Βιβλίο Κουφοντίνα: Free ή our thinking zone;

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Πριν έρθω να μιλήσω στην εκδήλωση[*] αυτή έψαξα πρόχειρα τη βιβλιοθήκη μου για να βρω βιβλία των οποίων οι συγγραφείς βαρύνονται με εγκλήματα. Κι όχι όποια όποια αλλά με τα πιο απεχθή και κυρίως αυτά της ανθρωποκτονίας, γενοκτονίας, παιδεραστίας.

Βρήκα βιβλία εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, από το Ζακ Μεσρίν (νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο σε τρεις χώρες και ήρωα εκπληκτικής ομώνυμης ταινίας προ τετραετίας), ένα βιβλίο που είχα αγοράσει μια φορά στο Μοναστηράκι από τον ίδιο τον Κοεμτζή λίγα χρόνια προτού πεθάνει και μια συλλογή αυτοβιογραφικών σημειωμάτων των μεγαλύτερων μαφιόζων του 20ου αιώνα. Βρήκα το βιβλίο Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου του και επίσης μια συλλογή για τη Βαϊμάρη  όπου έχει κείμενα του Αϊνστάιν, του Χαίνριχ Μαν και του Φρόυντ αλλά και του νεαρού Γκαίμπελς!

O ευρωσκεπτικισμός δεν είναι σκεπτικισμός

Ανρί Ματίς, «Η αρπαγή της Ευρώπης», 1929

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Στα τελευταία χρόνια, χρόνια της κρίσης, ο ευρωσκεπτικισμός έπαψε να είναι μονοπώλιο δυνάμεων του Βορρά και του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου ανέκαθεν βρισκόταν το άντρο του. Διαχέεται πλέον, με άλλη μορφή και περιεχόμενο, με άλλον αέρα, στον ευρωπαϊκό Νότο. Η ιδεολογία αμφιβολίας ή αντίθεσης προς στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι πλέον σήμα-κατατεθέν της πολιτικής αισθητικής των εύτακτων Δανών που αγχώνονται με τους ξένους τους. Ούτε των λονδρέζικων παμπ, που βλέπουν την Ευρώπη να ξεκινά από τις γαλλικές ακτές ή των βιεννέζικων σαλονιών που αναπολούν ημέρες δόξας της Mitteleuropa.

Αίσχη στα ερείπια: Αντικατοπτρισμοί σε δυο αφίσες

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Οι άνθρωποι του Κοινωνικού Ιατρείου Θεσσαλονίκης διείδαν την εκλεκτική συγγένεια Γεωργιάδη – Λοβέρδου και την αποτύπωσαν με ενάργεια και χιούμορ πριν και μετά την επιβεβαίωση της προφητείας.

«Είχα προειδοποιήσει στους πιο υψηλούς τόνους ότι το AIDS αυξάνεται δραματικά στη χώρα μας και ότι ένα μέρος του προβλήματος προκύπτει από τη λαθρομετανάστευση και την αδήλωτη πορνεία.(…) Είχα πει ότι το πρόβλημα μπαίνει στις ελληνικές οικογένειες, καθώς έλληνες οικογενειάρχες πηγαίνουν στους οίκους ανοχής μεταφέροντας έτσι τη νόσο στα σπίτια τους». (εδώ)

Οι «ασώματες κεφαλές» της διαφθοράς

Γιάννης Ψυχοπαίδης, «Όρθιο γυμνό» (1965), από την έκθεση με χαρακτικά του, με τίτλο «Το κόκκινο και το μαύρο», που οργάνωσε το ΜΙΕΤ και συνεχίζεται μέχρι τις 31 Ιανουαρίου στο Μέγαρο Εϋνάρδου (Αγ. Κωνσταντίνου 20)

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

«Τι ενισχύει τη Χρυσή Αυγή περισσότερο; Τα Μνημόνια ή ο Λιάπης;» με ρώτησε έγκριτος νομικός φίλος, ο οποίος θεωρεί αναγκαίο κακό τα πρώτα. Προσπαθώ εισαγωγικά να συνοψίσω το πρόβλημα. Κι αυτό δεν είναι τόσο ότι ο ανιψιός τού Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι μάλλον ένοχος για τις μικροαπάτες που του καταλογίζονται, αλλά το ότι είναι σίγουρα υπεύθυνος για την εξαγρίωση ενός ήδη αλαφιασμένου λαού.