Η απομυθοποίηση ενός δράματος 200 ετών δια χειρός Δ. Ελευθεράτου

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Μια λοξή ματιά στην ιστορία, 200 χρόνια νεοελληνικού κλαυσίγελου

Διονύσης Ελευθεράτος

Εκδόσεις Τόπος

Δεν είναι η πρώτη φορά που εκδίδεται ένας τόμος με ερανίσματα της ελληνικής ιστορίας. Η πολυτάραχη ιστορία του τόπου με πολέμους, χρεοκοπίες, δικτατορίες, πολιτικές διαμάχες και συνεχείς διευρύνσεις των γεωγραφικών συνόρων προσφέρει ένα σπάνιο πλούτο από αφορμές. Το βιβλίο του Διονύση Ελευθεράτου δεν είναι ωστόσο μια τυχαία συλλογή πρωτότυπων θεμάτων και γλαφυρών αφηγήσεων. Τόσο τα στιγμιότυπα που επέλεξε από έναν καταιγισμό ιστοριών και γεγονότων που πέρασαν μπροστά από τα μάτια του όσα χρόνια ήταν βυθισμένος στα αρχεία των ελληνικών εφημερίδων όσο και ο σχολιασμός τους επάξια διεκδικούν τον τίτλο μιας αντι-ιστορίας των πρώτων 200 χρόνων του ελληνικού κράτους.

Δεν φταίνε μόνο (για) τα μνημόνια…

Του Διονύση Ελευθεράτου

Η αποθράσυνση του ρατσισμού και μερικές υπενθυμίσεις

Φρικτό, αληθινό όμως: Χειροκροτήθηκε ο δολοφόνος της μικρούλας Ρομά, στην Άμφισσα. Καθώς ο νους πασχίζει να το χωρέσει, καταφθάνουν παραπλήσια νέα. Όπως αυτό με το σχολείο στα Σεπόλια: Στην αποχαιρετιστήρια γιορτή, δυο γονείς ξυλοκόπησαν δυο άλλους, μέλη του ΔΣ του Συλλόγου, μπροστά στα έκπληκτα παιδιά. Το «έγκλημα» των θυμάτων; Δέχθηκαν τη βοήθεια της Πακιστανικής Κοινότητας στη διοργάνωση της γιορτής…

Ναι, στην εποχή των μνημονίων ο ρατσισμός επεκτείνεται και αποθρασύνεται, για λόγους χιλιοειπωμένους. Ας μη συγχέουμε, όμως, τη γερή «λίπανση» και το κατακλυσμιαίο «πότισμα» με τον χρόνο της «σποράς». Για να μετρήσουμε σωστά το τέρας που έχουμε απέναντί μας, θα πρέπει – εκτός των άλλων- να αντιληφθούμε πόσο και πώς είχε ήδη ριζώσει.

«Άγνωστοι Χ» το κόμμα και ο «παππούς» της Εύας…

Tου Διονύση Ελευθεράτου

Η «κεντροαριστερά» ανάμεσα σε ατάκες των Γκιωνάκη-Βουτσά και τους «εγκληματίες κομμουνιστές» της Εύας Καϊλή

Το λες κι αυτό εξέλιξη: Εάν η πολιτική χρήση του όρου «σκληρό ροκ» παραπέμπει στον Κ. Λαλιώτη και στο ΠΑΣΟΚ της χαραυγής του 21^ου αιώνα, η «κεντροαριστερή» ιλαροτραγωδία της τρέχουσας περιόδου εξειδικεύει τα πράγματα. Οι άνθρωποι μοιάζουν να εμπνέονται από το γνωστό σλόγκαν του πανκ-ροκ: «Δεν ξέρω τι θέλω, ξέρω πώς θα το πάρω…».

Ανάλογες -με εκείνες των «πανκάδων»- δόσεις αγνωστικισμού και αποφασιστικότητας χαρακτηρίζουν τις περιβόητες διεργασίες για το νέο (;) φορέα της «κεντροαριστεράς». Δεν ξέρουν ποια δομή θα έχει, δεν αποφασίζουν πώς ακριβώς τον θέλουν- ομοσπονδία, συνομοσπονδία ή κάτι άλλο. Δεν διαμορφώνουν πρόγραμμα- αντ’ αυτού τα μνημόνια, προφανώς. Δεν προσποιούνται καν ότι ασχολούνται με την ιδεολογική του ταυτότητα, ότι αναζητούν διακριτές αποχρώσεις για τον παγιωμένο («σοσιαλ»)νεοφιλελευθερισμό τους. Επιθυμούν όμως διακαώς την αρχηγία στο …απροσδιόριστο.

«Κάλλιο εμείς παρά ο Τραμπ…»

Tου Διονύση Ελευθεράτου

Η ΕΕ νομίζει ότι βρήκε τον βάρβαρο που χρειαζόταν -ας βρει και τον μπελά της!

Αναμενόμενο ήταν: Το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» δείχνει, σχεδόν διακηρύττει πλέον, ότι βρήκε στο πρόσωπο του Τραμπ τον βάρβαρο που επειγόντως χρειαζόταν. Ουδέν κακόν αμιγές καλού… Το «καλό» για τα διευθυντήρια Βερολίνου και Βρυξελλών είναι ότι ξεπρόβαλε το «αντίπαλο δέος», η σύγκριση με το οποίο (ελπίζουν πως) θα βοηθήσει την ελάχιστα δημοφιλή, πλέον, Ευρωπαϊκή Ένωση να παρουσιαστεί ως ανάχωμα. Ως «μικρότερο κακό», έστω. Προβληματικό, φθαρμένο, αντιπαθές έως και μισητό, αλλά «αναγκαίο», απέναντι στο νεοφερμένο, παγκόσμιο ταραξία. Το  ευρωπαϊκό μαντρί της λιτότητας που ενίοτε λειτουργεί και ως σφαγείο -βλέπε Ελλάδα- νομίζει ότι βρήκε την ευκαιρία να συστηθεί ως καταφύγιο.

Εν αρχή ην ο συναγερμός… Να προετοιμαστούμε για μια περίοδο «ταραγμένη, απρόβλεπτη, γεμάτη αβεβαιότητα» μας ζήτησε ο Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας. Χώρας που -βεβαίως, βεβαίως- φροντίζει ώστε οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και ιδιαίτερα αυτές του Νότου να ζουν σε έναν αδιατάρακτο παράδεισο σιγουριάς…

Οργιάζουν οι Ευρω-στεφανήδες

του Διονύση Ελευθεράτου

Το «μαστίγωμα» του Ν. Ξυδάκη, η απαγορευμένη συζήτηση και ένα μικρό ιστορικό

Κανέναν δεν (πρέπει να) εξέπληξε το υστερικό ανηλεές πολιτικό «μαστίγωμα» που υπέστη προ ήμερων ο Νίκος Ξυδάκης. Εάν πέρσι εκδηλώθηκαν αντιδράσεις γιαα μια φράση του Προκοπή Παυλόπουλου. η οποία θα μπορούσε να έχει αποκοπεί από κάποια ανέξοδη έκθεση ιδεών («το νόμισμα αποκτά νόημα μόνον όταν υπηρετεί τον άνθρωπο»), ήταν προφανές τι θα άκουγε στις ημέρες μας ένας υπουργός που θα ξεστόμιζε κάτι …ανοσιότερο: Θα νουθετούσε να αρθεί η -σχεδόν «θεσμική»- απαγόρευση κάθε σοβαρής συζήτησης για το ενδεδειγμένο ή μη της παραμονής στην Ευρωζώνη. Μέχρι να το πάρει πίσω, κακήν κακώς, αφού νωρίτερα τον πήρε και τον σήκωσε η ιεροεξεταστική αποφασιστικότητα του «εθνικού κορμού»…

Ξεκάθαρα πράγματα: Και η απλή συζήτηση για το ευρώ και την ΕΕ απαγορεύεται, διότι η διεξαγωγή της απαιτεί, εκτός των άλλων, σκέψη. Από ετυμολογικής πλευράς η σκέψη είναι συγγενής του σκεπτικισμού και από πολιτικής πάντοτε υφίσταται περίπτωση να απολήξει σε αυτόν. Εν προκειμένω, μπορεί να «ενισχυθεί ο ευρωσκεπτικισμός», άρα ας μείνει μακριά ο πειρασμός…

Η «συγκινητική» …μπόχα της Ευρώπης

Του Διονύση Ελευθεράτου

ΠΡΙΝίσματα εποχής

Η  Deutsche Bank, ο Ντράγκι, το ’97, οι  απάτες κι ένα στερεότυπο   

«Βούκινο» έγινε η πλαστογραφία, με την οποία η ΕΚΤ του Μάριο Ντράγκι έσπευσε να σώσει την Deutsche Bank από μία εξευτελιστική επίδοση στα ευρωπαϊκά «stress tests»: Φρόντισε ώστε να συμπεριληφθούν στα κεφάλαια της γερμανικής τράπεζας 4 δισ. δολάρια, μιας συναλλαγής (πώλησης ποσοστού σε κινεζικό χρηματοπιστωτικό ίδρυμα), η οποία δεν είχε ολοκληρωθεί στο προκαθορισμένο χρονικό όριο, δηλαδή έως το τέλος του 2015.  Ίσως μάλιστα δεν έχει γίνει ακόμη…

Έτσι, η βαρύτατα ασθενούσα  Deutsche Bank (στο εξής DB) φάνηκε …ακμαία. Άνευ του συγκεκριμένου κόλπου, ο παραπαίων γερμανικός «κολοσσός» θα φιγουράριζε κοντά στην ουρά του καταλόγου κεφαλαιακής επάρκειας των ευρωπαϊκών συστημικών τραπεζών. Το φαντάζεστε; Κοτζάμ DB, που πρέπει να φαίνεται -σε ποδοσφαιρικούς όρους- ισχυρή σαν την Μπάγερν Μονάχου, να ξεπέφτει στο επίπεδο μιας …Ίνγκολσταντ.

Ο Ντ.Μπόουι της αέναης “περιήγησης”…

του Διονύση Ελευθεράτου

«Χαμαιλέοντας»; Μπορεί, αλλά με καθαρή, δική του «σφραγίδα»…

Δεν είναι πολλοί, παγκοσμί­ως, οι καλλιτέχνες που σε 11 χρόνια έχουν δημιουργήσει 12 «LongPlay» δίσκους, εκ των οποίων οι μισοί -κατά γε­νική ομολογία- προσεγγίζουν ή και «πιάνουν» τα χαρακτηριστικά του αριστουργήματος και οι υπό­λοιποι διατηρούν υψηλά «στά­νταρντ». Και μόνο αυτό το επί­τευγμα του Ντέιβιντ Μπόουι της περιόδου 1970-1980 θα ήταν αρ­κετό για του χαρίσει μια περίοπτη θέση στην ιστορία της ποπ και ροκ μουσικής. Πολλώ δε μάλλον που η διαρκής ανησυχία του πρόσφε­ρε κι άλλες, καλές στιγμές-και δη­μιουργίες.

Από εκεί και πέρα, βεβαίως, καθένας μπορεί να κρίνει όπως νομίζει πράγματα και καταστά­σεις. Εκεί που κάποια «ξινισμέ­να μούτρα» έβλεπαν μόνον εκκε­ντρικές σκηνικές εμφανίσεις (άλ­λη υπόθεση κάποιες εγωκεντρι­κές δηλώσεις), η ροκ κουλτούρα αφομοίωνε ιδέες για τη σχέση της μουσικής με τη θεατρικότητα, χω­ρίς η πρώτη να κάνει το παραμι­κρό «σκόντο».

Το…”θαύμα” του δεξιού “ευρωσκεπτικισμού”

του Διονύση Ελευθεράτου

Τα πολωνικά δημόσια ΜΜΕ, η ΕΕ που θυμάται το «κράτους δικαίου» και μια αντιδιαστολή με την ΕΡΤ, το 2013

Παρακαλούμε, συγκινηθείτε! Ω, ναι, τις «δημοκρατικές αξίες» θυμάται η ΕΕ. Τις συνοψίζει σε συνέντευξη του επιτρόπου Γκ. Έτινγκεν στην Frankfurter Allgemeine Zeitung και τις πετά στα μούτρα της πολωνικής κυβέρνησης του δεξιότατου κόμμα­τος «Νόμος και Δικαιοσύνη»… «Πολλά συνηγο­ρούν, ώστε να ενεργοποιήσουμε τον «μηχα­νισμό κράτους δικαίου» και να θέσουμε τη Βαρσοβία υπό επιτήρηση», προειδοποίησε ο επίτροπος. Η αφορμή: Το κοινοβούλιο της Πολωνίας ενέκρινε σχέδιο νόμου που θέτει τα δημόσια μέσα ενημέρωσης υπό ασφυ­κτικό κυβερνητικό έλεγχο. Ο μηχανισμός «εποπτείας για την τήρηση του κράτους δι­καίου», προβλέπεται από το 2014, ως ασπί­δα των «αξιών της ΕΕ». Εάν μία χώρα τεθεί υπό τέτοια εποπτεία, θεωρητικώς μπορεί να τιμωρηθεί έως και με στέρηση του δικαιώ­ματος ψήφου στην ΕΕ. Αυτό έως τώρα, βε­βαίως, δεν έχει συμβεί. Διδακτικό βρίσκουμε αυτό το -άγνωστης διάρκειας- τρίξιμο οδό­ντων» των Βρυξελλών προς τη Βαρσοβία… Μά­θημα πρώτο: Για να ανακτήσει η εκλαμπρότατη ΕΕ τα φημισμένα… δημοκρατικότατα ανακλαστι­κά της, θα πρέπει να την τσιμπήσει κάποια μύγα, εν προκειμένω ο πολωνικός δεξιός κυβερνητικός «ευρωσκεπτικισμός». Η ανελευθερία άνευ «ευρω­σκεπτικισμού», όπως θα δούμε στη συνέχεια, συ­χνά συνιστά λόγο να ευφραίνεται το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, όχι να ανησυχεί.

ΤΟ ΣΟΦΙΣΜΑ ΤΟΥ «ΗΞΕΡΑΝ ΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΝ…»

Του Διονύση Ελευθεράτου

«Θα σας γδάρουν σαν λαγούς και θα ανεμίζουν τα τομάρια σας στους ‘Podemos’». Αυτή η προειδοποίηση, όπως αποκαλύφθηκε, των Σόιμπλε και Τόμσεν μεταφέρθηκε στον Αλ. Τσίπρα, την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ όδευε ακάθεκτος προς την κυβερνητική εξουσία. Επιβεβαιώνει τη σκληρή πραγματικότητα το πρόσφατο εξευτελιστικό «καψώνι», στο οποίο υπέβαλαν οι δανειστές την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επιβάλλοντας την μέχρι νεωτέρας απόσυρση του πολυδιαφημισμένου νομοσχεδίου με μέτρα του «παράλληλου προγράμματος»: Το «γδάρσιμο» της 13ης Ιουλίου ήταν απλώς η αρχή. Η διαπόμπευση των ηττημένων θα είναι διαρκής και αμείλικτη, ώστε ο παραδειγματισμός να «λάμψει» σε όλη την Ευρώπη.

Εικάζουμε πάντως ότι θα προκαλεί στον Σόιμπλε είτε γέλιο είτε κάποιον αμήχανο εκνευρισμό (στη δεύτερη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να επαίρεται πως παίρνει μια μικρή «ρεβάνς»), ο… ανάλαφρος τρόπος με τον οποίον οι πολιτικά «γδαρμένοι» εξηγούν τι συμβαίνει, στην ίδια τους τη χώρα…  

Νάτοι πάλι οι “υπεράνω”…

Του Διονύση Ελευθεράτου

Την ίδια ημέρα Σημίτης, Μητσοτάκης και Γιωργάκης; Όχι άλλο κάρβουνο…

Αφόρητη η δόση. Την ίδια ημέ­ρα να σε «βομβαρδίζουν» τα κανάλια με «βαρυσήμαντες» παρεμβάσεις του Κώστα Σημί­τη, του Κωνσταντίνου Μητσο­τάκη κι από κοντά του Γιωργάκη… Βγήκαν πάλι οι «υπεράνω» (οι δυο με τον «χάνο»). Διότι όταν οι «καιροί είναι κρίσιμοι» μιλούν οι αιωνίως «χρήσιμοι». Πάλι μπροστά μας, λοιπόν, ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος.

Ο Καλός και καλογυμνασμένος, ο Γιώρ­γος ο Δου-νου-τάκης, ο χαμογελαστός. Καλός ως προϊστάμενος «κηπουρών» σ’ ωραίο περιβόλι γεμάτο ανθισμένες ΜΚΟ. Καλός και πονόψυχος ως αφεντικό κατοί­κων-κατοικίδιων: διέγνωσε ότι η ελληνική κοινωνία έπασχε από το ανίατο σύνδρομο της διαφθοράς και προτίμησε να δρομολο­γήσει τις διαδικασίες της ευθανασίας της, παρά να τη βλέπει να τρώει ανθυγιεινά με τον Πάγκαλο.

“Συνήθεια” ή “συνωμοσία”;

Του Διονύση Ελευθεράτου

Η αναμονή για την τρίτη γνωμάτευση Λοβέρδου και ένας Σφακιανάκης…

Κάναμε λάθος, το ομολογούμε. Έπιασε το μάτι μας τον τίτλο της (νωπής τότε) είδησης ότι ο Ανδρέας Λοβέρδος επικοινώ­νησε με τον Σφακιανάκη και προς στιγμή σκεφτήκαμε τον Νότη. Πρόλα­βε, μάλιστα, ο νους να «φτιάξει» και σενάρια.

Τι θα μπορούσαν να πουν ή και να κά­νουν, μαζί τής Παιδείας ο υπουργός και ο «μόρτης» ο αοιδός; Καμία ημερίδα μήπως με θέμα την αυθεντικότητα του λαϊκού κινή­ματος που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή ή με θέμα το τερατούργημα της Μεταπολίτευσης; Ανταλλαγή απόψεων για το αν απειλούν πε­ρισσότερο τα θεμέλια της κοινωνίας οι με­τανάστες ή οι οροθετικές γυναίκες; Μήπως τίποτε μουσικές εκδηλώσεις στα σχολεία, ώστε να καλυφθούν οι ώρες που μένουν κε­νές εξαιτίας της έλλειψης εκπαιδευτικών;

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΦΙΝΑ, ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΙΣΣΑ…

Του Διονύση Ελευθεράτου

Το γκουβέρνο κατέφθασε κατασκευάζοντας φόβο και ψυχορραγεί διασκευάζοντας Τσιτσάνη

Από το «ανθ’ ημών Γουλιμής» του Χ. Τρικούπη έως το «λεφτά υπάρχουν» του Γιωργάκη, αφθονούν οι ατάκες πρωθυπουργών ή -περίπτωση ΓΑΠ- δυνάμει πρωθυπουργών, τις οποίες η ιστορία άρπαξε κι έκανε σήματα κατατεθέντα των αντίστοιχων προσώπων.

Συχνά οι ρήσεις αυτές σηματοδοτούσαν την έναρξη κάποιας πρωθυπουργικής θητείας κι ενίοτε γίνονταν μέτρα αποτίμησης όσων ακολούθησαν. Π.χ. τα περί «πέντε νταβατζήδων» του Καραμανλή (Οκτώβριος 2004) δεν σε προκαλούν μόνο να σκεφτείς πόσο «περιορίστηκε» η διαπλοκή επί των ημερών του ιδίου. Περισσότερο σε κάνουν να καγχάζεις σκεπτόμενος ότι η σημερινή Νέα Δημοκρατία θα μπορούσε κάλλιστα να έχει καταγγείλει δυο παλαιότερους αρχηγούς της για «στοχοποίηση επιχειρηματιών»: τον Κ. Καραμανλή και κυρίως τον μακαρίτη τον Έβερτ, ο οποίος τον Μάιο του 1996, στη Βουλή, είχε κατονομάσει πέντε επιχειρηματίες ως τυπικές περιπτώσεις συγκέντρωσης πολλαπλής -ΜΜΕ, εργολαβίες, κ.λπ.- ισχύος. Συγκεκριμένα, τους Κόκκαλη, Βαρδινογιάννη, Μπόμπολα, Λιακουνάκο, Σαραντόπουλο.

Τα “θαύματα” του Αντώνη Σαμαρά

Του Διονύση Ελευθεράτου

Προτού επιδοθεί στην -επιδέξια, είναι αλήθεια- πολιτική και επικοινωνιακή διαχείριση της όψιμης ποινικής αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής, στον απόηχο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, ο πρωθυπουργός πρόλαβε να δώσει ορισμένα μαθήματα «προχωρημένης» διαχείρισης, αλλάζοντας τα φώτα της λογικής και των μαθηματικών.

Μ-ΕΡΤ-ικό από βλακεία και χαρά…

Toυ Διονύση Ελευθεράτου

Ας αναλογιστούμε: Ποιες «παρακατα­θήκες» θα έμεναν αναπάντητες, εάν το «αποφασίζομεν, διατάσσομεν, κλείνομεν την ΕΡΤ και απολύομεν 2.600 αν­θρώπους» αποδεικνυόταν ένας ακόμη άνετος καθεστωτικός καλπασμός, στα λιβάδια του κοινωνικού φόβου;

Δεν έχουμε παρά να μεταφέρουμε το βα­σικό «σκεπτικό» της θανατικής καταδίκης της ΕΡΤ στο σύνολο των «υποδίκων» της Ελλά­δας των Μνημονίων: Για περισ­σότερα -και με λιγότερη χρονο­τριβή- λουκέτα σε νοσοκομεία, σχολεία ή σε δημοτικές υπηρε­σίες, δεν θα χρειαζόταν η παρα­μικρή ειδική «θεσμική» επίφα­ση. Ούτε καν προχειροφτιαγμένες «μελέτες» που θα «τεκμηρί­ωναν» διάφορες «επικαλύψεις» ή «καλύψεις αναγκών από άλ­λες, κοντινές μονάδες». Θα αρ­κούσε η «αδιαφάνεια». Θα μπο­ρούσε η κυβέρνηση π.χ. να καταργήσει νοσοκομεία, με την απλή αιτίαση -βάσιμη ή μη- για «παρατράγουδα» στις προμήθει­ες υλικού.

ΕΜΕΙΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΚΤΩ ΦΩΤΑ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ…

Toυ Διονύση Ελευθεράτου

Καλά, ένα μόνο φως βλέπουν στην άκρη του τούνελ οι λεβέντες της τρικομματικής; Μύωπες είναι ή υπερβολικά μετριόφρονες; Διότι εμείς, ειδικά υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων, βλέπουμε πολλά φώτα. Όχι κατ’ ανάγκη στην άκρη του σκοτεινού μας τούνελ. Ορισμένα λάμπουν μέσα σε αυτό. Άλλα διοχετεύουν από μακριά την «ευεργετική» τους λάμψη: Μόνο που τα βλέπεις, καταλαβαίνεις ότι το τούνελ διαθέτει άκρη. Τώρα, αν αυτή βρίσκεται στο χείλος κάποιου Καιάδα, άλλο θέμα.

Φως πρώτο: Το πίσω της νεκροφόρας που μόλις παρέλαβε τον θεσμό των διαπραγματεύσεων για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Η τύχη του κατώτατου μισθού; Μην πείτε γενικώς «επίπεδο Βαλκανίων», διότι πχ στη Σλοβενία οι κατώτερες  αποδοχές παραμένουν στα 763 ευρώ. Πείτε «Βουλγαρία» και προετοιμαστείτε σιγά- σιγά…

Όταν κάνει “σερβίς” …ο κομαντάντε Μπίστης…

Του Διονύση Ελευθεράτου

Η «δικαιολόγηση» της βαρβαρότητας με «αριστερόστροφα» σοφίσματα – από τον Γ. Φίσερ μέχρι σήμερα

 Στα νιάτα του ο Νίκος Μπίστης έπαιζε εξαιρετικό βόλεϊ. Σήμερα, ως πολιτικός βολεϊμπολίστας (έστω και απείρως μικρότερης αποτελεσματικότητας) κάνει τα μνημονιακά του «σερβίς» σημαδεύοντας συχνότατα την αριστερή πλευρά του αντίπαλου τερέν: Φαίνεται να πιστεύει (;) ότι εκεί θα καταστήσουν την «υποδοχή» της μπάλας άτσαλη, σπασμωδική, κάποιες περίεργες «ευαισθησίες». Γίνεται να «δικαιολογείς» μνημονιακά τερατουργήματα επικαλούμενος σκόρπιες αξίες και πολιτικούς στόχους της … Αριστεράς; Ασφαλώς!

Όταν ο Μανιτάκης γίνεται Μανιαδάκης

Tου Διονύση Ελευθεράτου

Πηγή : Εφ. Πριν 25/11

Αναδημοσίευση : Αριστερό blog

Εποχή δόσεων, καταδόσεων, αναβίωσης αξέχαστων παραδόσεων. Χαίρε «Αριστερά της ευθύνης»!

Τι άλλο μπορεί να χωρέσει ή να ανεχθεί η …διασταλτική ερμηνεία της έννοιας «Αριστερά»; Πόσες ακόμη διασταλμέ­νες κόρες ματιών έκπληκτων ανθρώ­πων (εκτός αν τα συνηθίσαμε ήδη όλα, όλοι) θα «υποδεχθούν» τα επόμενα θαυμαστά έργα του ΔΗΜΑΡόφρωνα υπουργού Διοικητικής  Μεταρρύθμισης;

Πόσες βουτιές πρέπει να κάνει αυτός ο …άνθρωπος – σύμβολο στο βούρκο της αθλιέστερης καθεστωτικής πολιτι­κής, προτού αποχωριστεί τον τίτλο του «αρι­στερού»; Έφθασε στο σημείο να απειλήσει (με εγκύκλιο, παρακαλώ, επισήμως!) ότι θα ρί­ξει στο λάκκο της διαθεσιμότητας όλους τους υπαλλήλους αορίστου χρόνου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ακόμη και όσους εξαιρούνται από τις ( προ)γραφές του Μεσοπρόθεσμου, για να  αναγκάσει  τις αρμόδιες υπηρεσίες και τους Δήμους να του στείλουν τα στοιχεία των …κα-τα(γ)ραμένων.

Το ΠΑΣΟΚ πεθαίνει. Δακρύζει κανείς;

Του Διονύση Ελευθεράτου

Πηγή : εφ. Πριν, 4/11

Aναδημοσίευση : gregor der grieche

Το άκλαυτο κόμμα, ο συντομότατος δρόμος ανάμεσα στο «ξεκινάμε» και στο «ξεχαρβαλωθήκαμε», οι κρίκοι ανάμεσα στην «ισχυρή Ελλάδα» και τη χώρα- ρημάδα…

Τι κι αν το παραλλήλισαν κατά καιρούς με παχύδερμα και χαμαιλέοντες; Τώρα- ας είμαστε ειλικρινείς- το ΠΑΣΟΚ θυμίζει κάτι πολύ… κομψότερο: Μέλισσα. Για έναν μόνο λόγο, αλλά σημαντικό. Υπαρξιακά σημαντικό. Η μέλισσα σε τσιμπάει και έπειτα πεθαίνει, διότι μαζί με το κεντρί χάνει και ζωτικά όργανά της. 

Ποιος θεωρεί ακόμη «κατάκτηση» το ευρώ;

Tου Διονύση Ελευθεράτου

Στην κηδεία της ελληνικής κοινωνίας λιβανίζουν ακόμη το… κοινό νόμισμα, την ώρα που αυτό απομυθοποιείται ταχύτατα στις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Σχεδόν όλων!

Κάποτε ο όρος «πυγμαίος μπασκετμπολίστας» εκλαμβανόταν ως επιτομή του «σύντομου ανέκδοτου». Αυτό, μέχρι το καλοκαίρι του 1986, όταν η εθνική ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, διαθέτοντας έναν παίκτη ύψους 1.59- τον Τάιρον Μπογκς. Δεν βαριέστε, όμως… Συνεχώς παράγονται ανέκδοτα των δυο- τριών λέξεων. Ενίοτε και πικρά, όπως το «σοβαρό», εγχώριο κλισέ: «Η κατάκτηση του ευρώ», «το κεκτημένο του ευρώ»… Λες και ζουν σε άλλον πλανήτη ή σε άλλες εποχές οι αρχιερείς της πολιτικής απάτης!

Διεκπεραιώνουν τη νεκρώσιμη τελετή της ελληνικής κοινωνίας, λιβανίζοντας –ακόμη- το ευρώ… Τίποτε δεν τους πτοεί. Ούτε καν η ιδιότητα του «κεκτημένου», ως ασπίδας που συνθλίβει τους «προστατευόμενους». Αλήθεια, πώς γίνεται τα «PIGS» και η Ιρλανδία να αδυνατούν να ξεμπερδέψουν με τους διεθνείς τοκογλύφους, κάτι που κατόρθωσαν – σε τόσα σημεία του πλανήτη- χώρες διαφορετικών παραγωγικών «κυβικών» και οικονομικών χαρακτηριστικών; Αργεντινή, Ισημερινός, Ισλανδία, Τουρκία… Βρήκαν το σθένος, βρήκαν και τον τρόπο να πουν «όχι». Αποτέλεσμα; Απέφυγαν το στραγγαλισμό.

Άρες – ΔΗΜΑΡες – κουκουνάρες…

του Διονύση Ελευθεράτου

Από ένα παλιό ανέκδοτο, μέχρι την «αντιμνημονιακή (sic) συνιστώσα της κυβέρνησης εθνικής ευθύνης»

Ο ελέφαντας και το ποντίκι ανεβαίνουν σε μια κακοφτιαγμένη, μικρή γέφυρα. Αυτή καταρρέει, οι δύο φίλοι πέφτουν στο ποτάμι. Καθώς κολυμπούν προς την ακτή, το ποντίκι λεει στον ελέφαντα: «Έπρεπε να…περάσουμε ένας- ένας»…

Μοιραία θυμάσαι το παλιό ανέκδοτο, κάθε φορά που μια κεντροαριστερή «τσόντα» επιβεβαιώνει την καθεστωτική φύση της, συμμετέχοντας σε κυβερνητικά μπλοκ και ψελλίζοντας την ίδια, σκοροφαγωμένη δικαιολογία: «Έτσι επηρεάζουμε τις εξελίξεις».