, στη συνέχεια έκανε το γύρο του διαδικτύου και μετά την πήραν κάτι ακροδεξιές φυλλάδες που έχουν καθημερινά πρωτοσέλιδα με τις «προφητείες» του Αγίου Παϊσίου και του Βατάτζη που θα «αναστήσει (τάχα μου) τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωσταντινούπολη!»: Δάκρυσε λέει, στη διάρκεια μιας λειτουργίας, η εικόνα της Παναγίας στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο Βύρωνα. Κι από τότε, λέει το παραμύθι, καθημερινά!

Τι ήταν να το γράψουν; Κάθε μέρα μαζεύονται για προσκύνημα μιλιούνια όλοι οι θεούσοι και οι θεούσες του λεκανοπεδίου. Και δώστου γονυκλισίες και δώστου τρισάγια και ευχέλαια από τους παπάδες  να τα βλέπει το πόπολο και να πιστέψει πως στην εποχή μας γίνονται θαύματα και η Παναγία και οι Άγιοι μας βλέπουν και μας κρίνουν. Κι αλλοίμονο σ΄αυτούς που δεν πιστεύουν. Μαύρο φίδι που τους έφαγε.

Μοναστήρια που θυμίζουν εταιρείες Real Estate

Του Γιώργου Καραγιάννη

(τρίτο μέρος)

Εδώ και χρόνια στις οικονομικές υπηρεσίες της Εκκλησίας σπάνε το κεφάλι τους να βρουν άκρη με την ακριβή εικόνα της εκκλησιαστικής περιουσίας στην Ελλάδα. Ποια ακριβώς είναι, ποια είναι διακατεχόμενη. H δεύτερη είναι αμφισβητούμενη με μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες από το κράτος, τους δήμους,  χιλιάδες  ακτήμονες που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και το κράτος τους εγκατέστησε σε διάφορες περιοχές αλλά και πολλοί αεριτζήδες  που με πολιτικές πλάτες καταπάτησαν δεκάδες χιλιάδες στρέμματα εκμεταλλευόμενοι το θολό νομικό καθεστώς. Τα πήραν, τα χώρισαν και τα πουλούσαν με το γνωστό σλόγκαν των δεκαετιών του ΄’50 και του ’60 «οικόπεδα – ευκαιρίες μισή ώρα από την Ομόνοια».

Για την Εκκλησία το ξεκαθάρισμα του τοπίου (σε όφελός της βέβαια) αποτελεί άμεση προτεραιότητα για την αξιοποίησή τους. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι υποψήφιοι για την αξιοποίησής είναι πολλοί, και μάλιστα όχι μόνο εγχώριοι αλλά και ξένοι οίκοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ενδιαφέρον επιχειρηματιών από το Κατάρ, άλλες χώρες του κόλπου, και τη Ρωσία για επενδύσεις στα λεγόμενα «ιερά ακίνητα» στην πανάκριβη περιοχή της Βουλιαγμένης.

Εκκλησία: Όσο ιερά είναι τα κόκκαλα των αγίων άλλο τόσο ιερά είναι και τα κτήματα της

Του Γιώργου Καραγιάννη

Κάθε φορά που γίνεται κουβέντα για την εκκλησιαστική περιουσία η απάντηση των μητροπολιτών είναι μία: κάτω τα χέρια από την εκκλησιαστική περιουσία. Γιατί όσο ιερά είναι για τους ρασοφόρους τα κόκκαλα και οι κάρες των αγίων, τόσο ιερά είναι και τα κτήματά της. Και όποιος δεν τα σέβεται κινδυνεύει να εξασφαλίσει μια θέση στην κόλαση και στο πυρ το εξώτερον.

Όχι αυτό δεν το λέμε εμείς. Το έχουν  πει στο παρελθόν οι ίδιοι οι μητροπολίτες (για παράδειγμα το 1948 η Ιερά Σύνοδος που απειλούσε με αφορισμό όσους θα τολμούσαν να αγοράσουν εκκλησιαστικά κτήματα μετά την απαλλοτρίωσή τους για την εγκατάσταση ακτημόνων, βλέπε και στο προηγούμενο σημείωμα του «Ημεροδρόμου», εδώ) και το λένε και τώρα. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του μητροπολίτη Μάνης Χρυσόστομου (που βεβαίως δεν εκφράζει μόνο τον εαυτό του, αλλά μια γενικότερη αντίληψη στους κόλπους της Ιεραρχίας). Είπε λοιπόν, στις 29 του περασμένου Ιούλη ο Χρυσόστομος που πριν γίνει δεσπότης ως αρχιμανδρίτης ήταν διευθυντής του γραφείου του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου:

Τα στερεότυπα στην εξουσία

τoυ Περικλή Κοροβέση

Η αρχική σημασία της λέξης στερεοτυπία έχει ξεχαστεί. Ποιος τη συνδέει πια με την τυπογραφία; Αλλά η μεταφορική της έννοια έχει καθιερωθεί για τα καλά και έχει περάσει και σε άλλες γλώσσες. Σήμερα πια είναι ένας κλάδος της Γλωσσολογίας που μελετάει αυτό το φαινόμενο. Το στερεότυπο, με την έννοια που το χρησιμοποιούμε όλοι, είναι αρρώστια της γλώσσας, που τη διαβρώνει σαν καρκίνος και δεν έχει κανένα νόημα. Τα στερεότυπα τα χρησιμοποιούμε όλοι. Αλλά εκεί που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να ανθίσουν είναι στον πολιτικό-ιδεολογικό λόγο. Στερεότυπα υπάρχουν σε κάθε μορφή λόγου. Τα λεγόμενα «κλισέ». Αλλά δεν έχουν την ίδια λειτουργία με αυτήν του πολιτικού λόγου. Στην πρώτη περίπτωση είναι σαν «παράσημα». Δηλώνουν μια επιβράβευση για κάποιο συμβάν του παρελθόντος, που πια δεν υπάρχει, ανήκει στον παρελθόντα χρόνο, είναι συντελεσμένο, δηλαδή νεκρό. Εντούτοις πρέπει να λειτουργήσει ως υπόδειγμα και παράδειγμα για να εμπνεύσει τους άλλους και να επαναληφθεί. Στο μέτρο του δυνατού βέβαια. Γιατί κανείς δεν μπορεί να πάρει παράσημο σήμερα για το Αλβανικό Μέτωπο.

Η εξουσία (δια)φθείρει (και) τον ΣΥΡΙΖΑ

Του Δημήτρη Μηλάκα

Το «ηθικό πλεονέκτημα» έναντι των αντιπάλων του, του «παλιού» πολιτικού συστήματος, προβάλλεται  από τον ΣΥΡΙΖΑ ως πυρηνικό όπλο στην φαρέτρα του. Ας ρίξουμε , λοιπόν, μια γρήγορη ματιά στην  (πολιτική) ηθική του.

Παρακολουθώντας τις ομιλίες/ τοποθετήσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και των λοιπών κυβερνητικών αξιωματούχων διαπιστώνει κανείς την τεράστια απόσταση που έχει διανύσει ο ΣΥΡΙΖΑ από θέσεις που διατύπωνε την εποχή που ήταν αντιπολίτευση. Πρόκειται για μια απόσταση η οποία είναι δύσκολο  καλυφθεί   παρά τα προπετάσματα που δημιουργούν οι καταγγελίες  για  το εύρος των σκανδάλων του «προηγούμενου διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος» στα οποία – βάσιμα και  δικαίως–  επιδίδεται συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κοινωνική Κατάρρευση: Εξουσία, Απληστία και Αφαίμαξη της Φύσης (Mέρος Β΄)

Είδαμε προηγουμένως, ορισμένα παραδείγματα κοινωνιών που υπέστησαν «κατάρρευση», με σημαντικότερο εκείνο της Νήσου του Πάσχα. Είδαμε τις συνέπειες τόσο των περιβαλλοντικών επιπτώσεων από τις αποφάσεις των ανθρώπων που λειτουργούν μέσα σε ιεραρχικά σχήματα, όσο και τον ανταγωνισμό μεταξύ των εξουσιαστών. Έναν ανταγωνισμό που δημιουργούσε μια μεγαλομανία και υπερβολή, οι οποίες εν τέλει λειτούργησαν αυτοκαταστροφικά και για τις ελίτ.

Τα παραδείγματα κοινωνιών ή κοινοτήτων που κατέρρευσαν ασφαλώς και δεν είναι λίγα μέσα στην ανθρώπινη κοινωνική ιστορία, όμως τα συγκεκριμένα που παρουσιάζονται σε αυτή την ενότητα εμφανίζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον λόγω της πληθυσμιακής πυκνότητας τους και της πολιτισμικής τους «ανάπτυξης».

Στον ελλαδικό χώρο δεν είναι, επίσης, λίγα τα παραδείγματα κοινοτήτων που κατέρρευσαν, όπως εκείνων που ερήμωναν ή καταστρέφονταν από τις αποφάσεις και τις πρακτικές βιομηχανιών. Είτε μέσω της ρύπανσης που επέφεραν στο φυσικό περιβάλλον είτε μέσω της απόλυτης σχέσης εξάρτησης κατοίκου-εταιρείας. Θα αναφέρουμε ένα απλό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα. Ένας από τους μεγαλύτερους βιομήχανους στον ελλαδικό χώρο για δεκαετίες ήταν ο Μ. Σκαλιστήρης που δραστηριοποιείτο στην εξόρυξη μεταλλευμάτων. Ολόκληρα χωριά της Κύμης ερήμωσαν κατά τη δεκαετία του ’60 όταν η εταιρεία αποφάσισε να κλείσει τις εξορύξεις στην Εύβοια και να μεταφέρει ή να ενισχύσει τις δραστηριότητες της σε άλλα μέρη όπως Δομοκός, Ελευσίνα, Έβρος, Μαντούδι κλπ.

Κοινωνική Κατάρρευση: Εξουσία, Απληστία και Αφαίμαξη της Φύσης (Μέρος Α΄)

Με τον σχεδιασμό που έχουν, από κοινού, χαράξει οι πολιτικές εξουσίες εξωτερικού και εσωτερικού και την αλλαγή όλων εκείνων των θεμάτων που τους φάνταζαν «κακώς κείμενα», επήλθε η μεταβολή και η ανατροπή των λεγόμενων «κεκτημένων» –αλήθεια, υπάρχουν ποτέ κεκτημένα σε ένα εξουσιαστικό περιβάλλον;– και ορισμένων κοινωνικών δομών που ταράσσουν μεγάλες ομάδες ανθρώπων. Ασφαλώς και δεν είναι η πρώτη φορά που στη σύγχρονη πολιτική και οικονομική ιστορία συμβαίνει κάτι τέτοιο, με ίσως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αλλαγών εκείνων που πραγματοποιήθηκαν επί Θάτσερ στη Μ. Βρετανία. Η διαφαινόμενη ή για άλλους συντελούμενη κοινωνική κατάρρευση οδηγεί αρκετούς στην ενίσχυση της εκλογικής συμμετοχής, όχι τόσο ως έκφραση μιας κυβερνητικής αποδοκιμασίας, όσο ως τροχοπέδη στην εφαρμογή των μνημονίων σε μια κοινωνία που εμφανίζει σημάδια αποδόμησης. Είναι ουσιαστικά μια συντηρητική, κατά βάση, στάση όπου διαφαίνονται τα χαρακτηριστικά της επιβίωσης και της διατήρησης. Πράγματι, οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ, έχουν τη δυνατότητα να «μην αφήσουν τίποτα όρθιο» και να κατασπαράξουν τα πάντα. Όπως και το να σχεδιάζουν τα γεωστρατηγικά τους σενάρια με μεγαλύτερη άνεση απ’ ότι παλαιότερα που οι πόλοι εξουσίας ήταν περισσότεροι του ενός.

Η παρατεταμένη και εκτεταμένη εξαθλίωση, που εντείνει τα αδιέξοδα και συνεπώς και τις αυτοκτονίες αποσαθρώνει σταδιακά τον λεγόμενο κοινωνικό ιστό. Έναν ιστό που διατηρούσε τη διαστρωμάτωση και τις αντιθέσεις, αλλά έστω και κατ’ επίφαση παρουσίαζε και εμφάνιζε μια γενικότερη (και όχι γενικευμένη) ισορροπία. Οι έρευνες και οι αναλύσεις κοινωνικών ινστιτούτων επιβεβαιώνουν αυτό που είναι ευδιάκριτο καθημερινά με μια απλή παρατήρηση. Τον περασμένο Μάρτιο, όμως, μια μελέτη που διενεργήθη από ινστιτούτα του Meryland και της Μinnesota και είχε ως έρευνα αναφοράς αυτό που ονομάζουμε «δυτικό πολιτισμό» προέβη σε ορισμένες παρατηρήσεις και επισημάνσεις, που δημιούργησαν αρκετό θόρυβο. Αρχικά, η συγκεκριμένη μελέτη εμφανιζόταν ως μια μελέτη, υπό την αιγίδα της ΝASA και έτσι δημοσιεύθηκε στην Guardian, κάτι που διαψεύστηκε από τη NASA. Η μελέτη η οποία έχει εγκριθεί να δημοσιευθεί στο περιοδικό Ecological Economics, χρησιμοποιεί ένα μαθηματικό μοντέλο με την ονομασία HANDY (Human And Nature Dynamical) και επεξεργάζεται οικονομικά, φυσικά και κοινωνικά δεδομένα. Το συγκεκριμένο μοντέλο έχει χρηματοδοτηθεί από τη NASΑ, σύμφωνα με την Guardian, αλλά η έρευνα διεξάγεται ανεξάρτητα από εκείνη.

Κοινωνική Κατάρρευση: Εξουσία, Απληστία και Αφαίμαξη της Φύσης (Μέρος Α΄)

Με τον σχεδιασμό που έχουν, από κοινού, χαράξει οι πολιτικές εξουσίες εξωτερικού και εσωτερικού και την αλλαγή όλων εκείνων των θεμάτων που τους φάνταζαν «κακώς κείμενα», επήλθε η μεταβολή και η ανατροπή των λεγόμενων «κεκτημένων» –αλήθεια, υπάρχουν ποτέ κεκτημένα σε ένα εξουσιαστικό περιβάλλον;– και ορισμένων κοινωνικών δομών που ταράσσουν μεγάλες ομάδες ανθρώπων. Ασφαλώς και δεν είναι η πρώτη φορά που στη σύγχρονη πολιτική και οικονομική ιστορία συμβαίνει κάτι τέτοιο, με ίσως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αλλαγών εκείνων που πραγματοποιήθηκαν επί Θάτσερ στη Μ. Βρετανία. Η διαφαινόμενη ή για άλλους συντελούμενη κοινωνική κατάρρευση οδηγεί αρκετούς στην ενίσχυση της εκλογικής συμμετοχής, όχι τόσο ως έκφραση μιας κυβερνητικής αποδοκιμασίας, όσο ως τροχοπέδη στην εφαρμογή των μνημονίων σε μια κοινωνία που εμφανίζει σημάδια αποδόμησης. Είναι ουσιαστικά μια συντηρητική, κατά βάση, στάση όπου διαφαίνονται τα χαρακτηριστικά της επιβίωσης και της διατήρησης. Πράγματι, οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ, έχουν τη δυνατότητα να «μην αφήσουν τίποτα όρθιο» και να κατασπαράξουν τα πάντα. Όπως και το να σχεδιάζουν τα γεωστρατηγικά τους σενάρια με μεγαλύτερη άνεση απ’ ότι παλαιότερα που οι πόλοι εξουσίας ήταν περισσότεροι του ενός.

Η παρατεταμένη και εκτεταμένη εξαθλίωση, που εντείνει τα αδιέξοδα και συνεπώς και τις αυτοκτονίες αποσαθρώνει σταδιακά τον λεγόμενο κοινωνικό ιστό. Έναν ιστό που διατηρούσε τη διαστρωμάτωση και τις αντιθέσεις, αλλά έστω και κατ’ επίφαση παρουσίαζε και εμφάνιζε μια γενικότερη (και όχι γενικευμένη) ισορροπία. Οι έρευνες και οι αναλύσεις κοινωνικών ινστιτούτων επιβεβαιώνουν αυτό που είναι ευδιάκριτο καθημερινά με μια απλή παρατήρηση. Τον περασμένο Μάρτιο, όμως, μια μελέτη που διενεργήθη από ινστιτούτα του Meryland και της Μinnesota και είχε ως έρευνα αναφοράς αυτό που ονομάζουμε «δυτικό πολιτισμό» προέβη σε ορισμένες παρατηρήσεις και επισημάνσεις, που δημιούργησαν αρκετό θόρυβο. Αρχικά, η συγκεκριμένη μελέτη εμφανιζόταν ως μια μελέτη, υπό την αιγίδα της ΝASA και έτσι δημοσιεύθηκε στην Guardian, κάτι που διαψεύστηκε από τη NASA. Η μελέτη η οποία έχει εγκριθεί να δημοσιευθεί στο περιοδικό Ecological Economics, χρησιμοποιεί ένα μαθηματικό μοντέλο με την ονομασία HANDY (Human And Nature Dynamical) και επεξεργάζεται οικονομικά, φυσικά και κοινωνικά δεδομένα. Το συγκεκριμένο μοντέλο έχει χρηματοδοτηθεί από τη NASΑ, σύμφωνα με την Guardian, αλλά η έρευνα διεξάγεται ανεξάρτητα από εκείνη.

Παρανομία και Εξουσία

Είναι αρκετά σημαντικό να ασχοληθεί κάποιος με ζητήματα που εμφανίζονται με μια διάρκεια –με ένα «πείσμα» θα μπορούσε να ειπωθεί–, και κόντρα σε θεμελιακές αντιλήψεις και απόψεις που θέλουν να συμβάλλουν στην ολική απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Θα μπορούσε να υπάρξει ο ισχυρισμός, πως αυτή η επανάληψη καταστάσεων γίνεται μηχανικά επειδή κάποτε συνέβη κάτι αντίστοιχο, μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες και από τότε έχει καθιερωθεί. Όμως, έχει συμβεί, ούτε και εκείνο το γεγονός να έχει αναλυθεί με επάρκεια, ώστε μέσα από συγκεκριμένες εκτιμήσεις να έχει αποφέρει τις απαραίτητες εμπειρίες.

Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα με κάποια σειρά.

Ηλιθιότητα και Εξουσία

Όπως όλα τα ανθρώπινα όντα, έτσι και οι ηλίθιοι άνθρωποι παρουσιάζουν τεράστιες διακυμάνσεις αναφορικά με τη δυνατότητά τους να επηρεάζουν τους συνανθρώπους τους. Ορισμένοι ηλίθιοι άνθρωποι υπό φυσιολογικές συνθήκες προκαλούν μόνο περιορισμένες ζημίες, ενώ άλλοι καταφανώς επιτυγχάνουν να προκαλούν ανείπωτες και εκτεταμένες καταστροφές όχι απλά σε ένα ή δυο άτομα αλλά σε ολόκληρες κοινότητες ή κοινωνίες.

Το καταστρεπτικό δυναμικό του ηλίθιου ατόμου συναρτάται από δύο κύριους παράγοντες. Πρώτα από όλα, εξαρτάται από το γενετικό παράγοντα. Μερικά άτομα κληρονομούν εξαιρετικές δόσεις του γονιδίου της ηλιθιότητας και ελέω κληρονομικότητας ανήκουν εκ γενετής στην αριστοκρατία της ομάδας τους. Ο δεύτερος παράγοντας που καθορίζει το δυναμικό ενός ηλίθιου ατόμου σχετίζεται με την ισχύ και τις ευθύνες της θέσης που καταλαμβάνει στην κοινωνία. Μεταξύ των γραφειοκρατών, των στρατηγών, των πολιτικών και των αρχηγών κρατών είναι αρκετά εύκολο να εντοπιστούν εξαιρετικά παραδείγματα, ουσιαστικά, ηλιθίων ανθρώπων, των οποίων η καταστροφική δυνατότητα είχε (ή έχει) αυξηθεί τρομακτικά λόγω της θέσης εξουσίας που κατείχαν (ή κατέχουν). Δε θα πρέπει εδώ να παραβλέψουμε και τους θρησκευτικούς αξιωματούχους.

Άμεση Δημοκρατία και Εξουσία

Ένα τετριμμένο ζήτημα επανέρχεται συνέχεια στη δημοσιότητα. Πρόκειται για την άμεση δημοκρατία. Εννοείται, πως όποιος δεν θα ήθελε να ασχοληθεί περισσότερο θα μπορούσε να τελειώσει την συζήτηση με μία φράση. Όπως έκανε, παλιότερα, ένας σύντροφος ο οποίος είχε ξεκαθαρίσει τη στάση και την άποψή του: «Όπου υπάρχει η λέξη κράτος δεν χωρά η ελευθερία κ’ η αναρχία».

Είναι προφανές, πως αυτό το συμπέρασμα δεν προήλθε από ένα ξερό δογματισμό αλλά από ουσιαστική κατανόηση της έννοιας που εμπεριέχεται στην λέξη δημοκρατία. Μερικές δεκαετίες, πριν, τέτοια ζητήματα δεν σήκωναν και πολύ κουβέντα. Πράγματι. Είναι πολύ κουραστικό να προσπαθεί κάποιος να επαναλαμβάνει τα αυτονόητα. Όμως, μπροστά στο χείμαρρο ασυνάρτητων δημοκρατολογιών, που παρουσιάζονται σαν βαθυστόχαστες και αναρχικές δεν μπορεί κάποιος να παραμείνει αδιάφορος.

Η συνεχής επαναφορά στην πολιτική μόδα του όρου της άμεσης δημοκρατίας, η οποία περιφέρεται σε αμφιθέατρα, καφενεία, δρόμους και πλατείες από αριστερούς και αριστερίζοντες, αντιεξουσιαστές και αναρχίζοντες δεν είναι τυχαία. Έχει κάποια σκοπιμότητα που, ανεξάρτητα από τον τρόπο που σκέφτονται ορισμένοι ή από τις καλές ή υποτιθέμενα καλές προθέσεις, αυτή η σκοπιμότητα γίνεται αντιληπτή όταν επιχειρηθεί μια στοιχειώδης εκτίμηση της κατάστασης που προσπαθεί να επιβάλλει η κυριαρχία τόσο σε επί μέρους κράτη, όσο και σε ηπείρους.

Ναζισμός: Ο άσσος στο μανίκι της κυβέρνησης

Του  Ξενοφώντα Ερμείδη

Αστυνομοκρατία εναντίον των Ελλήνων και υπέρ της Ε.Ε – Η ακροδεξιά και ο ναζισμός δίδυμα αδέλφια της ελληνικής κυβέρνησης.

Από τρία διαφορετικά μέτωπα αρχίζει το σφυροκόπημα των Ελλήνων μέχρις ότου να γίνει τελικά η ολοκληρωτική ισοπέδωση που απαιτεί η Ε.Ε τόσο στο ασφαλιστικό-φορολογικό, όσο και στο προσφυγικό. Το πρώτο μέτωπο είναι οι δανειστές εναντίον των Ελλήνων, το δεύτερο είναι η Ε.Ε εναντίον των Ελλήνων και το τρίτο είναι η ελληνική κυβέρνηση εναντίον των Ελλήνων.

Ασφαλιστικό-φορολογικό και ακροδεξιά

Η στάση που κρατάει το κοινό μέτωπο δανειστών-κυβέρνησης απέναντι στους Έλληνες για τα μνημονιακά μέτρα έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο με υπουργούς να βρίζουν τους Έλληνες ως κλέφτες, φοροφυγάδες και τεμπέληδες των επιδοτήσεων, πράγμα που είχαμε να δούμε από το 2010 με την προπαγάνδα που έκαναν κυβερνήσεις της Ε.Ε μέσω πληρωμένων ΜΜΕ όπως το Spiegel, Focus, Die Welt, Financial Times κ.α.

Παιχνίδια εξουσίας

Του Π.Γ

«Οι παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν σε φαλκίδευση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης είναι είτε εξωτερικοί και άσχετοι με τη Δικαιοσύνη είτε εσωτερικοί, δηλαδή παράγοντες που έχουν σχέση με τους δικαστικούς λειτουργούς. Στην πρώτη κατηγορία μπορεί να περιληφθούν βούληση και προσπάθειες, εμφανείς ή αφανείς, των άλλων δύο λειτουργιών, και κυρίως της εκτελεστικής, αλλά και των κομμάτων και του Τύπου να απονευρώσουν τη Δικαιοσύνη με σκοπό να την καθιστούν θεραπαινίδα του, προκειμένου να επιτύχουν διάφορους πολιτικούς στόχους, άσχετους με την απονομή του δικαίου», είπε η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου στη γενική συνέλευση της Ενωσης Εισαγγελέων.

Η ιστορία της στολής (και της γραβάτας)

Πριν από λίγες εβδομάδες, το αντιρατσιστικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ο αποκλεισμός του ΣΥΡΙΖΑ από τους διοργανωτές, στάθηκε αφορμή για τους Συριζαίους (νυν και πρώην) να κάνουν ένα πρώτο ταμείο. Λίγες ημέρες μετά, η απόσταση ολοένα και μεγαλώνει, με τους πρώτους να δείχνουν πλέον να μην  ενοχλούνται και τόσο. Σημεία των καιρών ή απελευθέρωση;

Ότι και να είναι, ο καιρός που περνάει και τα όσα φέρνει, απαιτούν πλέον σοβαρές αποφάσεις για τον καθένα. Αναγκαστικά, ο καθένας παίρνει τον δρόμο του, μαζί με την ευθύνη της επιλογής του.

Η όλη ιστορία της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ (και των Συριζαίων) στον ρεαλισμό και την υπευθυνότητα, καθώς και οι σημαίες που επιμένει να θέλει να κρατάει παρά την αυτοακύρωση, μου θυμίζει την ιστορία του Άκη και της Νένης.

Είναι η Εξουσία, γατάκι!

Όχι, δεν “είναι ο καπιταλισμός”, αγαπητέ Μπογιόπουλε, είναι η εξουσία.

Όχι, δεν “διαφθείρει η εξουσία”, αγαπητέ Λόρδε Acton, η διαφθορά είναι προϋπόθεση της εξουσίας.

Και, όχι, δεν “είναι η γνώση δύναμη”, αγαπητέ Francis Bacon, τα πλούτη είναι δύναμη.

Και για να κλείσει ο κύκλος, όχι, δεν “είναι η θρησκεία που εμποδίζει τους φτωχούς να σκοτώσουν τους πλούσιους”, αγαπητέ Napoleon, είναι η εξουσία που εμποδίζει τους φτωχούς να σκοτώσουν τους πλούσιους.

Αντιφασιστικό διήγημα: “Η μπογιά”

.

Το αντιφασιστικό διήγημα που ακολουθεί διακρίθηκε στον διαγωνισμό “Λόγω Τέχνης” το 2012 και εκδόθηκε στο βιβλίο “11 Λέξεις” από τις εκδόσεις Καλέντης.

Ευχαριστω θερμά τον εκδότη για την άδεια που μου έδωσε να το αναρτήσω εδώ.

.

.

Υπάρχει καλή και κακή εξουσία;

Του Περικλή Κοροβέση

Εκλογές έρχονται και η κινητικότητα των πολιτικών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.Αν κανείς δεν είναι εξοικειωμένος με τις μεταγραφές των ποδοσφαιριστών, χάνει τα αυγά και τα πασχάλια. Στους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές το χρώμα της φανέλας δεν έχει πια καμία σημασία. Το χρήμα μετράει. Οποιος δίνει περισσότερα κερδίζει τους καλύτερους. Με τους επαγγελματίες πολιτικούς τι γίνεται; Ξέρουμε πως υπάρχουν εξαγορές, αποστασίες, μίζες και διαφθορά. Αλλά δεν έχω υπόψη μου κάποιον από τα κόμματα της εξουσίας που απευθύνθηκε σε ένα λαμπρό αστέρι της Αριστεράς και να κάνει μαζί του ένα ποδοσφαιρικό ντιλ. Ισως γιατί δεν χρειάζεται. Πολλοί πολιτικοί της Αριστεράς που ανήκουν στο star system, προσχωρούν από μόνοι τους στα κόμματα εξουσίας. Και όντως η ροή των επαγγελματιών της Αριστεράς προς τα δεξιά δεν συγκρίνεται με το αντίστροφο ρεύμα, που είναι πενιχρό έως ανύπαρκτο. Θα είχε ενδιαφέρον κάποιος από τους νέους ιστορικούς να καταπιανόταν με αυτό το θέμα και να μας έδινε μια «Εγκυκλοπαίδεια των μεταγραφών των πολιτικών» από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Τότε ίσως καταλήγαμε στο συμπέρασμα πως στη χώρα μας δεν υπάρχουν ιδεολογίες, αλλά διάφορες ποικιλίες της δημαγωγίας.

Eργατικό κίνημα: υπό διαρκές κοινοβουλευτικό πραξικόπημα

Του Δεσμώτη

Kατά την διάρκεια του υπερεκατονταετούς εργατικού κινήματος στην μάχη για την απελευθέρωσή του, αντιπαρατέθηκαν, συγκρούστηκαν, αναμετρήθηκαν πολλές διαφορετικές στρατηγικές, τακτικές, φιλοσοφικές θέσεις κ.ο.κ Το εργατικό κίνημα υπήρξε, ανάμεσα στα άλλα, ένα τεράστιο εργαστήρι. Ένα χωνευτήρι ιδεών, πρακτικών, πολιτισμών. Η πεμπτουσία των οραμάτων για μια άλλη, δίκαιη κοινωνία. Λίγες όμως αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του προκάλεσαν μεγαλύτερες διαφωνίες, ρίξεις και εν τέλει τελείως διαφορετικά και πολλές φορές εχθρικά ρεύματα, όπως αυτή της χρησιμοποίησης ή όχι της κοινοβουλευτικής οδού ως μέσο επίλυσης του ‘’κοινωνικού ζητήματος’’.

Ήδη από την Α’ Διεθνή σχηματίσθηκαν τα δυο ρεύματα που θα καθόριζαν έκτοτε την ταραγμένη του πορεία. Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της μεταξύ εξουσιαστών σοσιαλιστών και αντιεξουσιαστών, μεταξύ κατάληψης της εξουσίας και καταστροφής της αντανακλούν όχι απλώς δύο διαφορετικές επιλογές, αλλά όπως έδειξαν οι κατευθύνσεις των επαναστατικών κινημάτων, δυο τελείως διαφορετικές και εχθρικές πολλές φορές φιλοσοφικές αντιλήψεις όχι μόνο για την τακτική, αλλά για τον κόσμο, τη ζωή, την οργάνωσή της και την πολυπόθητη αλλαγή της σε μια δίκαιη βάση.

Το κράτος δεν χρειάζεται πρό(σ)κληση

Του Χρήστου Σύλλα

Οχυλός της ιστορίας που κατασκευάζει ο κυρίαρχος λόγος και οι βασικοί εκφραστές του, το κράτος και το κεφάλαιο, μαγειρεύτηκε και στο φετινό Πολυτεχνείο με πολλούς τρόπους: τα «έμπειρα» καθεστωτικά μέσα τα πήγαν περίφημα στο αγαπημένο παιχνίδι της θεαματοποίησης, παιχνίδι που εσκεμμένα αποσιωπά την ιστορικότητα (1) μιας εξέγερσης καθώς στοχεύει στο να διακόψει τη μεταφορά της γνώσης και της διάθεσης για εξεγερσιακά σχέδια και επαναστατικές προοπτικές.

Ωστόσο, παρά το ότι η συγκρότηση του κρατικού λόγου ενάντια σε όσους αυτοπροσδιορίζονται ως συνεπείς αντιφρονούντες έχει αναλυθεί και αποδομηθεί, δε φαίνεται να επαρκεί ως ερμηνεία του αστυνομικού ολοκληρωτισμού και της εδραιωμένης κρατικής επίθεσης των τελευταίων χρόνων.

Οι τρομοκράτες των Εξαρχείων

Άνδρες των ΜΑΤ ορμούν σε περίπτερο των Εξαρχείων, παίρνουν νερά και επιτίθενται στον εργαζόμενο, ο οποίος διαμαρτύρεται. Το βίντεο-ντοκουμέντο κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο

Το βίντεο δείχνει άνδρες των ΜΑΤ, ανήμερα της 41ης επετείου για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, να ορμούν σε περίπτερο της περιοχής των Εξαρχείων και να επιτίθενται στον εργαζόμενο, ο οποίος ακούγεται να φωνάζει ότι τού κλέβουν τα νερά.

Υπόθεση Κουτσούμπου: Όταν η αστυνομική βία γίνεται «τροχαίο ατύχημα»

Ως «τροχαίο ατύχημα» εκδικάζεται τη Δευτέρα, ύστερα από πέντε χρόνια, στο Πλημμελειοδικείο Αθηνών, η υπόθεση του τραυματισμού της Αγγελικής Κουτσουμπού από αστυνομικό της ομάδας ΔΕΛΤΑ. Η εικόνα με τον αστυνομικό της ομάδας ΔΕΛΤΑ να περνάει μέσα από συγκέντρωση, παρασύροντας την διαδηλώτρια είχε κάνει το γύρο του κόσμου, ωστόσο σύμφωνα με τον εισαγγελέα δεν πρόκειται για «πρόθεση» αλλά για «απρόσεκτη και αφηρημένη οδηγική συμπεριφορά που οδήγησε σε ατύχημα».

Η Αγγελική Κουτσούμπου, στέλεχος του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ), συμμετείχε στη διαδήλωση της 6η Δεκεμβρίου του 2009, στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η νεοσύστατη τότε μηχανοκίνητη ομάδα ΔΕΛΤΑ διεμβόλησε τη διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος, προκαλώντας τον πανικό. «Το μπλοκ του EEK, υπέστη, σε εκείνο το σημείο, τη σφοδρή επίθεση της αστυνομίας, αρχικά από την ομάδα ΔEΛTA και εν συνεχεία από δύναμη πεζοπόρων  αστυνομικών. Δεκάδες ήταν οι τραυματίες και οι συλληφθέντες», αναφέρεται σε ανακοίνωση του ΕΕΚ.

Ξυπνήστε! Αγοράζουν χώρες και πουλάνε λαούς!

 

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Η κρίση σε όλες της τις μορφές έχει ένα κοινό παρονομαστή. Σήμερα, αυτός ο κοινός παρονομαστής είναι η υπερσυγκέντρωση του πλούτου, κληρονομικού και παραγόμενου. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν παραγόταν τόσος πλούτος και ποτέ δεν συσσωρευόταν τόσος πλούτος. Τώρα, αυτός ο υπερπλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα «πορτοφόλια». Και υπερίπταται, καθώς τίθεται υπό τον έλεγχο όλο και λιγότερων ανθρώπων, πάνω από τα κράτη και πάνω από τις κοινωνίες.

Ο καπιταλισμός έχει περάσει σε νέα φάση εξαιρετικά ανησυχητική. Μια υπερεξουσία συγκεντρώνει τεράστιο πλούτο απειλώντας να καταβροχθίσει όχι μόνο τον πλούτο των λαών, αλλά και τις χώρες τους ολόκληρες! Και, μάλιστα, όχι μόνο τις φτωχές, αλλά και τις πλούσιες!

Η απάτη της καταδίκης της βίας

Του mitsos175

Πριν λίγες μέρες ο κόσμος τίμησε τη μνήμη του δολοφονηθέντος από την ακροδεξιά, αγωνιστή αντιφασίστα, Παύλου Φύσσα. Όλη η Αριστερά και πολλοί άλλοι άνθρωποι που είναι κατά του φασισμού, εκδήλωσαν την οργή για το φόνο και την επιθυμία τους για ελευθερία.

Η κυβέρνηση συνεχίζει τον κατήφορο. Σε μια κίνηση πανικού, δείχνοντας το αποκρουστικό πραγματικό πρόσωπο της, έδωσε εντολή στα ΜΑΤ να χτυπήσουν προσπαθώντας έτσι να τρομοκρατήσει τον κόσμο.

It’s not real

Λίγες μέρες πρίν, στις 9 Αυγούστου του 2014, οι βόμβες έπεφταν ακόμα στην Γάζα και έκαναν πολύ θόρυβο και σκόρπιζαν τον θάνατο, την καταστροφή και τα ερείπια. Εκείνη την ίδια μέρα όμως, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ένας ανέμελος 37χρονος μαύρος άνδρας ονόματι John Crawford έμπαινε σε ένα WallMart, μάλλον για να αγοράσει παιχνίδια. Κάτι που στην Αμερική, φαίνεται ότι μπορεί να τιμωρηθεί πολύ σκληρά.

Λίγα λεπτά αργότερα, ο Crawford ήταν ξάπλα στο πάτωμα, με αίμα γύρω του να λιμνάζει και δυο μπάτσους να τον σημαδεύουν με καπνισμένα όπλα. Είχε πάει στο κατάστημα με σκοπό να αγοράσει κάτι, μάλλον ένα όπλο-παιχνίδι, ψεύτικο. Οι μπάτσοι υπέθεσαν ότι είναι αληθινό και άδραξαν την ευκαιρία να μοιάσουν στον Επιθεωρητή Κάλαχαν η τον Δικαστή Ντρέντ: πρώτα πυροβόλησαν και μετά έκαναν ερωτήσεις. Το μόνο που πρόλαβε να πεί ο Crawford ήταν μια φράση: “it’s not real”. Φυσικά σύμφωνα με την αστυνομία του Ohio, όπου έγιναν όλα αυτά, τα πράγματα δεν είναι έτσι και απειλούταν η ζωή των αστυνομικών και είχαν μια ανώνυμη καταγγελία και η αστυνομία μας προστατεύει όλους και θα γίνει ΕΔΕ. Μια δεύτερη πελάτισσα επίσης έχασε την ζωή της, πάνω στον πανικό των πυροβολισμών. Τα δύο όργανα που πυροβόλησαν, τέθηκαν σε διοικητική άδεια, μετ’ αποδοχών.

ΣΩΣΤΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

Όπως μας διδάσκει το παρελθόν δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να γίνει κάποιος πρωθυπουργός χωρίς να φροντίσει πρώτα να “τα βρει” με τους εκπροσώπους ορισμένων θεσμών του ελληνικού κράτους.

Για παράδειγμα, είναι κοινό μυστικό πως όποιος έκανε έστω και την παραμικρή απόπειρα να αμφισβητήσει τα πλουσιοπάροχα προνόμια της εκκλησίας έφαγε τα μούτρα του. Το θέμα αυτού του κειμένου όμως είναι άλλο και δεν αφορά το παπαδαριό. Αυτό που θα μας απασχολήσει στις παρακάτω γραμμές είναι η παντοδύναμη ελληνική αστυνομία, ή αλλιώς η ασπίδα της εκάστοτε εξουσίας, όπως εύστοχα αποκαλούν οι μπάτσοι τους εαυτούς τους.