Υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Κάποτε ρώτησαν τον Γκέμπελς αν υπήρχαν κρεματόρια κι αν οι ναζί είχαν επιδοθεί στην εξολόθρευση των Εβραίων. Κι εκείνος απάντησε: «Αδύνατον, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το γνώριζα»! Η ιστορία του γκεμπελισμού είναι επομένως παλιότερη των αποβρασμάτων που την υπηρετούν. Η διαφορά πλέον είναι ότι ο γκεμπελισμός πέραν των παλιών μεθόδων, αξιοποιεί και νέες μορφές διάχυσής του, όπως για παράδειγμα αυτός ο παράλληλος και συχνά ανεξέλεγκτος κόσμος του διαδικτύου. Όποιος επιχειρήσει να σερφάρει τούτες τις μέρες της επετείου του Πολυτεχνείου στο διαδίκτυο θα διαπιστώσει ότι είναι αδύνατον να μείνει ανέγγιχτος από τα βρομόνερα του γκεμπελισμού. Η προσφιλής ενασχόληση των διαδικτυακών «ΕΣΑτζήδων» είναι  η διακίνηση της θεωρίας πως «δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο» και πως «οι νεκροί  του Πολυτεχνείου είναι μύθος»…

Δικαίωμα στο πλιάτσικο

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οι εικόνες μαύρων που τρέχουν με μια τηλεόραση στην πλάτη εν μέσω μιας εξέγερσης στοιχειώνει το υποσυνείδητο της ρατσιστικής αλλά και της φιλελεύθερης Αμερικής. Ίσως γιατί κανένας δεν προσπαθεί να εξετάσει αυτή την εικόνα από την πλευρά των εξεγερμένων.

Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο εμφανίζεται στις ΗΠΑ κάθε φορά που η δολοφονία ενός μαύρου από την αστυνομία προκαλεί εξέγερση και καταστροφή ιδιωτικής περιουσίας. Τα συντηρητικά ΜΜΕ ταυτίζουν συλλήβδην κάθε ριζοσπαστική κινητοποίηση με το πλιάτσικο. Ουσιαστικά αναπαράγουν το στερεότυπο του τεμπέλη και παραβατικού μαύρου που ενδιαφέρεται μόνο για το συμφέρον του και όχι για την κοινωνική αλλαγή ή τη δικαιοσύνη. Αντίθετα, προοδευτικοί σχολιαστές είτε αποσιωπούν τα περιστατικά είτε τα αποδίδουν σε «περιθωριακά» στοιχεία τα οποία παρεισφρέουν στις διαδηλώσεις.

Για να μπορέσουμε επιτέλους να ανασάνουμε!

Της Αιμιλίας Τσαγκαράτου

Με λένε Τζορτζ, ζω σε μια χώρα που η ζωή αξίζει όσο ένα υποτιθεμένο πλαστό εικοσαδόλαρο, με πατούν με το γόνατο στο λαιμό μέχρι θανάτου, είμαι ένας φτωχός αφροαμερικανός.

Δεν μπορώ να ανασάνω.

Με λένε Τζον, προσβλήθηκα από τον κορονοϊό, τα πνευμόνια μου καταρρέουν, δεν μπορώ να πάω στο νοσοκομείο να μπω σε αναπνευστήρα, είμαι ανασφάλιστος.

Χιλή: Συνεχίζεται η αντι-νεοφιλελεύθερη εξέγερση

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο 57χρονος Λουίς Μανουέλ Μαρδόνες έπεφτε στα χέρια της χιλιάνικης αστυνομίας, που σύμφωνα με πολλές αφηγήσεις οφείλει την εκπαίδευσή της σε φυγάδες Ναζί, που το Βατικανό μετά την ήττα της Γερμανίας το 1945 προωθούσε μαζικά στη Λατινική Αμερική. Το γεγονός μάλιστα ότι αυτή τη φορά επιχείρησε να σώσει μια 14χρονη διαδηλώτρια ελάχιστα συγκίνησε τους αστυνομικούς που μετήλθαν των γνωστών, αν και ξεχασμένων για τον Λουίς μεθόδων του: Ξεγύμνωμα και δημόσια έκθεση στη μέση του δρόμου, για να ντραπεί και να μισήσει το σώμα του. Ελάχιστα έπιασαν και οι απειλές της χιλιάνικης αστυνομίας που όλο και περισσότερο θυμίζει την αστυνομία του φασίστα δικτάτορα Πινοτσέτ, ότι την επόμενη φορά που θα κατέβει σε πορεία θα μπει για τα καλά στη φυλακή… Το συγκεκριμένο γεγονός, που περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια το έγκυρο περιοδικό New Internationalist, είναι ένα από τα αναρίθμητα ανάλογα περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά στους δρόμους των πόλεων και των χωριών της Χιλής, απέναντι σε διαδηλωτές που αντιτάσσουν το τραγούδι του Βίκτορ Χάρα «El derecho de vivir en paz» (Το δικαίωμα να ζεις σε ειρήνη).

2019: Η χρονιά που οι λαοί του κόσμου κατέβηκαν στον δρόμο

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Το 2019 αναμενόταν να είναι μια ήσυχη χρονιά, στην οποία οι λάτρεις των στρογγυλών αριθμών θα τιμούσαν ορισμένες από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του 20ού αιώνα.

Φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την κινεζική επανάσταση, 60 χρόνια από την κουβανική, και 40 χρόνια από την Επανάσταση του Ιράν, της Νικαράγουας αλλά και της Γρενάδας. Όσοι, μάλιστα, θέλουν να αποκαλούν «επαναστάσεις» και τις ανατροπές των καθεστώτων του πρώην ανατολικού μπλοκ το 1989, μπορούν να προσθέσουν στη λίστα την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Ανατολική Γερμανία, τη Βουλγαρία την Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία.

Χιλή: Ένα ουρλιαχτό που διψά για εξέγερση

Του Δημήτρη Κούλαλη

1) « Θριαμβεύσαμε με αποστολή μας να ανατρέψουμε οριστικά την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, να τελειώνουμε με τα μονοπώλια, να πραγματοποιήσουμε μια βαθιά, άξια του ονόματός της αγροτική μεταρρύθμιση, να ελέγξουμε το ισοζύγιο των εισαγωγών και των εξαγωγών και, επιτέλους, να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες», Σαλβαδόρ Αλιέντε, 4 Νοεμβρίου του 1970, από το μπαλκόνι της Ομοσπονδίας Φοιτητών του Πανεπιστημίου της Χιλής .

2)«Δεν πρέπει να αφήσουμε τη Λατινική Αμερική να θεωρεί ότι μπορεί να ακολουθήσει το συγκεκριμένο δρόμο χωρίς να υποστεί τις συνέπειες», Ρίτσαρντ Νίξον ενώπιον του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, 6 Νοεμβρίου του 1970.
                                                                                                                   [LMD, Σεπτέμβριος,2013)

Σχέσεις και χρόνος εργασίας, η καρδιά της αντιπαράθεσης

Του Δημήτρη Γκόβα

Ζητούμενο πρώτο για ένα νέο εργατικό κίνημα είναι, στον αντίποδα της στρατηγικής του κεφαλαίου, να βάλει στο κέντρο της πάλης του τη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Τις ενιαίες σταθερές εργασιακές σχέσεις που θα καθορίζουν ενιαίο, μόνιμο εργάσιμο χρόνο (και μάλιστα με 30ωρο), πλήρη απασχόληση και (αυξημένη) αμοιβή, κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών εργασίας.

Επιστροφή στο μέλλον της εξέγερσης του Σικάγο

Σηκωθείτε, δουλευτάδες της Αμερικής! Αφήστε κάτω τα εργαλεία σας την 1η του Μάη, σταματήστε τη δουλειά σας, κλείστε τα εργοστάσια, τις φάμπρικες και τα ορυχεία. Μια μέρα επανάστασης και όχι ανάπαυσης!» Έτσι ξεκινούσε η έκκληση της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας προς τα εργατικά συνδικάτα την 1η Φλεβάρη 1886, η οποία καλούσε στην απεργιακή μάχη της Πρωτομαγιάς του ίδιου χρόνου.

Η επανάσταση της μπαγκέτας

Του Περικλή Κοροβέση

Κάνοντας ζάπινγκ για να βρω το κανάλι της Βουλής -το μόνο κανάλι που παρακολουθώ με ενδιαφέρον- έπεσα σε ένα πάνελ και από αρρωστημένη περιέργεια θέλησα να δοκιμάσω τα νεύρα μου. Κάποιοι κύριοι βρίζονταν ή μιλούσαν όλοι μαζί χωρίς να ακούγεται κανένας. Κάποια στιγμή έγινε ησυχία και έτσι άκουσα κάποιον κύριο, προφανώς βουλευτή, να λέει την άποψή του για το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων». Δεν ξέρω σε ποιο κόμμα ανήκε.

Τώρα όλα τα κόμματα, πλην ΚΚΕ, έχουν τον ίδιο πολιτικό λόγο (ας το πούμε κατ’ ευφημισμόν έτσι). Αν από κάτω δεν πέσει λεζάντα, δεν αναγνωρίζεις την ταυτότητα του ομιλητή. Μόνο τα χοντρά καταλαβαίνεις. Αν κάποιος προπαγανδίζει τις κυβερνητικές θέσεις, σημαίνει ότι έχει κάποια οργανική σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τούμπαλιν με την αντιπολίτευση. Αποχρώσεις μηδέν οι επαγγελματίες πανελίστες.

Εικόνες Κατοχής στη Γαλλία του Μακρόν

Από το facebook της εξαιρετικήςανταποκρίτριας στη Γαλλία, Μαρίας Δεναξά.

«Oχι δεν είναι εικόνες από μια καθεστωτική χώρα. Είναι εικόνες από τη Γαλλία του 2018 και τις σημερινές (σ.σ χθεσινές) συλλήψεις μαθητών λυκείου, στην πόλη Mantes la Jolie, ένα από τα πιο υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού, όπου ζουν πολλοί μετανάστες και παιδιά μεταναστών.

https://www.facebook.com/plugins/video.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2F1020452190%2Fvideos%2F10215982994940626%2F

Α.Χατζηστεφάνου: Τα κίτρινα γιλέκα δεν ανήκουν στην άκρα δεξιά

Ο Άρης Χατζηστεφάνου, μιλώντας στον 98.4 ανέλυσε την κατάσταση κρίσης στη γαλλική κοινωνία, την πλήρη αποκάλυψη του ρόλου του Μακρόν υπέρ των πλουσίων στρωμάτων και την εμφάνιση των κίτρινων γιλέκων.

Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων, μετά το κίνημα κατά της αύξησης στις τιμές των καυσίμων, παρότι για την ώρα ακηδεμόνευτο, εμφανίζει σημάδια προοδευτικού ριζοσπαστισμού και αντιρατσιστικής οπτικής, που ίσως αποδειχτούν ο άλλος δρόμος στο ακροδεξιό κύμα που σαρώνει τις πολιτικές ελίτ σε όλη την Ε.Ε. και την ευρωζώνη.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973

Της Κατερίνας Παρδάλη

Δεν θα υπήρχε αν επικρατούσε ο “ρεαλισμός”

Με τη μετάλλαξή της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατέστρεψε την ελπίδα των ανθρώπων στη χώρα αλλά και σε όλη την Ευρώπη για «αντίσταση, ρήξη και ανατροπή», ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας, όπως ήταν το σύνθημα που μας έφτασε στο 27% το 2012. Για αναβίωση των κινημάτων, για ανασύνταξη μέσα στον ταξικό πόλεμο που μας έχει κηρύξει η κυρίαρχη τάξη μετά το ξέσπασμα της κρίσης.

Η αντιστροφή του δημοψηφίσματος, που μέσα σε εκβιασμούς και τρομοκρατία ο κόσμος φώναξε «Όχι», και η άνευ όρων υποταγή της 12ης Ιουλίου προκάλεσαν σοκ. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στους συμπαραστάτες/τριες παγκόσμια. Σοκ που κινδυνεύει να γίνει παραλυτικό τώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περνάει ένα 3ο μνημόνιο, ένα μνημόνιο που οι δεξιές κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις δεν θα μπορούσαν να περάσουν ποτέ. Η διάσπαση του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ μετά τα πραξικοπήματα του «περιβάλλοντος» Τσίπρα, η ακύρωση του οράματος των αριστερών ανθρώπων ότι επιτέλους στην Ελλάδα θα έπαιρναν τα όνειρα εκδίκηση και θα είχαμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα άνοιγε μια σοσιαλιστική προοπτική και θα ξεκινούσε το ντόμινο της ανατροπής στην Ευρώπη, επιτείνουν το κλίμα απογοήτευσης.

Οι Δέκα Λόγοι που Δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ Είναι Ανεπιθύμητος στην Επέτειο του Πολυτεχνείου

της Μελπομένης Μαραγκίδου

Σε λίγες ημέρες, η επέτειος του Πολυτεχνείου θα εορταστεί με… #proti_fora_aristera και τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Το κυβερνών κόμμα που άλλοτε κατείχε περίοπτη θέση στους 3ημερους εορτασμούς φαίνεται πλέον να είναι ανεπιθύμητο στις εκδηλώσεις της ιστορικής επετείου εντός του Πολυτεχνείου.

Πέρυσι, τόσο τα μέλη της Νεολαίας είχαν παρουσία μέσα στο Πολυτεχνείο καθ’ όλη την διάρκεια των τριήμερων εορτασμών, ενώ και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν στο κτίριο της Πατησίων την ημέρα της ιστορικής επετείου για κατάθεση στεφάνου. Το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ σημείωνε τότε πως: «Την ίδια στιγμή που η μνημονιακή κυβέρνηση προσπαθεί να καταργήσει κάθε έννοια συλλογικού δικαιώματος, που καταδικάζει τη νεολαία και τους εργαζομένους στη φτώχεια και την εξαθλίωση, το Πολυτεχνείο είναι εδώ». Ενα χρόνο νωρίτερα, το 2013, αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα κατέθεσε στεφάνι στο χώρο του Πολυτεχνείου κάνοντας ανάλογες δηλώσεις.

Ευτυχία χωρίς κινδύνους

Με όλα τα πολιτικά σενάρια εξελισσόμενα, με τη χώρα στη γεωπολιτική μέγγενη δανειστών, εταίρων και γειτόνων, με γενικευμένη αθυμία στο εσωτερικό, με την κοινωνία κατάκοπη και διαιρεμένη ενώπιον ενδεχομένων που απαιτούν πιεστικά αποφάσεις και επειγόντως πράξεις, η σκέψη μας ανατρέχει σε έναν πολιτικό φιλόσοφο ο οποίος ανέλυσε τον καιρό του και ρισκάρισε προβολές στο μέλλον.

«Δεν υπάρχει καμμιά τελειωτική λύση και καμμιά ευτυχία που να μη διατρέχει κινδύνους. Όποιος πιστεύει στην ύπαρξη τελειωτικών λύσεων φοβάται απλώς ότι θα χάσει τη βεβαιότητα μιάς ευτυχίας χωρίς κινδύνους.» (Ισχύς και απόφαση, 1991)

Το κράτος δεν χρειάζεται πρό(σ)κληση

Του Χρήστου Σύλλα

Οχυλός της ιστορίας που κατασκευάζει ο κυρίαρχος λόγος και οι βασικοί εκφραστές του, το κράτος και το κεφάλαιο, μαγειρεύτηκε και στο φετινό Πολυτεχνείο με πολλούς τρόπους: τα «έμπειρα» καθεστωτικά μέσα τα πήγαν περίφημα στο αγαπημένο παιχνίδι της θεαματοποίησης, παιχνίδι που εσκεμμένα αποσιωπά την ιστορικότητα (1) μιας εξέγερσης καθώς στοχεύει στο να διακόψει τη μεταφορά της γνώσης και της διάθεσης για εξεγερσιακά σχέδια και επαναστατικές προοπτικές.

Ωστόσο, παρά το ότι η συγκρότηση του κρατικού λόγου ενάντια σε όσους αυτοπροσδιορίζονται ως συνεπείς αντιφρονούντες έχει αναλυθεί και αποδομηθεί, δε φαίνεται να επαρκεί ως ερμηνεία του αστυνομικού ολοκληρωτισμού και της εδραιωμένης κρατικής επίθεσης των τελευταίων χρόνων.

ΠΕΡΙ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Αφού μπήκαμε στο Νοέμβρη και το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει σε υψηλές θερμοκρασίες είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως η συζήτηση για το Πολυτεχνείο του 1973, τα αιτήματα του και τη σύνδεση του με τη σημερινή εποχή δεν θα αργήσει να ξεκινήσει.

Μαζί με τη συζήτηση θα έχουμε και τα κλασικά παραλειπόμενα. Δηλαδή όπως γράφαμε στο κείμενο με τίτλο «Δημοκρατία εναντίον χούντας,» που ανέβηκε το Νοέμβριο του 2013 στο blog μας: «Οι πλέον καθεστωτικές εφημερίδες κυκλοφορούν μαζί με πολυσέλιδα ένθετα που περιγράφουν τους αγώνες όσων εξεγέρθηκαν, τα παράνομα κανάλια των νταβατζήδων δείχνουν ντοκιμαντέρ με τα γεγονότα που έμειναν στην ιστορία, οι πιο υποταγμένοι πολιτικοί δηλώνουν την αιώνια πίστη τους στη δημοκρατία και οι ξεφτιλισμένες δημοσιογραφικές πουτάνες βράζουν από οργή κατά των στρατιωτικών που κρατούσαν στα χέρια τους τις τύχες της Ελλάδας για 7 ολόκληρα χρόνια».

Πρόθυμοι εθελοντές

Εθελοντές ζητά πλέον και επίσημα ο καπιταλισμός για να παράξει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Εθελοντές εργαζόμενους, γιατί η ανεργία είναι χειρότερη λέει. Αν πας εθελοντής, θα έχεις (ίσως) καλύτερες ευκαιρίες αύριο σου λένε, θα μετρήσει στα υπέρ σου όταν έρθει η ώρα να γίνεις και επίσημα μισθωτός σκλάβος.

Τι είναι όμως αυτό που μας εκπλήσσει;

Γιατί θεωρούμε εξωφρενικό τον όρο εθελοντής όταν μιλάμε για την εργασία μας;

Κρυώνω

Ζήσαμε τη ζωή μας μέσα σε εικονικά κελιά, απαστράπτουσες φαντασιώσεις τεχνητών αναγκών, τα ανθρώπινα συναισθήματα στην υπηρεσία της κατανάλωσης, δημιουργία εμπορικής τέχνης ή αλλιώς η βιτρίνα του τίποτα.

Υπηρέτες του στερεότυπου που επιλέξαμε να μας εκφράσει, στήσαμε οικογενειακά ψεύδη, φιλικές προσποιήσεις, ερωτικές υποταγές, πολιτικές συμμορίες, κοινωνικές πληγές.

Ακρωτηριάσαμε την λογική προσαρμόζοντας τα πληγωμένα της απομεινάρια στο προκρούστειο θεώρημα της αποφυγής κάθε ευθύνης.

Δεκέμβρης 2008, μερικές σκέψεις για μια εξέγερση…

Προσπαθούσα να σκεφτώ ποια εικόνα από τις χιλιάδες του Δεκέμβρη 2008 και όσες είδα στο διαδίκτυο για εκείνες τις μέρες της εξέγερσης είναι πιο αντιπροσωπευτική για το τι συνέβη εκείνες τις μέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα και το Σαραλιώτη. Στιγμιαία, επέλεξα το καμμένο δέντρο της χριστουγεννιάτικης Αθήνας που μου έφερε στο νου το παραλήρημα του τότε δημάρχου Κακλαμάνη, για τα “καθάρματα” που χτυπάνε το καταναλωτικό πνεύμα της συναίνεσης των μικροαστών.

Η μελωδία του Δεκέμβρη

Ενός τότε 17χρονου

Ώρα Μηδέν

Είναι 6 Δεκέμβρη 2008.Μεσολλογγίου και Τζαβέλλα ώρα μηδέν. Πάγος. Πάγος και σιωπή. Το αδιανόητο που γίνεται πραγματικότητα,που γίνεται γεγονός, για να πάρει και αυτό τη θέση του στην ιστορία.

-Μαλάκα τι έγινε;

-Τον πυροβόλησαν.

-Τι εννοείς τον πυροβόλησαν ρε;

-Τον πυροβόλησε ο μπάτσος. Πεθαίνει.

Ο Δεκέμβρης του 2008 και η σημασία του για εμάς σήμερα

Του Michael Theødosiadis

Το παρακάτω κείμενο είναι μετάφραση του πρωτότυπου Αγγλικού (με ορισμένες παραλλαγές που αποσκοπούν στην προσαρμογή του στο ελληνικό κοινό) που θα δημοσιευτεί εντός των επόμενων ημερών και αποτελεί εξίσου περιληπτικό απόσπασμα δοκιμίου αναφορικά με τα γεγονότα του Δεκέμβρη (2008)

Μεθαύριο συμπληρώνονται πέντε χρόνια από το περιστατικό της δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από πυρά αστυνομικού στην περιοχή Εξαρχείων στο κέντρο της Αθήνας. Όπως είναι γνωστό, αμέσως μετά την διάδοση του γεγονότος ακολουθεί μια πανελλαδικής εμβέλειας γενικευμένη εξέγερση – τα νέα Δεκεμβριανά – που διήρκεσε σχεδόν ένα μήνα, με χιλιάδες διαδηλωτών να εκφράζουν δημόσια την αγανάκτησή τους ενάντια στην αστυνομική ατιμωρησία, τη διαφθορά και την ανεργία. Πέντε χρόνια μετά την εξέγερση, οι ευρωπαϊκές συστημικές πολιτικές δυνάμεις εξακολουθούν να επιχειρούν την στρέβλωση ή διαγραφή των γεγονότων αυτών από τη συλλογική μνήμη, χαρακτηρίζοντάς τα ως έναν εφιάλτη που δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθεί (TPTG 2011, σ.272​​).

Στο ανατολικό άκρο της Ευρώπης

Η απειληθείσα κατάρρευση της κυβέρνησης στην Πορτογαλία, λίγες μόνο ημέρες μετά τον κλονισμό και τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης στην Ελλάδα, δείχνει ότι η έξοδος από την κρίση απέχει πολύ ακόμη στην ευρωζώνη. Και οι δύο λαοί έχουν υπομείνει καρτερικά πολλές θυσίες επί μια τριετία, η Ελλάδα μάλιστα κατέχει το πανευρωπαϊκό μαύρο ρεκόρ στην ανεργία και την ύφεση. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, και οι δύο χώρες θα βγουν από τη δανειακή ομπρέλα του Μνημονίου, αλλά δεν είναι διόλου βέβαιο ότι θα μπορούν να δανειστούν από τις αγορές. Ισως χρειαστεί ένα νέο πρόγραμμα, εκ νέου αναδιάρθρωση χρέους, νέα χρηματοδότηση με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Η δοκιμασία θα συνεχιστεί.

Και όμως, οι πολίτες έχουν υπομείνει πολλά. Σε προχθεσινή έκθεσή της, η Eurobank αναφέρει ότι η δημοσιονομική προσαρμογή που πέτυχε η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη που έχει πετύχει ποτέ χώρα του ΟΟΣΑ σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο. Στην έκθεση επισημαίνεται όμως και η παρενέργεια της κολοσσιαίας προσαρμογής: η ανεργία απειλεί την κοινωνική συνοχή, καταστρέφεται φυσικό και ανθρώπινο κεφάλαιο.

Η αδράνεια και το συνεταιρίζεσθαι

Του Γιώργου Σταματόπουλου Πολιτικό κενό υπάρχει, η δυσπιστία των πολλών προς τους πολιτικούς ηγέτες είναι διάχυτη, ο κοινωνικός ιστός λόγω των τεράστιων οικονομικών ανισσορροπιών έχει διαρραγεί, η αγωνία για νέες μορφές επικοινωνίας αρχίζει και θεμελιώνεται, αχνοφαίνεται επίσης η τάση για επιβολή νέων δομών εξουσίας.Όλα αυτά προϋποθέτουν λαϊκή εξέγερση, λείπει, όμως, κάτι σημαντικό για να γίνει εκρηκτικό το μείγμα· και αυτό το κάτι είναι ο ενθουσιασμός για τη συμμετοχή στην έκρηξη, μάλλον ο ενθουσιασμός της συμμετοχής.

Εξέγερση εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων

της Χριστίνας Πάντζου από την “ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ” , 7 Νοεμβρίου 2012

“Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας συμβάλλει στην ανάπτυξη, καθιστώντας την περιοχή πιο ανταγωνιστική στο διεθνές τοπίο.Οι πόροι από την πώληση μιας περιουσίας που σήμερα αποδίδει ελάχιστα μπορούν να προοριστούν για σημαντικά έργα”. Η επιχειρηματολογία για την αναγκαιότητα της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας θυμίζει τον Αντώνη Σαμαρά και θα μπορούσε άνετα να αφορά, π.χ., την προωθούμενη εκποίηση του Ελληνικού.Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση άνηκε στον πρόεδρο του Παναμά, τον επιχειρηματία Ρικάρντο Μαρτινέλι, που, ακολουθώντας τις ίδιες νεοφιλελεύθερες επιταγές, επιχείρησε να νομοθετήσει την πώληση δημοσίων εκτάσεων στη Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου του Κολόν.Μάταια, καθώς μια δίχως προηγούμενο στη χώρα κινητοποίηση πολιτών, συνδικάτων, της αντιπολίτευσης, ακόμη και του Εμπορικού Επιμελητηρίου και της Εκκλησίας, ανέτρεψε τα σχέδια και ανάγκασε την κυβέρνηση να ακυρώσει τον νόμο.

ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΙΡΛΑΝΔΟΙ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Ζεματισμένη ήταν η κυβέρνηση της Ιρλανδίας το Σάββατο. Την ημέρα εκείνη, 31 Μαρτίου, έληξε η προθεσμία που είχε θέσει η κυβέρνηση στους πολίτες της χώρας να πληρώσουν ένα καινούργιο «χαράτσι» 100 ευρώ για κάθε ακίνητο. Το ποσό δεν είναι δυσβάστακτο. Στην Ιρλανδία όμως δεν υπάρχει μόνιμος φόρος ακίνητης περιουσίας και στόχος της κυβέρνησης ήταν με δόλωμα το κατοστάρικο να εθίσει τον πληθυσμό στο ότι πρέπει να πληρώνει φόρο για το σπίτι του, έτσι ώστε σταδιακά να μονιμοποιήσει τον φόρο ακινήτων.

ΣΤΗΝΟΥΝ ΔΟΚΑΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΦΕΛΕΙΣ… ΣΤΟΧΟΣ: ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ

Όλα τούτα τα ελεγχόμενα δημιουργήματα της αντιμνημονιακής φαμφάρας, δεν αποτελούν παρά μονάχα πρόθυμα και υποταγμένα πολιτικά μορφώματα, μασκαρεμένα με μια ψευδεπίγραφη δημοφιλία και εντεταλμένα να χρησιμεύσουν ως δόκανο για τους αφελείς από τους χορογράφους που επιδιώκουν μια κοινωνία χειραγωγούμενη, καθηλωμένη μα πάνω απ όλα πολιτικά ακίνδυνη για τους στρατηγικούς τους σχεδιασμούς.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Στο λεξιλόγιο της κατευθυνόμενης μαζικής πολιτικής χειραγώγησης, τρείς είναι οι λέξεις που έχουν την τιμητική τους. α) Δημοσκοπήσεις, β) Αντιμνημονιακό μέτωπο και γ) Εκλογές.