Ο ιμπεριαλισμός ως ειρηνοποιός δύναμη

του Δημητρη Μπελαντή

Κατά το τελευταίο διάστημα, αναπτύσσεται σε ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς μια ιδιάζουσα τοποθέτηση, όλως διαφορετική από την ιστορική τοποθέτηση της Αριστεράς στην Μεταπολίτευση. Διαπιστώνεται μια παράδοξη αντίφαση ανάμεσα στον βασικά «θετικό» ή και «πολύ θετικό» χαρακτήρα της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία επιλύει μια χρόνια διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ και δημιουργεί, κατά την άποψη αυτήν, συνθήκες ειρήνης, φιλίας, συνεργασίας κ.λπ., και στο νατοϊκό-αμερικανικό πλαίσιο που καθόρισε και επέβαλε αυτήν την συμφωνία.

Παρατηρήσεις στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία

Του Δημήτρη Μπελαντή

Εδώ και έναν μήνα περίπου αναπτύσσονται στην Γαλλία εναντίον της νεοφιλελεύθερης-καπιταλιστικής διαχείρισης του Ε. Μακρόν μεγάλες κοινωνικές κινητοποιήσεις, οι οποίες προσδιορίζονται ως το κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Τα κίτρινα γιλέκα (κγ) στην Γαλλία έχουν υπάρξει ένα μεγάλο κίνημα των υποτελών/λαϊκών τάξεων κατά της λιτότητας, της υπερφορολόγησης και της καταστολής. Ιδίως το στοιχείο της έμμεσης υπερφορολόγησης, με έμφαση τον δήθεν περιβαλλοντικό υπερφόρο στα καύσιμα, δεν συνιστά εδώ ένα ζήτημα αναδιανεμητικής φορολόγησης κατά των εχόντων, αλλά, αντίθετα, μέτρο φορομπηξίας κατά των λαϊκών και κατώτερων μικροαστικών στρωμάτων, που μειώνει ακόμη περισσότερο το εισόδημά τους. Είναι ένα κίνημα όπου , όπως φαίνεται και από τα 42 αιτήματά τους, συναντιούνται αιτήματα και ανάγκες υποβαθμισμένων και περιφερειακών τμημάτων της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, τάξεων και στρωμάτων που δεν ακούγονται από το πολιτικό σύστημα. Ιδίως η αύξηση των εμμέσων φόρων όπως και η τάση διάλυσης των μικροαστικών/μεσαίων στρωμάτων δια της φορολογίας ( όπως, βεβαίως, και υπερσυμπίεσης των εργατικών) υπήρξε βασικός παράγων αυτής της μεγάλης κινητοποίησης.

Αντιφάσεις της υπαρκτής Αριστεράς

Του Δημήτρη Μπελαντή

Το γεγονός ότι σήμερα οι δυνάμεις που έχουν απομείνει στη μη συστημική και μη νεοφιλελεύθερη Αριστερά της χώρας μας στερούνται στρατηγικής πρότασης είναι κάτι που αντανακλάται σε όλα τα επίπεδα. Μου έρχεται στο μυαλό η περίπτωση των Σκουριών και της δήθεν υπερεπένδυσης της Ελντοράντο. Ένα ζήτημα που έχει δημιουργήσει πολύ ισχυρές αναταράξεις.

Δεν έχω καμία αμφιβολία για το γεγονός ότι οι αγώνες των κατοίκων της Χαλκιδικής κατά της ρύπανσης και της καταστροφής της περιοχής υπήρξαν σωστοί και δίκαιοι. Ακόμη παραπάνω, άφησαν ένα ισχυρό στίγμα πίσω τους, κάτι που εκδηλώνεται και στη θολή γραμμή του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το σημείο, στην αναποφασιστικότητά τους να δώσουν το πράσινο φως στην «επένδυση».

Αθήνα, έρημη πόλη σε μια έρημη χώρα

Του Δημήτρη Μπελαντή

Αν θέλει κανείς να μιλήσει για την πολύχρονη κοινωνική κρίση στην χώρα, πρέπει να μιλήσει  αναγκαστικά για την Αθήνα και ειδικά για το κέντρο της.

Το κέντρο της Αθήνας είναι κοινωνικά και αισθητικά  ο καθρέφτης της χώρας των Μνημονίων. Μπορεί να ακούγεται κάπως ως συντηρητική ελεγεία για έναν «απωλεσθέντα παράδεισο», όμως, είναι γεγονός ότι η πόλη αυτή χάνει όλο και περισσότερο τα ιστορικά της σημεία αναφοράς και τα σημεία τομής της με τον χρόνο – η παραμέληση των κτηρίων της, η σταδιακή καταστροφή των βιβλιοπωλείων της (όπως το κλείσιμο της «Εστίας» πριν από μερικά χρόνια, μια εμβληματική περίπτωση), η όλο και πιο εκτεταμένη συρρίκνωση των ελεύθερων χώρων της, η βουλιμική εμπορευματοποίηση των πραγμάτων, των σχέσεων και της διαρκώς καλωδιωμένης  επικοινωνίας, ακόμη και σε μια εποχή όπου δεν υπάρχουν χρήματα για να αγοράσεις εμπορεύματα, όπου το εμπόρευμα είναι κυρίως φαντασίωση.

Για την αναγκαία «αποσυριζοποίηση» της Αριστεράς σήμερα. Μέρος πρώτο: η περίπτωση του Αριστερού Ρεύματος

Του Δημήτρη Μπελαντή

1. Εισαγωγή: Η ανάγκη αποσυριζοποίησης της Αριστεράς

Η Αριστερά στη χώρα μας και διεθνώς αντιμετωπίζει μια οξεία κρίση στρατηγικής, φυσιογνωμίας, κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης. Μια κρίση, εν πολλοίς,  υπαρξιακής επιβίωσης. Το να συζητάς, αυτή τη στιγμή, για την πιθανότητα μιας ορατής  νέας κυβερνητικής εμπειρίας της Αριστεράς στην Ελλάδα, πέρα από πολιτικά εξόφθαλμο λάθος, είναι και αισθητικά γραφικό: είναι μια περιθωριακή πολιτική πρακτική.

Το κεντρικό πρόβλημα αυτής της παρούσας  κρίσης  στην Ελλάδα είναι ο υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα, δηλαδή, το οποίο εγκατέλειψε το προηγούμενο καλοκαίρι την εφαρμογή του προγράμματός του, ενός στην πραγματικότητα μίνιμουμ φιλολαϊκού κεϋνσιανού προγράμματος, με όψεις αναδιανομής αλλά χωρίς καμία πραγματική οικονομική βάση και στόχευση, ενός προγράμματος, το οποίο ηθελημένα δεν είχε στόχους ρήξης με το κεφάλαιο  (απαλοιφή του συνεδριακού στόχου για κοινωνικοποίηση τραπεζών και ανάκτηση ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων, άρνηση κοινωνικοποίησης στρατηγικών επιχειρήσεων, άρνηση μονομερούς διαγραφής του χρέους κ.α.)· ενός προγράμματος που σαφέστατα  θεωρούσε ότι οι αλλαγές αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν εντός της Ευρωζώνης, και σε κάθε περίπτωση εντός της ΕΕ, εγκαταλείποντας τη θέση «καμία θυσία για το ευρώ».

Φθορά των κυβερνώντων δίχως ορατή διέξοδο

του Δημήτρη Μπελαντή

Η διαμόρφωση της πολιτικής σκηνής και η αναζήτηση λύσεων

Το έργο που βλέπουμε να διαδραματίζεται από τις αρχές Οκτώβρη μέχρι σήμερα είναι ένα έργο κόπωσης αλλά και αποφασιστικότητας του κυβερνητικού συνασπισμού σε συνθήκες αδυναμίας της κοινωνίας να αντιδράσει αποτελεσματικά. Ιδίως μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου του Οκτώβρη για τα προαπαιτούμενα και του νομοσχεδίου για τα κόκκινα δάνεια και την πρώτη κατοικία, το κυβερνητικό μπλοκ καταγράφει κάποιες απώλειες και φτάνει στα όρια συντήρησης της δεδηλωμένης με 153 βουλευτές-μιας δεδηλωμένης που ενδέχεται να χαθεί στην ψηφοφορία για το Aσφαλιστικό τον Γενάρη, για να συμπληρωθεί στη συνέχεια με νέα κοινοβουλευτικά «καύσιμα».

Παρίσι 2015: Το σύνορο πέφτει, οι «νεοβάρβαροι» εφορμούν

Του Δημήτρη Μπελαντή

Η Ευρώπη έζησε τους Δίδυμους Πύργους της, σε μια έκταση πολύ σημαντικότερη από τα χτυπήματα της Αλ Κάιντα στην Μαδρίτη και το Λονδίνο το 2004. Η 14η Νοεμβρίου 2015 ήταν μια ιστορική ημέρα. Ιδίως, το Παρίσι, η μητρόπολη των αξιών της δυτικής Ευρώπης και της Δύσης συνολικότερα, η πόλη των Φώτων, της μάθησης, του φιλελευθερισμού, της διανοητικής και ερωτικής ελευθερίας, της διανοητικής ανοχής και της διανοητικής πρόκλησης, η πόλη της Libération και του Charlie Hebdo, ήταν η πόλη που δέχτηκε το πλήγμα. Όλη η πόλη αυτή έχει υπάρξει ένα κεντρικό Σημαίνον για τον Διαφωτισμό και για την όποια φιλελεύθερη συνέχισή του στην ύστερη νεοτερικότητα και την μετανεοτερικότητα. Είναι η ίδια πόλη που γέννησε την «Εγκυκλοπαίδεια» και τον κλασικό Διαφωτισμό, την Γαλλική Επανάσταση, την Κομμούνα και τον Μάη. Αλλά και την συμπύκνωση της μετανεοτερικής έλευσης, την συζήτηση για τον δομισμό και τον μεταδομισμό, την θέση του Λυοτάρ για την «μεταμοντέρνα συνθήκη και για το τέλος των «Μεγάλων Αφηγήσεων», τις κριτικές του Φουκώ στα σχέδια της νεοτερικότητας, σχέδια ημιτελή και ανεπαρκή, συχνά ολοκληρωτικά, τις απορίες του Ντεριντά και τόσα άλλα. Είναι και η ίδια πόλη που αντιμετώπισε με τον στρατιωτικό νόμο την εξέγερση της αραβικής ή αραβογενούς νεολαίας των προαστίων το 2005, κάτι που δεν μπορεί να θεωρηθεί πολιτικά, πολιτισμικά και κοινωνικά άσχετο ή τυχαίο.

Το τέλος του ιστορικού ΣΥΡΙΖΑ: πέντε καταρρεύσεις μέσα σε μια νύχτα

Tου Δημήτρη Μπελαντή

Η ψηφοφορία στη Βουλή για το Τρίτο Μνημόνιο αποτελεί μεγάλη ιστορική καμπή για την ελληνική και τη διεθνή Αριστερά. Η 14η Αυγούστου 2015 είναι μια ημερομηνία συναφής με ό,τι υπήρξε η 4η Αυγούστου 1914 για το τέλος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας (η ψήφιση των πολεμικών δαπανών στο Ράιχσταγκ) – το τέλος της ιστορικής της περιόδου.

Πρόκειται για ένα «τέλος εποχής». Με πολλαπλή έννοια, μάλιστα, καθώς διακρίνουμε περίπου πέντε τέλη και καταρρεύσεις στο πακέτο της μιας.

Το τέλος του σχεδίου του Αλέξη Τσίπρα

Του Δημήτρη Μπελαντή

O Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ένας ισχυρός, δυναμικός και χαρισματικός ηγέτης. Κατάφερε για σημαντικό χρονικό διάστημα να εκφράσει τη βαθιά αμφισημία και βασανιστική αντίφαση, η οποία επί χρόνια διακατέχει και κατατρέχει τον ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια πλευρά, να εκφράσει ένα φιλολαϊκό και φιλεργατικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, νεοκεϊνσιανού τύπου και να επαγγέλλεται ότι θα καταργήσει τα μνημόνια στη Ελλάδα, από την άλλη πλευρά να διαφυλάξει αυτό που ο ίδιος και η πτέρυγά του πίστευε ως σωστό, δηλαδή την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την Ευρωζώνη ως θεμελιακό πλαίσιο άσκησης της αντιμνημονιακής πολιτικής.

ΟΥΤΕ ΗΤΤΑ ΣΤΟ ΒΑΤΕΡΛΟ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΣΕΝΤΑΝ

Tου ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ*

Η απάντηση στην «ύβριν» των δανειστών δεν μπορεί να είναι η «νέμεσις» των 47 σελίδων, που ξαναφέρνουν από το παράθυρο το μνημόνιο που βγάλαμε δήθεν από την πόρτα.

Η Γαλ­λία ως αστι­κό κρά­τος δέ­χθη­κε μέσα στο 19ο αιώνα δύο σκλη­ρές και τα­πει­νω­τι­κές ήττες. Στις 18 Ιου­νί­ου 1815, ο Να­πο­λέ­ων, που είχε απο­κα­τα­στή­σει την εξου­σία του στη Γαλ­λία γυρ­νώ­ντας από την αιχ­μα­λω­σία του στην Έλβα, και μετά από 100 μέρες δια­κυ­βέρ­νη­σης, νι­κή­θη­κε από τον ενω­μέ­νο στρα­τό των Βρε­τα­νών του δούκα του Γου­έ­λιγ­κτον και των Πρώ­σων του Μπλί­χερ, στο Βα­τερ­λό του Βελ­γί­ου στις 18 Ιου­νί­ου 1815. Η ήττα του Βα­τερ­λό υπήρ­ξε μια με­γά­λη στρα­τη­γι­κή ήττα και για τον επε­λαύ­νο­ντα φι­λε­λεύ­θε­ρο-δη­μο­κρα­τι­κό γαλ­λι­κό αστι­σμό της πε­ριό­δου 1792-1815 καθώς και για τη Γαλ­λία ως με­γά­λη πε­ρι­φε­ρεια­κή ηγε­μο­νι­κή δύ­να­μη στην Ευ­ρώ­πη. Ο μεν δη­μο­κρα­τι­κός αστι­σμός χρειά­σθη­κε πάνω από 50 χρό­νια για να απο­κα­τα­στα­θεί στη Γαλ­λία, η δε Γαλ­λία ως κρα­τι­κή δύ­να­μη υπο­βαθ­μί­στη­κε μέσα από τη Συν­θή­κη της Βιέν­νης του 1815 και με­τα­σχη­μα­τί­σθη­κε σε μια δευ­τε­ρεύ­ου­σα δύ­να­μη της Ιεράς Συμ­μα­χί­ας, η οποία λίγο αρ­γό­τε­ρα θα έστελ­νε στρα­τό για να κα­τα­στεί­λει μια ισπα­νι­κή δη­μο­κρα­τι­κή εξέ­γερ­ση.

Ανάμεσα στο Διάβολο και τη Βαθιά Γαλάζια Θάλασσα

Του Δημήτρη Μπελαντή

Μόνο μια ρήξη στην Ελλάδα τώρα με αντινεοφιλελεύθερο-αντικαπιταλιστικό πολιτικό σχέδιο μπορεί να συνεγείρει νέες συνειδήσεις στην Ευρώπη και διεθνώς.

1. Μακρά Προλεγόμενα

Θα ξεκινήσω από  το κρίσιμο ζήτημα της πολιτικής  και πληροφοριακής σύγχυσης. Αυτό που βιώνουν οι πολίτες της Ελλάδας από τις αρχές Φεβρουαρίου και μετά, οπότε και επήλθε η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτό που οι ψυχίατροι και ιδιαίτερα το ρεύμα της Αντιψυχιατρικής έχουν προσδιορίσει ως «σύνδρομο του διπλού δεσμού» («double bind»). Αυτό σημαίνει ότι το παιδί μέσα σε μια οικογένεια λαμβάνει απολύτως αντιφατικά μηνύματα από τους γονείς του, πραγματικά ή συναισθηματικά, τα οποία καταλήγουν σε απολύτως αντίθετα συναισθηματικά ή και λογικά συμπεράσματα.

ΝΟΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ;

Του Δημήτρη Μπελαντή

Με πρόσφατο άρθρο του στα «Νέα» ο Αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, καθηγητής Γιάννης Πανούσης ασκεί έντονη κριτική σε μια τάση του αριστερού πολιτικού φάσματος, η οποία, κατά την άποψή του, υποβαθμίζει την πολιτική δημόσιας τάξης, προκρίνει ένα κενό ασφάλειας και οδηγεί στο να είναι πάνω κάτω η χώρα ξέφραγο αμπέλι. Επίσης, κατά την άποψή του, αυτή η Αριστερά είναι ανοιχτή προς την έξαρση της βίας, την προσβολή του δικαιώματος ασφάλειας, την τρομοκρατία και την έξαρση της κοινωνικής ανασφάλειας. Δεν θα σταθώ καθόλου στο ζήτημα των ενδοκυβερνητικών διενέξεων και φραστικών αντικρούσεων, τις οποίες προκάλεσε αυτό το δημοσίευμα. Θα μπω κατευθείαν στην ουσία της συζήτησης.

Υπάρ­χει, πραγ­μα­τι­κά, μια ενιαία αντί­λη­ψη για τις πο­λι­τι­κές δη­μό­σιας τάξης και εν γένει τις αντιε­γκλη­μα­τι­κές πο­λι­τι­κές; Υπάρ­χει, πράγ­μα­τι, ένας απο­λύ­τως κοινά απο­δε­κτός πυ­ρή­νας του τι πρέ­πει να κάνει το κρά­τος για να αι­σθά­νο­νται οι πο­λί­τες ασφα­λείς; Και ποια πραγ­μα­τι­κά είναι η σχέση ανά­με­σα στις δια­φο­ρε­τι­κές τυχόν αντι­λή­ψεις για τη δη­μό­σια τάξη και ασφά­λεια και στις δια­φο­ρε­τι­κές κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές στρα­τη­γι­κές για τη χώρα;

ΛΙΜΙΤ ΑΠ ;

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ

To εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών υπήρξε σε γενικές γραμμές ένα επιτυχημένο και νικηφόρο αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για την Αριστερά συνολικότερα Επίσης, νικηφόρο και σε ευρωπαϊκή κλίμακα . Αυτό προκύπτει και από την διαφορά των τεσσάρων περίπου μονάδων σε σχέση με την Νέα Δημοκρατία αλλά και από την συνολική πτώση των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ περίπου κατά έντεκα μονάδες σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012. Επίσης, από την πτώση του ΠΑΣΟΚ-Ελιάς περίπου στα 2/3 της δύναμης του ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο του 2012 Για πρώτη φορά η ριζοσπαστική και κομμουνιστογενής Αριστερά είναι το πρώτο κόμμα σε εκλογές στην Ελλάδα και για δεύτερη φορά σε ευρωπαϊκή κλίμακα, αν ληφθεί υπ’όψιν και η εμπειρία του ιταλικού ΚΚ στην δεκαετία του 1970. Ο ΣΥΡΙΖΑ σταθεροποιείται σε ψηλά επίπεδα και προκύπτει ότι μέσα από την κριση των μνημονίων έχει έλθει εδώ για να μείνει.

H ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ

Οι αριθμοί μιλάνε σχεδόν από μόνοι τους. Το 25 % του Εθνικού Μετώπου της Μαρί Λεπέν στην Γαλλία, το 27 % του Φάρατζ στην Βρετανία, τα υψηλά ποσοστά των Ολλανδών ευρωσκεπτικιστών, το 15 % του Jobic και η συνολικά πολύ καλή επίδοση της Ακροδεξιάς στην Ουγγαρία, το 20 % του κόμματος της Ελευθερίας (το πρώην κόμμα του Χάιντερ) στην Αυστρία, το 6,5 % της Εναλλακτικής για την Γερμανία στην Ο.Δ. Γερμανίας, το 9,5 % της Χρυσής Αυγής και το 2,7 % του ΛΑΟΣ στην Ελλάδα, το ποσοστό πάνω από 20 % του Μπέπε Γκρίλλο αλλά και ο ευρωσκεπτικισμός του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία κατά του «γερμανικού ευρώ», όλα αυτά δεν είναι ταυτόσημα φαινόμενα, έχουν ισχυρές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους. Παρ’όλα αυτά, έχουν και μια ισχυρή κοινή συνισταμένη.

Θετική δυναμική με σοβαρές αντιφάσεις

 

Του Δημήτρη Μπελαντή

Είχαμε διατυπώσει ήδη πριν από τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών την εκτίμηση ότι η τριπλή εκλογική αναμέτρηση του Μαίου 2014 θα χαρακτηριζόταν από μια έντονη κοινωνική και πολιτική ταξική πόλωση με έμφαση στη σύγκρουση των ευρωεκλογών στις 25 Μαΐου (βλέπε το άρθρο μου «Καθαρή Νίκη»).

Αυτή η πόλωση θα σήμαινε, πρώτα απ’όλα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθούσε να είναι ο πρωταγωνιστής της πολιτικής σκηνής, αν και όχι αναγκαστικά με τον τρόπο που αυτό συνέβη τον Μάιο και Ιούνιο του 2012, ότι θα συγκρουόταν μετωπικά με τις δυνάμεις του μνημονιακού μπλοκ και κυρίως με την Νέα Δημοκρατία, ότι η Κεντροαριστερά, παρά την σοβαρή κρίση της, θα συμπαρατασσόταν αποφασιστικά με τη Νέα Δημοκρατία και τη μνημονιακή πολιτική υπέρ της κυβερνητικής συνέχειας και ότι -παρά τις σοβαρές ιδιομορφίες των αυτοδιοικητικών εκλογών- η πόλωση θα εκφραζόταν και σε αυτές με έναν ορισμένο τρόπο. Νομίζουμε ότι η οπτική της ταξικής πόλωσης επιβεβαιώθηκε – αν και όχι πάντοτε ή αναγκαστικά  μέσα από τη δομή του καθαρού “δικομματισμού” ΣΥΡΙΖΑ – Νέας Δημοκρατίας ή μέσα από τη συγκέντρωση ενός τεράστιου ποσοστού γύρω από αυτά τα δυο κόμματα.

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ*

Τι είναι, άραγε, σήμερα, μια εθνικιστική ή μια διεθνιστική τοποθέτηση ; Ποιός υπερασπίζεται το ελληνικό έθνος-κράτος και είναι αυτό πάντοτε μια αντιδραστική στάση ; Τι σημαίνει συγκεκριμένα η πολιτική προστασία των μειονοτήτων απέναντι σε ένα καταπιεστικό ή και μη καταπιεστικό συμπεριληπτικό έθνος-κράτος ; Αυτά τα ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν αφηρημένα και έξω από ένα πλαίσιο συγκεκριμένης κατανόησης της ταξικής πάλης σε έναν κοινωνικό σχηματισμό όπως ο ελληνικός και έξω από ένα πλαίσιο ταξικής κατανόησης των διεθνών σχέσεων και των διεθνών ενδοκαπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ούτε έξω από μια βαθειά ιστορική κατανόηση των εθνικών και των διεθνών αντιθέσεων.

Όπως και σε άλλα ζητήματα, ο δογματικός και φορμαλιστικός τρόπος προσέγγισης δεν απαντά ικανοποιητικά, καθώς οχυρώνεται πίσω από γενικότητες, αποφεύγει την σκέψη μέσα από αντιφάσεις-όπως αρμόζει στη μαρξιστική διαλεκτική σκέψη- και διαπράττει συνεχώς το σφάλμα της «λήψης του ζητουμένου».

Η ΕΜΦΥΛΙΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ Δ. ΜΠΕΛΑΝΤΗ

Του Σχολιαστή

Η ΝΔ, σε μια από τις πλέον βρώμικες και «εμφυλιοπολεμικού» χαρακτήρα τοποθετήσεις της, την οποία έκανε δια της εκπροσώπου τύπου του κόμματος Άννας Ασημακοπούλου, επιχειρεί, ματαίως βέβαια, να «στοχοποιήσει» μια σειρά από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, διανοούμενους και δραστήριους αγωνιστές των κινημάτων για δικαιώματα, δημοκρατική, προοδευτική και σοσιαλιστική προοπτική στη χώρα μας.

Αυτήν την ώρα δεν μπορεί παρά να στέκεται κάθε αριστερός/ή, κάθε προοδευτικός άνθρωπος στη χώρα μας, κάθε δημοκράτης/ισσα έμπρακτα αλληλέγγυος, πέρα από κάθε άλλη διαφορά, στους Νίκο Γιαννόπουλο, Παναγιώτη Λάμπρου, Δημήτρη Καρακώστα, Τίτο Καρίμαλη, Γιώργο Μαρκατσέλη, Μάνια Μπαρσέφσκι, Δημήτρη Μπελαντή, Χριστόφορο Παπαδόπουλο και Μανώλη Σαρρή, τους οποίους ονομαστικά στοχοποίησε η ΝΔ, με προφανή επιδίωξη τον αποπροσανατολισμό και τη συκοφάντηση συνολικά της Αριστεράς.