Ο χρόνος είναι ο χώρος της ανθρώπινης ανάπτυξης

Της Γιώτας Ιωαννίδου

Οι άνθρωποι έδωσαν μάχη να τον ορίσουν, ακόμη και σε συνθήκες ακραίας φτώχειας ή μπροστά στον ζόφο του θανάτου, της φυλακής ή της εξορίας. Τον τραγούδησαν, χορεύοντας νηστικοί και ξυπόλητοι. Δεν τον παραχωρούσαν στους δεσμώτες τους, γιατί ακριβώς έτσι αμφισβητούσαν τα δεσμά τους, φωτίζοντας την προσδοκία της ελευθερίας.

Θα δουλεύω μόνο Σαββατοκύριακο, σαρανταοκτάωρο συνεχόμενα και θα πληρώνομαι κανονικά», μου είχε πει ο πατέρας μου, γυρίζοντας από τη νυχτερινή βάρδια σε μεγάλο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στον Πειραιά, ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω για το σχολείο. Θυμάμαι ακόμη, για όσο δούλεψε έτσι, αλλά και για μια ζωή μετά, να μιλάμε χαμηλόφωνα στις οικογενειακές συνευρέσεις, καθώς σχεδόν πάντα έγερνε και κοιμόταν στην πολυθρόνα. Η εξάντληση της συνεχόμενης εργασίας έβαλε το αποτύπωμά της σε όλη του τη ζωή.

Τα κόκκινα λουστρίνια

Της όλγας μοσχοχωρίτου

21 Απριλίου 1967… Ημέρα Παρασκευή, σαν αύριο, Σάββατο του Λαζάρου.

Μέρα μουντή, με ζέστη, γεμάτη λες λιγοθυμισμένα αρώματα από τους ανοιξιάτικους κήπους. Μια αναμονή θανάτου με ελπίδα ανάστασης, ανακατεύεται με τη σκόνη του δρόμου, με τα πέταλα των λουλουδιών που ξεφεύγουν από τους μίσχους, τη γύρη και το ζουζούνισμα των μελισσών. Ένας μαύρος μπούμπουρας έχει εισβάλλει στην κουζίνα, παίζει με το καρό τραπεζομάντηλο, απειλεί την κατσαρόλα με τον αρακά, μπίζα τα λέγαμε εμείς τότε, χορεύει πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

«Μην πας Βασίλη στο φούρνο σήμερα, είδα πάλι το αναθεματισμένο τ΄ όνειρο, κάτι σκυλιά σε τραβούσαν πάλι Βασίλη, θα σε θυμηθούν πάλι Βασίλη, στο μάτι σ΄ έχουν, δεν το κλείνεις κι εσύ το στόμα σου, δεν σου έφτασε το ’48, το ‘49, το ‘50, το ‘51, το ‘52… Τα ξέχασες;

Πολλοί κόσμοι χωριστά

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Για πολλούς εργαζόμενους, ο «αντίπαλος» δεν είναι πάντα η εργοδοσία και το κράτος, αλλά μερικές φορές είναι ο πολύ πλησίον, ο συνάδελφος που απεργεί ή προσπαθεί να στήσει σωματείο, είναι οι «αλληλέγγυοι» στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, είναι εκείνοι που δεν θεωρούν «ανάπτυξη» το καζίνο και τους ουρανοξύ­στες στο Ελληνικό ή το ξεπούλημα λιμανιών, αεροδρομίων και δημόσιας παρουσίας σε ποικίλους επενδυτές.

Πέρα από τη γνωστή, τη θεμελιακή αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, υπάρχουν και οι αντιθέ­σεις μέσα στον κόσμο της εργασίας. Και μόνο οι πρωτοσέλιδοι τίτλοι των εφημερίδων που κρέμονται καθημερινά στα περίπτερα της γειτονιάς μας -σε όσα περίπτερα υπάρχουν ακόμα για την ακρίβεια- δείχνουν πόσο βα­θιά διασπασμένος και αλλοτριωμένος είναι ο «απλός λαός», πόσο συντηρητική και παθη­τική μπορεί να γίνει η λεγόμενη «εργατική οικογένεια». Αυτές οι αντιθέσεις εκφράζονται με ποικίλες και ιστορικά μεταβαλλόμενες μορφές που δεν είναι πάντα ευανάγνωστες.

Είμαστε αιχμάλωτοι -αλλά έχουμε wi-fi

“Ξέρεις πώς πέθανε ο τελευταίος τίγρης της Τασμανίας;” με ρωτάει ο Τηλέμαχος στο αυτοκίνητο.

Πάντα νοιαζόταν να διαβάζει για τα ζώα, σε εγκυκλοπαίδειες και σε βιβλία. Τώρα πια, σχεδόν έντεκα, ψάχνει στο διαδίκτυο για ό,τι θέλει να μάθει.

“Πέθανε στον ζωολογικό κήπο. Ήταν ο τελευταίος που υπήρχε και τον άφησαν να πεθάνει εκεί μέσα. Το 1936. Υπάρχει και βίντεο.”

Στη φωνή του διακρίνω θλίψη και απορία.

“Το ‘χω δει το βίντεο”, του λέω προσέχοντας τον δρόμο.

Περιμένει να του πω κάτι ακόμα. Η απάντηση μου είναι χωρίς αξία.

Οι Έλληνες είναι καναπεδάκηδες

Φίλε πιτσιρίκο
Από τη μια ξύλο και χημικά στους συνταξιούχους και στο ΠΑΜΕ -απίστευτο-, ενώ, από την άλλη, τυφλή υπακοή στους δανειστές και πιστή εφαρμογή των όσων προστάζουν.

Φυσικά, η αντίδραση του κόσμου είναι μηδαμινή, αυτή τη στιγμή μόνο το ΠΑΜΕ -άντε και η ΛΑΕ για να μην την αδικήσουμε-, κάτι προσπαθούν να κάνουν, αλλά αυτό δε φτάνει.

Παλιότερα σου είχα γράψει “Ας ξυπνήσει ο κόσμος επιτέλους», αλλά δε βλέπω κάτι να γίνεται.

Δυστυχώς.

Όμως, είναι πλέον απολύτως ξεκάθαρο με ποιους είναι η κυβέρνηση Συριζανελ.

Τώρα εξαφανίστε τους

Αυτοί που εξαπάτησαν το λαό και εκλέχτηκαν υποσχόμενοι άκρως αντίθετα πράγματα με αυτά που έκαναν μετέπειτα ως κυβέρνηση.

Αυτοί που με την ίδια ευκολία που μείωναν μισθούς και συντάξεις των πεντακοσίων ευρώ και καταργούσαν επιδόματα, παράλληλα, διέγραφαν στα μουλωχτά, με κρυμμένες τροπολογίες, χρέη εφοπλιστών και πετρελαιάδων ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ.

Αυτοί που ξεπούλησαν για ψίχουλα στους ολιγάρχες φίλους τους την περιουσία του λαού: κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, δημόσιες τράπεζες, δημόσια γη.