Δολοφονούν κατ’ εξακολούθησιν

Του Θανάση Σκαμνάκη

Το άρθρο της προηγούμενης Κυριακής για τον φονικό κόσμο απαιτεί μια τουλάχιστον συνέχεια για να είναι πιο συνεπές (αν και εδώ που τα λέμε οι φονικές ιστορίες για τον καπιταλισμό δεν έχουν τέλος). Σ’ αυτήν χρειάζεται, νομίζω, να μνημονευθούν, ακόμα κι αν έχουν μεγάλη απόσταση στο χώρο, ίσως και στο χρόνο (“αναχρονιστική” και ωμή η μια, πιο “σύγχρονη” και εκλεπτυσμένη, αλλά και πιο διαρκής, η άλλη) δυο όψεις του ίδιου θανάτου.

Ας επιστρέψουμε κατ’ αρχήν στα οπιούχα φάρμακα. Πριν έναν χρόνο ακριβώς, στις 4 Σεπτεμβρίου του 2019, εδώ στο Kommon είχαμε αναδημοσιεύσει άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη από την εφημερίδα “Νέα Σελίδα”, όπου περιγράφεται η ευρείας κλίμακας καταστροφή της υγείας των αμερικάνων πολιτών εξ αιτίας της χρήσης οπιούχων φαρμάκων. Αφορμή για το άρθρο είχε δώσει η καταδίκη της φαρμακευτικής εταιρείας Johnson & Johnson από δικαστήριο της Οκλαχόμας.

Σε Καθεστώς που Φυλακίζει Άδικα, Θέση του Δίκαιου Βρίσκεται στη Φυλακή

Γιώργος Κτενάς

Αφετηρία της διανοητικής υπόστασης του Μαρξ, αποτελεί η περίφημη 11^η θέση για τον Φόιερμπαχ: «Οι φιλόσοφοι μέχρι τώρα προσπαθούσαν να εξηγήσουν τον κόσμο, με διάφορους τρόπους. Αυτό που έχει σημασία τώρα, είναι να τον αλλάξουμε» . Κι εδώ ας μας επιτραπεί να συμπληρώσουμε τον κορυφαίο διανοητή: Για να αλλάξει ο κόσμος, για να αλλάξει η κοινωνία που μέλη της είμαστε όλοι εμείς, πρέπει πρώτα να την κατανοήσουμε. Να τη στήσουμε απέναντι μας σαν πολιτικό υποκείμενο, να της κάνουμε σωστές ερωτήσεις και να πάρουμε τις κατάλληλες απαντήσεις.

Οπότε χρειάζεται να δούμε την κοινωνία που ζούμε, να τη μάθουμε, να την ερμηνεύσουμε σωστά και έπειτα να προσπαθήσουμε να την αλλάξουμε – με το να αλλάξουν οι άνθρωποι που τη στελεχώνουν. Διαφορετικά κάθε προσπάθεια θα πέσει στο κενό.

Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού…

Toυ Σπύρου Τζουανόπουλου

Το ελληνικό παράδειγμα της κατασκευής εχθρών και της καταπολέμησής τους

 Το αντιεξουσιαστικό κίνημα, όντας το πιο ευαίσθητο κομμάτι του πολιτικού φάσματος σε ζητήματα ελευθεριών, αλλά και ένα από τα πιο εκτεθειμένα στους σχεδιασμούς της καταστολής, λειτούργησε τα προηγούμενα χρόνια σα σεισμογράφος, καταγράφοντας τις δονήσεις του μετασχηματισμού του Κράτους Πρόνοιας σε Κράτος Ασφάλειας. Έτσι, μάλλον άθελά του, περιέγραψε τις εξελίξεις που σήμερα μετασχηματίζουν το Δίκαιο της Δύσης. Παράλληλα, όλο αυτόν τον καιρό, μια αντίστοιχη συζήτηση είχε ανοίξει ανάμεσα στους θεωρητικούς του Ποινικού Δικαίου, για την εμφάνιση ενός νέου δόγματος νομοθέτησης που υποσκάπτει και, σε πολλές περιπτώσεις, τείνει να αντικαταστήσει το κλασικό Ποινικό Δίκαιο, και μαζί τις εγγεγραμμένες με αίμα κατακτήσεις των κινημάτων σε αυτό. Το νέο αυτό δόγμα τιτλοφορείται Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού (γερμ. Feindstrafrecht). Νονός του δόγματος είναι ο καθηγητής Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή της Βόννης Guenther Jakobs.

Η νέα αυτή αντίληψη δικαίου υπερκεράζει τις θεμέλιες αρχές συγκρότησης του Δικαίου των δυτικών κοινωνιών και φιλοδοξεί να δώσει ισχύ νόμου στα καθεστώτα της Ασφάλειας και της Εξαίρεσης.

Το Σύνταγμα, η Αντισυνταγματικότητα και το Δίκαιο της Ανάγκης (Για την Απόφαση του ΣτΕ και τον Νόμο Παππά)

Του Αποστόλη Στασινόπουλου

Σε πρόσφατο άρθρο-γνωμοδότησή του, ο Νίκος Αλιβιζάτος διακεκριμένος συνταγματολόγος του Κέντρου, υποστηρίζοντας την αντισυνταγματικότητα του νόμου Παππά έγραφε: «Σε αυτό το πλαίσιο, ύστερα από την άρνηση της αντιπολίτευσης να συναινέσει στην ανάδειξη των νέων μελών του Ε.Σ.Ρ, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν θα μπορούσε να ανεχθεί μια επ’ αόριστον διακοπή του άμεσου κρατικού ελέγχου στη ραδιοτηλεόραση. Κάτι τέτοιο ισχύει σε κάθε περίπτωση που η δράση μιας ανεξάρτητης αρχής κρίνεται απολύτως αναγκαία». Συνεχίζοντας δήλωνε πως «δεν μπορεί να προβληθεί σοβαρά η ύπαρξη μιας τέτοιας άμεσης ανάγκης ως δικαιολογητικός λόγος για τη μεταφορά της συνταγματικά κατοχυρωμένης αρμοδιότητας του Ε.Σ.Ρ. στον αρμόδιο υπουργό». Καταλήγοντας, εξέφρασε πως «σύμφωνα με την πάγια νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων, η επίκληση της συνδρομής έκτακτων περιστάσεων ή εξαιρετικώς επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας ως δικαιολογητικού λόγου για τη λήψη έκτακτων μέτρων, δεν ελέγχεται δικαστικά. Και αυτό γιατί η σχετική εκτίμηση θεωρείται ότι ανάγεται στη σφαίρα της πολιτικής ευθύνης των οργάνων που κατά το Σύνταγμα ασκούν την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, σύμφωνα με τη θεωρία του αποκαλούμενου «δικαίου της ανάγκης».(1)

Ο κ. Αλιβιζάτος έκανε σαφές ουσιαστικά το εξής: η κρίση του ΣτΕ δεν δεσμεύει με κανέναν άλλο τρόπο, παρά μόνο σε έναν έσχατο βαθμό πολιτικά, το κοινοβούλιο ή την κυβέρνηση να νομοθετήσει στα όρια του συντάγματος ή παραβαίνοντας αυτό, επικαλούμενη-ο μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Το άδικο του κ. Μανδραβέλη

του Άκη Γαβριηλίδη

Στην Kαθημερινή τής 16 Oκτωβρίου 2013, δημοσιεύεται σύντομο σχόλιο του εν θέματι αναφερόμενου αρθρογράφου με τίτλο «Το δίκιο του κ. Κατρούγκαλου». Σε αυτό, ο αρθρογράφος επιτίθεται κατά του συνταγματολόγου για τις θέσεις που αυτός εξέφρασε στην τηλεοπτική εκπομπή τού κ. Πρετεντέρη. Τις απόψεις αυτές το άρθρο τις ανασυγκροτεί -και ταυτόχρονα ήδη τις υπονομεύει διά του σαρκασμού- στην πρώτη του πρόταση, ως εξής:

Δεν υπήρχαν δημοσκοπήσεις στη Γερμανία του 1938 αλλά, με δεδομένο τον διάχυτο αντισημιτισμό της εποχής, η «Νύχτα των Κρυστάλλων» είναι καθ’ όλα δικαιολογημένη ή έστω δεν χρήζει καταδίκης. Αυτό θα ήταν το επιχείρημα ενός Χρυσαυγίτη ακούγοντας τον κ. Γιώργο Κατρούγκαλο, στην προχθεσινή εκπομπή «Ανατροπή» (Mega 14.10.2013)

Τράπεζα: ένας θεσμικός εγκληματίας του κοινού Ποινικού Δικαίου

Με την ανοχή της Πολιτείας και των αρμοδίων ελεγκτικών μηχανισμών, οι Τράπεζες εξελίχθηκαν σε έναν από τους μεγαλύτερους θεσμικούς εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου.

Δείτε παρακάτω πρακτικές και χρεώσεις των Τραπεζών κρίθηκαν παράνομες από τα δικαστήρια, αλλά εξακολουθούν πολλές να τις αγνοούν συστηματικά, ή να εφευρίσκουν νομικά παραθυράκια έτσι ώστε με νομιμοφανή τρόπο, να συνεχίζουν ακάθεκτες το “θεάρεστο” έργο τους συνθλίβοντας τυφλά το δανειολήπτη. Και το ερώτημα που γενάται είναι αυτή η Δικαιοσύνη τί κάνει, όταν βγάζει αποφάσεις και την αγνοούν από τους πολιτικάντηδες τύπου Στουρνάρα, έως τις εκάστοτε Διοικήσεις των Τραπεζών; ή το παίζει “Δικαιοσύνη”, εκ του ασφαλούς, σε αδύναμους πολίτες που αρνούνται να ακολουθήσουν τις αποφάσεις της;;;

Αποκάλυψη: Το Ελληνικό Πείραμα Μίλγκραμ.

του Πάνου Παναγιώτου

πηγή : tvxs

 Το 1961 ο καθηγητής ψυχολογίας του πανεπιστημίου Yale, Στάνλεϊ Μίλγκραμ, διεξήγε ένα ιστορικό πείραμα που έδειξε ότι άνθρωποι που βρίσκονται σε θέση εξουσίας είναι ικανοί να προβούν σε πράξεις που αντιβαίνουν στην κοινή λογική και το αίσθημα δικαίου παραβιάζοντας την ίδια τη συνείδηση τους, αρκεί αυτές να γίνονται κατόπιν εντολής από μία εποπτεύουσα αρχή που υποτίθεται πως κατέχει υψηλού επιπέδου γνώση και δρα με καλό σκοπό.

Στο πείραμα, ένας εκπρόσωπος της επιστημονικής ‘αρχής’ διαχώριζε μία ομάδα ατόμων σε ‘δασκάλους’ και ‘μαθητές’, παρέχοντας στους πρώτους την εξουσία να ελέγχουν τους δεύτερους ως προς τη γνώση τους σε συγκεκριμένες ερωτήσεις και να τους τιμωρούν μέσω της πρόκλησης σταδιακά αυξανόμενης έντασης ηλεκτροσόκ όταν δε γνώριζαν τις σωστές απαντήσεις.

Αν κατά τη διάρκεια του πειράματος ο ‘δάσκαλος’ αμφισβητούσε τη χρησιμότητα του ή πάθαινε κρίση συνείδησης, παρενέβαινε ο επόπτης με ‘παραινέσεις’ και ‘απειλές’, ζητώντας του να ολοκληρώσει τη διαδικασία, και λέγοντας του άλλοτε ότι ‘το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε’, άλλοτε πως ‘είναι απολύτως κρίσιμο να συνεχίσετε’ και άλλοτε πως “δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πρέπει να συνεχίσετε.”