Αποστασήα

Πολλές φορές, για να μπορέσει κανείς να δει αντικειμενικά μια κατάσταση, χρειάζεται να πάρει μια κάποια απόσταση από τα πράγματα. Είτε πολιτικά, είτε προσωπικά. Δύο βήματα πίσω, σε πολλές περιπτώσεις, δίνουν μια καλύτερη οπτική των πραγμάτων. Βέβαια, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να ξεφύγει η κατάσταση. Με αποτέλεσμα, αντί για την μεγάλη εικόνα, να βλέπει κανείς μικρές κουκίδες.

Από την ημέρα που η ελπίδα προσεδαφίστηκε στη χώρα έχουν περάσει 14 μήνες, ενώ από τις τελευταίες εκλογές μόλις μισός χρόνος.

Όση περίπου και η ηλικία του μικρού μας μνημονίου. Του Βενιαμίν μας.

Τελικά, με τι πήγε ο Τσίπρας στη Μήλο;

Τελικά τι έγινε; Πήγε ο Τσίπρας στη Μήλο; Ή δεν πήγε; Κι εάν πήγε, τελικά πήγε καβάλα σε ιδιωτική θαλαμηγό ή στο φουσκωτό του Πολάκη; Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Γιατί πολλοί λένε πως όσοι γυρνάνε το Αιγαίο με φουσκωτό πνίγονται, αλλά είναι και κάτι άλλοι που λένε ότι έχουν διασχίσει με φουσκωτό τον μισό Ατλαντικό. Πόσο καλός καπετάνιος είναι ο Πολάκης; Κι αν τελικά δεν ήταν το φουσκωτό του Πολάκη, μήπως ήταν αυτοί οι μασόνοι τύπου που λέει ο Λιακόπουλος πως κάνουν κρουαζιέρα στο Αιγαίο; Τι δουλειά έχεις Αλέξη με τους μασόνους;

Η είδηση που μονοπώλησε την επικαιρότητα της προηγούμενης Δευτέρας (και λίγο από της Τρίτης), αναδεικνύει το επίπεδο στο οποίο σύρεται η πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, συστημικών και νεοσυστημικών. Παράλληλα, αποτυπώνει  και το σημείο αγανάκτησης που έχει φτάσει το αναγνωστικό, τηλεοπτικό και σοσιαλμιντιακό κοινό.

Ζούμε τη στιγμή της επίθεσης (ή Ο νόμος της ζούγκλας αλά ελληνικά)

Παρακολουθούμε τη στιγμή της επίθεσης. Περνάει μπροστά από τα μάτια μας. Και απλά την κοιτάμε. Τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, χωρίς καθυστέρηση, και απέναντι τους μία ολόκληρη χώρα με κομμένη την ανάσα. Την οποία χώρα, παρακολουθεί ολόκληρος ο πλανήτης. Είναι η στιγμή που αρκεί ένα ανοιγόκλειμα των ματιών.

Στο Eurogroup της Πέμπτης, ο ένας μετά τον άλλο οι υπουργοί διαγωνίζονταν ποιός θα κάνει την χειρότερη δήλωση για την Ελλάδα.

Ο δρόμος εδώ τελειώνει για την Ελλάδα, έλεγε ο ένας. Όχι, δεν τελειώνει μόνο ο δρόμος, τελειώνει και ο χρόνος για την Ελλάδα, έλεγε ο δεύτερος. Και η υπομονή μας, απαντούσε ο τρίτος. Ανάμεσα σε μερικούς από αυτούς, ο Ψινάκης θα έμοιαζε πολιτικός εξαιρετικής φειδούς.

Άνοιξε η αντιμεταναστευτική περίοδος

Οι προσδοκίες όλων ευοδώθηκαν και η Ανάσταση συντελέστηκε για ακόμα μία φορά όπως αναμενόταν. Ακριβώς μέσα σε αυτό το κλίμα κατάνυξης και συναδέλφωσης, τα τηλεοπτικά κανάλια παρέδωσαν μαθήματα ανθρωπιάς αλλά και δεοντολογίας.  Πενήντα μετανάστες από ‘δω, εκατό από κει, διακόσιοι παραπέρα. Όλη η Ελλάδα γέμισε μετανάστες στα δελτία των ειδήσεων τη Δευτέρα του Πάσχα.

Η συγκίνηση που προσέφερε η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισαν οι κάτοικοι της Γαύδου τους περίπου 150 μετανάστες από την Αφρική που βρέθηκαν στο νησί τους δεν μπορούσε να περάσει αναπάντητη από τους ασβούς της ενημέρωσης.

Λάθος συχνότητα

Όπως όλα δείχνουν, ο πόλεμος που ξέσπασε γύρω από τις ανοησίες του Σόιμπλε και η κατάληξή του στο «μεταφραστικό λάθος» του Μέγκα, που κατάπιαν αμάσητο τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης της χώρας ήταν ίσως το αποκορύφωμα (μέχρι σήμερα) της προσπάθειας των καναλαρχών.

Τρολάρουν την ελληνική κυβέρνηση κι αυτή αντιδρά ερασιτεχνικά, και παγιδεύεται σε δίλημμα. Να παραδεχτεί την προχειρότητα της ή το ρίξει στην τρελή;

Απεργιακή Ενημέρωση

Δεν ξέρω πόσες εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου βρέθηκαν σήμερα στον δρόμο σε όλη την Ελλάδα για να διαδηλώσουν κατά αυτής της κυβέρνησης και της πολιτικής που έχει αφήσει άνεργα περίπου δύο εκατομμύρια πολίτες. Ούτε πόσες δεκάδες χιλιάδες απέργησαν τελικά για να συμμετάσχουν στην απεργία. Αυτό που ξέρω πάντως, είναι πως σήμερα ζήσαμε ακόμη μία σκηνή από το μέλλον.

Παρά το γεγονός πως η απεργία της 27ης Νοεμβρίου ήταν μόλις η τρίτη κατά σειρά για το έτος που διανύουμε, και που χοντρικά τουλάχιστον η συμμετοχή του κόσμου ήταν μεγάλη, όταν κάτσαμε να δούμε τις φάτσες μας στα δελτία ειδήσεων, πέσαμε για ακόμα μία φορά από τα σύννεφα.