Η ευφυΐα είναι ασθένεια

Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Στο δημοτικό, η πιο απαίσια βρισιά είναι το να σε αποκαλέσουν διανοούμενο. Αργότερα, το να είσαι διανοούμενος γίνεται σχεδόν προτέρημα. Όμως αυτό είναι ψέμα: το να είσαι διανοούμενος είναι κουσούρι.

Όπως οι ζωντανοί γνωρίζουνε πως θα πεθάνουν, ενώ οι νεκροί δε γνωρίζουνε τίποτα, πιστεύω πως το να είναι κανείς έξυπνος είναι χειρότερο από το να είναι βλάκας, γιατί ένας βλάκας δεν αντιλαμβάνεται τη βλακεία του, ενώ ένας έξυπνος, ακόμα κι αν είναι ταπεινός και μετριόφρων, ξέρει πως είναι έξυπνος, έτσι κι αλλιώς.

Οι Έλληνες διανοούμενοι της σιωπής

Του Δημήτρη Ελέα

Δεν πρόκειται να δώσουμε εδώ ορισμό του τι είναι ο διανοούμενος [1], ίσως όμως, αρκεστούμε να πούμε ότι ο Έλληνας διανοούμενος, συνήθως είναι μέλος σε κάποιο κόμμα –τα ονόματα τους τα γνωρίζετε–, γράφουν κυρίως κάθε Πέμπτη εξομολόγηση στα: Lifo, Athens Voice, Protagon… και μέσα στα πάμπολλα βιβλία που έχουν γράψει, δεν έχουν να επιδείξουν «τίποτα» αξιοσημείωτο σε ποιότητα μα σε ποσότητα…

Μερικοί δε από αυτούς, χρησιμοποιώντας ακόμη την περισπωμένη και δασεία που προ πολλού έχουν καταργηθεί, θέλοντας να θεσμίσουν μέσω της γλώσσας ιδιόρρυθμη εξουσία και αυθεντία…  Έχει αποσυναρμολογηθεί το μυαλό τους από τις πολλές μεταφράσεις μέσω του google translate. Κοντολογίς, έχουν μεταφράσει τόσα πολλά βιβλία, είχαν άραγε ποτέ τον χρόνο οι ίδιοι να σκεφτούν;

Δημήτρης Πουλικάκος: Οι “διανοούμενοι”, πλην ελαχίστων, τηρούν σιγήν ιχθύος! Ντροπή!

Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

Το τηλεοπτικό βράδυ της περασμένης Δευτέρας πολλοί θα το θυμούνται για καιρό. Οι τηλεθεατές, κατ’ αρχήν, που έκπληκτοι παρακολουθούσαν έναν καλλιτέχνη να ανατρέπει με απίστευτη ηρεμία και χωρίς πολλά λόγια, όσα με μόχθο ετών οικοδόμησε ο κατευθυνόμενος μιντιακός λόγος και μάλιστα μέσα στο άντρο του. Αλλά και ο παρουσιαστής με τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες στο πάνελ της εκπομπής του, παρ’ ότι θα ήθελαν πολύ να το ξεχάσουν, θα θυμούνται για καιρό ότι ένας αειθαλής “ροκάς” έβαλε τα πράγματα στη θέση τους με συνοπτικές διαδικασίες.

“Είδαμε το φως μας ξαφνικά. Έχω μείνει άναυδος” τον ακούσαμε να λέει. “Εσείς ο ίδιος, κ. Πρετεντέρη, από το ’95 – ’96 τους καλούσατε, περνάγανε από τις εκπομπές σας και τους μιλάγατε κανονικά. Ο κ. Βορίδης αντικατέστησε στην αρχηγία της ΕΠΕΝ τον κ. Μιχαλολιάκο χωρίς να μας έχει πει ότι αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας το μπαλταδάκι. Αισθάνομαι ότι με καλέσατε να συμμετέχω σε μια κακιά φάρσα. Κακιά μεν, αλλά φάρσα, εις βάρος του ελληνικού λαού”. Καίριος και καυστικός ο Δημήτρης Πουλικάκος, δεν εξεπλάγη ούτε για τη Χρυσή Αυγή ούτε για όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Κυρίως όμως δεν άλλαξε μανδύα όταν βρέθηκε ανάμεσα στις μακιγιαρισμένες τηλεπερσόνες. Επειδή όμως ο Μήτσος είχε κι άλλα να πει ας τον ακούσουμε.

Kiss-Ass

Έλλην διανοούμενος επί το έργον

Μίλησε ο έλλην διανοούμενος, ο «μέγας ανηφορίζων» (όπως τον απεκάλεσε ο Σαμ), και τι είπε; «Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός, στ’Αμερικής τ’αλώνι, κι ήρθες κι έλαμψες και ήρθες νικητής, και σ’αγαπάμε όλοι»

Κοινώς, χεστηκε η φοράδα στ’ αλώνι.

Η ιντελιγκέντσια της κρίσης

Βυθιζόμενοι στην κρίση βλέπουμε ευκρινέστερα διανοητικές λειτουργίες και κοινωνικούς μηχανισμούς που λίγο νωρίτερα ελάνθαναν μισοκρυμμένα απ’ το βλέμμα μας, ή δεν τους αναγνωρίζαμε όπως τους άξιζε. Ας πούμε, η λειτουργία του πολιτισμού και της κουλτούρας μες στο πολιτικό-κοινωνικό ολοκλήρωμα, και η θέση των διανοουμένων. Συνηθίζαμε να λέμε και προ κρίσεως για την απουσία των διανοουμένων από τον δημόσιο βίο· αλλά τώρα, ακούγονται πιο βαριές κουβέντες: μιλούν για προδοσία των διανοουμένων, όπως έθεσε το ζήτημα πρώτος στη δεκαετία του 1920 ο Ζυλιέν Μπεντά. Ωστόσο από το 1920 έχει περάσει ένας αιώνας ― στη διάρκεια αυτή άλλαξαν πολλά.

Το ποτάμι πήγε και ήρθε σε πολλές κοίτες. Οι διανοούμενοι βρέθηκαν στην πρωτοπορία, ήδη από τον 19ο αιώνα, από τη Γαλλική Επανάσταση έως τα ιστορικά ρήγματα του 1848 και των εθνικοαπελευθρωτικών και δημοκρατικών κατακτήσεων· αποσύρθηκαν «προδίδοντας» τους εξουσιαζόμενους και τις μάζες, ξαναβρέθηκαν στην πρώτη γραμμή στη Ρωσία και στην Ευρώπη σαν καλλιτεχνική πρωτοπορία, σαρώθηκαν απ’ τους πολέμους και τους ολοκληρωτισμούς, ξαναπρόβαλαν μεταπολεμικά, με φωτεινότερη περίοδο τη δεκαετία του 1960.

«Που πήγαν οι διανοούμενοι;

 

Του Κωνσταντίνου Ζαγάρα

πηγή : avgi.gr

“Μα πού πήγαν οι διανοούμενοι”, είναι το ερώτημα που βρίσκεται στα χείλη πολλών συμπολιτών μας παρατηρώντας την εκκωφαντική απουσία και αφωνία των διανοούμενων ή έστω τις “συστημικές τους παρεμβάσεις”, σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της “Μνημονιακής περιόδου”, λίγοι έως ελάχιστοι ήταν οι διανοούμενοι που με τις παρεμβάσεις ή το έργο τους σχολίασαν ή μίλησαν με το έργο ή τον τρόπο τους που μόνο αυτοί θα μπορούσαν. Εύλογα συνεπώς είναι τα ερωτήματα και τα σχόλια που έχουν να κάνουν για τους λόγους που οι άνθρωποι αυτοί ουσιαστικά απουσιάζουν πια από την καθημερινότητά μας, για τα αίτια που τους οδήγησαν στην αποστράτευση από την Αριστερά, καθώς και ερμηνείες για τον ρόλο τους σήμερα, όπως κι εκτιμήσεις ότι εδώ και χρόνια έπαψαν να υπάρχουν.