Δεύτερο λοκντάουν, βαρύτατες ευθύνες

Το Editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Το δεύτερο λοκντάουν είναι γεγονός. Δεν έχει τον χαρακτήρα του πρώτου, ούτε τη νομιμοποίησή του. Θα είναι δηλαδή λιγότερο ισχυρό στη συνείδηση των πολιτών ενώ, πέρα από την οδύνη και τις δυσκολίες, θα ενταθούν τα ερωτήματα αλλά κι ο θυμός.

Το πρώτο λοκντάουν μπορούσε να θεωρηθεί ως πρώτη απάντηση απέναντι σε έναν αιφνιδιασμό. Με βάση την ανάγκη να κερδηθεί χρόνος για να οργανωθεί καλύτερα το σύστημα υγείας απέναντι σε ένα επόμενο κύμα του κορωνοϊού, το οποίο αναμένονταν περίπου όπως ήρθε.

Μαγαζί γωνία…

το editorial Του Δρόμου της Αριστεράς

Ο Παππάς πήρε την πολιτική ευθύνη, έκανε αυτοκριτική. Ο Τσίπρας έχει πλήρη εμπιστοσύνη σε όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και εφορμά προς την Προοδευτική Συμμαχία. Ήδη έδωσε εντολή να αλλάξει/συμπληρωθεί το νέο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Το σκάνδαλο Novartis έκλεισε με απόφαση-συμβιβασμό των ΗΠΑ με την εταιρεία, που θα πληρώσει ένα πρόστιμο. Έτσι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους» ετελείωσε (όπως και τόσα άλλα). Η Λίστα Λαγκάρντ έχει ξεχαστεί – μόνο ο Σάμπυ Μιωνή μας τη θύμισε με τη μαγνητοφωνημένη συνομιλία που «αυτοβούλως» κατέθεσε. Οι κοριοί καλά κρατούν, τα βαλιτσάκια καλά δουλεύουν, ο ένας κρατάει γερά τον άλλον.

«Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει καλύτερα να μην μας πει κανένα»

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Δεν έχουμε νέα ευχάριστα να πούμε, αλλά δεν θα ακολουθήσουμε την προτροπή του «Άγγελου εξάγγελου»: μάλλον είναι αναγκαίο να αναφερθούμε, έστω και σύντομα, στο τι συμβαίνει και τι έρχεται…

Ορισμένα ανάκατα γεγονότα στην τωρινή Ελλάδα δείχνουν πως, με το «άνοιγμα» και την επιστροφή στη «μερική κανονικότητα», όπου όλα είναι μισά επί της ουσίας, άρχισαν να συμβαίνουν «καθημερινά» πράγματα: Μια εκτέλεση στη Ζάκυνθο, που θυμίζει ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Η υπόθεση με το βιτριόλι στην Καλλιθέα. Το πατείς με πατώ σε στα «μπιτσόμπαρα» και στέκια. Η καραντίνα στην Ξάνθη και η εξάπλωση του ιού από ταξιδιώτες από το εξωτερικό. Ο θάνατος ενός εργάτη στα αμπάρια ενός επισκευαζόμενου πλοίου στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Ο κεραυνός που σκότωσε αγρότη στη Λάρισα. Και πολλές αυτοκτονίες που περνούν στα ψιλά και κανείς δεν τις μετρά: αυτοκτονίες ηλικιωμένων αλλά και νέων σε Αργολίδα, Σπάρτη, Ολυμπία, Κουφονήσια, Κοζάνη, Αταλάντη, Κρήτη, Θεσσαλονίκη, Χαλκίδα…

Ένα αίτημα στα αζήτητα!

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Είναι λυπηρό να σκέφτεσαι όσα έχει περάσει 10 χρόνια ο τόπος, να αισθάνεσαι αυτό που έρχεται (κρίση, πανδημία, τουρκική επιθετικότητα κ.λπ.) και να διαπιστώνεις ότι το αίτημα της κυριαρχίας της χώρας έχει μείνει εντελώς στα αζήτητα.

Οι διαχειριστές του υπάρχοντος συστήματος δεν μπορούν καν να το διανοηθούν, πόσο μάλλον να χαράξουν μια στρατηγική που θα προστατεύει και θα καταχτά την κυριαρχία βήμα–βήμα, με σχέδιο και στόχους. Προσκολλημένοι στο υπάρχον καθεστώς σχέσεων του μεταπρατικού και παρασιτικού ρόλου της Ελλάδας, το αναπαράγουν διαρκώς και αναπαράγονται οι ίδιοι ως μια ολιγαρχία του τόπου.

Το παράξενο είναι πως το αίτημα της εθνικής κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας, έχει εγκαταλειφθεί και από όσους στα λόγια, στις διακηρύξεις κ.λπ. αγωνίζονται για μια συνολική αλλαγή, για μια ανατροπή. Παράξενο αλλά πραγματικό, η Αριστερά και ο αντιεξουσιαστικός χώρος το έχουν κι αυτοί εγκαταλείψει. Το θεωρούν «εθνικιστικό», «αστικό» και δεν τους ενδιαφέρει. Στην πραγματικότητα, η κοσμοπολίτικη, παγκοσμιοποιητική και ευρώδουλη αριστερά (στυλ ΣΥΡΙΖΑ και λοιποί δορυφόροι του) περισσότερο αγώνα κάνουν για να «ανοίξει» κι άλλο η Ελλάδα παρά για να αποκτήσει κυριαρχία, εθνική και λαϊκή. Ο Παπαδημούλης, με το παλαιστινιακό μαντήλι σε φωτογραφίες, ξέρει να γεμίζει (όχι αυτός αλλά η κουστωδία του) τα καλάθια στα σουπερ μάρκετ μόλις έφθασε Ελλάδα (καθόλου καραντίνα γι’ αυτόν), να έχει υψηλότατες καταθέσεις στις τράπεζες και να είναι πρωταγωνιστής σε αγορά οκτώ διαμερισμάτων που νοίκιασε σε ΜΚΟ συμφερόντων Σόρος! Γνήσιο μέταλλο ο Δημητράκης…

Δεν είναι ο μόνος, είναι όμως ο εκπρόσωπος…

Το αίτημα πρέπει να ανασυρθεί από τα αζήτητα. Είναι κρίσιμο ζήτημα προσανατολισμού και επιβίωσης. Να γίνει κινούσα ιδέα και νόημα για όσους θέλουν ο τόπος να απαλλαγεί από τη νεοαποικιακή επικυριαρχία και η χώρα να βαδίσει με ορίζοντα διαφορετικό από τη διάλυσή της.

500 φύλλα, ένα ιδιαίτερο φύλλο

Το παρόν φύλλο είναι σε μεγάλο βαθμό αφιερωμένο στη συμπλήρωση –μετά από 10 χρόνια- των 500 φύλλων της εφημερίδας. Η μεγάλη ανταπόκριση από όσους ζητήσαμε να γράψουν δυο λόγια γι’ αυτό, μας δίνει δύναμη και κουράγιο αλλά αποτελεί και επιβεβαίωση ότι παρά τις αδυναμίες πορευόμαστε καλά. Εκδίδουμε δηλαδή μια εφημερίδα που σέβεται τον εαυτό της, τους αναγνώστες, τους πολίτες της χώρας. Πιθανά να μη χωρέσουν όλα όσα μας έχετε στείλει στο παρόν φύλλο. Θα συνεχίσουμε λοιπόν τη δημοσίευση την επόμενη εβδομάδα. Παράλληλα ξεκινάμε μια καμπάνια με τίτλο «500 φύλλα – 500 νέοι φίλοι» ηλεκτρονικοί συνδρομητές του Δρόμου. Συνεχίζουμε!

Δίχως σχέδιο και η ευθύνη όλη δική τους…

το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Επί της ουσίας χωρίς προφυλάξεις πραγματοποιείται το άνοιγμα της οικονομίας μετά την καραντίνα. Λες και η χώρα είναι θερινός κινηματογράφος που θα λειτουργήσει μόνο το καλοκαίρι.

Τι κάνει λοιπόν η κυβέρνηση; Τα ανοίγει όλα. Διάπλατα τον τουρισμό, χωρίς πολλές προφυλάξεις και με ορθάνοιχτες τις θύρες σε όποιον θέλει να καταναλώσει στο Ελλάντα. Τα ανοίγει όλα κάνοντας διατίμηση μισθών και με περαιτέρω ελαστικότητα στην εργασία. Μείωση των μισθών (τουλάχιστον κατά 16%) και των ωρών εργασίας (θεωρητικά πάντα…), φοροαπαλλαγές και βασικά ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων. Η τηλεργασία και η τηλεκπαίδευση τείνουν να γίνουν κάτι σαν τη μερική απασχόληση εδώ και δεκαετίες, πράγμα που σημαίνει ραγδαία αλλαγή της μισθωτής σχέσης αλλά και ευρύτερα των εννοιών «εργασία» και «χώρος εργασίας».

Μπαίνοντας στη Φάση Β΄

Editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Από τις αρχές της βδομάδας, εισερχόμαστε δειλά-δειλά στη Φάση Β΄. Αρχίζει ένας νέος κύκλος που δεν ξέρουμε πώς ακριβώς θα εξελιχθεί. Προχωράμε κάπως πειραματικά, αφήνοντας τον αυστηρό αυτοπεριορισμό στα σπίτια. Βγαίνουμε να συναντήσουμε μια «κανονικότητα» η οποία διαφέρει από όσα ξέραμε μέχρι τώρα σε πολλούς τομείς.

Σε ορισμένες πλευρές της ζωής, αυτό έγινε με κάπως ορμητικό τρόπο. Χωρίς να παίρνονται αρκετά μέτρα, μάλλον από υποτίμηση του κινδύνου ή κι από την έντονη ανάγκη για κάποια κοινωνικότητα. Σε πλατείες, δρόμους, πάρκα και σπίτια.

Μερική κανονικότητα ή απελευθέρωση;

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Μερική κανονικότητα. Οι δύο λέξεις συνηθίζονται στο λεξιλόγιο ΜΜΕ και πολιτικών, αλλά ο συνδυασμός τους έγινε πρόσφατα από τον πολυπράγμονα κύριο Μόσιαλο. Ανήγγειλε πως δεν θα υπάρξει επιστροφή σε κάτι που γνωρίζαμε, αλλά μια «μερική κανονικότητα», αφού η έκτακτη κατάσταση θα κρατήσει πολύ.

Τον όρο «κανονικότητα», τον έχουν επικαλεστεί σχεδόν όλα τα κόμματα. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις τους, ο Τσίπρας μάς οδήγησε σε επιστροφή στην κανονικότητα εκτός μνημονίων, ενώ ο Μητσοτάκης νίκησε τον λαϊκισμό και επαναφέρει τη χώρα στην κανονικότητα. Κι οι δύο ορκίστηκαν στο όνομα των ΗΠΑ και της Ε.Ε. διακηρύσσοντας ότι θα είμαστε οι πιο πιστοί τους σύμμαχοι.

Κουκούλες και φουρτούνες

το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Την εβδομάδα που πέρασε, όλα τα δελτία ειδήσεων άρχιζαν με το θέμα των δύο κουκουλοφόρων μαρτύρων και την υπόθεση Παπαγγελόπουλου, λες και δεν υπήρχαν άλλα σοβαρότερα θέματα. Βέβαια το σκάνδαλο Novartis δεν είναι μικρό. Το επιστράτευσε άτσαλα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για αντιπερισπασμό αμέσως μετά το μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα για το Μακεδονικό. Μίλησε για το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών και έστειλε στα μανταλάκια δυο πρωθυπουργούς και αρκετούς υπουργούς. Σιγά-σιγά βέβαια, όλοι αυτοί απαλλάσσονταν από κάθε κατηγορία και παρέμεινε μόνο μια σκιά για τον Α. Λοβέρδο (για πλημμέλημα…). Ο τροχός όμως γύρισε κι ήρθε η Ν.Δ. που χρησιμοποιεί πια από τη μεριά της όσα έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά ενάντιά του. Κύριος υπεύθυνος και στόχος ο Παπαγγελόπουλος, παιδί της Δεξιάς που όμως ανακάτεψε την κουτάλα στο χώρο της δικαιοσύνης υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα, το «σκάνδαλο» έχει στηθεί από υπηρεσίες των ΗΠΑ στα πλαίσια του οικονομικού πολέμου ανάμεσα σε αμερικάνικες και ευρωπαϊκές φαρμακοβιομηχανίες. Το FBI έδινε στοιχεία βάσει των οποίων προχωρούσε η υπόθεση στην Ελλάδα, ενώ οι μάρτυρες με κουκούλα έχουν δώσει καταθέσεις και στις ΗΠΑ και εδώ.

Επιτάσσουμε και διατάζουμε!

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

«Λίγη σαμπάνια ακόμη παρακαλώ!»

Οι κυβερνήτες του τόπου, δηλαδή οι διαχειριστές μιας αμφίβολης «κυβερνησιμότητας» εφαρμόζουν όπως μπορούν όσα υπαγορεύονται από τα διεθνή κέντρα, τις μνημονιακές υποχρεώσεις και τις συμφωνίες συμμάχων και εχθρών μας, χωρίς πολλές-πολλές αντιρρήσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε αρκετά: Μνημόνια χωρίς πεζοδρόμιο. Πρέσπες με κάποιο κόστος. Ανοιχτές πύλες στο προσφυγικό – και στις ΜΚΟ. Μετά τη φθορά του, ήρθε η σειρά της Ν.Δ. Η δικιά της φαντασίωση, ότι δηλαδή η χώρα είναι κάτι σαν επιχείρηση που το μόνο που χρειάζεται είναι ένα σωστό μάνατζμεντ, σιγά-σιγά καταρρέει. Λίγοι μήνες κύλησαν και όλοι σήμερα αναγκάζονται να παραδεχτούν αυτό που ο λαός δηλώνει εδώ και καιρό: Το μεταναστευτικό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι τα κεντρικά θέματα από τα οποία δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει.

Σκηνές από «προσεχώς»…

Το editorial Του Δρόμου της Αριστεράς

Τα όσα ζούμε εδώ και μια βδομάδα θυμίζουν έντονα τις «σκηνές από προσεχώς» που βλέπουμε στον κινηματογράφο. Στην επέτειο των Ιμίων, το τουρκικό πλοίο εισέρχεται ανενόχλητο στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, ρίχνει καλώδια ή κάνει έρευνες. Τεστάρισμα και πρόβα μαζί. Η ελληνική πλευρά, ψύχραιμη, ομιλεί για άσχημες καιρικές συνθήκες που παρέσυραν το πλοίο. Καπάκι έρχονται οι δηλώσεις του Ερντογάν ότι φέτος οι Έλληνες μας άκουσαν και δεν έκαναν τίποτα στην περιοχή των Ιμίων γιατί τους προειδοποιήσαμε ότι θα αντιδράσουμε. Επαλήθευση δηλαδή του δόγματος «δεν μας ενοχλείτε δεν σας πειράζουμε».

Στο εσωτερικό της χώρας, καλά κρατεί το «μασάζ» για «στρατηγική ψυχραιμία» και «διπλωματική απομόνωση της Τουρκίας», για «αποφασιστική στάση» και «κόκκινες γραμμές». Στην πράξη βέβαια συνεχίζουμε τα ΜΟΕ (μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης), τη γραμμή του κατευνασμού και της «συνεκμετάλλευσης», της προσφυγής στη Χάγη. Για να εκπλαγούμε ξανά όταν ο Ερντογάν προχωρήσει στις διακηρυγμένες από καιρό κινήσεις του, δυτικά και νοτίως της Κρήτης και στην κατάργηση της κυριαρχίας μας στο Καστελλόριζο και τη γύρω περιοχή του.

Μαλλιά, κουβάρια, παλληκάρια…

το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Η Βουλή έζησε μεγάλες στιγμές τη βδομάδα που πέρασε. Που λέει ο λόγος. Δύο ψηφοφορίες σημαντικές. Η πρώτη για το ποδόσφαιρο και το μιντιο-πολιτικό-ολιγαρχικό σύμπλεγμα. Αυτό το σύμπλεγμα τα μπουρδούκλωσε, η κυβέρνηση νόμισε ότι ορισμένοι χειρισμοί είναι εύκολοι κι ήρθε στην επιφάνεια ένα πολύ πιο βαθύ πρόβλημα διαίρεσης της χώρας και των φατριών με επικίνδυνες διαστάσεις. Η δεύτερη για την επαύξηση, ουσιαστικά για το άνοιγμα όλων των θυρών για στρατιωτικές επιθετικές διευκολύνσεις προς τις ΗΠΑ. «Ιδού η χώρα σας, κάντε ό,τι νομίζετε καλύτερο για τις ΗΠΑ». Κορύφωση της υποκρισίας: Όλα μα όλα τα σημεία της συμφωνίας προετοιμάστηκαν και λειτούργησαν επί ΣΥΡΙΖΑ και τώρα που ήρθε η κύρωση στη Βουλή, ο τελευταίος «τραβήχθηκε» και ψήφισε «παρών». Ο Πάιατ γευματίζει και με τις δύο πλευρές, δείχνει κατανόηση και προωθεί παραπέρα την ελληνοαμερικανική «αμοιβαιότητα»…

Δυσδιάκριτα όρια μεταξύ πολέμου και ειρήνης

Το Editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Το 2020 δεν ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Το θέατρο των πολεμικών αναμετρήσεων διευρύνεται και αγκαλιάζει ήδη μια πολύ εκτεταμένη περιοχή. Από την Κεντρική Ασία, διαπερνά τον Κόλπο, τη Μέση Ανατολή, τη ΝΑ Μεσόγειο και φτάνει ως τη Βόρειο Αφρική.

Στην εμπόλεμη Συρία, προστέθηκε τώρα και η Λιβύη. Χώρες υπό αναδασμό με τη συμμετοχή πλείστων δυνάμεων. Ενώ με τη γκανγκστερική δολοφονία, σε ιρακινό έδαφος, του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί από τις ΗΠΑ (που μάλιστα καυχιούνται για την πράξη τους), οι φλόγες του πολέμου μπορούν να επεκταθούν.

Παράλληλα, με την ανάδυση μιας ισχυρής περιφερειακής δύναμης, της Τουρκίας, που δρα ως ταραξίας σε Αιγαίο και Κύπρο, αλλά και σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη κι αλλού, δημιουργείται ένα εκρηκτικό πλαίσιο που μπορεί να βάλει πολλές χώρες σε πολεμική δίνη.

Φορτωμένο τοπίο, αγριεμένες θάλασσες

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Μια περίεργη κοινωνική ψυχολογία. Με παράδοξα στοιχεία και μείξεις. Η ανησυχία της κοινωνίας κορυφώνεται για τα εθνικά θέματα και το μεταναστευτικό. Αυτά καταλαμβάνουν την πρώτη θέση σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Και μαζί μια ιδιότυπη αισιοδοξία ότι ίσως κάτι να βελτιωθεί στην οικονομία.

Το «επιτελικό κράτος» σε ένα μεταίχμιο. Τα μεγάλα ζητήματα προκαλούν μπερδέματα, παρομοίως και η απόσταση που έχουν οι διακηρύξεις από τις πράξεις. Ο ρεβανσισμός που εκδηλώνεται στους μηχανισμούς και τις σκληρές πελατειακές σχέσεις, καθώς και τα διάφορα κέντρα που ενεργοποιούνται, δημιουργούν προβλήματα στην εικόνα και τον μύθο που θέλει να προωθήσει η κυβέρνηση. Τα αποθέματα συναίνεσης που της δόθηκαν μπορούν γρήγορα να εξαντληθούν. Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν στη διαχείριση του προσφυγικού και τους κλυδωνισμούς που δημιούργησε στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο. Τώρα με τα ελληνοτουρκικά στο κόκκινο, νέοι πονοκέφαλοι και δυσκολίες μπορούν να οδηγήσουν σε έκρυθμες καταστάσεις.

Σημάδια και χρησμοί…

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Ενώ όλα τα σημάδια οδηγούν στην ανησυχία και το μετεωρολογικό δελτίο δείχνει μεγάλες θύελλες στον ορίζοντα -γεωπολιτικές, οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές- οι μέρες που έρχονται θα χρωματιστούν λίγο από τις γιορτές των Χριστουγέννων και την ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν αλλάζει η χρονιά. Τα σημάδια όμως υπάρχουν και προειδοποιούν. Οι γιορτές θα έρθουν και θα περάσουν, τα ακανθώδη προβλήματα και οι απειλές όχι.

Δεν κλείνει καθόλου καλά το 2019 για τη χώρα μας. Πρέσπες, διπολισμός, εκλογές και τιμωρία ΣΥΡΙΖΑ, αλλαγή κυβέρνησης, ελληνοτουρκικά. Και η πιο μικρή, αναιμική λεπίδα ότι «κάτι θα διορθωθεί επιτέλους» τινάζεται στον αέρα. Μάταια οι εταιρείες δημοσκοπήσεων θέτουν όσο πιο κομψά και στρογγυλεμένα τα ερωτήματα για να πάρουν τις απαντήσεις που θέλουν. Ο κόσμος ανησυχεί αλλά δεν θέλει να ακούει για χειρότερα, όταν έρθουν θα δει τι θα κάνει. Προς το παρόν κουμπώνεται και δεν επενδύει σε τίποτα, δεν αναγνωρίζει άλλωστε κάτι που να αξίζει. Αν αυτό αλλάξει τότε ίσως το ξανασκεφτεί.

Μεγάλο ζώο η αγελάδα!

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Πιτσιρικάς που μεγάλωσε σε πολυκατοικία μέσα στην πόλη, όταν πρωτοπήγε στην ύπαιθρο κι είδε για πρώτη φορά ζωντανή αγελάδα φώναξε με έκπληξη: «Μαμά, μεγάλο ζώο η αγελάδα!».

Κάπως έτσι φαίνεται να έχουν εκπλαγεί ορισμένοι πολιτικοί, διανοούμενοι και παρατρεχάμενοι που ζούσαν τη φαντασίωσή τους και κορόιδευαν τον ελληνικό λαό για όσα γίνονται στην περιοχή μας. Για όλους αυτούς δεν υπήρχε θέμα τουρκικής απειλής. Τώρα αντιλαμβάνονται πως «είναι πολύ μεγάλο ζώο η αγελάδα». Τόσο που η ψυχή μιας ολόκληρης κοινωνίας έχει λίγο παγώσει με αυτά που οσμίζεται ότι μπορεί να συμβούν και μάλιστα στο άμεσο μέλλον.

Διάφανη χώρα

το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Ηπετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Άγριες Μέλισσες» παρουσιάζει ένα φανταστικό χωριό στη Θεσσαλία, το Διαφάνι, στα τέλη της δεκαετίας του 50. Ανασκαλίζει μνήμες και νοσταλγίες μιας περιόδου που πέρασε, αλλά και δεσμών που δεν έπαψαν να υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία.

Παρόλες τις υπερβολές της, η σειρά δίνει ρεαλιστικές πινελιές της τότε κατάστασης στην ελληνική κοινωνία. Αρέσει, ίσως και γιατί ο θεατής γνωρίζει ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες στη συνέχεια, ιδίως μετά την πτώση της χούντας.

Η διαπόμπευση της Βιολέτας σε ολόκληρο το χωριό, όταν σχεδόν γυμνή πρέπει να φτάσει ως το σπίτι της, συνέπεσε με την ημέρα καταγγελίας της ενδοοικογενειακής βίας. Η θέση της γυναίκας έχει αλλάξει από τότε, αλλά οι αριθμοί δείχνουν ότι φουντώνει η βία κατά των γυναικών.

Μεγάλο και μικρό «μπάχαλο»

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Οι λέξεις «μπάχαλο» και «μπαχαλάκηδες» έχουν εισβάλει στην καθημερινότητα. Χρησιμοποιούνται συχνά πλέον από κυβερνητικούς, αντιπολιτευόμενους και τηλεπαραθυράτους σχολιαστές. Γύρω από τις έννοιες αυτές, επιδιώκεται μια ένταση στο όνομα της αποφυγής έντασης.

Η κυβέρνηση ορκίζεται στον αγώνα ενάντια στο «μπάχαλο» παντού, ιδιαίτερα δε στην περιοχή των Εξαρχείων και στα ΑΕΙ. Ποδοπατά το άσυλο επιδεικτικά και δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ φοιτητών και «μπαχαλάκηδων», αφού όλοι είναι παράνομοι ή έστω ύποπτοι.

Πολιτικός αγώνας για το προσφυγικό!

Το editorial Του Δρόμου της Αριστεράς

Με γρήγορους ρυθμούς, και ενώ οι εξελίξεις το έδειχναν εδώ και καιρό, το προσφυγικό-μεταναστευτικό παίρνει διαστάσεις κεντρικού ζητήματος στη χώρα. Ο προσανατολισμός, όμως, σε σχέση με το ζήτημα και η ιεράρχησή του, δεν φαίνεται να απασχολούν όσους ενδιαφέρονται ή εμπλέκονται σε αυτό.

Κάτι ανάλογο δεν είχε συμβεί και πριν 10 χρόνια με τα μνημόνια; Ένα κεντρικό ζήτημα, δεν κατανοήθηκε σε βάθος. Υποβαθμίστηκε και διασπάστηκε στις διάφορες πλευρές του («να μην περάσουν τα μέτρα», διεκδικητικά αιτήματα κ.λπ.), ενώ παραβλέφθηκε η ανάγκη πολιτικού αγώνα απέναντι στο νέο καθεστώς που εγκαθιδρυόταν.

Αφασία ή αφύπνιση

To editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Μετά από 10 χρόνια επίθεσης εναντίον της κοινωνίας, με τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις να μας αναστατώνουν, μοιάζει σήμερα σαν να οδηγούμαστε σε μια κοινωνική κατάσταση παρεμφερή με την «αφασία». Ο ιατρικός ορισμός είναι χοντρικά ο εξής: «Πρόκειται για διαταραχή της επικοινωνίας που αφορά την ολική απώλεια της ικανότητας κατανόησης και εκφοράς γραπτού και προφορικού λόγου».

Είμαστε ή δεν είμαστε έτοιμοι;

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Αρκετή συζήτηση γίνεται τελευταία για την απουσία προετοιμασίας του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει το 2015, κάτι που αναδεικνύεται ως σοβαρός λόγος για τις παλινωδίες της περιόδου. Από την άλλη μεριά, η διαφημιστική καμπάνια της Ν.Δ. για τις 100 πρώτες μέρες διακυβέρνησης, φιλοτεχνεί ένα άλλο πρόσωπο, αυτό ενός πολύ καλά προετοιμασμένου κυβερνητικού σχήματος και ενός ικανού και αποτελεσματικού πρωθυπουργού. Σε αντίθεση, υποτίθεται, με τον «λαϊκισμό» και τον τυχοδιωκτισμό των Τσίπρα, Βαρουφάκη, ιδιαίτερα το πρώτο εξάμηνο του 2015. Γιατί, από το δεύτερο εξάμηνο εκείνης της χρονιάς, όλοι μαζί έβαλαν πλάτη ψηφίζοντας το τρίτο μνημόνιο που οδήγησε στη σημερινή «κανονικότητα».

Η επιφανειακή και βολική αντιπαράθεση των δύο παρατάξεων, λειτουργεί αποπροσανατολιστικά από τα κεντρικά ζητήματα. Δεν φωτίζει βέβαια καθόλου τις παρεμβάσεις και τα πραξικοπήματα της Τρόικας, την εποχή του Χίλτον, τα 99 χρόνια ΤΑΙΠΕΔ, τη Συμφωνία των Πρεσπών, τα hotspots και τη γκριζοποίηση των νησιών του Αιγαίου δια του Προσφυγικού, και τόσα άλλα.

Στην πόρτα μας ο πόλεμος

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

«Έφθασε στην πόρτα μας ο πόλεμος. Είμαι 83 χρονών και δεν θα ήθελα να είμαι 25, με αυτά που βλέπω να έρχονται». Το σχόλιο που ακούσαμε, μέσα στην απλοϊκότητά του, εκφράζει αγωνία αλλά και μια συναίσθηση πολύ πιο πραγματική, πιο οξυδερκή, από αρκετές αναλύσεις και άρθρα που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες.

Μπαίνουμε σε μια νέα πραγματικότητα. Αυτή ορίζεται από την αποφασιστική δραστηριοποίηση μιας αντιδραστικής, φασιστικής στην ουσία της και επεκτατικής στις βλέψεις της, πολιτικής της Τουρκίας. Με τη συναίνεση και την ανοχή όλης της «διεθνούς κοινότητας».

All inclusive αποικιακά…

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Όλοι ομιλούν για οικονομικούς δείκτες, για πλεονάσματα, για ποσοστά και δεν καταλαβαίνουν (προσποιούνται) πως στην Ελλάδα φύονται πλέον με εκθετικούς ρυθμούς βάσεις και στρατιωτικές διευκολύνσεις (βλέπε επίσκεψη Πομπέο) καθώς και hotspots σε ολόκληρη πια τη χώρα. (Κλασικά ευδοκιμεί και το δέντρο «παπαριά» αφού σχεδόν όλοι έχουν κάτι να πουν για οποιοδήποτε θέμα όσο άσχετοι κι αν είναι, αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως θέμα…).

Οι αρχές δεν μας ενημερώνουν καθόλου καλά και με καμία ακρίβεια για το πόσες βάσεις θα δημιουργηθούν και ποιες διευκολύνσεις θα γίνουν, πόσοι αμερικανοί και νατοϊκοί στρατιωτικοί υπάρχουν στην χώρα, πόσοι γερμανοί συνοριοφύλακες, πόσοι μετέχουν στις δυνάμεις της Frontex. Και βεβαίως συγκεχυμένες είναι οι πληροφορίες για τον ακριβή αριθμό αλλά και τις περιοχές όπου βρίσκονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.

Ενέσεις αισιοδοξίας ή αμοραλισμού;

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Και ενώ σε ολόκληρο τον κόσμο –όπως φάνηκε από τις ομιλίες ηγετών χωρών στον ΟΗΕ, ανακοινώσεις διεθνών οικονομικών οργανισμών και κινητοποιήσεις για το περιβάλλον σε ολόκληρο τον πλανήτη– η ανησυχία για το «αύριο» παίρνει μεγάλες διαστάσεις, η Ελλάδα αποτελεί ξεχωριστή εξαίρεση. Στη χώρα όπου καταγράφονται ρεκόρ απαισιοδοξίας στον πληθυσμό (είμαστε πρώτοι σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο στις σχετικές μετρήσεις την τελευταία δεκαετία) η πολιτική ηγεσία αρέσκεται να παρουσιάζει την κατάσταση ως πηγή εκπομπών αισιοδοξίας. Ο μεν Κ. Μητσοτάκης όπου βρεθεί (κι ιδίως στην Νέα Υόρκη) δηλώνει ότι στην Ελλάδα «υπερβήκαμε τον λαϊκισμό, τώρα στηρίζουμε τις επενδύσεις», οι δε του ΣΥΡΙΖΑ περηφανεύονται ότι «παρέδωσαν» υγιή οικονομία στην Ν.Δ. Το πάρτι έχει αρχίσει για τα καλά…

Τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν στις συναντήσεις με οικονομικούς παράγοντες, πρεσβευτές-μεσολαβητές αμερικανο-γερμανο-γαλλικών συμφερόντων. Επέκταση Σούδας, διευκολύνσεις των ΗΠΑ σε Λάρισα και Αλεξανδρούπολη και βεβαίως αναθέρμανση του Συμβουλίου με την Τουρκία κατά την πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν. Οι καραβιές με πρόσφυγες που στέλνονται από την Τουρκία φθάνουν στα ελληνικά νησιά και προκαλούν ένα τεράστιο ζήτημα: Η Ελλάδα θα σπαρθεί με hotspots. Πόσα ακριβώς δεν μας λένε, αλλά αυτός θα είναι ο ρόλος της. Δεν έρχεται η ανάπτυξη αλλά το γενικό πλιάτσικο. Την επόμενη βδομάδα έχει την τιμητική του ο Μ. Πομπέο και η νέα συμφωνία συνεργασίας Ελλάδας-ΗΠΑ…

Στα μανταλάκια…

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς

«Είναι απαράδεκτο χωρίς στοιχεία να κρεμάς στα μανταλάκια για 1-2 χρόνια πολιτικούς αντιπάλους και να ποινικοποιείται η πολιτική ζωή». Ακούγεται συχνά από τους επιφανείς του πολιτικού μας κόσμου, όλων των παρατάξεων και κομμάτων του συστήματος.

Κανονικά θα έπρεπε όλο το πολιτικό σύστημα να κρεμαστεί στα μανταλάκια. Γιατί είναι υπεύθυνο που έχει κρεμαστεί εκεί η ίδια η χώρα. Μέσα από τους ζουρλομανδύες που της φόρεσαν, τις δανειακές συμβάσεις και την υποτέλεια που συνόδευσαν τα επιτεύγματα της «διάσωσης».

Σεπτέμβρης…

To editorial του Δρόμου της Αριστεράς

Μήνας περίεργος. Στα λατινικά σημαίνει απλώς… έβδομος, όταν ο Ιούλιος και ο Αύγουστος είναι ονόματα αυτοκρατόρων.

Μελαγχολικός λίγο. Μήνας επανεκκίνησης και αρχή μιας νέας περιόδου –«ξεκινά η χρονιά»– ατομικής και κοινωνικής. Όμως και μήνας λογαριασμών, δόσεων και προσγείωσης στην πραγματικότητα μετά την καλοκαιρινή ραστώνη. Όσων έκαναν λίγη στάση για διακοπές, για όσους έριξαν τους ρυθμούς λόγω ζέστης, ίσως και χωρίς διακοπές.