Ληστεία του εδάφους: Κοινότητες και τάξεις πριν τον καπιταλισμό, Μέρος 1

Πηγή: Guernicaeu

Το Robbing the Soil είναι μια νέα σειρά άρθρων για την καπιταλιστική γεωργία, μέρος του συνεχιζόμενου έργου του Ian Angus για τα μεταβολικά ρήγματα. Πηγή: Climate and Capitalism

«Κάθε πρόοδος στην καπιταλιστική γεωργία είναι μια πρόοδος στην τέχνη, όχι μόνο της ληστείας του εργάτη, αλλά και της ληστείας του εδάφους». (Καρλ Μαρξ)

Για να ζήσουν, οι άνθρωποι πρέπει να τρώνε, και πάνω από το 90% των τροφίμων μας προέρχεται άμεσα ή έμμεσα από το έδαφος. Όπως λέει ο φιλόσοφος Wendell Berry, «Το έδαφος είναι ο μεγάλος σύνδεσμος της ζωής…. Χωρίς την κατάλληλη φροντίδα για αυτό δεν μπορούμε να έχουμε καμία κοινωνία, γιατί χωρίς την κατάλληλη φροντίδα για αυτό δεν μπορούμε να έχουμε καμία ζωή».[1]

Πώς θα είναι ο κόσμος σε λίγες εβδομάδες από τώρα;

Tου Βαγγέλη Γέττου

Επειδή έχει αρχίσει να εξαπλώνεται πανδημία λογοκρισίας και αυτολογοκρισίας, ξεκαθαρίζω εξ αρχής το αυτονόητο: προέχει η προστασία και η αυτοπροστασία. Αλλά η «οσμή της ανθρώπινης σάρκας» η οποία έρχεται πίσω από την κουρτίνα που σε λίγο θα αποκαλύψει έναν άλλο κόσμο, δεν με αφήνει σε ησυχία.

Οι θεωρητικοί της κοινωνικής αλλαγής υποστηρίζουν ότι στην Ιστορία, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται με τρόπο που οι κοινωνίες μπορούν να υποστούν αλλαγές που διαφορετικά μπορεί να απαιτούσαν δεκαετίες ή και αιώνες.

«Κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο»;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

500 Κροίσοι, το 0,000066% του παγκόσμιου πληθυσμού, με πλούτη τρεις φορές περισσότερα από το ΑΕΠ των 65 χωρών της Αφρικής και των 1,3 δις κατοίκων…

Το 2019 ήταν ακόμα μια χρονιά που 15.000 παιδιά κάτω των 5 ετών συνέχιζαν να πεθαίνουν κάθε μέρα (κάθε μέρα…) λόγω της φτώχειας και έλλειψης στοιχειώδους ιατρικής φροντίδας.

Το 2019 ήταν ακόμα μια χρονιά που δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συνέχιζαν να  εκτοπίζονται κάθε μέρα από τον τόπο τους εξαιτίας του πολέμου, των διώξεων και της ανέχειας, με τους μετανάστες να ξεπερνούν πλέον παγκοσμίως τα 270 εκατομμύρια.

Όταν οι εργοδότες ελέγχουν ακόμα και το πόση ώρα περνάμε στην τουαλέτα!

Της Κατερίνας Κλείτσα

Πολλά έχουν γραφτεί για την εργοδοτική ασυδοσία, την απληστία τους και όσα είναι ικανοί να κάνουν για να εξασφαλίσουν όσο το δυνατόν υψηλότερα κέρδη. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά με πωλητές/τριες που έχουν «οδηγίες» από τους εργοδότες να μην κάθονται στιγμή να ξεκουραστούν, τηλεφωνητές/τριες να παλεύουν να «πιάσουν» τους στόχους και να μην καθυστερούν σε κάποια κλήση, εργάτες/τριες σε εργοστάσιο που βγάζουν -το λιγότερο- το 8ωρο χωρίς να πάρουν ανάσα.

Όσα όμως και αν προσάψουμε στο καπιταλιστικό σύστημα, όπως ότι εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους, αναπαράγει ανισότητες, καταστρέφει το περιβάλλον κοκ, την ίδια ώρα οφείλουμε να παραδεχτούμε πως έχει και ένα μοναδικό ταλέντο: την αστείρευτη φαντασία του όσον αφορά την υπεράσπιση και αύξηση του πλούτου της αστικής τάξης! Έτσι, σχεδόν δε μας προκάλεσε έκπληξη η είδηση πως στη Βρετανία, σύντομα θα κυκλοφορήσει μία «πρωτοποριακή» λεκάνη τουαλέτας, με κλίση 13 μοιρών, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι/ες να μη «σπαταλάνε» πολύ χρόνο στη τουαλέτα εν ώρα εργασίας!

Όταν μαλώνουν τα βουβάλια

Της Δήμητρας Μυριλλα

Στις 29 Ιουνίου, όταν ο Ημεροδρόμος πρώτος αναφέρθηκε στο διαφημιστικό κατακλυσμό πέριξ των αρχαιολογικών χώρων με μπουκάλια της Coca Cola που φέρουν απεικονίσεις μνημείων (βλ. https://www.imerodromos.gr/o-parthenonas-etiketa-tis-coca-cola/) έθετε τα ακόλουθα ερωτήματα:

• Η εταιρεία προέβη σε αυτή την διαφημιστική καμπάνια αυτοκρατορικώ τω τρόπω (οπότε φέρει ευθύνες και πρέπει να κληθεί να αποσύρει τη διαφήμιση) ή ακολούθησε τη νόμιμη οδό και πήρε άδεια από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο για να κάνει διαφημιστική χρήση του Παρθενώνα και άλλων μνημείων;
• Εάν δεν πήρε άδεια από το ΚΑΣ, πήρε άδεια από Τοπικό Συμβούλιο ή από τις αρμόδιες Εφορείες Αρχαιοτήτων;
• Εάν έχει δοθεί άδεια με ποιους όρους δόθηκε, αλλά κυρίως με ποια κριτήρια επετράπη τέτοιου είδους αγοραία χρήση των μνημείων;

Ο μπλε κάδος και η μαφία της ανακύκλωσης στην Ελλάδα

Των Βαγγέλη Στογιάννη και Ηλέκτρας Κλείτσα

Πριν από λίγο καιρό, είδαμε και φωτογραφήσαμε ένα απορριμματοφόρο να μαζεύει έναν μπλε κάδο ανακύκλωσης και έναν πράσινο κάδο μαζί! Με αφορμή αυτό το κάθε άλλο παρά μεμονωμένο περιστατικό, ας πούμε μερικά πράγματα για το πώς (δεν) γίνεται η ανακύκλωση στη χώρα μας.

Η εικόνα του μπλε και του πράσινου κάδου που μαζεύονται μαζί, δεν αποτελεί το σύνολο του προβλήματος, αλλά είναι ενδεικτικό της κατάστασης της ανακύκλωσης στη χώρα μας. Μια κατάσταση τραγική, η οποία επιβεβαιώνεται, κατ’ αρχήν, από το ποσοστό των απορριμμάτων που ανακυκλώνονται.

Σύμφωνα με στοιχεία της Εurostat, υπολογίζεται ότι το 2016 τα απορρίμματα που ανακυκλώθηκαν ήταν μόλις 17% τουσυνόλου. Αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία(!) που προκύπτουν από τους αριθμούς που δίνουν οι δήμοι και οι εταιρείες ανακύκλωσης οι οποίοι έχουν κάθε λόγο, όπως θα φανεί και στην συνέχεια, να τα φουσκώνουν!

Στην πράξη, το ποσοστό αυτό είναι ακόμη μικρότερο – αυτό καταγγέλλουν άλλωστε πολλά περιβαλλοντικά κινήματα ανά την Ελλάδα.

Ryanair: Ευρωπαϊκή εκμετάλλευση, πανευρωπαϊκές απεργίες

Σε απεργία προχωρούν την Παρασκευή πιλότοι της αεροπορικής εταιρείας Ryanair στην Ιρλανδία, το Βέλγιο, τη Σουηδία, την Ολλανδία και τη Γερμανία, αντιδρώντας σε αλλαγές που επιβάλλονται στους όρους εργασίας και μισθοδοσίας τους.

Οι λόγοι της απεργίας είναι πολλοί: Μεγάλος αριθμός από τους πιλότους που κάνουν πτήσεις της Ryanair δεν είναι υπάλληλοι της εταιρείας. Υποχρεώνονται να ιδρύσουν μια δική τους μονοπρόσωπη εταιρεία και να ανοίξουν λογαριασμό σε ιρλανδική τράπεζα.

WestAfricaLeaks: Πώς οι offshore αφανίζουν τον πλούτο της Δυτικής Αφρικής

Μεγιστάνες, πρώην πρέσβεις, γνωστοί πολιτικοί, ένας υποψήφιος πρόεδρος και η συνωμοσία της σιωπής για τις offshore. Αυτή τη φορά, οι αποκαλύψεις αφορούν «τον ελέφαντα στο δωμάτιο» της Δυτικής Αφρικής και στο πώς το σύστημα των υπεράκτιων εταιρειών, που στερεί δισεκατομμύρια από τα κρατικά ταμεία, έχει ρίξει τα πλοκάμια του σε μία από τις πιο ευάλωτες περιοχές του κόσμου.

Τα WestAfricaLeaks αφορούν στοιχεία που αντλήθηκαν κατά κύριο λόγο από τα Panama Papers και επίσης, από τα Paradise Papers, τα Swiss Leaks και τα Offshore Leaks.

Είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας του Premium Times Centre for Investigative Journalism, με τη Διεθνή Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ) και το The Norbert Zongo Cell / Κέντρο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας (Cenozo). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη συνεργασία ερευνητών στη Δυτική Αφρική, καθώς συμμετέχουν δημοσιογράφοι από το Τσαντ, τον Νίγηρα, το Μπενίν, την Ακτή του Ελεφαντοστού, τη Γκάνα, τη Λιβερία και τη Σενεγάλη και αφορά 27,5 εκατομμύρια έγγραφα, τα οποίοι είχαν προκύψει από προηγούμενες διαρροές.

Είπα να κάνω εγώ την αρχή και να ζητήσω τα χρωστούμενα | Η ιστορία της Νάντιας

Διηγείται η «Νάντια»

Θέση: μπουφέ, σέρβις, λάντζα, ντελίβερι, βοηθός μάγειρα και το παιδί για τις εξωτερικές δουλειές

Ήταν περίπου τέλη του Απρίλη όταν ένα μήνυμα ήρθε στο κινητό μου από μια γνωστή μου (ας την πούμε Έφη) που έψαχνε εναγωνίως ένα άτομο για τη θέση του μπουφέ στο κατάστημα που η ίδια είχε αναλάβει την πρωινή βάρδια. Δούλευα ήδη 7 μήνες σε ένα κατάστημα burger και παρόλο που ήμουν αρκετά ικανοποιημένη σκεφτόμουν το ενδεχόμενο της παραίτησης, μιας και ο εργοδότης μου βρισκόταν υπό σκέψη για το οριστικό κλείσιμο της επιχείρησης.

Έκλεισα λοιπόν ένα ραντεβού να μιλήσουμε με την Έφη για να μου πει τι ακριβώς χρειάζεται, τα ωράρια, να δω το κατάστημα κλπ.

Το τηλεφωνικό κέντρο ως τόπος ελέγχου και αντίστασης …

Των Jamie Woodcock και Immanuel Ness 

(μετάφραση: barikat)

Αντί να βλέπουμε τα τηλεφωνικά κέντρα, όπως τα ορίζουν οι τεχνολογικές μέθοδοι ελέγχου και παρακολούθησης, μπορούμε να τα αντιληφθούμε ως τόπο αγώνα και θυμού.

O Jamie Woodcock είναι συνεργάτης στο London School of Economics και συγγραφέας του έργου: “Working the Phones: Control and Resistance in Call Centres”. Το βιβλίο του βασίζεται στο project που πραγματοποίησε ο Jamie στο πλαίσιο της διδακτορικής του διατριβής, βάση του οποίου εργάστηκε ως “μυστικός” εργαζόμενος σε ένα τηλεφωνικό κέντρο για έξι μήνες. Στο πλαίσιο του project προσπάθησε να κατανοήσει αυτό το είδος της επισφαλούς εργασίας, να αναλύσει πώς γίνεται η διαχείριση, και να διερευνήσει ποιες στρατηγικές αντίστασης των εργαζομένων αναπτύσσονται σε ένα τηλεφωνικό κέντρο.

 Εδώ, o ερευνητής σε θέματα εργασίας, Immanuel Ness μιλά στο Jamie για τη φύση της εργασίας στα τηλεφωνικά κέντρα, επικεντρώνοντας τη συζήτηση στο ρόλο της τεχνολογίας, του management και της αντίστασης των εργαζομένων, και αναλογίζεται τις επιπτώσεις των νέων μορφών οργάνωσης της τόσο εντός όσο και πέρα από τα τηλεφωνικά κέντρα. O Jamie και o Immanuel συζητoύν  για τη αποτελεσματικότητα των ερευνών σχετικά με το εργατικό δυναμικό, επιχειρηματολογώντας υπέρ της σημασίας της ανάπτυξης μιας κριτικής μαρξιστικής προσέγγισης με σκοπό την κατανόηση του μετασχηματισμού της εργασίας και των μελλοντικών αγώνων των εργαζομένων.

Ζεστά γραφεία»: οι μουσικές καρέκλες του ανθρωποφαγικού καπιταλισμού!

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το φαινόμενο δε θα έχρηζε σχολιασμού αν δεν είχε υιοθετηθεί από κορυφαίες πολυεθνικές επιχειρήσεις, όπως η λογιστικοελεγκτική Deloitte στο Τορόντο και η Nestle στο Λονδίνο, που θυσιάζουν σεβαστούς πόρους στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Ο όρος δε με τον οποίο περιγράφεται, hot desking, προέρχεται από το πολεμικό ναυτικό και δη τα υποβρύχια τουλάχιστον σε παρελθούσες εποχές, όπου τα κρεβάτια λόγω έλλειψης χώρου ήταν πάντα λιγότερα από το πλήρωμα, με αποτέλεσμα να είναι πάντα ζεστά… Ή, σύμφωνα με άλλες ερμηνείες, το κριτήριο επιλογής κρεβατιού ήταν η θερμοκρασία που το συνόδευε.

Αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ο στρατός την τεράστια χρησιμότητά του στην ανάπτυξη και τις καινοτομίες της καπιταλιστικής οικονομίας, το hot desking έχει πλέον εισβάλει ορμητικά και στην οργάνωση των χώρων εργασίας. Δηλαδή, γραφεία που όχι απλώς δεν έχουν προκαθορισμένες και σταθερές θέσεις εργασίας για κάθε υπάλληλο, αλλά οι θέσεις εργασίας είναι λιγότερες από το προσωπικό!

150 οι απασχολούμενοι; 100 τα εξοπλισμένα γραφεία εργασίας!

Η καπιταλιστική λιτότητα ως παραγωγή χώρου και εναλλακτικός τρόπος ζωής: το παράδειγμα των Boxpark – Boxroom…

Τα βασικά για το Boxpark

Το Boxpark αποτελεί μια νέα οικοδομική μορφή εμπορικού κέντρου συγκροτούμενο από 40 ναυτιλιακά κοντέινερς εγκατεστημένα το ένα δίπλα στο άλλο και άλλα 20 επιπλέον τοποθετημένα πάνω από τα τελευταία.

Πετάς με Ryanair; προσοχή στις «ψείρες»!

Όταν επιχείρησα να περάσω την είσοδο για τις αναχωρήσεις στο αεροδρόμιο της Θεσ/νίκης ο εργαζόμενος που ήταν στο έλεγχο μου εξήγησε, φιλικά και με συμπάθεια, ότι το χαρτί που κρατούσα παρότι είχε όλα τα στοιχεία που χρειαζόμουν για να πετάξω (ονοματεπώνυμο, αριθμό εισιτηρίου, ώρες αναχώρησης και προσγείωσης, αριθμό θέσης, κλπ) δεν ήταν αρκετό για να περάσω. Χρειαζόμουν κάρτα επιβίβασης. «Μα αυτό δεν είναι κάρτα επιβίβασης;» επέμενα εγώ… Όχι, μου εξήγησε, δεν μπορούσα να περάσω, έπρεπε να πάω στο γκισέ της εταιρείας.

Χαλαρός, γύρισα προς το γκισέ της εταιρείας για να τακτοποιήσω την εκκρεμότητα. Σιγά, δεν έγινε και τίποτα. Όταν δεν έχεις κάνει ηλεκρτονικό «τσεκ-ιν» από το σπίτι σου μπορείς να το κάνεις ηλεκτρονικά στο αεροδρόμιο – συνηθισμένα πράγματα. Κι αν δεν ξέρεις από τα σύγχρονα μηχανήματα υπάρχει πάντα κάποιος πρόθυμος εργαζόμενος από την αεροπορική εταιρεία να σε βοηθήσει, ή το πολύ πολύ να μπεις για λίγη ώρα στην ουρά… Συνηθισμένα πράγματα.

Ύπνος και νύχτα: δύο …ενοχλητικά εμπόδια

του Λεωνίδα Βατικιώτη

«Ένας κόσμος ο οποίος φωτίζεται 24/7 και στον οποίο δε υπάρχουν σκιές είναι η έσχατη καπιταλιστική χίμαιρα της μεταϊστορίας, του εξορκισμού της ετερότητας που είναι ο κινητήριος μοχλός των ιστορικών αλλαγών» υποστηρίζει ο Τζόναθαν Κρέιρι στο εξαιρετικό βιβλίο του 24/7 ο ύστερος καπιταλισμός και το τέλος του ύπνου (εκδ. Α.Α. Λιβάνη, 2014).

Δεν είναι η πρώτη φορά που διεισδυτικές και ρηξικέλευθες αναλύσεις εξετάζουν τον χρόνο υπό το πρίσμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Το έργο του Ε.Π. Τόμσον (Χρόνος, εργασιακή εμπειρία και βιομηχανικός καπιταλισμός, Νησίδες, 1994 – 1967 χρονολογία πρώτης έκδοσης) αποτελεί μια θεμελιώδη πραγμάτευση των παραμορφώσεων που δέχτηκε ο χρόνος με την εμφάνιση και την εδραίωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Κουρέλια να κρύβουν τα κουρέλια

Η παράταση του ωραρίου λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων τη συγκεκριμένη ημέρα, είχε απόλυτη επιτυχία, αφού χιλιάδες κόσμου επισκέφτηκαν το κέντρο της Αθήνας και έδωσαν στη Πρωτεύουσα μία εικόνα αναζωογόνησης. Οι πωλήσεις μπορεί να μην ήταν ανάλογες με τη προσέλευση των επισκεπτών, αλλά το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει ότι η συμμετοχή των ανοικτών εμπορικών καταστημάτων δημιουργεί πάντα συγκέντρωση κόσμου με διάθεση να δει τις βιτρίνες και να διασκεδάσει με μικρές “έξυπνες” αγορές.” (από εδώ)

Η γριά άρρωστη ετοιμοθάνατη κυραΠρωτεύουσα που ζέχνει από τους πόρους της σαπίλα, ανθρωπίλα, αδιαφορίλα και νεοπλουτίστικη φτωχίλα στολίστηκε με «χιλιάδες κόσμου» που σέρνονταν από δρόμο σε δρόμο σέρνοντας μαζί τους κουτσούβελα και γιαγιαδοπαππούδες να θαμπωθούν από τα μισερά φώτα των βιτρινών που πίσω τους έστεκαν απλήρωτες θαμπές φιγούρες μισές άνθρωποι μισές άψυχες κούκλες με το μυαλό στο άρρωστο παιδί, στα πόδια που πονάνε, στα νοίκια που τρέχουν, στην άνεργη αδελφή, στο αφεντικό που λοξοκοιτά να δει αν το χαμόγελο είναι ακόμα καρφωμένο πίσω από το παλιό χαλασμένο βρωμερό κραγιόν στο στόμα (στόμα στεγνό, σφιγμένο που μισεί και θέλει να δαγκώσει όταν δεν κυρτώνει μοιρολατρικά κι αδιάφορα).

Τα σύνορα του φτωχού

Με αφορμή όλα όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες στους κατοίκους και τους πρόσφυγες της Συρίας -την οποία πολλοί ξεχάσαμε μετά από τα πρώτα θεαματικά πλάνα στα κανάλια- καιρός είναι να ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει η μαγική λέξη “παγκοσμιοποίηση”.

Απ’ όσα γνωρίζουμε ως τώρα, “παγκοσμιοποίηση” είναι η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, προϊόντων και ευπόρων. Το χρήμα, το εμπόρευμα και ο πλούσιος μπορεί να ταξιδεύει σε όποιο μέρος του κόσμου θέλει, όποτε θέλει. Μόνο αυτοί.

Για τα τρία αυτά πράγματα τα σύνορα είναι πάντα ανοιχτά. Όπου κι αν πάνε δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Ούτε με τη βίζα, ούτε με την άδεια παραμονής, ούτε με την πράσινη κάρτα, ούτε με το διαβατήριο.

Ειδικές Οικονομικές Ζώνες Υπερεκμετάλλευσης

Του Θάνου Ανδρίτσου

Το κοινό χαρακτηριστικό των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών από την Ασία μέχρι την Λατινική Αμερική είναι ότι δημιουργήθηκαν μετά τηνκρίση του ’70, δείχνοντας την σημασία που είχε για τον καπιταλισμό η υπέρβαση των προηγούμενων εργατικών διεκδικήσεων, κι επίσης το γεγονός ότι αποτελούσαν μια εξαίρεση απέναντι στα ισχύοντα (εργατικό και φορολογικό δίκαιο, πχ) στη χώρα φιλοξενίας.

Με τις οδηγίες του Μάρτιν Σουλτς

Συμπληρώνεται σχεδόν ένας χρόνος από τη συνέντευξη που έδωσε στα τέλη του περασμένου καλοκαιριού στο Σπίγκελ, ο Γερμανός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σούλτς, στην οποία παρουσίασε τη θέση του υπέρ της δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) στην Ελλάδα, καθώς «οι περικοπές από μόνες τους δε φέρνουν ανάπτυξη». Μάλιστα, ανέφερε ότι η νεοεκλεγείσα τότε κυβέρνηση έχει καταθέσει πρόταση στην ΕΕ για συγκεκριμένες περιφέρειες που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν συγκεκριμένα κίνητρα για επενδύσεις των οποίων τα προϊόντα θα πήγαιναν στην ευρωπαϊκή αγορά. Λίγες μέρες αργότερα, ο υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης, επισημοποίησε τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης κάνοντας λόγο για «Ζώνες με ειδικά φορολογικά και διοικητικού χαρακτήρα κίνητρα» οι οποίες μάλιστα δε χρειάζεται να είναι και χωρικά ορισμένες αλλά μπορούν να αφορούν τομείς και κλάδους.

Καταγγελία του Βελγίου κατά της Γερμανίας για το κοινωνικό dumping

Το Βέλγιο κατέθεσε στην Κομισιόν καταγγελία κατά της Γερμανίας για τις πρακτικές κοινωνικού dumping, τις οποίες, κατά το Βέλγιο, εφαρμόζουν εδώ και πολλά χρόνια γερμανικές εταιρείες.

Όπως επισημαίνει η βελγική κυβέρνηση, οι «mini jobs» που είναι πλέον αρκετά συχνές στη Γερμανία, υπονομεύουν τους κανόνες ανταγωνισμού στην ΕΕ.

Πρόκειται για θέσεις εργασίας (συνολικά είναι 7,5 εκατομμύρια) που αμείβονται με τρία ή τέσσερα ευρώ την ώρα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς εισφορές εργαζομένων ή εργοδοτών και χωρίς φορολογία. Πολλοί εργαζόμενοι με mini jobs είναι από την ανατολική Ευρώπη και απασχολούνται σε σφαγεία.

Ο “αντιρατσισμός” των κανιβάλων (ΒΙΝΤΕΟ)

Του Παπα-Ηλία Υφαντή

Δεν γνωρίζω, αν υπάρχουν σήμερα κανίβαλοι, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης.

Πάντως, αν υπάρχουν, σίγουρα θα είναι υπεράνω ρατσιστικών διακρίσεων.

Γιατί-πιστεύω-ότι θα μπορούσαν να φάνε μπριζόλα, αδιακρίτως, τόσο απ’ τον κ. Ομπάμα, όσο κι απ’ την κ. Μέρκελ ή τον κ. Ρέσλερ…

Που είναι χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι της βασικής τριχρωμίας, πια, του ανθρωπίνου γένους.