Ανθρωποι χωρίς υπόσταση

Tου Περικλή Κοροβέση

Οταν τα πογκρόμ έγιναν επίσημη πολιτική του Γ’ Ράιχ -μέχρι τότε ήταν πρακτική παρακρατικών οργανώσεων και με τη Νύχτα των Κρυστάλλων ο διωγμός και ο αφανισμός των Εβραίων έγινε η καθημερινότητά τους, αφού προηγουμένως λεηλατήθηκαν οι περιουσίες τους- αυτό δημιούργησε ένα τεράστιο κύμα φυγής.

(Πριν βρεθεί η Τελική Λύση με το Ολοκαύτωμα, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ‘40, οι ναζί «ευνοούσαν», αν δεν εξανάγκαζαν, τους Εβραίους να εγκαταλείψουν τη χώρα, καθώς νομικά, Γερμανός πολίτης -όπως ήταν οι Εβραίοι- δεν μπορεί να απελαθεί από τη χώρα του.) Αλλά πού να πάνε;

Η «απαγορευμένη» ταινία έρχεται στην Ελλάδα

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η προβολή της ταινίας «¡Yallah! ¡Yallah!» για το παλαιστινιακό ποδόσφαιρο έρχεται να μας θυμίσει έναν πόλεμο προπαγάνδας που κλιμακώνεται στην Ευρώπη. Μια μάχη στην οποία οι απόγονοι των υπαιτίων του Ολοκαυτώματος μετατρέπονται σε διώκτες των Παλαιστινίων και των υποστηρικτών τους.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου μια ομάδα διαδηλωτών συγκεντρώθηκε έξω από τον κινηματογράφο Artis στη Βιέννη κρατώντας παλαιστινιακές σημαίες. Διαμαρτύρονταν για την απόφαση της εταιρείας Cineplexx Ltd, που ελέγχει το μεγαλύτερο δίκτυο διανομής ταινιών στην Αυστρία, να απαγορεύσει την προβολή του ντοκιμαντέρ «¡Yallah! ¡Yallah!» την πρώτη επίσημη συμπαραγωγή Αργεντινής και Παλαιστίνης.

O αντισημιτισμός σαν όπλο

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η ανθρωπότητα χρειάζεται τόσο επιτακτικά ένα ισχυρό, διεθνές κίνημα εναντίον του αντισημιτισμού. Ορισμένοι όμως αποφάσισαν να μετατρέψουν αυτή την προσπάθεια σε όπλο για τις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες. Μήπως είναι αυτοί οι πιο επικίνδυνοι αντισημίτες;

Πρώτα ήρθαν για τον αρχηγό των Βρετανών Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν. Αλλά δεν ήμασταν Εργατικοί και δεν μίλησε κανείς. Υστερα ήρθαν για την Ιλχάν Ομάρ, μία από τις ελάχιστες φωνές του αμερικανικού Κογκρέσου που αμφισβητεί τη διακομματική συναίνεση στην εξωτερική πολιτική.

Μια εθνοκάθαρση καθ’ οδόν

Του Περικλή Κοροβέση

Η θεωρία του αντισημιτισμού, ζωντανή εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, δεν περιορίζεται μόνο εναντίον των Εβραίων. Σε διάφορες παραλλαγές και επεξεργασίες προσαρμόζεται στην υπηρεσία μιας εξουσίας που θέλει να διαιωνιστεί για να εκμηδενίσει όποιον θεωρεί αντίπαλο. Πραγματικό ή επινοημένο. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί δεν έχουν καμιά λογική βάση. Είναι στηριγμένα στο παράλογο. Κάθε διαλεκτική ή επιχείρημα απουσιάζει.

Στηρίζονται στη διαβολή και τη δεισιδαιμονία, στη συκοφαντία και τα ψεύδη. Διαμορφώνουν μια κουλτούρα που βρίσκει ευρύτατη απήχηση σε λαϊκά στρώματα, που είναι φτωχά ή εξαθλιωμένα, αμόρφωτα και με πλήρη έλλειψη κριτικής σκέψης. Ετσι, βρίσκουν αλάθητα το ποιος φταίει. Πάντα ο άλλος. Πάντα ο διαφορετικός. Και η λύση του προβλήματος είναι απλή:

Ο άλλος να δαιμονοποιηθεί, να εξοβελιστεί ή να εξοντωθεί (στην έσχατη περίπτωση). Ιστορικά οι διώξεις Ευρωπαίων πολιτών που είχαν την εβραϊκή θρησκεία, δεν έγιναν για καμιά πράξη από αυτές που τους κατηγορούσαν. Εγιναν κατά βάση για την ταυτότητά τους. Γι’ αυτό που ήταν δηλαδή. Μια εξήγηση που έχει δοθεί ήταν πως οι Εβραίοι υπήρξαν τοκογλύφοι. Και η αλήθεια είναι πως τους απαγορεύονταν σχεδόν όλα τα επαγγέλματα, εκτός από αυτά του εμπόρου και του τραπεζίτη.

Είναι οι Εβραίοι η ρίζα του κακού;*

Του Περικλή Κοροβέση

Οι Εβραίοι διοικούν τον κόσμο; Εχουν ένα τόσο ισχυρό παγκόσμιο συνωμοτικό δίκτυο και βρίσκονται πίσω από κάθε κυβέρνηση ώστε στα χέρια τους οι πολιτικοί γίνονται ανδρείκελα; Το παγκόσμιο αρπαχτικό κεφάλαιο που σήμερα κυριαρχεί στον κόσμο είναι στα χέρια των Εβραίων;

Είναι όντως μια γάγγραινα για την ανθρωπότητα, που θέλει να διαβρώσει τον χριστιανισμό και να φέρει το βασίλειο του Σατανά; (Εμείς δεν καίμε τον Εβραίο στην Ανάσταση;) Είναι αλήθεια πως σκοτώνουν μικρά παιδιά μέσα σε ένα βαρέλι με καρφιά; Μήπως είχαν δίκιο φωτεινά μυαλά της ανθρωπότητας, όπως Βολτέρος, Βάγκνερ, Νίτσε και πάρα πολλοί άλλοι, που ήταν φανατικά αντισημίτες; Πώς είναι δυνατόν να συμπέσουν οι αντιλήψεις του Χίτλερ και του Στάλιν σχετικά με τους Εβραίους;

Ο πρώτος με την τελική λύση, δηλαδή την εξόντωση όλων των Εβραίων, και ο δεύτερος με τη συνωμοσία των Εβραίων γιατρών που ήθελαν να ανατρέψουν την ΕΣΣΔ. (Ευτυχώς αυτοί δεν κατέληξαν στην τελική λύση, γιατί πέθανε ο Στάλιν. Αλλά φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν απάνθρωπα.) Η λίστα των «εγκλημάτων» των Εβραίων είναι ατελείωτη.

O μύθος του Ισραήλ

Του Περικλή Κοροβέση

Τα κόμικς είναι το αρχαιότερο είδος τέχνης, αν πάρουμε ως αρχή τις ζωγραφιές των σπηλαίων – αν και κάποιοι το αμφισβητούν, μπορούμε όμως με σιγουριά να τοποθετήσουμε τη γέννησή τους, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια π.Χ., στους τάφους των βασιλέων στην Αίγυπτο.

Ο σημερινός επισκέπτης μπορεί να διαπιστώσει, πέρα από τις νεκροπομπές, και μια κοινωνική κριτική, δηλαδή αυτό που κάνουν κατά κανόνα και τα κόμικς μέχρι τις μέρες μας, αλλά ακόμα δεν έχουν βρει την υποδοχή που τους αξίζει. Ονομάζεται 9η τέχνη, αλλά πουθενά στον κόσμο δεν έχει βρει την αντιμετώπιση που έχει βρει η 7η τέχνη, ο κινηματογράφος, ο οποίος έχει τις συστηματικές κριτικές του, τις αναλύσεις και τις θεωρίες του, ενώ τα κόμικς κατά κανόνα στηρίζονται στους δημιουργούς και στους αναγνώστες.

Η λιμοκτονία ως γενοκτονία -δεν είναι αδίκημα-

Του Περικλή Κοροβέση

Το 1947, σε μία από τις δίκες της Νυρεμβέργης, κατατέθηκε ένα επίσημο έγγραφο του Γ’ Ράιχ που αφορούσε τη λύση του επισιτισμού των χιτλερικών στρατευμάτων. Το σχέδιο ήταν απλό. Ολη η παραγωγή της Ουκρανίας και της Ν. Ρωσίας θα πήγαινε στους ναζί σύμφωνα με την επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα».

Το μόνο πρόβλημα ήταν οι κάτοικοι αυτών των περιοχών, αυτά τα «άχρηστα στόματα», που έτρωγαν την παραγωγή. Παράσιτα, δηλαδή. Και εδώ βρέθηκε η «οριστική λύση».

Τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι έπρεπε να πεθάνουν από πείνα. Το σχέδιο δεν πρόλαβε να εφαρμοστεί, γιατί ο πόλεμος πήρε άλλη τροπή από αυτήν που περίμεναν οι ναζί. Αλλά αυτό το όπλο της μαζικής καταστροφής, η λιμοκτονία, ανέξοδη και αποτελεσματική, είχε ήδη εφαρμοστεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ρώσων αιχμαλώτων που τους εξολόθρευαν μαζικά με αυτήν τη μέθοδο.

Κι όποιον πάρει ο Γιάρος

Πλήθος Ουκρανών φασιστών συρρέει σε πορεία μνήμης του Στεπάν Μπαντέρα, τον Ιανουάριο του 2015

Του Γιώργου Τσιάρα

Κανείς (φασίστας) δεν πάει χαμένος – αυτό είναι το συμπέρασμα που μας έρχεται από τη «δημοκρατική» Ουκρανία, την αγαπημένη χώρα-πειραματόζωο της Δύσης. Εκεί όπου πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε αρμοδίως ότι ο Ντμίτρο Γιάρος, ο επικεφαλής της νεοναζιστικής και αιματοβαμμένης οργάνωσης «Δεξιός Τομέας» («Πράβιι Σεκτόρ»), διορίστηκε και επίσημα σύμβουλος στο υπουργείο Αμυνας.

Σύμφωνα με το λιγόλογο ανακοινωθέν, που πέρασε φυσικά «στα ψιλά» των ειδήσεων, ο 43χρονος αρχιφασίστας διορίστηκε σύμβουλος του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμυνας, Βίκτορ Μουζένκο, με σκοπό -λέει- να διευκολύνει τη σταδιακή ενσωμάτωση των παραστρατιωτικών πολιτοφυλακών (τα διαβόητα «τάγματα εθελοντών» – νεοναζί μισθοφόρων, που πιστά στην παράδοση των χιτλερικών προγόνων τους ευθύνονται για πλήθος θηριωδίες) στον τακτικό ουκρανικό στρατό. Για την ακρίβεια, εκπρόσωπος του ουκρανού Α/ΓΕΕΘΑ υπογράμμισε ότι ο Γιάρος «θα διαδραματίζει ρόλο διαμεσολαβητή ανάμεσα στα τάγματα των εθελοντών και το γενικό επιτελείο», ώστε «να είμαστε ενωμένοι έναντι του εχθρού».

Σήμερα είμαι άνθρωπος, σήμερα μπορώ να κλάψω

«Σήμερα είμαι άνθρωπος, σήμερα μπορώ να κλάψω». Η γυναίκα που προφέρει αυτά τα βαριά λόγια είναι επιζήσασα του γκέτο της Βαρσοβίας. Παρακολουθεί μια ταινία, με σκηνές από τον τόπο μαρτυρίου εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων, όσων πέθαναν από πείνα και επιδημίες, αφού πρώτα απανθρωπίστηκαν.

Η γυναίκα που μπορεί να κλάψει, ύστερα από 68 χρόνια, τον χρόνο της κινηματογράφησης ήταν κορίτσι δέκα ετών. Στα πεζοδρόμια του γκέτο περπατούσε πλάι σε πτώματα, δεν γυρνούσε ποτέ να τα κοιτάξει, γιατί φοβόταν μην έρθει η δική της σειρά. Τότε δεν μπορούσε να κλάψει. Τώρα είναι ευτυχισμένη που μπορεί.

Αρνητές και ελευθερία

Του ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Με την αφορμή της συμπλήρωσης 70 χρόνων απ’ τη μεταφορά των Εβραίων της Ρώμης στο Αουσβιτς, η ιταλική Γερουσία ενέκρινε ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο επιφυλάσσεται πλέον ποινική μεταχείριση στους αρνητές του Ολοκαυτώματος.

Αλλά οι κρυπτοαρνητές; Αυτός ο νομικός χειρισμός δεν αρκεί. Και, εν πάση περιπτώσει, ελάχιστα κόστισε στον Ντέιβιντ Ιρβινγκ το γεγονός ότι χαρακτηρίστηκε από τις κυβερνήσεις διαφόρων πολιτισμένων χωρών ανεπιθύμητος.

Οι νεο-χίτες της Siemens, της Deutsche Bank και της Krupp

Του Νίκου Μπογιόπουλου

“ Τόσο «αντισυστημικά» είναι τα χρυσαυγίτικα φίδια, όσο «αντισυστημική» είναι και η πολυεθνική «Κρουπ». Η «Κρουπ» του 21ου αιώνα, αυτή που εξαγόρασε και διέλυσε τα ελληνικά ναυπηγεία, η ίδια με την «Κρουπ» του 20ού αιώνα, τότε, που σε ειδική «τελετή» στο εξοχικό του «κυρίου Κρουπ», ανακηρύχτηκε καγκελάριος από τα μονοπώλια, από τους βιομήχανους και από τους τραπεζίτες ο Χίτλερ. Αυτός, δηλαδή, τον οποίο υμνούν οι χρυσαυγίτες. ”

Ιστορική Μνήμη και Αμνησία

Βρήκα αυτά τά απόσπασματα στο βιβλίο του Χανς Μάνγκους Ενζενσμπέργκερ Πολιτική και Πολιτισμός, στο πρώτο δοκίμιο του με τίτλοΗ Ερειπωμένη Ευρώπη.

Κι άλλοι την έπαθαν, όπως όλοι σχεδόν οι Έλληνες, που είχαν γίνει “αντιχουντικοί” όταν έπεσε η δικτατορία – οι ίδιοι που τώρα βρίζουν κι αναθεματίζουν τη “γενιά του Πολυτεχνείου”, και οι “βαλτοί” που ξεφύτρωσαν στις πλατείες των χωριών τους μοστράροντας φωτογραφίες του Παπαδόπουλου.  Ας προσέξουμε:

«Φτάνοντας στη Ρηνανία τον Απρίλιο του 1945, η Αμερικανίδα Martha Gellhorn εξοργίζεται, για να μην πω μένει εμβρόντητη, από τις κουβέντες των Γερμανών συνομιλητών της: