Πόσο σημαντική ήταν η επίσκεψη Τσαβούσογλου;

Της Βασιλικής Σιούτη

ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ των ΗΠΑ και προσδοκώντας πολλά από την ΕΕ για το επόμενο διάστημα, η Τουρκία δεν έχει άλλη επιλογή από το να εμφανίζεται ότι επιθυμεί την “ομαλοποίηση” των σχέσεων με την Ελλάδα. Οπότε ήταν προδιαγεγραμμένο ότι και η επίσκεψη του τούρκου υπουργού Εξωτερικών στην Ελλάδα θα σφράγιζε αυτή την περίφημη “ομαλοποίηση”. Υπήρχαν άλλωστε οι διαβεβαιώσεις για αυτό από τον γερμανικό παράγοντα, ο οποίος είναι εκείνος που πιέζει για τον διάλογο, αν και μέχρι τώρα μοιάζει περισσότερο με παράλληλους μονολόγους. Ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών ωστόσο, παρά τις παρασκηνιακές διαβεβαιώσεις, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την (πολιτική) φύση του και όπως στο μύθο με τον σκορπιό και τον βάτραχο, μπήκε στον πειρασμό να κεντρίσει και το έκανε με το ζήτημα της μειονότητας στη Θράκη, την οποία η Τουρκία επιχειρεί να χρησιμοποιεί εργαλειακά εδώ και πολλά χρόνια.

Γιατί το Ορούτς Ρέις πάει στο Καστελόριζο;

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η αναζήτηση των αιτίων των επιθετικών επιλογών του Ερντογάν στα ελληνοτουρκικά (Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο, Κυπριακό) κατά κανόνα επικεντρώνεται είτε στην ιδιοσυγκρασία του, είτε στις ανάγκες του εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού είτε στο μαύρο χάλι της οικονομίας του και ως εκ τούτου της ανάγκης του να εξάγει τα εσωτερικά του προβλήματα. Χωρίς να υποτιμούνται όλα αυτά, τα αίτια των επιθετικών τουρκικών επιλογών είναι προφανή και απλούστερα: Η τουρκική ηγεσία θεωρεί ότι έχει τη δύναμη να επιβάλει τις θέσεις της και ότι η συγκυρία είναι ιδανική για να το πετύχει.

Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα «γιατί ο Ερντογάν έστειλε  το Ορούτς Ρέις να πλεύσει μεταξύ Καστελόριζου και Ρόδου σε απόσταση μικρότερη των 12 μιλίων από τις ακτές των νησιών» είναι απλή: Γιατί μπορεί και γιατί εκτιμά βάσιμα ότι κανείς δεν θα το εμποδίσει.

Πάιατ για ελληνοτουρκικά: Πάντοτε είμαστε αναμεμειγμένοι

Την στρατηγική επιλογή των ΗΠΑ για την ωμή παρέμβαση τους σε Αιγαίο και Μέση Ανατολή πρόταξε ο ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ, σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ.

Ο Πάιατ περιέγραψε τους στόχους της «διπλωματικής πρωτοβουλίας» των ΗΠΑ για τις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας με στόχο την συνδιαχείρηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών σε Αιγαίο και Νοτιανατολική Μεσόγειο.

Σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο διαμεσολάβησης των ΗΠΑ μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, είπε χαρακτηριστικά: «Υπήρξαν εικασίες στον Τύπο για διαμεσολάβηση, για το πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αντιμετωπίσουν αυτό το θέμα στο μέλλον. Πάντοτε είμαστε αναμεμειγμένοι. Εργαζόμαστε μέσω των πρεσβευτών μας εδώ στην Αθήνα και στην Άγκυρα».

Η Λιβύη έθεσε σε ισχύ τη συμφωνία με την Τουρκία

Τις σχέσεις Ελλάδας – Λιβύης στα άκρα ωθεί η Τρίπολη με φόντο τη συμφωνία με την Τουρκία για οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών στη Μεσόγειο, καθώς έθεσε σε ισχύ το μνημόνιο συνεργασίας των δύο χωρών.

Όπως αναφέρουν τουρκικά ΜΜΕ, τα οποία με έκτακτη ενημέρωση ενημερώνουν για την εξέλιξη της υπόθεσης, η συμφωνία που υπεγράφη μεταξύ της Λιβύης και της Τουρκίας για τις θαλάσσιες ζώνες, καθώς και η συμφωνία για στρατιωτική συνεργασία και ασφάλεια εγκρίθηκαν από την λιβυκή κυβέρνηση.

Πληροφορίες από πηγές του υπουργείου Δικαιοσύνης της λιβυκής κυβέρνησης του Αλ Σάρατζ αναφέρουν ότι ζητήθηκε από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Συμβουλίου Προεδρίας να θέσουν σε ισχύ άμεσα τη συμφωνία.

Σφίγγει η τουρκική τανάλια

Του Δημήτρη Μηλάκα

Όλοι, ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης των «τεχνοκρατών» Κ. Μητσοτάκης, (θα έπρεπε να) θυμούνται με ποιον τρόπο ξεκίνησε η «βασιλεία» του εκσυγχρονιστή Κώστα Σημίτη. Πριν καλά καλά καθίσει στην πρωθυπουργική καρέκλα, ο Κ. Σημίτης βρέθηκε με το πιστόλι (της κρίσης των Ιμίων) στον κρόταφο. Η Συμφωνία (της Μαδρίτης) απεμπλοκής που αποδέχτηκε, συνόδευσε ολόκληρη την οκταετή πρωθυπουργία του, τον εξανάγκασε να υλοποιήσει το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα της ελληνικής ιστορίας (αυτός που έναν χρόνο πριν είχε καταψηφίσει τον προϋπολογισμό για τις αμυντικές δαπάνες) και να κληροδοτήσει τεράστιο οικονομικό/διπλωματικό χρέος στους επόμενους: Μετά την κρίση των Ιμίων και τη Συμφωνία της Μαδρίτης, η θεωρία των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο δεν είναι πια θεωρία, αλλά παγίδα, μέσα στην οποία βρίσκεται ήδη η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Μπορεί εύκολα να δει κάποιος πώς έχει διαμορφωθεί στα ελληνοτουρκικά η κατάσταση, την οποία καλείται να διαχειριστεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας: