Τηλε-διαδικτυακά σκουπίδια τυμβωρυχίας

του Γεράσιμου Χολέβα

Ας ξεκινήσουμε ήρεμα.

   Η δημοσιογραφική κάλυψη σε εγκλήματα όπως αυτό της νέας κοπέλας στη Ρόδο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι συνάδελφοι που καλύπτουν τέτοια γεγονότα και κρατούν την αξιοπρέπεια τους, κάνοντας σοβαρό ρεπορτάζ, είναι άξιοι συγχαρητηρίων.

   Ο δημόσιος λόγος (ο όποιος δημόσιος λόγος, ακόμα κι αυτή η ψευδαίσθηση δημοσίου λόγου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης) για τέτοια γεγονότα χρειάζεται προσοχή και σεβασμό.

   Και τώρα να μιλήσουμε για τους άλλους, εκείνους που κυριαρχούν, είτε δηλώνουν δημοσιογράφοι, είτε απλά απόλυτοι εκφραστές της αποψάρας τους στον μικρόκοσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Πότε η θεομηνία γίνεται έγκλημα;

του Νίκου Μπογιόπουλου

Ήταν πάλι Νοέμβρης, το 1961, όταν η θεομηνία πλήττει την Αττική. Οι νεκροί φτάνουν τους 43, οι άστεγοι τους 4.000.

Ήταν πάλι Νοέμβρης, το 1977, όταν η θεομηνία πλήττει την Αθήνα. Οι νεκροί ανέρχονται στους 37.

Είναι πάλι Νοέμβρης, σήμερα, που η Αττική μετρά – μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές – 15 νεκρούς.

   Ερώτηση: Σαράντα, πενήντα και παραπάνω χρόνια από το 1961, μέσα σε αυτές τις δεκαετίες που πέρασαν και που η Αττική και η Ελλάδα βίωσε και βιώνει αναρίθμητες τέτοιες θεομηνίες, θα ήταν υπερβολή να μιλήσουμε για θεομηνίες που η μετατροπή τους σε τραγωδίες δεν συνιστά φυσικό αλλά πολιτικό φαινόμενο;

Εξηγούμαστε:

Ο ”εγκληματίας” άνθρωπος

Tου Μάκη Γεφυρόπουλου

Το έγκλημα, η δολοφονία και η αφαίρεση του πολυτιμότερου αγαθού που έχει στην κατοχή του ο άνθρωπος, της ίδιας της ζωή του, αποτελούσε μείζον θέμα συζήτησης από αρχαιοτάτων χρόνων, ενώ εξακολουθεί να κυριαρχεί στην πανανθρώπινη ατζέντα, την βάση της υπαρξιακής δομής, του κοινωνικού προτσές, καθώς και του ενδόμυχου ενστίκτου του θανάτου.

Ο δολοφόνος ανέκαθεν στιγματιζόταν, περιθωριοποιούνταν, ως μία ανίερη, μιασματική φιγούρα, ανεξάρτητα από την βαθμίδα πολιτισμικής στάθμης της εκάστοτε κοινωνίας. Συχνά η τιμωρία του ήταν εξίσου σκληρή με την αποτρόπαια πράξη του. Η δαιμονοποίηση του εγκληματία πρόσφερε πάτημα σε σκληρά, εκδικητικά καταπιεσμένα ένστικτά να βγουν στην επιφάνεια, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο αίματος-εκδικητικής ποινής που ολοκληρωνόταν με τον θάνατο του ενόχου. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι οι εξέχουσες προσωπικότητες του παρελθόντος δεν προβληματίστηκαν, αναζητώντας τα αίτια που δημιουργούν την εκδήλωση ακραίων παραβατικών συμπεριφορών.

Εντέλει ποιος είναι ο εγκληματίας άνθρωπος και γιατί στρέφεται ενάντια στους ομοειδούς συγγενείς του; Η επιστήμη κλήθηκε να δώσει τις απαντήσεις και σε πρώιμο στάδιο ένας από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με το ζήτημα ήταν ο Ιταλός καθηγητής, ανθρωπολόγος Τζέζαρε Λομπρόσο.