Στα νύχια ιδιωτών ο Εθνικός Κήπος και ο Λόφος του Φιλοπάππου

Της Δήμητρας Μυριλλα

Χρειάζεται θράσος και μεγάλες δόσεις νεοφιλεύθερου κυνισμού για να αποφασίσει κάποιος να παραχωρήσει σε ιδιώτες  έναν κήπο κι έναν αρχαιολογικό χώρο! Όμως η κυβέρνηση και ο Δήμος Αθηναίων φαίνεται πως έχουν και τα δύο σε μεγάλες και ισχυρές δόσεις. Με την αιφνιδιαστική εισαγωγή τροπολογίας στο νόμο πλέον  «Στρατηγική αναπτυξιακή προοπτική των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ρύθμιση ζητημάτων αρμοδιότητας Υπουργείου Εσωτερικών και άλλες διατάξεις» ιδρύεται εταιρεία με την επωνυμία «Εθνικός Κήπος – Μητροπολιτικό Πράσινο Α.Ε.», στην οποία παραδίδεται η «διαχείριση» του Εθνικού Κήπου και του Λόφου του Φιλοπάππου.

Αδιανόητο: Δίνουν σε Α.Ε τον Εθνικό Κήπο και το Φιλοπάππου!

Οι εργαζόμενοι στην Εφορεία Αρχαιοτήτων καλούν σε υπεράσπιση του δημόσιου αγαθού της ιστορικής μνήμης και του αθηναϊκού τοπίου

Ανοιχτή επιστολή εργαζομένων στην Εφορεία Αρχαιοτήτων στην πόλη της Αθήνας: 

«Με την τροπολογία υπ’ αρ. 214/37/4-3-2020 στο νομοσχέδιο “Στρατηγική αναπτυξιακή προοπτική των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ρύθμιση ζητημάτων αρμοδιότητας Υπουργείου Εσωτερικών και άλλες διατάξεις”, ιδρύεται η «Εθνικός Κήπος – Μητροπολιτικό Πράσινο Α.Ε.», στην οποία παραδίδεται η «διαχείριση» του Εθνικού Κήπου και του Λόφου του Φιλοπάππου. Πρόκειται για την απαρχή της εφαρμογής μιας νέας πολιτικής που μετατρέπει μία Α.Ε. σε διαχειριστή, αλλά στην πραγματικότητα σε δικαιούχο αρχαιολογικών χώρων και ιστορικών τόπων. Το μοντέλο αυτό αποτελεί την έναρξη μιας νέου τύπου προσέγγισης του ιστορικού τοπίου της Αθήνας.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ: Ο ΑΞΟΝΑΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΣΥΓΓΡΟΥ

 

Του Θεόφιλου Τραμπούλη

Όταν το 1991, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών άνοιγε τις πύλες του μετά από μια εικοσαετία αναθέσεων, αναβολών και υπερβάσεων, συνόψιζε στην αρχιτεκτονική του τον τρόπο με τον οποίον η κάπως επαρχιακή εγχώρια θεσμική κουλτούρα αντιλαμβανόταν τις προδιαγραφές και τους όρους του υψηλού. Το μάρμαρο και η μοντερνιστική μεταγραφή της κλασικής αρχαίας δομής συνέθεταν ένα ιδανικό τέμενος για τη λατρευτική και στείρα αμηχανία μπροστά στη λόγια μουσική. Η χωροθέτησή του, αντίστοιχα, όριζε την γεωγραφία αυτού του υψηλού: στη Βασιλίσσης Σοφίας, ανάμεσα στην Αμερικανική Πρεσβεία και το Χίλτον, ήταν σαν να ολοκλήρωνε όχι μόνον μια μνημειακή τριλογία ανάλογη της τριλογίας της Πανεπιστημίου, αλλά και τη μεταπολεμική σύλληψη της πόλης, τους δρόμους, τα κτίρια και τον πολιτισμό που είχαν αναδυθεί από το Σχέδιο Μάρσαλ και οδηγούσαν κεντρομόλα στα Ανάκτορα και την Πλατεία Συντάγματος. Αν το Μέγαρο είναι το τελευταίο μεταπολεμικό κτίριο, δέκα χρόνια αργότερα, το νέο Μουσείο Μπενάκη, που εγκαινιάστηκε το 2003, ήταν το κατεξοχήν κτίριο της ακυρωμένης αισιοδοξίας του εκσυγχρονισμού, στη μέση της οδού Πειραιώς, εκεί που παλιά εκτεινόταν η βιομηχανική και βιοτεχνική ζώνη της πόλης, εγκαταλελειμμένη πια καθώς η οικονομία μεταλλασσόταν. Το εσωστρεφές κέλυφος φιλοδοξούσε να λειτουργήσει ως τοπόσημο στο κέντρο ενός καινούργιου δημόσιου χώρου στον οποίον η διασκέδαση και ο πολιτισμός για όλους θα ήταν συμπληρωματικά μεγέθη μιας σταθερής οικονομίας. Αναπόφευκτα, η οικονομία αυτή κατέρρευσε, οι δρόμοι γύρω από την Πειραιώς είναι ακόμη σκοτεινοί, γεμάτοι με εγκαταλειμμένες αποθήκες, και το μορφολογικό πρότυπο του Μουσείου Μπενάκη αναδιπλασιάστηκε στην πραγματικότητα από τα νυκτερινά κέντρα λίγο παρακάτω στον ίδιο δρόμο.