Όχι «παράδοση» στον πολιτισμό των ελίτ

Του Νίκου Σταθόπουλου

Χρειάζεται εκσυγχρονισμός της Παράδοσης και ποιοτική ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής κουλτούρας

Τα πρόσφατα τραγικά περιστατικά, σε Καλαμάτα και Θήβα, τις μέρες του Πάσχα, ανακίνησαν με ένταση το ζήτημα των «εθίμων» στην κοινωνία μας. Σχηματοποιήθηκαν, σχεδόν αυτοματικά και με δημοσιογραφική ταχύτητα, δυο «μερίδες», η μία με την αξίωση «να καταργηθούν τα βαρβαρικά έθιμα», και η άλλη με το αδιαπραγμάτευτο της «διατήρησης των εθίμων». Ωστόσο, η αντιδιαλεκτική εστίαση σε μια συγκεκριμένη όψη της «εθιμικής κουλτούρας» και τη βαθιά κατανόηση του σοβαρού θέματος περιορίζει αλλά και «παραθυράκια» ανοίγει για μια «εθιμολογία» αρκούντως βολική ευρύτερων σκοπιμοτήτων…

Η «εθιμικότητα», δηλαδή η πρόκριση του «άγραφου νόμου» έναντι της εξουσιαστικής άνωθεν αυθεντίας του «θετικού δικαίου», συμπυκνώνει μια σφαιρική κοσμαντίληψη. Είναι ένα περίπλοκο πλέγμα ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων που αντανακλά τις τοπικές ιδιομορφίες και θεμελιώνεται στην πιο ριζική λαϊκή συναίνεση. Είναι ένας «λαϊκός πολιτισμός βάσης», που, εν Ελλάδι, έλκει τα πρωταρχικά του από την αρχαιότητα και ήταν ο κύριος παράγοντας δυναμικής επιβίωσης του Ελληνισμού επί Τουρκοκρατίας.

Οι Έλληνες δισεκατομμυριούχοι είναι περισσότεροι από εκείνους των πλούσιων χωρών του Βορρά

Οι Έλληνες δισεκατομμυριούχοι είναι περισσότεροι από εκείνους των πλούσιων χωρών του Βορρά

Η κρίση στην Ελλάδα όχι μόνο δεν αγγίζει τους δισεκατομμυριούχους της, αλλά τους αυγατίζει. Θαύμα!

Η Ελλάδα πρόσφατα απέκτησε κι άλλους δισεκατομμυριούχους, ανεβάζοντας τον αριθμό στους 11. Την ίδια στιγμή, πλούσιες χώρες όπως η Φινλανδία, η Σουηδία, η Ελβετία και η Δανία, με πληθυσμό ίσο με της Ελλάδας ή στο μισό της, δεν πιάνουν τον μαγικό αυτό αριθμό, ούτε αναλογικά!

Χρέος , η πιο ύπουλη μορφή σκλαβιάς

Του Άρη Οικονόμου

Οι Έλληνες, αφού υπέφεραν τα πάνδεινα, έχοντας ακολουθήσει πιστά το λανθασμένο πρόγραμμα που τους επέβαλλε η Τρόικα, έχουν κάθε δικαίωμα, εάν όχι υποχρέωση, να χρεοκοπήσουν – οδηγώντας το σύστημα στην κατάρρευση

.

«Η ελίτ έχει στα χέρια της τα εργαλεία παραγωγής χρέους, ενώ όλοι εμείς είμαστε συλλογικά υπεύθυνοι για την ξέφρενη, ασυγκράτητα αυξανόμενη άνοδο των χρεών. Οι πολιτικοί βέβαια υπόσχονται διαρκώς πως θα ελέγξουν το δημόσιο χρέος – δεν υπάρχουν όμως ποτέ αρκετά χρήματα, με τα οποία να μπορεί να χρηματοδοτηθεί το δημόσιο, καθώς επίσης να πληρωθούν οι τόκοι, με τους οποίους επιβαρύνεται το κράτος»

«Η διοίκηση Σαμαρά διέλυσε το Κολέγιο!»

Ένας ιδιότυπος πόλεμος μεταξύ των γονιών που τα παιδιά τους σπουδάζουν στο Κολέγιο έχει ξεσπάσει με αφορμή την κατρακύλα του Κολεγίου Αθηνών, ενός από τα καλύτερα σχολεία της χώρας, που τα τελευταία χρόνια υποβαθμίζει διαρκώς το επίπεδο των σπουδών του.

Η μεγάλη θύελλα ξέσπασε πέρσι, αν και συγκαλύφθηκε για ευνόητους λόγους από τα ΜΜΕ, όταν αποκαλύφθηκε ότι Ελβετός καθηγητής είχε πουλήσει τα θέματα των εξετάσεων για τα αμερικανικά πανεπιστημία (το γνωστό IB) στους γόνους βαθύπλουτων οικογενειών. Έτσι, γιοί βιομηχάνων, εφοπλιστών και τραπεζιτών πέρασαν στα φημισμένα αμερικανικά πανεπιστήμια χωρίς να το αξίζουν αλλά έχοντας εξαγοράσει τα θέματα.

Η κυβέρνηση των media

Κυβέρνηση και Media αυστηρώς ακατάλληλα για το λαό

Του Κώστα Καπνίση

Κάθε ημέρα που περνάει στην Ελλάδα των Μνημονίων και της ανθρωπιστικής καταστροφής για τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, ξεμπροστιάζεται σε όλο του το «μεγαλείο» το παρασιτικό σύστημα, το οποίο κυριάρχησε και κατέστρεψε τη χώρα τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια. Η πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας βρίσκεται υπό το καθεστώς νοσηρής κατάστασης. Είναι πλέον ξεκάθαρα αντιληπτό ότι τα κόμματα που κυβέρνησαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες τη χώρα ήταν απλά η «βιτρίνα» ενός συστήματος μαύρης και σκοτεινής εξουσίας μιας χούφτας ολιγαρχών, η οποία πάντα διαφέντευε τις τύχες της χώρας, τουλάχιστον από τη λήξη του Β’ ΠΠ και μετά.

Χρηματοοικονομικοπορνό

Πίσω από κάθε συσσώρευση πλούτου κρύβεται ένα έγκλημα ,

ΟΝΟΡΕ ΝΤΕ ΜΠΑΛΖΑΚ Γάλλος συγγραφέας (1799 – 1850)

ΜΕΓΑΛΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΞΕΓΛΙΣΤΡΟΥΝ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟΙ

TΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ

Στα τέλη Απρίλη, «κάποιοι αναρχικοί» (όπως υπέγραψαν σε σχετική τους προκήρυξη) πραγματοποίησαν, σε μία νύχτα, τέσσερις βομβιστικές επιθέσεις σε τράπεζες στο Μόντρεαλ. Με σκοπό να θυμίσουν ότι «οι μεγάλοι οικονομικοί παίκτες, που είναι από τους βασικούς υπεύθυνους για την οικονομική κρίση, κατορθώνουν να ξεγλιστρούν ατιμώρητοι».

Στο βιβλίο του «Χρηματοοικονομική πορνογραφία», ο ερευνητής-συγγραφέας Λες Λέοπολντ γράφει χαρακτηριστικά για τους διαχειριστές του χρήματος: «Μία ώρα εργασίας γι’ αυτούς στη Γουόλ Στριτ ισούται με 21 χρόνια σκληρής εργασίας για όλους τους άλλους…» (φωτ. Ass Press)

Ο Αγώνας δικαιώνεται

Η διαφαινόμενη εξαγορά του 33% του ΟΠΑΠ από τη σύμπραξη Τσέχων – Μελισσανίδη και πιθανότατα Κοπελούζου, αποτελεί την πρώτη μεγάλη νίκη στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων από τη μέρα που επισημοποιήθηκε η είσοδος της Ελλάδας στα μνημόνια.

Τρία χρόνια πριν, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελόριζο ότι η χώρα ζητά δάνειο από ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ. Την ίδια στιγμή σαμπάνιες άνοιγαν στα γραφεία της εγχώριας οικονομικής ελίτ. Χώρα με ΔΝΤ σημαίνει ιδιωτικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις με ΔΝΤ σημαίνει ασύλληπτα φτηνό κέρδος.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Η συζήτηση γύρω από την κρίση μοιάζει να έχει εξαντληθεί στο οικονομικό της σκέλος. Στην ελληνική περίπτωση θίξαμε και τις “ιδιαιτερότητες” της πολιτικής σκηνής, την κομματοκρατία και την οικογενειοκρατία. Η μεγαλύτερη πληγή είναι η ηθική κατάπτωση. Οι δημοκρατικές, δυτικές κοινωνίες απέτυχαν στον πίνακα αξιών τους να πείσουν πως ο παράγοντας “άνθρωπος” βρίσκεται στην πρώτη θέση των προτεραιοτήτων.

Οι πολίτες θεωρούνται είτε πελάτες, είτε καταναλωτές, είτε πιόνια σε ένα παιχνίδι κυριαρχίας των ισχυρών. Πάντα χειραγωγημένοι και αποπροσανατολισμένοι, ζαλισμένοι από τα media ή από το life style. Η κρίση απλά ξεσκέπασε τις ανισότητες, ξεγύμνωσε τις συγκρούσεις συμφερόντων, αλλά και την επίπλαστη δημοκρατία, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψηφοφορία σε reality.

Η αδράνεια και το συνεταιρίζεσθαι

Του Γιώργου Σταματόπουλου Πολιτικό κενό υπάρχει, η δυσπιστία των πολλών προς τους πολιτικούς ηγέτες είναι διάχυτη, ο κοινωνικός ιστός λόγω των τεράστιων οικονομικών ανισσορροπιών έχει διαρραγεί, η αγωνία για νέες μορφές επικοινωνίας αρχίζει και θεμελιώνεται, αχνοφαίνεται επίσης η τάση για επιβολή νέων δομών εξουσίας.Όλα αυτά προϋποθέτουν λαϊκή εξέγερση, λείπει, όμως, κάτι σημαντικό για να γίνει εκρηκτικό το μείγμα· και αυτό το κάτι είναι ο ενθουσιασμός για τη συμμετοχή στην έκρηξη, μάλλον ο ενθουσιασμός της συμμετοχής.