Χωρίς σοβαρή κριτική δεν θα πέσει, όπως είναι αναγκαίο, η Δεξιά

του Θέμη Τζήμα

Ας αλλάξει και ας σοβαρευτεί η αριστερά μπας και κάτι σωθεί επιτέλους.

Στιγμή “Αραπάκη”

Του Θέμη Τζήμα

Το κράτος εντελώς αποδιαρθρωμένο. Το ανάλογο αυτής της στιγμής ζούμε σήμερα: τρία χρόνια μετά το Μάτι, με τη Δεξιά “που ξέρει να κυβερνά”.

Μικρό πλιάτσικο, μεγάλο πλιάτσικο

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ενδεχομένως παραβιάζω ανοιχτές πόρτες. Εγραψε το περασμένο Σάββατο ο Αρης Χατζηστεφάνου ένα εύστοχο κείμενο για το «Δικαίωμα στο πλιάτσικο», ξεκινώντας από την αγγλοσαξονική λέξη loot που χρησιμοποιείται για τη λεηλασία, την αρπαγή, κι εκεί επισήμανε την απροσδόκητη σύνδεση του looting (=πλιάτσικο) με τις οικονομικές και κοινωνικές ρίζες του ρατσισμού: εφόσον ιδιοκτησία στη δουλοκτητική Αμερική σήμαινε λίγο πολύ μέχρι και τον 19ο αιώνα την κατοχή γης και μαύρων δούλων, looting (=πλιάτσικο) αποκαλούνταν και η διά της βίας απελευθέρωση ενός σκλάβου από πλήθος εξεγερμένων μαύρων (ενδεχομένως με τη δειλή υποστήριξη και λίγων λευκών). Και σ’ αυτήν την αυτονόητη στις μέρες μας απελευθερωτική πράξη θεμελιώνεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ένα «δικαίωμα στο πλιάτσικο», κατά τον τίτλο του κειμένου του Α.Χ. («Εφ.Συν.» 30/5/2020).

Είτε μας ενοχλεί είτε όχι, είτε προσβάλλει την αστική, τη δημοκρατική, τη δικαιωματική, ενδεχομένως και την επαναστατική μας αισθητική ή όχι, το πλιάτσικο (η αρπαγή, η λεηλασία) ήταν και παραμένει θεμελιώδης συνιστώσα διαμόρφωσης του κόσμου μας. Από την εποχή των μεγάλων προϊστορικών μεταναστεύσεων μέχρι την εδραίωση της αποικιοκρατίας και τη μεταλαμπάδευση του αρπακτικού της πνεύματος στον σύγχρονο καπιταλισμό. Η ιστορία της ανθρωπότητας μπορεί να διαβαστεί κι έτσι: ως μια διαδοχή ανελέητων πράξεων αρπαγής, λεηλασίας, εξανδραποδισμού, βίας και μαζικής εξόντωσης πληθυσμών. Πράγμα που δεν εμπόδισε διόλου τα λαμπερά πνευματικά και τεχνολογικά επιτεύγματά της που μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι για το είδος μας. Αντιθέτως, μας αρέσει ή όχι, ο Παρθενώνας, η Καπέλα Σιστίνα και η Σιλικον Βάλεϊ προϋποθέτουν την αρπακτική ιστορία των αρχαίων Αθηναίων, του Βατικανού και της ιμπεριαλιστικής Αμερικής. Μεγαλείο και αθλιότητα συνυπάρχουν διαρκώς.

Δεξιά ρελάνς Τσίπρα σε Μητσοτάκη: «Κι εμείς κλείναμε τα σύνορα»

Του Ανδρέα Κόσιαρη

Δεξιός, αλλά όχι πολύ, προσπάθησε να εμφανιστεί ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του χθες βράδυ στο δελτίο ειδήσεων του Mega.

Συνεχίζοντας ακάθεκτος την ΠΑΣΟΚική παράδοση που λέει ότι πρέπει να ενστερνίζεσαι προτάγματα του δεξιού πολιτικού λόγου, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπάθησε να φανεί ως πιο «υπεύθυνος» δεξιός από τον πρωθυπουργό, λέγοντας επί λέξει, «Κάθε κυβέρνηση θα έκανε αυτό που έκανε η σημερινή. Και εμείς το κάναμε, αλλά χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να καλούμε τους πολίτες να πάρουν τα όπλα».

Ο δεξιός αγαπάει την Αστυνομία, μέχρι να βαρέσει αυτόν

Την κατάσταση που αντιμετωπίζει σήμερα στα νησιά η κυβέρνηση τη δημιούργησε μόνη της, χωρίς βοήθεια από κανέναν. Ήταν η Νέα Δημοκρατία που προεκλογικά παραστεκόταν, υποδαύλιζε και υποσχόταν σε όσους νησιώτες δεν θέλουν ούτε δείγμα φτωχού ξένου στο νησί τους ότι θα τους εξαφανίσει εν μία νυκτί.

Ήταν η ίδια Νέα Δημοκρατία που προεκλογικά και μετεκλογικά στηρίχτηκε στο δόγμα «Νόμος και Τάξη», θέτοντας την ΕΛ.ΑΣ. ως κύριο βραχίονα της πολιτικής της. Θεωρούσε ίσως ότι τα πάντα μπορούν να επιλυθούν με λίγα παραπάνω ΜΑΤ, με ειδικούς φρουρούς προσληφθέντες στο πόδι, με βία και αυταρχισμό.

Το ότι αυτά τα δύο, οι ανέφικτες ξενοφοβικές υποσχέσεις της ΝΔ και η διάθεσή της να εφαρμόσει την πολιτική της με τη βία, θα έρχονταν να συγκρουστούν, ήταν πασιφανές. Για να εφαρμόσει την πολυθρύλητη «αποσυμφόρηση» των νησιών από πρόσφυγες και μετανάστες, η κυβέρνηση θα έπρεπε να συγκρουστεί και με ένα κομμάτι των ψηφοφόρων της.

Γιατί οι δεξιοί μισούν το Πολυτεχνείο

του Δ.Τσίρκα

Το μίσος των δεξιών για το Πολυτεχνείο απορρέει – πέρα από την ιδεολογική τους συγγένεια με τη Χούντα – και από ένα ανομολόγητο αίσθημα μειονεξίας. Την ανικανότητα τους να στρατευθούν στον οποιονδήποτε στόχο ξεπερνά το τομάρι τους και τη στενά νοούμενη προσωπική τους ευμάρεια. Να διακινδυνεύσουν την ασφάλεια ή και τη ζωή τους για κάτι που τους υπερβαίνει και αφορά θεμελιώδη, καθολικά αγαθά.

Αυτοί οι άνθρωποι, κάθε φορά που δυσκολεύουν οι συνθήκες, αναδιπλώνονται, χαμηλώνουν το βλέμμα και υποτάσσονται προκειμένου να μην κινδυνεύσουν. “Κοίτα τη δουλειά και την οικογένεια σου” είναι το μότο τους. Αποδέχονται κάθε ταπείνωση, κάθε εξευτελισμό, αρκεί να μην απειληθεί ο θλιβερός μικρόκοσμός τους. Αισθάνονται ανακουφισμένοι που κατάφεραν να βγουν αλώβητοι, αλλά σιχαίνονται και τους εαυτούς τους από το πόσο χαμηλά έπεσαν προκειμένου να το πετύχουν. Όσοι τουλάχιστον δεν ταυτίζονται με την Χούντα.

Ο Μητσοτάκης γέμισε την Αθήνα με εικόνες του Μπεχράκη

Εικόνες από το δράμα των προσφύγων, που κατέγραφε ο φωτογράφος Γιάννης Μπεχράκης, δημιούργησε στο κέντρο της Αθήνας ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Η σημερινή μεγάλη αστυνομική επιχείρηση στα Εξάρχεια, σε κατειλημμένα κτίρια στις οδούς Σπ. Τρικούπη και Καλλιδρομίου, οδήγησε σε προσαγωγές 143 προσφύγων και μεταναστών. Οι φωτογραφίες μανάδων που κρατάνε στην αγκαλιά μωρά και εγκαταλείπουν τις εστίες τους βρίσκονται πλέον παντού σε διεθνή ΜΜΕ αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η Ευρώπη όλο και δεξιότερα

Του Κώστα Βλαχόπουλου

Ιταλία, Αυστρία, Βιζεγραντ (Τσεχία, Σλοβακία, Πολωνία, Ουγγαρία): το μαύρο μέτωπο της Ευρώπης που εξαπλώνεται. Όσο περνάει ο καιρός, ολοένα και περισσότερες χώρες στρίβουν το τιμόνι τέρμα δεξιά. Στην Ευρώπη, που μετά τον πόλεμο η ακροδεξιά αποτελεούσε περιθώριο, σήμερα είναι απολύτως νομιμοποιημένη. Συμμετέχει σε κυβερνήσεις έξι χωρών και σε άλλες τόσες βρίσκεται είτε στην αντιπολίτευση είτε σημειώνει θεαματικά ποσοστά. Μια σημείωση εδώ: ο όρος «λαϊκιστικός» που χρησιμοποιείται από όλα σχεδόν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης για να περιγράψουν κόμματα με ξεκάθαρα μισαλλόδοξες και ακροδεξιές απόψεις συσκοτίζει τα πράγματα και γι’αυτό δεν επιλέγουμε να τον χρησιμοποιούμε.

Άνοδος του συντηρητισμού: Πολιτικές ιδεολογίες στην Ελλάδα μετά το Μνημόνιο

του Γιάννη Μαυρή

Πως άλλαξε ο ιδεολογικός χάρτης, στην περίοδο 2009-2017

«Οι ελληνικές αρχές θα πρέπει (…) να θέσουν σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα, υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για την ενίσχυση των δυνατοτήτων και την αποπολιτικοποίηση της Ελληνικής Διοίκησης» («3ο Μνημόνιο», Ν.4334/16 Ιουλίου 2015, ΦΕΚ Α’80).

Μετά από επτά χρόνια βαθειάς κρίσης και έντονων κοινωνικών ανταγωνισμών, η ελληνική κοινωνία δείχνει να οδηγείται σε συντηρητική διέξοδο. Η στροφή της ελληνικής κοινωνίας στο συντηρητισμό είναι προφανής, όχι μόνον στο επίπεδο των τάσεων του εκλογικού σώματος, αλλά –περισσότερο σημαντικό- στο πεδίο της ιδεολογίας.

Η φτώχεια των πολλών, πλούτος των ολίγων

του Περικλή Κοροβέση

Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού κομμουνισμού και την προσχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας στη δεξιά πολιτική, μπήκε το ερώτημα αν πραγματικά υπάρχει διαφορά μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Και αυτό το επιχείρημα έχει βάση.

Ολοι όσοι από μας ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ως Αριστερά για μια άλλη πολιτική, στην πράξη ψήφισαν την πολιτική που εγκαινίασε ο Γ. Παπανδρέου από το Καστελόριζο και συνέχισαν οι επόμενες κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις των μνημονίων αποφάσισαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε αποικία για όσο χρόνο χρειαστεί. Και αυτός δεν φαίνεται να είναι σύντομος.

Αν οι συσχετισμοί δυνάμεων μεταξύ κοινωνίας και κράτους παραμείνουν στο σημερινό επίπεδο, τότε να υπολογίζουμε δεκαετίες. Αυτό μοιάζει λίγο με προφητεία. Δεν είναι. Στηρίζεται στο γεγονός πως οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν να προτείνουν μια εναλλακτική λύση για τα συμφέροντα της κοινωνίας βρίσκονται εκτός Κοινοβουλίου, είναι διασπασμένες και δεν δείχνουν να διαθέτουν επαρκές λαϊκό έρεισμα.

ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΧΡΗΣΙΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ…

Η τραγωδία στην Ευρωζώνη, σήμερα, είναι η αίσθηση παραίτησης που επικρατεί, όπου τα κατεστημένα κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς αφήνουν την Ευρώπη να κυλήσει σ’ ένα οικονομικό «πυρηνικό χειμώνα». Κατά μία έννοια είναι τραγικό, αλλά μόνο κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορούν να στηρίξουν αξιόλογες στρατηγικές, όπως αναδιοργάνωση χρέους. Η άνοδος των Podemos δείχνει ότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση για εναλλακτική στρατηγική. Αν δεν αλλάξουν θέσεις τα καθιερωμένα κόμματα, θα δημιουργηθεί μεγάλο κενό για να καλύψουν οι Podemos και ΣΥΡΙΖΑ.

Financial Times, Wolfgang Munchau 29/11/2014

Για όσους θέλουν να σκέπτονται λογικά και να μην αναλώνονται σε ευχολόγια και χίμαιρες, είναι φανερό πως άνοιξε ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ για την εξουσία. Αυτό που αποτελεί πλέον πραγματικό κίνδυνο είναι οι συνέπειες μιας αποτυχίας της Αριστεράς στην εξουσία. Για να το αποφύγουμε αυτό, να προσπαθήσουμε όλοι ώστε η Αριστερά να μην καταρρεύσει αργότερα.

Ανδρέας Ανδριανόπουλος στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 4/6/2014

Ο γνωστός ιταλός βιομήχανος Τζιάνι Ανιέλι (1921-2003) φέρεται να έχει πει την παρακάτω φράση η οποία αποδίδεται παρά τις διάφορες παραλλαγές της ως εξής: «Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από τη Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».

Καρλ Μαρξ: «Εγώ ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο»

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η μανία με την οποία επιτίθεται ο φιλελεύθερος αγγλοσαξονικός Τύπος στα fake news, τις ψεύτικες ειδήσεις που υποτίθεται ότι κατακλύζουν το διαδίκτυο, είχε πρόσφατα ακόμη ένα θύμα. Αίφνης όλοι διαπίστωσαν ότι το Ιντερνετ είναι γεμάτο με ψεύτικα αποφθέγματα ιστορικών προσωπικοτήτων. Μόνο που το συγκεκριμένο πρόβλημα έχει ιστορία αρκετών αιώνων

Τα αποφθέγματα είναι το καραόκε των ιδεών

Τζον Ολιβερ

Tην ημέρα των 208ων γενεθλίων του Αβραάμ Λίνκολν ο Ντόναλντ Τραμπ αναπαρήγαγε στο Τwitter μια διάσημη φράση του 16ου προέδρου των ΗΠΑ: «Στο τέλος, σημασία δεν έχουν τα χρόνια που είχε η ζωή σου αλλά η ζωή που είχαν τα χρόνια σου». Το πρόβλημα, όπως σωστά έσπευσε να επισημάνει το BBC, ήταν ότι ο Λίνκολν ουδέποτε είπε κάτι τέτοιο.

Η παντοδυναμία των ηλιθίων

Του Περικλή Κοροβέση

Κατά κανόνα οι άνθρωποι παίρνουν την πραγματικότητα ως δεδομένη. Σου λένε: «Ετσι είναι τα πράγματα, έτσι τα βρήκαμε και έτσι πάντοτε ήταν».

Και αφού λοιπόν τα πράγματα είναι ίδια και απαράλλαχτα, μήπως πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να προσαρμοστούμε, όσο γίνεται καλύτερα, και να κοιτάξουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας, όσο γίνεται καλύτερα;

Και αυτό σημαίνει, κατά κανόνα, κυνήγι χρημάτων, σπίτι, αυτοκίνητο, δάνειο και κατανάλωση μέχρις εσχάτων και πλήρης αδιαφορία για την κοινωνία και τον διπλανό μας.

Και δημιουργούνται ανεπαίσθητα τείχη γύρω μας για να μας προστατέψουν από τον ξένο και τον διαφορετικό, που δεν είναι σαν κι εμάς, άρα είναι μια εν δυνάμει απειλή, αφού η ύπαρξη του άλλου, με το «αλλιώτικο» που είναι, βάζει υπό αμφισβήτηση το κανονικό που είμαστε εμείς. Αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούν και μια δικιά τους γλώσσα.

Οι κουτοπονηριές του Αδώνεως και η γνωστή Δεξιά

α έγγραφα κυκλοφόρησαν και αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση Σαμαρά από το 2012 αρνιόταν επίμονα και στον υψηλότερο βαθμό να δεχτεί CD με ονόματα Ελλήνων φοροφυγάδων. Είναι προφανές ότι δεν βόλευε το περιεχόμενο των CD’s. Κι όταν δε βολεύουν τα περιεχόμενα, τότε ή δεν τα ακουμπάμε ή τα παίρνουμε σπίτι μας και τα χαντακώνουμε όπως έκανε ο Βενιζέλος με το στικάκι της λίστας Λαγκάρντ.

Αδώνηδες, Σαμαράδες, Μητσοτάκηδες, Λοβέρδοι, Λεβεντομαλάκες και Βενιζέλοι, όμως, είναι επίσης γνωστό ότι λειτουργούν με την πρακτική «όποτε η άποψή μας διαφωνεί με την πραγματικότητα, το πρόβλημα το έχει η πραγματικότητα». Απλώς αυτή η πρακτική δεν πιάνει πάντα και οι Αδώνηδες δε μπορούν πάντα να μας τρελαίνουν.

Η Χίμαιρα του «καθαρού» φιλελευθερισμού και ο κ. Μανδραβέλης

Του Τάσου Τσακίρογλου

Ο κ. Μανδραβέλης απάντησε στο χθεσινό μου κείμενο «Proud to be neoliberal (Υπερήφανος που είμαι νεοφιλελεύθερος)», στο οποίο υποστήριζα ότι οι απόψεις του έχουν ως συνοδοιπόρο τον Μάκη Βορίδη, με τον οποίο μοιράζεται την πεποίθηση ότι για τα δεινά της μεταπολιτευτικής Ελλάδας ευθύνεται η δήθεν ηγεμονία της Αριστεράς και ότι η Δεξιά, παρότι κυβερνώσα, δεν ασχολείτο με τις ιδέες (βλ. άρθρο του στο liberal.gr).

Κατ’ αρχάς η όλη υπόθεση που χρησιμοποιεί είναι λάθος, εάν δεν είναι λαθροχειρία. Διότι η κυρίαρχη ιδεολογία του επίσημου ελληνικού μετεμφυλιακού κράτους, η οποία διατηρήθηκε επί χούντας ήταν ο αντικομμουνισμός. Και μπορεί η Ν.Δ στη μεταπολίτευση να πήρε διάφορα μέτρα στην αντίθετη κατεύθυνση (π.χ. άρση παρανομίας του ΚΚΕ), όμως κύριο χαρακτηριστικό της καραμανλικής διακυβέρνησης υπήρξε ο αυταρχισμός, ενώ η δεξιά παράταξη έμεινε μια βαθιά συντηρητική παράταξη, με δεσμούς με την Εκκλησία και το γενικότερο ιδεολόγημα του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».

Κι όποιον πάρει ο Γιάρος

Πλήθος Ουκρανών φασιστών συρρέει σε πορεία μνήμης του Στεπάν Μπαντέρα, τον Ιανουάριο του 2015

Του Γιώργου Τσιάρα

Κανείς (φασίστας) δεν πάει χαμένος – αυτό είναι το συμπέρασμα που μας έρχεται από τη «δημοκρατική» Ουκρανία, την αγαπημένη χώρα-πειραματόζωο της Δύσης. Εκεί όπου πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε αρμοδίως ότι ο Ντμίτρο Γιάρος, ο επικεφαλής της νεοναζιστικής και αιματοβαμμένης οργάνωσης «Δεξιός Τομέας» («Πράβιι Σεκτόρ»), διορίστηκε και επίσημα σύμβουλος στο υπουργείο Αμυνας.

Σύμφωνα με το λιγόλογο ανακοινωθέν, που πέρασε φυσικά «στα ψιλά» των ειδήσεων, ο 43χρονος αρχιφασίστας διορίστηκε σύμβουλος του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμυνας, Βίκτορ Μουζένκο, με σκοπό -λέει- να διευκολύνει τη σταδιακή ενσωμάτωση των παραστρατιωτικών πολιτοφυλακών (τα διαβόητα «τάγματα εθελοντών» – νεοναζί μισθοφόρων, που πιστά στην παράδοση των χιτλερικών προγόνων τους ευθύνονται για πλήθος θηριωδίες) στον τακτικό ουκρανικό στρατό. Για την ακρίβεια, εκπρόσωπος του ουκρανού Α/ΓΕΕΘΑ υπογράμμισε ότι ο Γιάρος «θα διαδραματίζει ρόλο διαμεσολαβητή ανάμεσα στα τάγματα των εθελοντών και το γενικό επιτελείο», ώστε «να είμαστε ενωμένοι έναντι του εχθρού».

Μεταμφιέσεις

 

Του Τάσου Παππά

Διάφοροι που δηλώνουν προοδευτικοί έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι πολλά απ’ αυτά που σκέφτεται να προωθήσει η κυβέρνηση παραπέμπουν σε μια Αριστερά παρωχημένη, αρχαϊκή, δογματική και ηττημένη οριστικά και αμετάκλητα το 1989.

Δεν είναι, λένε, Αριστερά οι κρατικοποιήσεις, δεν είναι Αριστερά η προστασία των κλειστών επαγγελμάτων, δεν είναι Αριστερά το χάιδεμα των συντεχνιών, δεν είναι Αριστερά η διατήρηση νόμων και ρυθμίσεων που εμποδίζουν την ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, δεν είναι Αριστερά να ζητάς σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης σταθερή εργασία με αξιοπρεπείς αμοιβές. Ενώ όμως μας περιγράφουν τι, κατά τη γνώμη τους, δεν είναι Αριστερά, δεν μας λένε τι είναι γι’ αυτούς Αριστερά.

Μάκη προχώρα σε θέλει όλη η χώρα!

by To Skouliki Tom

Πόλεμο στους αναρχοάπλυτους που λυμαίνονται τη χώρα εδώ και δεκαετίες κήρυξε χθες ο Μάκης Βορίδης μιλώντας μπροστά σε προοδευτικό, όπως όλα δείχνουν, ακροατήριο στον Ασπρόπυργο.

Συγκεκριμένα, ο Μάκης Βορίδης, απευθυνόμενος στους θαμώνες ενός καφενείου, είπε ότι «Η δικιά μας η γενιά τη χώρα δεν θα την παραδώσει στην Αριστερά. Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε ό,τι κι αν είναι εκείνο το οποίο θα χρειαστεί να κάνουμε. Ό,τι υπερασπίστηκαν οι παππούδες μας γενναία με τα όπλα θα το υπερασπιστούμε εμείς με την ψήφο μας την επόμενη Κυριακή. Για να είμαστε όλοι συνεννοημένοι». 

«Προβληματίζεται» η Ευρώπη για το μεταναστευτικό

Του Χρήστου Σύλλα

«Αποτυγχάνουν» η μία μετά την άλλη οι πολιτικές για τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών και την αντιμετώπιση του «προβλήματος» της μετανάστευσης.

Στη Βρετανία δημοσιοποιείται έκθεση για διαρροή της τάξεως του 1 δισ. λιρών την ώρα που οι αρχές αναζητούν 50.000 άτομα των οποίων οι αιτήσεις για άσυλο απορρίφθηκαν. Παράλληλα, η Mare Nostrum, η μεγαλύτερη επιχείρηση έρευνας και διάσωσης στη Μεσόγειο, ολοκληρώνεται επειδή δεν είναι «βιώσιμη» και αντικαθίσταται την 1η Νοεμβρίου από μια μικρότερης κλίμακας επιχείρηση με τον κωδικό Triton. 

Ο Γιώργος Τράγκας στην αγκαλιά της Μέρκελ

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Τον θυμόσαστε τον Γιώργο τον Τράγκα, τον αντιμνημονιακό; Τον Τράγκα που έλεγε την Μέρκελ «καριόλα» και τον Σόιμπλε «καροτσάκια», που άρχιζε τις εκπομπές του με ναζιστικά εμβατήρια και ούρλιαζε ανά δεκάλεπτο ότι έχουμε κατοχή; Τον Τράγκα που αποκαλούσε τους κυβερνήτες του Μνημονίου- τον Παπανδρέου, τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο- «δοσίλογους», «ταγματασφαλίτες», «ράληδες» και «λογοθετόπουλος»; Τον Τράγκα που ένα φεγγάρι επαινούσε την Αριστερά και έλεγαν κάποιοι, κοίτα, ρε φίλε, για να μας επαινεί μέχρι και ο Τράγκας, πρέπει να είμαστε πολύ σπουδαίοι.

Η ιδεολογία του εκσυγχρονισμού και το ακραίο Κέντρο

Του Αυγουστίνου Ζενάκου

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, τουλάχιστον, στην έννοια του εκσυγχρονισμού, η οποία καταλάμβανε πάντοτε σημαντική θέση στον πολιτικό λόγο του νεότερου ελληνικού κράτους, παγιώθηκε μια καίρια μεταμόρφωση: Το πολιτικό Κέντρο, καθοδηγούμενο από τους λεγόμενους «εκσυγχρονιστές», κατόρθωσε να ορίσει τον εκσυγχρονισμό ως κάτι που θα εξαιρούνταν στο εξής από τον «παραδοσιακό» πολιτικό ανταγωνισμό…

Η μεταπολιτική στροφή του πολιτικού Κέντρου εκφράστηκε βεβαίως από τη διακυβέρνηση του Κώστα Σημίτη αλλά και από τη διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, με τον περίφημο «μεσαίο χώρο», αλλά εκεί όπου αποκαλύπτεται η ολοκληρωμένη πλέον δυναμική της είναι στις διακυβερνήσεις της κρίσης,  μ’ όλη τη ρητορική τους περί «άκρων», που αφήνει μόνον τις ίδιες ανέγγιχτες, κήρυκες μιας ψευδεπίγραφης και προσχηματικής συναίνεσης.

Πολιτικές εκφράσεις της κοινωνίας εν κρίσει

Η ελληνική κρίση είναι πολιτική, λέγαμε προ ετών. Κατόπιν, προσθέσαμε: η κοινωνία μετασχηματίζεται βαθιά και βίαια, εξαιτίας της κρίσης και με μοχλό την κρίση. Σήμερα, στην ανήσυχη, δυσοίωνη ακινησία μπορούμε να δούμε δια γυμνού οφθαλμού την κρίση σαν κλειστό βρόγχο, σαν αυτοτροφοδοτούμενη λούπα.

Στο πολιτικό πεδίο, η κρίση έχει ταπεινώσει τους διαχειριστές της, όσον αφορά την εκλογική τους νομιμοποίηση, και έχει αναδείξει νέες πολιτικές δυνάμεις. Ο μεγάλος ασθενής είναι προφανώς το Κέντρο, ό,τι κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται Κεντροαριστερά, αλλά και ο συντηρητικός χώρος, η Κεντροδεξιά ή Δεξιά. Στην κρίσιμη στιγμή, το Κέντρο δεν κατόρθωσε να υπερασπιστεί το παραδοσιακό εκλογικό του κοινό· πρόσδωσε τις προσδοκίες του, θεμιτές ή αθέμιτες, έσπασε το υπόρρητο συμβόλαιο. Ο εκλογικός καταποντισμός του και ο ηθικός ξεπεσμός του ήταν αναμενόμενα.

ΠΙΟ ΔΕΞΙΑ, ΠΙΟ ΔΕΞΙΑ, ΠΙΟ ΔΕΞΙΑ

Οι νέες συγκλονιστικές αποκαλύψεις του Πακιστανολιάκου απο το ελληνικό κοινοβούλιο ανάγκασαν τη χώρα να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από όλους: Να πέσει από τα σύννεφα.

Σε κάποια φάση, ο αρχηγός του ντόπιου ναζισμού ανακοινώνει πως στα κινητά τηλέφωνα που του κατέσχεσε η Αντιτρομοκρατική υπάρχουν κλήσεις από τον διευθυντή του γραφείου Τύπου του Σαμαρά Γιώργο Μουρούτη. Από την πλευρά της ακροδεξιάς κυβέρνησης δεν υπήρξε καμία σοβαρή απάντηση, όπως ακριβώς έγινε και μετά τη δημοσιοποιήση της κουβέντας Μπαλτάκου – Κασιδιάρη. Το μόνο που αρκέστηκε να πει ο Μουρούτης ήταν πως δεν έχει συναντηθεί ποτέ του με τον Μιχαλολιάκο.  

Δεξιότητες και αριστερότητες ή αλλιώς πτυχία στον κάδο

Του Γιάννη Μακριδάκη

Όσο η λεγόμενη Αριστερά λειτουργεί ακόμη ως Δεξιά, έχοντας δηλαδή ως υπέρτατη αξία το χρήμα, εγκλωβισμένη στα ψευτοδιλήμματα και στην πολιτική χυδαιότητα του συστήματος, ας ασχολούμαστε εμείς με κάποια άλλα, ανούσια και ανάξια λόγου θέματα.

Αλλάζουν οι εποχές και ό,τι θεωρούνταν προσόν χθες, σήμερα δεν έχει καμία απολύτως χρησιμότητα και αξία, αύριο όμως θα ξαναβρεί σίγουρα την χαμένη του αίγλη διότι, είπαμε, αλλάζουν οι εποχές. Και επειδή από τη γη και τη φύση κινούνται όλα, ακόμα και οι καταναλωτές οι χυδαίοι του πλανήτη από τη γη εξαρτώνται, κι ας το έχουν ξεχάσει εντελώς οι τραγικά αδαείς, πάλι στη γη και στη φύση θα γυρίσουν μια μέρα μετά από το μάταιο μεγάλο ταξίδι τους προς την “πρόοδο” και την “εξέλιξη” της Ύβρης, της Ασθένειας και του Στείρου Θανάτου.

Τι συμβαίνει στην ελληνική Δεξιά;

Του Χριστόφορου Βερναρδάκη

Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης εγκαινιάζει τη στήλη «Σημειώσεις για την πολιτική σκηνή και τα πολιτικά κόμματα: Δυναμικές σε εξέλιξη»

Οι εκλογές του 2012 έφεραν στην επιφάνεια τη βαθιά κρίση της ελληνικής δεξιάς (και ευρύτερα της κεντροδεξιάς), έκφραση της οποίας αποτέλεσε η πληθώρα των κομμάτων που εκτέθηκαν στις εκλογές (ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ, ΔΡΑΣΗ, Δημοκρατική Συμμαχία, ΧΑ, Δημιουργία Ξανά). Η πρωτοφανής αυτή έκρηξη της κρίσης είχε ως αφορμή το Μνημόνιο και τις πολιτικές  βαθύτατης αναδιάρθρωσης που υλοποιούσε, θεμελιωνόταν ωστόσο στις έντονες  ιδεολογικές αποκλίσεις που ξεσπούσαν μέσα στο περιβάλλον της τεράστιας κοινωνικής κρίσης.