Ελευθερία του Τύπου με… περιορισμούς

Στις 3 Μαΐου εορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα για την Ελευθερία του Τύπου. Κι ενώ η ημέρα αυτή πλησιάζει και η πρόσβαση σε αξιόπιστες πληροφορίες είναι πλέον ζωτικής σημασίας για την καταπολέμηση της παραπληροφόρησης που σχετίζεται με την πανδημία της Covid-19, η δημοσιογραφία παρεμποδίζεται στα δύο τρίτα του πλανήτη.

Αυτό προκύπτει από στοιχεία που δημοσιεύθηκαν από τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα (RSF). Όπως έδειξε ο Δείκτης Ελευθερίας του Παγκόσμιου Τύπου του 2021, ο οποίος μετρά περιορισμούς στην πρόσβαση σε πληροφορίες και εμπόδια στην κάλυψη ειδήσεων, η δημοσιογραφία «εμποδίζεται εντελώς ή παρεμποδίζεται σοβαρά» σε 73 έθνη και «περιορίζεται» σε 59 άλλα.

Δημοσιογραφία στην Κολομβία της Ευρώπης

Έχετε φανταστεί ποτέ πως είναι να είσαι δημοσιογράφος στην Κολομβία και να τα βάζεις με τα καρτέλ των ναρκωτικών; Σταματήστε να φαντάζεστε. Είναι σαν να ζεις στην Ελλάδα και να τα βάζεις  με τους λαθρέμπουρους  πετρελαίου. Να αμφισβητείς την εξουσία οικογενειών που ανδρώθηκαν επιχειρηματικά στη χούντα των συνταγματαρχών και έκτοτε ελέγχουν την οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου. Και μάλιστα να το κάνεις τη στιγμή που οι επίγονοι της χούντας επιστρέφουν σε θέσεις εξουσίας.

Το περιοδικό Unfollow και ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος το έκαναν και οι πρώτες απειλές έφτασαν στα γραφεία του περιοδικού. Διαβάστε την ανακοίνωση που εξέδωσε το περιοδικό και βοηθήστε στη διάδοσή της. Τα περισσότερα ελληνικά μέσα ελέγχονται άμεσα ή έμμεσα από τέτοιες οικογένειες και έχουν κάθε λόγο να επιχειρήσουν να θάψουν την είδηση.

Μία ακόμη διεθνής επιτυχία της τρικομματικής χούντας : Πτώση 14ων θέσεων στην ελευθερία του τύπου για την Ελλάδα

Ραγδαία είναι η πτώση της χώρας μας όσον αφορά στον σεβασμό της ελευθερίας του Τύπου, σύμφωνα με τον κατάλογο που καταρτίζει κάθε χρόνο η μη κυβερνητική οργάνωση Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα.

Για την ετήσια κατάταξη, οι Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα θέτουν έξι κριτήρια για κάθε χώρα: τον πλουραλισμό, την ανεξαρτησία των μέσων ενημέρωσης, τις έννοιες του περιβάλλοντος και της αυτολογοκρισίας, το νομικό πλαίσιο, τη διαφάνεια και τέλος τις υποδομές πληροφόρησης. Κάθε χώρα παίρνει ένα “βαθμό” από 0 έως 100, με το μηδέν να αντιστοιχεί σε μια “ιδανική κατάσταση”.