Το ερώτημα έχει επακριβώς τεθεί: “Πώς να πορευτούμε συλλογικά και υπεύθυνα ανάμεσα σε δύο ΄νοσηρότητες΄: αφενός του φανατικού ελληνοκεντρισμού με την ομφαλοσκοπική λογική που το διέπει και αφετέρου του εξίσου φανατικού και εθνικά επιβλαβούς αντιελληνοκεντρισμού που χαρακτηρίζει πολλούς από τους νεοφώτιστους πολιτικούς και διανοούμενους της εποχής μας.

Από την μια η ανέξοδη ΄υπέροχη εκδοχή του Έλληνα΄ και από την άλλη ο δήθεν εκσυγχρονισμός, που με την επίφαση κάποιας εξωστρέφειας μάς καθιστούν μετέωρους, πανομοιότυπα αντίτυπα ανθρωποειδή, περίπου σαν κλωσσόπουλα αναστημένα στην κλωσσομηχανή.

Ποιά είναι η ενδιάμεση συνθετική στρατηγική ικανή να εναρμονίσει δημιουργικά στοιχεία της παράδοσης  με τις νέες προκλήσεις  και δεδομένα, δίχως υποταγή και περιχαράκωση ούτε στο επείσακτο και καινοφανές αλλά ούτε και στο αυτόχθον και παλαιόθεν ισχύον”;

Πιστεύω ότι οι δέκα πέντε επισημάνσεις που ακολουθούν (κάποιες βιωματικής αφετηρίας, οι περισσότερες “λογοδοσία προσεκτικού αναγνώστη”) επιτείνουν το ερωτηματικό, σκιαγραφώντας, ένθεν κακείθεν, την εικόνα: More