Το κόστος, το Χρέος και η Αξία

Της Aιμιλίας Καραλή

Ένας από τους τίτλους που είχε σκεφτεί ο Σολωμός να δώσει στο έργο του Ελεύθεροι Πολιορκημένοι ήταν «Το χρέος». Εννοούσε, φυσικά, το ηθικό χρέος που κινούσε τους πολιορκημένους του Μεσολογγίου να αντισταθούν -ακό­μη και με τον θάνατό τους- στη βία των πολιορκητών, στην πείνα αλλά κυρίως στον πειρασμό του «Έρωτα και του ξαν­θού Απρίλη».

Για τον ποιητή, η ομορφιά της φύσης και της ζωής ήταν η μεγαλύ­τερη δοκιμασία από την οποία έπρεπε να περάσουν οι Μεσολογγίτες για να επιτελέσουν το Χρέος, δηλαδή την υποχρέω­σή τους προς την ελευθερία.

“Αμερικανικό όνειρο”…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Παρατήρηση 1^η: Είναι τέτοια η ένταση, είναι τέτοια η κραυγή, είναι τόσο το πλήθος και τόσο το μέγεθος της οργής, που μόνο όποιος δεν θέλει να δει δεν βλέπει, μόνο όποιος δεν θέλει να καταλάβει δεν καταλαβαίνει ότι για το «δεν μπορώ να αναπνεύσω» που ξεχειλίζει στους δρόμους των ΗΠΑ, ο στυγνός φόνος του Φλόιντ ήταν η θρυαλλίδα. Το ποτήρι ήταν ήδη γεμάτο. Λόγω της εκμετάλλευσης. Λόγω της ανισότητας. Λόγω της περιθωριοποίησης. Λόγω της αδιαφορίας. Λόγω της εγκατάλειψης.

Παρατήρηση 2^η: Είναι ακριβώς το σύστημα της εκμετάλλευσης, της ανισότητας, της περιθωριοποίησης, της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης που για να επιβληθεί, μεταξύ άλλων, στηρίζεται πάντα και σε εκείνους τους 3 πυλώνες:

Ο τρόμος της ελευθερίας

Του Περικλή Κοροβέση

Να αρχίσουμε με ένα συνηθισμένο φιλοσοφικό ερώτημα: Είμαστε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε ή έχουμε έναν εαυτό ξένο από αυτό που είμαστε; Ο Αντρέ Γκορζ, ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος έχει ασχοληθεί διεξοδικά με αυτό το θέμα. Ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται είναι μοναδικός και οι δυνατότητες που μπορεί να αναπτύξει είναι άπειρες.

Είτε προς το καλό είτε προς το κακό. Και εδώ καθοριστικό ρόλο παίζει το περιβάλλον και ο κοινωνικός του χώρος και όχι η κληρονομικότητα. Και η κληρονομικότητα παίζει κάποιο ρόλο, αλλά δεν είναι μοίρα. Ενας Χίτλερ δεν θα μπορούσε να ήταν τίποτα άλλο παρά προϊόν του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αν είχε γεννηθεί σε κάποια άγρια φυλή του Αμαζονίου, το πολύ πολύ να ήταν ένας πολέμαρχος να υπερασπιζόταν τη φυλή του (όχι ως ανώτερη, αυτή η έννοια δεν υπάρχει παρά μόνο στη λευκή Δύση) σε έναν αγώνα επιβίωσης. Και η ίδια φυλή βέβαια δεν θα μπορούσε να βγάλει έναν Αϊνστάιν. Μπορεί κάποιον σοφό σαμάνο ή κάτι αντίστοιχο που να είχε συσσωρεύσει τη σοφία της παράδοσης.

«Η ελευθερία του λόγου κινδυνεύει από την Ευρωπαϊκή Ένωση»

Η προσοχή των πολιτών, των κομμάτων και των ευρωβουλευτών στην οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης -και ειδικά για το άρθρο 13- για την πνευματική ιδιοκτησία απαιτείται για τις υπερεξουσίες που παραδίδει στις εταιρείες παροχής περιεχομένου, όπως το Youtube, το Facebook, το Soundcloud, το Snapchat ή το Reddit. Η υπερψήφιση του εν λόγω άρθρου θα δώσει στις εταιρείες την εξουσία να λογοκρίνουν κάθε ανάρτηση υλικού στο διαδίκτυο, στο όνομα της προστασίας δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, παραδίδοντας ουσιαστικά στους παρόχους περιεχομένου το διαδίκτυο και στραγγαλίζοντας την ελευθερία του λόγου και κάθε μικρή επιχείρηση.

Το ζήτημα είναι εξαιρετικά σοβαρό, και λίγα ΜΜΕ το έχουν θίξει, παρότι πρόκειται για ένα ζήτημα που άπτεται των δημοκρατικών μας θεσμών και της ελευθερίας του λόγου. Ένα θέμα που αν δεν αντιμετωπιστεί τώρα, θα περιορίσει τις ελευθερίες της δικής μας και των επόμενων γενεών.

Εάν η ελευθερία του Τύπου είναι δημοκρατία, τότε αυτό πώς το ονομάζετε;

ης Manuel Nunes Ramires Serrano στο Open Democracy

Η υπεράσπιση της ελευθερίας των Μέσων δεν ήταν ποτέ πριν τόσο σημαντική. Οι κυβερνήσεις γίνονται όλο και πιο δαιμόνιες στην προσπάθειά τους να κρύψουν την αλήθεια. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να γίνουν επίσης πιο δαιμόνιοι για να την αποκαλύψουν.

«Πρέπει όλοι να γνωρίζουμε ότι κάθε μετριότητα, κάθε παραίτηση, κάθε πράξη εφησυχασμού θα μας βλάψει τόσο, όσο τα τουφέκια του εχθρού».

Αλμπέρ Καμύ

Το να είσαι δημοσιογράφος στην Τουρκία ή στην Αίγυπτο μπορεί να σου κοστίσει την ελευθερία σου. Στη Συρία ή το Μεξικό, μπορεί να σου κοστίσει τη ζωή σου. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Δείκτη Ελευθερίας του Τύπου του 2017, ο κόσμος γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος για τους δημοσιογράφους που θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους.

Κυβερνήσεις και μη κρατικοί φορείς περιορίζουν την ελευθερία του Τύπου για διάφορους λόγους. Οι Ομπιάνγκ και οι Μπερντιμουχαμέντοφτο  το κάνουν απλά για να μείνουν στην εξουσία. Οι Ροχανί και οι Σαλμάν Μπιν Αμπντουλαζίζ, για να «υπερασπιστούν την ηθική». Και οι Ερντογάν και Μαδούρο για να καταπνίξουν την αντιπολίτευση, χρησιμοποιώντας την κοινωνική αναταραχή ως δικαιολογία. Το πρόβλημα, ωστόσο, ξεπερνά τις δικτατορίες της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, τα αυταρχικά καθεστώτα και τον θρησκευτικό φανατισμό. Σύμφωνα με το Freedom House, μόνο το 13% του παγκόσμιου πληθυσμού απολαμβάνει ελευθερία του Τύπου, και η ελευθερία των Μέσων μειώνεται όλο και περισσότερο στις σύγχρονες, πλουραλιστικές δημοκρατίες, όπως ο Καναδάς και η Νέα Ζηλανδία. Ακόμη και στην Ευρώπη, την ήπειρο με το χαμηλότερο επίπεδο παραβιάσεων της ελευθερίας των Μέσων στον κόσμο, χάνεται έδαφος: τα τελευταία πέντε χρόνια οι επιθέσεις στην ελευθερία του Τύπου αυξήθηκαν κατά 17,5%. Εάν νομίζετε ότι η Πολωνία και η Ουγγαρία είναι τα μόνα κράτη που ευθύνονται για τη μείωση του ποσοστού στην περιοχή, ξανασκεφτείτε το.

Μόνο το 13% του παγκόσμιου πληθυσμού απολαμβάνει ελευθερία του Τύπου.

Μια φυλακή για το σπίτι

INFOWAR

του Άρη Χατζηστεφάνου

Προσπάθησα να δώσω την ελευθερία σε άλλους και βρέθηκα με ένα βραχιολάκι σε κατ’ οίκον περιορισμό

Τζούλιαν Ασάνζ

Στην είσοδο της πολυκατοικίας του, ένας ειδικός φρουρός με πολιτικά προσπαθούσε να κάνει αισθητή την παρουσία του. Ο Γρηγόρης Τσιρώνης με περίμενε στο μπαλκόνι του διαμερίσματός του, το οποίο ορίζει και τα σύνορα της «ελευθερίας» του. Οταν άνοιξε την πόρτα περίμενα να δω τον διαβόητο «ληστή με τα μαύρα», όπως τον περιέγραφαν για χρόνια τα μέσα ενημέρωσης, ακόμη και μετά την ομόφωνη αθώωσή του για μια ληστεία Εθνικής Τράπεζας το 2006. Το μόνο μαύρο που είδα ήταν μια μικρή γάτα που του είχε δώσει ένας συγκρατούμενός του… η Μαιρούλα.

Ο Γρηγόρης Τσιρώνης βρίσκεται σήμερα σε κατ’ οίκον περιορισμό με αστυνομική φρούρηση. Εχει ήδη περάσει δυόμισι χρόνια στη φυλακή αναμένοντας αποφάσεις δικαστηρίων τα οποία δεν βρίσκουν μέχρι σήμερα κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο εναντίον του. Καθώς όμως η αστυνομία και τα ΜΜΕ συνεχίζουν να του φορτώνουν κατηγορίες, ο ίδιος βιώνει μια καφκική περιπέτεια χωρίς τέλος.

Τσιμέντο να γίνει!

Της Νόρας Ράλλη

Να πω πως αισθάνομαι καλά, δεν θα το πω. Σαν μια ταραχή να νιώθω, ένα ασανσέρ, σαν να έχουν έρθει τα πάνω κάτω, ένα μπουρδούκλωμα, μία νευροπαθίασις… κοινώς, έχει έρθει η διάθεσή μου κι έχει γίνει φιστικομανταρινί. Να με συγχωρέσουν οι διανοούμενοι αναγνώστες της στήλης τούτης που δεν χρησιμοποιώ πιο comme il faut αποχρώσεις διάθεσης, αλλά δεν μου κάνουν ούτε το μπλε του κοβαλτίου ούτε το κίτρινο του καδμίου. Φιστικομανταρινένια νιώθω σήμερα και ένα σμάρι μες στο κεφάλι μου έχει κάνει τις σκέψεις κουλουβάχατα. Βιώνω μία ρευστοποίηση, δεν υπάρχει αμφιβολία – στέρεο ουδέν!

Τίποτα! Δεν γίνεται. Θα ζητήσω το κείμενο τούτο να μεταφερθεί στις αρχές της εβδομάδας, γιατί σαν περνάει η ρημάδα, δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Τουλάχιστον στις αρχές, κάτι μπορεί να καμωθούμε πως σώζεται. Αλλά τώρα; Τώρα τα ‘χει πάρει όλα ο χείμαρρος και τα ‘χει διαλύσει εις τα εξ ων συνετέθησαν. Τα μέσα μου και τα έξω τους.

Η ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης ως καταστολή της σκέψης

Του Χάρη Καλαμπόκη

Η τροποποίηση του Άρθρου 187 «περί εγκληματικής οργάνωσης» του Ποινικού Κώδικα που φέρνει το Υπουργείο Δικαιοσύνης, προτείνοντας την εισαγωγή πέντε νέων παραγράφων, άνοιξε μία συζήτηση σχετικά με την ελευθερία της έκφρασης και το κατά πόσο η κυβέρνηση προσπαθεί να βάλει φρένο σε αυτήν μέσω αυτού του νομοσχεδίου. Συγκεκριμένα η τροποποίηση του Υπουργείου Δικαιοσύνης αφορά οποιον/α «δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί η διεγείρει» στην τέλεση των αδικημάτων που περιγράφονται στο συγκεκριμένο άρθρο, και επιφέρει φυλάκιση από 6 μήνες μέχρι 5 χρόνια.

Πράγματι, όπως πολλοί έχουν αναφέρει, η γενικότητα με την οποία διατυπώνεται η τροποποίηση του άρθρου, αφήνει περιθώρια για την ποινική δίωξη οποιουδήποτε εκφράζεται θετικά -πως άραγε τεκμηριώνεται τι εστί “θετικά;”- απέναντι στην σύσταση “τρομοκρατικής οργάνωσης” ή απέναντι σε πράξεις που χρεώνονται σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Για να το πούμε πιο απλά, αφήνεται ανοιχτή η δυνατότητα να διωχθεί ποινικά κάποιος που θα γράψει στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, πως καλώς έγινε η επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο.

ΠΩΣ ΘΑ ΘΕΣΠΙΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΙΣΟΤΙΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;

Ένα διαχρονικό κείμενο του Μπα Κιν από το 1921

Τη σήμερον ημέρα οι λέξεις «ελευθερία και ισότητα» είναι μέρος του λεξιλογίου του καθενός μας. Αλλά κάντε μερικές έρευνες και ρωτήστε: Τί είναι ελευθερία; και θα σας ειπωθεί «Ελευθερία σημαίνει ελευθερία της γνώμης, ελευθερία του τύπου, ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και του συνέρχεσθαι, η ελευθερία του απορρήτου της επικοινωνίας.»

Ρωτήστε: Τί είναι ισότητα; και θα σας ειπωθεί: «Όλοι οι πολίτες να είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, χωρίς καμία διαφορά μεταξύ του υψηλής καταγωγής και του χωριάτη». Τώρα, τέτοιοι στενοί ορισμοί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ελευθερία, την πραγματική ισότητα. Δεν με πιστεύετε; Διαβάστε τότε το παρακάτω.

Η καπνιά πάνω από την ελευθερία των ανθρώπων είναι το Κράτος. Από τότε που το Κράτος ήρθε στην ύπαρξη, έχουμε σταματήσει να είμαστε ελεύθεροι. Ασχέτως τι κάνουμε ή τι λέμε, το Κράτος χώνει τη μύτη του. Το μόνο που ζητάμε είναι να ζούμε με αγάπη με τα αδέλφια μας από άλλα έθνη, αλλά το Κράτος θα μας είχε πατριώτες πάση θυσία, θα μας δήλωνε στους στρατούς του και θα μας ανάγκαζε να δολοφονούμε τους γείτονές μας. Και εδώ στην Κίνα η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη: εδώ έχουμε Κινέζους να δολοφονούν άλλους Κινέζους. Για αρκετά χρόνια τώρα, στη Χουνάν και τη Σαανσί και τη Σετσουάν, «το ρεύμα του αίματος έχει φουσκώσει και τα πτώματα συσσωρεύονται».

Ελευθερία του Τύπου: αυτή η μάστιγα

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η ανοχή της Ε.Ε. στις πραξικοπηματικού τύπου παρεμβάσεις του Ερντογάν στην ελευθερία του Τύπου δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Είναι εικόνα από το μέλλον της ελευθερίας του Τύπου

Ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι καλός ή κακός. Ο ανελεύθερος θα είναι πάντα κακός

Αλμπέρ Καμί

Δύο φωτογραφίες στοίχειωσαν την εβδομάδα που μας πέρασε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό: Η πρώτη ήταν η απονομή από τη Γαλλία του παράσημου της Λεγεώνας της Τιμής στον διάδοχο πρίγκιπα της Σαουδικής Αραβίας, Μοχάμεντ μπιν Νάγιεφ, ο οποίος θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας στο βασίλειο των Σαούντ.

Η δεύτερη ήταν οι εναγκαλισμοί των Ευρωπαίων ηγετών με τον Τούρκο πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου, με φόντο τις εφόδους της τουρκικής αστυνομίας σε εφημερίδες – εικόνα που ολοκληρώθηκε με τον Αλ. Τσίπρα να μοιράζει λουλούδια σε Τουρκάλες δημοσιογράφους (από αυτές που δεν βρίσκονται στη φυλακή).

Ποια ελευθερία;

Η λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ εξακολουθούσε να υπάρχει στη Νέα Ομιλία, αλλά δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί παρά σε φράσεις όπως «ο δρόμος είναι ελεύθερος» ή «θα είμαι ελεύθερος από τις τρεις ως τις πέντε». Τζορτζ Όργουελ

Πού είναι, λοιπόν, η ελευθερία μέσα σ’ αυτό τον κυκεώνα των επιθυμιών και των φόβων; Πού είναι η αυτοδιάθεση, όταν πορεύεσαι, όχι από μόνος σου, αλλά υπό την ηγεσία της κοινής γνώμης, υπό το καθεστώς της οποίας μεγαλώνει η δουλεία και ο κίνδυνος για την ελευθερία; Ή μήπως δεν είναι ανελευθερία το να ζεις με το φόβο του Θεού και του θανάτου;

Ελπίδα R.I.P.

Σήμερα το πρωί κατάλαβα πως το χειρότερο πράγμα, πολύ λίγες θέσεις μετά από το να μην ξυπνήσεις καθόλου, και τότε να μην μπορείς να γράψεις γι’αυτό, είναι να ξυπνήσεις και να δεις τον Σόιμπλε στην τηλεόραση της χώρας σου να μιλάει για την χώρα σου σαν να μιλάει για πράγμα, για αντικείμενο, για κάτι που εναπόκειται στην κρίση άλλων με ποιούς όρους και προϋποθέσεις θα συνεχίσει να υπάρχει.

Μπορώ να αραδιάσω μια σειρά συναισθημάτων, μαζί τους όμως λέω να αραδιάσω μερικές από τις σκέψεις συσσωρεύονται τις τελευταίες μέρες στο κεφάλι μου και, ακόμα μια φορά, με δυσκολεύουν να εκφραστώ.

Μοιάζουν με ένα σύννεφο από το οποίο πρέπει να απομονώσεις αρκετές σταγόνες νερού για να ξεδιψάσεις, για να ποτίσεις ή για να πλυθείς -mission impossible.

Πόσο ελεύθεροι είμαστε; – Πειράματα με το ασυνείδητο

«Όταν οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν, συνήθως μιμούνται ο ένας τον άλλον» – Eric Hoffer

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τα πειράματα που θα διαβάσετε δεν έχουν εικονικά ηλεκτροσόκ (Το τέρας μέσα μας – Το πείραμα του Μίλγκραμ). Ούτε βασανίστηκαν ζώα κατά τη διάρκεια τους (Συρμάτινες μητέρες – Η αγάπη στο εργαστήριο) Ούτε είναι τόσο γνωστά όσο εκείνα του Asch (Διαλέξτε τη λάθος γραμμή – Το πείραμα του Asch).

Όμως μας βοηθάνε να πλησιάσουμε την απάντηση σ” ένα απ” τα παλαιότερα ερωτήματα: Έχει ο άνθρωπος ελεύθερη βούληση;

~~{}~~

Τα πειράματα έκανε ο Τζον Μπάργκ, στο πανεπιστήμιο του Γιέλ, μετά το 2010.

Το δίλημμα του τρένου και το ένα παιδί

«Είναι πιο εύκολο να διασπάσεις το άτομο παρά την πεποίθηση ενός ατόμου” Albert Einstein

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το αρχικό ηθικό δίλημμα του τρένου είναι ευρέως γνωστό και σχετικά απλό:
Ένα τρένο κινείται σε μια γραμμή.
Μπροστά του είναι δεμένοι τέσσερις άνθρωποι.
Σε λίγο θα περάσει από πάνω τους και…

Το υποκείμενο του πειράματος μπορεί να αλλάξει την πορεία του τρένου και να το στείλει σε μια άλλη γραμμή, όπου –δυστυχώς- είναι δεμένος ένας άνθρωπος.

Θα θυσιάσει τον ένα για να σώσει τους τέσσερις;

Οι περισσότεροι από τους ερωτηθέντες προτιμούσαν να θυσιάσουν τον ένα για να σωθούν οι πολλοί.

Επίδομα εκ γενετής

 

Του Περικλή Κοροβέση

Οι άνθρωποι κατά κανόνα αγαπούν τη βολεψιά τους. Αυτό δεν σημαίνει ψυχική αρμονία ούτε φυσικά προσωπική ελευθερία. Είναι κάτι πολύ πιο απλό. Γουστάρουμε την κατανάλωση και τη θεωρούμε κοινωνική άνοδο. Αν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου υποσχόταν πως, μετά τα μνημόνια, όλοι οι Ελληνες θα αποκτήσουν μια Μερσεντές δωρεάν και η βενζίνη τους θα είχε την απαιτούμενη επιδότηση, θα είχαν αποκτήσει μαζικό κίνημα. Κατά την άποψή μου η παθητικότητα του κόσμου και η έλλειψη αντίδρασης στην καταστροφή του (υπάρχουν σίγουρα αντιδράσεις, αλλά όχι ανάλογες με το μέγεθος της συμφοράς) οφείλονται στο γεγονός ότι η μεγάλη πλειονότητα αυτού του λαού δεν θέλει ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία. Θέλει το στάνταρ ζωής που είχε πριν από την κρίση.

ΚΑΙ ΛΗΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ!

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών του.

Ας πούμε μερικά πράγματα ξεκάθαρα.Χωρίς χρωματισμούς και ποίηση.Άλλωστε πολλές φορές χρειάστηκε να δούμε τα γεγονότα ωμά.Έτσι όπως στέκεται και η Ιστορία.Μια Ιστορία γεμάτη αίμα, βία και πόλεμο.Μπορεί για τους πολλούς η πραγματικότητα να είναι μια ΤV που παίζει συνέχεια τα ωραιότερα παραμύθια και τις πιο ρομαντικές περιπέτειες.Κι ο καθένας από εμάς να νομίζει πως ελέγχει την κατάσταση,κραδαίνοντας το τηλεκοντρόλ που θα μπορεί όποτε θελήσει να πατήσει το κόκκινο κουμπί και να δώσει ένα τέλος στην ασχήμια.Ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να «αλλάξει» κανάλι…

Φοβού τους… ελεύθερους

Γράψε τέλος σε ό,τι νόμιζες ότι ήξερες και προπάντων σε αυτό που νόμιζες ότι ήσουν ικανός να κάνεις. Το σύστημα σε χαρακτήρισε δεινόσαυρο. Δεν έχει σημασία η ηλικία που κουβαλά ο καθένας μας, αλλά ούτε και η οποιαδήποτε εξειδίκευση έχει. Άλλαξαν όλα τριγύρω εκτός από εμάς τους ίδιους. Δεν ταιριάζουμε στη νέα εποχή, στη νέα τάξη πραγμάτων, στα νέα που εισέβαλαν στην χώρα. Δεν είναι τα καινούργια παπούτσια που μάς “χτυπάνε”, είναι τα πόδια μας πολύ μεγάλα για να χωρέσουν σε αυτά. Έτσι, ή θα τα φοράμε κουτσαίνοντας μέχρι να μάς χώσουν στην κάσα ή θα αυτοακρωτηριάσουμε τα πόδια μας μπαίνοντας στην ομάδα αναπήρων του νέου κόσμου που έχει αρχίσει. Αυτός ο κόσμος δεν επιτρέπει ξυπόλητους. Τελεία και παύλα.

Το φως που καίει

Κάπου εκεί έξω, ανάμεσα στα αναρίθμητα άδεια κουφάρια υπηκόων, ζουν γυμνοί κάποιοι λίγοι που επέλεξαν να μην σκύψουν ποτέ το κεφάλι. Γυμνοί από όλες τις αρετές του συστήματος, γυμνοί από κάθε επίπλαστη εικόνα, γυμνοί κι ανοιχτοί σε κάθε προσέγγιση ανθρώπινης ύπαρξης.

Ανώνυμοι και άσημοι, πορεύονται στο δικό τους μονοπάτι για την αξιοπρέπεια. Ένα μονοπάτι με χιλιάδες εμπόδια, αλλά καθαρό από πτώματα που θα έκαναν το βάδισμα εύκολο. Τους αναγνωρίζεις συνήθως από την απουσία τους. Είναι αυτοί που λείπουν από κάθε δήθεν συνεύρεση. Είναι αυτοί που δεν ωφελούνται ποτέ. Είναι αυτοί που μόνοι δικαιώνουν τον άνθρωπο.

Η Ελληνική Ιστορία πίσω απ’ τα κάγκελα

Του Νίκου Τσαγκρή

«Η κοινωνία και η ιστορία δεν υπόκεινται σε αδήριτους αντικειμενικούς ιστορικούς νόμους – διαρρηγνύουν τα πλαίσια του καθορισμένου, είναι δημιουργίες ακαθόριστες…» 

Το μόνο που δεν ακούσαμε είναι ότι το ιστορικό ΟΧΙ ειπώθηκε με εντολή Σαμαρά. Ωστόσο η ιστορία του Αλβανικού μετώπου και των φασιστικών και αντιφασιστικών… πέριξ, γραφόταν και ξαναγραφόταν διαρκώς κατά τη διάρκεια των φετινών επετειακών εκδηλώσεων για το «έπος του ’40».

Καλά, στο επίπεδο της νεοελληνικής καφενειακής σκέψης το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς, («ποιος, αυτός με τα κονιάκ;», με ρώτησε ένας θαμώνας) ο Άρης, ο Ζέρβας, ο Μιχαλολιάκος, ο Ζαχαριάδης και εντάξει, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, το… Πολυτεχνείο.

Κρυώνω

Ζήσαμε τη ζωή μας μέσα σε εικονικά κελιά, απαστράπτουσες φαντασιώσεις τεχνητών αναγκών, τα ανθρώπινα συναισθήματα στην υπηρεσία της κατανάλωσης, δημιουργία εμπορικής τέχνης ή αλλιώς η βιτρίνα του τίποτα.

Υπηρέτες του στερεότυπου που επιλέξαμε να μας εκφράσει, στήσαμε οικογενειακά ψεύδη, φιλικές προσποιήσεις, ερωτικές υποταγές, πολιτικές συμμορίες, κοινωνικές πληγές.

Ακρωτηριάσαμε την λογική προσαρμόζοντας τα πληγωμένα της απομεινάρια στο προκρούστειο θεώρημα της αποφυγής κάθε ευθύνης.

H Ελευθερία κοιτά πάντα ψηλά, στον Ουρανό!

Της Αλέκας Ζορμπαλά

Αποδράσεις με Ελικόπτερο!

Γιατί η Ελευθερία κοιτά πάντα ψηλά, στον Ουρανό!
(με ευκαιρία την σαν σήμερα απόδραση Παλαιοκώστα, Ριζάϊ)

Στην ατέρμονη ιστορία των φυλακίσεων και κρατήσεων, ως σταθερά παραμένει η αρχέγονη, καταλυτική και διαρκής επιθυμία, αλλά και η προσπάθεια των ανθρώπων « να σπάσουν τα δεσμά», που τους έχουν επιβληθεί, στο δρόμο για την Ελευθερία, έστω και αν είναι για λίγο, έστω και αν το τίμημα θα είναι βαρύ.

Από τις πιο glamorous αλλά και αποτελεσματικές αποδράσεις είναι αυτές, που έγιναν με ελικόπτερα!
Μέχρι στιγμής έχουν καταγραφεί παγκόσμια 40 τέτοιες αποδράσεις, από τις οποίες μόνον οι 11 ήταν αποτυχημένες!

Ενσωματωμένη δημοσιογραφία: μας πήραν χαμπάρι

Σήμερα σας έχω μια ειδησούλα που ούτε την ακούσατε ούτε πρόκειται να την ακούσετε από κανένα κανάλι. Δεν είναι και πολύ φρέσκια αλλά παραμένει επίκαιρη. Αναφέρομαι στην ετήσια έκθεση των Δημοσιογράφων χωρίς σύνορα, η οποία δόθηκε στην δημοσιότητα τον περασμένο Φεβρουάριο.

Η οργάνωση Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα για την ελευθερία τής πληροφορίας (αυτή είναι η πλήρης επωνυμία της) δημοσιεύει κάθε χρόνο μια έκθεση, η οποία περιλαμβάνει και μια λίστα όλων των κρατών τής γης αξιολογημένων ανάλογα με το πόσο ελεύθερη και ανεξάρτητη δημοσιογραφία έχουν. Η πρώτη δωδεκάδα τής εφετεινής λίστας περιλαμβάνει ακριβώς τις ίδιες χώρες με την λίστα τού 2013 (με ελάχιστες μεταξύ τους αντιμεταθέσεις). Έτσι, λοιπόν, για άλλη μια χρονιά οι δημοσιογράφοι εκτιμούν πως η Φινλανδία φαντάζει ως παράδεισος για την ελεύθερη δημοσιογραφία ενώ σε ίσο σχεδόν ύψος ελευθερίας τής έκφρασης βρίσκονται Ολλανδία, Νορβηγία, Λουξεμβούργο, Ανδόρρα, Λιχτενστάιν, Δανία, Ισλανδία κλπ.

Το δικό μου όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης

Μας λένε ότι θα μας κάνουν χάρη και θα μας ορίσουν – και αργότερα θα μπορούν να επανορίσουν – ποιο είναι το αξιοπρεπές όριο που κάνει τη ζωή αξιοπρεπή και ποιο είναι το κατώφλι κάτω από το οποίο η ζωή μας δεν θεωρείται αξιοπρεπής. Μας μιλούν με όρους της πιο απαίσιας γλώσσας, αυτής της αγοράς. Έτσι ορίζουν τη ζωή οι χασάπηδες. Και την αξιοπρέπεια. Πόσα μπορείς να αγοράζεις, πόσα σου επιτρέπεται να αγοράζεις, με πόσα τη ζωή σου εξαγοράζεις, με πόσα την αξιοπρέπεια ξεπουλάς.

Μας λένε ότι θα μας κάνουν χάρη και ότι θα μας χαρακτηρίσουν καλά παιδιά και συνεργάσιμα, αν με ευγνωμοσύνη δεχτούμε το δώρο τους να ζούμε αξιοπρεπώς όπως ακριβώς μας όρισαν και αποπληρώνουμε το δάνειο με όσα δεν μας είναι χρήσιμα για να ζούμε αξιοπρεπώς όπως ακριβώς μας όρισαν. Ίσως να μην μας χώσουνε στη φυλακή, αν με προθυμία δηλώνουμε κάθε σεντ που παίρνουμε από τη δουλειά μας, απαντάμε αμέσως σε κάθε κλήση του δανειστή μας, ειλικρινώς και αμελλητί παραιτηθούμε από κάθε αμαρτωλή επιθυμία μας για ένα σαββατοκύριακο στην εξοχή με τα παιδιά μας.

Έκλειψη της πολιτικής, οικονομία της δυστυχίας (Neue Sachlichkeit)

Η σύνθλιψη της πολιτικής, η υποβάθμισή της σε παρακολούθημα μιας ιδιοτελούς οικονομικής ορθοδοξίας, ποτίζει κάθε χαραμάδα της ελληνικής πραγματικότητας σήμερα. Πήρε χρόνια να φθαρεί εντελώς, να φτάσει στο ερείπιο που κατοικούμε τώρα, και η κατεδάφιση συνετελείτο πανευρωπαϊκά και διεθνώς, όχι μόνο στην βαλκανική απόφυση των μασκαράδων που υπεδύοντο τις ιδιοπροσωπείες.

Αρνητές και ελευθερία

Του ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Με την αφορμή της συμπλήρωσης 70 χρόνων απ’ τη μεταφορά των Εβραίων της Ρώμης στο Αουσβιτς, η ιταλική Γερουσία ενέκρινε ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο επιφυλάσσεται πλέον ποινική μεταχείριση στους αρνητές του Ολοκαυτώματος.

Αλλά οι κρυπτοαρνητές; Αυτός ο νομικός χειρισμός δεν αρκεί. Και, εν πάση περιπτώσει, ελάχιστα κόστισε στον Ντέιβιντ Ιρβινγκ το γεγονός ότι χαρακτηρίστηκε από τις κυβερνήσεις διαφόρων πολιτισμένων χωρών ανεπιθύμητος.