Δημοψήφισμα 2015: Όταν σχεδόν όλες οι κοινωνικές τάξεις της χώρας τα πήραν κρανίο

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία 10 χρόνια στην Ελλάδα είναι συναρπαστικά, αν εξαιρέσεις ότι είμαστε πλέον πάμφτωχοι, η ανεργία έχει φτάσει σε τροχιά, το πολιτικό σύστημα είναι Looney Tunes, η αστυνομική καταστολή έχει εκτοξευθεί και φτάσαμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε αν θα έχουμε περισσότερους φασίστες από αδέσποτα στο δρόμο (και σε αντίθεση με τα αδέσποτα, οι φασίστες θέλουν μπόγια να τους μαζέψει). Μπορεί τα πράγματα να είναι τελείως σκατά, αλλά τουλάχιστον διασκεδάζουμε, το οποίο είναι και το βασικό διακύβευμα της σύντομης μίζερης ύπαρξής μας στο σύντομα.

Και τι μπορεί να μας διασκεδάσει περισσότερο από μια μεγάλη αναμπουμπούλα; Και χωρίς αμφιβολία, η μεγαλύτερη ευκαιρία για οτινάναι στο τώρα ήταν το Δημοψήφισμα του 2015. Πολλά σενάρια προέκυψαν από τότε, ειδικά μετά το μνημονιακό μετέπειτα των Τσίπρα, Φλαμπουράρη και της υπόλοιπης κομπανίας, για το ποιος ήταν το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σχέδιο, ενώ κατά την ταπεινή μου γνώμη οι Συριζαίοι, όπως κάθε είδος έλληνα πολιτικού, είναι μεγαλύτεροι οπαδοί του αυτοσχεδιασμού κι από τους τζαζίστες. Το οποίο σημαίνει θα κάνω ό,τι μου κατέβει αρκεί να τη σκαπουλάρω κάπως.

«Αλέξη, θέλεις χυμό;»

Κλείνουν τέσσερα χρόνια από το διάγγελμα του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, για το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015. Αντί άλλης αναφοράς θα δημοσιεύσουμε ένα βίντεο.

Πιέζει ο χρόνος για τη συμφωνία των Πρεσπών

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η κυβέρνηση βιάζεται να νομιμοποιήσει την απόφασή της για τη συμφωνία των Πρεσπών με κύρωση από τη Βουλή

Αντιμέτωπες με τα (πολιτικά) προβλήματα που δημιούργησε η μεγάλη αποχή στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής στην ΠΓΔΜ βρίσκονται οι κυβερνήσεις των Τσίπρα και Ζάεφ. Κοινό πρόβλημα και για τους δύο πρωθυπουργούς είναι η πιθανότητα να μην καταφέρουν να ανταποκριθούν στη δέσμευση που είχαν αναλάβει έναντι των ΗΠΑ για μια ταχεία και ομαλή τακτοποίηση των σχέσεων μεταξύ των χωρών, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας στα Δυτικά Βαλκάνια.

Η απροθυμία που επέδειξε η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της ΠΓΔΜ να νομιμοποιήσουν με τη συμμετοχή τους το δημοψήφισμα για την αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας της χώρας τους δεν φαίνεται να πτοεί ούτε τον Ζάεφ ούτε τον Τσίπρα, οι οποίοι εμφανίζονται αποφασισμένοι να προχωρήσουν την τήρηση της διαδικασίας που έχει συμφωνηθεί για την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών…

Δημοψήφισμα αλά βαλκανικά: προκαταλήψεις, άγνοια και ευσεβείς πόθοι

Της Βασιλικής Σιούτη

Όλες οι πολιτικές εξελίξεις την εβδομάδα που πέρασε

Το θέμα της επίσημης ονομασίας του κράτους της ΠΓΔΜ είναι ένα πρόβλημα που απασχολεί τα Σκόπια και την Αθήνα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από την εποχή της ανεξαρτησίας της μικρής αυτής χώρας που ανήκε κάποτε στην ενιαία Γιουγκοσλαβία. Η διένεξη αυτή ήταν πάντα μια ενοχλητική υπόθεση για την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, που επιθυμούσαν να κλείσει, για λόγους χρησιμότητας της ΠΓΔΜ κυρίως, χωρίς να μπαίνουν ποτέ στην ουσία της υπόθεσης. Το εάν η Ελλάδα είχε ή όχι δίκιο στους ισχυρισμούς της ήταν κάτι που δεν ενδιέφερε κανέναν πολιτικό στη Δύση. Το ίδιο και η Ιστορία της Μακεδονίας.

Θολώνουν τα νερά των Πρεσπών

Της Βασιλικής Σιούτη

Οι πολίτες της ΠΓΔΜ γύρισαν την πλάτη στο δημοψήφισμα. Πώς προέκυψε το αποτέλεσμα μεταδίδει η Βασιλική Σιούτη, που συνέχισε το οδοιπορικό και μετά το Βαλάντοβο και τη Στρώμνιτσα ταξίδεψε σε Στιπ, Βέλες, Τέτοβο και Σκόπια.

Η λαϊκή νομιμοποίηση που επιθυμούσε ο Ζόραν Ζάεφ για να προχωρήσει με τις αλλαγές του Συντάγματος και τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν επετεύχθη. Ο προβληματισμός και η απογοήτευση των πολιτών της ΠΓΔΜ, που ήταν εμφανής όλες τις προηγούμενες μέρες, εκφράστηκε τελικά με την αποχή τους από το δημοψήφισμα. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί νίκη του εθνικιστικού κόμματος της αντιπολίτευσης VMRO και των διοργανωτών του μποϊκοτάζ. Ήταν χαρακτηριστική η εικόνα εχθές το βράδυ στο κέντρο των Σκοπίων, όπου οι συγκεκριμένοι είχαν συγκέντρωση για να γιορτάσουν το υψηλό ποσοστό της αποχής και μοίραζαν φαγητό (για να προσελκύσουν κόσμο), αλλά μόλις μερικές εκατοντάδες μόνο προσήλθαν.

To αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν είναι άσπρο ή μαύρο και η ερμηνεία του δεν είναι απλή. Το βασικό μήνυμα το στέλνει η αποχή. Οι λόγοι όμως, είναι περισσότεροι από ένας και δεν είναι όλα όπως μπορεί να φαίνονται.

Δημοψήφισμα 2015 : Από την αδυναμία του αστικού κόσμου στην καταλυτική ηγεμονία του

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Το εργατικό λαϊκό ΟΧΙ μπορούσε να πάει πιο μακριά με μια Αριστερά που δεν θα ακύρωνε τις δυνατότητες της σύγκρουσης και θα συγκροτούσε αντικυβερνητικό κέντρο αγώνα

Χωρίς ρήξη με το πλαίσιο της ΕΕ και του κεφαλαίου, αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός η βελτίωση της θέσης των εργαζομένων

«Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται…»

Πάνω στο πολιτικό πτώμα της τύχης του δημοψηφίσματος του 2015, έχει στηθεί ένας τρελός, εκδικητικός χορός νίκης. Για τα αστικά, φιλελεύθερα και «φιλοευρωπαϊκά» ρεύματα, η μετατροπή από τον ΣΥΡΙΖΑ του επιβλητικού ΟΧΙ σε πανηγυρικό ΝΑΙ, αποτελεί «απόδειξη» πως τελικά κάθε προοπτική έξω από τη φυλακή της ΕΕ, είναι αδύνατη και αδιανόητη.

Το κακό, οι σχέσεις και όλα τα επόμενα

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Δυόμισι χρόνια μετά το δημοψήφισμα, που απέφερε τερατογενέσεις, και τρία μετά την εγκατάσταση αριστερών και (ακρο)δεξιών στην εξουσία (στην «κυβέρνηση»), τι έχει επικρατήσει στην ελληνική κοινωνία, με δεδομένο ότι οικονομικά πάμε από το κακό στο χειρότερο και η νοοτροπία παραμένει ως είχε με δεξιές και σοσιαλδεξιές κυβερνήσεις; Οι διαπιστώσεις είναι μάλλον αποθαρρυντικές, με πρώτη και κυριότερη την αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού – είναι αυτό ολοφάνερο αν ρίξουμε μια ματιά στις σχέσεις που «σχηματίστηκαν» μέσα στις ίδιες τις οικογένειες αλλά και μεταξύ για πολλά χρόνια (αδελφικών) φίλων.

Καταλωνία: Ηθική και (πολιτικές) σκοπιμότητες

  Του Δημήτρη Μηλάκα

ΤΟ (ΔΙΕΘΝΕΣ) Δίκαιο – για όσους δεν πέφτουν από τα σύννεφα – δεν είναι τίποτε περισσότερο από την κωδικοποίηση του συσχετισμού της δύναμης, με ένα χορταστικό πασπάλισμα ωραίων λέξεων και φράσεων για αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα που θα πρέπει να τηρούνται και να προστατεύονται.

Ακρογωνιαίος λίθος των εν λόγω πασπαλισμάτων είναι τα βασικά ατομικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου και του αυτοπροσδιορισμού. Αφαιρώντας, ωστόσο, τη «σάλτσα», αυτό που μένει στο Δίκαιο είναι ο συσχετισμός της δύναμης. Με πιο απλά λόγια, δίκαιο είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ισχυροί ερμηνεύουν αυτό που έ-χουν γράψει…

ΑΚΡΙΒΩΣ αυτός ο συσχετισμός που ίσχυε πριν από μερικά χρόνια αποφάνθηκε υπέρ του δίκαιου αγώνα των κατοίκων του Κοσσυφοπεδίου – αυτόνομης επαρχίας της Σερβίας – να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους και με βάση αυτήν την απόφαση τα δυτικά όπλα πολέμησαν υπέρ αυτής της υπόθεσης.

Καταλωνία

Επιτρέψτε μας: έχουμε σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσον το δημοψήφισμα ήταν ο μοναδικός ή, έστω, ο κυριότερος λόγος της επίδειξης αστυνομικής βίας εκ μέρους της μαδριλένικης κυβέρνησης. Το πιθανότερο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα ήταν “όχι”. Αλλά ακόμα κι αν ήταν “ναι” δεν θα αναγνωριζόταν από κανέναν. Επιπλέον δεν θα ήταν ένα ισχυρά πλειοψηφικό “ναι”· στην καλύτερη για τους οπαδούς της κρατικής ανεξαρτησίας περίπτωση θα ήταν λίγο παραπάνω απ’ το 50%. Με το υπόλοιπο, κοντά στο 50% να είναι εναντίον. (Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που εμφανίζεται μέσα σ’ αυτήν την άγρια νύχτα, λαμβάνοντας υπόψη και την αισθητά κάτω απ’ το μισό συμμετοχή, επιβεβαιώνει τα πιο πάνω: πήγαν να ψηφίσουν – και καλά έκαναν με τέτοια απαγόρευση… – βασικά οι υποστηρικτές της ανεξαρτητοποίησης…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα το ισπανικό καθεστώς θα μπορούσε απλά να κρατήσει την υπομονή του και την ψυχραιμία του. Αλλά όχι: στο σύνολο του το βαθύ ισπανικό κράτος, και οπωσδήποτε χωρίς τύψεις η δεξιά του, είναι κληρονόμοι του φρανκισμού. Τον οποίο φρόντισαν απλά να κουκουλώσουν όταν ψόφησε ο φασιστο-στρατηγός. Ποτέ δεν έγινε στην ισπανία αυτό το, έστω προσχηματικό, που έγινε στην ελλάδα και ονομάστηκε “αποχουντοποίηση”. Ποτέ δεν πήγε κάποιος φυλακή για τα συστηματικά, επί 40 χρόνια, θηριώδη εγκλήματα του ισπανικού φασισμού.

Ξέρεις ότι η ψήφος σου έχει πια νόημα, μόνο όταν σου ανοίγουν το κεφάλι για να μην ψηφίσεις

Ζωντάνεψε η πατρίδα μας η Ευρώπη, αφού στην Ισπανία όχι μόνο απαγορεύτηκε το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλονίας αλλά οι κουκουλοφόροι αστυνομικοί του ισπανικού κράτους επιτέθηκαν -ακόμα και με πλαστικές σφαίρες- στους πολίτες που ήθελαν να ψηφίσουν, και έστειλαν μερικές εκατοντάδες νοματαίους στο νοσοκομείο.

Πολύ καλά τα πηγαίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού μετά τους νεοναζί και τους ακροδεξιούς που μπαίνουν αβέρτα στα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών, μετά την ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα επειδή οι Έλληνες δεν ψήφισαν σωστά, μετά το Brexit που έκαναν λάθος οι Βρετανοί πολίτες γιατί δεν ξέρουν να ψηφίζουν, μετά το ιταλικό δημοψήφισμα που και οι Ιταλοί πολίτες ψήφισαν ΟΧΙ γιατί δεν ξέρουν κι αυτοί να ψηφίζουν σωστά, έρχεται και το απαγορευμένο δημοψήφισμα στην Καταλονία για να μην έχει κανείς αμφιβολία πως η Δημοκρατία κυριαρχεί στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ήταν σωστό να απαγορευτεί το δημοψήφισμα στην Καταλονία γιατί η Βαρκελώνη έχει εκατομμύρια τουρίστες και δεν μπορούμε να ταράζουμε τις ανέμελες διακοπές των τουριστών με δημοψηφίσματα.

H δημοκρατία στα καλύτερα της

Καταλωνία, 1/10/2017.

το “απαγορευμένο” δημοψήφισμα.

Ο Ισπανός πρωθυπουργός Ραχόι με τη βοήθεια της ΕΕ προσπάθησε να καταστείλει με ωμή βία το δικαίωμα στην έκφραση γνώμης των Καταλανών. Ωμή “τριτοκοσμική” βία των αστυνομικών ειδικών δυνάμεων, με πλαστικές σφαίρες και πολύ ξύλο αδιακρίτως ακόμα και σε ηλικιωμένους, θυμίζοντας έντονα το φασιστικό παρελθόν του Φράνκο. Η δε “ευρωπαική σοσιαλδημοκρατία” και η ροζ αριστερά της τσέπης σφυρίζει αδιάφορα , καθώς , μπορεί να πρωταγωνιστεί εδώ και 25 χρόνια στα δικαιώματα αυτοδιάθεσης λαών των οποίων οι κυβερνήσεις δεν είναι φίλιες ( Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία τρανά παραδείγματα) και να υποστηρίζει με μανία το δικαίωμα τους, ακόμα και στην περίπτωση της Σκωτίας (εδώ κι αν είχαμε τραγέλαφο με την Σκωτσέζα “ευρωπαίστρια” πρωθυπουργό να διδάσκει υποτέλεια και σκύψιμο κεφαλιού όσο δεν πάει άλλο, δήλωσε αλληλέγγυα στον …Ραχόυ και πως οι Καταλανοί δεν είχαν δικαίωμα να κάνουν δημοψήφισμα, αλλά η ίδια όπου βρεθεί κι όπου σταθεί μιλά για επανάληψη του δημοψηφίσματος του 2015 στη χώρα της για να πιέσει για να μην γίνει το brexit !!!!) αλλά για την Καταλωνία πέρα βρέχει.

Πρόβα μαύρου νυφικού

Δύο κυριάρχα γεγονότα στη χθεσινή ειδησεογραφία αποτελούν προπομπό μαύρων ημερών.

νο1 : Στην Ιβηρική, στην Καταλωνία, όπου ο Ραχόι έχοντας την ενεργή υποστήριξη της Ε.Ε προσπαθεί να καταστείλει την αυτοδιάθεση ενός λαού. Οι Καταλανοί έχουν προκυρήξει εδώ και καιρό δημοψήφισμα ανεξαρτησίας για τις 1/10. Η Καταλωνία, από τις πιο πλούσιες περιοχές της Ισπανίας έχει συνδεθεί με την Ισπανία μακρόθεν, από τον 15ο αιώνα την εποχή της ενώσης δια γάμου της Ισαβέλλας της Καστίλης και του Φερδινάνδου της Αραγωνίας.

Πολιτικό χάος στην Ιβηρική

Η ισπανική εθνοφρουρά συνέλαβε Καταλανούς αξιωματούχους

Τις πρωινές ώρες της σημερινής μέρας, με εντολή του ισπανικού υπουργείου εσωτερικών έλαβε χώρα ίσως το πιο οξυμένο επεισόδιο έντασης των τελευταίων χρόνων ανάμεσα στην Καταλονία και την ισπανική κυβέρνηση. Σε μια κρίση που σοβεί εδώ και χρόνια αλλά κορυφώθηκε ειδικά τους τελευταίες μήνες ενόψει του δημοψηφίσματος περί πλήρους ανεξαρτησίας που έχει προκηρύξει η τοπική κυβέρνηση της Καταλονίας για την 1η Οκτώβρη τα επεισόδια, πολιτικά, δικαστικά, κινηματικά, είναι πολλά και καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα της ισπανικής ιστορίας. Αυτό που συνέβη όμως σήμερα το πρωί είναι μάλλον το πιο έντονο επεισόδιο της σύγχρονης μεταφρανκικής πολιτικής ζωής της Ισπανίας.

Με εντολή του ισπανικού υπουργείου εσωτερικών και στη βάση της απόφασης του Συνταγματικού Δικαστηρίου, που έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο του καταλανικού κοινοβουλίου για το επικείμενο δημοψήφισμα, συνελήφθησαν από τη Guardia Civil αξιωματούχοι σε θέσεις κλειδιά των τοπικών υπουργείων, όσον αφορά την οικονομική και διοικητική λειτουργία της τοπικής κυβέρνησης με σκοπό να μπλοκαριστεί το δημοψήφισμα.

Η Καταλωνία και οι φόβοι για «ντόμινο» στην Ευρώπη

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Πριν από έναν ακριβώς μήνα, η Βαρκελώνη βρισκόταν στο κέντρο της διεθνούς επικαιρότητας εξαιτίας της τρομοκρατικής επίθεσης τζιχαντιστών, που αιματοκύλισαν τον φημισμένο πεζόδρομο της πόλης Ράμπλα. Αυτές τις μέρες, η Καταλωνία γίνεται και πάλι εστία διεθνούς ενδιαφέροντος λόγω μιας άλλης, πολύ διαφορετικής και ευτυχώς ειρηνικής (για την ώρα;) σύγκρουσης.

Αντίπαλα στρατόπεδα: η περιφερειακή κυβέρνηση του Κάρλες Πουτζδεμόν, που επιδιώκει τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους και η κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης, υπό τον Μαριάνο Ραχόι, που είναι αποφασισμένη να εμποδίσει πάση θυσία τον ακρωτηριασμό του ισπανικού βασιλείου. Αφορμή: το δημοψήφισμα που έχει εξαγγείλει μονομερώς για την 1η Οκτωβρίου η Generalitat (περιφερειακή κυβέρνηση) και το οποίο έχει κηρυχθεί παράνομο από τη Μαδρίτη.

Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η Ευρώπη έζησε αρκετές αλλαγές συνόρων ύστερα από ιστορικής σημασίας ανατροπές όπως ήταν η πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, οι πόλεμοι στη Γιουγκοσλαβία και, πιο πρόσφατα, η κρίση στην Ουκρανία. Αυτή τη φορά, όμως, μια χώρα της Δυτικής Ευρώπης, μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, με ισχυρό ρόλο στους κόλπους τους, απειλείται με διάσπαση.

Αποσταθεροποίηση θα φέρει η ελέω νοθείας νίκη του «Ναι» στην Τουρκία

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Όργιο βίας και νοθείας προηγήθηκε της οριακής νίκης του «Ναι» στο καθοριστικής σημασίας δημοψήφισμα που διεξήχθη στην Τουρκία την Κυριακή 16 Απριλίου.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το ανεπίσημο αποτέλεσμα που δίνει το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu με καταμετρημένο το 99,99% των ψήφων φέρει το «Ναι» να προηγείται με 51,2% (και 24.326.633 ψήφους) έναντι 48,8% (και 23.186.760 ψήφους) που συγκεντρώνει το «Όχι». Με βάση το χάρτη των εκλογικών περιφερειών που έχει δοθεί στη δημοσιότητα το «Ναι» υπερισχύει στην αγροτική και φτωχή ενδοχώρα που ευνοήθηκε από τις παροχές του Ερντογάν, ενώ το «Όχι» στα παράλια, τα αστικά κέντρα (Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα, Σμύρνη, κ.α.) και τις κουρδικές περιοχές.

Ρήξη με τις ψευδαισθήσεις

σχόλιο blog

Ο Γ. Βαρουφάκης επαναλαμβάνει όσα διακυρήσσει για την πίστη του στην ΕΕ, την απέχθεια του στον Σοίμπλε, την αγάπη του για το κοινό νόμισμα. Λες και το ζήτημα είναι θέμα προσώπων κι όχι θέμα πολιτικών και “θεσμών” που τις εφαρμόζουν.Λες και η ίδια η ΕΕ δεν είναι ο μηχανισμός επιβολής, ο πολιορκητικός κριός που στέλνει έτοιμα τα τερατουργήματα/νομοσχέδια υπαγορευμένα από τα μνημόνια. Λες και ο ίδιος δεν σπούδασε και δεν διδάσκει οικονομικά , αλλά …θεολογία όπου το μόνο που απαιτείται είναι η αιώνια πίστη. Έχουμε διατρανώσει με κάθε τρόπο πως οποιοσδήποτε κατέχει στοιχειώδη μόρφωση,  μετά από την 7χρονη τραγική εμπειρία της χώρας συνεχίζει να υποστηρίζει πως οι …λύκοι μπορούν με κάποιον θεικό ή μαγικό τρόπο να μεταμορφωθούν σε φιλήσυχα αρνιά, το κάνει υπερασπιζόμενος συμφέροντα, είτε δικά του προσωπικά είτε της άρχουσας τάξης. Δεν ξεφεύγει κανείς από αυτόν τον “κανόνα” όσο μετανιωμένος, παραπλανημένος, δικαιωμένος επιχειρεί να προβάλεται.

Του Γιάνη Βαρουφάκη

Δύο ήταν οι πρωθυπουργικές ψευδαισθήσεις που οδήγησαν την κυβέρνηση στο σημερινό αδιέξοδο.

1.  Οτι, τη νύχτα του δημοψηφίσματος, το δίλημμα ήταν μεταξύ του Σχεδίου Σόιμπλε (Grexit) και της υποταγής στο 3ο Μνημόνιο.
2.  Οτι η υποταγή στο 3ο Μνημόνιο μπορούσε να καταστεί πολιτικά διαχειρίσιμη μέσω ενός παράλληλου, φιλολαϊκού προγράμματος.

Και οι δύο αυτές «υποθέσεις εργασίας» μόνο στην αυθυποβολή μπορούσαν να βασιστούν.

Οπως πάσχισα να εξηγήσω στον πρωθυπουργό το βράδυ του δημοψηφίσματος, την ώρα που κυβερνητικά στελέχη με λοιδορούσαν ως σύμμαχο του κ. Σόιμπλε, η υποταγή στο 3ο Μνημόνιο ήταν το Σχέδιο Σόιμπλε.

Μετά το «όχι», τι;

του Μάρκο Σαντοπάντρε*

Ο Τζεντιλόνι στη σκιά του Ρέντσι

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 4ης Δεκεμβρίου ήταν μια ξεκάθαρη ήττα του Ρέντσι και του Δημοκρατικού Κόμματος. Η συμμετοχή ανήλθε σε 65% (μεγαλύτερη από τις τελευταίες εκλογές), και πάνω από 60% των ψηφισάντων απέρριψε τη συνταγματική αντιμεταρρύθμιση – η οποία ενίσχυε τις εξουσίες της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού σε βάρος της Βουλής και των περιφερειακών διοικήσεων, και εξασθενούσε τη δυνατότητα των πολιτών να εκλέγουν τους γερουσιαστές τους. Μια αντιμεταρρύθμιση εμπνευσμένη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που απορρίφθηκε από την πλειοψηφία του ιταλικού λαού.

Προκειμένου να αποφύγει την ήττα που προανήγγελλαν οι δημοσκοπήσεις, ο πρωθυπουργός μετάθεσε τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος από το Σεπτέμβρη στο Δεκέμβρη, έτσι ώστε να αξιοποιήσει άλλους τρεις μήνες προπαγάνδας. «Κατέλαβε» τηλεόραση και εφημερίδες, απέστειλε πρεσβευτές και υπουργούς για να αλιεύσουν Ιταλούς ψηφοφόρους στο εξωτερικό, επιχείρησε να εξαπατήσει εκατομμύρια εργαζομένων χάρη στη συνενοχή των συνδικάτων Cgil, Cisl και Uil. Δεν δίστασε να σκηνοθετήσει ακόμη και μια ψευδή σύγκρουση με τις Βρυξέλλες και την Κομισιόν, προκειμένου να οικειοποιηθεί τα αυξανόμενα αντι-Ε.Ε. αισθήματα της κοινής γνώμης. Τελικά, όλα αυτά αποδείχτηκαν άχρηστα. Το μέγεθος της ήττας του ήταν πολύ μεγαλύτερο από τις προβλέψεις των δημοσκοπήσεων.

Το ΟΧΙ του ιταλικού λαού

Του Davide Costa Curcuruto

Το δημοψήφισμα για την αναθεώρηση του Συντάγματος έληξε και ο ιταλικός λαός γύρισε πίσω με 59,11%, τη συνταγματική μεταρρύθμιση, που γράφτηκε από την κυβέρνηση Renzi και την επιθυμούσαν στη πραγματικότητα όλες οι ισχυρές εθνικές και διεθνείς δυνάμεις: εξέφραζε δημόσια την επιθυμία της πρεσβείας του Ναι (των ΗΠΑ), της γερμανικής κυβέρνησης, του επικεφαλής της ΕΚΤ και του Συνδέσμου Ιταλών Βιομηχάνων.

Πρόκειται για ένα Όχι που παίρνει ακόμα πιο ισχυρή και σημαντική αξία λαμβάνοντας υπόψη τον βομβαρδισμό των μέσων ενημέρωσης και την πολιτική θύελλα που επικρατούσε τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας: τηλεόραση, λεωφορεία, youtube, facebook, αφίσες, δεν υπήρχε τίποτα που να μην καλούσε να ψηφίσουμε Ναι.

Το Δημοκρατικό Κόμμα, το έμβλημα των χειρότερων μεταμορφώσεων της σοσιαλδημοκρατίας, σήμερα (στις 4 Δεκέμβρη), ψήφησε σε απόλυτη ευθυγράμμιση με το καπιταλιστικό σύστημα και, όπως είχε δηλώσει, η επιτυχία αυτής της μεταρρύθμισης ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την τύχη της κυβέρνησής του Δημοκρατικού Κόμματος.

ΙΤΑΛΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ…

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιταλία πλέον είναι και τυπικά γνωστό.

Και όμως ούτε τούτη τη φορά επήλθε το «τέλος του κόσμου». Το «ΟΧΙ» επικράτησε όσον αφορά την συναίνεση, που ζήτησε ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι για την κατάργηση της εκλεγμένης άνω βουλής και την αντικατάσταση της με ένα σώμα περιφερειακών εκπροσώπων με μειωμένες αρμοδιότητες, αλλά και την εκ νέου ανάληψη των εξουσιών λήψης αποφάσεων από τις περιφέρειες.

«Το πλέον επίμαχο σημείο της συνταγματικής μεταρρύθμισης που θέλει να περάσει ο Ματέο Ρέντσι είναι η δραστική αφαίρεση εξουσιών από την Ιταλική Γερουσία (Senato), η οποία έως σήμερα έχει ίσες νομοθετικές εξουσίες με το Κοινοβούλιο (Camera dei Deputati)», εξηγεί στο ΑΜΠΕ ο δημοσιογράφος και πρώην πρόεδρος της Ένωσης Διεθνούς Τύπου (IPA), Λορέντζο Κόνσολι. «Οι υπέρμαχοι της συνταγματικής μεταρρύθμισης θεωρούν θετική την απλοποίηση της νομοθετικής διαδικασίας. Όμως οι επικριτές της φοβούνται ότι η εξουσία που θα συγκεντρώνει η κεντρική κυβέρνηση θα είναι τόσο μεγάλη, που σε συνδυασμό με το νέο εκλογικό νόμο, θα κάνει τον επόμενο πρωθυπουργό πανίσχυρο και με εγγυημένη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία», ανέφερε ο Ιταλός δημοσιογράφος.

Ιταλικό δημοψήφισμα: ρήγμα, όχι κατεδάφιση

La Stampa, 5/12/2016: “Η Ιταλία είναι μια σύγχρονη χώρα. Νίκησε το ΟΧΙ, το διαζύγιο παραμένει”. Υπότιτλος: “Και τώρα, δουλειά”. Αξιοσημείωτο το σχεδόν 80% του ΟΧΙ στο -βιομηχανικό- Τορίνο.

Προχτές, λοιπόν, οι ιταλοί πήγαν σε δημοψήφισμα, στο οποίο οι τρεις στους πέντε ψήφισαν “Όχι” και οι άλλοι δύο ψήφισαν “Ναι”. Αυτό το μάθαμε. Εκείνο που, κατά την γνώμη μου, δεν μάθαμε επειδή δεν μας ανέλυσαν σωστά, είναι τι ακριβώς απέρριψαν μ’ αυτό το “Όχι”. Πρόκειται πράγματι για άλλο ένα χαστούκι στην Ευρωπαϊκή Ένωση (γενικώτερα) και στην Ευρωζώνη (ειδικώτερα); Είναι σωστό να γίνεται λόγος για Itexit; Ας δούμε με ψυχραιμία τα πράγματα.

Κατ’ αρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ότι το προχτεσινό ιταλικό δημοψήφισμα δεν είχε καμμιά σχέση με το περυσινό δικό μας, αφού το θέμα του ήταν άσχετο με την Ε.Ε., τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως. Οι ιταλοί κλήθηκαν να εγκρίνουν ή να απορρίψουν μια σειρά δομικών πολιτειακών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες είχαν μεν εγκριθεί από το κοινοβούλιο αλλά με μικρή πλειοψηφία, κάτι που, με βάση την νομοθεσία τής χώρας, απαιτεί την διεξαγωγή δημοψηφίσματος ώστε να πουν απ’ ευθείας την γνώμη τους και οι πολίτες. Τί σόι μεταρρυθμίσεις ήσαν αυτές; Για να καταλάβουμε, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τον τρόπο λειτουργίας τού κοινοβουλευτισμού στην γείτονα χώρα.

Una faccia, una razza

by To Skouliki Tom

Θρίαμβο σημείωσε το λαϊκό κίνημα στην Ιταλία, αφού το ποσοστό του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα άγγιξε το 60%, ενώ μεγάλη εμφάνιση πραγματοποίησε η δημοκρατία στην Αυστρία, όπου το ακροδεξιό κόμμα πήρε μόλις το 47% των ψήφων.

Δηλαδή οι μισοί Αυστριακοί είναι φασίστες αλλά η Δημοκρατία νίκησε! Σ’ ευχαριστώ Παναγιά μου!

Το 60% των Ιταλών ψήφισαν ΟΧΙ στη συνταγματική αναθεώρηση αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει, αφού ουδείς γνώριζε τι ακριβώς περιείχε η αναθεώρηση αυτή και οι Ιταλοί ψήφισαν απλώς το αντίθετο από αυτό που ήθελε η ΕΕ.

Βέβαια, ούτε το ίδιο το Σύνταγμα έχει καμιά σημασία στην Ιταλία, όπως και σε καμία άλλη χώρα-προτεκτοράτο της Γερμανίας, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι καλή φάση να βλέπεις ξινισμένα τα μούτρα του Σόιμπλε.

Το δημοψήφισμα στην Ιταλία ήταν μια επανάληψη του δικού μας ΟΧΙ

Του mitsos175

Όταν οι κάτοικοι της Ευρώπης ρωτούνται, λένε σε όλες τις γλώσσες, “να πάει στο διάολο η ΕΕ και η λιτότητα της”. Το δημοψήφισμα στην Ιταλία ήταν μια επανάληψη του δικού μας ΟΧΙ.
Βέβαια υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές αλλά το σκεπτικό είναι το ίδιο: Η πλειοψηφία δεν θέλει ανθρωποθυσίες στο βωμό του Ευρώ. Ο ναζί υπουργός οικονομικών της ΕΕ Σόιμπλε βοήθησε πάρα πολύ, άθελά του, να ενισχυθεί το ΟΧΙ. Είπε ότι ήθελε το ΝΑΙ.

Πρέπει να καταλάβει πως μόνο στη Γερμανία είναι δημοφιλής. Φυσικά αυτό του φτάνει, αλλά η χώρα του εξ αιτίας της υπεροψίας της και της λεηλασίας που κάνει, θα αποκτήσει πολλούς εχθρούς, μένοντας στο τέλος μόνη στο Ευρώ. Η πολιτική της ΕΕ είναι αποτέλεσμα εκβιασμών, ψεμάτων, επιβολής της θέλησης μιας μειοψηφίας. Κάθε φορά που έστω και δειλά τίθενται ερωτήματα, η απάντηση είναι ίδια: ΟΧΙ στη σφαγή των φτωχών για να ζήσουν οι πλούσιοι πλουσιότερα.

Παίζει τα ρέστα του ο Ρέντσι, αγωνιά το Διευθυντήριο της Ε.Ε.

Του Ερρίκου Φινάλη

Μια βδομάδα πριν το ιταλικό δημοψήφισμα, ο Δρόμος επανέρχεται για πολλοστή φορά* στο θέμα αυτό, το οποίο τώρα αρχίζουν να «ανακαλύπτουν» τα υπόλοιπα ελληνικά ΜΜΕ… Και ο λόγος είναι ότι το δημοψήφισμα της επόμενης Κυριακής 4 Δεκεμβρίου θα χρωματίσει αποφασιστικά τις εξελίξεις όχι μονάχα στην Ιταλία αλλά σε ολόκληρη την παραπαίουσα Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι αυτή η κρίσιμη μάχη διεξάγεται μετά την επικράτηση του Brexit και την ήττα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ (δηλαδή άλλες δύο εκδηλώσεις της γενικευμένης δυσαρέσκειας που διαπερνά τις δυτικές κοινωνίες και, λόγω της απουσίας ή συνθηκολόγησης της όποιας Αριστεράς, εκφράζεται με τον πλέον στρεβλό τρόπο), γίνεται κατανοητή η διεθνής σπουδαιότητά της. Μια δύσκολη αλλά όχι εντελώς απίθανη επικράτηση του «όχι» θα επιβεβαιώσει την αδυναμία της Κεντροαριστεράς να παίξει αποτελεσματικά το ρόλο της, αυτόν του «προοδευτικού» (και άρα «κατευναστικού», σε αντίθεση με τη Δεξιά) υπηρέτη των πιο αντιδημοκρατικών και ακραία νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Και ταυτόχρονα θα δώσει κουράγιο στους λαούς που αγωνίζονται για να εξακολουθήσουν να υπάρχουν ελεύθεροι!

Ιταλία: Ο λαός λέει «όχι»!

Του Τζουλιάνο Γκρανάτο*

Ο Ρέντσι πέφτει θύμα του σκηνικού που έστησε ο ίδιος;

Στις 4 Δεκεμβρίου οι Ιταλοί καλούνται σε δημοψήφισμα για να εγκρίνουν ή να απορρίψουν τη συνταγματική αναθεώρηση που θέλει να περάσει η κυβέρνηση Ρέντσι. Πολλά άρθρα του τωρινού Συντάγματος, που γράφτηκαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μπήκαν σε ισχύ το 1948, πρόκειται να αλλάξουν αν επικρατήσει το «ναι». Αξίζει να θυμηθούμε ότι, χάρη στον αγώνα των εργατών και του λαού ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό, και με μια σειρά ιταλικές πόλεις να έχουν απελευθερωθεί πριν φτάσει ο αμερικανικός στρατός, πολλά μέλη του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως και του Σοσιαλιστικού, συμμετείχαν στη Συντακτική Συνέλευση η οποία συνέταξε το μεταπολεμικό Σύνταγμα.

Το ιταλικό θεσμικό σύστημα που ισχύει μέχρι τώρα έχει ως πυλώνα το Κοινοβούλιο, που χωρίζεται σε δύο τμήματα (Βουλή και Γερουσία) με πάνω-κάτω τις ίδιες λειτουργίες. Αυτά ασκούν τη νομοθετική εξουσία και ελέγχουν την πολιτική λειτουργία. Πέραν αυτών, υπάρχουν πολλά επιπλέον αντίβαρα στην εκτελεστική εξουσία, δηλαδή την εκάστοτε κυβέρνηση: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το Συνταγματικό Δικαστήριο, οι Περιφέρειες κ.λπ. Το ισχύον Σύνταγμα αποσκοπούσε στην εξάπλωση τόσο της «ισότητας» όσο και της «λαϊκής συμμετοχής», προβλέποντας επίσης μέτρα άμεσης δημοκρατίας, όπως τα δημοψηφίσματα και οι «νόμοι της λαϊκής πρωτοβουλίας» – δηλαδή νόμοι οι οποίοι προωθούνται από τους ίδιους τους πολίτες.

Ενα «βαθύ λαρύγγι» και μια οφειλόμενη απάντηση

INFOWAR

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Τριάντα ένα χρόνια πέρασαν από τη στιγμή που το «βαθύ λαρύγγι» αποκάλυψε το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ μέχρι την ώρα που θέλησε να γίνει γνωστό το όνομά του.

Τριάντα ένα χρόνια στα οποία ο Μπομπ Γούντγουορντ και ο Καρλ Μπερνστάιν της Washington Post διαφύλαξαν όχι μόνο την ανωνυμία της πηγής τους αλλά και το κύρος της –ειδικά τους πρώτους μήνες όταν βάλλονταν από τον Λευκό Οίκο. Ηταν μια σχέση «ιερή».

Προφανώς οποιαδήποτε σύγκριση με τα ιερά τέρατα της αμερικανικής δημοσιογραφίας αποτελεί τουλάχιστον ύβριν. Υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία αυτής της ιερής σχέσης δημοσιογράφου-πηγής από τα οποία μπορούμε κάτι να διδαχτούμε.