Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ , Η ΝΟΜΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ

του Πέτρου Ι.Μηλιαράκη

Ένα από τα σοβαρά καθήκοντα που αναλαμβάνει ο νέος κομματικός σχηματισμός του πραγματικού και κατ’ ουσίαν μετώπου κατά του νεοφιλελευθερισμού, των μνημονίων και της λιτότητας (αναφέρομαι στη Λαϊκή Ενότητα), είναι η διαδικασία διαγραφής του καταχρηστικού, παράνομου και επονείδιστου χρέους.

Με το παρόν κείμενο επιχειρείται να τεθεί το «νομικό ζήτημα», όπως αυτό προσδιορίζεται από υπερκείμενους μάλιστα κανόνες δικαίου της διεθνούς και ευρωπαϊκής έννομης τάξης. Κατά τη γνώμη δε του γράφοντος κρίσιμα και χρήσιμα είναι τα εξής:

Ερίκ Τουσέν: Τα 242 δις του ελληνικού χρέους δεν πρέπει να πληρωθούν

Ποσό περίπου 242 δισ. ευρώ από το ελληνικό χρέος θεωρείται παράνομο και απεχθές και δεν πρέπει να πληρωθεί, σύμφωνα με τον Επιστημονικό Συνεργάτη της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους Ερίκ Τουσέν. H προκαταρκτική έκθεσης της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος καταλήγει άλλωστε στο συμπέρασμα ότι «η Ελλάδα όχι μόνο δεν είναι σε θέση να πληρώσει το χρέος, αλλά και δεν πρέπει να το πληρώσει, διότι είναι παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο».

Στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στη Βουλήγια την παρουσίαση της Προκαταρκτικής Έκθεσης της Επιτροπής, ο Ερίκ Τουσέν ανέφερε ότι τα 215 δισ. ευρώ που προέρχονται από δάνεια του EFSF, του ΔΝΤ και των 14 χωρών μελών της ευρωζώνης «στο σύνολό τους είναι συνδεδεμένα με τις ίδιες προϋποθέσεις. Αποτελεί ένα σύνολο με νομικά ελαττώματα, παρατυπίες και βλάβες στη χώρα, ώστε είναι αδύνατον να αφαιρεθεί από τον ορισμό του επαχθούς χρέους». Στην ίδια κατηγορία, είπε, ανήκουν και τα 27 δισ. ευρώ που έχει λάβει η Ελλάδα από την ΕΚΤ, σύμφωνα με τον αναγνωρισμένο οικονομολόγο.

Δυσρώπη*

Όσοι πιστεύουν πως για τους εταίρους είναι πραγματικά πρόβλημα το ζήτημα των συντάξεων ή των πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Αλίμονο εάν οι εταίροι μας, που στέλνουν στρατεύματα στην Αφρική και γλυκοκοιτάνε προς τη Μέση Ανατολή, ασχολιόντουσαν με τέτοιες μικρότητες.

Την ίδια στάση θα είχαν και για οποιοδήποτε άλλο θέμα προέβαλε η ελληνική κυβέρνηση. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν είναι τα “οικεία πρόσωπα” που έχουν μάθει να συναντούν, και να μένουν ήσυχοι, η όποια διαπραγμάτευση ήταν καταδικασμένη να έχει την ίδια κατάληξη με την σημερινή.

Χώρια που η οποιαδήποτε παραχώρηση δημιουργεί ένα πολύ κακό προηγούμενο για όσα έπονται να αντιμετωπίσουν. Αλλά και πάλι, έχω την αίσθηση πως δεν σκάνε ιδιαίτερα για τα δημοσιονομικά.

IΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Του ΚΑΛ. ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

Η πράξη της άρνησης πληρωμής του δημόσιου χρέους αποτελεί έννομη πράξη, κατά το διεθνές δίκαιο, ενώ αρκετές χώρες, κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, έχουν προσφύγει σε αυτή, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας που έχει κηρύξει ήδη τέσσερις επίσημες πτωχεύσεις. Οι πιστωτές μπορούν να διεκδικήσουν βέβαια την αποπληρωμή του χρέους, ασκώντας το δικαίωμα προσφυγής στα διεθνή ή εσωτερικά δικαστήρια των χωρών. Πρόσφατες χαρακτηριστικές περιπτώσεις χωρών, με αντιφατικές εμπειρίες, που αρνήθηκαν στην πορεία την «αρωγή» του ΔΝΤ ή και διέγραψαν μέρος του χρέους για να αναδειχθούν τα προβλήματα εφαρμογής των «προγραμμάτων αρωγής» καθώς και οι δυνατότητες που υπάρχουν στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, είναι αυτές της Αργεντινής και του Ισημερινού-Εκουαδόρ. Ακόμη, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Γερμανίας που, σύμφωνα με τη συνθήκη του Λονδίνου του 1953, διέγραψε το 63% του δημόσιου χρέους της επιτρέποντας τη γρήγορη ανάκαμψή της από τις στάχτες του Παγκόσμιου Πολέμου, που η ίδια προκάλεσε και επέβαλε, και στη συνέχεια τη μεταπολεμική πανευρωπαϊκή κυριαρχία της.

New Yorker: Oι αδιαμφισβήτητες αλήθειες Βαρουφάκη για το χρέος

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο «αιχμηρός θιασώτης της Θεωρίας των Παιγνίων», τέθηκε στο περιθώριο των διαπραγματεύσεων, το… παίγνιο της κρίσης όμως δεν τέλειωσε. Διότι το παιχνίδι «είναι πολιτικό και «όχι οικονομικό» και διότι οι αλήθειες που λέει ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών είναι «αδιαμφισβήτητες».

Μ’ αυτό το συμπέρασμα το New Yorker κάνει μια διαφορετική προσέγγιση της υπόθεσης Βαρουφάκη και της ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης και ο γνωστός αναλυτής του αμερικανικού περιοδικού Τζον Κάσιντι προειδοποιεί ότι εάν δεν αντιμετωπιστεί το θέμα του ελληνικού χρέους δεν θα υπάρξει και λύση του δράματος.

Ο Τζον Κάσιτνι, αφού παραθέτει το χρονικό του «ψαλιδίσματος» Βαρουφάκη, επισημαίνει ότι η κίνηση αυτή μπορεί βραχυπρόθεσμα να βοηθήσει και να κάνει σχετικά πιο εύκολο τον συμβιβασμό και για τις δύο πλευρές.

Σε τέσσερις μήνες; Τα πάνω κάτω!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Τι μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση από τη στιγμή που ευθέως Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Γερμανία και οι υπόλοιποι 18 υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης που απαρτίζουν το Γιούρογκρουπ απείλησαν με επανάληψη του κυπριακού σεναρίου; Στέγνωμα δηλαδή των τραπεζών από ρευστό και bank run; Αυτό είναι το ερώτημα που αντιτείνει η κυβέρνηση μετά τον ατιμωτικό συμβιβασμό της στο συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης στις 20 Φεβρουαρίου, επιχειρώντας να εμφανιστεί ότι βρέθηκε απροετοίμαστη απέναντι σε τέτοιο κυνισμό και, κυρίως, με την πλάτη στον τοίχο.

Το ΔΝΤ θέλει να κουρέψει το άδικο χρέος στην Ουκρανία…

Του Νίκου Κωτσικόπουλου

Όταν ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, τότε το 27% του εξωτερικού χρέους της Ουκρανίας μπορεί να διαγραφεί εύκολα, επειδή είναι χρέος που δημιούργησε ο Γιανουκόβιτς και οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις που είχαν σχέσεις με τη Μόσχα και άρα δεν συντρέχει λόγος να βαραίνει τους Ουκρανούς πολίτες

Με αυτό δεν θα είχαν αντίρρηση οι Έλληνες πολίτες, αλλά θυμούνται, πως όταν πρόκειται για την Ελλάδα, τότε το χρέος πρέπει να πληρωθεί, το κούρεμα να εξυπηρετεί τους δανειστές κι όχι τους πολίτες και τα χρέη προς τη Siemens δεν διαγράφονται…

Ως εκ τούτου, η υπόθεση της διαγραφής χρέους που προωθείται από το ΔΝΤ για την Ουκρανία, ενδιαφέρει πολύ τους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι θα ήθελαν να δουν να διαγράφεται το άδικο χρέος που συσσώρευσαν στους ώμους των Ελλήνων πολιτών, οι κυβερνώσες φατρίες στην Ελλάδα, για την προμήθεια άχρηστων ή υπεριμημένων προϊόντων και υπηρεσιών…

Ελάφρυνση του ελληνικού χρέους ζητούν μέσω των FT διάσημοι οικονομολόγοι

Παρέμβαση υπέρ της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, ώστε να δοθεί η δυνατότητα ανάπτυξης στην ελληνική οικονομία, κάνουν 18 οικονομολόγοι, οι περισσότεροι καθηγητές σε μεγάλα βρετανικά και αμερικανικά πανεπιστήμια, με άρθρο τους στην εφημερίδα Financial Times, υπό τον τίτλο: «Η Ευρώπη θα ωφεληθεί, αν δοθεί στην Ελλάδα μία νέα αρχή».

Οι οικονομολόγοι – μεταξύ των οποίων και οι νομπελίστες Τζόζεφ Στίγκλιτς και Χριστόφορος Πισσαρίδης – τονίζουν ότι «μόνο με μία ελάφρυνση του χρέους θα είναι δυνατό να υπάρξει μία αναπτυσσόμενη οικονομία που αξιοποιεί πλήρως τις δεξιοτεχνίες των ανθρώπων της για να συμβάλει σε μία ενωμένη και δημοκρατική Ευρώπη». Οι «18» συγχαίρουν τους συντάκτες των Financial Times που έχουν αρθρογραφήσει υπέρ της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους για την ηθική και ρεαλιστική στάση τους. «Ηθική, όσον αφορά την απόρριψη μίας δογματικής εμμονής για πλήρη αποπληρωμή του χρέους, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες – ένα δόγμα που διαιρεί ήδη την Ευρώπη. Ρεαλιστική, καθώς αναγνωρίζει το περιθώριο ανάσας που θα δώσει η ελάφρυνση του χρέους σε μία κυβέρνηση που επιδιώκει μεταρρυθμίσεις , αντί να επιδιώκει τη λιτότητα αυτή καθεαυτή».

Δεν υπάρχουν έξυπνες τεχνικές λύσεις για τη διαγραφή του χρέους

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Σπάνια φιλοξενώ κείμενα άλλων, όπως γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν το μπλογκ μου. Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση γιατί, πρώτον, το θέμα της διαγραφής του χρέους έχει μεγάλη οικονομική, κοινωνική και πολιτική σημασία και, δεύτερον, ο Λεωνίδας Βατικιώτης ασχολείται συστηματικά με το ζήτημα ήδη από το 2010 και κατέχει πολλές πλευρές του.

Η πρόταση των Σωτηρόπουλου-Μηλιού-Λαπατσιώρα έλαβε μεγάλη δημοσιότητα στην Ελλάδα. Από μόνη της δε συνιστά καινοτομία διότι, όπως ορθά αναφέρει ο Βατικιώτης, αποτελεί μια εκδοχή της πρότασης των Paris και Wyplosz. Και η τελευταία όμως δεν είναι στη ουσία παρά μια εκδοχή της πρότασης που είχαν νωρίτερα καταθέσει οι Buiter και  Rahbari, αλλά και ο De Grauwe και άλλοι.

Η νομική οδός για την διαγραφή του χρέους

Του κ. Γιώργου Κατρούγκαλου*

Η διαγραφή του χρέους είναι, προφανώς, θέμα πολιτικής απόφασης. Όσα ακολουθούν αφορούν αποκλειστικά και μόνο τις νομικές πλευρές του ζητήματος. Κατ’ αρχάς πρέπει να διευκρινισθούν τα εξής βασικά:

• Τα μνημόνια καθ’ εαυτά δεν αποτελούν διεθνείς συμβάσεις.
Συνεπώς δεν θεμελιώνουν, από μόνα τους, διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, ούτε η εφαρμοστική τους νομοθεσία έχει τυπική ισχύ ανώτερη από τον κοινό νόμο.

• Τα μνημόνια δεν αποτελούν κανόνες του Ευρωπαϊκού Κοινοτικού δικαίου.

• Ούτε από τις δανειακές συμβάσεις απορρέουν δεσμεύσεις με υπερνομοθετική ισχύ, εφόσον αυτές δεν έχουν κυρωθεί σύμφωνα με το Σύνταγμα.

• Συνεπώς, όλοι οι μνημονιακοί νόμοι μπορεί να καταργηθούν με νέο νόμο, με απλή πλειοψηφία, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη καταγγελία καμιάς σύμβασης.

Αναλυτικότερα:

Η πρόσφατη μελέτη του RMF για την ανάγκη διαγραφής του ελληνικού χρέους

Του Σπύρου Μαρκέτου,

καθηγητή Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ

Η ελληνική κοινωνία αντιλήφθηκε το πρόβλημα του δημόσιου χρέους την άνοιξη του 2010, όταν ο τότε πρωθυπουργός το χρησιμοποίησε για να δρομολογήσει τα μνημόνια και ανάλογα έπραξαν όλοι οι διάδοχοί του. Τέσσερα χρόνια μετά και αφού η πολιτική τους απονομιμοποίησε και αποσταθεροποίησε το συνασπισμό εξουσίας, το χρέος παραμένει στο επίκεντρο της σύγκρουσης. Έφθασε στο 174% του ΑΕΠ, ενώ προτού εφαρμοστούν τα μνημόνια, το 2009, ήταν “μόνο” 130%. Η πολιτική αντιμετώπισής του απέτυχε και ζητείται νέα.

Καλλιεργείται η ψευδαίσθηση, μερικές φορές και από στελέχη της Αριστεράς, ότι αρκεί να διακοπούν ή να ανατραπούν οι ακραίες επιλογές της τρέχουσας συγκυβέρνησης – από την εκποίηση του νερού και των αιγιαλών ως την υπερφορολόγηση της οικονομίας και την εξάχνωση της εργατικής νομοθεσίας- προκειμένου η χώρα να αναπνεύσει. Ωστόσο η μελέτη του RMF που κρατάτε στα χέρια σας αποδεικνύει ότι πραγματική ανάκαμψη είναι εντελώς ανέφικτη χωρίς βαθιά διαγραφή του χρέους, η οποία επομένως αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση μιας εναλλακτικής πολιτικής.

Το “επαχθές” χρέος, μηχανισμός οικονομικής εκμετάλλευσης και εθνικής κηδεμονίας

του Γιάννη Τόλιου*

Η έννοια του “επαχθούς/απεχθούς” χρέους και οι διεθνείς εμπειρίες από την “αθέτηση πληρωμών”

Πριν προχωρήσουμε στην εξέταση των εναλλακτικών “σεναρίων” αντιμετώπισης του ελληνικού δημόσιου χρέους, χρειάζονται ορισμένες αποσαφηνίσεις που έχουν σχέση με τις πολιτικές αντιμετώπισης του. Ειδικότερα στη διεθνή θεωρία και πρακτική υπάρχουν τρεις σχηματικά προσεγγίσεις για τη νομική φύση του δημόσιου χρέους και την αθέτηση πληρωμής του1. Η πρώτη των αγγλοσαξόνων θεωρητικών, αντιμετωπίζει το χρέος ως μια συνηθισμένη εμπορική πράξη και στις περιπτώσεις αδυναμίας πληρωμής εφαρμόζεται το πτωχευτικό δίκαιο με τις διάφορες μορφές αναδιάρθρωσης που καθορίζουν οι πιστωτές2. Η δεύτερη, θα λέγαμε η “κρατούσα”, θεωρεί ότι ένα κράτος έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την πληρωμή χρέους επικαλούμενο την “κατάσταση ανάγκης” (state of necessity), η οποία υιοθετείται από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ και αναφέρει ότι «ένα κράτος δεν μπορεί να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια, να διαλύσει την αστυνομία, να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες και να εκθέσει το λαό του σε συνθήκες χάους και αναρχίας, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους δανειστές του, αλλοδαπούς ή ημεδαπούς»3.

Λογιστικός έλεγχος για την διαγραφή του χρέους

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η Πρωτοβουλία για Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου δημιουργήθηκε τον Μάρτιο του 2011, με σκοπό να διεκδικήσει τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, μέσα από την συγκρότηση μιας αντίστοιχης επιτροπής, που θα διευκολύνει, θωρακίζοντας νομικά, την διαγραφή όλου ή του μεγαλύτερου μέρους του. Απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτελέσει τον σκοπό της είναι η σχετική επιτροπή να έχει εξοπλιστεί με τις απαραίτητες αρμοδιότητες από την κυβέρνηση, ώστε να μπορεί να έχει πρόσβαση σε δημόσια αρχεία για να ελέγξει ομολογιακές εκδόσεις, κρατικές προμήθειες, συμβάσεις, κ.λπ. Αναγκαίο να τονιστεί ότι κρίσιμο στοιχείο είναι η ανεξαρτησία της από το κράτος και τους μηχανισμούς του και η λογοδοσία της στην κοινωνία, για να μην καταντήσει κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Κάτι τέτοιο δεν έγινε μέχρι στιγμής για πολιτικούς λόγους, όπως ξέρουμε.

Παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το μόνο που απαιτείται είναι πολιτική βούληση!

Σε εφιάλτη χωρίς τέλος έχει εξελιχθεί η διαχείριση του δημόσιου χρέους από το 2010, όταν η τύχη του εναποτέθηκε στα χέρια των πιστωτών. Ακόμη και τώρα, 3,5 ολόκληρα χρόνια μετά την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου που συνόδευσε το πρώτο δάνειο, το ελληνικό πολιτικό σύστημα κρέμεται για πολλοστή φορά από τα γερμανικά χείλη για να μάθει τι ακριβώς θα αποφασίσει το Βερολίνο για το χρέος, με την «ώρα της κρίσης» εσχάτως (αφού όλοι αναμέναμε το φθινόπωρο του 2013 μετά τις γερμανικές εκλογές) να έχει μετατεθεί για το καλοκαίρι του 2014, αφού θα έχουν ολοκληρωθεί κι οι ευρωεκλογές.

Στάση πληρωμών της Ελλάδας έναντι των πιστωτών;

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Τι δείχνει το παράδειγμα της Αργεντινής. Που οδηγούν οι απαιτήσεις της Τρόικας και τι μπορεί να κερδίσει η Ελλάδα

Αν η Ελλάδα είχε προχωρήσει σε στάση πληρωμών απέναντι στους πιστωτές της από το 2010 κιόλας σήμερα όλα θα ήταν καλύτερα. Δεν θα είχαμε βιώσει την κοινωνική τραγωδία που εξελίσσεται καθημερινά στις ελληνικές οικογένειες και σχεδόν πάντα πίσω από κλειστές πόρτες και σφραγισμένα παράθυρα, μέρος της οποίας (και μάλλον την κορυφή του παγόβουνου) καταγράφουν οι επίσημες στατιστικές με την ανεργία να έχει φτάσει το 28%, αναμένοντας να αυξηθεί κι άλλο το 2014, με τους φόρους (μόνο) στην ακίνητη περιουσία να έχουν αυξηθεί κατά 684% την τελευταία 5ετία, κ.λπ., κ.λπ.

ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Γράφει ο Αντώνης Γρυπαίος

 Απάντηση  στο  Γιούνκερ :

Το παρόν άρθρο αφιερώνεται στις ψυχές των 3000 Ελλήνων που έφυγαν από τη ζωή σαν αυτόχειρες, λόγω οικονομικών προβλημάτων που δημιούργησαν στη χώρα μας οι εφιάλτες και προδότες πολιτικοί, πιόνια, μαριονέτες, και Φιλιππινέζες  της παγκόσμιας Σιωνιστικής Δικτατορίας των κ.κ. Ρότσιλντ & Ροκφέλερ.

Σήμερα όλοι μιλούν για κρίση χρέους των κρατών της Ευρωζώνης, αλλά και των ΗΠΑ. Η ένταξη της χώρας στο  ΔΝΤ, και στην όλη τρόϊκα, της Σιωνιστικής παγκοσμιοποίησης, ήταν ένα επιμελώς οργανωμένο και προμελετημένο Εθνικό και πολιτικό έγκλημα, μια Εθνική προδοσία, την οποίαν έφερε επιτυχώς εις πέρας ο ανθέλληνας και αρχιεφιάλτης όλων των εποχών του Ελληνισμού, Jeffrey, κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος!!!

ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ ΣΤΗΝ “ΑΥΓΗ” ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

1.Πιστεύεις ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί επαρκή λύση για την κρίση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα;

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι προεκλογικό και άρα πρόκειται για ένα μίγμα ουσιαστικών προτάσεων εξόδου από την κρίση, γενικών προθέσεων περί αλλαγής της ελληνικής κοινωνίας και συγκεκριμένων αντιλήψεων για τα αίτια της κρίσης. Δεν θέλω να μπω σε συζήτηση των επιμέρους σημείων και θεωρώ αβάσιμη την κριτική της Νέας Δημοκρατίας ότι το πρόγραμμα δεν έχει κοστολογηθεί. Λες και το σύμφυρμα μεταβαλλόμενων θέσεων που απαρτίζουν το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας είναι πλήρως κοστολογημένο. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αν διαβαστεί στο πλαίσιο των δηλώσεων που επανειλημμένα έχουν γίνει από την ηγεσία του, έχει ένα ριζοσπαστικό πυρήνα που μπορεί να βάλει τη χώρα σε άλλη πορεία. Αρκεί βέβαια να γίνει πράξη.