Ένα βήμα σημειωτόν, δύο βήματα πίσω

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η επιστολή Τσακαλώτου αποτελεί πρόλογο νέων -μόνιμων και όχι εφάπαξ- δεσμεύσεων που θέλουν οι δανειστές να αναλάβει η κυβέρνηση στο συμπληρωματικό Μνημόνιο και αποδοχή πρόσθετης «πολιτικής επιτροπείας» στις κινήσεις της

Η χθεσινή δημοσιοποίηση της επιστολής Τσακαλώτου προς το Eurogroup και τον ESM εκ πρώτης όψεως ήταν μια κίνηση επαναφοράς στην προτέρα κατάσταση. Δηλαδή, στην κατάσταση πριν την «απόφαση» του ESM (δηλαδή του Σόιμπλε) να παγώσει τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Έτσι, τουλάχιστον, την προέβαλε η κυβέρνηση. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου έτσι. Οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνει είναι κατά πολλά «κλικ» δυσμενέστερες σε σχέση με αυτές που περιελάμβανε τόσο το αρχικό Μνημόνιο, όσο και η επικαιροποίησή του, μετά την πρώτη αξιολόγηση το περασμένο καλοκαίρι.

Ρήτρα ανάπτυξης, ρήτρα λιτότητας και ρήτρα Σάιλοκ

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Το… αφεντικό της διαπραγμάτευσης και η πεμπτουσία των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων

Οι επικεφαλής του κουαρτέτου επέστρεψαν στις διαπραγματεύσεις στην Αθήνα, με πρόσθετο όπλο τον «απριλιανό συμβιβασμό» που πέτυχαν στην Ουάσιγκτον για ρήτρα πρόσθετων μέτρων ύψους 3 δισ. Ο συμβιβασμός επιβεβαιώνει ότι η πάση θυσία παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα το καθιστά αφεντικό της διαπραγμάτευσης. Αυτό πιθανότατα εννοούσε ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ όταν υπογράμμιζε ότι «το ΔΝΤ είναι πολύτιμο κατ’ ουσίαν».

Η κυβέρνηση, μπερδεμένη στη διπλωματία των non papers, στην αρχή εμφανίστηκε πρόθυμη να συζητήσει τη ρήτρα πρόσθετης λιτότητας, αν το 2018 δεν επιβεβαιωθεί η φιλοδοξία για πλεόνασμα 3,5%. Ένα 24ωρο αργότερα ανασκεύασε εαυτήν, συνδέοντας τη ρήτρα αυτή με τη συζήτηση για το χρέος. Η ακριβής διατύπωση της διαρροής ήταν: «Δεχόμαστε να συζητήσουμε το ενδεχόμενο πρόσθετων μέτρων εν είδει “ρήτρας”, αλλά μόνον στην περίπτωση που συμπεριληφθεί στη συζήτηση και δέσμευση για ρύθμιση του χρέους».

Η διαφορά μεταξύ ήττας και διασυρμού

Του Κωνσταντίνου Πουλή

Ως γνωστόν, υπάρχουν δύο βασικά πεδία στην οικονομική επιστήμη: αυτά που καταλαβαίνω και αυτά που δεν καταλαβαίνω. Με το δεύτερο πεδίο θα ασχοληθώ στο επόμενο κείμενό μου. Ως προς το πρώτο, λοιπόν, αυτό που κρίνεται είναι α) οι συνθήκες ζωής και εργασίας για τον εργαζόμενο κόσμο – αυτό που ονομάζουν «ανταγωνιστικότητα» και εμείς απορρύθμιση, που σχετίζεται με το αν θα υπάρχει κάποια προστασία μπροστά στις επιδιώξεις της εργοδοσίας και β) η διαχείριση του δημόσιου πλούτου. Η συμφωνία που υπογράφεται συνιστά συντριβή και στα δύο αυτά πολύ κρίσιμα πεδία.

Στον Φιλοκτήτη ο Οδυσσέας ζητάει από τον Νεοπτόλεμο να απαρνηθεί για λίγο την ηρωική του φύση, να μετέλθει δόλο, που είναι ένα κατ’ εξοχήν αντιηρωικό χαρακτηριστικό, και να επιστρέψει αργότερα στην κανονική του ηθική. Του λέει ότι η νίκη είναι γλυκιά, λοιπόν ας του παραδοθεί για μία μέρα, χωρίς αιδώ, και μετά για την υπόλοιπη ζωή του να ξαναγίνει ο ευσεβέστερος των θνητών (81-85). Ο Νεοπτόλεμος αποφασίζει να μην το κάνει, και ευτυχώς. Γιατί, όπως κατάλαβε ο Νεοπτόλεμος και δεν κατάλαβε ο Τσίπρας, αυτά δεν γίνονται για λίγο. Δεν γίνεται να επιστρέψεις εκεί που ήσουν. Είναι -πώς να το πω;- σαν το ευρώ. Άμα βγεις δεν ξαναμπαίνεις.

#GREXIT

Του Κώστα Εφήμερου

Φτάσαμε λοιπόν στο απόγευμα της Κυριακής 12 Ιουλίου του 2015 και ακόμα το μόνο κράτος που δεν μπορεί να διανοηθεί το GREXIT είναι η Ελλάδα. Πάντως στις δηλώσεις των «ηγετών» της «Ευρώπης» πριν ξεκινήσει η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης όλοι οι άλλοι μίλησαν ξεκάθαρα για την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ. Και για να μην έχει κανείς αμφιβολία το έβαλαν και σε ένα χαρτί ώστε να μπορούμε να το διαβάσουμε και να το χωνέψουμε.

Μια εβδομάδα πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου πήρα τηλεοπτική συνέντευξη στον Γιάνη Βαρουφάκη και τον ρώτησα αν υπάρχει περίπτωση οι Ευρωπαίοι να μας πετάξουν έξω από το Ευρώ. Μου απάντησε ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση και ότι ακόμα και αν θέλουν «εμείς θα τους πούμε “ισοπεδώστε μας”». Ε, λοιπόν μάλλον αυτό δεν τους φάνηκε κακή ιδέα.

Πραξικόπημα 2.0

του Κώστα Εφήμερου

Από το πρωί του Σαββάτου παρακολουθούμε τις δηλώσεις των «εταίρων» περί ανάγκης εγγυήσεων για την έγκριση οποιουδήποτε προγράμματος και πολύ φοβάμαι ότι θα επιχειρηθεί για δεύτερη φορά ανατροπή της κυβέρνησης. Η πρώτη προσπάθεια έγινε την προηγούμενη Τρίτη.

Κατά την είσοδο του στο Eurogroup, ο Γ. Ντάισελμπλουμ δήλωσε ότι ακόμα και αν το πρόγραμμα συμφωνηθεί υπάρχει μεγάλη ανησυχία για το αν θα εφαρμοστεί γιατί έχει χαθεί η εμπιστοσύνη της Ευρώπης στη κυβέρνηση Τσίπρα. Αν όμως αμφισβητείται η ίδια η κυβέρνηση τότε το πιθανότερο είναι ότι θα προσπαθήσουν να την αλλάξουν. Σας ακούγεται σαν πραξικόπημα;

Από τον παραλογισμό στην τραγωδία;

Του Στάθη Κουβελάκη

Οσοι ζουν ή έστω παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ελλάδα γνωρίζουν πλέον καλά τι σημαίνουν εκφράσεις όπως «κρισιμότητα των στιγμών», «κλίμα έντασης», «ανατροπή των δεδομένων» ή «οριακή κατάσταση». Από τη Δευτέρα σ’όλα αυτά, και μάλιστα σε μια παροξυστική τους μορφή, έρχεται να προστεθεί κάτι καινούργιο: το παράλογο.

Η λέξη μπορεί να φαίνεται περίεργη ή βαριά. Πως αλλιώς όμως να χαρακτηρίσουμε την πλήρη αντιστροφή του νοήματος ενός συγκλονιστικού γεγονότος όπως το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, ώρες μόνο μετά το πέρας του και μάλιστα από τους ίδιους τους πρωτεργάτες του; Πως να εξηγήσουμε ότι οι κκ. Μεϊμαράκης και Θεοδωράκης, δηλαδή οι επικεφαλείς του στρατόπεδου των (κατά κράτος) ηττημένων, να έχουν γίνει οι εγκεκριμένοι εκφραστές της γραμμής που ακολουθεί η ελληνική πλευρά και να περιφέρονται δεξιά και αριστερά θέτοντας τους όρους τους; Πως είναι δυνατό ένα σαρωτικό «όχι» στη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας να «ερμηνεύεται» ως πράσινο φως για ένα νέο μνημόνιο; Και για να το πούμε με όρους κοινής λογικής, αν ήταν να υπογραφεί κάτι ακόμη χειρότερο και δεσμευτικότερο από τις προτάσεις Γιουνκέρ προς τι το δημοψήφισμα ή μάλλον προς τι η μάχη του «όχι» και, φυσικά, προς τι η σαρωτική της επικράτηση;

ELA να δεις τι έκανες

Σκίτσο του Νίκου Ρουμπάκη

Του Κώστα Εφήμερου

Το πρωί της Τρίτης 30 Ιουνίου η ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε αίτημα στον Μηχανισμό Ευρωπαϊκής Σταθερότητας (ESM) για διετή χρηματοδότηση του εξωτερικού δημόσιου και του εσωτερικού της χρέους. Στο επίσημο έγγραφο που διέρρευσε πρώτο το ThePressProject γίνονται δύο ταυτόχρονα αιτήματα, το ένα στον EFSF για αναδιάρθρωση και επιμήκυνση του ελληνικού χρέους και το άλλο στο Eurogroup για την ολιγοήμερη επέκταση του τρέχοντος προγράμματος προκειμένου να μην κηρυχθεί σήμερα το βράδυ Στάση Πληρωμών. Στην πραγματικότητα όμως κρύβεται ένα τρίτο αίτημα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και εκεί βρίσκεται μάλλον το ζουμί της ελληνικής πρότασης.

Να διώξουμε το φόβο

σκίτσο του Νίκου Ρουμπάκη

του Κώστα Εφήμερου

Στις εκλογές του Ιανουαρίου τα συστημικά ΜΜΕ επένδυσαν στον φόβο. Θυμάστε όλοι τα ρεπορτάζ του ΑΝΤ1 και την γενική στρατηγική του MEGA και του ΣΚΑΪ. Τώρα, λίγες ώρες πριν ξεσαλώσουν ήρθε η ώρ

Μέχρι τώρα έχει γίνει μια προσπάθεια να συνδεθεί το Όχι στο δημοψήφισμα με την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ. Δεν θα σας πω ψέματα, η άρνηση στο επαχθές σχέδιο των πιστωτών μπορεί στα αλήθεια να μας οδηγήσει έξω από την Ευρωζώνη. Αυτό που δεν σας λένε όμως είναι ότι α) οι πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων οδηγούσαν νομοτελειακά στο ίδιο αποτέλεσμα και β) από τη στρατηγική της Τρόικας φαίνεται ότι δεν ήθελαν την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης παρά μόνο γονατιστή.

Ο εσωτερικός κίνδυνος και ο ρόλος μας

Του Κώστα Εφήμερου

Μετά το διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα ο πολιτικός χρόνος θα συμπυκνωθεί τις επόμενες ώρες. Τώρα είναι η ώρα να εξασφαλιστεί ότι θα διατηρηθεί το δημοκρατικό δικαίωμα της κυβέρνησης να προσφεύγει στο λαό. Και μην αμφιβάλετε ότι θα επιχειρηθεί ακριβώς το αντίθετο.

Από την πλευρά της «Τρόικας εσωτερικού» ήδη αμφισβητείται σε όλα τα επίπεδα η νομιμότητα της απόφασης του Αλέξη Τσίπρα. Η αμφισβήτηση έρχεται από τους ίδιους που περνούσαν το πολεοδομικό σχέδιο του Mall ή τις συμβάσεις για τα υποβρύχια που έγερναν ως νόμους του κράτους για να μην μπορούν να αποφανθούν τα δικαστήρια. Οι ίδιοι που πέρασαν 22 Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.

Τι δεν μπορεί να διανοηθεί ο Πάκης

Του Κώστα Εφήμερου

Μπορεί η 20η Φεβρουαρίου να έχει καταγραφεί στο θυμικό της απογοητευμένης ελληνικής κοινωνίας ως η ημέρα που άλλαξε το κλίμα με την υπογραφή της παράτασης του προγράμματος της Τρόικας, ωστόσο -κατά τη γνώμη μου- το λάθος είχε γίνει τρεις μέρες νωρίτερα, με την εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ο Προκόπης Παυλόπουλος, γνωστός στον ελληνικό λαό μέχρι τότε με το χαϊδευτικό του «Πάκης», επιλέχθηκε με την δικαιολογία της εθνικής ομοψυχίας. Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση θέλησε να αποδείξει ότι δεν σκόπευε να λειτουργήσει «εκδικητικά» στην λειτουργία του κράτους. Ο Αλέξης Τσίπρας κατά την παρουσίαση της πρότασής του είχε αναφέρει ότι «πολύ εύλογα μέρος της κοινωνίας θέλει έναν αριστερό Πρόεδρο της Δημοκρατίας» αλλά η δική του ηγεσία ενδιαφερόταν για το σύνολο των Ελλήνων.

Πέντε εικόνες μιας χώρας σε πρόβλημα

του Paul Mason

πηγή – channel4

Αναδημοσίευση & Μετάφραση – tpp

1. Ένας διχασμένος λαός;

Όσο η ώρα πλησιάζει μπορείς να νιώσεις στην ατμόσφαιρα ότι όλα έχουν αλλάξει. Για έξι μήνες η κεντροδεξιά στην Ελλάδα περίμενε να δει τον Αλέξη Τσίπρα να προσπαθεί -και να αποτυγχάνει- στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει την άρση της λιτότητας. Τώρα το παλαιό πολιτικό σκηνικό αντιλαμβάνεται ότι ο Τσίπρας είναι αποφασισμένος να φτάσει μέχρι το τέλος: Aν το τελικό κείμενο συμβιβασμού που θα παραδοθεί στους πιστωτές σήμερα δεν γίνει αποδεκτό ο Τσίπρας είναι αποφασισμένος να κηρύξει στάση πληρωμών στο ΔΝΤ στο τέλος Ιουνίου, κάτι που πιθανώς θα έχει συνέπειες για το τραπεζικό σύστημα την Δευτέρα το βράδυ.

Ο μηχανισμός έκτακτης ανάγκης της ΕΚΤ -γνωστός ως ELA- μπορεί καταστατικά να χρησιμοποιείται μόνο όσο η Ελλάδα «βρίσκεται σε πρόγραμμα» που έχει συμφωνηθεί με τους πιστωτές. Απ’ όσα γνωρίζω ήταν ο Ντράγκι που την Παρασκευή επενέβη προσωπικά προκειμένου να μην τερματιστεί ο ELA.

Αναζητώντας το χαμένο χρόνο

Nikos Libertas/SOOC

Του Στάθη Κουβελάκη, στη μνήμη του Παύλου Ζάννα

Χρειάστηκαν λοιπόν πέντε μήνες για να αποχωρήσει επιτέλους η ελληνική κυβέρνηση από μια διαδικασία εξουθενωτική για την ίδια, την κοινωνία και την χώρα. Οσοι χρειάστηκαν και για να αποφασίσει να δώσει (προσωρινό;) τέλος στην αιμορραγία της αποπληρωμής των δόσεων προς τους δανειστές και για να απευθύνει το κυβερνών κόμμα ένα κάλεσμα για επανεκκίνηση της λαϊκής κινητοποίησης που διέκοψε η καταστροφική από κάθε άποψη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.

Με στραγγιγμένα τα δημόσια ταμεία, με την οικονομία να υφίσταται τις συνέπειες του ελέω ΕΚΤ χρηματοδοτικού στραγγαλισμού, με τον λαό αδρανοποιημένο και σε σύγχυση, το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι εάν όλα τα προηγούμενα, πέρα από ανεπαρκή, έρχονται πολύ αργά. Εάν, με άλλα λόγια, είναι δυνατόν να καλυφθεί ο χρόνος που άρχισε να κυλά σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης από τότε που η ίδια προσπάθησε να παρουσιάσει ως «διαπραγματευτική επιτυχία» την αδυναμία της να κάμψει στο ελάχιστο την στάση των δανειστών.

Η Ελλάδα δεν είναι Ιρλανδία – και όχι μόνο στην οικονομία

 

Του Paul Mason

Πέρασα τέσσερις ξέφρενες ημέρες στην Ελλάδα την περασμένη εβδομάδα. Ο πληθυσμός παρακολουθούσε με αγωνία τους ηγέτες της αριστερής κυβέρνησης για την συμβιβαστική λύση που ήταν σχεδόν βέβαιο ότι είχαν επιτύχει με την Ευρώπη, αλλά η ελπίδα αυτή κατέρρευσε.

Την Παρασκευή το βράδυ, μετά από μια ζωηρή κοινοβουλευτική συζήτηση, κάθισα έξω από ένα ήρεμο, ευχάριστο εστιατόριο στην Αθηναϊκή μποέμ περιοχή των Εξαρχείων.

Η βραδιά μας τελείωσε απότομα καθώς μια ομάδα περίπου 30 ανδρών ντυμένοι με κουκούλες αναποδογύρισαν τους κάδους σκουπιδιών, έβαλαν φωτιά και συστηματικά αναστάτωναν την περιοχή.

Είναι η Ελλάδα μια χούφτα γης που αξίζει να σωθεί;

του Paul Mason

Όταν οι πρωθυπουργοί γράφουν άρθρα, αυτά τείνουν να μοιάζουν με τους παλιούς λόγους του Τόνι Μπλερ, γεμάτα ατάκες φτιαγμένες για να περιπλέκουν την ουσία. Ο Αλέξης Τσίπρας όμως παλεύει για την πολιτική του επιβίωση.

Την προηγούμενη εβδομάδα, η Έλληνική πλευρά πίστεψε πως της είχε προσφερθεί σιωπηρά μια συμφωνία.  Σύμφωνα με αυτή, και με αντάλλαγμα λίγα ακόμα μέτρα λιτότητας, το χρέος θα αναδιαρθρωνόταν σε πολύ μεγάλο μήκος χρόνου.  Μια ολοκληρωτική λύση που θα περιελάμβανε όλες τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας.  Τώρα όμως, οι Έλληνες, φοβούνται πως αυτή η προσφορά φυλλορροεί.

Το μόνο που έχει μείνει στο τραπέζι για την αριστερή κυβέρνηση, είναι μια ακόμα μακρά περίοδος διαπραγματεύσεων κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, και βέβαια όσο κρατάνε οι συζητήσεις οι καταθέτες θα τραβάνε και τα τελευταία χρήματα τους απο τις τράπεζες και ο λαός θα αποκαρδιώνεται όλο και πιο πολύ.

Έτσι ο Α.Τσίπρας κατέθεσε στην Le Monde μια λεπτομερή καταγραφή της κατάστασης των τεχνικών συνομιλιών στις Βρυξέλλες αφού αυτές θα κρίνουν αν η Ελλάδα θα αποφύγει την στάση πληρωμών την Παρασκευή.  Μαζί με την καταγραφή έβαλε και λίγο Hemingway.

Ο Κος Τσίπρας μπορεί να ισχυριστεί ότι κατάφερε να μειώσει το απαιτούμενο πρωτογενές πλεόνασμα και ότι άλλαξε την φοροεισπρακτική πολιτική με την επίσπευση περίπου εκατό υποθέσεων διαπλοκής και με την εξαγγελία οτι τα τηλεοπτικά κανάλια θα αρχίσουν να πληρώνουν για τις άδειες λειτουργίας τους.

Απο την πλευρά των παραχωρήσεων προς τους δανειστές, η βασική αλλαγή αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις.
Υπάρχει ένα ολόκληρο πλέγμα διαρθρωτικών αλλαγών, όπως είναι ένας αποτελεσματικός φοροεισπρακτικός μηχανισμός ή μια ανεξάρτητη αρχή δημοσίου χρήματος, στα οποία το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούσε με τους δανειστές απο πριν.  Στις ιδιωτικοποιήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ είχε άλλη άποψη αλλά υποχώρησε απέναντι στους δανειστές.

Ο σημαντικότερος ισχυρισμός στο κείμενο του Κου Τσίπρα είναι ότι με τις αλλαγές που θέλει να επιβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ στα φορολογικά και στις δαπάνες “…θα αυξηθούν τα έσοδα, και αυτό θα επιτευχθεί χωρίς υφεσιακές συνέπειες καθώς (τα μέτρα) δεν μειώνουν περαιτέρω την κατανάλωση και δεν προσθέτουν και άλλα βάρη στις μεσαίες και τις χαμηλές τάξεις.”

Στο σημείο αυτό το άρθρο του Κου Τσίπρα αποκτά ενδιαφέρον.  Κατηγορεί μιά ομάδα ανάμεσα στους εταίρους (υπονοώντας το Γερμανικό υπουργείο οικονομικών και τους συμμάχους του στην ΕΚΤ) οτι εμποδίζει την πρόοδο και προσδοκά να δημιουργήσει μια “Ευρώπη δύο ταχυτήτων.”   Σε αυτή την Ευρώπη, ο πυρήνας θα θέτει σκληρούς κανόνες λιτότητας και προσαρμογών, και θα επιβάλλει έναν “υπερ-υπουργό” οικονομικών με απεριόριστη δύναμη που θα μπορεί ακόμα και να απορρίπτει τους προϋπολογισμούς ανεξαρτήτων κρατών όταν αυτοί είναι αντίθετοι με τις αρχές του ακραίου Νεοφιλελευθερισμού.  Για τις χώρες που θα αρνηθούν να υποκύψουν σε αυτή την νεα αρχή η λύση θα είναι απλή: σκληρή τιμωρία και υποχρεωτικη λιτότητα.  Ακόμα χειρότερα, περιορισμοί στην διακίνηση κεφαλαίων, πειθαρχικές ποινές, πρόστιμα, ακόμα και παράλληλο νόμισμα.

Πιστεύω πως αυτή η τοποθέτηση καταδεικνύει μια σοβαρή αλλαγή στον τρόπο σκέψης του Α.Τσίπρα και του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος.  Και είναι μια αλλαγή που την έφερε η εμπειρία.

Όσοι συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις θεωρούν πως οι Γερμανοί ομόλογοί τους έχουν αφήσει να διαφανεί αυτό το σχέδιο δύο ταχυτήτων καθώς επίσης και η πρόθεσή τους να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως ένα διαρκές παράδειγμα προς αποφυγήν.

Αυτό που χρειάζεται και θέλει ο Τσίπρας απο τις διαπραγματεύσεις αυτής της εβδομάδας είναι μια συμφωνία που να κάμπτει τις εσωτερικές αντιστάσεις που αντιμετωπίζει στην Ελλάδα.

Αν υποχωρήσει στις λεγόμενες “κόκκινες γραμμές” των συντάξεων και των εργασιακών, ο μόνος τρόπος για να περάσει μια συμφωνία απο το κόμμα του θα είναι να καταφέρει δύο μεγάλες νίκες Η πρώτη θα είναι η αναδιάρθρωση του χρέους σε μεγάλο χρονικό διάστημα (μέχρι τα μέσα του αιώνα) και με ελάχιστους τόκους, και η δεύτερη η εξασφάλιση ενός μίνι σχεδιού Μάρσαλ για την Ελλάδα όπου κεφάλαια της Ευρωπαικής Επιτροπης θα διατίθονταν για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Το θέμα αυτή την εβδομάδα δεν είναι κατα πόσο οι Έλληνες διαπραγματευτές θα συμμορφωθούν με μερικές ακόμα απαιτήσεις στην λίστα των τεχνοκρατών των Βρυξελλών.  Το ζήτημα είναι αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν την βούληση να βοηθήσουν τον Κο Τσίπρα να κάνει μια τελευταία υποχώρηση τακτικής και να του παραχωρήσουν την χρονική αναδιάρθρωση του χρέους που θα μπορέσει να παρουσιάσει ως νίκη στην χώρα του.

Εντός του ΣΥΡΙΖΑ οι διαφωνίες σχετικά με την συμφωνία δεν περιορίζονται πλέον μόνο στην ακροαριστερή πτέρυγα.  Μια κεντροαριστερή ομάδα πενήντα τριών βουλευτών με βαρύνουσα άποψη και ιστορία αντιτίθεται και εκείνη στην προοπτική ενός συμβιβασμού.

Εν τω μεταξύ, την Κυριακή  ο Υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης προειδοποίησε μέσω του Twitter πως “οι φήμες για την παραίτησή μου είναι πρόωρες.”

Έλληνες δημοσιογράφοι που παρακολουθούν απο κοντά τις εσωτερικές διαμάχες του κόμματος, πιστεύουν οτι ο Γ.Βαρουφάκης πιέζεται απο μια μετριοπαθή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και πολλά πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ.  Η ομάδα αυτή ζητά συμφωνία με κάθε κόστος και σε ορισμένες περιπτώσεις ο λόγος που επιμένει είναι προκειμένου να περισωθούν κοινωνικές παροχές που δεν θα επιβιώσουν μιας χρεοκοπίας ή ενός Grexit.

Με αυτά τα δεδομένα, το άρθρο του Α.Τσίπρα ερμηνεύεται ως έκφραση επιμονής στο σχέδιο Βαρουφάκη που περιλαμβάνει την ετοιμότητα της χώρας να κηρύξει στάση πληρωμών καταγγέλοντας την αλλαγή στάσης των Ευρωπαίων εταίρων.

Οι τηλεφωνικές συνομιλίες θα είναι  ασταμάτητες τις επόμενες 48 ώρες, όμως η Ελληνική απειλή ότι δεν θα πληρώθει το ΔΝΤ την Παρασκευή είναι αληθινή.  Οι ¨Ελληνες υπουργοί ξέρουν πως έχουν αδειάσει κάθε διαθέσιμο πόρο απο τα κρατικά ταμεία και τα κεφαλαιακά αποθέματα έχουν μειωθεί σε επικινδυνο βαθμό προκειμένου να αποφευχθεί η στάση πληρωμών μέχρι τώρα.  Μπορεί να υπάρχει ένας τεχνικος τρόπος να συμπτυχθούν οι τέσσερις πληρωμές που το Ελληνικό κράτος πρέπει να καταβάλλει στο ΔΝΤ τον Ιουνίο σε μια, όμως αυτό δεν αλλάζει την εκτίμηση του ίδιου του ταμείου:  η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει.

Ακόμα μία αγωνιώδης εβδομάδα μας περιμένει.  Σε μια τελική, λογοτεχνική, αποστροφή ο Α.Τσίπρας συμβούλεψε τους ηγέτες της Ευρώπης να διαβάσουν την νουβέλα του E.Hemingway, “Για ποιόν χτυπά η καμπάνα.¨  Η νουβέλα αφορά έναν άγριο εμφύλιο πόλεμο και την πτώση της δημοκρατίας στην Ευρώπη του 1930.  Το υπονοούμενο είναι προφανές.

Θα μπορούσε βέβαια να χρησιμοποιήσει και την φράση του John Donne, απο όπου και ο τίτλος του άρθρου:  “Αν η θάλασσα παρασύρει  μια χούφτα γης, η Ευρώπη γίνεται λιγότερη, όπως και αν παρασύρει ένα ολόκληρο ακρωτήριο.”  Υπολογιζω πως στις επόμενες επτά μέρες θα μάθουμε αν οι Γερμανοί θεωρούν την Ελλάδα ένα ακρωτήριο που αξίζει να σωθεί.

πηγή – tpp

Οι αντισυμβατικές φωνές στον ΣΥΡΙΖΑ δυναμώνουν

του Paul Mason

Το έγγραφο του ΔΝΤ που διέρρευσε το Channel 4 και το ThePressProject την προηγούμενη εβδο-μάδα αποδεικνύει εμπράκτως ότι το δράμα της ελληνικής κρίσης θα ολοκληρωθεί εντός των επόμε-νων τριών εβδομάδων. Το Ταμείο θεωρεί ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα η Ελλάδα να αποπλη-ρώσει τις δόσεις 11 δις μεταξύ Ιουνίου και Αυγούστου. Η κυβέρνηση ξεμένει από μετρητά.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης το βράδυ της Τετάρτης είπε στις ειδήσεις του Channel 4 ότι αν βρεθεί στο δίλλημα να διαλέξει στις 5 Ιουνίου μεταξύ της αποπληρωμής της δόσης του ΔΝΤ και της καταβολής των συντάξεων και των μισθών του δημοσίου θα επιλέξει το δεύτερο.

«Γενναιόδωρες» οι συντάξεις στην Ελλάδα λένε οι «θεσμοί»!

Κάλπικες συγκρίσεις ανάμεσα στα ασφαλιστικά συστήματα Ελλάδας και Γερμανίας αντιμετωπίζει η ελληνική πλευρά στην διαπραγμάτευση. Με προκλητικούς ισχυρισμούς πιέζουν για αυξήσεις ορίων ηλικίας και μειώσεις παροχών

Με …απίστευτους ισχυρισμούς, επιχειρούν οι δανειστές να στηρίξουν την απαίτησή τους για λήψη άμεσων και επώδυνων μέτρων στην κοινωνική ασφάλιση,  στις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται στο πλαίσιο του Brussels Group.

«Έντιμη ταπείνωση»

Του Κώστα Εφήμερου

Η ελληνική κυβέρνηση πέρασε από την δήλωση «εμείς θα χτυπάμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν» στον «έντιμο συμβιβασμό» ενώ υπάρχουν και φωνές σαν αυτές του Παπαδημούλη και του Κούλογλου που ζητάνε ακόμα και μια «μέτρια συμφωνία». Βρισκόμαστε λίγες ημέρες πριν τις τελικές αποφάσεις και τώρα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς συμβαίνει.

Η κυβέρνηση μετά από 3 μήνες γνωρίζει πλέον ότι το πρόβλημα στις διαπραγματεύσεις δεν είναι ούτε ο Γιάνης Βαρουφάκης, ούτε ο δυσκίνητος κρατικός μηχανισμός. Όλες οι προσπάθειες για μια «αμοιβαία επωφελή συμφωνία», όπως την οραματίζεται ο Αλέξης Τσίπρας, τορπιλίζονται από τους ευρωπαίους «εταίρους» μας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάμβανε με τη σημερινή του εμπειρία την διακυβέρνηση της χώρας ίσως να μην επέμενε στον όρο «Θεσμοί» για να αντικαταστήσει αυτόν της «Τρόικας».

Συμβιβασμός με αστερίσκους

Του Πέτρου Παπαβασιλείου

Αν και είναι πρόωρο να εκτιμήσει κανείς ποιος θα βρεθεί με disadvantage στο τέλος των διαπραγματεύσεων μεταξύ Αθήνας και δανειστών, όλα δείχνουν ότι ο πρωθυπουργός στην παρούσα φάση τουλάχιστον «ψηφίζει» συμβιβασμό με αστερίσκους.

Μάλιστα φέρεται να διατύπωσε την εξής φράση: «Δεν ρισκάρω τη ρήξη για να μην βάλω τη χώρα σε περιπέτειες». Το αν θα αποδειχθεί «έντιμος» ή «ανέντιμος» αυτός ο συμβιβασμός απομένει να το δούμε στις λεπτομέρειες των παραγράφων του.

Αυτό συμβαίνει σήμερα στην ΕΚΤ

Σήμερα είναι η πρώτη κρίσιμη ημερομηνία για την Ελλάδα για την διαμόρφωση του τελικού σκηνικού που αναμένεται να διαμορφωθεί την ερχόμενη Τρίτη. Η κυβέρνηση αναμένει με κομμένη την ανάσα το αποτέλεσμα της συνεδρίασης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που θα μπορούσε να κρίνει τις επερχόμενες εξελίξεις. Τι όμως ακριβώς αναμένουμε σήμερα;

Η σημερινή συνεδρίαση της ΕΚΤ σε κανονικές συνθήκες θα κατέληγε στην ανακοίνωση ενός νέου ορίου για την δανειοδότηση των ελληνικών τραπεζών μέσω του έκτακτου συστήματος ρευστότητας (ELA). Σχεδόν κάθε εβδομάδα εδώ και μερικούς μήνες, από τότε δηλαδή που η ΕΚΤ σταμάτησε να αγοράζει απευθείας τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, ανεβάζει το όριο δανεισμού στις ελληνικές τράπεζες κατά μερικά εκατομμύρια προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες ρευστότητας.

Αντιφάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ

Η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ συνεδρίασε σήμερα, ώστε να συζητήσει τα θέματα που έχουν τεθεί «στο τραπέζι» με τους δανειστές

Από την συζήτηση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος, προκύπτει πως υπάρχει στήριξη στην κυβέρνηση, αλλά οριοθετούνται οι κόκκινες γραμμές, που σύμφωνα με τα όσα ειπώθηκαν, πρέπει να είναι «βαθιά» κόκκινες.

Αναλυτικά, στη σημερινή συνεδρίαση ειπώθηκαν τα εξής:

Εμείς τι κάναμε τα τελευταία πέντε χρόνια;

Του Κώστα Εφήμερου

Νομίζω ότι όλοι ξέρουμε ότι τα τελευταία πέντε χρόνια η Ευρώπη διέσωσε τις τράπεζες του κέντρου «διασώζοντας» τις τράπεζες της περιφέρειας. Ξεφορτώθηκε τα τοξικά ομόλογα από τα ταμεία της Deutche Bank και τα μετέφερε στους Γερμανούς πολίτες. Για να γίνει αυτό φρόντισε να συκοφαντήσει τους πολίτες της περιφέρειας διαδίδοντας ότι είναι τεμπέληδες και σπάταλοι που ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους. Εμείς τι στο διάβολο κάναμε τόσο καιρό μπορείτε να μου πείτε;

Θα πει κάποιος «εκλέξαμε κυβέρνηση πρώτη φορά αριστερά» αλλά, ας μη γελιόμαστε, την εκλέξαμε χωρίς να ξέρουμε τι θέλουμε από δαύτη. Διαλέξαμε «να μείνουμε πάση θυσία στο ευρώ» και είπαμε «το ευρώ δεν είναι φετίχ» αλλά και τα δύο δεν γίνεται. Έτσι ο καθένας έβαλε αυτά τα δύο στη σειρά όπως τα είχε στο δικό του μυαλό και τώρα άντε να βγάλεις άκρη.

Η Ευρώπη εκβιάζει τη ρήξη

του Κώστα Εφήμερου

Η εκτίμηση όσων παρακολούθησαν τη χθεσινή συνάντηση στο παρασκήνιο φαίνεται να συγκλίνει στην εκτίμηση ότι η Γερμανία ωθεί την κατάσταση σε ρήξη. Ο Γιάνης Βαρουφάκης προσήλθε στο Eurogroup έχοντας υψηλές ελπίδες μετά την ανταλλαγή απόψεων Μέρκελ – Τσίπρα αλλά αντί αυτού αντιμετώπισε κάτι παραπάνω από εχθρικό κλίμα: βρέθηκε σε μια συζήτηση όπου οι υπόλοιποι υπουργοί οικονομικών συζητούσαν για την επόμενη ημέρα της ευρωζώνης μετά το Grexit. Ο Σόιμπλε και ο Σλοβένος ΥΠΟΙΚ ζήτησαν από την Ελλάδα όχι απλά το mail Χαρδούβελη αλλά επιπλέον μέτρα και ο Βαρουφάκης εξερράγη. Μάλιστα σύμφωνα με κυβερνητικούς αξιωματούχους ήταν η πρώτη φορά που ο υπουργός Οικονομικών μίλησε σε αυτό τον τόνο και χαρακτήρισε τους συναδέλφους του «αντιευρωπαϊστές».

Δωράκι στους δανειστές το μετοχικό κεφάλαιο και έσοδα του ΤΧΣ

Menelaos Myrillas / SOOC

Του Νίκου Κωτσικόπουλου

Ακόμα και από το αρχικό μετοχικό κεφάλαιο του ελληνικού ΤΧΣ και από τα έσοδά του, είναι τα παραπάνω 1,2 δις ευρώ που έστειλαν στους δανειστές στο Λουξεμβούργο, τα πρόσωπα που αυτοί ενέκριναν και επέτρεψαν να διορίσουν οι κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά, τα οποία διοικούν το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα.

Τα χρήματα αυτά εστάλησαν περίπου ως «δωράκι» στους δανειστές, οι οποίοι οχυρωμένοι πίσω από το τυπικό κι ενώ είναι βέβαιο ότι γνώριζαν από πριν, δεν τα επιστρέφουν τώρα.

Και είναι βέβαιο ότι γνώριζαν οι δανειστές που τώρα «κάνουν το Γερμανό» και δεν επιστρέφουν τα επιπλέον κεφάλαια, γιατί η τρόικα αλώνιζε στη χώρα, ενώ οι διοικήσεις στις τράπεζες την Τράπεζα της Ελλάδος και το ΤΧΣ έχουν την έγκρισή τους για να είναι σε αυτές τις θέσεις, με βάσεις τους νόμους και τις δεσμεύσεις των μνημονίων.

Για ποιόν εργάζεται ο χρόνος;

Menelaos Myrillas / SOOC

Του Στάθη Κουβελάκη

Οταν άρχισε να υποχωρεί κάπως το επικοινωνιακό μπαράζ που επιχείρησε να παρουσιάσει την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη μεταξύ κυβέρνησης και Eurogroup (και την «λίστα μεταρρυθμίσεων» που τη συμπληρώνει) ως περίπου νίκη, το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών της είναι ότι «αγόρασε χρόνο».

Για να το επιτύχει, σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, χρειάστηκε βέβαια να προβεί σε υποχωρήσεις, οι οποίες όμως έγιναν στα πλαίσια όμως ενός «προωθητικού συμβιβασμού» για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του Γιάννη Δραγασάκη[1] . Το επιχείρημα εδώ είναι ότι για αυτούς τους τέσσερις μήνες δεν θα παρθούν νέα μέτρα λιτότητας τύπου μέηλ Χαρδούβελη, ενώ λύνεται το πρόβλημα της ρευστότητας που είχε φέρει το τραπεζικό σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης πριν συναφθεί η συμφωνία και δίνεται ένα περιθώριο ώστε η κυβέρνηση να προετοιμαστεί για τον νέο γύρο διαπραγματεύσεων του Ιούνη χωρίς να εγκαταλείπει τους στρατηγικούς της στόχους. Δεν πρόκειται λοιπόν περί ήττας αλλά περί τακτικής υποχώρησης και ανακωχής που λειτουργεί προς όφελος της ελληνικής πλευράς.

Τι έγινε στην πραγματικότητα στο Eurogroup

Του Κώστα Εφήμερου

Αν περάσετε μπροστά από ένα περίπτερο θα διαπιστώστε ότι για πρώτη φορά τα πρωτοσέλιδα αριστερών και συστημικών εφημερίδων είναι σχεδόν πανομοιότυπα. Σε μια χώρα που η δημοσιογραφία θα λειτουργούσε αυτό θα σήμαινε ότι η νέα κυβέρνηση βρήκε τη λύση win-win που έψαχνε. Στην Ελλάδα όμως που τα συστημικά ΜΜΕ είναι όλα όργανα προπαγάνδας σημαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Όλες οι συστημικές εφημερίδες αναφέρονται σε «έντιμο συμβιβασμό» μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας αν και ξεκινάνε από διαφορετικές αφετηρίες και βασίζονται σε διαφορετικές ερμηνείες. Τα μέσα που «συμπαθούν» το ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν τη γραμμή Βαρουφάκη και επικεντρώνονται σε αυτά που κέρδισε η χώρα από την διαπραγμάτευση ενώ τα άλλα που γλυκοκοιτάζουν τους ολιγάρχες πανηγυρίζουν για το αποτέλεσμα που προήλθε μετά από την οπισθοχώρηση της Ελλάδας, στην οποία είχαν επενδύσει.