«Delivery ο τύπος»!

του Ηλία Φιλιππίδη

Ο διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς μπήκε πρόσφατα σε ένα ταξί. Όπως αφηγείται ο ίδιος στο άρθρο του «Τα εθνικά μας θέματα» (3/6/2018), ο οδηγός είχε όρεξη για κουβέντα. Αφού εξήγησε στον πελάτη του, για ποιό λόγο εψήφισε δύο φορές Τσίπρα και «Όχι» στο δημοψήφισμα, κατέληξε στο εκπληκτικό συμπέρασμα για τον πρωθυπουργό μας: «Ο τύπος είναι delivery»!

Ο κ. Παπαχελάς τον ερωτά, τι εννοεί. Ο ταξιτζής εντυπωσιάζει τον πεπειραμένο δημοσιογράφο με την πλέον σύντομη και ουσιαστική συνέντευξη, που του έχει τύχει στην ζωή του: «Να, ρε παιδί μου, παίρνουν οι έξω και ζητάνε τις συντάξεις. Εκείνος κάνει γρήγορα delivery. Μετά, ζητάνε μισθούς, πάλι τα ίδια. Αλλά όχι, ρε φίλε, και το όνομα της Μακεδονίας για delivery, επειδή το ζητάνε, όχι»!

Έξω αι ΗΠΑ Έξω το ΝΑΤΟ

του Γιώργου Χάμψα

Τα δυο πασίγνωστα συνθήματα στην πύλη του Πολυτεχνείου του 1973 μοιάζουν φαντάσματα μιας άλλης εποχής. Φαντάσματα, ξεθωριασμένα από την πολύχρονη προσπάθεια σκύλευσης των μηνυμάτων της εξέγερσης του Νοέμβρη και της προσαρμογής της στο ύψος ενός αθεράπευτα κυνικού, διεφθαρμένου, αδιόρθωτου επίσημου πολιτικού προσωπικού.

Ο Νοέμβρης «δικαιώθηκε» τόσες φορές όλα αυτά τα 44 χρόνια, που έχασε την ψυχή του.

«Δικαιώθηκε» με την καρικατούρα Δημοκρατίας της μεταπολιτευτικής περιόδου που, αφού «εκδημοκρατίστηκε» από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και «μεταρρυθμίστηκε» από τον Κ. Σημίτη, κατέληξε σήμερα να αποτελεί σπάραγμα ενός μεταμοντέρνου προτεκτοράτου με παραδομένη κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας.

«Δικαιώθηκε» καθώς, αφού «αξιοποίησε» 2-3 Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, άλλα τόσα πακέτα Ντελόρ και δεκάδες ΕΣΠΑ με αντίτιμο την ανατίναξη της αγροτικής και μεταποιητικής παραγωγής, κατάφερε να μετατραπεί σε μια αποικία χρέους και αδιάντροπα να διακηρύσσει σήμερα την «καθαρή έξοδο» από τα μνημονιακά δεσμά, αφού προσυπέγραψε επιτήρηση μέχρι το 2060 και παράδοση του εθνικού πλούτου μέχρι το 2116.

Ο πρωθυπουργός και τα… χαμογελαστά πρόσωπα

του Μιχάλη Σιάχου

«Η πιο σημαντική είδηση αυτής της περιόδου είναι η σταθερή μείωση των ποσοστών ανεργίας. Βρισκόμαστε ήδη στα πιο χαμηλά επίπεδα της τελευταίας πενταετίας. Η ΕΛΣΤΑΤ κατέγραψε για τον Απρίλιο την ανεργία στο 21,7%. Το ποσοστό αυτό είναι το χαμηλότερο από τις αρχές του 2012. Το οποίο, μάλιστα, τον Απρίλιο του 2014, λίγο πριν αναλάβουμε, είχε -θυμίζω- εκτιναχθεί στο 27,2%». Τα παραπάνω αποτελούν μια από τις βαρύγδουπες επισημάνσεις του Αλέξη Τσίπρα κατά την επίσκεψή του στο υπουργείο Εργασίας, τη Δευτέρα 17 Ιουλίου.

Λίγες μέρες αργότερα, όμως, έρχεται μια σαφέστατη απάντηση στον πρωθυπουργό, όχι από κάποιους… υπερεπαναστάτες ή «έξαλλους» αριστερούς, αλλά από την Εθνική Τράπεζα στο μηνιαίο δελτίο μακροοικονομικής ανάλυσης για την ελληνική οικονομία, που κυκλοφόρησε την προηγούμενη Τετάρτη.

Τι διαπιστώνει, λοιπόν, η τράπεζα, που μόνο για αντικυβερνητικό μένος δεν μπορεί να την κατηγορήσει κανείς;

Εξαιρετικά αποτελεσματικό το καθεστώς έκτακτης ανάγκης

Του Μιχάλη Σιάχου

«Όταν ακούς “τάξη” ανθρώπινο κρέας μυρίζει», έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης στη Μαρία-Νεφέλη. Έχουν γραφτεί και ακουστεί πολλά για τον «τρόμο που επιστρέφει στην Ευρώπη», για την παγιοποίηση των καθεστώτων έκτακτης ανάγκης, για την επιβολή διαταγμάτων που αναστέλλουν Συντάγματα και δικαιώματα.

Από την επανεμφάνιση, όμως, των χτυπημάτων μαζικής κλίμακας στην Ευρώπη και μέχρι την τελευταία επίθεση στο Μάντσεστερ τι, αλήθεια, απέδωσε η επιβολή των ειδικών καθεστώτων; Απέτρεψε ή πρόλαβε επιθέσεις; Μείωσε τη δράση ομάδων ή ατόμων που σχεδιάζουν και υλοποιούν τρομοκρατικά χτυπήματα;

Ή μήπως οι συνεχείς –πάντα κατόπιν εορτής- επισημάνσεις των μηχανισμών ασφαλείας ότι ήξεραν και παρακολουθούσαν τους δράστες πείθουν ότι είναι πραγματικές και ότι δεν είναι μια ακόμα μεθόδευση για να εδραιώνεται ακόμα περισσότερο ο φόβος που εξαπλώνεται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και ο οποίος εξυπηρετεί πολλαπλούς στόχους;

Οι μπότες

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Λένε πως στη ζωή συναντάει κανείς δύο κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνους που πεθαίνουν με τις μπότες τους καλογυαλισμένες και τη ζωή τους γεμάτη θαυμαστικά κι εκείνους που πεθαίνουν με τις μπότες τους βρόμικες και τη ζωή τους γεμάτη ερωτηματικά.

Μην το παιδεύεις, ρε συγγραφέα, θα πει κανείς. Οι ξενέρωτοι και οι «μάγοι» ήτανε πάντοτε, στους αιώνες, η κυρίαρχη διάκριση των κοινωνιών, πέρα από διαλεκτικές μαρξιστικές αναλύσεις και τα συναφή. Οι πρώτοι, κάνουν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους για να σταματήσει η γη να γυρίζει. Ποτέ τους δεν τους έφτανε το «ότι» κι η μόνη έγνοια τους ήταν το «πώς».

Απαιτείται χάρισμα ανθρωποδιώκτη για να αποφύγεις τους πρώτους, ενώ χρειάζεται, είναι αλήθεια, γερή σιρμαγιά ψυχής και μάτι αλαφροΐσκιωτο για να ανταμώσεις –έστω για λίγο– τους δεύτερους. Βλέπεις, δεν τους χαρακτηρίζει η γυαλάδα και η λαμπερή στιλπνότητα που κάνει τους ανθρώπους του σήμερα να γίνονται ορατοί ή μάλλον υπαρκτοί…, επειδή, διαφορετικά, αγνοούνται.