«alloglotta» — Δυστοπία 6

«alloglotta»: δηλώνει αυτόν που κατασκευάζει μιαν άλλη γλώσσα, τη δική του προσωπική γλώσσα

[55] Μπορεί το παρελθόν να είναι όμορφο· μια ανάμνηση, ένα όνειρο… Δεν είναι όμως μέρος για να ζήσεις. Και τώρα ήρθε η στιγμή· η μόνη διέξοδος είναι προς τα επάνω. Δεν είναι ο παράδεισος. Είναι ένας καινούργιος κόσμος. Το μέλλον είναι χρυσό!

[56] Ιδανική πόλη! Πρότυπη επιχειρηματική πολιτεία! Ανώφελη διασκέδαση ενός αρρωστημένα ονειροπόλου της ταχύτητας! Η ταχύτητα περισσότερο από όνειρο είναι ωμή αναγκαιότητα. Για να ακριβολογήσω: η πόλη που διαθέτει ταχύτητα είναι μια επιτυχημένη πόλη — αλήθεια των καιρών. Γιατί, λοιπόν, να αναπολούμε τη βουκολική εποχή;! Η εργασία συγκεντρώνεται, επιταχύνει το ρυθμό της.

Η δυστοπία ως πλαίσιο διαπραγμάτευσης ενός αποτυχημένου συστήματος

Της Ειρήνης Σωτηρόπουλου

Όταν το φθινόπωρο του 2013 άρχισα να βάζω τις σκέψεις μου στη σειρά για τον καπιταλισμό στην Ελλάδα, η δυστοπία που ζούσαμε τότε φαινόταν ως κρατούσα, με την έννοια όχι ακριβώς του αναπόδραστου αλλά του ειλημμένου ως αναπόδραστου. Από τη δική μου πλευρά, η προσπάθεια ήταν μια υπόθεση εργασίας, που μένει βεβαίως να ερευνηθεί περαιτέρω, που λέει ότι η καπιταλιστική πατριαρχία στην Ελλάδα αποτυγχάνει συστηματικά, κάτι που την κάνει κατά καιρούς ιδιαίτερα επιθετική. Χρησιμοποιεί δηλαδή πολύ συγκεκριμένους τρόπους που ιστορικά επιχειρούν να ανακόψουν αντιστάσεις που αναπτύσσονται πολύ πιο εκτεταμένα και πολύ πιο αποτελεσματικά από όσο οποιαδήποτε διαθέσιμη μέχρι στιγμής επαναστατική θεωρία, μπορεί να προβλέψει. Eστίασα ιδιαίτερα στις τελευταίες δεκαετίες αλλά και στα «χρόνια των μνημονίων». Βέβαια, αποτυχία της καπιταλιστικής πατριαρχίας δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα, αλλά η μελέτη χάριν περιορισμού του αντικειμένου της για την ώρα ασχολείται μόνο με την νότια Βαλκανική.

Η Μηχανή της Ευτυχίας

Το Περιοδικό – Ανήσυχες πόλεις – ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ – 29/08/2014

Στα τέλη Ιουλίου του 2014, ο Mark Laschelles Thornton θα ολοκληρώσει μετά από τρία χρόνια το έργο του Η Μηχανή της Ευτυχίας (The Happiness Machine). Για τον βρετανό αυτοδίδακτο καλλιτέχνη, ο πίνακας είναι μια κριτική ματιά στην κρίση, στον καταναλωτισμό, την οικονομία και το περιβάλλον. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Archdaily θα αναφέρει:

 «Το σκεφτόμουν για αρκετά χρόνια. Η οικονομική κατάρρευση του 2008 έπαιξε το βασικό ρόλο στην δημιουργία του. Ξαφνικά, όλα όσα ήξερες αρχίζουν να είναι υπό απειλή και οι πολιτικοί ηγέτες, σου λένε απλά να συνεχίζεις να καταναλώνεις. Είναι εντελώς τρελό, και ήθελα να πω κάτι για αυτό. Έκανα αρκετή έρευνα, έψαξα για απαντήσεις. Πώς φτάσαμε σε αυτή τη κατάσταση;»

Edu-topia: Η εκπαιδευτική δυστοπία της Ν. Κορέας

H τελευταία αξιολόγηση του εκδοτικού οίκου Pearson, με πρωτοβουλία του Economist για τα εκπαιδευτικά συστήματα διαφόρων χωρών πάνω σε βασικές δεξιότητες ανάγνωσης, γραφής, κατανόησης, μαθηματικών, συνεργασιμότητας κλπ, έφερε την Κορέα στην πρώτη θέση, (τη Νότια για να εξηγούμαστε), γεγονός που προκάλεσε μια ακόμα ταραχή στην κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, μιας και η Ελλάδα κατέλαβε την τελευταία, ή σχεδόν την τελευταία.

Για την κυβέρνηση, η οποία τα τελευταία μνημονιακά χρόνια τελεί υπό αξιολογική φρενίδιτα, ανάγοντας τις διαδικασίες αξιολόγησης σε μοχλό αναδιοργάνωσης του κράτους και ανόρθωσης της οικονομίας, το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ήταν αρκετά οδυνηρό. Αν η αξιολόγηση αφορούσε τα πανεπιστήμια, το χτύπημα θα ήταν ελαφρύτερο, καθότι η όποια κακή κατάσταση των πανεπιστημίων θα μπορούσε εύκολα ν’ αποδοθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Για την πρωτοβάθμια όμως εκπαίδευση δύσκολα θα μπορούσε να πείσει την κοινή γνώμη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για χρόνια εκπαίδευε μυστικά, ταξιαρχίες δεκάχρονων σαμποτέρ ενάντια στις κυβερνητικές εκπαιδευτικές πολιτικές.

καμιά εποχή στη δυστοπία

Στη μεγάλη δυστοπία, δεν υπάρχει εποχή να αντέχεται. Ξέχνα την άνοιξη. Δεν είναι πια καιρός για έρωτες. Ο έρωτας είναι εσχάτη προδοσία. Τώρα, τρελή καψούρα με την επικράτηση. Μαίνεται η μάχη. Διάλεξες χαρακώματα, γυάλιζε την κάννη σου και στύλωσε τα μάτια στον εχθρό. Ώσπου να του μοιάσεις… Και τα φθινόπωρα είναι για τους ποιητές. Κομμένη η ποίηση. Μόνο στράτευση. Εν-δυο, εμπρός, μαρς. Αλτ τις ει; Δεν πάτε όλοι στο διάολο; Δεν γράφεται ποίηση έτσι. Και τα φθινόπωρα είναι για τα σχολεία. Και τα σχολεία θέλουν μπικικίνια πια. Διάβασε τα χείλη μου: fees.  Πρώτα δώσανε φωτοτυπίες στα παιδιά αντί βιβλία, μετά απολύσανε τους δασκάλους τους, μετά τους φύλακες. Πόσο πιο σαφές; Έχεις λεφτά; Μορφώσου. Δεν έχεις; Ψόφα από αγραμματοσύνη. 

Κυνισμός, αφέλεια και τηλεοπτικό bullying

Η πιο πικρή γνώση που αποκομίζουμε από την πολυετή κρίση είναι η διαλυτική επίδραση από τη χρόνια απουσία ή την απίσχνανση των θεσμών και από την πνευματική ή και ηθική ανεπάρκεια της πολιτικής τάξης. Πολύ πικρή γνώση πράγματι: αποκτάται με πόνο και δάκρυα, στο έδαφος ενός πολυεπίπεδου μετασχηματισμού με δυστοπικά χαρακτηριστικά.

μπορεί να καταργηθεί;

Άκουγα στη σημερινή Ελληνοφρένεια μια γυναίκα, άνεργη τα τελευταία δυόμιση χρόνια, στα πενηνταπέντε της, να λέει ότι βρέθηκε για πρώτη φορά σε μια ουρά για να μπορέσει να πάρει ως βοήθεια ένα κιλό κασέρι, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. Ανάμεσα σε διάφορα άλλα, λέει κάποια στιγμή: «με έχουνε καταργήσει σαν άνθρωπο».

Στο βλογ του ο old boy εδώ και πολύ καιρό νομίζω, αντί για bio, γράφει μια φράση: «Είναι αδύνατη η κατάργηση της ύπαρξης». Νομίζω είναι μια φράση του lazopolis από μια κουβέντα που έγινε κάποτε στο buzz.

Δυστοπία 2.0

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Όταν η lifestyle πολιτική συνάντησε τον φασισμό.

Γιατί να μην αντικαταστήσουμε το συνδικαλισμό με τη μαφία, στη διαχείριση των απορριμάτων; Γιατί να μην απαγορεύουμε την κυκλοφορία των πολιτών σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης; Γιατί να μην αναθέσουμε στον αρχηγό Γενικού Επιτελείου τη διακυβέρνηση της χώρας; Γιατί ανεχόμαστε τους «εθνικομπολσεβίκους» και δυσφορούμε με τους εθνικοσοσιαλιστές;

Όλες οι παραπάνω προτάσεις κατατέθηκαν σε λιγότερο από ένα χρόνο σε κάποιο ελληνικό Free Press ή σε κάποια ιστοσελίδα που φιλοξενεί τις γνώμες των «πρωταγωνιστών» της ελληνικής δημοσιογραφίας και «διανόησης».

Το ελληνικό πρόβλημα

ζωγραφική: Γιώργος Μανουσάκης, Πλάκα, ακουαρέλα, 1963.

Ελληνικό πρόβλημα υπάρχει, αν και δεν είναι μοναδικό· ως προς τους δείκτες ύφεσης και ανεργίας, απελπισίας και κατάθλιψης, σύγχυσης και μετανάστευσης, μοιάζει με το πορτογαλικό πρόβλημα, το ιρλανδικό, το ισπανικό. Υπό αυτή την έννοια, το ελληνικό πρόβλημα είναι απεικόνιση και προοικονόμηση του ευρωπαϊκού προβλήματος: ανοιχτά, επώδυνα ερωτήματα για τη διατήρηση της ευημερίας, τους δρόμους ανάπτυξης, την προστασία της δημοκρατίας, την εύρεση μιας λειτουργικής κοινής ταυτότητας.

Το ελληνικό πρόβλημα έχει φυσικά και ιδιαίτερους χαρακτήρες, πηγάζοντες από γεωπολιτικά, ιστορικά, εθνικά δεδομένα. Και φανερώνεται διαφορετικά εντός και εκτός Ελλάδος. Αλλιώς το αντιλαμβάνονται οι ξένοι αναλυτές ή απλοί παρατηρητές, και διαφορετικά οι ζώντες εντός συνόρων, πολύ περισσότερο όσοι, πολλοί δυστυχώς, βιώνουν το πρόβλημα ως αλυσίδα καταστροφών.

Μεταξύ ουτοπίας και δυστοπίας

Περπατώ στους αυγουστιάτικους δρόμους του αθηναϊκού κέντρου, με λεπτό ξηρό καύσωνα και άπλετο φώς. Η πόλη έχει αδειάσει και είναι πιο μελαγχολική από τόσους πολλούς Αύγουστους που την έχω ζήσει. Σαν εγκαταλειμμένη, σαν να την έχουν παρατήσει. Κοντοστέκομαι μπρος σε κατεβασμένα ρολά: έκλεισε για πάντα ή για Δεκαπενταύγουστο. Εύχομαι το δεύτερο, να έχουν παρατήσει την Αθήνα για ν’ απλωθούν στην ενδοχώρα, ή να απλώσουν την πόλη ευδαιμονικά στο αρχιπέλαγος.

Ευχόμαστε το δεύτερο με τους εκλεκτούς φίλους και τσουγκρίζουμε· πάνω απ’ τα ποτήρια φυτρώνουν λιμάνια, κάστρα και νησιά, κάστρα μεσαιωνικά, αρχαίοι οπωρώνες, μυριστικά φυτά, αιθέρια έλαια, ξερικά αμπέλια σε πεζούλες, παππούδες και ερειπωμένα σπίτια πατρογονικά, Γενοβέζοι πολεμιστές και Βενετσιάνοι έμποροι, Ελληνες stradioti, κουρσάροι και κοντραμπατζήδες, η Χίος, η Μονεμβασιά, η Σύρος, το Γαλαξείδι, το Τσιρίγο, φάροι πετρόκτιστοι και φανοί εσβεσμένοι, μπαρ, αρχέγονες ντισκοτέκ καλαμένιες, ρουμς του λετ, η Παναγίτσα του Μουντέ των εξορίστων, και παντού βαπόρια, καράβια, πλοία ολόφωτα στη νύχτα από νησί σε νησί. Αφικνυόμενοι και αναχωρούντες, βρισκόμαστε διαρκώς στη Μεγάλη Μητρόπολη του Αυγούστου: στο Αιγαίο.

Δυστοπικός Ρεαλισμός

Του Τάσσιου  Θήτα

Σκέφτομαι ότι σκατά. Τι θα κάνω; Πάλι πέρασε ο μήνας. Πάλι ήρθαν τα έξοδα. Αυτή η ρουτίνα δεν μ αρέσει. Ο Μπουκόφσκι βρίσκει μάταιη την περιοδικότητα που διέπει το κόψιμο των νυχιών και το πλύσιμο των δοντιών. Βέβαια το όνομα του τελειώνει σε -φσκι οπότε ότι και να πει θεωρείτε ντάξει. Εγώ βρίσκω μάταιη την σε μηνιαία βάση επαναλαμβανόμενη ανάγκη να πληρώνεις για να ζεις. Όχι τόσο το να πληρώνεις όσο το να εξασφαλίζεις τα χρήματα που πρέπει να δώσεις. Το να κάνεις τόσο κόπο για να ζεις. Σκέφτομαι πως σκατά.