Έγιναν λιοντάρια οι λαγοί των ΗΠΑ;

Του Πάσχου Λαζαρίδη

Ρίγη εθνικής συγκίνησης σκόρπισε ανά την Ελλάδα η υπερήφανη στάση του Υπουργού Εξωτερικών Δένδια έναντι του Τσαβούσογλου στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι τουλάχιστον μας πληροφόρησαν τα ελληνικά ΜΜΕ. Ορισμένοι (και η αντιπολίτευση) υπαινίχθηκαν ότι η συγκεκριμένη στάση Δένδια είναι αποτέλεσμα εσωκομματικής σύγκρουσης στη ΝΔ, ανάμεσα στην πάντα υποχωρητική γραμμή Σημίτη και στην λιγότερο υποχωρητική γραμμή Καραμανλή.

Το να έκανε ωστόσο ο Ν Δένδιας εσωκομματικό παιχνίδι είναι η καλή εκδοχή. Όσο και αν η αντιμετώπιση σημαντικών θεμάτων εξωτερικής πολιτικής υπό το πρίσμα μικροπολιτικών επιδιώξεων είναι επικίνδυνη, η άλλη εκδοχή είναι ακόμα πιο επικίνδυνη.

Απο ήττα σε ήττα… μέχρι το επόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο!

του Δημήτρη Πλιακογιάννη

Σύσσωμος ο καθεστωτικός τύπος προετοίμαζε με τυμπανοκρουσίες τις επερχόμενες κυρώσεις για την Τουρκία. Κάθε μέρα μας έφερνε όλο και πιο κοντά στην ημέρα επιβολής των κυρώσεων, οι εκπρόσωποί μας σε όλους τους τόνους διεμήνυαν ότι θα πάνε να δώσουν την μάχη των μαχών, να δώσουν ένα μάθημα στην αυθάδη Τουρκία του Ερντογάν. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Πέτσας δήλωσε μάλιστα ότι «Δεν θα φύγει από τη Σύνοδο Κορυφής ο Μητσοτάκης αν δεν πάρει κάτι».

Θα μπορούσε κανείς να απαντήσει μονολεκτικά για το τι τελικά πήρε ο Μητσοτάκης στις Βρυξέλλες. Από το τελικό κείμενο συμπερασμάτων, που υιοθέτησε η ΕΕ για την Τουρκία, προκύπτει η απόλυτη διάψευση των προσδοκιών της ελληνικής κυβέρνησης καθώς και η τραγική επιβεβαίωση της μοίρας που επιφυλάσσεται στους δεδομένους υποτακτικούς. Δεν προβλέπονται νέες κυρώσεις για την Τουρκία, ενώ η τελική απόφαση επί ενός καταλόγου κυρώσεων μετατίθεται για… τον Μάρτιο. Γίνεται μονάχα αναφορά στις «μονομερείς ενέργειες και προκλήσεις» κατά κρατών – μελών της ΕΕ και στις «προκλητικές δραστηριότητες» στην Ανατολική Μεσόγειο και την ΑΟΖ της Κύπρου.  Και έπειτα, αναγνωρίζεται το στρατηγικό ενδιαφέρον της ΕΕ για την ανάπτυξη της αμοιβαίας συνεργασίας με την Τουρκία, με ειδική αναφορά στο προσφυγικό. Τέλος, υπενθυμίζεται και η ανάγκη συντονισμού της ΕΕ με τις ΗΠΑ, για αυτά τα θέματα.

Ερντογάν από νίκη σε νίκη. Μητσοτάκης από κάμψη σε κάμψη.

Του Δημήτρη Πλακογιάννη

Το δράμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής θυμίζει τηλεοπτική σαπουνόπερα παιγμένη ανηλεώς σε επανάληψη. Επί μήνες ολόκληρους, το ίδιο σχέδιο, η ίδια γραμμή, οι ίδιες ατάκες, οι ίδιες σκηνές, οι ίδιες μεγαλόστομες κοινοτυπίες: Σε πολύ υψηλούς τόνους ζητάμε με δηλώσεις περιορισμό της Τουρκίας και δέσμευση των εταίρων για βαρύτατες κυρώσεις… Και σε κάθε επανάληψη, το ίδιο τέλος: αδιέξοδο, υποταγή, εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Η αναζήτηση προστάτη, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν στέφθηκε με επιτυχία. Τα δισεκατομμύρια στην Γαλλία για εξοπλισμούς, η μετατροπή της χώρας σε μία τεράστια αμερικάνικη βάση, η αποδοχή της επιβεβλημένης από την Γερμανία συμφωνίας για το προσφυγικό, δεν άλλαξαν ουσιαστικά την στάση των ξένων απέναντι στην υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων. Το περισσότερο που πήραμε ήταν ένα διπλωματικό «χτύπημα στην πλάτη». Η Γερμανία παραμένει στο πλευρό της Τουρκίας, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να τηρούν «ίσες αποστάσεις», η Γαλλία παραμένει ανήμπορη και σε υποχώρηση. Και η Τουρκία συνεχίζει να επεκτείνει την επιρροή της, να δημιουργεί τετελεσμένα, να επιβάλλεται δια της ισχύος ως αναγκαίος συνομιλητής οποιουδήποτε θέλει να πλησιάσει την περιοχή της Αν. Μεσογείου.

Η ελληνική άρχουσα τάξη δεν μπορεί να υπερασπίσει ούτε τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ούτε την ειρήνη στην περιοχή

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Οι τελευταίες εξελίξεις με τις έρευνες του Oruc Reis συνιστούν αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Για την ακρίβεια επιβάλουν ντε φάκτο την άποψη του τουρκικού επεκτατισμού ότι τα ελληνικά νησιά στερούνται εντελώς υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Το ζήτημα δεν είναι ποιες είναι οι ακριβείς συντεταγμένες των NAVTEX της Τουρκίας, αλλά ότι αυτές κάθε φορά μετακινούνται από Νότια του Καστελόριζου προς τη θάλασσα νότιο – ανατολικά της Κρήτης και της Ρόδου. Η Τουρκία ξεκινά την εφαρμογή του τουρκολιβυκού μνημονίου που ορίζει ως τουρκική ΑΟΖ όλη τη θαλάσσια περιοχή νότια και ανατολικά της Κρήτης και των Δωδεκανήσων. Προχωρά ένα ακόμα βήμα προς την απαίτησή της για μοίρασμα του Αιγαίου στην νοητή γραμμή ανάμεσα στην Τουρκία και στην ηπειρωτική Ελλάδα, αγνοώντας ολοκληρωτικά τα νησιά του Βόρειου Αιγαίου και τις Κυκλάδες. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, η υποτίμηση των εξελίξεων ως ήσσονος σημασίας είναι αφελής και προοπτικά επικίνδυνη.

Η χρεωκοπία των φαντασιώσεων της ελληνικής ελίτ

Του Θέμη Τζήμα

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το Oruc Reis βρίσκεται στην θεωρούμενη από την Ελλάδα ως υφαλοκρηπίδα της και έχει απλώσει καλώδια, δηλαδή εξασκεί κυριαρχικό δικαίωμα επί ελληνικής θαλάσσιας ζώνης. Το αν ο θόρυβος του επιτρέπει να εξάγει αποτέλεσμα από την ενέργειά του αυτή ή όχι είναι αδιάφορο ως προς την άσκηση του κυριαρχικού δικαιώματος. Πρόκειται όχι απλώς για δευτερεύον, αλλά για κωμικό ζήτημα στο βαθμό που χρησιμοποιείται από την ελληνική πλευρά ως δικαιολογία αδράνειας.

Η Τουρκία πραγματοποίησε αυτό που εξήγγειλε: με προστασία του στόλου ενεργεί σεισμικές έρευνες σε περιοχή που διακηρύσσει ως τμήμα της δικής της υφαλοκρηπίδας.

Αυταπάτες, Σφαλιάρες, Μοναξιά, Διαπραγματεύσεις

Του Θέμη Τζήμα

Η τουρκική navtex και οι επιθετικές κινήσεις των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων εναντίον της Ελλάδας συνθέτουν το χρονικό μιας προαναγγελθείσας ελληνικής αποτυχίας που είναι πιθανό να εξελιχθεί σε ήττα ή και σε εθνική καταστροφή, αν δεν υπάρξει στροφή άρδην της ελληνικής πολιτικής.

Οι αυταπάτες: Από το 1996 και έπειτα, ένας συνδυασμός απόπειρας εξευμενισμού της Τουρκίας, ολοκληρωτικής πρόσδεσης της ελληνικής πολιτικής στις ΗΠΑ και στις Βρυξέλλες (στο Βερολίνο στην πραγματικότητα), σταδιακής εγκατάλειψης κάθε άλλης συμμαχίας ή έστω προνομιακής σχέσης και εναπόθεσης της άμυνας της Ελλάδας είτε σε φαντασιώσεις του τύπου “μας προστατεύει το ευρώ”, είτε σε αιγυπτιακά, ισραηλινά και άλλα τινά “φτερά”, που θα μας έδιναν κάλυψη κατέστησε την Ελλάδα, διεθνοπολιτικώς δεδομένη και αμυντικά αδύναμη. Το κόστος, η Ελλάδα το πληρώνει ήδη εδώ και καιρό αλλά θα το πληρώσει ακόμα εντονότερα στο μέλλον.

Για την πρόσφατη ελληνοτουρκική κρίση

Η πρόθεση εξόδου τουρκικών ερευνητικών και πολεμικών πλοίων στην θαλάσσια περιοχή νότια και ανατολικά του Καστελόριζου αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση του σεναρίου που εξελίσσεται εδώ και χρόνια στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οι σχέσεις αυτές καθορίζονται από την διαπλοκή τριών παραγόντων: του τουρκικού επεκτατισμού, της ελληνικής υποχωρητικότητας και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του διαίρει και βασίλευε.

Τελικός στόχος παραμένει η συγκυριαρχία και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου υπό ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Οι εκκρεμότητες για τις ΑΟΖ, οι διαφορές για την υφαλοκρηπίδα, το γκριζάρισμα νησιών, τα «αμφισβητούμενα» νερά, ο αναθεωρητισμός συνθηκών και συνόρων, είναι επιμέρους κομμάτια μιας στρατηγικής που επίμονα και διαχρονικά, ωθεί στη συγκεκριμένη κατάληξη.

Ίμια: 24 χρόνια μετά

Ο Πάγκαλος τα χαρακτήρισε ως παλιόβραχους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα απεκάλεσε κωλόβραχους, αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι, εκείνη την εποχή, ο Πάγκαλος ήταν υπουργός εξωτερικών και, ως εκ τούτου, θα έπρεπε να γνωρίζει μια σημαντική λεπτομέρεια: όταν οι παλιόβραχοι ή κωλόβραχοι έχουν πάνω τους ζωή, συμμετέχουν στην χάραξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) μιας χώρας.

Ας γυρίσουμε πίσω στον χρόνο. Χριστούγεννα 1995. Το τουρκικό φορτηγό πλοίο Φιγκέν Ακάτ προσαράζει κοντά σε μια συστάδα βραχονησίδων, γνωστή ως Ίμια. Το λιμεναρχείο Καλύμνου στέλνει ρυμουλκό για να αποκολλήσει το τουρκικό πλοίο, αλλά ο πλοίαρχός του αρνείται. “Βρισκόμαστε σε σε τουρκική περιοχή, άρα αρμοδιότητα επέμβασης έχουν οι αρχές τής χώρας μου”, παραγγέλνει στους εμβρόντητους λιμενικούς.

Τα εθνικά θέματα δεν προσφέρονται για εσωτερικά παιχνίδια

Του Δημήτρη Μηλάκα

Οι συνέπειες από τη διαχείριση ενός μείζονος ζητήματος εξωτερικής πολιτικής μπορούν να συνοψιστούν με ένα αξίωμα: ένα εθνικό θέμα σπάνια μπορεί να βοηθήσει μια κυβέρνηση να κερδίσει εκλογές, συνήθως μπορεί να επισφραγίσει την ήττα της.

Το εν λόγω αξίωμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα αν πάρει κανείς υπόψη του ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος έχασε τις εκλογές ακριβώς τη στιγμή του θριάμβου του, τη στιγμή που είχε δημιουργήσει την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών.

Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, αγνοώντας τα μαθήματα της Ιστορίας, φαίνεται ότι έχει μπει στον πειρασμό να «παίξει» με τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Και όπως συμβαίνει συνήθως με τις ελληνικές κυβερνήσεις, πριν υποκύψουν σε τέτοιους πειρασμούς έχουν ήδη «πειστεί» να προσδεθούν στο άρμα των συμφερόντων ισχυρών δυνάμεων και των σχεδιασμών τους στην περιοχή.

Άμα ξανακούσω “είναι πιο επίκαιρο από ποτέ”…

Άμα ξανακούσω την έκφραση “το μήνυμα της σημερινής επετείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ”, θα δείρω άνθρωπο!

• Έρχεται επέτειος της 28ης Οκτωβρίου και σου λέει ο άλλος από -οποιουδήποτε- άμβωνος: “το μήνυμα του όχι είναι πιο επίκαιρο σήμερα για να πούμε τα δικά μας όχι στο φασισμό και στους επίδοξους πάσης φύσεως κατακτητές”!

Οι Γερμανοί ζητούν επαναχορήγηση ιθαγένειας σε 50.000 μουσουλμάνους

Επικίνδυνο παιχνίδι εις βάρος της Ελλάδας παίζουν οι Γερμανοί στη Θράκη, στο πλαίσιο ενός ολοκληρωμένου σχεδίου του Βερολίνου για τη μετατροπή της χώρας σε κανονικό προτεκτοράτο. Το περιοδικό «Επίκαιρα» αποκαλύπτει τις γερμανικές μεθοδεύσεις και τις πιέσεις προς την κυβέρνηση, προκειμένου να επιτραπεί η επιστροφή δεκάδων χιλιάδων απελαθέντων «τουρκόφρονων» μουσουλμάνων και τους οικογενειών που δημιούργησαν μετέπειτα στη Δυτική Θράκη, ώστε να αποτελέσουν εργατικό δυναμικό για την Ειδική Οικονομική Ζώνη που επιδιώκουν να στήσουν οι Γερμανοί στην ακριτική περιοχή.

Ακούστε τι είπε για το θέμα στον realfm 97,8 και τον Νίκο Χατζηνικολάου ο διευθυντής του περιοδικού «Επίκαιρα», Λάμπρος Καλαρρύτης

Πρόκειται για έναν πυρήνα 50 χιλιάδων και πλέον ανθρώπων που σήμερα ζουν συγκεντρωμένοι από το τουρκικό κράτος στην Προύσα, οργανωμένοι σε ένα δίκτυο αλυτρωτικών συλλόγων, τους οποίους χρηματοδοτούν και καθοδηγούν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες. Ο μηχανισμός προπαγάνδας του βαθέος κράτους της Αγκυρας βρίσκει τώρα αρωγό -γράφει το άρθρο του περιοδικού- τη γερμανική task forse, η οποία έχει αναλάβει την επιτόπια υλοποίηση του σχεδιασμού του Βερολίνου, που είναι σε πλήρη γνώση της Αγκυρας.

Τα “ξεχασμένα” βρετανικά έγγραφα…

Της Φανούλας Αργυρού

Ερευνήτρια-δημοσιογράφος, Λονδίνο

Ξεκίνησε και η δεύτερη αποδέσμευση των «Ξεχασμένων Εγγράφων» της αποικιοκρατίας από το Κρατικό Αρχείο του Λονδίνου, στις 27 Ιουλίου 2012.  Τα έγγραφα αυτά, αν και βγήκαν στην επιφάνεια και διασώθηκαν λόγω της δίκης που ξεκίνησαν (και συνεχίζεται στο Λονδίνο) ζώντες Κενυάτες πρώην Μάου Μάου εναντίον της βρετανικής κυβέρνησης, ζητώντας αποζημιώσεις για τα βασανιστήρια που υπέστησαν επί αποικιοκρατίας, δεν περιλαμβάνουν στη δεύτερη αυτή αποδέσμευση ούτε ένα έγγραφο για την Κένυα. Σημειώνεται, όμως, ότι οι δικηγόροι των εναγόντων είχαν προ καιρού πλήρη πρόσβαση σε όλα τα έγγραφα που αναφέρονται στην υπόθεσή τους. Για την Κύπρο, όμως, αποδεσμεύθηκε συγκριτικά μεγάλος αριθμός φακέλων, που καλύπτει τις χρονολογίες μεταξύ 1935 – 1960 και η αποδέσμευση θα συνεχιστεί μέχρι και τα μέσα του 2013. Ορισμένοι δημοσιογράφοι είχαμε πρόσβαση δύο μέρες πριν την αποδέσμευσή τους για να μπορέσουμε να δημοσιεύσουμε παράλληλα με την ημέρα της αποδέσμευσής τους στο Κρατικό Αρχείο.