Ο άνθρωπος που δεν τα παρατάει ποτέ

Των Γεωργία Κριεμπάρδη, Θάνου Καμήλαλη

Κουβαλάει στην πλάτη του δεκαετίες δημοσιογραφίας.Ο Μανώλης Κυπραίος έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιόφωνο και ηλεκτρονικά μέσα κι έχει καλύψει δημοσιογραφικά τους μεγαλύτερους πολέμους σε Κόσοβο, Παλαιστίνη, Αμπχαζία, Ιράκ, Νιγηρία. Έχει κινδυνεύσει αμέτρητες φορές σε δημοσιογραφικές αποστολές κι όμως αρκούσε μια στιγμή το 2011 στο -πολύ κοντινό μας- κέντρο της Αθήνας για να χάσει την ακοή του. Στοά Ξενοφώντος και Φιλελλήνων, καλύπτοντας μια αντιμνημονιακή διαδήλωση, δέχτηκε την επίθεση των ΜΑΤ με κρότου-λάμψης. Μιά στιγμή που δε θα ξεχάσει και μία δεκαετία αγώνων, για την υγεία του και τη δικαίωση του, με το ελληνικό κράτος εχθρό του.

Η συζήτηση μαζί του δεν είναι καθόλου τυπική και ξεφεύγει από ένα αυστηρό δημοσιογραφικό πλαίσιο. Δε θα μπορούσε βέβαια να γίνει και αλλιώς, αφού ο Μανώλης Κυπραίος έχει πολλές ιστορίες να αφηγηθεί. Ιστορίες που ξεκινούν από την απόφαση του να ασχοληθεί με το επάγγελμα της δημοσιογραφίας, μια επιλογή που έγινε κυρίως από την εσωτερική του ανάγκη για εξερεύνηση του κόσμου, και φτάνουν μέχρι τις πιο επικίνδυνες δημοσιογραφικές αποστολές που έχει καλύψει. Εκεί που η ζωή φλερτάρει με τον θάνατο. Εκεί που η δουλειά γίνεται ρίσκο.

Associated Press, οι «πεζοναύτες της δημοσιογραφίας»

infowar

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Λίγες ημέρες μετά τον βομβαρδισμό των γραφείων του στο Ισραήλ, το πρακτορείο Associated Press προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων απολύοντας μία δημοσιογράφο επειδή ως φοιτήτρια είχε γράψει μηνύματα υπέρ των Παλαιστινίων στον προσωπικό της λογαριασμό. Μια κίνηση που υπενθύμισε σε αρκετούς ότι το πρακτορείο δημιουργήθηκε για να υπηρετεί τους εκάστοτε ισχυρούς.

«Από τις αίθουσες του Μοντεζούμα μέχρι τις ακτές της Τρίπολης, θα δίνουμε τις μάχες για την πατρίδα», τραγουδούν τα μέλη των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων κάθε φορά που παιανίζει ο περίφημος Ύμνος των Πεζοναυτών. Οι ακτές της Τρίπολης αφορούν τη μάχη της Ντέρνα που έδωσαν Αμερικανοί μισθοφόροι στη σημερινή Λιβύη το 1805 (την πρώτη υπερπόντια αποστολή που οργάνωσαν οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ).

Τα ΜΜΕ ως γραφεία Τύπου ιδιωτικών συμφερόντων ή μηχανισμοί προπαγάνδας

Του Δημήτρη Τσίρκα

Το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τη σκανδαλώδη χρηματοδότηση των ΜΜΕ από την κυβέρνηση είναι κακό. Συγχέει τα μέσα με τους δημοσιογράφους και μοιάζει να τους τσουβαλιάζει όλους ως διεφθαρμένους που τα παίρνουν για να λιβανίζουν τον πρωθυπουργό. Ή έστω μπορεί να ερμηνευτεί και έτσι. Επιπλέον, όταν ο κόσμος συζητά περισσότερο για το ίδιο το σποτ και όχι για το μήνυμά του και οι δημιουργοί του αναγκάζονται να διευκρινίζουν διαρκώς ότι δεν ήθελαν να πουν αυτό που πολλοί κατάλαβαν, τότε μάλλον έχει αποτύχει και στον σκοπό του.

Η «αδέσμευτη» δημοσιογραφία (και οι χορηγοί της)

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η (θορυβώδης) συζήτηση που προκάλεσε το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ επανέφερε στην επιφάνεια το «αιώνιο» ερώτημα: Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Στην προκειμένη (δημοσιογραφική) περίπτωση είναι σαφής η απάντηση: Στις μέρες μας οι κότες, κατά κανόνα, δεν γεννούν, αλλά τρέφονται με χρυσά αυγά, τα οποία μοιράζει η εξουσία.

Όσο για την ουσία του ερωτήματος, αν δηλαδή υπάρχει αδέσμευτη από συμφέροντα και συστήματα εξουσίας δημοσιογραφία, και αυτή έχει διευκρινιστεί καθότι τη δημοσιογραφία, από τις «ηρωικές» παλιές εποχές της ακόμη, συνδέουν άρρηκτοι δεσμοί με το πολιτικό (προπατορικό) «αμάρτημα».

Αλικάκος εναντίον Φουρνατζόπουλου, ή αλλιώς: μαθήματα δημοσιογραφίας που γυρνάνε μπούμερανγκ

Την 19η Δεκεμβρίου του 2019, ημέρα Πέμπτη, ο Δημήτρης Αλικάκος αποφάσισε να τα βάλει με τους δαίμονες που κατατρέχουν το ορθό περιγραφικό ρεπορτάζ, αρχίζοντας από τον Απόστολο Φουρνατζόπουλο.

Η γνωστή ανταπόκριση του τελευταίου αναφορικά με τις πρόσφατες εκκενώσεις καταλήψεων στο Κουκάκι, μας είπε ο κύριος Αλικάκος, αντιβαίνει στις αρχές του περιγραφικού ρεπορτάζ, οι οποίες επιτάσσουν «την συλλογή ειδήσεων και πληροφοριών γύρω από επίκαιρο θέμα ή γεγονός και την παρουσίασή τους σε μια εφημερίδα, περιοδικό, τηλεόραση, ραδιόφωνο κοκ». Και τι δεν είναι το σωστό ρεπορτάζ; «Σχολιασμός, χώσιμο, καταγγελία, αποθέωση». Μάλιστα.

Υπάρχει και άλλος δρόμος εκτός από τις ψευδείς ειδήσεις

του Μιχάλη Παναγιωτάκη*

Φιλόδοξα και επιτυχημένα συλλογικά εγχειρήματα δημοσιογραφίας όπως το Wilikeaks δείχνουν πως υπάρχει κι άλλος δρόμος από τις ψευδείς ειδήσεις

Upon this gifted age, in its dark hour,

Falls from the sky a meteoric shower

Of facts . . . they lie unquestioned, uncombined.

Wisdom enough to leech us of our ill

Is daily spun; but there exists no loom

To weave it into fabric

Edna St. Vincent Millay, 1939

Ζούμε σε μια εποχή όπου η ποσότητα πληρο­φορίας που παράγεται καθημερινά και που φθάνει στους χρήστες του διαδικτύου είναι πέρα από κάθε φαντασία. Σε έναν κόσμο δηλαδή που κατακλύζεται από πληρο­φορία, όχι σαν βροχή μετεωριτών πλέον, αλλά σαν τον κατακλυσμό του Νώε.

Ζούμε σε έναν κόσμο, στον οποίο η δημόσια σφαίρα μεταφέρεται ολοένα και περισσότερο στο διαδίκτυο. Τα ΜΜΕ, που υφίστανται έξω από το διαδίκτυο, είτε ενσω­ματώνονται σε αυτό είτε πρόκειται να ενσωματωθούν σύντομα σε μια ενιαία online, ψηφιακή, ολιστική εκδοχή.

1η Απριλίου: Η ημέρα που οι ΗΠΑ συνέλαβαν… τη δημοσιογραφία

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Λίγες εικόνες θα μπορούσαν να συνοψίσουν το επίπεδο των δημοκρατικών θεσμών και της ελευθερίας του Τύπου στις κοινωνίες της Δύσης, όσο τα πρώτα πλάνα από τη σύλληψη του συν-δημιουργού του Wikileaks, Τζούλιαν Ασάνζ.

Εμφανώς καταβεβλημένος από τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει (για τα οποία η πρεσβεία του Ισημερινού του αρνούνταν θεραπεία σε μια νέα μορφή βασανιστηρίων) και κάτωχρος από τη σχεδόν ολοκληρωτική έλλειψη επαφής με τον ήλιο, ο Ασάνζ κρατούσε στα χέρια του ένα βιβλίο που αποκαλύπτει τις πραγματικές ισορροπίες δυνάμεων στο εσωτερικό του αμερικανικού κράτους: Το περίφημο History of the National Security State, στο οποίο ο Αμερικανός διανοούμενος, Γκορ Βιντάλ, εξέταζε τη διαπλοκή του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, για το οποίο μιλούσε ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ, με το βαθύ κράτος των μυστικών υπηρεσιών.

Εφημερίδες στο έλεος αρπακτικών κεφαλαίων

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ως πρώτο θέμα στο ιδιαίτερης απήχησης ενημερωτικό σημείωμα του Ιανουαρίου που εκδίδουν το Ινστιτούτο Reuters και το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης σκιαγραφώντας τις εξελίξεις στο χώρο της ενημέρωσης έχουν επιλεγεί «πέντε πράγματα που πρέπει ο καθένας να ξέρει για το μέλλον της δημοσιογραφίας».

Ανάμεσα σε εύστοχες παρατηρήσεις για τη δύναμη που διαθέτουν πλέον οι πλατφόρμες να ελέγχουν την πρόσβαση του κοινού στις ειδήσεις και την απώλεια της εμπιστοσύνης του κοινού προς τη δημοσιογραφία βρίσκεται ένα ακόμη συμπέρασμα για τις προκλήσεις που δέχονται τα επιχειρηματικά μοντέλα που χρηματοδοτούν την ειδησεογραφία «εξασθενώντας την επαγγελματική δημοσιογραφία, κι αφήνοντας τα μέσα Ενημέρωσης πιο ευάλωτα σε εμπορικές και πολιτικές πιέσεις».

Είναι το Brexit το νέο bug της χιλιετίας;

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Στη Βρετανία κάποιοι σταμάτησαν να τσακώνονται για τις συνέπειες από την αποχώρηση από την Ε.Ε. και γύρισαν την κουβέντα δύο δεκαετίες πίσω, όταν τα ΜΜΕ προέβλεπαν την έλευση ενός ψηφιακού Αρμαγεδδώνα. Και η τρομολαγνεία συνεχίζεται 

Tους τελευταίους μήνες, δημοσιογράφοι βρετανικών εφημερίδων επισκέπτονται πολίτες οι οποίοι στοιβάζουν στις αποθήκες τους κονσέρβες αλλά και τεράστιες ποσότητες ζωοτροφών, φοβούμενοι ότι το Brexit θα οδηγήσει σε κατάρρευση των δικτύων διανομής τροφίμων. Οι εικόνες που καταγράφουν δεν διαφέρουν σε τίποτα από όσα ζήσαμε λίγους μήνες πριν από την έλευση της νέας χιλιετίας, όταν Αμερικανοί πολίτες έστηναν ακόμη και υπόγεια καταφύγια, όπου εκτός από τρόφιμα συγκέντρωναν κοσμήματα αλλά και όπλα.

Οι αναγνώστες τιμωρούν

Του Περικλή Κοροβέση

Η κρίση των εφημερίδων είναι ένα παγκόσμιο γεγονός, τέτοιας έκτασης που πολλοί μιλούν για το τέλος της έντυπης δημοσιογραφίας. Και ας μην πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα, που ακόμα και όταν υπήρχαν εφημερίδες που πουλούσαν πάνω από εκατό χιλιάδες φύλλα, δεν μπορούσε να συγκριθεί με τις σκανδιναβικές χώρες όπου η κυκλοφορία των εφημερίδων ήταν εξαπλάσια και εφταπλάσια.

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα ποτέ δεν ήταν καλή αγορά εφημερίδων, όπως και βιβλίων, σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη που θεωρούσαν την εφημερίδα είδος πρώτης ανάγκης. Το πρώτο μεγάλο πλήγμα που δέχτηκαν οι εφημερίδες ήταν από την εμφάνιση της τηλεόρασης στα μέσα του 20ού αιώνα. Τραγικό θύμα ήταν η αριστερή εφημερίδα «Daily Herald» που πουλούσε 2 εκατ. φύλλα και την αγόραζαν τα λαϊκά στρώματα. Και την εγκατέλειψαν χάριν της δωρεάν τηλεόρασης. Το 1964 έκλεισε ύστερα από σαράντα χρόνια αδιάλειπτης κυκλοφορίας.

Οι ΗΠΑ στις πέντε χώρες με τους περισσότερους νεκρούς δημοσιογράφους

Ο αριθμός των δημοσιογράφων που σκοτώθηκαν ή φυλακίστηκαν το 2018 αυξήθηκε σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με τους Δημοσιογράφους χωρίς Σύνορα (Reporters Sans Frontières).

Για πρώτη φορά μάλιστα, ανάμεσα στις πέντε πιο επικίνδυνες χώρες για τους δημοσιογράφους βρίσκονται οι ΗΠΑ, όπου συνολικά 6 δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι στα ΜΜΕ έχασαν τη ζωή τους μέσα στον τελευταίο χρόνο.

Οι ΗΠΑ βρέθηκαν τόσο ψηλά στη λίστα, εξ αιτίας της μαζικής επίθεσης στην εφημερίδα The Capital τον Ιούνιο στην πολιτεία Μέριλαντ, όπου ο Τζάροντ Ράμος άνοιξε πυρ στα γραφεία της εφημερίδας.

Η δημοσιογραφία του γλειψίματος

Του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη

Η μόνη ερώτηση που δεν έγινε στον πρωθυπουργό προχτές στην κατ ευφημισμό συνέντευξη τύπου στη Θεσσαλονίκη, ήταν: «πώς αισθάνεστε σαν ο νεότερος, ωραιότερος και πιο πετυχημένος πρωθυπουργός όλων των εποχών;» Μια ερώτηση, στην οποία ο κ Τσίπρας δεν θα δυσκολευόταν να απαντήσει ότι αυτή είναι και η διαφορά του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη ΝΔ.

Η δημοσιογραφία έχει μια βασική δουλειά να κάνει. Να αποκαλύπτει την πραγματικότητα, που είναι σκεπασμένη από σκοτάδι και ερωτηματικά. Και να πληροφορεί για τα τρέχοντα γεγονότα. Έτσι, είναι εκ των πραγμάτων εχθρός με κάθε τι και κάθε έναν που σκεπάζει την πραγματικότητα και τα γεγονότα. Η δημοσιογραφία είναι λοιπόν ένα σφυρί και ένα σκαπτικό. Δεν είναι μια γλώσσα που γλείφει.

Τα δημοσιογραφικά μαντρόσκυλα

Του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχει αριστερή δημοσιογραφία; Και πώς ορίζεται; Και αν υποθέσουμε πως υπάρχει, τότε αναγκαστικά υπάρχει και μια δεξιά δημοσιογραφία. Ακολουθεί αναγκαστικά μια κεντρώα και έπονται οι διάφορες διαβαθμίσεις, κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, ακροαριστερά ή ακροδεξιά κ.λπ., που μπορούν να υποδιαιρεθούν σε διάφορες μικρότερες κατηγορίες.

Κατά τη λαϊκή αντίληψη, αυτές οι κατηγορίες είναι υπαρκτές. Στην πραγματικότητα, αυτός είναι ένας μύθος που συμπληρώνει τις άλλες συγχύσεις που έχει στο μυαλό της η πλειονότητα αυτού του λαού. Συγχέει την πολιτική στήριξη που δίνει ένα έντυπο σε ένα κόμμα και δημιουργεί κατηγορίες δημοσιογραφίας που δεν υπάρχουν. Εχουμε δει έντυπα που ανάλογα με τα συμφέροντά τους, αλλάζουν πολιτικό προσανατολισμό.

Ερωτήματα σε απαντήσεις δύο διευθυντών

Του Περικλή Κοροβέση

Δύο διευθυντές, από «Κόκκινο» και «Αυγή», τα ‘βάλαν με τον Περικλή,
τον αέρα να του πάρουν και ό,τι θέλουνε να κάνουν*

Στις επιστολές που έστειλαν στην «Εφ.Συν.» (23-24.6.18) οι διευθυντές της «Αυγής» και του ρ/σ «Στο Κόκκινο», σχετικά με το σημείωμά μου «Από το καπνισμένο τσουκάλι, στον καπνιστό σολομό», θεωρητικά δεν έχω δικαίωμα να απαντήσω.

Οι επιστολές απευθύνονται στον διευθυντή της εφημερίδας, όχι σε μένα. Δηλαδή η συζήτηση είναι σε επίπεδο διευθυντών, όπως λέμε σε επίπεδο αρχηγών στη Βουλή.

Εξάλλου, και οι δυο δεν καταδέχονται να κάνουν διάλογο μαζί μου.

Πίσω από τα δακρυγόνα, ένα μωρό

του Περικλή Κοροβέση

Κάποιοι από τους εργοδότες-αναγνώστες μας έπαψαν να είναι χρηματοδότες της εφημερίδας μας, μειώνοντας τον τζίρο μας κατά 1,30 ευρώ -κατά κεφαλήν- ημερησίως.

Σύμφωνα με τη σοφία του λαού μας που αποφαίνεται πως φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι, τα λεφτά που χάνονται δεν είναι λίγα. Για ποιον λόγο έπαψαν να επενδύουν σε μας; Αγνωστο.

Δεν έχει γίνει καμία επιστημονική έρευνα για να στηριχθούμε πάνω της. Εχουν γίνει έρευνες για το ποιοι μας διαβάζουν, αλλά όχι γι’ αυτούς που μας εγκατέλειψαν. Από εμπειρικές έρευνες, δικές μου, και κάποιων συναδέλφων, δηλαδή γκάλοπ στις παρέες μας, καταλήξαμε όλοι στο συμπέρασμα πως δεν συμφωνούν με την κυβερνητική πολιτική που υποστηρίζει η «Εφ.Συν.». Και σε αυτό έχουν δίκιο.

Η ανωμαλία της ομαλοποίησης

Του Περικλή Κοροβέση

Ολοι έχουμε μία και μόνη ζωή. Υπάρχουνε κι άλλοι που πιστεύουν πως αυτή η ζωή είναι προσωρινή και μετά μας περιμένει μια αιώνια. Ακόμα, υπάρχει και η θεωρία της μετεμψύχωσης, που θεωρεί την ψυχή αθάνατη. Απλά το περιτύλιγμά της, δηλαδή το σώμα, χάνεται και αυτή συνεχίζει το ταξίδι της στο διηνεκές. Αυτά είναι μεταφυσικά, βαθιά φιλοσοφικά ζητήματα στα οποία δυστυχώς δεν μπορεί να υπεισέλθει η δημοσιογραφία.

Ο κώδικας της επαγγελματικής δεοντολογίας επιβάλλει στον δημοσιογράφο να τεκμηριώνει τις πηγές του, να τις διασταυρώνει, γιατί αλλιώτικα κινδυνεύει να περάσει από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, με απρόβλεπτες συνέπειες. (Αυτά στη θεωρία βέβαια, γιατί το Πειθαρχικό είναι πονόψυχο και κάνει τα στραβά μάτια.)

Δυστυχώς δεν διαθέτουμε καμιά τεκμηριωμένη έρευνα για τη μετά θάνατον ζωή, αλλά ούτε και μαρτυρίες. Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, δεν έχουμε ούτε μία κατάθεση νεκρού για την εμπειρία του στον άλλο κόσμο. Ετσι, αναγκαστικά θα περιοριστούμε στην παρούσα ζωή, στην οποία όλοι συμμετέχουμε. Και να θέσουμε το ερώτημα: Η ζωή που κάνουμε είναι η ζωή που θέλαμε ή ζούμε σαν να κάνουμε τη ζωή κάποιου άλλου; Με άλλα λόγια, μήπως μας έχει επιβληθεί μια άλλη ζωή που σκοτώνει τη δική μας;

Οι έρευνες για τη ζάχαρη και η δημοσιογραφία

Είναι δεδομένη και με κάθε ευκαιρία, γίνεται γνωστή από τη πλευρά μας, η σημασία που δίνουμε στους τομείς παραγωγής και διακίνησης τροφίμων και όλα τα εξαρτώμενα με εκείνη σημεία, όπως σπόροι και τρόποι/μέθοδοι παραγωγής. Αυτή μας η «εμμονή» παραμένει αμείωτη, τόσο γιατί υπάρχουν συνεχώς νέα δεδομένα στη γεωργία και στο τρόφιμο, αλλά, επίσης, επειδή παρατηρείται να αναπτύσσεται μια αρθρογραφία στον τύπο –έντυπο και ηλεκτρονικό– στη βάση υποτίμησης και απαξίωσης της κάθε κριτικής άποψης και θέσης στις αποφάσεις των κυρίαρχων πολυεθνικών.

Στα περισσότερα κείμενα που γράφονται απλά για να απαξιώσουν, καταλήγουν στο να στοιβάζονται όλα μαζί: διαφορετικές μη κυρίαρχες απόψεις, λούμπεν δημοσιογραφία, ακροδεξιά παράσιτα τύπου Σώρρα και ό,τι κατεβάσει η κούτρα τους. Τελευταίο παράδειγμα η κ. Γιούλη Επτακοίλη στη «Καθημερινή» (15/01/2017 – Τι τρώνε οι «κυρίαρχοι του κόσμου»;) όπου σημειώνει: «Ζ​​ούμε σε κοινωνίες που έχουν γίνει εξαιρετικά περίπλοκες. Η αδυναμία κατανόησης και ένταξης του εαυτού μας μέσα σ’ έναν τόσο σύνθετο κόσμο οδηγεί ολοένα συχνότερα τα τελευταία χρόνια –τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό– σε «παρηγορητικές» ερμηνείες. Που πάντα είναι οι πιο απλοϊκές και σχεδόν πάντα φλερτάρουν με τη συνωμοσιολογία· […] Από το πεδίο της συνωμοσιολογίας δεν θα μπορούσε να λείπει ο διατροφικός τομέας».

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ: Δημοσιογράφος της iefimerida μπήκε στα Εξάρχεια

Του Α.Χ.

Ιστορικές στιγμές για την ελληνική αλλά και την παγκόσμια δημοσιογραφία γράφει η iefimerida η οποία κατάφερε να στείλει δημοσιογράφο της στο άβατο των Εξαρχείων.

Με κίνδυνο της ζωής του και χρησιμοποιώντας κρυφές κάμερες (όπως φαίνεται στις αποκλειστικές εικόνες που παρουσιάζει η iefimerida) ο δημοσιογράφος κατάφερε να φωτογραφίσει εισόδους πολυκατοικιών, παράθυρα αλλά ακόμη και μια κλειδαριά.

Διεθνή ενημερωτικά δίκτυα διακόπτουν τη ροή του προγράμματός τους αναμεταδίδοντας τις συγκλονιστικές εικόνες της κλειδαριάς αλλά και ενός απροσδιόριστου σχήματος (ένα κεφαλαίο άλφα μέσα σε κύκλο) που απασχολεί τις διωκτικές αρχές.

Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αναφέρουν ότι η η ελληνική αντιτρομοκρατική υπηρεσία έχει ζητήσει τη συνδρομή της Ιντερπόλ ενώ καθ’ οδόν προς την Αθήνα βρίσκονται κλιμάκια του FBI, της CIA και της Μοσάντ καθώς και μισθοφόροι που επιχειρούσαν στη Μοσούλη.

Νίκος Παππάς: ο άρχοντας του ψηφιακού δημοσιογραφικού σκότους

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Δεν περιμέναμε, δυστυχώς, τη συνέντευξη του Άρη Δαβαράκη στη Lifo στις 9 Νοεμβρίου 2016 για να μάθουμε ότι κάτι πολύ πιο σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του ενημερωτικού ίντερνετ.

Τα όσα δήλωσε όμως ο δημοσιογράφος και στιχουργός στην εβδομαδιαία δωρεάν εφημερίδα Lifo με αφορμή την κυκλοφορία του νέο του βιβλίου (περισσότερα εδώ) ήταν αποκαλυπτικά. Εν ολίγοις, ότι Νίκος Παπάς και Αλέξης Τσίπρας του έδιναν 1.000 ευρώ το μήνα και 500 σε έναν βοηθό του για να γράφει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Εννοείται μαύρα…

Kurt Tucholsky: δημοσιογραφώντας την επερχόμενη λαίλαπα…

Όταν μπορούμε να εντοπίσουμε τα σημάδια μια ασθένειας, πριν αυτή εκδηλωθεί, τότε είμαστε σε θέση να κάνουμε συνήθως πολλά περισσότερα είτε για να την αποτρέψουμε να εκδηλωθεί ή να την θεραπεύσουμε εγκαίρως. Σπάνια οι αρρώστιες της πολιτικής, όμως, εντοπίζονται πριν εκδηλωθούν. Κι όταν κάποιοι τολμούν εγκαίρως να τις δουν, φιμώνονται με κάθε τρόπο ή αντιμετωπίζονται ως παράφρονες. Ίσως αυτός να είναι κι ο στόχος: τα συμπτώματα αρχικά να μοιάζουν αθώα και ανώδυνα, ώστε να τα συνηθίζουν οι εξουσιαζόμενοι και να μην κάνουν τίποτε, για να τα αποτρέψουν, πριν εκδηλωθούν. Καλλιεργείται ίσα-ίσα απ’ τους χειριστές της εξουσίας η εντύπωση ότι η επιδημία είναι αναπόφευκτη και γι’ αυτό το μόνο που απομένει είναι να σώσει ο καθένας το τομάρι του. Είναι, επίσης, γνωστό ότι σε μια αρρώστια αντιστοιχούν συγκεκριμένα συμπτώματα. Στην περίπτωση της κοινωνίας, η πολιτική εκδηλώνεται ως μια ασθένεια με πολλά συμπτώματα, όπως ο φασισμός κι ο ναζισμός, που έχουν άλλοτε αφήσει βαθιές χαραγματιές στο σώμα της ανθρωπότητας, άλλοτε πέρασαν σαν φαντάσματα που απείλησαν.

Ενα «βαθύ λαρύγγι» και μια οφειλόμενη απάντηση

INFOWAR

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Τριάντα ένα χρόνια πέρασαν από τη στιγμή που το «βαθύ λαρύγγι» αποκάλυψε το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ μέχρι την ώρα που θέλησε να γίνει γνωστό το όνομά του.

Τριάντα ένα χρόνια στα οποία ο Μπομπ Γούντγουορντ και ο Καρλ Μπερνστάιν της Washington Post διαφύλαξαν όχι μόνο την ανωνυμία της πηγής τους αλλά και το κύρος της –ειδικά τους πρώτους μήνες όταν βάλλονταν από τον Λευκό Οίκο. Ηταν μια σχέση «ιερή».

Προφανώς οποιαδήποτε σύγκριση με τα ιερά τέρατα της αμερικανικής δημοσιογραφίας αποτελεί τουλάχιστον ύβριν. Υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία αυτής της ιερής σχέσης δημοσιογράφου-πηγής από τα οποία μπορούμε κάτι να διδαχτούμε.

Διακινητές συκοφαντιών

του Περικλή Κοροβέση

Το έμεσμα που κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο και το αναπαρήγαγαν και κάποιες λεγόμενες σοβαρές εφημερίδες σχετικά με την τραγωδία της Αίγινας δεν είναι το καπρίτσιο κάποιων κακόβουλων ανθρώπων, αλλά μια σχολή «δημοσιογραφίας» που εμπορεύεται συνειδητά το ψεύδος και τη συκοφαντία.

Και δεν είναι τυχαίο πως αυτή η αρχαία λέξη διατήρησε την ίδια σημασία ανά τους αιώνες. Φαίνεται, αυτό το επάγγελμα ουδέποτε γνώρισε ανεργία.

Στο δημοφιλές κανάλι του Ντόναλντ Τραμπ, του υποψήφιου των Ρεπουμπλικανών για την προεδρία των ΗΠΑ, το σύνολο των προγραμμάτων που μεταδίδεται είναι κατά 80% κατασκευασμένα ψέματα που πάντοτε επιδιώκουν κάτι. Κατά κανόνα, τη διαβολή του αντιπάλου με όλα τα μέσα.

ΜEGA Αφιέρωμα: Θυμόμαστε 20 στιγμές που το Μεγάλο Κανάλι φλέρταρε με το Πούλιτζερ

Καταρρέει ο πυλώνας της ελληνικής δημοσιογραφίας

Σε μια παλιά ονειρική εποχή, τότε πριν την κρίση και τα μνημόνια, το Mega αποτελούσε τον ΠΑΣΟΚ-ικό πόλο του εγχώριου μιντιακού συστήματος, το αντίπαλο δέος του πιο-ΝΔ-πεθαίνεις ΑΝΤ1. Όλα αυτά έμελλε να αλλάξουν (ή και όχι) με την είσοδο της Ελλάδας στα μνημόνια, η οποία βρήκε το Mega να στηρίζει την Κυβέρνηση ΓΑΠ, ενάντια σε κάθε φωνή αντίθεσης.

Κάπως έτσι, και ενώ η κοινωνική αναταραχή όλο και αυξανόταν, τα δελτία ειδήσεων και οι ενημερωτικές εκπομπές του σταθμού σιγά-σιγά άρχισαν να παίρνουν τη θέση που τους αξίζει στην καρδιά μας, ως ένας σημαντικός πυλώνας (φυσικά μαζί με ΣΚΑΪ και ΑΝΤ1) του απόπατου που αποτελεί το ελληνικό μιντιακό κατεστημένο.

Δημοσιογραφικός πορτοσαλτισμός

Δεν είναι η πρώτη φορά που το blog ασχολείται με την αφεντιά του δημοσιογράφου και μέλους του διοικητικού συμβουλίου του ΣΚΑΙ, Άρη Πορτοσάλτε. Το έχουμε κάνει και στο παρελθόν, ειδικά με εκείνα τα δύο απανωτά άρθρα (άρθρο 1, άρθρο 2) που αποδείκνυαν πώς ο όμιλος Αλαφούζου προμοτάρει την ακροδεξιά εντός της ΝΔ, με το συνεχή βομβαρδισμό των τηλεθεατών και ακροατών του, όσοι του έμειναν, και την επιβολή της παρουσίας του Αδωνη Γεωργιάδη.

Σε αυτό το άρθρο, που ειναι αφιερωμένο στο διευθυντή του ραδιοφωνικού ΣΚΑΙ και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ομίλου ΣΚΑΙ, διατυπώνουμε μια σειρά σκέψεων σχετικά με το ρόλο και τη λύσσα που διακατάχει το συγκεκριμένο “δημοσιογράφο” στην καθημερινή άσκηση του ρόλου του. Αρχικά, να επισημάνουμε την αντίφαση που συνιστά ο ρόλος του δημοσιογράφου με αυτόν του μέλους ενός Δ.Σ. ενός κερδοσκοπικού οργανισμού. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερα ανάλυση για να αντιληφθεί κανείς πώς ο καθεστωτικός δημοσιογράφος που έχει σχέση εξάρτησης και μάλιστα δηλωμένη σχέση συνδιαλλαγής με αφεντικό-καναλάρχη (ως μέλος του Δ.Σ.) το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να διεκδικήσει για τη δουλειά του είναι η επίκληση της όποιας αντικειμενικότητας (αλήθεια ποια αντικειμενικότητα όταν υπάρχουν σχέσεις εξάρτησης?) και της αξιοπιστίας.

Μα γιατί πλακώνουν στο ξύλο τους συντάκτες του Πρώτου Θέματος;

Τότε με τον δολοφονημένο Παύλο, ένα άθλιο εξώφυλλο…

του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Όταν βρεθήκαμε με τον συνάδελφο Νίκο Σβέρκο έξω από το Εθνικό Θέατρο την ημέρα που «κατέβασαν» την επίμαχη παράσταση οι νεοφιλελεύθεροι-κεντροαριστεροί, αντιμετωπίσαμε κάποια μικρά προβλήματα.