Στο 206% του ΑΕΠ το δημόσιο χρέος – Στο τραπέζι νέα μνημόνια

Για εκτίναξη του χρέους και ύφεση πάνω από 10% έκανε λόγο ο υφυπουργός Οικονομικών Θ. Σκυλακάκης

Στο 204% με 206% του ΑΕΠ προσδιόρισε το ύψος του  δημοσίου χρέους, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Θόδωρος Σκυλακάκης μιλώντας στο «ΘΕΜΑ Radio 104.6».

Ο ίδιος απέδωσε την εκτίναξη του χρέους όχι μόνο στις επιπτώσεις της πανδημίας αλλά και στην αναθεώρηση του τρόπου υπολογισμού που έκανε πρόσφατο η ΕΛΣΤΑΤ, με αποτέλεσμα να υπολογιστεί μικρότερο το ΑΕΠ του 209 κατά 4 δις ευρώ και του 2018 κατά 5 δις ευρώ.

Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Αστάθειας

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Στρωμένος με αγκάθια αποδεικνύεται για τη Γερμανία ο δρόμος επιβολής μιας σιδερένιας δημοσιονομικής πειθαρχίας, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της ευρωπαϊκής χρηματιστηριακής ολιγαρχίας. Αξίζει μάλιστα να προσέξουμε ότι το γερμανικό σχέδιο προκαλεί πολύ περισσότερες αντιδράσεις σε τμήματα της ευρωπαϊκής ελίτ προερχόμενα από άλλα κράτη μέλη, παρά στην ίδια την κοινωνία που δείχνει να έχει εξοικειωθεί με τη συνεχή φτωχοποίηση και την αποστέρηση κοινωνικών δικαιωμάτων που πριν λίγες δεκαετίες θεωρούνταν αναπόσπαστα τμήματα του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Το χάσμα του Παρισιού με το Βερολίνο, με αφορμή τι μεταρρυθμίσεις του Μακρόν, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των αντιδράσεων που γεννά η εξελισσόμενη Γερμανοποίηση της Ευρώπης. Δεν είναι όμως και το μοναδικό…

Ασυνήθιστης σφοδρότητας ήταν για παράδειγμα η αντίδραση της Ιταλίας απέναντι στο σχέδιο αναθεώρησης του καταστατικού του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (που συμμετείχε στη δανειοδότηση της Ελλάδας, της Ιταλίας και των ισπανικών τραπεζών και διαδέχθηκε το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) και συζητήθηκε στην σύνοδο κορυφής της ΕΕ. Ως αποτέλεσμα η τελική συμφωνία αντί για το τέλος του 2019 παραπέμφθηκε για τον Ιούνιο του 2020. Την ιταλική διαφωνία έκανε γνωστή ο προερχόμενος από το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, Λουίτζι ντι Μάγιο, προσθέτοντας ότι η Ιταλία δεν πρόκειται να συναινέσει στην μεταρρύθμιση μέχρι να αποσαφηνιστούν τα ευρύτερα σχέδια για τη Τραπεζική Ένωση.

Η καγκελάριος δεν έχει κανέναν να τη στηρίξει

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Στην  πιο απρόβλεπτη θέση της πολιτικής της καριέρας βρίσκεται η Άνγκελα Μέρκελ δύο χρόνια πριν εγκαταλείψει τη καγκελαρία, όπως έχει η ίδια δηλώσει, ολοκληρώνοντας επιτυχώς τέσσερις θητείες.

Εκτός της Γερμανίας, ο γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν δε φαίνεται πρόθυμος να συναινέσει στο σχέδιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που εξήλθε τραυματισμένο της μάχης των ευρωεκλογών κερδίζοντας 180 έδρες από 221 που είχε συγκεντρώσει το 2014, για να δοθεί στον Μάνφρεντ Βέμπερ το ανώτατο αξίωμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αναμφισβήτητα, πίσω από την άρνησή του δεν κρύβεται τίποτε άλλο παρά η διαχείριση της ήττας του, στην ίδια τη Γαλλία.  Μια άνευ όρων στήριξη στον εκλεκτό της γερμανικής Δεξιάς δεν καταδικάζει μόνο το δικό του κόμμα, Republique en Marche (La Rem), που κέρδισε 22 έδρες, σε ουραγό του παραδοσιακού συντηρητισμού ακυρώνοντας τα υπερφίαλα σχέδια που περιέφερε ανά την Ευρώπη, αναζητώντας συμμάχους για τη συγκρότηση ενός νέου φιλελεύθερου κέντρου, αλλά μένει έκθετος και στην κριτική της Λε Πεν ότι υποβαθμίζει τη  Γαλλία να σέρνεται πίσω από τη Γερμανία. Εκείνο ωστόσο που με βεβαιότητα δοκιμάζει τα νεύρα της καγκελαρίου είναι το επιχείρημα που επικαλείται ο γάλλος πρόεδρος, που για όσους δε θυμούνται στερείται κοινοβουλευτικής εμπειρίας, μιας και ο βατήρας της εισόδου του στην πολιτική ήταν η τράπεζα Ρότσιλντ. Παρόλα αυτά, απορρίπτει μέχρι στιγμής την πρόταση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, δυσκολεύοντας τη ζωή της ευρωπαϊκής Δεξιάς που χρειάζεται εναγωνίως συμμάχους για να κατακτήσει την πολυπόθητη θέση, υποστηρίζοντας ότι ο Βέμπερ στερείται …κυβερνητικής εμπειρίας, δεν έχει υπηρετήσει σε θέσεις υψηλής ευθύνης κι άλλα τέτοια είναι τα επιχειρήματα του …μπαρουτοκαπνισμένου Μακρόν.

Αυξήθηκε κατά 17 δισ. ευρώ το Δημόσιο Χρέος σε ένα χρόνο!

Στο 181,1% του ΑΕΠ ή 334,5 δισ. ευρώ διαμορφώθηκε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το τέταρτο τρίμηνο του 2018, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που δόθηκαν στη δημοσιότητα.

Το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί μέσα σε ένα χρόνο κατά 17 δισ. ευρώ(!!!), αφού στο τέλος του δ’ τριμήνου του 2017 ήταν 317,485 δισ. ευρώ. Η συγκεκριμένη αύξηση οφείλεται κατά κύριο λόγο στην εκταμίευση των τελευταίων δόσεων των δανείων των πιστωτών που θα κληθεί να αποπληρώσει ο εργαζόμενος λαός. Από το σύνολο του χρέους, τα 273,343 δισ. ευρώ είναι μακροπρόθεσμο χρέος, έναντι 254,503 δισ. ευρώ το δ’ τρίμηνο του 2017.

Τράπεζες και Δημόσιο Χρέος – Μύθοι και πραγματικότητα

Του Νίκου Ιγγλέση

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, στη δημόσια συζήτηση, εμφανίστηκε μια άποψη που υποστηρίζει ότι η ουσιαστική χρεοκοπία της Ελλάδας  το 2010 και η υπαγωγή της στις Δανειακές Συμβάσεις – Μνημόνια οφείλονται στις τεράστιες ζημίες (μαύρες τρύπες) των εγχώριων τραπεζών. Σύμφωνα με την άποψη αυτή τα χρέη των ελληνικών πιστωτικών ιδρυμάτων, από το 2008, ανήλθαν σε περίπου 250 δις. ευρώ και καλύφθηκαν από το Δημόσιο. Έτσι, το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών μετατράπηκε σε δημόσιο χρέος και φορτώθηκε στον ελληνικό λαό, ο οποίος πρέπει να το ξεπληρώσει.    

Το τεράστιο αυτό τραπεζικό χρέος υποτίθεται ότι κατέστησε υποχρεωτική την υπογραφή, το 2010, του πρώτου Μνημονίου, ύψους 110 δις. ευρώ και στη συνέχεια, το 2012, του δεύτερου Μνημονίου, ύψους 141 δις. Κατά την άποψη αυτή, η χώρα μας δανείστηκε συνολικά  251 δις. για να καλύψει τραπεζικά χρέη 250 δις. Η αλήθεια είναι ότι με τις δύο πρώτες Δανειακές Συμβάσεις – Μνημόνια η Ελλάδα δανείστηκε 215,8 και όχι 251 δις., γιατί δεν εκταμιεύτηκαν όλα τα ποσά που είχαν εγκριθεί αρχικά, ενώ στις αρχές του 2015 επιστράφηκαν 10,9 δις. από τα 50 δις. που είχαν προβλεφθεί, με τη δεύτερη Δανειακή Σύμβαση, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και δεν είχαν χρησιμοποιηθεί.

«Μούσι» η ελάφρυνση χρέους

Του Μπάμπη Μιχάλη

Μετά το καλοκαίρι του 2018, υπό προϋποθέσεις και εφόσον θεωρηθεί αναγκαίο, θα εφαρμοστούν μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, διεμήνυσε χθες ο Πιερ Μοσκοβισί.

Απαντώντας σε ερώτηση του ευρωβουλευτή της Λαϊκής Ενότητας, Νίκου Χουντή, ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της Ε.Ε. τόνισε ότι «το Eurogroup προτίθεται να εφαρμόσει πιθανά μεσοπρόθεσμα μέτρα μετά την επιτυχή εφαρμογή του προγράμματος του ΕΜΣ».

Ξεκαθάρισε όμως ότι «τα εν λόγω μέτρα θα εφαρμοστούν εάν από την επικαιροποιημένη ανάλυση της βιωσιμότητας του χρέους -από τους θεσμούς- στο τέλος του προγράμματος (δηλαδή το καλοκαίρι του 2018), προκύψει ότι είναι αναγκαία για να επιτευχθεί ο συμφωνηθείς στόχος των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών (GFN) και υπό την προϋπόθεση θετικής αξιολόγησης της υλοποίησης του προγράμματος από τους θεσμούς και το Eurogroup».

Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις και μια …μνημονιακή συνηγορία

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Στο βιβλίο του Γ.Β. Δερτιλή με τίτλο Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις 1821 – 2016 (εκδ. Πόλις, 2016) παρατίθενται με την πιο ενδελεχή τεκμηρίωση πολύτιμες πληροφορίες και πρωτότυπες πηγές για την ερμηνεία της σημερινής κρίσης χρέους.

Πριν απ’ οτιδήποτε άλλο είναι οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες που ακολουθούν το ελληνικό κράτος από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του. Όπως φαίνεται και στο διάγραμμα που παραθέτουμε από την εισαγωγή του βιβλίου, από το 1833 ακόμη οι στρατιωτικές δαπάνες απορροφούσαν τουλάχιστον το 17% των συνολικών δημοσίων δαπανών. Στα 54 δε από αυτά τα 160 χρόνια ξεπέρασαν ακόμη και το 30%! Ο συγγραφέας ανασκευάζει και την ευρέως διαδεδομένη άποψη που αποδίδει στις επενδύσεις επί των υποδομών τη χρεοκοπία του 1893, επί Χαρ. Τρικούπη, χαρακτηρίζοντας το επιχείρημα «εσφαλμένο επειδή ήταν υστερόβουλα υπερβολικό. Το κύριο αίτιο της υπερχρέωσης ήταν, όπως πάντα, οι στρατιωτικές δαπάνες», συμπεραίνει.

Το ασφαλιστικό στο στόχαστρο της Επιτροπής Αλήθειας

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Την πρώτη της δημόσια συνεδρίαση πραγματοποίησε η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, μετά την μετατροπή της σε σωματείο, τον Μάρτιο του 2016. Η συνεδρίαση πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, με την παρουσία δεκάδων πολιτών. Ειδικά την πρώτη μέρα, το Σάββατο 5 Νοεμβρίου, η συνεδρίαση ξεκίνησε με τη συμμετοχή περισσότερων από 250 ενδιαφερομένων. Στο επίκεντρο των συζητήσεων βρέθηκαν δύο θέματα: το ασφαλιστικό και οι τράπεζες. Οι προκαταρκτικές εισηγήσεις που παρουσιάστηκαν από μέλη της Επιτροπής επιδίωξαν να δείξουν τον καταστρεπτικό ρόλο που διαδραμάτισε η υπαγωγή της Ελλάδας στο καθεστώς της χρεοκρατίας και των μνημονίων στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των κατοίκων της χώρας και στη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα.

Το βασικό μέλημα της Επιτροπής ήταν να ανασκευάσει το ευρέως διαδεδομένο επιχείρημα ότι οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα παίρνουν υψηλές συντάξεις, επειδή το ελληνικό κράτος πρόνοιας είναι υπερβολικά γενναιόδωρο κι αυτή είναι η αιτία του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία. Η σημασία της απάντησης σε τούτο το επιχείρημα ξεπερνάει τις θεωρητικές αναζητήσεις, καθώς στην «αλήθεια» αυτής ακριβώς της αιτιακής σχέσης εδράζονται και οι θεραπείες – σοκ που προκρίνονται απ’ όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις την τελευταία 6ετία: μείωση των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών ώστε να δημιουργηθούν τα απαραίτητα πλεονάσματα που θα επιτρέψουν την επαναφορά στη δημοσιονομική σταθερότητα. Το πόσο λάθος, πέρα από κοινωνικά άδικη και οδυνηρή, είναι αυτή η συνταγή αποδεικνύεται όχι μόνο από την αύξηση του δημόσιου χρέους παρά τις αλλεπάλληλες μειώσεις συντάξεων, αλλά και από τα σαθρά θεμέλια του επιχειρήματος περί «γενναιόδωρου ελληνικού κοινωνικού κράτους».

Οσο μεγαλώνει το ξεπούλημα, τόσο μεγαλώνει το χρέος!

Γράφει:ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

To έτος 2000 το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν 139,2 δισ. ευρώ.

Το 2004 το δημόσιο χρέος είχε ανέλθει στα 201,2 δισ. ευρώ.

Το 2009 το δημόσιο χρέος έφτασε στα 298,5 δισ. ευρώ.

Στα τέλη του 2011, το δημόσιο χρέος «έκλεισε» στα 367 δισ. ευρώ.

*

Η παραπάνω αναδρομή είναι χρήσιμη – όπως ελπίζουμε θα φανεί στη συνέχεια – ώστε να διερευνήσουμε πόση σχέση έχει (κι αν έχει οποιαδήποτε σχέση) με την αλήθεια η απίστευτη προπαγάνδα που κατακλύζει το δημόσιο βίο.

Αναφερόμαστε στην προπαγάνδα που ισχυρίζεται πως:

«Η μείωση του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων περνάει μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις και τις αποκρατικοποιήσεις του δημόσιου τομέα».