Το παράδοξο με το Φόρο Προστιθέμενης Αξίας (Φ.Π.Α.)

Του Δημήτρη Χαλυβόπουλου

Άπαντες αντιλαμβάνονται ότι η αύξηση του Φ.Π.Α. μειώνει την αγοραστική ικανότητα των καταναλωτών και των  νοικοκυριών, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα  τη μείωση της «ρευστότητας» – ζήτησης στην πραγματική οικονομία. Η δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι «κυβερνώντες»  για την αύξηση των συντελεστών του Φ.Π.Α., είναι η προσδοκία για αύξηση των φορολογικών εσόδων.

Σκοπός της παρούσας ανάλυσης, είναι να αποδειχθεί στο ευρύ κοινό ότι η αύξηση του Φ.Π.Α. δεν πλήττει μόνο τα νοικοκυριά και τους καταναλωτές, αλλά  και τα φορολογικά έσοδα του ίδιου του κράτους λόγο μειωμένων εσόδων από την άμεση φορολόγηση.

Ως γνωστόν, ο Φ.Π.Α. είναι ουδέτερος για τις επιχειρήσεις καθώς δεν επηρεάζει το λογιστικό τους αποτέλεσμα. Οι επιχειρήσεις συμψηφίζουν το Φ.Π.Α. που εισπράττουν από τις πωλήσεις τους, με το Φ.Π.Α. που πληρώνουν μέσω των αγορών τους και τη διαφορά την αποδίδουν στο κράτος. Γενικότερα όμως, ούτε οι επιχειρήσεις επιθυμούν αυξήσεις στους συντελεστές του Φ.Π.Α. διότι,  όσο μειώνεται η ζήτηση και το διαθέσιμο εισόδημα των καταναλωτών, τόσο μειώνεται ο τζίρος και τα καθαρά κέρδη των επιχειρήσεων.  

H δυνατότητα επιστροφής στη δραχμή

Του Δημήτρη Χαλυβόπουλου

Πρόλογος:

Άπαντες αντιλαμβάνονται ότι το νόμισμα ως φυσικό αντικείμενο, δεν έχει «αξία». Χρησιμότητα και εμμέσως αξία, αποκτά ως μέσο πρόσβασης σε πόρους(1) , οι οποίοι διακρίνονται σε: φυσικούς (τρόφιμα, ορυκτά, πετρελαιοειδή, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας), τεχνητούς (μηχανήματα, τεχνολογικός εξοπλισμός) και ανθρώπινους (εργασία και υπηρεσίες). Ως εκ τούτου, μία από τις σημαντικότερες συνιστώσες της επιλογής του νομίσματος είναι η δυνατότητα πρόσβασης σε όσο το δυνατόν περισσότερους πόρους, εγχώριους ή εισαγόμενους.

Επομένως, το ερώτημα περί επιστροφής στη δραχμή, θα έπρεπε να απαντηθεί από μία ομάδα επιστημόνων ευρέως φάσματος ειδικοτήτων και κατόπιν πολύμηνης επεξεργασίας όλων των δεδομένων. Είναι απορίας άξιο για ποιο λόγο δεν συγκροτήθηκε μία τέτοια ομάδα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ή αυτόνομα από την ακαδημαϊκή κοινότητα.

Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η ανάλυση του δείκτη του «Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών» σε σχέση με το ζήτημα της διαγραφής του χρέους και τις δαπάνες εξυπηρέτησής του. Πρόκειται για τους σημαντικότερους οικονομικούς παράγοντες που θα καθορίσουν εάν η επιστροφή στη δραχμή είναι καλύτερη επιλογή σε σχέση με την παραμονή στην ευρωζώνη. Δεν αποτελεί σκοπό της παρούσης να αναλυθούν και άλλες μεταβλητές που δύναται να επηρεάσουν την οικονομία, όπως το προσφυγικό και γενικότερα οι διεθνείς μας σχέσεις.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ: ΜΕΡΟΣ Β’ – 4ο τμήμα

Tου Δημήτρη Χαλυβόπουλου

dchalyvopoulos@yahoo.gr

Εισαγωγικό σημείωμα blog

Ολοκληρώνουμε σήμερα τη συνέχεια του μύθου του ελληνικού χρέους του Δημήτρη Χαλυβόπουλου ως μια ακόμη προσπάθεια για  σοβαρή και εμπεριστατωμένη πληροφόρηση πάνω στο ακανθώδες θέμα που ταλανίζει τη χώρα μας εκ ιδρύσεως του ελληνικού κράτους με την παρουσιάστη του 4ου και τελευταίου τμήματος.

«Η επιστήμη οφείλει να έχει συνεπή ορολογία ώστε να διευκολύνεται η συνεννόηση μεταξύ των επιστημόνων και να υπάρχει κοινή κατανόηση των προβλημάτων προς επίλυση.»

Η συνέχεια από το 3ο τμήμα

Ο ρόλος των τραπεζών στην «πραγματική» οικονομία

Στις προηγούμενες ενότητες παρουσιάστηκαν παραδείγματα για το πώς κατορθώνουν οι τράπεζες να αποκομίζουν τεράστια οικονομικά οφέλη τόσο μέσω της «μόχλευσης» των ταμειακών τους διαθεσίμων, όσο και από τα διάφορα «προνόμια» και διευκολύνσεις που λαμβάνουν στις μεγάλες κρίσεις. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της δυνατότητάς τους να αντλούν κεφάλαια απευθείας από την Ε.Κ.Τ. προνόμιο που δεν κατέχουν ούτε τα κράτη μέλη. Κατόπιν μπορούν να προβαίνουν σε αγοραπωλησίες κρατικών ομολόγων και παρελκόμενων παράγωγων προϊόντων (CDs) και εν τέλει, ανεξάρτητα από την έκβαση των «επενδυτικών» τους επιλογών, να μη βγαίνουν ποτέ ζημιωμένες.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ: ΜΕΡΟΣ Β’ – 3ο τμήμα

Tου Δημήτρη Χαλυβόπουλου

dchalyvopoulos@yahoo.gr

Εισαγωγικό σημείωμα blog

 Παρουσιάζουμε το τρίτο τμήμα της συνέχειας του μύθου του ελληνικού χρέους του Δημήτρη Χαλυβόπουλου ως μια ακόμη προσπάθεια για  σοβαρή και εμπεριστατωμένη πληροφόρηση πάνω στο ακανθώδες θέμα που ταλανίζει τη χώρα μας εκ ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.

«Η επιστήμη οφείλει να έχει συνεπή ορολογία ώστε να διευκολύνεται η συνεννόηση μεταξύ των επιστημόνων και να υπάρχει κοινή κατανόηση των προβλημάτων προς επίλυση.»

Η συνέχεια από το 2ο τμήμα

Η Επόμενη Μέρα

Η νέα κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές της 25ης Ιανουάριου 2015, οφείλει να διαπραγματευτεί ένα νέο και ουσιαστικό «κούρεμα» του χρέους καθώς όπως αναδείχτηκε και από την παραπάνω ανάλυση υπάρχουν μεγάλες ευθύνες και ερωτήματα σχετικά με τις πολιτικές που επέβαλε η τρόικα οι οποίες προκάλεσαν τη διόγκωσή του. Ένας επίσημος λογιστικός έλεγχος του χρέους θα αποδείξει ότι μεγάλο μέρος του είναι επαχθές, δηλαδή δάνεια που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί προς όφελος της πραγματικής οικονομίας και απέφεραν αρνητικότερα δημοσιονομικά αποτελέσματα.
Είναι ευρέως διαδεδομένο ότι οι ιδιωτικές τράπεζες ξεφορτώθηκαν χωρίς απώλειες ελληνικά ομόλογα και άλλα επισφαλή χρηματοοικονομικά προϊόντα, σε αντίθεση με την Ελλάδα που άλλαξε δυσμενώς τη διάρθρωση του χρέους της από ομόλογα σε διμερή δάνεια. Όπως αναλύθηκε σε προηγούμενες ενότητες, το χρέος που είναι εκφρασμένο σε ομόλογα είναι ευκολότερα διαχειρίσιμο σε σχέση με τα διμερή δάνεια και η δυσάρεστη αλλαγή στη σύνθεση του χρέους επιβλήθηκε από την τρόικα χωρίς να τηρηθούν επακριβώς οι συνταγματικοί νόμοι του κράτους και της Ε.Ε..

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ: ΜΕΡΟΣ Β’ – 2ο τμήμα

Tου Δημήτρη Χαλυβόπουλου

dchalyvopoulos@yahoo.gr

Εισαγωγικό σημείωμα blog

 Παρουσιάζουμε το δεύτερο τμήμα της συνέχειας του μύθου του ελληνικού χρέους του Δημήτρη Χαλυβόπουλου ως μια ακόμη προσπάθεια για  σοβαρή και εμπεριστατωμένη πληροφόρηση πάνω στο ακανθώδες θέμα που ταλανίζει τη χώρα μας εκ ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.

«Η επιστήμη οφείλει να έχει συνεπή ορολογία ώστε να διευκολύνεται η συνεννόηση μεταξύ των επιστημόνων και να υπάρχει κοινή κατανόηση των προβλημάτων προς επίλυση.»

Η συνέχεια από το 1ο μέρος

Τα δημοσιονομικά αποτελέσματα την περίοδο του μνημονίου

Με την προσδοκία της βελτίωσης των δημοσιονομικών δεικτών δικαιολογήθηκε η επιβολή του μνημονίου ενώ ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι η λιτότητα θα επιφέρει μεγάλο πλήγμα στην πραγματική οικονομία. Αντίθετα με τις προβλέψεις των ιθυνόντων, τα δημοσιονομικά μεγέθη του κράτους χειροτέρεψαν ακόμα περισσότερο όπως φαίνεται από το διάγραμμα 1 και από τον πίνακα 3 που παρουσιάζεται παρακάτω.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ: ΜΕΡΟΣ Β’ – 1ο τμήμα

Tου Δημήτρη Χαλυβόπουλου

dchalyvopoulos@yahoo.gr

Εισαγωγικό σημείωμα blog

 Παρουσιάζουμε τη συνέχεια του μύθου του ελληνικού χρέους του Δημήτρη Χαλυβόπουλου σε 3 τμήματα ως μια ακόμη προσπάθεια για  σοβαρή και εμπεριστατωμένη πληροφόρηση πάνω στο ακανθώδες θέμα που ταλανίζει τη χώρα μας εκ ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.

«Η επιστήμη οφείλει να έχει συνεπή ορολογία ώστε να διευκολύνεται η συνεννόηση μεταξύ των επιστημόνων και να υπάρχει κοινή κατανόηση των προβλημάτων προς επίλυση.»

Εισαγωγή:

Στο συγκεκριμένο άρθρο θα αναλυθούν τα αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια και η επίδρασή της σε διάφορους δείκτες όπως: το δημόσιο χρέος, το έλλειμμα, τα έσοδα και έξοδα του κράτους κ.α. Επιπλέον, το άρθρο φιλοδοξεί να επισημάνει με συγκεκριμένα παραδείγματα κάποια από τα πολλά ερωτήματα που προκύπτουν σχετικά με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν από την είσοδο της χώρας στην Ε.Ε. και ειδικότερα τα χρόνια του μνημονίου.