Η ελληνική κυβέρνηση ποντάρει σε Στέιτ Ντιπάρτμεντ και Μακρόν

Της Βασιλικής Σιούτη

Ενώ η Τoυρκία παίζει με τα όρια επιχειρώντας να προκαλέσει εκνευρισμό στην Ελλάδα και να νομιμοποιήσει τις παράνομες ενέργειες της

Η ΤOYΡΚΙΑ ΠΑΙΖΕΙ με τα όρια επιχειρώντας να προκαλέσει εκνευρισμό στην Ελλάδα και να νομιμοποιήσει τις παράνομες ενέργειες της, αλλά η ελληνική πλευρά διατηρεί την ψυχραιμία της, διεξάγοντας ταυτόχρονα μια διπλωματική υπερδραστηριότητα και δηλώνοντας έτοιμη για όλα. Αιφνιδιασμός άλλωστε δεν υπήρξε. Όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία 24ωρα είχαν προαναγγελθεί και ήταν απολύτως αναμενόμενα.

Στα θετικά των τελευταίων ωρών καταγράφεται η συνάντηση που θα γίνει με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών και οι επαφές με τον Γάλλο πρόεδρο, ενώ αρνητική για τα ελληνικά συμφέροντα είναι η τήρηση ίσων αποστάσεων της Γερμανίδας καγκελαρίου, η στάση της οποίας εμποδίζει και τις ουσιαστικές κυρώσεις απέναντι στην παραβατικότητα του Ερντογάν.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πάντως, διαψεύδει τον πρωθυπουργό ότι η Τουρκία ως τώρα μόνο προκαλεί και μιλά για παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Αβράκωτοι με κίτρινα γιλέκα

Του Περικλή Κοροβέση

12 νεκροί. 3.200 τραυματίες. Εκατοντάδες νοσηλεύονται, με 6 να βρίσκονται σε κώμα. Και περίπου 300 ακρωτηριασμένοι από τα νέα όπλα της αστυνομίας που χτυπούν το πλήθος σε ευθεία βολή (flash-ball). Οι συλληφθέντες έχουν φτάσει στους 8.300. Από αυτούς έχουν ήδη καταδικαστεί οι 1.100 και περιμένουν στη σειρά οι υπόλοιποι. Και ήδη οι 400 πρώτοι έχουν οδηγηθεί στη φυλακή. Και όλα αυτά όχι στη Βενεζουέλα, αλλά στην καρδιά της Ε.Ε., στη Γαλλία, που έχει εθνικό έμβλημα το «Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφοσύνη» που είναι γραμμένο σε κάθε δημόσιο κτίριο. Και όλα αυτά με δημοκρατικούς νόμους.

Αλλά φαίνεται πως αυτή η σφαγή δεν αρκούσε. Το κράτος χρειάζεται ένα μεγαλύτερο νόμιμο μακελειό. Και ψήφισε έναν νόμο που θα τον ζήλευε κάθε δικτάτορας. Στην ουσία του αυτός ο ειδεχθής νόμος κάνει ποινικό αδίκημα τη συμμετοχή σε συλλαλητήριο με βαριά φυλάκιση και αβάσταχτο πρόστιμο (15.000 €).

Τι σημαίνει αυτή η άγρια καταστολή; Τον πανικό της εξουσίας μπροστά σε ένα πρωτοφανές κίνημα που ξεπήδησε από το πουθενά.

Η αλαζονεία προκαλεί κωφότητα

του Τάσου Τσακίρογλου

«Το να ορίζει κάποιος την πορεία και να τη διατηρεί είναι μια αναγκαιότητα για να κυβερνήσει τη Γαλλία, αλλά κανένας φόρος δεν αξίζει να θέσει σε κίνδυνο την ενότητα του έθνους. Θα έπρεπε να ήμασταν κουφοί για να μην ακούσουμε την οργή των Γάλλων». Τάδε έφη Εντουάρ Φιλίπ, ο πρωθυπουργός του wanna be «Ναπολέοντα» προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, ανακοινώνοντας την ολική οπισθοχώρηση μπροστά στη μαζική κινητοποίηση των «κίτρινων γιλέκων» και τον κίνδυνο γενικής πολιτικής αποσταθεροποίησης στη Γαλλία.

Φυσικά ο κίνδυνος αυτός δεν έχει αποφευχθεί ακόμα, αφού η επιθετική νεοφιλελεύθερη πολιτική του Μακρόν υπέρ των πλουσίων και των επιχειρήσεων και εις βάρος των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων είναι η ουσία του πολιτικού του προγράμματος. Είναι το αντίδωρο που προκατέβαλε στο Βερολίνο για να προχωρήσει –υποτίθεται– η εμβάθυνση της πολιτικής ενοποίησης, χωρίς φυσικά μέχρι σήμερα κάποιο απτό αποτέλεσμα, αφού απ’ ό,τι φαίνεται οι υποψήφιοι διάδοχοι της Μέρκελ δεν πρόκειται να αλλάξουν τη ρότα της γερμανικής πολιτικής.

Οι ολίγιστοι και μοιραίοι (δυστυχώς) γράφουν ιστορία

Του Τασου Τσακίρογλου

«Τι κοινό έχει η ανθρώπινη καρδιά και ο ιμπεριαλισμός; Και η μία και ο άλλος χτυπάνε, χτυπάνε, χτυπάνε…». Αυτό το μαύρο χιούμορ της δεκαετίας του 1980 επανέρχεται σήμερα στο προσκήνιο, μετά τη νέα επίθεση των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας στη Συρία.

Το σημερινό χτύπημα – με πρόσχημα αυτή τη φορά τα χημικά όχι του Σαντάμ Χουσεϊν, αλλά του Άσαντ – έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα επεμβάσεων που δείχνει να μην έχει τέλος: πρώην Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Υεμένη κλπ.

Οι ΗΠΑ, με προέδρους είτε Ρεπουμπλικανούς είτε Δημοκρατικούς, εξάγουν στρατιωτικό εξοπλισμό και πόλεμο με διάφορα προσχήματα. Από κοντά και οι διάφοροι ευκαιριακοί «σύμμαχοι», με επικεφαλής την ορντινάτσα της Αμερικής Βρετανία και την φιλόδοξη να κερδοσκοπήσει πολιτικά με φόντο το ξεθωριασμένο αυτοκρατορικό της μεγαλείο Γαλλία.

Καρικατούρα δημοκρατίας η «Νέα Ευρώπη»

του Τάσου Τσακίρογλου

«Εχουμε μια Ευρώπη των τραπεζών και των τραπεζιτών, μια Ευρώπη των επιχειρήσεων και των εργοδοτών, μια Ευρώπη των αστυνομιών και των αστυνομικών, σε λίγο θα αποκτήσουμε επίσης μια Ευρώπη των στρατών και των στρατιωτικών… δεν έχουμε κατορθώσει όμως να δώσουμε ζωή σ’ ένα κριτικό κοινωνικό κίνημα της Ευρώπης… το οποίο να μπορεί να ακουστεί, αλλά και να αποφέρει ουσιαστικά αποτελέσματα».

Αυτά τόνιζε το 2000, σε συνέδριο των ελβετικών συνδικάτων με τίτλο «Για μια κοινωνική Ευρώπη», ένας από τους κορυφαίους κοινωνιολόγους της εποχής μας -που έφυγε νωρίς- ο Πιερ Μπουρντιέ.

Από τη συζήτηση για το μέλλον και τη νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα απουσιάζει ο βασικός πρωταγωνιστής: οι ευρωπαϊκοί λαοί, τα κινήματα και οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί που -υποτίθεται- τους εκφράζουν.

Στην Μέρκελ το είπατε;

Αντιδράσεις έχει προκαλέσει η ομιλία του προέδρου της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, στον λόφο της Πνύκας, αφού είναι ολοφάνερο πως πολύ την γυροφέρνουν την Ακρόπολη οι εταίροι μας -γύρω γύρω την πάνε- και δεν την βλέπω καλά.

Ο Εμανουέλ Μακρόν είπε πως είναι μεγάλο προνόμιο να παίρνει το λόγο στην Πνύκα αλλά κάποιος θα πρέπει να του πει πως αυτό δεν είναι προνόμιο αλλά ύβρις.

Αλλά ποιος να του το πει; Ο Τσίπρας; Ή οι Νεοέλληνες;

Ο Μακρόν παρουσιάζει τις αντεργατικές αλλαγές

Αποκαλυπτήρια

Παρά το γεγονός ότι η δημοτικότητά του βρίσκεται σε πτώση ο Εμανουέλ Μακρόν θέλει να κάνει βαθιές και «φιλόδοξες» μεταρρυθμίσεις τόσο στη Γαλλία όσο και την Ε.Ε., μεταξύ των οποίων βρίσκεται η κατάργηση των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων προς όφελος της εργοδοσίας στη χώρα του μέσω της νέας αντεργατικής νομοθεσίας.

Σήμερα η γαλλική κυβέρνηση αναμένεται να παρουσιάσει τις αλλαγές, οι οποίες θα έρθουν προς ψήφιση στο κοινοβούλιο το Σεπτέμβριο και έχουν αποδοκιμαστεί έντονα τόσο από επιχειρηματικές ομάδες όσο και από τους αριστερούς αντιπάλους της.

Τα νέα μέτρα αναμένεται να περιορίσουν τη δύναμη των συνδικάτων, την αμοιβή αποχώρησης και να επιτρέψουν στα αφεντικά να διαπραγματευτούν όρους και συνθήκες εργασίας απευθείας με τους υπαλλήλους τους.