Ανάπηρη έξοδο πάλι μας τάζουν

Του Δημήτρη Τζιαντζή

Εφήμερη και ακριβή η δοκιμαστική έξοδος της Ελλάδας στις αγορές με το επταετές ομόλογο. Διακεκριμένος διαχειριστής αμοιβαίων κεφαλαίων, μιλώντας στο γερμανικό περιοδικό Deutsche Wirtschaftsnachrichten, υποβαθμίζει την ελληνική επιτυχία. Το ενδιαφέρον, σημειώνει, δεν συνεπάγεται «επενδυτική εμπιστοσύνη» και ούτε σημαίνει ότι τα προβλήματα λύθηκαν μακροπρόθεσμα: «Απλά πολλοί επενδυτές, ευρισκόμενοι σε περιβάλλον χαμηλών επιτοκίων, αναζητούν μεγαλύτερες αποδόσεις και ποντάρουν σε γρήγορα κέρδη». Το επιτόκιο δανεισμού του ελληνικού ομολόγου στο 3,5% είναι προφανώς καλύτερο από την προηγούμενη έκδοση του 5ετούς στο 4,6%, παραμένει ωστόσο το υψηλότερο επιτόκιο δανεισμού σε σχέση με τις άλλες χώρες. Όπως άλλωστε επισημαίνεται στα διεθνή ΜΜΕ, τα ελληνικά ομόλογα εξακολουθούν να βρίσκονται στην κατηγορία, των σκουπιδιών σύμφωνα με τους μεγάλους αμερικανικούς οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης.

Η οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt, επίσης, εκφράζει σοβαρές επιφυλάξεις για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας μετά το καλοκαίρι, σημειώνοντας ότι: «Είναι αμφίβολο εάν ιδιώτες επενδυτές θα εμπιστευτούν τα χρήματά τους σε ένα κράτος με τόσα πολλά χρέη».

Αριστερά άνευ Αριστεράς

του Περικλή Κοροβέση

H STANDARD AND POOR’S αξιολογεί μονίμως τον Καναδά με ΑΑΑ, που για τους επενδυτές σημαίνει πως είναι μια ασφαλής χώρα για να διοχετεύσουν τα χρήματά τους. Αλλά η φυλή Χάιντα, που έχει δικά της εδάφη τα οποία ουδέποτε έχει παραχωρήσει στον Καναδά, είχε άλλη γνώμη.

Από το 1846, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Καναδά και η επαρχιακή κυβέρνηση της Βρετανικής Κολομβίας εκμεταλλεύονται όλο τον ορυκτό της πλούτο και όλους τους φυσικούς πόρους, από μια γη που δεν τους ανήκει, παραβιάζοντας τις συνθήκες για τα δικαιώματα των αυτοχθόνων. Οι γηγενείς κατέθεσαν αγωγή στο Ανώτατο Δικαστήριο και ζητούν να αποζημιωθούν.

Αρα ο Καναδάς, που ληστεύει μια ολόκληρη περιοχή που δεν του ανήκει, δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται με τρία άλφα. Και πήγαν στον οίκο αξιολόγησης για να διαμαρτυρηθούν. Τους υποδέχτηκαν οι υπεύθυνοι που είχαν συντάξει την έκθεση αξιολόγησης. Οι υψηλοί αυτοί τεχνοκράτες, τους άκουσαν προσεκτικά και είπαν στην αντιπροσωπεία των Ινδιάνων: «Ξέρουμε ότι ποτέ δεν εκχωρήσατε τη γη σας.

Μια σχέση με διάρκεια

Του Γιάνη Βαρουφάκη

Η χρεοκοπία του κράτους μας, που ξέσπασε σαν πυρκαγιά το 2010 και μαίνεται ακόμα, άλλαξε τα πάντα στην Ελλάδα. Εκτός από ένα: τη Δεξιά, και συγκεκριμένα τον αχαλίνωτο ρεβανσισμό της Νέας Δημοκρατίας και τη ροπή της προς τον ολοκληρωτισμό.

Η παράταξη που πριν από τη χούντα θεωρούσε τα στρατοδικεία ορθό και σώφρονα μηχανισμό «διαχείρισης» των πολιτικών της αντιπάλων, το κόμμα που στη Μεταπολίτευση τρομοκρατούσε τον λαό ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου οικοδομούσε αριστερή χούντα (και που έστησε ειδικό δικαστήριο για να τον φυλακίσει το 1989) έχει πραγματικά μακρά παράδοση στον ολοκληρωτισμό, τον οποίο σταθερά προσπαθεί να παρουσιάσει ως τη μετριοπαθή υπεράσπιση του δημοκρατικού καθεστώτος.

Κάποιοι ήλπιζαν ότι η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου, στο πλαίσιο της γενικότερης δίνης της κρίσης της ευρωζώνης, ίσως άλλαζε και τη Νέα Δημοκρατία. Φευ, πού τέτοια τύχη!

Και γραβάτα και φέσι…

Του Μιχάλη Σιάχου

Σε πλήρες αδιέξοδο οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί – Πολλαπλά τελεσίγραφα των δανειστών, «μαγκιές» και υπαναχωρήσεις μπροστά στη δόση και στο βάθος πολιτική κρίση

Σε πρόσφατη συνέντευξη του ο Αλ. Τσίπρας ερωτώμενος αν θα φορέσει γραβάτα μετά το επερχόμενο Eurogroup της 15/6, αν δηλαδή θα υπάρξει λύση στο ζήτημα του χρέους, απάντησε αστειευόμενος ότι το πραγματικό ερώτημα είναι αν θα «φορέσει φέσι».

Τα αστειάκια μπροστά στους εκβιασμούς της τρόικα να οδηγήσει σε αδιέξοδο τις διαπραγματεύσεις επαναφέροντας τον κίνδυνο μιας άτακτης χρεοκοπίας της χώρας δεν κρύβει μόνο έναν άθλιο κυνισμό. Το σημαντικότερο είναι ότι αναδεικνύει τα όρια της κυβερνητικής πολιτικής. Υπογραμμίζει εκ των προτέρων το άλλοθι, την δικαιολογία της ήδη αποφασισμένης οπισθοχώρησης μπροστά στους εκβιασμούς του Σόιμπλε. Οπισθοχώρηση, που απλά σημαίνει τη συνέχιση της καταστροφής της χώρας και της κοινωνίας. Σημαίνει ακόμα την αθέλητη ομολογία της πλασματικής πραγματικότητας, του μεγάλου παραμυθιού, που εδώ και μήνες καλλιεργεί η κυβέρνηση με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Το imbroglio* της διαπραγμάτευσης σε μια χώρα που διαλύεται

Την προσοχή σας στα ψιλά γράμματα (του Βαγγέλη Παπαβασιλείου)

Toυ Σπύρου Παναγιώτου

Θα ήταν απλά για γέλια αν η εικόνα της κοινωνίας και της χώρας, το παρόν και το μέλλον όλων μας και των επομένων γενιών, δεν ήταν τόσο τραγική.

Ας δούμε το κυρίαρχο λόγο των μνημονιακών κομμάτων χωρίς τις φιοριτούρες των κατασκευασμένων δηλώσεων των ειδικών της επικοινωνίας που έχουν επιστρατευθεί από όλους και φιλότιμα προσδίδουν στην έννοια χειρισμός, πιο κοινά δούλεμα, νέους ορίζοντες και όρια.

Έχουμε μια κυβέρνηση που, για άλλη μια φορά, ψηφίζει με «βαριά καρδιά» καταστροφικά για τα χαμηλά εισοδήματα μέτρα, με τη δικαιολογία ότι μόνο έτσι θα βγούμε από την μνημονιακή επιτήρηση. Κάθε ομοιότητα με τις αντίστοιχες διαβεβαιώσεις των Σαμαρά-Βενιζέλου είναι αναμφισβήτητα τυχαία…

Τα μνημόνια βουλιάζουν την οικονομία

του Παύλου Δερμενάκη

Στην καθυστέρηση της αξιολόγησης προσπαθούν να αποδώσουν την επιδείνωση των δεικτών τα «αντιπολιτευόμενα συνεταιράκια» ψαρεύοντας σε θολά νερά

Το τελευταίο διάστημα και ενώ πυκνώνουν τα «μαύρα σύννεφα», σε βάρος του λαού, γύρω από τη διαδικασία της δεύτερης αξιολόγησης για το τρίτο μνημόνιο, οι υπερασπιστές των μνημονίων εφευρίσκουν ένα ακόμα λόγο για να απαιτήσουν την πλήρη υποταγή της χώρας. Η όλη λογική τους συνοψίζεται στην άποψη ότι «η καθυστέρηση στην αξιολόγηση δημιουργεί ανεπανόρθωτες βλάβες στο σώμα της οικονομίας».

Στο πλαίσιο αυτής της λογικής είδαν το φως της δημοσιότητας μια σειρά άρθρα με σκοπό να διαμορφώσουν ένα κλίμα στην κοινή γνώμη. Χαρακτηριστικό όλων ότι δεν στηρίζονται σε κάποια συγκεκριμένη ανάλυση. Απλά παρουσιάζοντας την ομολογουμένως κακή πορεία της οικονομίας, την αποδίδουν στην καθυστέρηση της αξιολόγησης και χωρίς φυσικά να το λένε καθαρά ζητούν την υποταγή σε κάθε τι που απαιτούν οι δανειστές. Σε αυτό το πνεύμα έχουν ενταχθεί οι εκπρόσωποι του σάπιου πολιτικού συστήματος, με χαρακτηριστικότερους τους Κυρ. Μητσοτάκη και Στ. Θεοδωράκη κατά την πρόσφατη συνάντησή τους, εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης όπως ο κ. Β. Κορκίδης πρόεδρος της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας αλλά και οι γνωστοί δημοσιογράφοι υμνητές των μνημονίων όπως ο κ. Μπ. Παπαδημητρίου. Μάλιστα η αγωνία τους γίνεται όλο και μεγαλύτερη καθώς πλησιάζουμε προς τον Ιούλιο που λήγουν ομόλογα ύψους 7,5 δισ. ευρώ, τα οποία πρέπει να εξοφλήσει η κυβέρνηση. Ο φόβος τους είναι μήπως «στραβώσουν» τα πράγματα, για οποιοδήποτε λόγο και χάσουν εκ των πραγμάτων το μεγάλο για αυτούς ευεργέτημα που λέγεται ενιαίο νόμισμα, με το οποίο εκβιάζουν εδώ και 7 χρόνια τον λαό.

Κώδικας σιωπής

Του Τάσου Βαρούνη

Μπορεί η αξιολόγηση να έκλεισε, μπορεί και όχι. Ελάχιστοι πια πιστεύουν ότι κάτι καλό θα βγει από αυτή την ιστορία. Αυτό όμως που έχει επίσης ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται, καταγράφονται και προβάλλονται οι «διαπραγματεύσεις» ανάμεσα στην ελληνική πλευρά και τους δανειστές. Δεν είμαστε μέσα στα κλειστά δωμάτια των ευρωπαϊκών ξενοδοχείων και οργανισμών για να ξέρουμε τις λεπτομέρειες για τα ήθη των συνομιλιών. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αρκετοί πρώην Συριζαίοι – που προς τιμήν τους παραιτήθηκαν – είχαν συμμετάσχει σε διάφορες ομάδες διαπραγματεύσεων και καλό θα ήταν να μεταφέρουν στους κοινούς θνητούς την εμπειρία τους. Όχι για χάρη μιας περιέργειας ή μονάχα προς ενημέρωση για το τι στάση κράτησε ο καθένας, αλλά γιατί συχνά οι τρόποι και οι μορφές αναδεικνύουν πολύ περισσότερα για το πώς λειτουργεί το «πράμα». Ακόμα και τα χαστουκάκια, τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, τα παιχνιδάκια με τις γραβάτες, οι προκλητικές δηλώσεις αξιωματούχων μοιάζουν να σχετίζονται και να σηματοδοτούν κάτι πιο βαθύ από απλές συμπεριφορές και προσωπικά χούγια.

Ο καραγκιόζ μπερντές της δεύτερης αξιολόγησης

του Σταύρου Μαυρουδέα

Εδώ και μήνες η χώρα «χορεύει» στο ρυθμό της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου στη σειρά των αποτυχημένων μνημονιακών προγραμμάτων που την έχουν καταστρέψει. Αντικείμενο της είναι η επιβολή ενός νέου πακέτου αντιλαϊκών μέτρων λιτότητας (περικοπές συντάξεων, διάλυση και ιδιωτικοποίηση ΔΕΗ, ακόμη μεγαλύτερος εργασιακός μεσαίωνας με απορρύθμιση των απολύσεων κλπ.) που θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση την ελληνική οικονομία. Το πακέτο αυτό είναι αναγκαίο γιατί το μνημονιακό πρόγραμμα προσαρμογής επτά συναπτά χρόνια αποτυγχάνει συστηματικά και γι’ αυτό απαιτούνται διαρκείς παρεμβάσεις για την διάσωση του.

Η συνταγή της δημοσιονομικής λιτότητας που θα οδηγήσει σε ανάπτυξη –δηλαδή ότι ο ιδιωτικός τομέας θα υπερκαλύψει την συρρίκνωση του δημοσίου– αποδείχθηκε εντελώς αβάσιμη. Η ελληνική οικονομική ολιγαρχία έχει μάθει να αποκομίζει κέρδη με δημόσια λεφτά και ακίνδυνα. Γι’ αυτό δεν ρισκάρει να επενδύσει στο μνημονιακό υφεσιακό περιβάλλον αλλά μόνο αρπάζει κοψοχρονιά δημόσια φιλέτα.

Σύσσωμη η καθεστηκυία τάξη (φιλο-ΣΥΡΙΖΑ και αντι-ΣΥΡΙΖΑ) χοροπηδά, φωνασκεί και αλληλοκαθυβρίζεται για το γιατί δεν κλείνει η διαπραγμάτευση. Άλλωστε το κόστος της το πληρώνει ο εργαζόμενος λαός.

Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ, ΚΑΙ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ…

Δεν χωρά αμφιβολία ότι η «καθυστέρηση» του κλεισίματος της «αξιολόγησης» δηλαδή της επιβολής επί πλέον συντριπτικών μέτρων για πλήθος ανθρώπων που ήδη βρίσκονται σε δεινή θέση έχει να κάνει με ένα και μοναδικό λόγο: το «πέρασμά» τους με όποια διαδικασία ή συνδυασμό διαδικασιών επιλεγεί από το καθεστώς Τσίπρα με την μορφή του «κατεπείγοντος», χαρακτηρισμός που θα καλύψει το περιεχόμενο και τα νέα δυσβάστακτα μέτρα.

Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση υπάρχει κατά βάθος μια διακομματική στήριξη. Το καθεστώς Τσίπρα βάλλεται από το σύνολο της αντιπολίτευσης που ανήκει στο λεγόμενο συνταγματικό τόξο ακριβώς γιατί καθυστερεί. Δηλαδή το πρόβλημα ουσιαστικά εντοπίζεται σε αυτήν καθεαυτή την καθυστέρηση, στην οποία, όπως ψευδώς προβάλλεται, οφείλονται τελικά τα δυσβάστακτα μέτρα ή με άλλα λόγια εξ αιτίας της ο «λογαριασμός ανεβαίνει».

Υπό την ομηρεία του ΔΝΤ η αξιολόγηση

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Προαπαιτούμενο ακόμη και της «τεχνικής συμφωνίας» το ξεχωριστό μνημόνιο με το Ταμείο; – Το παζάρι για τα μέτρα, η «ουδετερότητα» της ευρωπαϊκής τρόικας και η πηγή της κυβερνητικής αισιοδοξίας

«Το ΔΝΤ συμμετείχε στις συζητήσεις στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για το δικό του πρόγραμμα». Αυτή η φράση στη λιτή ανακοίνωση που εξέδωσαν παράλληλα και με ταυτόσημο περιεχόμενο η Κομισιόν και η ΕΚΤ για τη «σημαντική πρόοδο» στις διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση καταδεικνύει ότι η έκβασή τους εξαρτάται απολύτως από τη βούληση του ΔΝΤ. Παρά το γεγονός ότι στην ανακοίνωση αυτή υπονοείται σαφώς διαφοροποίηση στη στάση των ευρωπαϊκών συνιστωσών του κουαρτέτου απ’ αυτήν του ΔΝΤ, δεν προκύπτει από πουθενά διάθεση της ευρωπαϊκής τρόικας να κλείσει την εκκρεμότητα χωρίς το Ταμείο. Αντιθέτως, η δήλωση του εκπροσώπου του ΔΝΤ ότι «δεν είναι ακόμη ορατός ο χρόνος τα συμφωνίας για νέο MEFP», δηλαδή το ξεχωριστό μνημόνιο συνεργασίας με το Ταμείο, σημαίνει ότι το ΔΝΤ μπορεί να επιμηκύνει το παζάρι πολύ πέρα από το ορόσημο της 20ής Μαρτίου, οπότε συνεδριάζει το Eurogroup. Αυτά τα δεδομένα της διαπραγμάτευσης δημιουργούν έντονο κοντράστ με την αισιοδοξία για σύντομη λύση που εξέπεμψε ο πρωθυπουργός από τις Βρυξέλλες, κατά τη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε.

Με τιμωρητική διάθεση η τρόικα, δείχνοντας ποιος πραγματικά κυβερνά

Του Νίκου Γεωργιάδη

Στους πρώτους στόχους Υπερταμείο και ενεργειακό ­ Δεύτερος πυλώνας της διαπραγμάτευσης τα δημοσιονομικά

Για άλλη μια φορά το σκηνικό της τραγωδίας μεταφέρεται στο Χίλτον. Στο πραγματικό,  διοικητικό κέντρο της ημιαποικίας – Ελλάδα. Για πολλοστή φορά οι θεσμοί δείχνουν ποιος κυβερνά στην ουσία αυτήν τη χώρα, δεχόμενοι τους υπουργούς –ή καλύτερα τους διαχειριστές–  πιέζοντας, εκβιάζοντας, απαιτώντας άμεσα νέα μέτρα. Αυτή τη φορά, βέβαια, υπάρχει το νέο στοιχείο της προνομοθέτησης. Οι τροϊκανοί προκειμένου να ολοκληρώσουν τη δεύτερη αξιολόγηση και να εντάξουν τη χώρα στον μηχανισμό ποσοτικής χαλάρωσης, ζητούν από τώρα τη νομοθέτηση μέτρων για το 2019, 2020 και βλέπουμε.

Πρώτη μέριμνα για τους τροϊκανούς ΔΕΚΟ και Ενέργεια

Τα πρώτα θέματα που τέθηκαν επί τάπητος αφορούσαν στο Υπερταμείο και το ενεργειακό. Καθόλου τυχαία επιλογή αφού ζητήματα σχετικά με τα ξεπουλήματα στα θέματα ενέργειας (κυρίως φυσικό αέριο και ρεύμα) έχουν τεθεί με επίταση από τον Σόιμπλε από το 2015 ακόμη. Χαρακτηριστικό της «επιτυχημένης» πρώτης σχετικής διαπραγμάτευσης αποτελεί το γεγονός ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν έκανε καμία δήλωση εξερχόμενος του ξενοδοχείου.

20/2/2015 – 20/2/2017: Επανάληψη σαν φάρσα και τραγωδία μαζί

Κείμενα – επιμέλεια: Γιώργος Παπαϊωάννου

Από τη «συμφωνία – γέφυρα» που θα οδηγούσε σε έξοδο από τα Μνημόνια, στο πρόσφατο Eurogroup που… τελειώνει τη λιτότητα, διαιωνίζοντάς την

Είναι σε όλους γνωστή η ρήση του Μαρξ, η παρατήρησή του πάνω σε μια φράση του Χέγκελ, ότι γεγονότα και πρόσωπα εμφανίζονται πράγματι δυο φορές στην ιστορία, μόνο που την πρώτη φορά πρόκειται για τραγωδία και τη δεύτερη για φάρσα. Στην περίπτωσή μας, η δεύτερη φορά έχει όλα τα χαρακτηριστικά της φάρσας και της τραγωδίας ταυτόχρονα. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Η συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου του 2015 θεωρείται σήμερα από όλους ως η πρώτη πράξη ενός μονομερούς συμβιβασμού που οδήγησε στο τρίτο Μνημόνιο λίγους μήνες αργότερα. Δεν ήταν αυτή η γενική εντύπωση, όμως, όταν τα γεγονότα συνέβαιναν, και κυρίως δεν ήταν αυτή η εικόνα που έδινε η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα.

Με επικοινωνιακά τρικ, που θυμίζουν όσα λέγονται σήμερα, η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου 2015 παρουσιάστηκε τότε σαν επιτυχημένος ελιγμός που θα έβαζε τέλος στη λιτότητα, λειτουργώντας σαν μια «γέφυρα» ανάμεσα στα Μνημόνια και μια διαφορετική πολιτική. Στα φόρτε της τότε η «δημιουργική ασάφεια» του Γ. Βαρουφάκη, αποτέλεσε ένα ακόμα προπέτασμα καπνού για όσα συμφωνήθηκαν.

Η μασκαράτα της διαπραγμάτευσης… δεν βγάζει γέλιο

του Νίκου Ταυρή

«Μεταμφιέζουν» ως τέλος της λιτότητας τη συνέχιση του μνημονίου και μετά το 2018  – Άλλη μια «επιτυχία» που θα πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες

Το αποκριάτικο κλίμα των ημερών ταιριάζει μια χαρά με τη νέα κυβερνητική «επιτυχία» και κυρίως με τον τρόπο που ο θίασος του Μαξίμου παρουσίασε άλλο ένα αποτέλεσμα της διαπραγμάτευση με τους «θεσμούς». Δυστυχώς όμως δεν βγάζει γέλιο. Οι πολίτες της χώρας τούτης διαισθάνονται πως άλλη μια «επιτυχία» θα χρεωθεί στην καμπούρα τους και μάλιστα με πολύ οδυνηρό τρόπο.

Τι έγινε λοιπόν με τη «συμφωνία» του Eurogroup της περασμένης Δευτέρας που τόσο πανηγυρίστηκε; Πώς αποτιμούνται πολιτικά όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες;

Το «Schäuble Group» δεν βιάζεται…

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ποιοι και γιατί μπορεί να ευνοήσουν μια παράταση του βασανιστηρίου της αξιολόγησης ακόμη και μέχρι το καλοκαίρι

Η επιστολή Τσακαλώτου προς τους «θεσμούς» και οι νέες δεσμεύσεις που αυτή περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, αποτελεί τη βάση παράτασης της διαπραγμάτευσης της δεύτερης αξιολόγησης μέχρι και τον Απρίλιο. Κι αυτό γιατί η επιβεβαίωση της στατιστικής «επιτροπείας» της Eurostat στα δημοσιονομικά δεδομένα μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους δανειστές, ή τουλάχιστον από το «Schäuble Group», ως πρόσχημα για χρονοκαθυστέρηση της αξιολόγησης.

Η Eurostat θα πρέπει, αφού λάβει τα σχετικά στοιχεία από την ελληνική κυβέρνηση, να ανακοινώσει μέχρι το τέλος του Απριλίου τα στοιχεία για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2016. Η κυβέρνηση θεωρεί βέβαιο ότι θα πιστοποιείται υπερκάλυψη του μνημονιακού στόχου 0,5% (πιθανότατα στο διπλάσιο απ’ αυτό), αλλά οι δανειστές προτιμούν να κρατούν σε γκρίζα ζώνη το στοιχείο, ώστε η εκκρεμότητα ως προς τη «νομιμότητα» του έκτακτου βοηθήματος στους συνταξιούχους και της αναστολής του ΦΠΑ στα προσφυγονήσια και η ενεργοποίηση του «κόφτη» με ισοδύναμες περικοπές από τις συντάξεις σε περίπτωση υστέρησης του πλεονάσματος να αποτελέσει de facto στοιχείο της δεύτερης αξιολόγησης.

Σε τεντωμένο σχοινί

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Οι κόντρες, οι μετάνοιες και τα σενάρια πρόωρων εκλογών

Τι συμβαίνει τελικά στο πολιτικό σκηνικό, πόσο ισχυρό είναι το ενδεχόμενο για πρόωρες εκλογές και τι σηματοδοτούν οι κόντρες με τους «σκληρούς» δανειστές; Tα ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά, τα γεγονότα πάντως είναι γνωστά. Καθυστέρηση της δεύτερης αξιολόγησης, που θυμίζουμε ότι θα έκλεινε στις 5 Δεκεμβρίου, εμπλοκές στις ήδη προβληματικές ρυθμίσεις για το χρέος και τις προσδοκίες για την ποσοτική χαλάρωση, αντιπαραθέσεις για το έκτακτο επίδομα, ανταλλαγές δηλώσεων και διευκρινίσεις. Όλα αυτά, στο φόντο της συζήτησης για τέταρτο Μνημόνιο που αναζωπυρώνονται μαζί με τις νέες απειλές Σόιμπλε για χρεοκοπία και Grexit.

Ασφαλώς, σε συμβολικό επίπεδο χαρακτηριστικότερο γεγονός των ημερών είναι η διαπραγμάτευση για το είδος και το μέγεθος της μετάνοιας Τσακαλώτου, ενώ μόλις χθες πάρθηκε πίσω ακόμα μια δήλωση, αυτή του Αλ. Τσίπρα για όσους δεν είναι… καλόψυχοι. Απευθυνόταν σαφώς στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, κάτι που αναγκάστηκε όμως να διαψεύσει με επίσημη «διαρροή» εκπρόσωπος του πρωθυπουργού.

Σύγχυση ρόλων ή γερμανικό παιχνίδι;

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η ευρωπαϊκή κόντρα με το ΔΝΤ, η διελκυστίνδα με το βοήθημα στους συνταξιούχους και η «πολιτική δαπραγμάτευση» που καταλήγει στην παγίδα των εξωφρενικών πλεονασμάτων

Πολιτική διαπραγμάτευση ήθελε η κυβέρνηση, όπως κάθε φορά που τα πράγματα μπλοκάρουν σε επίπεδο κουαρτέτου, πολιτική διαπραγμάτευση -και δη σε επίπεδο κορυφής- είχε τις τελευταίες μέρες. Αλλά αποδείχθηκε ότι αυτή είναι πολύ δυσκολότερη από τις «τεχνικές διαπραγματεύσεις». Στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. η ελληνική κυβέρνηση απλώς προσυπέγραψε την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της Ένωσης, με άξονα και πρόσχημα το μεταναστευτικό και την καταδίκη Συρίας-Ρωσίας για τις εξελίξεις στο Χαλέπι, παίρνοντας μόνο μια ευχή τεσσάρων λέξεων για συμμόρφωση των χωρών της Ε.Ε. στις υποχρεώσεις μετεγκατάστασης προσφύγων. Είχε προηγηθεί και η παράταση των κυρώσεων στη Ρωσία. Στο Βερολίνο, στη συνάντηση Μέρκελ-Τσίπρα, η Γερμανίδα καγκελάριος απέδειξε στην πράξη το αναμενόμενο: παραπέμποντας στο κουαρτέτο και στο Eurogroup τη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση και την εμπλοκή στα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, μ’ αφορμή το έκτακτο επίδομα στους συνταξιούχους και την αναστολή του αυξημένου ΦΠΑ στα νησιά, υπογράμμισε έμμεσα ότι δεν προτίθεται να διαφοροποιηθεί από την τακτική του υφισταμένου της Β. Σόιμπλε. Άλλωστε, όπως είχε ξεκαθαρίσει και στον ιδεολογικά ομογάλακτό της Α. Σαμαρά το 2014, η «διακυβέρνηση» της Ευρωζώνης είναι ένα πεδίο που έχει εκχωρήσει πλήρως στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών.

Από τη μια αυταπάτη στη μεγαλύτερη

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Το καταστάλαγμα του δευτέρου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το απέδωσε ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας, ήταν περίπου το εξής:

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές του 2015 υποσχόμενος άρση της λιτότητας, διαγραφή του χρέους και ριζοσπαστική αλλαγή της χώρας, πάντα εντός της ΟΝΕ. Στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές διαπίστωσε ότι αυτό ήταν ανέφικτο, μια «αυταπάτη».

Δεν θέλησε ωστόσο να προχωρήσει στην επιλογή της εξόδου γιατί, κατά την άποψή του, θα ήταν «πυρηνική καταστροφή», ιδίως για τις τραπεζικές καταθέσεις. Προτίμησε να υιοθετήσει το πρόγραμμα των δανειστών, δηλαδή του κ. Σόιμπλε.

Πανηγυρίζουν την «επιτυχία» της πλήρους και άνευ όρων παράδοσης

Του Παύλου Δερμενάκη*

Προκλητικά στημένο το παιχνίδι της «σκληρής» διαπραγμάτευσης

Στην αποικία χρέους που λέγεται Ελλάδα, η εθελόδουλη κυβέρνηση παρουσιάζει σταδιακά τα αποτελέσματα της «διαπραγμάτευσής» της με τους δανειστές σε βάρος του λαού, όχι μόνο για το τώρα αλλά και για τις επόμενες γενιές. Επί της ουσίας, αφού ικανοποιεί σε όλα τις ορέξεις των δανειστών πανηγυρίζει για τις συνεχείς «επιτυχίες» της σε όλα τα μέτωπα, τόσο στα αποτελέσματα της εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής όσο και της διαπραγμάτευσης.

Η πρόσφατη «επιτυχία» της είναι τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν προχθές από την Eurostat και σύμφωνα με τα οποία το πρωτογενές πλεόνασμα (έσοδα μείον έξοδα Δημοσίου χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα τοκοχρεολύσια) έκλεισε στο +0,7% του ΑΕΠ για το 2015, σε όρους μνημονίου με βάση τις πρώτες εκτιμήσεις, όταν η πρόβλεψη του Προϋπολογισμού 2016 ήταν για πρωτογενές έλλειμμα -0,25% του ΑΕΠ το 2015.

Αξιολόγηση: Ιστορία δίχως τέλος

Του Γιάννη Μηλακα

Το «έργο» της «δραματικής διαπραγμάτευσης» σαν αυτήν που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες με τους δανειστές το έχουμε ξαναδεί- και όχι μόνο μια φορά. Γιατί άραγε ελπίζουμε ότι αυτήν τη φορά θα υπάρξει ένα διαφορετικό «τέλος»;

Η πλοκή της ιστορίας και το φινάλε του έργου είναι γνωστά: με τρία μνημόνια και εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους και αποφάσεις τα τελευταία έξι χρόνια, οι κυβερνήσεις μας  παρέδωσαν την διαχείριση της οικονομίας της χώρας στους δανειστές. Έκτοτε, αυτοί αποφασίζουν από ποιους και πόσα πανοτόκια θα εισπράξουν, τι και πόσο, πότε και σε ποιους, από τη δημόσια περιουσία θα ξεπουληθεί. Οι κυβερνήσεις μας, η παρούσα και οι προηγούμενες, υπάρχουν μόνο για όσο είναι σε θέση να εκπληρώσουν το εισπρακτικό πλάνο των δανειστών. 

Η φαρσοκωμωδία των “σκληρών διαπραγματεύσεων (Βίντεο)

Η φαρσοκωμωδία την οποία ο δημοσιογράφος του Mega Χρήστος Τσιγουρής μεταφέροντας την άποψη της Κουμουνδούρου, την ονομάζει «θρίλερ διαπραγματεύσεων» συνεχίζεται με την κυβερνητική εκπρόσωπο Ολγα Γεροβασίλη να κάνει λόγο για «σενάρια που αφορούν εσκεμμένη μεθόδευση κωλυσιεργίας στις διαπραγματεύσεις από την πλευρά στελεχών του ΔΝΤ».

Εχουμε δηλαδή το γνωστό αφήγημα του καλού και κακού μπάτσου με την διαφορά όμως ότι τώρα ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου από την Ουάσιγκτον κάνει σμπαράλια αυτό το σενάριο και μεταδίδει πληροφορίες ότι ΔΝΤ και ΕΕ είναι σε αγαστή συνεργασία χαρακτηρίζοντας «παραμύθια» ότι υπάρχει συζήτηση «περί ελάφρυνσης του χρέους» και ότι υπάρχει διαφωνία μεταξύ «εταίρων».  

Οι εξαίρετες ημέτερες δυνάμεις

του Τάσου Αναστασίου

Οι σημαντικότερες αποκαλύψεις που προκύπτουν από τους αποκαλυπτικούς διαλόγους των δύο αρπακτικών του ΔΝΤ για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, δεν έχουν να κάνουν με τα λεγόμενά τους. Οι αποκαλύψεις είναι σημαντικές και αποδεικνύουν πόσο αδίστακτη είναι η φάκα στην οποία βούτηξε η ελληνική το περασμένο καλοκαίρι. Ωστόσο, τα όσα αποτυπώνονται από τη στάση που κρατά σημαντική μερίδα των πολιτικών δυνάμεων της χώρας από κοινού με μεγάλο κομμάτι του ελληνικού συστήματος ενημέρωσης είναι ακόμη πιο εντυπωσιακά.

Επειδή στη χώρα δεν φυτρώσαμε σήμερα (ούτε το 2010 που ξεκίνησαν τα μνημόνια), γνωρίζουμε πολύ καλά το πόσο διάσημο ήταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από πολύ νωρίτερα. Και ο λόγος που ήταν διάσημο δεν ήταν επειδή κατάφερε κάποια στιγμή να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης ή Οικονομίας.

Πολ Μέισον: Το ΔΝΤ πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να συνωμοτεί κατά της Ελλάδας

«Το ΔΝΤ συνωμοτεί για νέο πιστωτικό γεγονός στην Ελλάδα. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν δίνει δεκάρα, Μέρος ΙΙ» είναι ο τίτλος άρθρου το Πολ Μέισον το οποίο αναφέρεται στον αποκαλυπτικό διάλογο Τόμσεν – Βελκουλέσκου που διέρρευσε μέσω Wikileaks.

O δημοσιογράφος κατηγορεί το ΔΝΤ ότι συνωμοτεί να χτυπήσει με το δόγμα του σοκ όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. «Το ΔΝΤ πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να συνωμοτεί προκειμένου να ενορχηστρώσει ένα πιστωτικό γεγονός το οποίο φέρνει την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα το βρετανικό δημοψήφισμα για την έξοδο από την ΕΕ».

Πολλοί οι «παίκτες», ασαφές το «παιχνίδι»

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Κυβερνητική ταλάντευση μεταξύ αισιοδοξίας για την αξιολόγηση και επιθέσεων στο ΔΝΤ- Αμφιθυμία των δανειστών μεταξύ «κατανόησης» και πιέσεων για πρόσθετα μέτρα

Εγκλωβισμένη σε μια ευρωτουρκική συμφωνία στην οποία κυριαρχούν οι παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών στην Τουρκία και την οποία, πρακτικά, εφαρμόζει μονομερώς η Ελλάδα, με απόλυτα βέβαιη την επιδείνωση της κατάστασης μετά τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες, η κυβέρνηση εκπέμπει εντελώς αντιφατικά μηνύματα ως προς το κλείσιμο του μετώπου της αξιολόγησης.

Από τη μια πλευρά ο υπουργός Οικονομικών, Ε. Τσακαλώτος, δηλώνει αισιόδοξος για κλείσιμο της αξιολόγησης μέχρι τις 22 Απριλίου, αν και παρόμοια αισιοδοξία εξέφραζε μια εβδομάδα πριν, για την 25η Μάρτη, και διαψεύστηκε. Από την άλλη πλευρά, ο γ.γ. Δημοσιονομικής Πολιτικής Φρ. Κουτεντάκης, εκ των σταθερά παρόντων στις συναντήσεις με τους εκπροσώπους των δανειστών, στοχοποίησε το ΔΝΤ ως τον παράγοντα που επιδιώκει «να φτάσει η κατάσταση στο αμήν».

Τρύφωνας Αλεξιάδης για φόρους: Φέρνουμε τα χειρότερα!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Αποκαλυπτικός ήταν ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρύφων Αλεξιάδης, από το βήμα της Βουλής το πρωί της Παρασκευής όταν δήλωσε σχετικά με τη φορολογία πως «τελείωσαν τα άσχημα, έρχονται τα χειρότερα»! Μόνο που τα χειρότερα δεν έρχονται από μόνα τους. Τα χειρότερα θα τα ψηφίσουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ που για να παραμείνουν στην εξουσία θα προδώσουν για πολλοστή φορά την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους, πράττοντας τα εντελώς αντίθετα απ’ όσα υπόσχονταν. Έτσι ο λαός θα φτωχοποιείται περαιτέρω με ευθύνη της ξεφτιλισμένης Αριστεράς και της ψεκασμένης ξενοφοβικής Δεξιάς.

Ενώ λοιπόν το ερώτημα δεν είναι αν θα υπάρξει συμφωνία αλλά πότε, τα σκηνικά έντασης που δημιουργεί η κυβέρνηση με τις φραστικές επιθέσεις στο ΔΝΤ μέσω διαρροών από το υπουργείο ή με αφορμή την αποχώρηση των εκπροσώπων των δανειστών δεν είναι τίποτε άλλο από θέατρο. Η κυβέρνηση για πολλοστή φορά δίνει μάχη εντυπώσεων, με το ζητούμενο να παραμένει πως θα εμφανιστεί ότι διαπραγματεύεται σκληρά και να μην αποκαλυφθεί η πλήρης και ταπεινωτική της παράδοση στους πιστωτές. Τίποτε άλλο… Αρκεί μια ματιά στα θέματα που έχουν ήδη συμφωνηθεί.

Ελληνικό: «Ιδιωτική» πόλη, «κλειστό» πάρκο

Της Βάλια Μπαζού

Μια τεράστια «κλειστή» πόλη μέσα στην πόλη και κατ’ όνομα «Μητροπολιτικό» Πάρκο, αφού δεν εξασφαλίζεται πλήρως ο δημόσιος χαρακτήρας του και η ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών, αποκαλύπτεται ότι προβλέπει το master plan της Lamda Development για την αξιοποίηση των 6.500 στρεμμάτων του Ελληνικού.

Το «Π» φέρνει στη δημοσιότητα τα σχέδια που εμπεριέχονται στο master plan και εγκρίθηκαν από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, σχέδια που αποκαλύπτουν όλες τις χρήσεις γης καθώς και το ποσοστό και το ύψος δόμησης, προκειμένου να αποκτήσουμε μια καλύτερη εικόνα για τον τρόπο «αξιοποίησης» του καλύτερου «φιλέτου» της Ευρώπης.

Σχέδια που αποκαλύπτουν, επίσης, ότι ο σχεδιασμός για την ανάπτυξη της περιοχής προβλέπει επί της ουσίας τη δημιουργία μιας «κλειστής» πόλης, με περιορισμένη πρόσβαση για τους πολίτες αλλά και ενός «Μητροπολιτικού» Πάρκου που στην πραγματικότητα έχει σχεδιαστεί για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των μελλοντικών κατοίκων και τουριστών της περιοχής και όχι των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής του Ελληνικού.