Είμαστε όλοι μας παρθένες

του Δημήτρη Σούλτα

Είναι περίεργο να συνεδριάζει ένα πειθαρχικό όργανο μιας επαγγελματικής ένωσης και να επιβάλλει ποινές σε μέλη της; Είναι πρωτοφανές να εγκαλούνται δημοσιογράφοι για μεροληπτική στάση ή για παράβαση βασικών κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας; Καθόλου. Κάτι τέτοιο συμβαίνει σε όλον τον πλανήτη και όχι πολύ σπάνια. Εκτός απ’ αυτή τη ηλιόλουστη γωνιά της Μεσογείου, όπου αυτό θεωρείται «λογοκρισία» και «σταλινικό απομεινάρι»

Αν και οι λέξεις είναι το ψωμί μας, ημών των δημοσιογράφων, δεν είναι σπάνιο να τις χρησιμοποιούμε κάνοντάς τες να χάσουν το νόημα τους.

«Νίκη», το ψευδώνυμο της ήττας

Του Δημήτρη Σούλτα

Πώς θα περιγράφατε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, στον οποίον θα τρώγατε γκολ απο τα αποδυτήρια, θα τέλειωνε με 5-1 εις βάρος σας και μετά τη λήξη του, όλως περιέργως, ο προπονητής θα έκανε δηλώσεις ότι «ο αγώνας ήταν νικηφόρος με δεδομένο ότι θα μπορούσαμε να είχαμε χάσει με 7-0»; Φαίνεται σαν ένα παρατραβηγμένο αστείο, αλλά δυστυχώς αυτό συμβαίνει μετά από κρίσιμες συνόδους κορυφής στην Ε.Ε.. Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται, βασικά δικαιώματα βρίσκονται υπό αίρεση και ο Έλληνας πρωθυπουργός μιλά για διπλωματικές νίκες.

Η πρόσφατη σύνοδος κορυφής των ηγετών της Ε.Ε. και οι συνομιλίες με την Τουρκία θα έδιναν υποτίθεται λύση σε ένα πρόβλημα, που πήρε εκρηκτικές διαστάσεις, ειδικά στην Ελλάδα. Αν διαβάσει κανείς αυτή την απόφαση θα καταλάβει αμέσως ποια είναι τα σαφή δεδομένα της. Το μπαλάκι βρίσκεται και πάλι στην Ελλάδα, οι εγκλωβισμένοι σ’ αυτήν θεωρούνται δια της ατόπου απαγωγής «μη πρόσφυγες», η Τουρκία γίνεται κύριος παίκτης της «νομιμότητας» και θεωρείται «ασφαλής» χώρα, ενώκαμία ευρωπαϊκή χώρα δεν δεσμεύεται για υποδοχή προσφύγων, αφού αυτή γίνεται σε εθελοντική βάση. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι σχετικοποιείται η έννοια του «πρόσφυγα» όταν δεν καταργείται de facto, κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης για τους πρόσφυγες.

Ο πρόσφυγας είναι πάντα ο νικητής

Του Δημήτρη Σούλτα

Έχουμε μάθει εδώ και αρκετά χρόνια τι σημαίνει «ευρωπαϊκή λύση». Το μάθαμε στα οικονομικά, το μαθαίνουμε τώρα και με τη συγκλονιστική Οδύσσεια των προσφύγων. Οι μη λύσεις, η μετάθεση των προβλημάτων σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, το κενό χρόνου μεταξύ των συνόδων, η αυταπάτη ότι η Ευρώπη- φρούριο είναι λύση και όχι πρόβλημα είναι πλέον τα δομικά υλικά αυτού του θεσμού που παραπαίει μεταξύ κυνισμού και αναποφασιστικότητας

Μου δανείζετε μια ανησυχία, παρακαλώ;

Του Δημήτρη Σούλτα

Πέφτει το Χρηματιστήριο. Δεν θα ανησυχήσεις; Χάνουν την αξία τους οι μετοχές των τραπεζών. Δεν θα ανησυχήσεις; Η Deutsche Bank δεν αισθάνεται καλά τελευταία. Δεν θα ανησυχήσεις; Οι αποκρατικοποιήσεις χρειάζονται γρηγορότερους ρυθμούς; Δεν ανησυχείς; Αποσύρθηκε το πεντακοσάρικο. Δεν ανησυχείς; Το σύστημα ασθενεί βαρύτατα και δεν μπορεί να σου δανείσει λεφτά. Γι αυτό και σου δανείζει ανησυχίες

Επί έξι συναπτά έτη τα προγράμματα, οι προβλέψεις, οι εξαγγελίες και οι ομιλίες προβλέπουν αυτή τη μεγάλη επιστροφή στην ανάπτυξη, την είσοδο στην νέα εποχή, όπου απαλλαγμένοι από τα βαρίδια του παρελθόντος θα δούμε το μέλλον με χαμόγελα, που μέχρι τώρα έχουμε δει μόνο σε διαφημίσεις οδοντόκρεμας. Επειδή όμως το σενάριο δεν βγαίνει και αντ’ αυτού αυξάνεται ο αριθμός των αποκλεισμένων από την παραγωγή και την κοινωνία, ο αριθμός των μελών της μεσαίας τάξης που εκπίπτουν στην ανέχεια, θα πρέπει να δημιουργηθούν κάποιοι νέοι μύθοι, που θα παράγουν νέες ανησυχίες, όσο κι αν μοιάζουν με ξαναζέσταμα παλαιότερων.

Αντικρατισμός Α.Ε.

Του Δημήτρη Σούλτα

Την τελευταία δεκαετία, την δεκαετία κατά την οποία άρχισε να εμφανίζει ρωγμές το σύστημα του καλπάζοντος δανεισμού κρατών και ιδιωτών, έπρεπε να δημουργηθεί ένας μύθος για να δικαιολογηθεί η κρίση του ίδιου του συστήματος. Και βρέθηκε.

Είναι αυτός που περιγράφει οποιαδήποτε άλλη άποψη απ’ αυτήν των νεοφιλελεύθερων ως ακραιφνή κρατισμό. Ακόμα και ήπιες σοσιαλδημοκρατικές θέσεις, ακόμα και την κεϋνσιανή θεωρία παρουσιάζονται περίπου ως σκληροπηρυνικές επικίνδυνες απόψεις κρατιστών.