Του Δημήτρη Κούλαλη
Είναι από εκείνα τα επικίνδυνα σημειώματα το σημερινό. Επικίνδυνο ως προς το περιεχόμενο, αλλά και τη στόχευση. Ως προς το πρώτο, γιατί αναφέρεται σε μια στυγερή δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού που πυροδότησε μία από τις βιαιότερες εξεγέρσεις που γνώρισε στη σύγχρονη Ιστορία του ο τόπος· ως προς το δεύτερο, γιατί ακόμη και με την απόσταση δέκα χρόνων που σε χωρίζουν πια από εκείνες τις πύρινες μέρες του Δεκέμβρη, πάντα το συναίσθημα θα ποδηγετεί τη λογική. Κι όταν αυτό συμβαίνει στον δρόμο, ενδεχομένως να βγεις ζωντανός από τα ορμητικά νερά του φόβου και να ανεμίσεις τη σημαία της ελευθερίας, την κόκκινη σημαία στη σύγχρονη Βαστίλη της καπιταλιστικής τρομοκρατίας. Αν όμως, αυτό συμβεί την ώρα που ελευθερώνεις τις σκέψεις σου στο χαρτί, τότε, εύκολα μπορείς να παρασυρθείς σε ένα ανούσιο μνημόσυνο προς χάριν τέρψης της λησμονημένης εξεγερσιμότητας των συμμαθητών σου…
Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου από τους ένστολους φρουρούς της κρατικής αδηφαγίας, βρήκε την Ελλάδα αποτεφρωμένη στις στάχτες των πυρκαγιών της Ηλείας, βουτηγμένη στα σκάνδαλα, πνιγμένη στα σίριαλ, τα τρας (και μη) ριάλιτι, τα εύπεπτα «σουξεδάκια» και τις κιτς- μετέπειτα πλυντήρια του φασισμού- πρωινομεσημεριανές εκπομπές. Βυθισμένη στους υφάλους της απληστίας και της ακροδεξιάς παλίρροιας του επίσημου κλήρου, υπνωτισμένη ακόμη από τη μαζική ντόπα των Ολυμπιακών Αγώνων, του «Εuro» και της «σύγχρονης Ελλάδας» του Ευρώ, με τον λαό της κοιμισμένο χτίστη να «τσιμεντώνει» με το μυστρί του τα συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων. More