Δεν έχει τιμή η δειλία

Πριν από μερικές ημέρες, ο βαρυποινίτης Ίλι Καρέλι στις φυλακές Μαλανδρίνου έμαθε ότι, παρότι τυπικά μπορούσε να αιτηθεί άδεια, δεν θα την έπαιρνε καθώς η απόφαση ήταν αρνητική. Ήθελε να επισκεφτεί την μητέρα του στο εξωτερικό, που ήταν ετοιμοθάνατη.

Εκτός εαυτού, λίγο μετά, αφαίρεσε την ζωή ενός φύλακα, οικογενειάρχη, του Γιώργου Τσιρώνη, πατέρα δύο παιδιών, καρφώνοντας τον στο λαιμό. Ο συνάδελφός του δεν πρόλαβε ούτε καν να αντιδράσει.

Ο Κοέλιο στο δρόμο Σαμαρά

Μόνο χαρακίρι που δεν έκανε ο βαθιά απογοητευμένος Υπ. Οικονομικών της Πορτογαλίας τη στιγμή που ανακοίνωνε την παραίτησή του την περασμένη Δευτέρα, παραίτηση, η οποία συνοδευόταν από αντίστοιχης θλίψης επιστολή στην οποία κατέγραφε το μέγεθος της αυτοματαίωσής του για την αποτυχία του να συγκρατήσει την ύφεση σε χαμηλότερα επίπεδα και να ωθήσει τις εισπράξεις φόρων σε υψηλότερα.

Κρίμα, θα λέγαμε, στην περίπτωση που τα αισθήματά του ήταν ειλικρινή, ολόκληρος ΥΠΟΙΚ, έμπειρος τεχνοκράτης και με μακρά θητεία στις Βρυξέλλες, να μην είχε πάρει είδηση ως τα τώρα ότι το παιχνίδι της τρόικας ήταν σικέ και σημαδεμένο, με την έννοια ότι αυτά που ζητούσαν ούτε οι ίδιοι πίστευαν ότι θα ήταν ποτέ εφικτά και πραγματοποιήσιμα.