Πάνω από 1,3 εκατομμύρια Ελληνες αδυνατούν να πάνε διακοπές – Στη χειρότερη θέση η Ελλάδα στην ΕΕ

«Οι εργαζόμενοι που λαμβάνουν αμοιβές σε επίπεδο φτώχειας είναι μεταξύ των 35 εκατομμυρίων φτωχότερων Ευρωπαίων που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πάνε διακοπές το καλοκαίρι», επισημαίνει η μελέτη της Eυρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων (ETUC), που δόθηκε στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες.

«Ενώ η πρόσβαση στις διακοπές αυξήθηκε την τελευταία δεκαετία, οι οικογένειες χαμηλού εισοδήματος παραμένουν στην πλειονότητά τους αποκλεισμένες», τονίζει στην ανακοίνωσή της η ETUC.

Καλοκαιρινές διακοπές με τον κορονοϊό

Του Σπύρου Μανουσέλη

Κάθε καλοκαίρι, οι εξαντλημένοι εργαζόμενοι ασκούν το δικαίωμά τους να αφήσουν το σπίτι τους στην πόλη για να μετακομίσουν για λίγο σε κάποιο πολύ οικείο ή εξωτικό παραθεριστικό θέρετρο. Αραγε, πώς θα επηρεάσει τις φετινές διακοπές των παραθεριστών η απειλή του κορονοϊού και το άγχος της πανδημίας; ● Διανύουμε μια πολύ ανώμαλη περίοδο, όπου κυριαρχεί η καθολική επιταγή τήρησης της «κοινωνικής απομάκρυνσης» για την αποφυγή της μόλυνσης από τον κορονοϊό. Θα ήταν επομένως μάλλον απογοητευτικό να περιμένουμε από τις φετινές διακοπές μας εμπειρίες ανάλογες με αυτές που έχουμε ζήσει τα προηγούμενα καλοκαίρια.

Από τις αρχές του χρόνου η νέα πανδημία επέφερε ριζικές αλλαγές στη ζωή και τη συμπεριφορά των περισσότερων ανθρώπων. Η πανταχού παρούσα και αμείωτη απειλή του Sars CoV-2 σε συνδυασμό με την τρομοκρατική βιοπολιτική διαχείρισή της έχουν κυριολεκτικά αλλάξει τόσο το παρόν όσο και το μέλλον των ήδη προβληματικών εργασιακών, οικονομικών, κοινωνικών και διαπροσωπικών σχέσεών μας, υποβαθμίζοντας δραματικά και επ’ αόριστον την ποιότητα της ζωής μας.

Oι ελίτ, οι ραντιέρηδες και ο σοσιαλισμός

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Καθώς το ελεύθερο κάμπινγκ μπαίνει στο στόχαστρο δημάρχων και αστυνομίας σε όλη την Ελλάδα (με ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις, όπως η Τήλος), εμείς θυμόμαστε τους κοινωνικούς και ταξικούς συμβολισμούς που κουβαλά από την εποχή της Βικτωριανής Αγγλίας μέχρι τις μέρες μας.

«Θέλω να κάνω μπάντζι τζάμπινγκ, Μήτσο μου».
«Γιατί δεν κάνεις τζάμπα κάμπινγκ, Ελενίτσα;»

Κολασοπαράδεισος

Toυ Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Μπορούμε να αντιληφθούμε την εξέλιξη της ανθρωπότητας ως μια πορεία από την αθωότητα στη βαρβαρότητα ή, εντελώς αντίστροφα, από τη βαρβαρότητα στον πολιτισμό. Και τα δυο παίζουν. Ο Φρόιντ καταδίκασε τον πολιτισμό ως πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας, ο Χομπς αντιθέτως είδε στον πολιτισμό, ακόμη και στις πιο βίαιες και αυταρχικές εκδοχές του, το ένστικτο της επιβίωσης απέναντι στις πιο αιματηρές εκδοχές της ανθρώπινης φύσης. Αλλά ο Ρουσό στάθηκε ανάμεσα και συμπύκνωσε στον ευγενή άγριό του την καλύτερη εκδοχή του είδους μας: γεννηθήκαμε στον παράδεισο της φυσικής ισότητας, περάσαμε (και ακόμη περνάμε) από την κόλαση της αφύσικης ανισότητας, αλλά έχουμε την ευφυΐα να καταλήξουμε σε ένα παράδεισο κοινωνικής ισότητας. Κοινωνικό συμβόλαιο και τα λοιπά.

Κατά κάποιον τρόπο η ανθρώπινη εξέλιξη είναι μια παλινδρόμηση μεταξύ κόλασης και παραδείσου και το ίδιο ισχύει για τις ουτοπίες, τις προβληματικές εφαρμογές τους και τις τραγικές διαψεύσεις τους. Ο χριστιανισμός, όπως και οι περισσότερες θρησκείες, προσπάθησε- με μεγάλη επιτυχία, είναι αλήθεια- να λύσει το πρόβλημα με την υπόσχεση της μετά θάνατον αποκατάστασης στον παράδεισο, που υπήρξε μεν για τους πρωτόπλαστους ευγενείς αγρίους, έκαναν όμως τη γνωστή κουτσουκέλα και εξέπεσαν. Αλλά η μετά θάνατον αποκατάσταση στον παράδεισο απαιτεί, ως γνωστόν, σκληρούς όρους. Μνημόνιο με τα όλα του και αποδοχή του ενδεχομένου να ζήσεις μια ζωή – κόλαση.

Ελλάδα: Ένας στους δύο δεν μπορεί να πάει διακοπές ούτε μια εβδομάδα

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, Eurostat οι μισοί Έλληνες δεν μπορούν να πάνε ούτε διακοπές μίας εβδομάδας.

Συγκεκριμένα, τo 51% των Ελλήνων άνω των 16 ετών δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να κάνει διακοπές μιας εβδομάδας το 2018, έναντι μέσου όρου 28,3% στην ΕΕ, όντας μία από τις χώρες της ΕΕ με τα υψηλότερα ποσοστά κατοίκων που δεν ταξίδεψαν για οικονομικούς λόγους. Μάλιστα, σύμφωνα με τη eurostat, η χώρα μας είναι το μοναδικό μέλος της ΕΕ που παρουσίασε αύξηση του ποσοστού κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες την τελευταία πενταετία, από 49% το 2013 σε 51% το 2018.

Οι διακοπές των εργαζομένων θυσία στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης στις ΗΠΑ

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ελάχιστοι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ πρέπει να μοιράστηκαν τον ενθουσιασμό του αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, όταν στις 7 Αυγούστου από το ιδιόκτητο θέρετρο και γήπεδο του γκολφ στο Νιού Τζέρσεϋ δήλωνε περιχαρής ότι η μεγέθυνση  της οικονομίας ενδέχεται να φτάσει ακόμη και το 5%. «Κανείς δεν το πίστευε ότι θα ήταν τόσο πάνω, ούτε καν σχεδόν 2%, και είμαστε στο 4,1%», ανέφερε γεμάτος ικανοποίηση σχολιάζοντας τα επιτεύγματα του δεύτερου τρίμηνου της χρονιάς.

Αυτοί που μετά βεβαιότητας θα κοίταγαν αδιάφορα αν όχι εκνευρισμένα τις οθόνες τους ήταν τα εκατομμύρια των εργαζομένων στις ΗΠΑ που για πολλοστή φορά δεν θα πάνε διακοπές. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Γραφείο Εργατικών Στατιστικών, μόνο το 76% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (και το 84,7% του συνόλου του εργατικού δυναμικού) έχουν δικαίωμα πληρωμένων ημερών αδείας. Ενδεικτικό στοιχείο για τον εργασιακό Μεσαίωνα που επικρατεί στις ΗΠΑ είναι ότι μετά από ένα χρόνο απασχόλησης, κατά μέσο όρο, οι εργαζόμενοι δικαιούνται δέκα ημέρες πληρωμένων διακοπών.

Ο Τσίπρας κάνει διακοπές και ξαναβαφτίζει τον γιο του

Στο νησάκι Ερεικούσα, βορειοδυτικά της Κέρκυρας, βρίσκεται από σήμερα για τις διακοπές του ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως δικαιούται διακοπές μετά την μεγάλη προσωπική του επιτυχία να οδηγήσει τη χώρα σε νέο Μνημόνιο.

Κάποιοι κακοήθεις διαδίδουν πως ο Αλέξης Τσίπρας πήγε διακοπές στην Ερεικούσα, ώστε, αν συμβεί κάτι απρόοπτο, να διαφύγει με βάρκα στην Αλβανία.

Σκι τότε και τώρα

Η πρόταση της Ομοσπονδίας Ξενοδόχων για μαθητική εβδομάδα χειμερινών διακοπών θα μπορούσε να ακουστεί ενδιαφέρουσα σε άλλες εποχές, τον καιρό της ευφορίας λ.χ. έως το 2004. Τότε πιθανόν πολλές οικογένειες θα εξασφάλιζαν ένα διακοποδάνειο, ειδικά διαμορφωμένο από τις τράπεζες με πολλές εξοφλητικές δόσεις, και θα έστελναν τα παιδιά τους για σκι. Θα γκρίνιαζαν ασφαλώς οι συνήθεις μιζεραμπιλιστές, αλλά ποιος θα τους έδινε σημασία μες στον γενικευμένο ενθουσιασμό της ισχυράς Ελλάδος.

Τα πατσαβούρια

Εγκέφαλος γεμάτος σημειώσεις από ψώνια

Τι λέει; Τι να λέει. Εδώ. Τα ίδια. Έχω αράξει σπίτι και κάνω νύχια και ακούω λιγάκι ραδιόφωνο. Μετράω ώρες. Περιμένω να μπει το νοίκι που παίρνει ο μπαμπάς για να πάω για ψώνια, φιλενάδα. Πραγματικά, δεν μπορώ να κρατηθώ. Κι εσύ το ίδιο, το ξέρω. Θα πάμε να πάρουμε εκείνες τις τέλειες τις γόβες που έχουμε σταμπάρει, έτσι; Απλά, ρε συ, κοίτα να πάρεις διαφορετικό χρώμα, να μη φαίνεται ότι φοράμε τις ίδιες. Έλα, ξεκόλλα, αφού με ξέρεις, είναι ότι θέλω ανανέωση ρε παιδί μου. Έχω θέμα, σου λέω.

Η γκαρνταρόμπα μου ζητάει συνέχεια νέα σχέδια, νέες τάσεις, δεν γίνεται διαφορετικά, έτσι είμαι εγώ, θέλω να ανοίγω την ντουλάπα και να μπαίνουν καινούργια χρώματα στη ζωή μου, να πειραματίζομαι με συνδυασμούς, μαλλί, ζώνη, τσάντα, καταλαβαίνεις, φιλενάδα, καταλαβαίνεις, ζω ένα δράμα, χαχα. Ναι, μισό λεπτό. Μικρή που είναι η ζωή, μεγάλη όμως η ψυχή. Πολύ μου αρέσει αυτό το τραγούδι, αυτά τα λόγια, αχ, τόσο όμορφα, με νόημα, έτσι όπως το λέει είναι, αγάπη μου, είναι μικρή η ζωούλα μας, πρέπει να την εκμεταλλευτούμε όσο γίνεται, να ντυθούμε, να βγούμε, να διασκεδάσουμε, τι θα έχουμε να θυμόμαστε ρε συ όταν γεράσουμε; Κάνε με ν’ ανέβω πιο ψηλά, πλησίασέ με, φίλα με, κάτι καινούργιο ξεκινά. Αχ, ναι, ρε τρελή, έχω κέφια σήμερα, δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, χορεύω, έχω την κίνηση μέσα μου, άντε ετοιμάσου και εσύ και συναντιόμαστε στην αγορά, να πιούμε καφέ και να τα πούμε από κοντά, να σου πω και να μου πεις λεπτομέρειες, ξέρεις εσύ, χαχα. Ωπς! Κάτσε, έχω sms. Ο μπαμπάς είναι. Μπήκαν τα φράγκα. Γιούπι. Τα λέμε σε δέκα. Λεπτά, ρε μαλάκα, τι άλλο; Έλεος!

Ρολόγια Δολοφόνοι

“Ωρα γεννήσεως: 07:36 πρωινή”. Σ’ αυτό το παιδικό μου το βιβλιάριο καταγράφονται όλα. Το πρώτο μου χαμόγελο. Τα πρώτα μου εμβόλια. Η πρώτη φορά που άναρθρες λεξούλες βγήκαν από το στόμα μου. Το μελί χρώμα των ματιών μου. Πρώτα και πάνω απ’ όλα όμως, σημειώνεται με έμφαση σε ποια θέση βρισκόντουσαν του ρολογιού οι δείκτες τη μοναδική εκείνη στιγμή που αντίκρισα το φως αυτού του κόσμου. Ακόμα και πριν από το ίδιο το όνομα που μου δόθηκε, το θρήσκευμα, τον πατέρα και τη μάνα, σχηματίστηκε η ώρα που άφησα βίαια της μήτρας τη θαλπωρή και ξέσπασα σε έντονα κλάματα μωρουδιακά. Ο χρόνος.

Σαν μια στάμπα που σφράγισε μια και καλή την ύπαρξή μου, που ποτέ δεν έπαψε να μου καθορίζει τη ζωή σε όλα της τα στάδια. Άλλοτε να νιώθω την ανάσα του στο σβέρκο μου την ώρα που με κυνηγά, άλλοτε να τρέχω και να πέφτω και να ξανατρέχω λαχανιάζοντας ξοπίσω του, άλλοτε να μοιάζει με κλεψύδρα που αδειάζει σε δευτερόλεπτα και άλλοτε να γίνεται βουνό που θέλεις αιώνες για να ανεβείς στην κορυφή του. Και πάντοτε καμουφλαρισμένος και καλά κρυμμένος μέσα σε ρολόγια όλων των ειδών και όλων των θέσεων. Στο χέρι, στο κομοδίνο, στον τοίχο απέναντι, πάνω από το τζάκι, στην κουζίνα, στο αυτοκίνητο δίπλα από τα χιλιόμετρα, στο κινητό τηλέφωνο, στην οθόνη του υπολογιστή στη γωνία κάτω δεξιά, σε φωτογραφίες, σε εισιτήρια, σε ειδικούς αριθμούς τηλεφωνικούς που τους καλείς μην τυχόν και χάσεις την επαφή με τον χρόνο. Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι…

Γκετ απ, ρε!

Κάτι οι διακοπές και κάτι τα χαμπέρια που διαβάζω στην εφημερίδα και στο διαδίκτυο, το μυαλό μου γυρίζει καμμιά εικοσιπενταριά χρόνια πίσω. Τότε που, σαν τέλειωνα την δουλειά Σάββατο μεσημέρι, καβάλαγα την μηχανή μ’ ένα σακκίδιο κι έναν υπνόσακκο και…όπου μέρα μου και νύχτα μου. Πύλος, Φοινικούντα, Γαλαξείδι, Πάργα, Ξυλόκαστρο, Αστακός… Ο παράς στην τσέπη μετρημένος, ίσα-ίσα για βενζίνη, τσιγάρα, κανα-δυο σάντουιτς και κανα-δυο ποτά σε όποιο μπαράκι ή ντισκοτέκ ξέπεφτα το βράδυ. Όσο για ύπνο… ξενοδοχείον “Τα Αστέρια” και ο υπνόσακκος νά ‘ναι καλά.

Ήταν Αύγουστος, όπως και τώρα, όταν βρέθηκα σε έναν από τους αγαπημένους μου προορισμούς: το Ναύπλιο. Η ιδέα ήταν να περάσω το βράδυ στην πόλη, να πάω Κυριακή πρωί για μπάνιο στο Τολό και να παρακολουθήσω το βράδυ την παράσταση στο θέατρο της Επιδαύρου. Φυσικά, την νύχτα θα κοιμόμουν (όσο κοιμόμουν, τέλος πάντων) σε ένα ωραιότατο πλατωματάκι που είχα κυαλάρει από καιρό, κάπου δίπλα στο πλακόστρωτο δρομάκι που απλωνόταν στην παραλία, απέναντι από το Μπούρτζι.

Αύγουστος Ψεύτης

Εκμεταλλεύομαι συχνά το ότι έχω κοντά μου τη θάλασσα. Όχι τόσο για τα ξέφρενα τα καλοκαίρια αλλά κυρίως για τους χειμώνες. Τότε που όλοι έχουν φύγει και η βοή του κόσμου έχει καταλαγιάσει για τα καλά. Λατρεύω να πηγαίνω και να βαδίζω στην κρύα άμμο, καθώς απολαμβάνω το αποκλειστικό μου προνόμιο να συνομιλώ με τη φύση, έτσι όπως τη νιώθω εντός μου την ώρα που ο άνεμος παίρνει τα μαλλιά και τα ρούχα μου προς τα πίσω και με φυσάει και αντιστέκομαι, ενώ περπατάω με τα χέρια βαθιά μέσα στις τσέπες και μοιάζω με κατάρτι από μακριά που διασχίζει το πέλαγος. Κάθομαι και μετράω στα βότσαλα τα χρόνια που ‘φύγαν, τα καλοκαίρια ένα προς ένα που περάσαν, διαλέγω ποια ήταν τα καλύτερά μου και τα υπόλοιπα τα πετάω πάνω στο νερό της θάλασσας, ρίχνοντάς τα στριφογυριστά, για να σκάσουν τρεις και τέσσερις και πέντε φορές πριν βουλιάξουν στο βυθό, όπως όλες εκείνες οι αναμνήσεις που, όσο και αν το προσπάθησαν, βυθιστήκαν στο χθες.