Δούρειος Ίππος του Βερολίνου: Στόχος η ελληνική νεολαία

Η Γερμανία, η παραχάραξη της ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης και οι οφειλές προς την Ελλάδα

Του Αριστομένη Συγγελάκη*

Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγε κάποιος ότι υπάρχει ακαδημαϊκό πρόγραμμα γερμανικού πανεπιστημίου εν έτει 2020 που, αναφερόμενο στον λιμό της Κατοχής, υιοθετεί την άποψη του διαβόητου Γιόζεφ Γκέμπελς, ότι, τάχα, υπεύθυνη για την πείνα στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής ήταν η «βίαιη βρετανική πολιτική του ναυτικού αποκλεισμού» και όχι η ληστρική πολιτική του Γ’ Ράιχ;

Κι όμως! Η ιστοσελίδα του προγράμματος «MOG – Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα», που χρηματοδοτείται από το υπουργείο Εξωτερικών της ΟΔΓ και ελληνικό γνωστό ίδρυμα, στο σχετικό με τον λιμό της Κατοχής σύντομο κείμενό της φιλοξενεί, στην αρχή μάλιστα, απόσπασμα τοποθέτησης του υπουργού Προπαγάνδας της ναζιστικής Γερμανίας! Όχι για να δείξει, με τα ίδια τα απεχθή λόγια του Γκέμπελς, πόσο φρικώδης, βίαιη και διεστραμμένη ιδεολογία και πρακτική ήταν ο ναζισμός, αλλά, αντίθετα, για να απομειώσει και να αποσείσει την ευθύνη του Γ’ Ράιχ για την πρωτοφανών διαστάσεων πείνα που θέρισε τον πληθυσμό της Ελλάδας την περίοδο της Κατοχής!

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ: Το μπλόκο της Κοκκινιάς 17/8/1944 (Δείτε το ΒΙΝΤΕΟ)

ΚΕΙΜΕΝΑ- ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Γιάννης Αναγνωστόπουλος

Το ιστορικό γεγονός

Η τριπλή Κατοχή πλησιάζει στο τέλος της. Ο ναζισμός εντείνει τη βαρβαρότητά του ενάντια στον ελληνικό λαό. Σε μια κακόφημη γωνιά της Κοκκινιάς, Γερμανοί με ντόπιους συνεργάτες τους αναθέτουν σε έναν μαυραγορίτη ρόλο καταδότη. Ο μαυραγορίτης συμβάλλει στο Μπλόκο, που οδήγησε στη σύλληψη εκατοντάδων αγωνιστών, στο βασανισμό και την εκτέλεση 315 ηρώων του λαϊκού και ΕΑΜικού κινήματος.

Ηταν 17 Αυγούστου 1944. Περίπου στις 2.30 το πρωί δεκάδες γερμανικά καμιόνια περικυκλώνουν τις γύρω από την Κοκκινιά περιοχές – από Κορυδαλλό, Αιγάλεω, Δαφνί, Ρέντη, μέχρι Κερατσίνι, Φάληρο και Πειραιά. Μαζί με τους ναζί κατακτητές, καταφθάνει στην προσφυγούπολη, τη «Μικρή Μόσχα», όπως χαρακτηριζόταν η Κοκκινιά, το μηχανοκίνητο τμήμα του δοσίλογου Ν. Μπουραντά. Περίπου 3.000 οπλισμένοι με πολυβόλα, όλμους, μυδράλια, ταχυβόλα, αυτόματα. Γερμανοί και ταγματασφαλίτες κυκλώνουν την πόλη.

Ο άγνωστος Βύρων της Κρήτης

Του Περικλή Κοροβέση

Η τύχη ενός απελευθερωτικού-επαναστατικού αγώνα, που κατά κανόνα παίρνει χρόνια, δεν κρίνεται μόνο μέσα στη χώρα που διεξάγεται. Αν δεν δημιουργηθεί ένα τεράστιο διεθνές κίνημα συμπαράστασης, η έκβαση του αγώνα μπορεί να μη φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ενα παράδειγμα είναι το Βιετνάμ που έγινε παγκόσμιο κίνημα, ακόμα και στις ΗΠΑ. Λέγεται χαρακτηριστικά πως ο θρίαμβος του αγώνα των Βιετναμέζων κρίθηκε σε δύο μάχες. Η μία στη Σαϊγκόν και η άλλη στον Μισισιπή. Ο ελληνικός λαός (τουλάχιστον ο προηγούμενος από τον σημερινό) έχει δώσει πολλές μάχες για την ελευθερία του, αρχής γενομένης από το 1821.

Εθνική γιορτή ή B’ Fest;

του Περικλή Κοροβέση

Επιτέλους γιορτάζουμε την εθνική μας απελευθέρωση από τη ναζιστική κατοχή. Και για όποιον δεν με πιστεύει, ας ρίξει μια ματιά στο Κανάλι της Βουλής. Εκεί πέφτουν συχνά οι αντίστοιχες κάρτες που μας πληροφορούν πως γίνονται εκδηλώσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά. Στην υπόλοιπη Ελλάδα, τίποτα. Εκεί δεν υπήρχε Κατοχή; Δεν υπήρχαν μαρτυρικές πόλεις; (Ανεπισήμως πάνω από χίλιες. Αλλά επισήμως πολύ λιγότερες.

Και εδώ υπάρχει ιεραρχία και μόρια. Αν δεν συμπληρώσεις τον απαιτούμενο αριθμό νεκρών, δεν μπορείς να διεκδικήσεις αυτόν τον τίτλο.) Τα υπόλοιπα ΜΜΕ κάτι έγραψαν, κάτι είπαν, αλλά αν δεν πρόσεχες ιδιαίτερα, θα έλεγες πως είναι κάποια νέα συναυλία των εθνικών μας καλλιτεχνών. Σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου η ημέρα μιας απελευθέρωσης από έναν ξενικό ζυγό ή η ημέρα της ανεξαρτησίας από έναν αποικιοκρατικό ζυγό είναι εθνικές γιορτές. Σε εμάς δεν είναι.

Η άγνωστη Αντίσταση των αναπήρων πολέμου

Το κτίριο του Ορφανοτροφείου Χατζηκώνστα επί της οδού Πειραιώς στα τέλη της δεκαετίας του 1950, έργο Ε. Τσίλλερ. Διακρίνονται τα κάγκελα που είχαν τοποθετηθεί στα παράθυρα, κατά τη μετατροπή του σε φυλακές. Εδώ φυλακίστηκαν χιλιάδες αντιστασιακοί, μεταξύ των οποίων και οι ανάπηροι του αλβανικού μετώπου. (Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος, Νεοκλασσική αρχιτεκτονική στην Ελλάδα, Αθήνα 1967)

Στις 28 Οκτωβρίου του 1941, κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα των Ιταλών, περίπου 2.000 ανάπηροι του αλβανικού μετώπου, άνθρωποι χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, τυφλοί, κάποιοι με πατερίτσες και άλλοι σε αναπηρικά καροτσάκια, κατεβαίνουν με πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Κάνουν μαζικά την εμφάνισή τους στο Σύνταγμα – κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην κατεχόμενη Αθήνα – και προσπαθούν να καταθέσουν στεφάνι στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Θα χτυπηθούν λυσσαλέα από τους ιταλούς καραμπινιέρους. Θα έχουν όμως γράψει στην Ιστορία την πρώτη οργανωμένη αντιστασιακή εκδήλωση στην πόλη.

Η αξιοπρέπεια ως επανάσταση

Του Περικλή Κοροβέση

Ο ρεαλιστής ζωγράφος ζωγραφίζει αυτό που βλέπει. Ο ιμπρεσιονιστής ζωγραφίζει αυτό που νιώθει. Ο δε σοσιαλρεαλιστής ζωγράφος ζωγραφίζει αυτό που του λένε. Δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει, αλλά νομίζω πως αυτό συνοψίζει όλη τη σοβιετική δημιουργία σε όλους τους τομείς των γραμμάτων και των τεχνών και όχι σπάνια και στις επιστήμες.

Το ίδιο ισχύει και για τα κομμουνιστικά κόμματα όλου του κόσμου, που με τη Γ’ Διεθνή έγιναν εργαλεία της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ και η έννοια της επανάστασης έγινε υπεράσπιση της μεγάλης Σοβιετικής Πατρίδας. Σήμερα έχουμε όλα τα στοιχεία, απολύτως τεκμηριωμένα, πως η Ρωσική Επανάσταση δημιούργησε έναν από τους ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα. Ενας από τους εγκυρότερους ιστορικούς της Οκτωβριανής Επανάστασης και από τους πρωτεργάτες της, ο Βολίν*, ήδη από το 1934 είχε χαρακτηρίσει τον σοσιαλισμό της ΕΣΣΔ ερυθρό φασισμό και έκανε συγκρίσεις με το καθεστώς του Μουσολίνι.

Οι μεγάλες επαναστάσεις του 20ού αιώνα, Ρωσία, Κίνα, να βάλω μέσα και το Βιετνάμ, κατέληξαν σε σκληρά καπιταλιστικά καθεστώτα. Δεν μιλάμε εδώ για τα ανατολικά καθεστώτα, γιατί αυτά δεν έκαναν καμιά επανάσταση. Ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε χώρες από τον ναζιστικό ζυγό, αλλά τους επέβαλε τον δικό του ζυγό.

Μια επιστολή-ντοκουμέντο του Γιώργου Βότση

του Περικλή Κοροβέση

Από τον παιδιόθεν φίλο και σύντροφο μιας ζωής, Γιώργο Βότση, λάβαμε την ακόλουθη επιστολή που τη δημοσιεύουμε αυτούσια για τις πολύτιμες πληροφορίες που μας δίνει.

-ακολουθεί η χειρόγραφη επιστολή-

ΥΓ. Αδερφέ μου Γιώργο,

Σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες που μας δίνεις. Κάποιες από αυτές αγνοούσα. Χούντα γαρ τότε, δεν τα λέγαμε και όλα. Αν και μια ζωή διαφωνούσαμε (αλλά σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει), ας προσθέσω μία ακόμη παρατήρηση. Η πρώτη σου παράγραφος ήταν περιττή. Αλλά δεν μπορούσα να γίνω λογοκριτής. Χαίρομαι που ξανάρχισες να δημοσιεύεις. Να περιμένουμε και άλλα;

H αντίσταση των λίγων

Του Περικλή Κοροβέση

Πριν από πενήντα χρόνια, αυτόν τον ανοιξιάτικο μήνα, η χούντα έβγαλε περίπατο τα τανκς και σε μια-δυο ώρες πήρε την εξουσία αυτής της χώρας, σχεδόν χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, και την κράτησε εφτά ολόκληρα χρόνια. Μια ολόκληρη κοινοβουλευτική δημοκρατία και ένα πανίσχυρο παλάτι πέσανε σαν τραπουλόχαρτα.

Πώς εξηγείται αυτό; Και καλά οι θεσμοί, αλλά κι αυτός ο δημοκράτης λαός και η Αριστερά (ΕΔΑ τότε) που θα έπρεπε να κατέβουν στους δρόμους, προτίμησαν να μείνουν στο σπίτι τους και να κοιτάζουν τα τεκταινόμενα πίσω από τις γρίλιες. Μια παρέα φίλων, που είχαμε βρεθεί την ίδια μέρα για άλλο σκοπό, είπαμε να κατεβούμε στο κέντρο της Αθήνας.

Η πόλη έρημη και σε όλα τα δημόσια κτίρια τανκς. Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε, από μόνοι μας, μια αντιστασιακή ομάδα, με την ελπίδα πως και άλλοι θα είχαν σκεφθεί σαν και μας και στην πορεία θα συναντιόμασταν. Σκέψη που δεν ήταν λάθος. Αλλά, δυστυχώς, δεν βρεθήκαμε.

Πώς ξεκίνησε ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου;

Μόλις έναν χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου και σε συνθήκες σκλαβιάς, ο ελληνικός λαός βγήκε στους δρόμους της Αθήνας δημιουργώντας ένα ποτάμι αντίστασης, καθώς ο εορτασμός πήρε τη μορφή αντικατοχικών διαδηλώσεων

Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλα κράτη, δεν γιορτάζεται τόσο ο τερματισμός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά η είσοδος της χώρας στη μεγάλη αναμέτρηση με τις δυνάμεις του Αξονα.
Πολλοί διερωτώνται πώς έγινε να επικρατήσει
μια τέτοια συνήθεια και πώς κατέληξε να αναχθεί σε Εθνική Επέτειο και Εορτή. Η αλήθεια είναι ότι ο πρώτος εορτασμός έγινε μέσα σε συνθήκες σκληρής ναζιστικής κατοχής, στις 28 Οκτώβρη 1941, με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από το «Οχι».
Ο εορτασμός πήρε τη μορφή αντικατοχικών διαδηλώσεων. Επίκεντρό του ήταν η Αδούλωτη Αθήνα.

Το Περιστέρι της κατοχής και της αντίστασης

Με το ξεκίνημα του ελληνοϊταλικού πολέμου το Περιστέρι είναι πλέον μια ευδιάκριτη αστική περιοχή και ο καταγεγραμμένος πληθυσμός ανέρχεται στους 21.537 κατοίκους. Τα χρόνια της κατοχής, της αντίστασης και του εμφυλίου πολέμου που ακολουθούν, θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες ζωής και διαβίωσης και θα καθυστερήσουν την ανάπτυξη της περιοχής. Το μόνο, ίσως, θετικό σημείο αυτής της περιόδου είναι ότι την εποχή της ξένης κατοχής, θα αλλάξει ο κοινωνικός χάρτης στο Περιστέρι, καθώς η καθολική αντίσταση στον ξένο κατακτητή θα ενδυναμώσει τα χαρακτηριστικά της κοινότητας και θα αποκρυσταλλωθούν οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που ήταν υπό διαμόρφωση το προηγούμενο διάστημα. Μέσα στο μέτωπο του πολέμου και της αντίστασης αναπτύσσεται η έννοια της πανεθνικής ενότητας μεταξύ ετερόκλητων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Κάθε σημείο κοινωνικής συνεύρεσης αξιοποιείται με σκοπό την οργάνωση της αντίστασης και του αγώνα. Το Περιστέρι γίνεται «κάστρο» του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και μέσα στα σοκάκια και τις γειτονιές του, ο περιστεριώτικος λαός «έθρεψε τόσα παλικάρια, τόσους ένθερμους πατριώτες που δεν υστερεί μπροστά σε καμιά άλλη περιοχή της Αττικής». Πιο συγκεκριμένα:

Η αναπαραγωγή της Πολιτικής Φεουδαρχίας

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

“Ο διακριτός λογαριασμός του Ελληνικού Δημοσίου με τον τίτλο Ελληνικό Δημόσιο(Ε.Δ.). Εισπράξεις και πληρωμές για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος… χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για την άμεση εξυπηρέτηση του ειδικού δημοσίου σκοπού και ειδικότερα για την εξυπηρέτηση του Δημοσίου Χρέους και δεν διενεργείται καμία άλλη πληρωμή για οποιοδήποτε άλλο σκοπό… Έσοδα του λογαριασμού αυτού αποτελούν οι εισροές από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας καθώς και τα χρηματικά ποσά από τη συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου στην εξυπηρέτηση του Δημοσίου Χρέους”.

(Νομοθετική ρύθμιση – συμπληρωματική στη Δανειακή Σύμβαση “Μνημόνιο ΙΙ”).

ΔΙΑΔΩΣΤΕ: Όπως την 25η Μαρτίου 1942: ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ – ΔΙΑΔΗΛΩΝΩ!

Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε αποδέκτες μιας τρομερής προπαγάνδας, που εκπορεύεται κυρίως από τις εφημερίδες και τα άλλα Μέσα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.

Μιας προπαγάνδας που μας παρουσιάζει τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ως τον «ατσάλινο άνδρα» που είναι αποφασισμένος να πατάξει και να καταστείλει με κάθε τρόπο τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των πολιτών την ημέρα της 25ης Μαρτίου, εάν αυτές γίνουν δυναμικές!