«Kαθαρίζεις» την κοινωνία «σου», νοικοκυραίε;

Του Γεράσιμο Χολέβα

Ζακ Κωστόπουλος – Ένας χρόνος μετά*

Ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου (ναι, είχε και όνομα ο άνθρωπος που έχασε τη ζωή του από λιντσάρισμα δίπλα στην Ομόνοια) αποτελεί όριο για την περίοδο που ζούμε στην Ελλάδα.

Είναι η έκφραση του εκφασισμού μιας κοινωνίας που σαπίζει κι επειδή δεν έχει σε τίποτα να ελπίζει κλωτσάει μέχρι θανάτου όποιον βρεθεί σε αδύναμη θέση μπροστά της.

Κλωτσάει ποιον; Τον κλέφτη;

Άνθρωποι και «σκουλήκια» στην (κάθε) Άμφισσα

Του Γεράσιμου Χολέβα

Πριν ένα χρόνο είχαμε αναφερθεί σε «ανθρώπους και μισανθρώπους στο Μενίδι». Τότε, είχε χάσει τη ζωή του από «αδέσποτη σφαίρα» ένα μικρό παιδί, ο 11χρονος Μάριος. Σημειώναμε, μεταξύ άλλων, το αυτονόητο:  Δεν υπάρχει κάτι πιο τραγικό από την απώλεια ενός παιδιού. Κανείς δεν μπορεί να γίνεται «ειδικός» στον αβάσταχτο πόνο που προκαλεί ο χαμός του. Κανείς.  Κι όμως, τότε, βρέθηκαν κάτι τέτοιοι «ειδικοί»(μόνο για «καθαρούς Έλληνες») που επιδίωξαν το απάνθρωπο: Να εκμεταλλευτούν την απώλεια ενός παιδιού, για να σκορπίσουν μισανθρωπία (http://www.imerodromos.gr/anthropoi-kai-misanthropoi-sto-menidi/).

Τότε, στις συγκεντρώσεις των κατοίκων του Μενιδίου, επικρατούσε η δίκαιη οργή για την απώλεια του μικρού Μάριου, για τις αβίωτες συνθήκες στην περιοχή, για την ανασφάλεια της καθημερινότητας ακόμα και λίγα μέτρα έξω από τα σπίτια τους. Τότε, κάτι «περίεργες» ομάδες  έστρεψαν τα βλέμματα σε όλους τους τσιγγάνους της περιοχής, επιτέθηκαν, έκαψαν και κατέστρεψαν σπίτια τσιγγάνων.  Φασιστικός λόγος για τη συλλογική ευθύνη του εγκλήματος και αδιαφορία εάν οι επιθέσεις θα οδηγήσουν στην απώλεια ανθρώπινων ζωών, στην απώλεια ακόμα και ζωών μικρών παιδιών. Δεν αγνοούσαν, σίγουρα, πως και στις γειτονιές που μένουν τσιγγάνοι ζούνε κι εκεί παιδιά…