Όταν οι ανθρωποφάγοι μιλάνε για ανθρωποφαγία

Στις 14 Αυγούστου 2013 έγινε γνωστό ότι ένα νεαρό παιδί 18 χρονών, ο Θανάσης  Καναούτης, έχασε τη ζωή του όταν στην προσπάθειά του να διαφύγει από έναν ελεγκτή και έναν οδηγό τρόλεϊ στη γραμμή Ζάππειο-Περιστέρι, άνοιξε την πόρτα του κινούμενου οχήματος και χτύπησε θανάσιμα το κεφάλι του στο πεζοδρόμιο. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις, δεν έχουν γίνει απολύτως γνωστές οι συνθήκες του θανάσιμου ατυχήματος. Ωστόσο από τις περιγραφές αυτοπτών μαρτύρων φαίνεται ότι ο Θανάσης απειλήθηκε και τρομοκρατήθηκε από τον ελεγκτή του τρόλεϊ επειδή δεν είχε εισιτήριο. Τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του ήταν άνεργοι και η επιβολή ενός προστίμου στο νεαρό παιδί θα χειροτέρευε ακόμα περισσότερη την ήδη άσχημη οικονομική τους κατάσταση. Πολιτικά, ο θάνατος του Θανάση αποτελεί ακόμα μια δολοφονία με ευθύνη του κράτους και των πολιτικών φτωχοποίησης της κοινωνίας.

Στο ντιβάνι της Διβάνη και της διανόησης

Του Κώστα Βαξεβάνη

Το πρόβλημα με την ελληνική διανόηση δεν είναι ότι σιωπά και κοιμάται. Είναι ότι χωνεύει ακόμη. Χορτάτη, φουσκωμένη, κάνει όπως ακριβώς αυτός που ανάμεσα στα απομεινάρια των όσων καταβρόχθισε, υπόσχεται ενοχικά πως δεν θα το ξανακάνει. Ρεύεται τα πλούσια εδέσματα, νιώθει, χορτάτος πια, την άσχημη γεύση στο στόμα και μετατρέπεται για λίγο σε νομιμόφρονα της καλής διατροφής. Όσο κρατά η χώνεψη.

Ποια είναι η διανόηση στη χώρα, θα ρωτήσει κάποιος. Ποια είναι πρέπει να απαντήσω κι εγώ γιατί υπάρχει κίνδυνος να αδικήσω πολλούς. Αναφέρομαι λοιπόν, στους ανθρώπους αυτούς, που είτε το άξιζαν είτε όχι, κυριάρχησαν σε αυτό που λέμε “γράμματα και τέχνες”. Το όνομά τους μπαίνει δίπλα στα τραγούδια, στα βιβλία, σε έργα δημιουργίας και βέβαια πανεπιστημιακές μελέτες. Σε αυτούς αναφέρομαι και εξαιρώ (δυστυχώς χωρίς την καταγραφή των ονομάτων) το κομμάτι από αυτούς που στάθηκε ουσιαστικά πνευματικό και είναι ίσως και άγνωστο.